Heeft hij een stoornis?

Tja

of mensen die nu herkennen bij hun kind, lijkt mij niet zo relevant. Er zullen ongetwijfeld kinderen bij zijn die dezelfde kenmerken hebben en een diagnose, maar net zoveel niet. Als je het echt wil weten, dan is maar een mogelijkheid en dat is testen.
De vraag is waarom je dat wilt: het gaat best goed met hem zoals ik lees. Sommige kinderen zijn verlegen, maar als dat niet een gevolg heeft voor zijn welzijn dan kun je je afvragen wat de meerwaarde is. Misschien komt er niets uit en dan is je kind nog verlegen. Komt er wel wat uit, dan is zijn verlegenheid enzo nog steeds niet weg. Als jullie en ook je zoon het echt nodig vinden, kun je ook alleen de punten aanpakken die voor hem moeilijk zijn zonder diagnose.

Succes met de overwegingen.

Hmm

Verlegenheid is geen stoornis. Een stoornis heb je ook thuis. En je schrijft dat hij thuis wel open is.
Maar als hij vastloopt, thuis en/of op school, dan kun je eens overleggen met een kinderpsycholoog. Maar dat vastlopen, lees ik niet echt in je berichtje. Of is hij er zelf erg ongelukkig onder?

Had hij dit vroeger ook al?

In de lagere klassen of op de speelzaal? Of is het iets van latere tijd?
Misschien heeft hij last van een vorm van 'selective mutism'. Kinderen die daar last van hebben hebben extreem veel moeite om bij anderen dan thuis te spreken. Ik wil je geen diagnose aanpraten natuurlijk, kan ook helemaal niet op basis van een enkel berichtje en ik ben geen psycholoog.
Wat ik wel weet, als jij als ouder je zorgen maakt is dat meestal niet voor niets. Je schrijft ten slotte niet voor niets dit bericht. Wat betreft je kind heb je toch wel een soort 'gut feeling', zo'n onderbuikgevoel. Ik zou met je verhaal naar de huisarts gaan die je vervolgens zal doorverwijzen.

Ja, ook vroeger

had hij dit al. Bij de creche, in groep 1, 2 etc...
Ik vind het zo jammer dat niemand, buiten ons om, ziet wat voor een leuk jochie het is.
Hij is zo onzeker, en wij begrijpen gewoon niet waarom. Hij heeft alles mee, qua uiterlijk, qua leren etc..
Een voorbeeld van vandaag: buurjongentje waar hij heel veel mee heeft gespeeld tot vorig jaar, omdat hij ging verhuizen naar een andere stad, zag hij vandaag toevallig bij ons in de straat. ( hij logeert bij een vriendje) Mijn zoon zegt alleen maar 'hoi'en verder niets. Niet van: wat doe jij hier? of Wat leuk dat ik je weer zie, of Hoe vind je het in je nieuwe woonplaats?
Niets van dat alles, da's toch raar??!!
Nog een voorbeeld: vriendje van school kwam vorig jaar elke dag aan de deur, ook in de vakantie's, ze speelden heel erg leuk samen. Dit jaar bijna niet. Vandaag ging hij ( door ons) bij hem aan de deur, maar hij had een andere afspraak zei hij. Ik heb het idee, dat hij gewoon niet meer met onze zoon wil spelen omdat hij saai is, niets weet te doen, niet veel praat etc....

Ik denk dat ik maar idd naar een kinderpsycholoog ga, al is het alleen maar om hem te laten testen, zodat we weten wat er aan de hand is.
bedankt voor jullie reatie's
worriedmum

Voorbeeld

'Een voorbeeld van vandaag: buurjongentje waar hij heel veel mee heeft gespeeld tot vorig jaar, omdat hij ging verhuizen naar een andere stad, zag hij vandaag toevallig bij ons in de straat. ( hij logeert bij een vriendje) Mijn zoon zegt alleen maar 'hoi'en verder niets. Niet van: wat doe jij hier? of Wat leuk dat ik je weer zie, of Hoe vind je het in je nieuwe woonplaats?

Niets van dat alles, da's toch raar??!! '

Hoi worriedmum, ik wil niets afdoen van jouw zorgen, ik zou zeker verder gaan zoeken, als je twijfelt. Maar bovenstaand voorbeeld is heel normaal voor jongens van deze leeftijd. Alle vrienden en klasgenoten van mijn zoon zouden precies hetzelfde reageren. Er kan er misschien van eentje bedenken dat die anders zou doen. En mijn dochter, die dertien is, zou overigens ook zo reageren.

Het lijkt me wel een goed idee om verder te gaan zoeken, naar een psycholoog te gaan. Want nu is hij nog op de leeftijd dat jij tot in zekere mate kan bepalen dat hij mee gaat. Over vier jaar hoef je daar denk ik niet meer mee aan te komen. En dan weet je in ieder geval iets meer.

Pippin

Misschien heb je gelijk!
Weetje, ik kan hem ook niet 'vergelijken', want hij is enig kind. Ik weet niet dat het 'normaal'is, dat je dus zo reageert in zo'n situatie.

We gaan in iedergeval een afspraak maken, we wilden het al veel eerder doen, maar toen werd ons aangeraden om het op 9 à 10 jarige leeftijd te doen.

Het erge is dat ik me vreselijk opwind over zijn houding, en ik weet dat dat zeker niet goed is voor zijn zelfvertrouwen, maar ik vind het echt moeilijk omdat ik zelf niet zo ben.
Ik weet dat ik daar aan moet werken.

Pipin, als je nog raad hebt?! Wat is 'normaal'voor deze leeftijd? Zijn er boeken over?
Worried mum

Wat normaal is

Het is natuurlijk heel lastig te zeggen wat 'normaal' is. Daarnaast hoeft het natuurlijk ook geen probleem te zijn als een kind om bepaalde onderdelen wat minder standaard is. Het voorbeeld dat jij zelf noemt (hoi zeggen tegen een oud-klasgenoot), vind ik op zich ook niet zorgwekkend. Een van mijn kinderen is twaalf en zou dat op precies zo doen. Hij is gewoon niet zo van het 'sociaal kletsen'. Maar verder is het een heel 'normaal' en stabiel kind.
Maar het gaat natuurlijk om de combinatie van kenmerken. In jouw start-bericht schrijf je dat hij het toelaat dat een ander kind hem pijn doet. Dat klinkt voor mij dan wel weer zorgwekkend.
Als je naar een kinderpsycholoog gaat, probeer dan voor jezelf alvast helder te krijgen wat je daarvan verwacht. Wat wil je dat de kinderpsycholoog hem leert? Hoe concreter je het kunt maken, hoe beter. Een concrete doelstelling zou kunnen zijn dat hij leert om voor zichzelf op te komen.

Oh, wij zijn zooo normaal!

Leuk gezinnetje, wonen in een 2-onder-1-kap, twee kinderen (meisje en jongetje) en een golden retriever, eigen zaak, mama met een part-time baan en veel thuis voor de kinderen... tot zover het "normale" deel... we hebben ook een pictobord, een strakke dag indeling, heel veel vaste rituelen, en een school 13 km verderop want kids passen echt nergens anders, ze zijn beide autistisch, maar wel normaal begaafd.Onze kinderen spelen zelden of nooit mee op straat, zijn extreem verlegen, zijn soms bang voor de meest onmogelijke dingen, en ze zijn ook ster in het ontwijken van andere kinderen, of er gewoon dwars doorheen kijken. Buurkinderen kunnen praten als brugman, ze doen net alsof ze niet bestaan en gaan door met hun eigen spel. Als kinderen toch (in hun ogen) opdringerig worden, worden ze door ons manneke nogal eens met de nodige lompigheid op hun plaats gezet, letterlijk! Wij zijn niet leuk, of aardig, of flexibel, we zijn soms net de Adams family (uit die film).
Soms denk ik, ja, en nu is het maar eens over, nu gaan we gewoon normaal doen! Maar dat werkt natuurlijk niet, je bent zoals je bent, in ons geval valt dat buiten alle hokjes. Onze kinderen zijn al jong in het hulpverlenings-circuit gekomen en onderzocht, hadden dus ook al jong een diagnose, en is dat nou zo'n aanvulling? ik twijfel er wel eens aan. Maar het verklaard wel veel, en het geeft je ook handvaten als je het even niet meer weet. (oh ja, ze denken echt anders) Je wilt het weten als er iets is met je kind, en autisme is absoluut iets om rekening mee te houden, ik denk niet dat je het kunt negeren (op den duur), dan zul je straks in de puberteit of zelfs als volwassene voor nog grotere problemen staan.
Ik weet wat mijn kinderen hebben, maar ben er niet elke dag zo heel erg mee bezig, alles went. Voor ons dan, voor de omgeving, die incidenteel eens iets "vreemds" ziet, zullen we altijd wel een beetje die mafketels blijven.
groetjes Tess

Herkenbaar

Ook een zoon die zo is. Zou hem vaak graag een 'duwtje' willen geven, maar zo werkt het natuurlijk niet. Het 'hoi' voorbeeld is zeer herkenbaar. Kan mij er ook over verbazen: komt mijn zoon na een jaar een jongen tegen waarmee hij drie jaar lang samen naar sport ging, zegt hij ook alleen maar 'hoi' (en dan nog zacht ook). En zulk soort voorvallen zijn er vaker. Als iemand hem iets vraagt geeft hij minimaal antwoord (bij voorkeur alleen 'ja' of 'nee'). En dat vind ik ook zo jammer, anderen zien dan niet hoe leuk hij is. Ik weet ook niet 1-2-3 of, en zo ja wat, je hier aan moet doen. Ik zou hem graag helpen wat spontaner en uitbundiger te zijn.