Herken het nog steeds niet [diagnose ass]

Tja...

Gekke vraag, maar heeft hij hulp nodig dan? tegen welke problemen lopen jullie aan? er zal toch een reden zijn geweest waarom je het onderzoekstraject ingegaan bent.
Verder hoef je ass niet te begrijpen, maar je kind, al dan nie MET ass.
Bij de diagnose van mijn oudste zijn wij zeer uitgebreid voorgelicht door het maatschappelijk werk, gelukkig hadden we toen een goede te pakken die ook echt meedacht, en de diagnose in ons gezin en ons kind wist te plaatsen, dat is best belangrijk. Toen jongste ook een diagnose kreeg waren we wel wat ontdaan. Niet dat we het niet herkenden, of dat we niet wisten wat het betekende, maar de hulpverlening stopte daar gewoon. We hebben een diagnose, we weten waar we hulp moeten halen. Daar waren ze snel klaar mee.
Mijn zoon heeft nergens meer hulp mee gekregen, en wij ook niet (hij is klassiek autistisch) en heel vaak vraag ik me af of hij echt zo "afwijkend" is als daar gesteld werd, hij functioneerd immers best goed... onze oudste is door de hele hulpverleningsmolen gehaald, en ik had op den duur het idee dat ze er alleen maar "gekker" van werd, ik werd er zelf in ieder geval knap depressief van als ik steeds die grafiekjes zag in hoeverre ze anders is (pdd-nos. En ik herkende het WEL wat ze noemden, mijn kinderen zijn echt anders. Maar dan? ik vraag het me nog steeds vaak af; wat moet ik daar dan mee?
Op het moment dus effe helemaal niks. Thuis loopt het best goed, op school hebben ze een rugzakje... ik wil r niet steeds mee bezig zijn, maar het houd me natuurlijk wel bezig.
sorry voor het warrig antwoord, groetjes, Tess

Billie

Je probeert al jaren krampachtig een diagnose te begrijpen, te doorgronden en praktijkvoorbeelden in je kind te herkennen. Dat lukt niet.
Maar is dat dan belangrijk? De vraag is, kom je ernstige problemen tegen bij de opvoeding van je kind? Is je kind ongelukkig? Begrijp je je kind totaal niet en heb je het idee dat hij vastloopt?
Red je het je kind een veilige, gezellige thuissituatie te bieden zonder handvatten, richtlijnen en psychologische opvoed boeken over ass? Ik heb het idee dat je je erg vastpint in de diagnose en daar "hulp" uit verwacht. De diagnose is alleen een constatering, maar lost niet allerlei opvoedproblemen op. Vooral niet als je niets in de diagnose herkent.
Ik zou dus zeggen, zoek oplossingen en hulp die bij je kind passen, maar los staan van de diagnose.

Allemaal

Dank voor jullie reacties!
Als het goed ging, dan zou het me uiteraard niet zo bezighouden. De problemen waar we ooit mee het circuit in zijn beland (iei slaapproblemen, vage lichamelijke klachten, veel boos, later behoorlijk wat angsten) zijn er niet meer maar nu spelen zaken zoals dat hij niet meer naar school wil gaan en dat het sociaal gezien minder goed lijkt te gaan. Bovendien blijft het een enorm ander kind op school, op school stil en teruggetrokken, thuis tegenovergestelde. Vroeger kon hij ook in bepaalde sociale situaties nogal blokkeren, dat hebben we al lang niet meer gezien maar het is bijv wel zo dat hij in bepaalde situaties weinig taal gebruikt terwijl het eigenlijk juist een heel verbaal kind is.
Nuja, goed, het blijft allemaal wat vaag. School vraagt sinds de diagnose ook om een gebruiksaanwijzing van profs.
Maar los van de problemen, vind ik het nogal bizar dat ik het niet echt ´zie` bedoel ik. En ik vroeg me vooral af of ik hierin alleen sta.
Beemer, dank voor je boekentip. Misschien moet ik het nog eens gelezen, had het gelezen, heb alles gelezen wat ik kon vinden. Op bepaald moment ben ik daarmee gestopt want hoe meer ik las hoe minder herkenning. Ik begrijp ook wel echt dat autisme moeilijk te herkennen kan zijn, zeker bij een hoger iq, en het iq van zoon is hoog, misschien wel helaas want ik heb het gevoel dat dat juist de zaak niet makkelijker maakt voor hem. Maar ik ben zijn moeder! Het blijft voor mij heel vreemd dat juist ik als moeder dit niet kan zien. Vader heeft overigens ong dezelfde beleving. En oke, dat niemand anders in onze omgeving het ziet, dat snap ik heel goed, maar juist in een heel hecht contact zou een stoornis als autisme toch het best te merken moeten zijn? (dat het hele plaatje oogt naar autisme dat weet ik nu wel, zeker omdat hij ook ouder wordt. Maar dat is dus niet wat ik bedoel)
En tsja, of hij gelukkig is. Heel maf maar ik zou het niet kunnen zeggen. Hij uit zich dus rondom school heel negatief en somber. Toch heeft hij wel momenten dat hij vrolijk is. Maar dat is tegenwoordig dus niet zo evident, dus ik maak me wel zorgen. Maar als hij autistisch is dan zal hij de dingen ongetwijfeld anders dan ons beleven, en zal hij ongetwijfeld ergens overvraagd worden, dat kan toch niet anders? Het frustreert me gewoon dat ik dát dan niet kan ontdekken.

Billie

Ik herken wel een en ander in je verhaal. Onze zoon heeft adhd, maar pdd-nos wordt steeds weer genoemd, door mensen die het 'zouden moeten kunnen weten'. Het zou dan wel in lichte vorm zijn? Hij is op school veel gefrustreerd en boos en blokkeert dan. Hij wil niets meer zeggen en trekt zich terug in zijn woede.
Ik ga er ook zo van twijfelen. Onze zoon heeft al wat dingen naast zijn adhd staan. Hij is somber, hij heeft een hoog iq. Voor ons als ouders is zijn gedrag op school zeer logisch. Adhd, hoog iq, somberheid. Het is een recept voor frustratie en ongeluk. Hij trekt zich in zichzelf terug omdat hij bang is dat hij dingen gaat doen waar hij later spijt van heeft. (dat gebeurt ook een enkele keer)
Ik zie thuis zoveel inlevingsvermogen, wederkerigheid, sociale interactie, humor, prima taalbegrip, duidelijke scheiding van fantasie en werkelijkheid. De kenmerken van autisme herken ik echt niet. Ben ik nu blind? Ook wij denken: 'Als je het ergens zou moeten merken, dan is het toch in het contact met de mensen die hem het beste kennen, met ons?'
Als zoon pdd-nos zou hebben, dan hebben wij het ook denk ik. Ik vind zijn manier van contact maken en naar de wereld kijken volstrekt normaal namelijk.
Ik laat het maar gaan. Wat aanbevolen wordt voor pdd-nos-kinderen: veel structuur, pictogrammen, alles tot in details voorbereiden, dat hebben we geprobeerd en zoon reageerde daar alleen maar geergerd op. "Ga toch weg met die tekeningetjes!"
We blijven maar doorgaan met wat wel helpt (positief blijven, kalm blijven, problemen oplossen) en hopen daar het beste van.
Als ik je postings lees, klinkt het alsof jouw zoon ook depressief wordt van school, klopt dat?
Ach ik kan je ook niet verder helpen, maar ik begrijp je wel, geloof ik. Misschien helpt dat dan een beetje?

Ja, hier ook herkenning

De diagnose ASS is hier nog niet zo lang geleden gesteld, onze zoon is 9. Thuis is het een lief, sociaal, empatisch kind, maakt grapjes, heeft fantasie en hij speelt juist het liefst niet alleen. Ook heeft hij totaal geen moeite met onverwachte plannen en gebeurtenissen. Op school is hij echter stil en teruggetrokken en brengt de pauzes het liefst door in zijn fantasiewereld.
Wij denken dat onze zoon zich thuis erg op zijn gemak voelt, en dat de gedragingen op school erop duiden dat hij daar wat angstig is. Wat een van de schrijfsters hiervoor ook al zei, de communicatiestijl van mijn zoon is erg herkenbaar voor me, dus ik zie eigenlijk weinig afwijkends. Ook werk ik met veel mannen die waarschijnlijk hoog in het Autisme Spectrum zouden vallen als ze getest zouden worden, dus misschien ben ik ook wel blind voor bepaald gedrag.
Overigens kwam er uit de testen met de klinisch psycholoog ook niet overduidelijk een probleem naar voren, al vroeg hij wel (te) weinig om hulp en uitleg in die testonderdelen waar vragen uitgelokt werden. Maar hoewel hij niet 'genoeg' scoorde op de testen zijn we toch op basis van het gedrag op school bij een diagnose terecht gekomen.
En hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik toch ga denken dat het wel klopt. Zo hadden we vandaag zijn kamer uitgemest en een aantal meubelstukken weggedaan. In eeste instantie vond hij het allemaal prima, maar vanavond kon hij niet slapen en voelde zich niet lekker in zijn kamer. Op een gegeven moment smeekte hij me in tranen of die spullen asjeblieft weer terug mochten, want zo was het zijn kamer niet meer. Zo'n heftige reactie vind ik dan wel weer wat zorgelijk en wel passen bij ASS problematiek.
Hoewel ik dus wat ambivalent tegenover de diagnose sta denk ik toch wel dat we ermee geholpen zijn, al was het maar omdat hij nu meer uren hulp op school kan krijgen, en dat heeft hij wel nodig (hij is ook dyslectisch en heeft ADD, we grossieren hier in etiketten).
Maar ik herken ook erg weinig op de site van Balans en in beschrijvingen van kinderen met Asperger. Maar zoals anderen hierboven al zeiden, eigenlijk doet dat er niet zoveel toe, zolang de zorg en begeleiden maar op het individuele kind gericht is.

Dank voor het boek, beemer!

Ik kende het niet.
Ook hier een zeer a-typische ass-er...

Diagnose

Dit komt mij zo bekend voor! Ik ben een jaar bezig geweest te ontdekken wat er nou "verkeerd" was aan mijn geweldige zoon. Je hele leven ligt overhoop. Maar er komt een keer een einde aan, en dan ben je in staat om je voordeel te doen met zo'n diagnose.

We hebben nu rugzak en pgb, en voor mij staat de diagnose nu gelijk aan een pot met geld die we (terecht) aan onze zoon kunnen besteden. En het werpt zijn vruchten af ook! Maar jij moet degene zijn die beslist waar die potten met geld heen gaan, al moet je ervoor vechten. Jij ziet waar de problemen en sterke punten van je zoon liggen.

Ik ben apetrots op mijn zoon en denk dan: tja, hij lijkt op zeer gewaardeerde familieleden. Als de rest van de wereld het daar moeilijk mee heeft, is dat jammer voor de rest van de wereld.

Dank

Dank voor jullie reacties, ja het helpt enorm!
Het is ook zo herkenbaar veel dingen. Ook hier zijn we dan maar bezig geweest met wat algemene richtlijnen die gelden voor ass, je moet toch wat. Met picto´s of structuur hoef ik sowieso niet aan te komen, maar ook toen ik probeerde zoon wat meer uit te leggen, alleen maar ongeduld van zoon. (ja, dat weet ik heus wel hoor!!) Ook hier gelden vooral positief en kalm blijven en problemen oplossen, en zoon vooral het gevoel geven dat hij gezien en gehoord wordt.
Ik ga er gewoon erg van twijfelen. Ging allerlei zwakke punten proberen te zien, terwijl ik ook wel weet dat hij juist op een aantal punten sterk is, ook punten waar mensen met ass normaal gesproken zwak scoren. (voorspellen van andermans gedrag, inschatten van situaties, snel de kern van zaken zien, ook in sociale situaties, veel humor, ook meer ingewikkelde etc) Het lijkt wel alsof hij elders autistisch is, en niet bij ons.

Billie

' Ging allerlei zwakke punten proberen te zien, terwijl ik ook wel weet dat hij juist op een aantal punten sterk is'
Dit vind ik zo herkenbaar. Ik heb een visie op opvoeden, op het leven eigenlijk. En dat is dat je altijd vanuit je kracht moet proberen te werken. Kijken naar wat goed gaat en daarop bouwen. Ik vind het moeilijk om dit te doen, het zit niet in mijn natuur, ik ben zelf ook niet zo opgevoed. Ik ben meer een 'het glas is halfleeg'-type. Maar ik heb hier heel veel over gedacht, ook voordat ik kinderen had en ik ben tot de conclusie gekomen dat dit de beste manier is om in het leven te staan. Over het algemeen lukt dat ook.
En nu heb ik een zorgenkind. Wat is de manier waarop de maatschappij omgaat met zorgenkinderen? Wat is de manier waarop veel leerkrachten van mijn kinderen, met hen omgaan? Wat is de enige weg om hulp te krijgen voor je kind? Men kijkt alleen naar wat er níet goed gaat.
Maar dat wérkt niet, juist niet bij zorgenkinderen. Helemaal niet bij onze zoon, die toch al een supernegatief zelfbeeld heeft.
Ik kan hier zo verdrietig en gefrustreerd van worden. En dat is dan weer zonde van mijn energie, ik weet het.

Pippin

Da´s nou weer zo´n stukje dat ik geschreven zou kunnen hebben! Helemaal op mij van toepassing haha.
En tegelijkertijd ben ik zo blij dat jij dat schrijft, het laat me realiseren denk ik waarom ik zo´n moeite heb met het hele circus, hv etc. Als ik me daar meer van bewust ben (mijn afweer) kan ik misschien beter kijken naar zoon, en misschien ook wel dat stukje autisme beter zien. Want ergens voel ik toch wel dat het belangrijk is dat ik het kan zien, om hem verder te helpen. Maar dan vanuit zijn krachten!
Je hebt helemaal gelijk, zonde van de energie, ik verwacht misschien teveel van anderen en stel me daardoor te afhankelijk op.
(het is ook confronterend, zoon is ook zo´n half leeg-type, lijkt sowieso misschien teveel op mij)

Ook een beetje ontkenning

Bij ons is de diagnose ASS, waar veel mensen ons op hebben gewezen, officiëel in april bekend. Er zijn wel heel veel tijden dat ik denk: welnee, het is een heel gewoon jongetje en mijn man heeft dezelfde gedachte. Het is wel een heel opvallend jongetje en toen hij bijvoorbeeld in het zwembad was, ging hij 'door de mensen heen', in plaats van er om heen. Ik kon merken aan andere mensen dat dat vreemd was. Maar hij had wél lol, terwijl hij 's avonds verteld dat hij het te druk vindt. Al die verschillende kanten maakt je zo aan het twijfelen. Doen we er 'goed' aan, een diagnose te stellen? Of missen we iets zonder diagnose?
School vindt hij niet leuk, maar op school is hij wel goed aan het meedoen.

Ik begrijp je weerstand dus goed als het gaat om die diagnose. Maar je hebt al een paar hele waardevolle reacties gehad zoals; kijk verder dan die diagnose.

Succes en sterkte

Snap het

Hoi Billie en anderen. Bij mijn zoon is ooit de diagnose pdd-nos gesteld. Ik kon me er deels in vinden, en hij zat ook niet ruim binnen dat veld , een beetje op de rand, maar in ieder geval heb ik veel gehad aan de ouderbegeleiding. Omdat het op school niet zo goed ging ben ik een rugzakje gaan aanvragen. Daarvoor moest hij een iq-test doen, en hij bleek een grote vp-kloof te hebben, verbaal scoorde hij hoog, performaal heel laag. Als ik daarover lees herken ik wel veel, ook bij NLD, een aandoening waarbij kinderen ook zo'n grote vp-kloof hebben. Op zich vond ik dit wel fijn om te lezen, en wat mij beteft schoof het plakkertje pdd-nos verder naar achteren. En nu ben ik niet meer zo bezo=ig met wat hij heeft, meer met wat hij nodig heeft. Maar op school had ik laatst een gesprek met de ambumant begeleider en die ging maar door over wat hij allemaal had wat kinderen met pdd-nos ook hebben. En dat stoorde me behoorlijk. Want als hij dat echt zou hebben dan zou ik dat toch thuis ook moeten merken? En bij familiebijeenkomsten of zo? En dat zie ik niet. ja, soms, maar niet (meer) zorgwekkend. Vroeger wel hoor, maar nu echt niet meer. Kortom, ik snap je, en soms kan iets verder zoeken of kijken toch een andere invalshoek opleveren. en de deskundigen weten het ook niet altijd! groetjes, Marleen

Fijn

Alle herkenning is harstikke fijn! Ik voel me vooral zo´n ontkennende moeder, fijn om te horen dat er meer mensen zitten met twijfels. Je leest zo ontzettend vaak over dat in elkaar vallen van die puzzelstukjes, daar wacht ik maar steeds op!!
Punt is denk ik ook dat het ons vooralsnog niets heeft opgeleverd. (en het kost natuurlijk altijd wel veel, ook heb ik het gevoel dat het zoon ergens geen goed heeft gedaan dat ik probeerde hem te zien door zo´n auti-bril) Het heeft ons zeg maar nog niets van een gebruiksaanwijzing opgeleverd.
Maar dat komt ook wel omdat we weinig concrete problemen tegenkomen. Ik sluit helemaal niet uit dat sommige problemen wel aan autisme gerelateerd zijn, maar we hebben het nog niet kunnen vinden dus. De problemen die we tegenkomen blijven meestal vaag en lastig te duiden, en vooral gebaseerd op vage gevoelens van ons ouders. Dat an sich zegt natuurlijk ook een hoop, maar wat dan precies daar ben ik nog niet uit.

Concreet en voorspelbaar

Voor mij is alleen de tip "concreet en voorspelbaar communiceren" heel waardevol geweest, en niet alleen bij het "speciale" kind maar eigenlijk bij allemaal! Verder functineert hij wat mij betreft prima, dus meer professioneel advies hoef ik niet - tot verbazing van de professionals.

Moek

Natuurlijk is duidelijk communiceren altijd goed, wat mij betreft wel zo´n beetje hét toverwoord bij communicatie met kinderen. Heel concreet, ja, misschien ben ik dat vanzelf wel als ik iets van hem verlang oid, zal er eens meer op letten. In de gewone communicatie ben ik vaker expres niet zo concreet, hij houdt er erg van met taal te spelen, en houdt ook erg van verschillende soorten humor bijv. Ik heb een poos geprobeerd heel erg op mijn communicatie te letten, maar eigenlijk voelde hij zich dan vaker niet serieus genomen (alsof ik dat niet snap!) en te expliciet dingen uitleggen zorgt ervoor dat hij zich betutteld voelt. (een vagere aanwijzing pikt hij makkelijker op)
Het zou natuurlijk heel goed kunnen dat deze aspecten wel spelen in communicatie met andere mensen, en dat daar iets misgaat. Communicatie is natuurlijk harstikke onvoorspelbaar. En ik kan me wel voorstellen dat wij in het gezin redelijk voorspelbaar zijn voor hem omdat hij ons zo goed kent. Zo heb ik het gevoel dat ik met hem ook beter nonverbaal kan communiceren dan met zijn jongere zus, ik merk daarin het leeftijdsverschil. (zij heeft geen ass)
Maar goed, dan ben ik toch weer in aan het vullen, vanuit zijn diagnose. En daar zitten ook weer risico´s aan vast. Want wat ook bijv weer kan is dat hij kinderlijk benaderd wordt in het algemeen, dat valt me weleens op. Hij oogt wat jong en doordat hij weinig spreekt lijkt hij erg verlegen etc. Maar misschien doet hem die benadering goed, en roept hij het daarom op. Wat bij hem iig werkt, voor ´vreemdere´ mensen, is een heel speelse, actieve benadering. Zeker niet formeel of afstandelijk, dan klapt hij ook dicht. Benader je hem met humor dan ´heb´je hem, zeg maar. Ik ben bang dat als bijv veel mensen op school hem vanuit een cursus autisme op school juist voorzichtiger gaan benaderen dat niet goed voor hem werkt. (op school ´zien´ze inmiddels, na de diagnose ook allerlie symptomen die wij niet zien, zoals een fotografisch geheugen, nou, dat heeft hij echt niet!)

Ach,

zoals ik al zei: als het goed gaat gaat het goed, en hoef je er niet aan te sleutelen. Wel doen wij speltherapie en sova-training voor het contact met anderen. Dat werkt wonderbaarlijk goed. Hij leert er de regels en is ze opeens gaan toepassen. Nu heeft hij ineens een drukker sociaal leven dan moeders...(maar die heeft er natuurlijk ook helemaal geen tijd voor

Moek

Dank voor je reactie, maar het punt is dat het niet goed gaat, anders maakte ik me niet druk. We weten hier alleen nog steeds niet goed waarom het al dan niet goed gaat. Speltherapie daar denk ik al langer over, lijkt me wel wat voor hem. Maar iets als sova, daar ben ik huiverig voor. (ben een beetje bang dat we dat advies gaan krijgen) Ik denk nl dat zoon de regels wel weet. Alleen past hij ze misschien niet altijd toe. Ben bang dat sova hem nog onzekerder maakt.

Misschien

..eerst speltherapie? Bij een goede speltherapeut komt er hopelijk wel uit wat het probleem is, of dat nou met autisme te maken heeft of niet. En dan kan zij/hij ook adviseren over al dan niet sova.

Misschien is dat een optie ja. Ga dat nu iig wel aankaarten. Zoon heeft behoorlijk wat ´verbloem´ gedrag, waardoor zelfs wij soms niet goed weten wat er in hem omgaat etc, en bij hv laat hij zich al helemaal slecht zien. Van de ene kant is hij open en spontaan (naar ons toe) van de andere kant heeft hij heel wat te verbergen. (iig onzekerheid en verdriet etc, en wil graag stoer zijn.) Van de andere kant kan hij gevoelens en belevingen ook weer heel uitvergroot brengen, soms simpelweg om zijn zin te krijgen. Hij voelt mijn twijfels over zijn capaciteiten (doordat ik twijfel over verbloemde autistische kenmerken) haarfijn aan en buit dat ook weer uit. Nou ja, een heel ingewikkeld verhaal iig en doordat hij met momenten ook weer heel druk kan zijn (en zus meesleuren in de drukte) is het soms moeilijk de rust te vinden goed naar hem en de hele situatie te kijken.
Dank voor je reactie!

School

Van wat ik uit je verhaal begrijp spelen de problemen met name op school. je schrijft ook dat je zoon een hoog IQ heeft en dat dat het lastige maakt. Een hoog IQ heeft ook nogal eens tot gevolg dat school saai en vervelend is, omdat het allemaal te makkelijk is. En dat kan voor (een heleboel) gedragsproblemen zorgen. Misschien dat dit ook een ingang is?

Ik denk het wel Gerry, dat dat meespeelt. Het punt is dat de diagnose (plus bijhehorende vermoede symptomen dan die we al dan niet zien) iedereen onzeker maakt, school, maar net zo goed ons. Zoon heeft vooral moeite met het verplichte dagelijkse werk, taal en rekenen. Dat is waar hij al meer dan een jaar lang over klaagt. Hij heeft iets moeilijker werk gekregen, maar de klachten blijven. Ik ben wel geneigd te denken dat er te weinig uitdaging voor hem is, maar van de andere kant ben ik dan ook weer bang dat er gewoon een motivatie probleem vanuit ass onder zit, en ik weet niet wat we daarmee kunnen doen. Overigens maakt hij de werkjes wel, braaf. Maar de klaagzang blijft. Ik heb echt geen flauw idee of het opgelost zou kunnen worden met werken op een ander nivo. Want het terugkerende dagelijkse werken blijft uiteraard dan ook. Het is absoluut geen kind voor regelmaat en structuur, en helaas past hij gewoon dus slecht op een school. (ha, weet niet of iets als iederwijs nog bestaat, en het is al helemaal niet hier bij ons te vinden, maar wat ik ervan weet vanuit de summiere info die ik erover heb, lijkt mijn zoon de ideale leerling voor zo´n systeem! Hij is nl wel leergierig, dat is het probleem ook niet, al neemt die leergierigheid thuis ook wel af, maar hij leert vooral op zijn eigen manier en eigen moment)
Ik merk dat als er iets anders is op school, al is het maar dat bijv de tafeltjes getoetst worden, hij wél met plezier gaat. Hij heeft op de een of andere manier veel prikkels nodig. En het lukt hem dus niet altijd om zelf die uitdaging te creëren waar hij blijkbaar zo´n behoefte aan heeft.

Motivatie (ojee, weer een lang verhaal)

Hoi Billie,
Bij onze zoon, die toch wel een en ander van die van jou weg lijkt te hebben, ook een groot motivatieprobleem op school, maar de laatste jaren (sinds half groep 6) gaat het echt veel beter. Ik vertel ons verhaal, misschien heb je er iets aan.
Wat er hier is veranderd:
Hij is ouder geworden, begrijpt nu beter waarom hij op school zit, waar hij naar toe moet, wat zijn ambities zijn. Toekomstvisie dus.
We hebben een hele tijd een beloningssysteem gehanteerd. Als zoon op school werkte, kreeg hij een beloning. (dat is een jaar nodig geweest, nu niet meer) Nu heeft hij genoeg beloning aan de trots dat hij geen huiswerk mee hoeft te nemen en voorloopt op de klas.
Wij (eum, ik bedoel ik eigenlijk), zorgden dat we goed op de hoogte waren van de lesmethodes en waar de klas precies was. Ze werken met weektaken, zoon was toen regelmatig thuis en dan haalde ik zijn weektaak op, met het bij behorende werk. Hij werkte zich thuis dan weer bij. En hij kreeg dan de beloning! (heel belangrijk)
Als zoon zijn weektaak niet op school afkreeg, nam hij het werk mee naar huis. Dan maakte hij het daar in het weekeinde af. (en kreeg in het begin dan ook zijn beloning, het was de bedoeling om deze beloning later weg te laten vallen, maar het is maar een keer nodig geweest)
In eerste instantie redeneerden wij, dat zoon intelligent is, goede cijfers haalt, dus zo belangrijk was dat schoolwerk niet voor hem. En dat klopt ook wel, maar onbedoeld gaven wij hiermee de boodschap dat wij ook vinden dat hij op school zijn tijd zat te verdoen. Dat is natuurlijk ook zo, maar als je dat toegeeft, verdwijnt de motivatie. Hij nog te jong voor deze informatie en hij zit gevangen in het systeem, dus hij heeft ook niets aan die informatie.
Nu doen we dus net alsof die weektaak en het 'afhebben' van je werk, heel belangrijk is. Daardoor krijgt zoon een gevoel van trots en lukt het hem wel.
Ik vraag nooit: 'Heb je je werk af?', maar: 'Is het vandaag nog een beetje gelukt om te werken in de klas?'
Het is hemeltergend om te zien dat je kind zich zo verveelt op school en dat het hem daardoor bijna onmogelijk wordt om te leren. Mijn man en ik hebben vroeger hetzelfde ervaren. Ik keek altijd uit het raam...
Maar het is nu eenmaal niet anders. Het kind moet naar school. Als het niet op deze school lukt, moet hij naar een andere. (En dan met een busje naar een school ver weg, nog meer verveling, tijdens de busrit.) Dat hebben we hem ook verteld en dat hielp hem wel om het verzet te staken. 'If you can't beat them, join them.' Dat gezegde spreekt hem sinds kort wel aan.
Maar als men het tegenwoordig heeft over 'Passend onderwijs', krijg ik een hele vieze smaak in mijn mond. Dat dan weer wel.
Sterkte.

Pippin

Heel erg bedankt voor je reactie, heel boeiend om te lezen!
Ik zie ook wel overeenkomsten tussen onze kinderen, maar (uiteraard, haha) ook verschillen. Uit je verhaal klinkt alsof jullie wel concreet materiaal hebben om mee aan de slag te gaan, en juist dat mis ik. En misschien gaat het helemaal niet altijd om die concrete dingen (het zijn ook maar uitingsvormen) maar het geeft je wel houvast om zaken mee bespreekbaar te maken, en bezig met die concrete dingen neem je ook achterliggende zaken (hopelijk) mee.
Misschien is dat ook wel het probleem, dat mijn zoon zich niet ´uit`. Máákte hij de werkjes maar eens niet. Want dat is denk wat hij wil. Of waarmee hij iets duidelijk kan maken. En het geeft ons een concreet probleem waarmee we aan de slag kunnen.
Maar er *is* dus helemaal geen probleem. En dat is om stapeldol van te worden. Het geeft je het gevoel dat je spoken ziet. Er zijn wel degelijk problemen maar ze zijn niet grijpbaar.
Je zou zijn laatste rapport eens moeten zien. Een rapport om stikjaloers op te zijn, en ik kan er wel van janken.
Werk op school moet sowieso af, wat hem betreft. En werk mee naar huis nemen, een schrikbeeld voor hem dus dat zal hij nooit laten gebeuren. Qua gedrag is hij ook om door een ringetje te halen. Op school dan. Liet hij maar eens zien hoe vreselijk hij het vond. Misschien ´moesten` ze dan meer met hem.
Ook op sociaal gebied, kan ik geen problemen ontdekken. Ja, ik heb het gevoel dat hij er met periodes buitenvalt, maar hoe en wat weet ik ook niet, gek he? Toch heb ik op andere momenten wel het gevoel dat hij toch nog goede contacten heeft. (maar zeker niet genoeg voor zijn behoefte, zijn behoefte is groot op dat gebied, anders vond ik het geen probleem!) Gepest wordt hij echt niet geloof ik.
Toekomstvisies, haha. De laatste weken probeer ik dat aan te kaarten. Mam, wat heb ik eraan als ik voor later werk als ik nu al die jaren ongelukkig moet zijn? Of; ik word toch schrijver, dan hoef ik echt niet te rekenen! (tsja, taal heb je daar ook niet voor nodig...)Of, ik ga gewoon stelen hoor, oid. Of ik word zwerver.
Misschien moet hij ook wel iets vinden waar hij zich voor een deel in kan verliezen, want dat heeft hij niet echt buiten spelen om. (spelen is wel ontzettend belangrijk voor hem omdat hij daar zijn fantasie in kwijt kan) Schrijven doet hij wel maar echt niet heel vaak, dus dat is zeker niet genoeg. Maar hij lijkt te veelzijdig, of misschien wel te rusteloos, om zich nu echt in iets te verdiepen. (niet dat ik vind dat alle kinderen dat zouden moeten doen hoor, maar ergens heb ik het gevoel dat hij dat wel nodig heeft, kan het niet goed uitleggen)
Veel dank iig, zet me toch weer flink aan het denken. Jij ook veel succes!

Update

Zoon is geobserveerd op school en van de uitkomsten ben ik wel geschrokken. Zoon had tijdens de geobserveerde pauze geen contact met anderen. Ook zag de psycholoog forse aandacht en concentratie tekorten, hij kwam nauwelijks tot zelfstandig werk. Dit zijn allemaal dingen die vanuit school nooit gesignaleerd zijn. Volgens de psycholoog heeft hij toch wel flink last op school van zijn autisme en is hulp onontbeerlijk.
Weer genoeg om over na te denken dus.

Billie

Wat een vervelend bericht billie. Eerder schreef je al dat hij slim was en dat school niet weet hoe te handelen. En dat is een lastige situatie, want scholen die twijfelen willen nog wel eens niets doen en dat maakt de zaken vaak niet beter. Ik weet niet hoe slim je kind is, maar als zijn IQ MB (120) of hoger is, dan heb je een behoorlijke kans dat hij zich erg verveelt, de herhaling cognitief ook niet nodig heeft en dat de problemen, ook als het gaat om niet zelfstandig werken en contact maken behoorlijk verergerd kunnen worden. Mijn kennis om hier iets zinnigs over te zeggen schiet tekort. Maar op dit forum http://www.hb-kind-forum.nl/index.php zitten mensen die een heleboel kennis van zaken hebben. Het forum is de opvolger van het HIQ forum en nog geen week in de lucht dus helaas zonder uitgebreid archief maar de mensen en de kennis zijn er wel. Laat je niet afschrikken door het hb, want het forum is ook bestemd voor ouders van mb kinderen aangezien die dezelfde problemen kunnen hebben. Er zijn ook ouders met kinderen die een stoornis hebben daar. Veel psychologen en ortho's daarentegen zijn vaak onvoldoende op de hoogte van de gevolgen van een (veel) te laag aanbod op het gedrag en het welzijn van kinderen. Heel veel sterkte.

Gerry

Dank je wel!
Ik heb juist zo´n moeite met de combi. (iig nu dan even) Maar dat is misschien wel een heel egoïstische moeite want ik voel me er alleen door staan. Zoon scoort cognitief hb, maar tot nu toe ´vind` ik het dus niet in die hoek omdat er meer is. Maar ook binnen de hoek van autisme kan ik zo weinig (vooralsnog) omdat zoon zo heel anders is dan het gemiddelde kind met ass. (ik weet wel dat hét kind met ass niet bestaat, maar ik kan zo weinig aanknopingspunten vinden, naar mijn idee heeft hij zoveel andere zaken nodig dan een gemiddeld mens met ass)
Alle hulpverleners tot nog toe beweren dat zijn hoge iq de zaken beter voor hem maakt, ik kan dat nu nog niet zien. Het betekent misschien dat hij heel veel compenseert en het betekent misschien dat hij veel gestoorder is dan hij laat zien. Tot nu toe zie ik alleen dat zijn hoge iq de zaken ingewikkelder voor hem maakt, hij wil zoveel, misschien wel door zijn hoge iq.
Het is wel even slikken, en ik weet het nog steeds niet. De psycholoog is overtuigd, rugzak en hulp. Ik heb mijn twijfels, de vraag is maar net of een rugzak ook goede hulp betekent. (om een voorbeeld te noemen, ik blijf bang dat zoon wel de vaardigheden heeft om contacten te onderhouden maar zich soms onzeker voelt, ik ben bang dat iets van een sova hem juist onzekerder maakt)
Maar zoon is wel doorgetoetst en kwam uit op een voorsprong van een half jaar, dat verbaasde ons. (rekenen, of taal getoest is weet ik nog niet, de communicatie verloopt niet al te soepel) Qua inzicht en mogelijkheden zou hij oi veel verder moeten soren. (school had dat geloof ik ook verwacht) Misschien dat daar die aandachtkwestie bij om de hoek komt kijken. Eigenlijk is dat een stukje dat ik nu toch wel herken zelf.(andere hv´ers kwamen hier ook nooit mee) Zoon kan thuis ook enorm druk zijn en snel afgeleid etc. Op iets als lego kan hij zich richten (lees; uren mee bezig zijn) maar daar hoeft hij ook niet echt bij na te denken, dat is een kwestie van steeds maar weer de bladzijde omslaan en de aanwijzingen opvolgen. Zodra hij moeite moet doen, viel me bijv op bij ds spel prof layton, puzzels oplossen, als hij er niet direct uitkomt dan heeft hij ook geen geduld. (maar uiteraard kan hij ook weinig ervaring opdoen in het oefenen van geduld omdat hij veel in 1 keer ziet)
Erg bedankt voor je reactie, (doet echt goed want zit wel even hoog, zoon is gewoon niet gelukkig op school)we zoeken verder!

Rugzak

"De psycholoog is overtuigd, rugzak en hulp. Ik heb mijn twijfels, de vraag is maar net of een rugzak ook goede hulp betekent."

Ik denk dat als iemand die één op één met het kind gaat werken, dat een goede zaak is, altijd. Kinderen doen het erg goed op individuele aandacht.
Laat je niet afschrikken door het vooroordeel over kinderen met een rugzak. Het gaat er om dat hij wat makkelijker (voor hem) door het onderwijs gaat.

Ik heb mss een soortgelijke toestand, maar deze week zijn de testen dus ik loop op de zaken vooruit. Ik hoop op een rugzak. Dat geeft hem de beste kansen, m.i.

Lilajolie

Ik wil je niet een rotgevoel geven hoor. Maar stel je niet te veel voor van die rugzak.
Het belangrijkste wat daaruit betaald wordt, is de ambulant begeleider. Die gaat het kind een paar keer per jaar observeren en geeft dan advies aan de leerkracht. Dat is echt heel basaal. 'Het is belangrijk om hem rustig en op een neutrale toon te benaderen'. Maar het helpt wel, want als je dit als ouder zegt, ben je een overbezorgde moeder, die haar kind niet durft aan te pakken. Als de ambulant begeleider hetzelfde zegt, is het opeens een goed advies. *lelijk woord*
En verder schiet er nog een piepklein beetje budget over. Onze zoon heeft hiermee een keer in de week een gesprekje met de meester. And that's it.
De grootste winst van de rugzak voor onze zoon, is dat ze nu op school wel bereid zijn om moeite voor hem te doen.

Misschien ben ik te pessimistisch, maar ik stel me iid niet zoveel voor van een rugzakje. Als ik *wist* dat hem dat zou helpen had ik het vandaag al geregeld!
Maar het overvalt me ook want ik had het gewoon niet verwacht. Leerkracht ziet het blijkbaar allemaal niet. Hij scoort altijd goed, ook op zaken als werkhouding en samenwerking, contacten etc. (volgens haar dan)
Maar we gaan dit traject wel in hoor, ik heb niet het gevoel dat ik een andere keuze heb. Duidelijk is hoe dan ook dat zoon zich niet prettig voelt op school, en dat ziet leerkracht dan weer wel ook.
Overigens ben ik juist weer huiverig voor adviezen zoals *hem neutraal benaderen*, want zo´n advies komt er natuurlijk bij autisme. Terwijl ik altijd aan hem gemerkt heb dat juist een speelse, enthousiaste benadering hem het best helpt over drempels te komen. (de juffen op de psz dolden met hem, die gaf hij kusjes ten afscheid. Toen kwam groep 1 en plots een afstandelijke, wat formele juf, daar klapte hij bij dicht)
Maar goed, ik moet alles maar even rustig verwerken en er proberen het beste voor hem uit te halen. Misschien valt er wel winst te halen iid, ik voel me ook niet echt serieus genomen door leerkracht. Misschien lukt het nu wel ze te bewegen hem meer uit te dagen bijv, want ook dat had hij volgens de psycholoog wel nodig.
Ik was overigens in de veronderstelling dat je een rugzak niet *zomaar* krijgt. Volgens de psycholoog was toch de diagnose al genoeg. Zou dat aan onze regio liggen?