Herkennen jullie dit? (zorgen om zoon van 3,5 jaar)

Mar14

"Ik moet hem soms wel 10x iets vragen voor hij antwoord geeft. Iets simpels als wat hij op zijn boterham wil, lukt prima, maar 'hoe was het op de peuterspeelzaal?' en 'wat heb je allemaal gedaan vanmorgen?' geeft hij maar weinig of pas na lang vragen antwoord op. En dan maar heel kortaf."

Dat is in ieder geval heel normaal. Is het je enige/eerste kind? Misschien stel je je er teveel van voor?

Ik heb wel eens gelezen dat je in zo'n geval het beste eerst over je eigen dag kan vertellen en dan eindigen met "en jij?", dat zou beter moeten werken.

Jong

3,5 jaar is echt nog heel jong om een vraag te kunnen beantwoorden over wat je op de peuterspeelzaal hebt gedaan. Vaak kunnen kinderen van 5 dat nog niet eens goed. En zeker niet als ze net van school/peuterspeelzaal thuis komen, ze hebben dan even tijd nodig om weer te 'landen' thuis. Ik zou dus gewoon niet meer vragen en zeker geen 10 keer. Mogelijk vertelt hij later opeens spontaan iets over wat hij gedaan heeft.
W.b. het speelgoed zie ik ook niet echt iets raars. Mijn kinderen hadden ook wel zo'n periode dat ze een speeltje overal mee naar toe namen. Ik begrijp ook niet zo goed dat je het afpakt, alsof hij niet zichzelf mag zijn.
Het is prima dat ze op de peuterspeelzaal een onderzoek doen, als ze vinden dat hij zich daar zorgelijk ontwikkelt en als dit nodig is voor de VVE indicatie. Maar dit meet dus alleen de taalontwikkeling en dat zegt verder niet veel over bijv. autisme.
Ik zou me niet direct zorgen maken, alle kinderen zijn nu eenmaal anders en jouw kindje ontwikkelt zich op zijn eigen manier. Wanneer je ook op de basisschool tegen deze dingen aan blijft lopen kan er altijd nog verder gekeken worden.

Gehoor

Mar14, je zegt: "Zijn gehoor is prima, daar twijfel ik niet over."
Is dat getest? Mijn zoon heeft langdurig gehoorproblemen gehad. Het bleek dat het gehoor ook kon fluctueren: het ene moment hoorde hij beter dan het andere Kwestie van wisselende druk/vocht, weet niet precies hoe dat zit achter die trommelvliezen. Maar je merkte het bij hem nauwelijks. Ten eerste al omdat hij nooit pijn had en er nooit troep uit zijn oor uit kwam. Ten tweede omdat hij heel goed wist hoe een en ander te compenseren. Hij kon goed maskeren dat hij eigenlijk niet zo goed hoorde.

Toen hij zijn eerste set buisjes kreeg, liep hij voortdurend met zijn handen over zijn oren, De herrie in de wereld was aanvankelijk niet uit te houden.

Maar goed, als het getest is, kun je dit verder overslaan.

Tja

Ik lees vooralsnog niets geks. Wel vind ik dat je heel veel verwacht als je een driejarige vraagt naar zijn ochtend. Misschien heb je meer kans als je gericht vragen stelt, 'heb je buiten gespeeld?' Het is bij peuters ook handig om eerst even hun aandacht te vragen voor je met ze praat. Dus op ooghoogte voor ze gaan zitten en dan tegen ze praten. Zelfs het alleen spelen en de fascinatie voor een soort speelgoed komt niet vreemd op me over, maar mijn kinderen zijn dan ook niet helemaal gemiddeld.
Voor nu zou ik inzetten op de taalachterstand en dan straks op school kijken hoe het loopt. Soms gaat de ontwikkeling heel snel. Mijn neefje kon met vier jaar nog amper een zin zeggen, maar hij is nu bijna 6 en aardig bijgetrokken.

moeilijke vragen

Wat wil je drinken is op die leeftijd een veel te moeilijke vraag. Kind moet bedenken wat drinken we allemaal? Melk, limonade, thee, water. Daarna moet hij nog kiezen.
Op die leeftijd vroeg ik aan mijn kinderen: wil je thee (net als mama) of limonade? Meteen duidelijk wat er te drinken viel en een overzichtelijke keuze, dit of dat.
Vragen over de ochtend ook "gesloten" houden. Heb je geknutseld op de psz? Ging je nog even buiten spelen? Wie was er jarig? (als je een mand/schaal traktaties hebt gezien bij het brengen). Op zo'n ochtend gebeurt zoveel dat kan een driejarige echt niet reproduceren.

Mar

"Maar merkte je dan niets bij je zoon? Zou ik het toch moeten laten testen, denk je?"

Wij merkten het altijd pas als het waarschijnlijk alweer een tijdje aan de gang was. Te laat, dus. Kinderen kunnen het (soms) heel goed maskeren.
Maar wanneer de logopediste echt geen aanleiding ziet, en hij inderdaad kleine geluidjes goed hoort, zal het wel meevallen. Zou het wel in mijn achterhoofd houden wanneer zijn taalontwikkeling echt achterblijft.

Ik vraag me vooral af wat de psz als "problemen" ziet. "De psz merkt dat vaak afwezig/dromerig overkomt, moeilijk reageert op pogingen tot contact, van zowel juffen als andere kinderen."
Ik zou dan willen weten hoe ze hem benaderen. Roepen ze hem van een afstandje? Of gaan ze echt op zijn ooghoogte zitten, even aanraken & naam noemen. Ik zou preciezer willen weten wat daar gebeurt en wat zij als afwijkend beschouwen. Is het gewoon een kind dat idd veel in zijn eigen wereldje vertoeft, is hij misschien verlegen, hoort-ie toch niet goed? Dat soort dingen zou ik uitzoeken.

Veel van wat je beschrijft, vind ik vrij normaal gedrag. En eens met wat hierboven gezegd wordt: stel niet te veel open vragen aan zo'n ukkie. Gewoon simpele keuzes voorleggen, en gesloten vragen stellen voorlopig.

audiologisch centrum

Je kan je via je huisarts door laten verwijzen naar een audiologisch centrum, daar kijken ze in een ochtendje z'n oren na en kunnen ze beoordelen of hij een taalachterstand heeft, dan wel een stoornis. Ik zou dit niet laten afnemen door de peuterjuffen, eerder nog door een logopedist, beter nog door zo'n audiologisch centrum ivm gehoortest.

Dat hij meezingt en meedoet in een kringetje vind ik weer heel 'normaal' en gezond klinken. Zou het kunnen zijn dat hij moe is? Slaapt hij goed?

Het is heel lastig op beeldscherm een oordeel te geven over gedrag.
Mijn zoon had een vorm van epilepsie (ESES), hij had 's nachts in zijn slaap aanvallen (niet zichtbaar, alleen op een E.E.G.), hiervan gaan kinderen ook erg in hun eigen wereldje zitten. Niet om je bang te maken, maar wel alert. Mijn zoon ging ook achteruit in zijn ontwikkeling. Zolang jouw zoon wel vooruit gaat (met taal/begrip/praten) is dat een goed teken.

Mar14

Waarom zou je een medische vraag (hoortest) aan het personeel van een psz voorleggen? Dat lijken me niet echt de deskundigen, vraag het aan je huisarts!

Hart onder de riem

Ik wil je een hart onder de riem steken.

Het is heel moeilijk om van de situaties die jij schetst iets zinnigs te zeggen dat recht doet aan jouw zorgen zonder jou ongewild en onbedoeld heel erg ongerust te maken of juist gerust te stellen, van achter een beeldscherm. We zouden het zomaar verkeerd hebben. Toch herken ik in jou, mijzelf.

Toen mijn kinderen nog baby waren, had ik het idee dat er wat was met de prikkelverwerking. Later kwam daar nog wat bij: onder andere gebrek aan concentratie (vaak) of een hele diepe concentratie (soms), op sociaal gebied, met name de interactie (in situaties en ook met kinderen dan wel volwassenen). Ik zag waar het 'fout' ging, wat op zich geen probleem hoefde te zijn, maar ik zag dat er geen ontwikkeling in zat, dat het ze eigenlijk tegen zat in hun ontwikkeling. En dat laatste vond ik vooral heel erg alarmerend. ik wist niet hoe ik dat obstakel in hun ontwikkeling weg kon nemen maar ergens wist iemand dat vast wel! Lag het aan mij of was het iets anders: waarom gaat die ontwikkeling niet vanzelfsprekend?

Helaas had ik toen geen goed contact met mijn huisarts en ben ik, eigenwijs, toch gaan zoeken, buiten huisarts om dus. Dat had ik, achteraf gezien, beter niet kunnen doen. Beter was het geweest om een andere huisarts te zoeken. Het gevolg was dat ik niet wist wie ik precies moest hebben en dus heel breed ging zoeken. Én heel veel tekst nodig had om uit te leggen wat er aan de hand was. Was er wat met hun gehoor? Nee! Maar ze hoorden mij niet hun naam zeggen als ik naast ze stond maar wel een kwartje drie straten verder op. Was dat dan omdat ze mij negeerden? Nee, ook niet. Hoe wist ik dat dan? Zij zagen (nog) niet wat ik zag en dus was 'het' er niet. Er was alleen een overdreven overbezorgde moeder die maar niet kon genieten van haar kinderen. Onbedoeld en ongewild heb ik zo mensen overvraagd. Professionele mensen die je overvraagt, gaan het gesprek aan met de ouders, onprofessionele mensen doen dan (soms) een melding, met name als hun prof. tekortkomingen toonbaar worden.

Tot een serieuze melding is het nooit gekomen, gelukkig. Maar er is een hulpverlener geweest die eens ging informeren bij de huisarts en toen is er een zaadje geplant dat buiten mijn medeweten is gaan groeien. Een huisarts is een spin in het web; de verwijzer en contactpersoon. Op een gegeven moment hoorde ik het deuntje (pappen en nathouden) van de huisarts overal en nergens. Dat is nooit meer rechtgetrokken bij de mensen die daarmee besmet zijn geraakt. Zomaar overstappen naar een andere hulpverlener, ging niet, want de roddel reisde onzichtbaar mee. Zomaar overstappen naar een andere huisarts ook niet: er is altijd een overdracht.

Het is uiteindelijk goed gekomen maar dat heeft veel tijd (en tranen, energie, extra zorgen en angst) gekost. De juiste ondersteuning is hierdoor heel laat opgang gekomen. Ik kon pas naar een andere huisarts toen de kinderen een diagnose hadden. De toenmalige huisarts heeft alles in het werk gesteld om te voorkomen dat die er kwam. Eigenlijk is de huisarts (en anderen) door de diagnose flink te kijk gezet (die had het niet alleen verkeerd maar was ook nog eens aantoonbaar vreselijk onprofessioneel), wat natuurlijk niet in dank werd afgenomen. Nieuwe huisarts was eerst dan ook afhoudend en wantrouwig maar dat is bijgetrokken.

Als jij vindt dat er wat aan de hand is, is er wat aan de hand. Volg je instinct maar doe het niet zoals ik heb gedaan.

Jeugdhulpverlening is een wespennest

Je kunt in heel de jeugdhulpverlening een zorgmelding opdoen als men niet deskundig genoeg is of een andere mening heeft dan jij als ouder, of als er door wachttijden crises ontstaan, of omdat men er zelf, vanuit de eigen achtergrond, eigen trauma of net een workshopje kindermishandeling gehad, een verkeerd beeld bij krijgt.

Zoek altijd zo deskundig mogelijke, vrijgevestigde hulp. En aarzel niet om duidelijk te zijn over de route die jij ziet in de omgang met je kind te communiceren. Blijf altijd beleefd en zakelijk. Geef niets mee over je eigen zorgen en angsten.

Wordt lid van de NVA en zonodig van de stichting KOG. En aarzel niet om zonodig een advocaat in te schakelen als je in aanraking komt met de januskop van de hulpverlening. Die waait nooit over maar kost heel veel onnodige stress.

School

Voor school geldt hetzelfde. Zorg voor eigen hulpverleners, die vallen gewoon onder de WGBO en staan verder af van het klets- en vergadercircuit dat de zorg in scholen tegenwoordig voorstelt. Overleg met je huisarts, of hier wat je nodig denkt te hebben, het kan beslist zoeken zijn en is echt niet altijd deskundig en hulpvol, maar je kiest de kortste route en de beste deskundigheid.

Zicht

Houd ook zijn zicht in de gaten. Laat het zonodig testen bij de huisarts of een audiologisch centrum. Mijn kinderen bleken op de basisschool groep 3 en 5 nogal een behoorlijke oogafwijking te hebben. Mijn dochter zelfs een soort inwendig lui oog waardoor ze geen diepte ziet en zelfs met bril (tekst lezen en in de verte kijken) vooraan moet zitten.

Dat werd er bij testen door CB en GGD niet uitgehaald en daarvoor ben ik met beiden later naar de oogarts en bij een zelfs eerst naar een opticien geweest. De oogarts had te lange wachttijden en kwam er later bleek ook niet goed uit.

En verder

Alles wat AnneJ zegt, herken ik.

Voor wat betreft de PSZ en afnemen van de test.
Wees bedacht op wie je waarvoor vraagt. De PZS inschakelen met deze medische vraag, dat is hen overvragen zonder dat zij (vooraf) doorhebben. Voor huis, tuin en keukenproblemen, prima. Maar dat is jouw probleem niet. Tegelijk zet je hen op een hoge positie en jezelf in een afhankelijkheidssituatie: in 1 beweging. Dikke kans dat dat met de tijd gaat schuren en dat krijg je eigenlijk niet meer recht.
Vraag je dus steeds af wie je moet hebben om welk probleem aan voor te leggen (en betrek je huisarts in je vragen en zoektocht): iemand die steeds schroeven indraait, kan niets met spijkers en zal spijkers afdoen als mislukte schroeven. Ligt dat aan hem (of haar)? Welnee, dat ligt aan die mislukte schroef, dat ziet iedereen toch wel? En voor je het weet ben jij van een persoon die een probleem voor kwam leggen opgeklommen naar een probleem persoon (iemand die problemen maakt of een probleem is ipv iemand die ze tegenkomt en op wil lossen).

Vraag dus een verwijzing naar de logopedie via je huisarts. Zorg dat je huisarts stapje voor stapje op de hoogte wordt gebracht. Heb je geen goede klik met je huisarts of opereert deze in het meer alternatieve circuit (of zoals in ons geval de vervanger in het antroposofische) zoek dan eens een ander.

Aanbodgericht

Een afwijkend karakter bij een kind kan ook voor hulpverleners moeilijk zijn. Vaak hebben ze ook geen idee hoe dat in een thuissituatie werkt. Ze zien je kind maar een momentje en je vraag land niet altijd zoals jij het zou wensen. Ze hebben een eigen aanbod en proberen die als een snoeptrommel in te zetten.
Ga altijd voor het welzijn van je kind en laat geen probeersels toe voor de lieve vrede terwijl je er zelf niet in gelooft of je verwacht dat je kind het toch niet aankan.
Je kind kan een faalervaring opdoen dat het juist achteruit zet en het kost allemaal vaak al zoveel energie voor iedereen.
Neem rustig de tijd voor gesprekken, luister goed, neem besluiten nadat je er over nagedacht hebt en stel zaken aan de orde. Vertrouw op je intuïtie.