"hij kan er niets aan doen"
Ik schreef gisteren in een draadje in gezondheid dat ik niet de (goedbedoelde) opmerkingen van mensen over mijn kind het ergst vind, maar wanneer ze zeggen "hij kan er niets aan doen" word ik wel boos.
Ik vind zelf dat je mijn kind daarmee diskwalificeert. HIj mag dan alleen nog voor spek en bonen mee doen, want wat hij doet telt niet echt want "hij kan er niets aan doen".
Op de vorige school van mijn zoon zeiden de juffrouw en zijn begeleiders dit altijd, met als gevolg dat mijn zoontje voor piet snot in de klas zat. Er werden geen eisen meer aan hem gesteld, als hij leuk meedeed was het al goed. Toen hij naar een andere school ging had hij meerdere maanden achterstand, die gelukkig op de nieuwe school in rap tempo weer werden weggewerkt omdat er eisen aan hem werden gesteld.
Ik lees ook wel eens ouders van zorgenkinderen die dit zelf over hun kinderen zeggen. Kijk ik er nu verkeerd tegenaan? Kan iemand mij uitleggen waarom "hij kan er niets aan doen" goed voor het kind is?
Het genereert misschien in de eerste instantie begrip, maar op de lange duur?
Eisen stellen
Eisen stellen ja, maar naar vermogen.
Ik verlang van mijn zoon dat hij zijn best doet, probeert te leren. Maar ik eis niet van hem dat hij 'normaal' doet, want gaat nooit lukken. Sociaal gedrag zal hij nooit kunnen aanvoelen, zoals de meeste anderen dus het zou niet eerlijk zijn dat van hem te verlangen. Hij moet sociale regels dan wel aanleren langs de 'omweg' van het verstand, en ik vraag ook van hem dat hij dat probeert, hoe moeilijk dat ook is.
Op school nemen ze wel eens de weg van de minste weerstand door mijn zoon bepaalde opdrachten kwijt te schelden omdat hij er van in paniek raakt. Ik ben al verschillende keren naar school gegaan om te vragen hem gewoon mee te laten doen (met spreekbeurten bijv.) Uiteindelijk blijkt altijd dat hij het best kan, maar het vraagt wel veel meer inspanning, zowel van de leerkracht als van ons als ouders, en zeker ook van zoon. Maar ik gun hem ook het gevoel van triomf als het toch gelukt is.
'Hij kan er niets aan doen' moet geen vrijbrief zijn om het op te geven of niet meer uit een kind te halen wat er in zit, maar misschien een reden om wat meer geduld te hebben.
Uiteindelijk denk ik ook dat 'de maatschappij' zichzelf tekort doet door mensen aan de zijlijn te zetten. Er is veel talent dat verloren gaat op die manier.
Andere betekenis?
Ik denk dat met dit zinnetje vaak bedoeld wordt: hij kan er niets aan doen dat hij die stoornis heeft. En dat klopt wel natuurlijk. Als het gebruikt wordt als een excuus om overal mee weg te komen, dan doe je het kind inderdaad schromelijk te kort.
Voor mijn zoon is het echter wel heel erg belangrijk dat erkent wordt, hoeveel inspanning dingen vergen, die voor een ander heel gewoon zijn. Hij heeft dus ontzettend veel behoefte aan stimulatie/complimenten. Omdat het allemaal zoveel lastiger gaat dan bij een ander. Een dag in de klas zijn is voor hem een zeer vermoeiende, inspannende prestatie. Daar mag hij dan best voor geprezen worden. En dan heeft hij thuis tijd nodig om bij te komen. Niet omdat hij zielig is, maar omdat het knap is van hem.
Pippin
Ik gebruik de term zelf ook
Ik gebruik die term zelf wel voor zoon, maar dan meer in situaties als zoon om een kleinigheidje in het openbaar extreem gedrag gaat vertonen. Inderdaad als excuus roep ik dan dat hij er niets aan kan doen, omdat hij autistisch is. Wij zijn zoon al jaren aan het leren om zich te gedragen in het openbaar, maar dat wil nog niet echt lukken. Zoon is 11 en gedraagt zich in het openbaar als een hysterische 2 jarige. Op de grond liggen gillen, weg rennen, midden het verkeer in rennen etc.
Op school wordt hij qua leer werk beoordeeld als ieder ander, maar ze zien veel meer door de vingers. Al komt hij 5x te laat binnen (hij loopt alleen naar school), er wordt nooit echt wat van gezegd. Op zich ben ik blij dat ze niet boos op hem worden, want als hij te laat komt is daar altijd heftig gedrag aan voor af gegaan, maar iets strenger zijn mag wel. Graag zelfs. Zoon gaat in augustus naar de brugklas en daar zijn ze vast ook niet zo lief voor hem. Ik blijf het aankaarten op de basisschool, maar ze zijn wel erg meevoelend. Bijna te ideaal.
De juf gaf laatst aan dat ze zoon in de klas niet zo goed vragen meer te stellen. Zoon gaf 2x een verkeerd antwoord op een vraag en werd toen wel heel boos op zich zelf. Nou weet zoon altijd alles (is de slimste van de klas), dus iets verkeerds zeggen, gaat er bij zoon niet in. Hij vindt zich zelf dan zo dom. Ik vind dat hij dat ook moet leren en wil dus dat de juf hem dingen blijft vragen.
Niet
Ik denk niet dat er veel ouders in deze rubriek zijn die die zin vaak gebruiken. Overigens gebruikt mijn zoon zijn ADHD wel af en toe als excuus. "Weet je dan niet wat ik heb?" Ja, doooooooooooooeeeei, dat is geen excuus om je zo te gedragen of om je best niet te doen. Dat het af en toe wat harder werken is voor hem klopt natuurlijk wel. Er zijn bepaalde dingen waar hij echt "niets aan kan doen", zoals dat ie moeilijk in slaap valt en soms zo overprikkeld raakt dat ie in zichzelf keert.
Ja, zoon
kan het inderdaad te pas en onpas gebruiken....kan er niks aan doen, komt door de ADHD.....ja dank je de koekoek....De ADHD is een verklaring, geen excuus, en je kan best proberen om dingen anders te doen....Ik zelf heb nog nooit gezegd, hij kan er niks aan doen, hooguit, dat is voor hem moeilijker dan voor andere kinderen.....klinkt toch anders vind ik
Excuus
ha ha, jaaaa hier ook hoor. Als het net zo uit komt. "je weet toch dat ik adhd heb?"
Ik denk zelf niet zo snel: 'hij kan er niets aan doen'. Wel: 'ja dit is voor hem moeilijk, het 'kunnen'is niet vanzelfsprekend'. Dat helpt ons weer om begrip te hebben, maar wel om te streven er goed mee om te gaan.
Alles is te leren! uh, nou ja bijna alles dan 
Pippie
Anders
Hier zal zoon nooit adhd als excuus gebruiken, want hij ontkent het in alle toonaarden, dwz tegenover de buitenwereld zal hij nooit toegeven dat hij adhd heeft.
Ik gebruik het niet als excuus in de zin van: "hij kan er niets aan doen." want ik vind dat hij toch bepaalde dingen moet leren en je achter adhd verschuilen. is de gemakkelijkste weg.
Wel zeg ik soms tegen anderen dat het bijvoorbeeld voor zoon lastig is, bv bij de voetbal: training gaat prima, dat is te overzien, maar een wedstrijd is lastig voor hem, omdat er dan teveel gebeurt waar hij niet altijd even goed op reageert.
Hahah nikus,
Dat voetbal was eerst een redelijk succes, toen hij nog wat jonger was, werd het omver maaien nog geaccepteerd. Meestal rende hij gewoon erg hard om zijn medespelers heen, redde hij dat niet, dan vloerde hij ze ook. Nu hij wat ouder is moet hij zich aan de regels houden en dat is dan weer geen succes. Ook het letterlijk nemen was wel lachwekkend: "Pak die bal !!" Je snapt al wat hij dan deed...!!
De jongste heeft ook even voetbal geprobeerd. Dat achter de bal aanrennen vond hij zo'n onzin, dat hij accuut gestopt is. Ze moesten de bal maar naar hem schoppen, vond hij. Werd hij veel te moe van,
gr Dropke
