
Guinevere
15-10-2009 om 12:57
Hoe bewaar ik mijn geduld?
Ik wil even aan jullie vragen hoe je het voor elkaar krijgt om geduldig te blijven naar je zorgenkind toe. Onze ADHD-er (7) heeft meestal een keigoed humeur. Dus dat is het probleem niet. Maar hij is zóóó druk af en toe, en dan stuitert hij echt alle kanten op. En hij blijft maar kletsen en kleppen, hij houdt dan letterlijk geen seconde zijn mond. Wij moeten van hem op zulke momenten ook elke seconde kijken wat hij aan het doen is. "Mama, kijk, ik doe nu dit! Kijk, nu gebeurt er dat! Kijk, een vliegje!" enz.
Ik vind het dan zo jammer dat ik na een tijdje toch wel geïrriteerd raak van zijn gedrag, en dan bits begin te reageren. Zeker omdat er eigenlijk niet veel anders aan de hand is op zulke momenten dan zwaar, maar vrolijk gestuiter. Naar zijn kamer sturen of naar buiten is niet altijd een goed idee, want meestal gebeurt dit op etenstijd. Zijn broertje van 2 begint door alles dan meestal ook drukker te doen en dan vind ik het helemaal lastig te hanteren allemaal.
Dus hoe krijgen jullie het voor elkaar om relaxed te blijven in zo'n circus?

addie
15-10-2009 om 13:26
Hier ook!
Ja ,dat zou ik ook wel willen, geduld.
Mijn geduld is nl op. Zoon kan hier ook enorm aanwezig zijn. "Mamma, kijk...." en "dit moet je zien" enz enz.
En waar ik ook van ontplof is de gekke fratsen die hij uithaalt. Slepen met stokken en stenen ed, mijn hele tuin ligt soms vol en opruimen...ho maar. Alles moet bewaard worden. Zoon is erg creatief en speelt voornamelijk met troep/rommel.
Ik vind dit echt erg moeilijk want ik had engelengeduld maar tegenwoordig schiet ik bijna elke dag wel uit mijn slof.
Tips zijn welkom!!

Guinevere
15-10-2009 om 14:10
Geduld kweken of ergens kopen
Ja, mijn natuurlijke voorraad geduld is ook beperkt. Dus misschien moet ik eigenlijk vragen naar tips om geduld te kweken, of een webwinkel waar ze het in emmertjes verzenden.
Ik probeer al jaren om de constante aandachtvragerij te beantwoorden met "Ja, ja, jajajaja", maar daar neemt meneer geen genoegen meer mee. Ik moet op al zijn opmerkingen écht antwoord geven.
Stapels takken en schelpen heb ik hier ook, maar zolang die niet op mijn eettafel of in de mond van broertje belanden heb ik daar geen problemen mee.

Elisa Gemani
15-10-2009 om 14:21
Geduld
Laat ik voorop stellen dat ik geen toonbeeld ben van engelengeduld, integendeel Maar ik heb na bijna 9 jaar leven met een stuiterbal in huis die werkelijk van 's morgens vroeg totdat hij slaapt aan een stuk door kletst, bezig is en continu vragen stelt (de "waarom" fase is hier nooit geeindigd) wel geleerd wat geduld is. Wat ik doe: tijd voor mezelf nemen. En dat ook aan zoonlief mededelen: "mama gaat nu lekker in haar eentje even een kop koffie drinken in haar werkkamer en je mag me dan even niet storen tenzij de kat kotst of de televisie ontploft". Zoonlief haalt het niet in zijn hoofd om me dan te storen want hij weet dat ik die rust even nodig heb zodat ik daarna weer de voorbeeldige moeder kan zijn. Of ik zeg iets in de trant van: "tjee, na al die jaren weet ik nog steeds niet waar je aan/uitknop zit". Hij weet dan dat ik er even genoeg van heb en gaat in zijn kamer zitten stuiteren of tegen zijn knuffels aankletsen. En als het die zeldzame keren niet werkt met subtiliteit zeg ik ook weleens dat hij nu ff zijn kop moet houden of wat rustiger moet doen anders muilkorf ik hem en bind hem vast
. Maar die keren zijn zeldzaam. Gelukkig heeft hij ook een heerlijk humeur en ik heb hem nog nooit hoeven straffen dus stuiterbal of niet, ik prijs me gelukkig. En de momenten dat ik echt "vrij" ben, die ene keer per maand dat hij een nachtje bij oma logeert tank ik bij en geniet ik van mijn welverdiende, zalige rust. En ben ik stiekem blij dat ik "maar" een kind heb. Want aan dat geweldige doch drukke jochie heb ik mijn handen meer dan vol...

Roos Vicee
15-10-2009 om 14:37
Geduld? wat is dat?
Goh was hier maar werkelijk een antwoord op te vinden. Ik heb de laatste tijd ook haast geen tikkeltje geduld. Bij het minste of geringste schiet ik uit mijn slof. Maar waar ik echt vreselijk over uit kan vallen naar zoon is dat hij zijn kwek steeds meer roert in 'grote' zaken. Hij heeft het niet van vreemden hoor, zijn broer en zussen bemoeien zich ook met hem, dus tja, dan bemoeit hij zich uiteraard ook met hen als ze iets te vertellen hebben. Vooral tijdens het eten. Gék word ik ervan! Alles kakelt dan door elkaar en bemoeit zich met elkaar brrrr. En ze kunnen áárdig zijn tegen elkaar! :s Door de week moet hij maar opboksen tegen een broer en een zus maar in het weekend is zijn oudste zus er ook nog eens bij. En aangezien die een week lang zich heeft moeten inhouden is dat dan ook een stuiterbal zo groot als dat ze zelf oud is. Werkelijk ik word dan knettergek en loop er regelmatig echt letterlijk bij weg omdat ik anders vreselijk uit mijn slof schiet.
Maar oplossingen? ik kan ze niet bedenken momenteel. ik probeer er wel zo goed mogelijk mee om te gaan door bijv. even op het puntje van jongste zijn neus te duwen als het te gek wordt. Hij weet dat dat de aan/uitknop is die helaas bijna nooit, maar zo wel maar erg kort werkt. Af en toe zeg ik tegen hem: 'joh, probeer jij nou de wijste te zijn die pubers lijken welk kleuters.' soms werkt dat naar beide kanten toe. Maar meestal heb ik het geduld echt niet. Voor mij geldt dan ook heel sterk wat ik altijd tegen zoon zeg: 'eerst denken dan pas doen of zeggen'. Maar doe het maar eens op momenten dat je er helemaal door zit....

rodebeuk
15-10-2009 om 16:03
Opladen
Guinevere, ik weet niet hoe het met jou is maar als ik af en toe even een paar tellen voor mezelf heb kan ik er daarna weer veel beter tegen. Andersom, als ik denk dat de jongens om half acht in bed liggen en ze komen toch weer naar beneden of ze gillen allerlei overbodige serviceverzoeken van de trap dan word ik helemaal gek. Terwijl, als ze een half uurtje later gillen dan ben ik alweer opgeladen en dan kan ik het veel beter hebben.
Kortom ik zou niet bouwen aan de negatieve kant (hoe word ik minder ongeduldig) maar juist aan de positieve kant (hoe laad ik mezelf weer op om ertegen te kunnen voordat ik me helemaal uitgeloogd voel).
Het is gewoon heeeeeel even die gewaarwording dat je in jezelf mag zijn. Dat kan best waar de kinderen bij zijn. Ze hoeven niet eens hun mond te houden. Maar het kan heel veel gedaantes aannemen dus ik kan niet de juiste vorm voor je formuleren. Dat hangt van jouw omstandigheden af. Soms kan het ook samen, dat je allemaal op de grond gaat liggen, of allemaal wat lekkers eet/drinkt (hoe lekkerder het is hoe stiller ze worden of allemaal naar buiten gaat en dat jij dan even op een bankje zit.... nou ja het is dus zoeken geblazen.
Af en toe even bijtanken is dus mijn devies!!
(Alternatief is even uit de situatie stappen. Dan voel ik dat ik heeeel erg ongeduldig of geergerd dreig te worden en dan blijf ik gewoon even staan, voel hoe ik sta, zet alle zintuigen open en neem een heeeeeeel diepe hap lucht. Maar die kennen alle moeders wel denk ik..)

Guinevere
15-10-2009 om 20:24
Ik tel mijn zegeningen
Als ik jullie reacties zo lees, kan ik het beste mijn geduld gaan bewaren door mijn zegeningen te tellen. Wat valt mijn uur irritatie per dag in het niet bij wat jullie vaak moeten opbrengen. Ik besef eens te meer dat ik een SuperZorgenkind heb. Toen hij vanavond weer begon te hyperen, nou ja, hij was al een uurtje bezig eigenlijk, heb ik hem dringend verzocht om even 10 miuten stil te zijn omdat vaders en moeders óók wel even de tijd voor zichzelf willen hebben. Met een ijsje in zijn mond is dat eventjes gelukt. Nu alleen niet teveel aan hypergedrag- en geluiddemping doen met ijsjes want dan groeit ie straks nog dicht.
Mijn man maakte ook nog een goede relativerende opmerking vanavond en dat was, dat dat gestuiter voor onze zoon juist een manier is om zijn ADHD in goede banen te leiden. Dat kan soms inderdaad het geval zijn denk ik, dus misschien moet ik er nog wat vaker mijn schouders over op halen.
Dank jullie wel allemaal, ik kan het gehyper voor de komende dagen weer wat kalmer tegemoet treden denk ik. Ik hoop natuurlijk dat jullie er ook weer even tegen kunnen!

Guinevere
15-10-2009 om 20:28
Fladder
Fladder, zijn je kinderen al eens op een speciale vakantie geweest eigenlijk? Zodat jij een weekje echt een keer kunt bijkomen? Zo kom je toch nóóit een keer helemaal bij, dat lijkt me niet gezond na al die jaren. (alleen je moment met MIJN J. gaf natuurlijk een flinke opkikker ).

Guinevere
15-10-2009 om 20:31
En nu
En nu is mijn SZ (superzorgenkind) uit zichzelf juichend naar boven gestormd om zijn tanden te poetsen, na afloop van The Simpsons. En hij gaat spontaan zijn melatonine slikken, tenminste dat zei hij. Ik ga mijn zegeningen maar turven op het whiteboard, kan ik daar een blik op werpen als ik er even doorheen zit.

koentje
15-10-2009 om 20:51
Ppppfffffffffffffffffffffffffffffffffff
Heel herkenbaar!! Wij bereiken hier thuis nog het meest met humor; niet zo zeer dat je hem ermee rustig krijgt maar het helpt weer even relativeren. Wat wel echt helpt is logeren… WE zijn weer aan de beurt dit weekend!!
En, Fladderbeestje: een kind moeten ophalen omdat het zich niet aan de regels houdt vind ik belachelijk. Zijn het nou professionals of niet? Ik zou dit niet accepteren en desnoods een andere organisatie zoeken… Of denk ik daar te makkelijk over?

anna van noniemen
15-10-2009 om 21:43
Babbelbox en sil de strandjutter
ja hoor, de titel zegt genoeg denk ik, hier is zoon ook onze babbelbox en daarnaast sil de strandjutter, spaart ook alles op! hihih, zou dat dan echt ADHD zijn?
Ik denk nog weleens aan de opmerking van de buurvrouw....zoon was vrij laat met praten....toen wij hier kwamen wonen was hij bijna 3. Hij kwebbelde toen aan 1 stuk door, dus ik was in de achtertuin met hem, mama mama mama enz....en maar kwebbeldekwebbel. Buuv grinnikte al een tijdje, mijn antwoorden werden steeds korter, van ja schat, ik zie dat je met je auto speelt tot jahaaaaa!!!! En toen zei de buuv....nou buuv, je dacht zeker, die gaat nooooooooit praten en nu denk je weleens, hou nou eens je mond! En inderdaad! Zo dacht ik echt. En nog, vooral na uitwerking van de medicatie. Hij praat en praat en praat en praat....pfffff....
Komend weekend gaat hij logeren. We moeten wat budget opmaken, dus hij gaat extra lang. Van vrijdag tot de andere zondag.....dat is lang, maar mijn oortjes zullen genieten.....al zal ik hem ook wel missen....

Guinevere
15-10-2009 om 21:51
Rust aan de oren
Ik vrees dat ik voor rust aan mijn oren ben aangewezen op mijn trouwe Herriestoppers. We hebben geen logeerweekenden etc., alleen gewone logeerpartijtjes waar we dan trouwens wel erg van genieten. We zitten ons dan samen op de bank te verbazen hoe het ook alweer was als het stil is.
Onze zoon heeft ook nooit meer een seconde gezwegen sinds hij heeft leren praten, precies zo'n verhaal! Mamamamamamamamamam.............

Annet
15-10-2009 om 22:13
Misschien een stomme vraag
Ik heb geen zorgenkind. Wel een enorme babbelaar waar mijn oren helemaal gek van kunnen worden.
Dus als halverweg de maaltijd hij nog niets gegeten heeft (maar wel gepraat) dan stellen we voor dat hij eerst 10 happen eet, voordat hij weer praat.
Ik leg ook uit dat ik zelf niet meer kan denken als iemand de hele tijd in mijn oren praat. Dan werken mijn hersenen niet meer. Hij lijkt dat te snappen en doet een stapje terug (voor 10 minuten of zo).
Ik weet het, dit lukt bij mijn kind en niet bij een ander. Maar spreken jullie je kind op het geklets aan?

anna van noniemen
15-10-2009 om 22:16
Annet
ja hoor! En dan zwijgt hij.....10 seconden, en begint dan weer....dus zeg ik het nog eens, schat, houd je toeter nu eens even....oh ja.....en dan is ie misschien 20 seconden stil....om gewoon weer verder te babbelen.....hij KAN ook gewoon zijn toetertje niet houden, zo simpel is het, en zeker niet na uitwerking van de medicatie!

Roos Vicee
16-10-2009 om 09:33
Ja hoor
Ik spreek hem er ook regelmatig op aan. Soms door het ook echt te zeggen maar meestal door hem even aan te tikken en dan naar mijn mond of oren te wijzen bijv. of op zijn neus te drukken (denkbeeldige aan/uitknop). Elke keer er op aan spreken gebeurt nogal eens vanuit het ongeduldige en dat kan dan wel eens negatief overkomen bij hem. Het is nl niet leuk om steeds te horen wanneer je iets 'niet goed' doet of anders moet doen. Je kunt zo'n kind beter vertellen wat hij WEL mag doen, dat is allereerst veel leuker om te horen, maar onthouden ze ook beter. Die onbedwingbare dwang om te praten of iets te doen kunnen ze toch niet weerstaan. Afleiden dat is de beste remedie. Maar ja, het geduld om dat zo te doen ontbreekt nogal eens.
Maar als het echt te gortig wordt en of mijn geduld dreigt weer op te raken, of hij is niet stil te krijgen, dan stuur ik hem idd even weg. Ik probeer dan iets te bedenken dat het niet negatief maakt maar als ik een niet zo beste bui heb ook nog wel eens op een bozige manier.
Tijdens het eten is het ook vaak, eerst drie happen (10 is veeeel te veel, dat redt hij nooit) dan mag je weer even wat vertellen. Maar na twee happen kukelt hij alweer van zijn stoel bijv. en komen er ook weer woorden uit zijn mond.
Rustmomenten probeer ik voor mezelf ook wel te creeren maar dat is haast niet te doen als hij thuis is. Vaak is het hier ook nog zo dat als er eentje weg is en je wilt ff op de bank oid, dat een ander alweer binnen komt stuiteren. Dus rustmomenten zoek ik vnl overdag als de kids de deur uit zijn. (heb geen baan buitenshuis, zal niet wéten hoe ik dat allemaal voor elkaar zou moeten krijgen al zou het ook wel lekker zijn, even afstand nemen en een compleet andere wereld in stappen.).

Roos Vicee
16-10-2009 om 09:55
Praia
De scherpe kantjes gaan eraf met Ritalin oid. Maar rustig wordt zo'n kind zelden. Overigens was bij mijn jongste tijdens de maaltijden de medicatie uitgewerkt (kreeg alleen tijdens schooltijden).

Guinevere
16-10-2009 om 10:12
Praia, roosvicee, annet
Dat klopt, maar na 15.00 is de medicatie uitgewerkt. En dan begint de spraakwaterval, het gestuiter en het aandacht vragen. En het is zo jammer, ik heb zóóó'n lief kind, en dan raak ik toch steeds geïrriteerd. Ik wil hem helemaal niet negatief benaderen op zulke momenten, omdat er totaal geen "slechte" gedragingen inzitten. Maar omdat het zoveel aandacht vergt, is het geduld na een tijdje toch op, en wordt ik vinnig.
Annet: ja, dat heb ik ook geprobeerd. Maar het werkt niet. Het enige dat een beetje werkt is hem eerst zijn verhaal te laten doen, anders klaagt hij een half uur lang dat hij door ons is vergeten wat hij allemaal wilde vertellen.... En als hij is uitgepraat, zeggen we: en nu willen papa en mama even praten, ga jij even eten? Dat lukt dan soms voor zéker een minuutje of 3.
Roos Vicee: Zoals jij het beschrijft, zo gaat dat hier ook! Als meneer aan tafel niet ronduit zit te kletsen en alle aandacht naar zich toe sleept, zit hij achterstevoren of ondersteboven op zijn stoel. En als ie dat niet doet, dan bemoeit hij zich met de opvoeding van zijn broertje ("Als je nu dit tegen hem zegt, dan doet broertje dat!"). Oef.

Pippin
16-10-2009 om 10:38
Bespreken
Guinevere, weet je wat hier voor mij heel erg heeft geholpen? Ik heb met zoon (en zijn grote zus die er ook wat van kan) een keer rustig besproken dat ik heel erg van hem houd, dol ben op zijn enthousiasme en zijn drukke gedrag. Maar, dat ik zelf eigenlijk heeeeeel erg saai ben. Ik hou van lezen en stilte en rust en sloom op de bank hangen. Dat het dus voor mij weleens moeilijk is, zulke actieve kinderen. Dat begrepen ze prima.
Hij begrijpt nu waarom ik soms geirriteerd reageer. Vooral als ik hem dan ook nog even aan dat gesprek herinner. 'Het is me nu een beetje te veel, wil je even wat afstand houden, wil je me even met rust laten?' Want dat begrijpt hij dan ook wel weer, dat het voor een ander ook weleens allemaal te veel kan worden. Hij moet toch leren om andermans persoonlijke ruimte te respecteren.
En verder merk ik dat ik de loop van de jaren een soort van 'uitstand' heb ontwikkeld. Dat ze allemaal noooooit rustig stil zitten aan tafel, ik merk het niet eens meer. Dat die vorken op de grond vallen, dat ze van de stoel vallen, dat ze constant zitten te wiebelen, het is de normaalste zaak van de wereld, het valt me echt niet meer op.
Als zoon de hele tijd vraagt of ik wil kijken naar iets geweldigs wat hij aan het doen is (nu is het weer de diabolo :S), dan zeg ik na drie keer kijken: 'Ik kijk nog een keer en dan ga ik weer even iets voor mezelf doen hoor.' Dat vindt hij dan eigenlijk niet eens erg.
En soms vlucht ik gewoon vijf minuten naar boven. Als ik geluk heb, komen ze niet achter mij aan...
Maar het is uitputtend.

Sharon*
16-10-2009 om 13:53
Stapelgek
Oja vreselijk, mijn oudste kan ook zo ratelen. Ik word er stapelgek van!
Hier geen ADHD diagnose, maar zit wel in hulpverleningstraject met hem.
Vooral de laatste tijd kan ik het niet meer hebben (ben ook zwanger en heb nog 2 jongere kinderen). Vooral als ik ergens mee bezig ben, komt er een heel verhaal uit. Hij kan ook vaak uitgebreid doorpraten over iets wat de dag er voor al uitgebreid aan de orde is geweest. Alsof het praten dwangmatig is, niet zo zeer communicatie. Ik probeer me in te houden, maar vaak genoeg zeg ik: even geen geklets of wees even stil!
Heerlijk kind hoor, maar ik zie een klein beetje op tegen de herfstvakantie!

addie
16-10-2009 om 15:41
Maar...
wat doen jullie als je echt je geduld verliest?
Zoon kan soms zo ontzettend iritant zijn dat ik echt mijn zelfbeheersing verlies. Ik ben zelf nog al een gevoelsmens (zoon heeft het niet van een vreemde) en kan soms mijn emoties niet de baas.
Ik word regelmatig echt heel boos. Ik kan dan eigenlijk niet meer logisch nadenken en heb enorme moeite om afstand te bewaren dan.

Guinevere
16-10-2009 om 19:51
Addie
Dat wil je niet weten. :-p
Precies daarom heb ik dit draadje gestart. Omdat wat ik roep/doe in mijn irritatie niet altijd door de beugel kan, vind ik zelf. En het is ook geen goed voorbeeld. Alleen lijkt het wel of ik alleen met geschreeuw/heel kwaad gedrag nog door kan dringen om de orde te herstellen. De rest dringt gewoon niet door. Daarna is het vaak weer rustig en kunnen we verder met de orde van de dag.

anna van noniemen
16-10-2009 om 21:45
Praia
het is een misverstand dat zoon er "rustiger" van wordt. Hij is wel beter aanspreekbaar en beter te sturen, zijn concentratie is ook beter, maar zijn rateltje gaat gewoon door hoor!

addie
17-10-2009 om 12:54
Guinevere
Ha, dat gebeurd hier dus ook, vandaar mijn vraag...
Ik heb ergens gelezen, helaas weet ik niet meer waar precies, dat een bepaalde vorm van AD(H)D juist een soort van boost krijgt van een enorm boze reactie.
Zoiets van een stoot adrenaline wat ze dan krijgen (????)
En dat je dan dan niet moest doen, haha juist....

Roos Vicee
17-10-2009 om 13:12
Hmmm
Ik heb hier ook nog wel eens het idee dat er juist pas echt (een tijdelijke) verandering van gedrag ontstaat als ik eens echt heel erg boos word. Pas dan hebben ze hier in de gaten dat ze grenzen overgaan. Maar helaas is het meestal wel van korte duur...

Asa Torell
17-10-2009 om 14:51
Meegelezen
Ik herken dit heel erg, geen zorgenkind maar wel zelf een probleem met meer dan 1 ding tegelijk moeten doen (dus: praten met meerdere gezinsleden, lezen en praten tegelijk, etc). En dan word ik ook snel kribbig. Ik ben dus heel blij met de tips die ik hier lees! (Ik ga om te beginnen maar eens wat vaker naar de wc ).

Kaaskopje
17-10-2009 om 16:12
Klepperdeklepperdeklep
Ik lees sinds kort geïnteresseerd mee hier. Mijn dochter is ook zo'n kletsmajoor en daar ga ik heel zorgvuldig mee om. Ik wil haar absoluut niet het gevoel geven dat ze haar verhaal niet kwijt mag. Maar op den duur raak ik echt moe van al het geklets en dan zeg ik het toch maar. Ik zeg altijd dat ik er verlepte oren van krijg en nu héél graag even weer wil doen wat ik wil doen. Vaak is het dan nog even 'oh, nog even dit en dan ga ik hoor' en na nog een verhaal gaat ze dan naar haar kamer of iets dergelijks. Dit is een van de redenen waarom ik onze digitale ontvanger zo fantástisch vind. Ik hoef niets te misssen ondanks haar gekwebbel. Ik druk op pauze en kan mijn aandacht volledig bij dochter houden
Ik begin door jullie verhalen steeds meer te geloven dat mijn dochter add heeft, dat is het vermoeden nu. Ze sprong letterlijk van opwinding bij van alles en nog wat op en neer. Bij Sinterklaas, bij videoopnames op school... je kon haar er zo uitpikken. Ook bij haar hielp het pas als ik merkbaar héél boos was. Ze wordt over een poosje getest, ik ben erg benieuwd.

Pippin
17-10-2009 om 17:33
Boos worden
Dat was bij ons ook altijd zo. Het leek of zoon pas reageerde wanneer ik echt boos werd. Maar achteraf gezien, reageerde hij niet omdat hij begreep dat ik zijn gedrag wilde veranderen. Hij reageerde op iets anders. 'Het is crisis, ik moet hier wel op reageren.' Niet echt een fijne gedachte voor een klein kind. En hij leerde er inderdaad helemaal niets van. (Nou ja, misschien leerde hij dat het niet leuk is als mama boos is en dat je die moeder maar beter niet kan vertrouwen, voor je het weet ben je lekker aan het spelen en dan wordt zij weer kwaad)

Massi Nissa
17-10-2009 om 18:46
Soms moet het er even uit
Hier peuterdochter met typische peuter-ADHD en verder veel ADHD'ers in de klas. Wat ik merk is dat er (in mijn beleving) twee soorten aandachtsjunkie-aanvallen zijn. De eerste is inderdaad te stoppen door heel kort en streng te zijn - kind reageert dan vaak (ineens) gelaten: nou, dan niet. Meestal voel je je een beetje een loeder omdat je de ballon hebt doorgeprikt, maar soms ben je nu eenmaal bezig en heb je daar je concentratie voor nodig. De tweede soort aanval is pure energie, dat stop je niet zomaar. Ik ga er dan (als het enigszins kan) een minuut of vijf in mee. Als het dochter van bijna drie is, rennen we als gekken om de tafel, stoeien tot de stukken erafvliegen en lachen heel hard. Meestal kan ik daarna wel even snel door met wat het ook was. Als juf is het wat lastiger, soms mogen ze even voor de klas gek doen, soms stuur ik ze met een briefje naar een collega die een paar verdiepingen verderop zit. Die collega ziet dan het opgewonden kind binnen komen stuiteren, weet al genoeg (zo'n school is het, heel leuk) en stuurt het kind door naar weer iemand anders (opnieuw de hele school door). Na twintig minuten komt kind dan hijgend binnen met het briefje waarop collega's allerlei boodschappen hebben gekrabbeld.
Ik heb trouwens een broer van negentien die al sinds hij kan praten niet meer te stoppen is. Iedereen negeert hem zo'n beetje, we noemen dat 'onderwaterzwemmen': je maakt alle juiste bewegingen en geluiden, maar hoort niks.
Groetjes
Massi

Guinevere
17-10-2009 om 20:45
Ik lag in een deuk
Ik lag vanavond in een deuk toen we aan tafel zaten. Na een al urenlang durend circus waarbij ik me echt afvroeg of ik niet beter oordoppen kon indoen en gebarentaal kon gaan aanleren, zaten we eindelijk aan tafel. Broertje van 2 had het snel gezien aan tafel en verdween richting zijn speelgoed. Wij hadden langer werk vanwege de uitgebreide indonesische maaltijd die ik had gekookt. Broertje begon door de kamer te racen met een grote opbergbak voor zich, pokkeherrie! Grote broer staat op en schreeuwt: "Broertje wil je daar nu eens een keer mee ophouden!!!! Wij willen RUSTIG eten!!!!".
Nou ja, heel illustratief voor de situatie hier. De boodschap komt in elk geval wel aan bij zoon, maar het heeft nog geen effect op de continue circusvoorstelling die hier in huis wordt opgevoerd. Zou het over gaan als ie ouder wordt? Dat ie dan gewoon "erg levendig is"? Duim, duim.

Guinevere
17-10-2009 om 20:51
Uitrazen werkt hier helaas niet
Helaas, Massi, het werkt bij onze zoon niet. We hebben het in het begin wel geprobeerd hoor. Lieten we hem echt even rennen of wat dan ook als ie weer zo bezig was (een energieaanval zeg maar). Het resultaat was 9 van de 10 keer dat ie nóg drukker was geworden. We laten hem dan wel eens buiten spelen, maar dat is niet voor het uitrazen bedoeld, meer om ons een beetje rust te gunnen. Mijn man neemt hem dan nog wel eens mee voor een flinke fietstocht, kilometertje of 10. Je zou denken dat ie daarna moe en rustig is. Nee hoor, hij gaat gewoon verder waar hij gebleven is...
(niet voor niets beweer ik wel eens dat het wel lijkt alsof hij xtc slikt)