Hoe leg ik gevoel uit?
aan zoon van 8 met a.s.s?
Hij wil graag alles kunnen beredeneren, hoe maak ik dit onderwerp hanteerbaar voor hem? Hij stelt er vragen over of wordt boos zodra er gevoelskwesties ter sprake komen. Zegt er niets van te snappen en ´niets te voelen´.
Merk dat mijn eigen woorden hierbij flink tekort schieten, want hoe leg je zoiets uit? Hoe leg je gevoel uit? Volgens mij heeft hij geen problemen met het herkennen van emoties bij zichzelf of anderen. Of liever gezegd, hij zegt zich boos te voelen (of teleurgesteld, of..) als hij op mij een boze indruk maakt en dit gaat dus ook andersom op. Maar hij ´kan er dus niets mee´, geloof ik, of is dit een gewone worsteling van een opgroeiend kind met lastige begrippen zoals emoties?
Moeilijk he?
Gevoelens zijn vaak ook moeilijk onder woorden te brengen, zeker als je niet precies weet wat je voelt, en dat speelt hier nogal eens. (2 kinderen met ass)
Ik merk dat ze erg moe en hangerig zijn, of juist overdreven hyper, en dan is er vaak iets. Dan moet ik echt gaan doorvragen wat er dan kan zijn. Uiteindelijk uit het zich bij oudste vaak in lichamelijke klachten als ze gewoon te druk is geweest, dus als ze buikpijn heeft vraag ik (na heb je honger of moet je poepen) meteen hoe het op school is geweest en of er misschien iets is voorgevallen op school of in de bus.
Jou zoon heeft natuurlijk wel gevoelens, maar het herkennen en benoemen daarvan is juist iets waar veel kinderen met ass moeite mee hebben, en gevoelens van een ander zijn helemaal moeilijk. Zo sloeg mijn dochter met stoeien laatst haar papa flink in het gezicht (per ongeluk) waarop hij riep "auw dat doet pijn hoor!" en als reactie kreeg hij "oh, ik voel er gelukkig niks van". Mijn zoon voelt zelfs pijnprikkels bij hemzelf niet altijd, nog lastiger. Als hij veel wil slapen is er iets, maar hij kan niet aangeven waar, vind maar eens uit waar het zit in dat lichaampje, het kan varieren van een dubbele oorontsteking tot buikgriep, zelf weet hij het echt niet.
Bij mijn dochter op school werken ze trouwens met emotie thermometers, een blije smiley, een boze smiley een verdrietige enz. kinderen mogen zelf een knijper hangen bij de smiley hoe ze zich voelen die dag. Maar ook dat is erg moeilijk, meiske zegt altijd vrolijk te zijn.
groetjes Tess
Tess
Dank voor je reactie!
Als er hier iets is, is dat sowieso onbespreekbaar! (als het negatief is dan) Doorvragen werkt hier nooit, en levert gewoonlijk een woedend kind op.
Maar de uitspraken die hij zelf doet over zijn gevoelens of gemoedstoestand daarvan heb ik dus wel het idee dat het ´klopt`. Volgens mij herkent hij zijn eigen gevoelens dus wel en kan die ook wel benoemen. Maar hij komt nu dus steeds met vragen zoals ´wat is gevoel`, en zegt niets te voelen maar wel gedachten te hebben (zo van ik voel geen angst maar heb akelige gedachten) Het is moeilijk bespreekbaar ook omdat hij snel ontstemd raakt maar ik merk wel dat hij ermee worstelt.
Emoties en gevoelens
De woorden kennen bij het plaatje en het daadwerkelijk voelen, zijn twee verschillende dingen. Ik herken wel, het alles willen weten. Emotie is niet uit te leggen, dat maakt het zo moeilijk. Wat is liefde ? Wat is boos ? Wat is verdriet ? Leg dat maar eens gewoon uit, laat staan aan een kind met ass. We hebben het wel eens geprobeerd hoor, maar bij verdriet horen vaak tranen. Dus toen oma eens huilde van vreugde was het complete verwarring. Via het rugzakje hebben ze op school heel veel materialen over gevoel en emotie aangeschaft. Hij voelde het zelf niet, maar heeft heel langzaam geleerd, hoe het te herkennen, hoe het te benoemen, hoe erover te praten enz.
Onze zoon van 12 vroeg me vorige week ook: "Mam, wat voel je dan en hoe doe je dat ?"
Dat was wel even slikken natuurlijk, maar ik heb hem toen uitgelegd dat hij zijn "voelsprieten" mist, of in ieder geval dat ze het wat minder doen. Hij heeft het dus veel drukker, want hij moet dat doen met zijn hersenen. Bij hem moeten dingen aangeleerd worden, die voor ons vanzelfsprekend zijn. Dat leek hem verdomd makkelijk, die voelsprieten.
Dropke
Warm en koud
Ons neefje met ASS krijgt 'les in gevoel' door aanwijzingen die verband houden met fysieke ervaringen als: het warm hebben of koud, of honger hebben of pijn, die hij kan vergelijken met zich wel prettig voelen of niet. Hij signaleert adequaat dat hij het koud heeft of honger heeft. Volgens mijn broer (ook beetje auti, net als ik) kan zijn zoon nog minder goed bij zijn gevoel als wij. Bij ons zit het ver weg en moet je er helemaal naar toe - als je het al niet vergeten bent - en bij zijn zoon zit het gevoel verstopt.
Ik heb na haptotherapie wel veel beter mijn gevoel kunnen vinden (soms zelfs vanzelf) maar mijn broer is dat niet gelukt via deze vorm van therapie.
Dank
maar als ik afga op wat zoon aangeeft, dan staat hij geloof ik helemaal niet zo ver van zijn gevoel. Maar ik weet niet hoe andere kinderen van zijn leeftijd daarmee omgaan.
Hij geeft dus zeg maar wel woorden aan gemoedstoestanden. En voor mijn gevoel dan best adequaat. Zo zegt hij weleens teleurgesteld te zijn in situaties waarin ik dat goed kan invoelen, en ik vind zijn non-verbale gedrag dan ook passend. Het zelfde met verdriet enz. Maar geprikkeldheid bijv is weer lastig te bespreken (terwijl ik dan juist actief daarmee bezig ben) maar dat komt misschien juist door die prikkelbaarheid. Hij herkent emoties ook bij anderen denk ik.
Het is meer dat hij zelf zegt niets van gevoelens te snappen, wat is gevoel toch?? Hij zegt niets te voelen en koppelt het slechts aan gedachten. Ik heb de woorden niet om gevoelens aan hem uit te leggen, hij wil het graag beredeneren denk ik.
