Hoe moet ik nou kiezen tussen mijn kinderen?

Nikus

maar mag ik dan wel oudste belemmeren omdat zijn broers last van hem hebben? (en een rec3 zou hem zeker belemmeren in zijn ontwikkeling) Ik vind dat toch wel een kwestie die meer dan een paar seconden nodig heeft hoor. Het is ook zijn ontwikkeling waar ik mee te maken heb. En hij kan daarin alle steun gebruiken die er voorhanden is, hij zal het toch al zwaar zat krijgen.

Tja

Je doet precies wat ik gehoopt heb. Je geeft jezelf antwoord op je vraag. Nogmaals sterkte.

Purk

dank je!
Oudste loopt niet de hele dag te razen, een uitraaskamer zou niks toevoegen. Voor dit soort momenten mag hij even tot rust komen in zijn eigen kamer. (die dan idd niet toegankelijk is voor de rest.) Ze hebben hier gelukkig wel allemaal een eigen kamer (middelste zelfs een 'hele etage (de zolderkamer))

Blijf geloven dat er een oplossing is

Hoi Ishtar,

gister probeerde ik via de smartfoon te reageren en dat ging duidelijk niet goed. Nu vanachter de pc.

Wat ik gister wilde zeggen was: blijf geloven dat er een goede oplossing is ook al zie je de weg nu even niet helder voor je. Er zijn altijd meer mogelijkheden dan je nu ziet. In zo'n situatie ben je geneigd te veel naar 1 of 2 oplossingen te kijken en dat beperkt je creativiteit.

Er is een win-winoplossing, ergens, en jij gaat hem echt vinden

Groet

Hes@

Ishtar

Oke, wat ik heb gedaan was in de eerste instantie kiezen voor rust. Jongste werd opgenomen en na heel veel regelen na 9 maand thuisgekomen met 24 uurs zorg. Dit kon ik doen omdat ik wist dat de periode te overzien was. Het stond vast dat jongste zou overlijden. Dus de schade die oudste zou oplopen was te overzien.

Indien het langere termijnwerk is dan zou ik (hoe verdrietig ook) kiezen voor de toekomst van de oudste. Die moet het namelijk zelf doen later en heeft een stevig fundament nodig.

Kijk naar jouw oudste, hij zal altijd gestut worden. Hij heeft vooral liefde nodig en een stutbalken die hem liefdevol ondersteunen. Jou gezonde kinderen hebben een goed fundament nodig zodat ze straks zelf staan als een huis. Mijn advies, investeer in dat fundament dan vaart ook jouw oudste daar straks wel bij.

Kus op je moederhart.

Sorry voor de rare nick

...maar omdat ik over iemand anders schrijf, vind ik het niet netjes om mijn eigen nick te gebruiken.
Eerst wil ik vooral zeggen dat ik het bewonderingswaardig vind, hoe jij deze problemen onder ogen durft te zien, hoe hartverscheurend ook! Dapper!
X ging ook naar PrO, ouders helemaal blij dat dat voor hem haalbaar bleek. Het zou hem de beste kansen geven. X heeft tot zijn 18e op het PrO gezeten, en het was beslist een goede school en X heeft er geleerd wat hij leren kon. Maar dat leren stelde uiteindelijk maar weinig voor, heel veel bleek toch te hoog gegrepen en dat zorgde voor nogal wat teleurstellingen. Zo zou hij zijn trekkerrijbewijs kunnen halen, nou, vergeet het maar, de theorie bleek te ingewikkeld. Van Engels tot koken, X deed mee, maar keek er vooral naar. En hij was niet makkelijk, veel chagrijnig, veel boos. Hij liep letterlijk en figuurlijk op zijn tenen.
Toen hij eindelijk mocht gaan stagelopen, feitelijk naar een dagbesteding voor verst. gehandicapten, werd X vrolijker en ontspannen. Oh wat voelde hij zich eindelijk op z'n gemak, z'n eetlust kwam terug, hij sliep weer beter. De ouders vonden het zeer confronterend dat X daar veel beter te pas was dan op het PrO.
Waarmee ik wil zeggen: je denkt dat jouw zoon op PrO de beste ontwikkelingskansen heeft, maar dat weet je eigenlijk helemaal niet. Als ik naar X kijk, dan weet ik zeker dat hij betere jaren had kunnen hebben dan op het PrO. Natuurlijk kan het voor jouw zoon heel goed uitpakken, dat zou fantastisch zijn. Maar houd ook de optie open dat PrO misschien niet eens het beste is wat je hem kan geven.
Met excuses, want hiermee wordt het verhaal voor jou niet makkelijker.

Elkaar opzoeken

Tussen broer en zus was hier ook een 'nauseating'conflict wat steeds terugkeerde. Doodziek werd ik er van. Wat ik ook deed om het te voorkomen ze zochten, met name dochter zocht zoon, steeds weer op en drukte op zijn knopjes. Het heeft me toch wel zo'n 1,5 jaar gekost om dat eruit te krijgen, en nog komen er restjes boven. Dochter ziet 2 vrolijke jongens in de autismeklas met elkaar dollen en dat gaat er hardhandig aan toe. Net als broer vinden ze het moeilijk om dat te finetunen. Maar een lol dat ze hebben! Die dag kwam dochter thuis dat ze nu snapte waar ze last van had als ze met haar broer probeerde te spelen.
Afijn, om maar aan te geven, je kan een situatie hebben waarvan je denkt, dit gaat nooit meer over, en dan komt er toch een keer een eind aan.
Situaties waarin het kinderen zijn, die je honderd keer iets moet zeggen voor ze het doorhebben en doorvoeren, maar omdat het om extreem gedrag gaat kan het erg ontwrichtend werken. Maar ook dat gaat voorbij en er ontstaat begrip. En acceptatie is ook hier heel veel waard.

Gereedschap

Wat hielp was met name dochter uitleggen wat ze in dat soort situatie concreet moest doen. Zeggen dat je dat niet wil en als het niet stopt je onttrekken aan de situatie. Niet dat het doordrong hoor. Het kwam eropneer dat zoon in de stress raakte en dat hij zich aan de situatie onttrok door naar zijn kamer te vluchten waarbij hij haar omver liep. Daar was geen ontkomen aan, ze bleef hem maar tegenhouden. Uiteindelijk is het kwartje gevallen toen ze zag hoe ik ook andere kinderen instrueerde hoe met zoon om te gang, vooral als ik slecht gedrag zag als uitdagen en gillen.

Normaal gedrag

Nu zie ik 'normaal' gedrag. Dochter vraagt of ik zoon vast wil vragen of hij samen met haar muziek wil downloaden voor kamp. Dat doe ik. Zoon vindt het leuk en een kwartiertje later zijn ze samen plezierig voor haar bezig. En daar kan ik inmiddels geweldig van genieten.

Crisis

Daarbij kwam dat het op dat moment met dochter zeer slecht ging. Woedeaanvallen, paniek en schoolweigeren waren aan de orde van de dag. Dan komt ook concrete instructie niet makkelijk aan. Maar ik had geen keus, dus zij ook niet, ja de hulpverlening gelijk geven en kinderen uit huis laten plaatsen. Gelukkig kon dochter af en toe bij een nichtje logeren zodat zoon wat rust kreeg. Maar voor haar kwam rust veel later, maar het kwam. Ik verwacht er nog niet teveel van, ze kunnen bijvoorbeeld niet samen naar school, maar ze hebben nu wel een hechte band en denken met plezier aan elkaar en kunnen met elkaars beperkingen steeds beter omgaan en begrijpen het als het fout gaat.

Dollen

Mischien helpt het als je middelste meldt dat hij niet moet dollen met oudste. De emoties lopen namelijk zeer snel op bij een kind met ass maar ook bij een kind in de stress en dan wordt het heel onberekenbaar. Gewoon niet dollen. Hier hadden we dan ook een 'dolverbod'.

Ishtar

Als ik je posts doorlees, dan valt met iets op. Het valt mij op, dat je het erg zwart-wit ziet. Of je kiest voor de een (hij dreigt door de stress rond zijn broer ziek te worden) of voor de ander (hij dreigt door een te lage schoolopleiding niet de ontwikkeling te krijgen waar hij misschien de mogelijkheid toe heeft). Dat is dan heel heftig.
Misschien helpt het, als je nadenkt over het grote doel van je opvoeding. Bij ons is dat heel duidelijk, dat we willen dat al onze kinderen een zo optimaal mogelijke ontwikkeling kunnen doormaken.
Dus niet individueel perfect, maar gegeven de omstandigheden waarin ze leven, zo goed mogelijk. We zijn niet aan het maximaliseren, maar aan het optimaliseren en ALLE kinderen worden in die som meegenomen.
Als een kind speciale behoeften heeft, dan zullen soms de behoeften van andere kinderen ervoor moeten wijken. Dat is niet erg, zolang er bepaalde grenzen van redelijkheid in acht worden genomen. Maar het is wel elke keer een ingewikkelde afweging.
Als we het uit het zorgenkinderen gebeuren halen, zou ik me bijvoorbeeld kunnen voorstellen dat een dochter van mij een talent op het gebied van ballet zou blijken te zijn. Hoe ver zouden wij bereid zijn, om haar daarin dan te ondersteunen? Ik zou ver gaan, maar niet grenzeloos ver. Ik zou er niet alles voor over hebben. En ik zou zeker niet van mijn andere kinderen verwachten dat zij er alles voor over hebben. Maar toch zouden ze er wel last van mogen hebben van mij. Dus wel: elke dag laat eten omdat zusje nog thuis moet komen van de balletacademie, maar niet naar Amsterdam verhuizen om het makkelijker voor haar te maken. Wel: op een andere tijd op vakantie gaan, als dat nodig is voor de balletacademie, maar niet: iedere zaterdag een ouder de hele dag met balletdochter op stap zodat de andere kinderen die ouder bijna niet meer zien.
Nu ja, ik hoop dat je uit het voorbeeld begrijpt wat ik bedoel. Het is geen keuze tussen de een of de ander. Het gaat om een afweging van de verschillende belangen van de kinderen, waarbij je geen perfecte oplossing kunt vinden.
Ooit heb ik van een wijs iemand geleerd, om in dit soort gevallen de belangen van alle betrokkenen op papier te zetten. En dan echt alle betrokkenen, dus ook die van jouw en je man en je jongste zoon. En dan voor ieder uitgesplitst in micro (individueel/nu), meso (het gezin/de jeugd) en macro (de hele samenleving/je hele leven). Het is veel denkwerk, het wordt dan een ingewikkelde brij, maar mij helpt dat altijd wel, om alle perspectieven in overweging te nemen.
Op grond van die afweging kun je dan een besluit nemen en dan kun je later (als je misschien spijt hebt van het besluit) weer terughalen, waarom het op dat moment het beste leek (en jezelf vergeven).
Nou ja, het is weer een heel verhaal geworden, maar ik schrijf het in de hoop je tot hulp te zijn. ☺
Sterkte ermee!

Optimaliseren.

"Misschien helpt het, als je nadenkt over het grote doel van je opvoeding. Bij ons is dat heel duidelijk, dat we willen dat al onze kinderen een zo optimaal mogelijke ontwikkeling kunnen doormaken."

maar toch: als ik denk aan hoe wij er een paar jaar geleden aan toe waren, was de situatie die hier geschetst wordt (optimaliseren) zo ver weg, zo'n 'luxe probleem' in mijn ogen toen. Nu zijn we verder en kan ik mij enigszins verplaatsen in wat je bedoelt. Als je dit tegen mij had gezegd toen ik nog bezig was met overleven: elk dagdeel was er een, voor jaren lang, had ik in huilen uitgebarst. Zo ver ben ik nu ook nog niet maar ik hoop dat dat aan de horizon gloort.

Stap 1 en reactie

de naschoolse opvang is mogelijk in combinatie met PrO
@Aardappel, dank voor je verhaal. Het maakt het niet moeilijker. We zijn 'altijd' bezig met de haalbaarheid van zijn onderwijs. En onze verwachtingen liggen daarbij niet hoog (een trekkerrijbewijs komt niet in de buurt ) Fijn dat de jongen uit je verhaal nu zo lekker op zijn plek zit!
@Nikus, je hebt helemaal gelijk. Het is alleen zo verd*md oneerlijk. En het kost gewoon even tijd om dat te accepteren en er een zo goed mogelijke oplossing voor te zoeken. Ik ben nl bang dat het een glijdende schaal is: dat de boosheid van het zich 'weggezet' voelen er 's avonds thuis uit komt waardoor we nog verder van huis zijn en nog drastischer moeten worden. En dat is (nu zeker nog) 10 stappen te ver...
@Karmijn, het grote doel van mijn opvoeding is even heel abstract, daarover nadenken lukt even niet. Het zwart-wit denken klopt wel, maar dit is, nu even, de enige manier waarop ik tot actie kan komen. Het eerste wat bij mij naar boven komt in je wijze raad om alles in micro-meso-macro niveau op te schrijven is 'rust!' Maar dat geldt voor allemaal. Het blijft wel ergens in het achterhoofd hangen hoor, je post, dus je tikt het niet voor niks in.
Anne, ik hoop dat het hier ook zo gaat werken, dat is wel de uiteindelijke bedoeling, dat ze begrip en acceptatie voor elkaar(s(on)mogelijkheden) gaan opbrengen. Ze moeten later ook met elkaar verder. Maar zonder eerst rust in het gezin gaat dat niet lukken.
(zo zie je, al typend kom je steeds stapjes verder...)
@Hes@. Dank je.

Ishtar

Neem je tijd, het antwoord ontstaat wel. Je hoeft niet binnen 24 uur te beslissen toch?

Overigens kan je het ook anders brengen naar je oudste. Je kan zijn uitzonderingspositie ook omdraaien naar een privilege. Zo heeft mijn zoon een privé parkeerplaats voor zijn fiets en met zijn vwo niveau is hij er supertrots op.

Niet alles hoeft negatief te zijn!

Judith

Volgens mij leg jij mijn post anders uit dan ik bedoel.
Optimaliseren, is niet alles heel goed doen. Is niet een maximaal haalbaar resultaat krijgen.
Optimaliseren is, in een veelheid van verschillende factoren, de op dat moment best mogelijke situatie creeren.
Soms doet het opvoeden van mijn gezin, mij aan zeilen denken. Je hebt te maken met heel veel verschillende invloeden, en door hier en daar wat aan te trekken en te vieren, door de fok te verstellen en de koers een graadje te veranderen, blijft het bootje varen, slaat het niet om. Soms kom je dan niet waar je eerst dacht te komen, dan moet je een omweg maken, of tevreden leren zijn met de nieuwe bestemming.
Als het hier slecht gaat, dan is optimaliseren: zorgen dat iedereen eten en drinken heeft (gezond hoeft niet eens), zorgen dat iedereen veilig is, zorgen dat iedereen redelijk schoon is. Meer niet. Ik heb geleerd om dat dan niet erg te vinden, het is niet anders.
Ik probeer dan het vertrouwen te hebben, dat het zo meteen weer beter zal gaan. Volgende week, volgende maand, volgend jaar.

Ishtar

Ik ben het met Nikus eens. Je hoeft het toch niet binnen 24 uur te beslissen? (Ten minste, dat hoop ik van harte voor je) Neem de tijd om het allemaal op een rijtje te zetten. Er spelen zoveel dingen mee.

Lieve ishtar!

Lieve Ishtar ik ben een leek op het gebied van dit soort vreselijk moeilijke kwesties. Gelukkig. Ik wil alleen maar even zeggen dat ik het gewoon zo verdrietig voor je vind dat je je kinderen zoveel mogelijk uit elkaar moet houden. Het is niet anders, ik weet het, de beste oplossing, ik weet het, maar ik vind het gewoon zooooo klote voor je. Het moet zo'n pijn doen dat ze niet gewoon bij elkaar willen en kunnen zijn... dat lijkt me eigenlijk het moeilijkste van alles. De pijn van binnen.

Dikke knuffel van mij x
Geerke

Karmijn

"Optimaliseren, is niet alles heel goed doen. Is niet een maximaal haalbaar resultaat krijgen."

Zo heb ik 'm ook gelezen hoor. Ik snap heel goed wat je zegt en het gaat nu ook op voor ons. Maar er is een periode geweest dat zelfs dit te zwaar of onbereikbaar was.

"Ik probeer dan het vertrouwen te hebben, dat het zo meteen weer beter zal gaan. Volgende week, volgende maand, volgend jaar."

Voor mij ook altijd een houvast geweest, ook in donkere tijden.

Geerke

knuffel terug

Binnen 24 uur

Nou, daar zit je niet zoveel naast. Eigenlijk moet de verlenging PGB deze week de deur uit, en die naschoolse opvang gaat alleen met indicatie. En dus 'moet' ik dat wel meenemen in die indicatieaanvraag. (want uitbreiding aanvragen betekent hele nieuwe indicatie aanvragen) En de nso heeft een wachtlijst van minimaal een half jaar, en ik vermoed dat die langer gaat worden als het schooljaar eindigt (of net weer begint)
En er een privilege van maken klinkt heel leuk. Maar hoe maak ik er een privilege van als kind na school het liefst thuis op de bank hangt. En als hij dat dan niet mag, en de andere 2 wel. Natuurlijk breng ik het zo positief mogelijk, maar hij is ook niet gek En ik weet wel: de eerste stap daarin is mezelf 'overtuigen' van het feit dat ik hem niets 'aandoe' daarmee, dat het beter is voor hem en dat dat uiteindelijk ook zal blijken...maar daarna, hoe breng ik dat naar hem...?

Ishtar

Meid, het is ook zo lastig.
Toch probeer maar weer te reageren. Niet om je te vertellen wat je moet doen hoor, ik hoop dat je dat snapt.
Is het mogelijk om er iets anders aan te verbinden voor je oudste zoon? Je weet wel 'a spoon full of sugar makes the medicin go down.' Is er een privilege, een overgangsdingetje, een beloning, wat dan ook, wat je hem kunt geven als 'spoon full of sugar'.
Ik denk aan iets als: je bent nu zo oud, gaat naar de vervolgschool. Dat betekent dat je een x-aantal keer naar de bso moet. Maar dat betekent ook dat je nu dat ene computerspel mag spelen waar ik je nog te jong voor vindt/meer zakgeld krijgt/op die ene sport mag/een nieuwe kamer mag.
Snap je wat ik bedoel? Ik zou onze zoon, geloof ik, omkopen met 'salaris'. Voor elk uur bso krijg je 2 euro.

Salaris of privilege

Ik zou het niet met geld doen want voor je het weet willen je kinderen overal geld voor. Ik zou belonen met samen een ijsje eten of een keer extra kibbeling of.. waar ze dan van houden. Maar wel: *samen* met jou. Als dat kan, natuurlijk.

Geld

Geld is inderdaad een zwakte bod, maar hier kon het soms het enige zijn, wat zoon nog interesseert. We hebben ook wel met aandelen gewerkt. Dan verdiende zoon voor iets een aandeel. Elk aandeel was of 20 cent waard, als hij het contant wilde. Of 50 cent als hij het investeerde in boeken.

Privileges

Ik zou zoon niet omkopen met geld.Je moet dan de anderen ook belonen met geld als ze naar de BSO gaan.
Wel priviliges geven. Omdat jij overdag geen tv kan kijken/computeren mag jij sàvonds bijv als eerste met de computer oid. Juist omdat het speciale opvang is, heb je ook nog kans dat je oudste het er zelfs leuk vind.

Karmijn

"Geld is inderdaad een zwakte bod, maar hier kon het soms het enige zijn, wat zoon nog interesseert. We hebben ook wel met aandelen gewerkt. Dan verdiende zoon voor iets een aandeel. Elk aandeel was of 20 cent waard, als hij het contant wilde. Of 50 cent als hij het investeerde in boeken. "

Vind ik wel een heel goede voor zakgeld (doen we nu nog niet aan)! Wat een idee. Heel creatief. Je hebt me geholpen met ander issue. Had ik nog niet gepost overigens en misschien hoeft dat dus ook niet .

Mijn schoonzus geeft ook geld op die manier. Ik zie voor mij gebeuren waarom ik het zelf liever niet zou doen (tenzij wat jij zegt, dat geld nog het enige is dat hem interesseert). En bij Ishtar is er voor het gemis aan thuis met mamma: zoals ik het begrepen heb. Dus dan zou ik ook belonen met aandacht van mamma . Alleen als het ook werkt, natuurlijk.

Anderen

Henriette, gek genoeg hebben mijn andere kinderen nog nooit gevraagd of zij ook aandelen mochten gaan sparen. Op de een of ander manier is het besef: eerlijk is niet hetzelfde als gelijk, hier heel goed binnen gekomen. Ze zien wel dat het 'gewone leven', zoon oneerlijk veel moeite kost. 'Wil je met hem ruilen dan?', heb ik weleens gevraagd toen een zusje onterecht jaloers was, omdat zoon niet naar school hoefde, in een depressieve bui. 'Nee,' was het antwoord.
Als zij het hadden gevraagd, had ik dat bij hen ook gedaan,dat belonen, maar dan was ik het wel vaker 'vergeten'. Dat is natuurlijk eigenlijk het hele idee achter beloningssystemen. Je begint er mee, het motiveert het kind over de drempel heen, en dan wordt het ineens minder belangrijk, omdat het gene waar je voor beloonde een gewoonte is geworden. En dan vergeet je het langzamerhand. Bij onze zorgenzoon duurt het wel langer voor hij de beloningen vergeet, maar toch gebeurd het uiteindelijk ook.

Koppel

het feit van een nieuwe school an de BSP. Maak dat het niet los van elkaar kan. Omdat hij na de vakantie naar het vo gaat en de bso, mag hij elke dag een half uur later op bed, of hij mag een abbonement op iets, of hij krijgt een mobiel, of hij krijgt zakgeld verhoging, elk weekend een uur alleen recht op papa. Er is zoveel te bedenken wat hem het gevoel geeft groot te zijn en een privilege te hebben.

Nogmaals sterkte wen mijn zoon is ook niet gek maar we gevoelig.om voor al voor vol te worden aangezien en dat verschaft ons weer ruimte.

Rood

In mijn klas zit een kind (lichte verst. beperking en autisme) dat nu doordeweeks uit huis is (bij een instelling) en alleen in het weekend naar huis gaat. Hij voelde zich verschrikkelijk afgewezen door zijn gezin.
De speltherapeut heeft hem het als volgt uitgelegd, waardoor hij het nu veel beter kan accepteren: "jij hebt iets nodig, dat papa en mama niet kunnen geven". Ze tekende daarbij simpele poppetjes (ouders), in blauw en geel, en kinderen in groen, blauw en geel en rood. Uitgelegd dat de ouders wel groen, geel en blauw konden geven, maar geen rood. Voor rood moet je bij iemand anders zijn, het logeerhuis, de bso of wat dan ook.
Het jongetje kon deze uitleg begrijpen, hij begreep ook dat het niet zijn schuld was dat hij 'weg' moest. Maar dat ook vooral ook beter/ leuker voor hem was.