Hoe nu verder
hallo allemaal,
ik wil jullie vragen hoe ik verder moet,misschien dat er iemand is die raad weet,want ik weet het niet meer..ik zal mijn verhaal proberen goed op te schrijven
ik heb een zoon van bijna 13 jaar,in het verleden heeft hij een geestelijke mishandeling moeten ondergaan door mijn toemalige vriend,het schijnt,want ik hoor het van hem niet maar via via dat mijn oudste altijd naar boven vluchten en hij om mij te beschermen altijd "in de buurt"bleef.
dit is nu een jaar of vijf geleden..vanaf het moment dat deze man de deur uit is gezet(met geweld)is hij gaan "problemen"of zich gaan uiten,dit deed hij heel negatief...ik heb er meteen hulp bij gezocht.door allerlei fouten van riagg heeft het giga lang geduurd dat er eens wat gedaan werd.
hij is twee jaar geleden naar speciaal onderwijs gegaan maar daar ging het niet veel beter,uiteindelijk hebben ze hem bij het riagg een keer een uurtje gezien en getest en daar kwam uit dat hij een trauma had..ja hehe,...dat kon ik ook bedenken..ze vonden hem zwakbegaaft en ver in ontwikkeling achter dus voor het traumacentrum kon hij niet aangemeld worden omdat hij kwa leeftijd uit kwam op 7 jaar,hij was toen net 11.omdat hij daar niet naar toe kun en een kopgroep niet werkte hebben ze het boek gesloten..zie maar wat je doet zeggen ze dan
u is hij bijna 13 en er is nog niets gedaan...ik roep heel hard om hulp...maar niemand luisterd..ik ben naar stichting MEE gegaan,daar luisterde ze even,hij is getest op autisme want ik blijf daarbij dat hij dat heeft of zeker een aanverwante maar ook daar is hij getest en kunnen ze niet zeggen dat hij een aanverwante autisme heeft,ze hebben eigenlijk gezegt..hij heeft een trauma,een angststoornis,en verder van alles een beetje maar niet aanwijsbaar
en hier kan ik het mee doen...
ondertussen heb ik thuis een kind wat elke dag driftbuien heeft.."gek"gedrag vertoont,last heeft van dwangstoornissen...ver achter loopt op school..zo ongeveer drie jaar...en mijn jongen is diep ongelukkig..mij verteld hij niets...heeft familie on zich heen maar niemand krijgt er wat uit..
ik weet niet of het onsamenhangend is want er is zoveel te vertellen..
ik heb gedacht samen met MEE aan een observatie periode maar heb toch besloten van niet want ik ben bang dat ik hem dan helemaal kwijt ben..
hij durft niet te vertrouwen op mij..en op wat er allemaal staat te gebeuren
ik leef met hem al een tijdje op picto.s want anders gaat hij flippen...slikt op dit moment een middel om rustig te blijven zodat hij niet gaat malen in zijn bed,waar hij niet veel slaapt
meiden,ik weet het niet meer,heeft iemand raad
Jeetje
Wat een verdrietig verhaal over je kind. Wat zit dit arme joch in de knoei. Ik lees dat je bij allerlei instanties bent geweest en aan de bel trekt. Niemand wil helpen? Echt heel erg. Ik zou het hele traject van 2 jaar geleden vergeten, het heeft hem niets geholpen. Ik zou weer beginnen om met je zoon samen naar je huisarts te gaan. Hij is al bijna 13, misschien wil hij daar liever alleen zijn verhaal doen? Misschien kan de huisarts je zoon doorsturen naar een goede kinderpsycholoog. Je moet eigenlijk iemand zien te vinden waar je zoon wel vertrouwen in heeft. Waar hij zijn verhaal kwijt kan. En of het nu een trauma is, autisme, angst, het doet er nu niet veel toe. Artsen kunnen toch niet zeggen: "Wij weten het niet, dus zoek het maar uit?" Het jochie zit in de knoei en heeft hulp nodig. En als je als ouder er ook niet uitkomt moet er hulp van buitenaf komen.Wat vind je huisarts van het hele verhaal?
Huisarts
de huisarts stuurt je door naar jeugdzorg..waar je weer doorgestuurd word naar het jeugdriagg...en daar ben ik dus klaar...
ik kan een second opion krijgen,je raad het al..bij het riagg..
ik weet niet of het veel uithaald om naar de huisarts te gaan..die weet overal van en doet verder ook niets..je heb nu hulp,dus ff afwachten maar...zal ze zeggen...maar oke,ik kan het proberen..
het probleem is dat hij zijn verhaal niet kwijt druft te raken want dan vallen alle zekerheden weg...hij is enorm bang om de dingen die hij nu heeft en doet los te laten of anders te doen want dan gaat het mis in izjn koppie...
ik ben al drie jaar bezig met dit verhaal...heb via ock het spalier al drie jaar een mevr.die hier elke week komt maar ook zij weet niet meer wat te doen.zij en ik zien de problemen maar de buitenwereld die doet niets....omdat er niets echt aanwijsbaar is kunnen ze niets zeggen ze..
hij zit niet alleen zelf giga in de knoei maar ik en mijn andere kinderen kunnen er ook niet zo goed meer mee omgaan..alles loopt en draait om hem..als hij maar rustig is..als hij maar geen driftbui krijgt..enz..ik ben ten einde raad
Maar anoniem
Zo'n enorme ontwikkelingsachterstand is toch duidelijk bewijsbaar? Dat moete toch ondertussen al op papier staan?
Is het aan de hand van een dergelijke uitslag dan niet mogelijk dat hij naar bijzonder onderwijs gaat en dat jullie bijvoorbeeld professionele (pgb) begeleiding krijgen?
Groet, Zofia
Hulp
Heeft het Riagg hem niet door een kinderpsychiater laten testen? Heeft hij geen gesprekken/observaties gehad door een kinderpsycholoog/orthopedagoog? Of als ze dit niet bij het (Jeugd)Riagg doen door een andere kinder- of jeugdpsychiatrische instantie? Er ligt heel duidelijk iets; of dat nou een posttraumatische stress-stoornis is, autisme of iets anders, daar moet natuurlijk wel iets mee gebeuren. Het is idd wel zo, dat hulpverleningsland erg traag werkt door de bureaucratie en de wachtlijsten. Als ouder moet je er zelf achteraan blijven gaan en met je vuist op tafel slaan. Zelf informatie verzamelen en daarmee zwaaien. Ik weet niet waar je woont, maar ga eens googlen op jeugdpsychiatrische instanties bij je in de buurt. Bel die desnoods zelf op. Blijf erachteraan gaan bij het Riagg! Sterkte!
Academische ziekenhuizen
De meeste academische ziekenhuizen hebben psychiatrische afdelingen. Je bent niet gebonden aan jeugdzorg/riagg etc., de huisartsen sturen daar wel in eerste instantie naar door. Maar ga zelf een rondje bellen en wees duidelijk, laat een noodkreet achter er moet echt iets gaan gebeuren. Dit gaat niet vanzelf over en hoe ouder hij wordt hoe lastiger het wordt aangeleerd/ingeslepen gedrag te veranderen. Zoek ook tegelijkertijd hulp voor jezelf en de andere kinderen, het hele gezin lijdt hier tenslotte onder.
Heel veel sterkte gewenst.
Idd
zofia..de achterstand is idd al aangetoont en is nu op speciaal onderwijs.het laatste jaar..terwijl hij net op klas 5 leert
fladderbeestje...ze hebben idd een monopoly met elkaar.de leerkracht herkent het probleem ook,het enige wat zij doet is proberen met hem te praten er is ook speltherapie voor hem,ook zij herkent het..maar verder word er niets ondernomen
elisa...er is bij het jeugdriagg een keer naar hem gekeken/gesproken en daar vroeg hij..mag ik hier over....praten..dat is gebeurt en na aanleiding daarvan is er idd een posttraumatische stoornis ontdekt
er is geen psycholoog of orthopedagoog bij geweest..
ik heb er over nagedacht om idd zelf te gaan bellen met kinderpsycholoog maar volgens het MEE kunnen die niet meer als hun doen..maar ik vind het maar raar dat iedereen van alles weet maar nog niemand ooit met hem zelf heeft gesproken...
ik ga idd maar eens even googlen en zelf eens iets doen..maar de hulpverlener die hier thuis komt zegt dat ik beter de instantie.s kan volgen maar ik zie hier een kind ongelukkig zijn en lopen op de zekerheden die ik hem bied..
ivm eigen informatie verzamelen,dat had ik gedaan...maar dat werd zo van tafel geveegd...bent u de deskundige of ik werd er gezegt.
ik ben zelf mondig genoeg..maar ik ben nu ff lam geslagen..
ik ga maar eens bellen denk ik.......
dank je wel allemaal....
Denk aan jezelf
Hallo Anoniem,
Wat herkenbaar, en helaas kan ik alleen maar zeggen dat de beste hulpverlening bij jezelf ligt. Ik loop al een tijdje mee bij de hulpverlening met mijn zoon en krijg niet wat ik wil. Maar het belangrijkste is dat jezelf moet weten wat je wilt. Wilt je zoon praten? Ga naar een externe psycholoog (waar je waarschijnlijk wel voor moet betalen). Ik weet niet wat de observatie periode inhoud van het MEE maar als je zoon het wilt, laat hem gaan. Dan raak je hem niet kwijt...
En ik weet het, het is moeilijk, vooral die driftbuien...de pijn bij je kind zien en er machteloos tegenover staan. Probeer jezelf iedere avond weer op te laden met nieuwe energie voor de dag erna. Heel veel sterkte!
Een moeder
Geen vader
het is idd te erg voor woorden,ik ben ook boos op die man geworden maar bereikte er niets mee....
ik doe het alleen met drie kinderen,die allemaal hetzelfde trauma hebben meegemaakt,ieder op zijn eigen manier..klikt dat raar maar ik bedoel dat de oudste naar boven vluchten en de jongste een paar maanden was
zijn vader is overleden..maar heeft een lieve stiefvader..al neemt die nooit de plaats in van zijn vader..hij heeft zijn eigen vader nooit gekent..die wilde na de scheiding zijn kids niet meer kennen..en overleed toen hij 41 was..
