Ik dreig te veranderen in een moeder die ik niet wil zijn

Tijd voor jezelf

Ik begrijp je probleem. Je kunt eigenlijk alleen maar voldoende geduld opbrengen als je zelf genoeg rust hebt gehad. Eerst jouw batterij vol en dan pas kun je weer geven.
Het probleem als je een zorgenkind hebt, is dat je vaak veel te weinig oplaadtijd hebt.

Je batterij zit steeds op het laagste niveau en wordt snel leeggetrokken. Je hebt vaak zelf het idee dat dit nu eenmaal niet anders kan omdat het erger wordt als je het niet doet.

Ik zou gaan zoeken naar manieren waarop jij eerst eens tijd voor jezelf krijgt. Niet 1 keer per week een avondje uit, maar dagelijks structureel ontspanning. Echt oplaadtijd. De vraag is dan wie dan de zorg voor de kinderen overneemt, maar daar kun je een oplossing voor zoeken. Ik weet niet of je een PGB hebt, maar dat kun je eventueel gebruiken. Anders misschien een oppas uit de buurt.
Voor mij hielp het enorm als ik gewoon af en toe weg was. Echt weg. Dat ik ook niet kon horen welke rel er weer ontstond. Als het echt niet meer ging, dan stuurde mijn man me naar de sauna of de bibliotheek. Weg van huis, weg van de stress. Ik heb het overigens allemaal op een harde manier moeten leren (burn out en opname), maar ik weet nu heel goed wat de oplossing is

Als de druk te hoog wordt, moet je juist helemaal niks doen. Helemaal niks. Niet harder gaan rennen, niet nog meer je best doen om het in orde te krijgen. Niks meer.

Ohhhhhhhhh

wat klinkt dat herkenbaar.
En, van hem uit: er zit helemaal geen kwaad bij he? Het overkomt hem ook voor het grootste gedeelte. Wat niet wegneemt dat jij als moeder je engelengeduld wel eens kwijt bent.
Je moet echt iets zoeken waardoor je even wat meer op jezelf bent, Guinevere.

Wat ook kan helpen als je thuis komt en hij schiet direct alle kanten op: bereid de thuiskomst met hem voor.'Zeg bijv.\:"als je binnen komt wil ik dat je eerst je jas aan de kappstok hangt, daarna loop je rustig naar... zodat je niks omgooit.

En probeer beloningen in te bouwen. Dat is voor jezelf ook veel beter als je merkt dat je rustig en positief kan benoemen wegaan zus en zo en als dat goed gaat dan mag je straks...

Ja, herkenbaar

Tips heb ik niet. Gelukkig hebben anderen die wel en die heb ik met belangstelling zitten lezen.
Maar herkenning wel. Ik kan mijn kinderen af en toe ook zat zijn...en me daar dan gelijk weer schuldig over voelen. Ze kunnen zo brutaal zijn. Aspergerzoon maakt geen onderscheid in zijn gedrag naar zusje of moeder, grrr. Ze doen constant een beroep op me en voor mijn gevoel maken ze ook zoveel geluid... En ik heb zelf juist elke dag zo'n behoefte aan momenten van aan alleen zijn en niet gestoord worden. En dat vind ik dan weer egoïstisch van mezelf. Dan baal ik van mezelf als ik ze uiteindelijk toch ga afsnauwen.
O ja, ik heb dan geen tips, maar ik wens je er natuurlijk wel veel sterkte mee!

Ja ook herkenbaar

Ja herkenbaar, ik heb dan wel geen ADHD kinderen maar oooohhhhh, af en toe zou ik wel eens. Bij oudste zijn het de eeuwige discussies over alles, niets neemt ze van me aan, alles moet ik met haar over praten en overal gaat ze over in discussie en dan nog krijgt ze het klaar om het toch precies zo te doen als zij het wil. Bij de jongste komen die trekjes ook al naar voren versterkt door de peuterleeftijd. Ik verheug me nu al op de tijd dat ze alle twee op school zitten Af en toe ontsnap ik naar de bieb, of loop ik een uurtje door de stad, helemaal alleen zonder man en zonder kinderen. dat is echt mijn oplaaduurtje

Kan wel janken

Ik kan wel janken bij het idee dat hij zometeen weer thuiskomt en het circus opnieuw zou kunnen beginnen. Echt, ik schiet alweer in de stress bij het idee. En dan te bedenken dat hij al vanaf 8.15 de deur uit is, ik heb nu toch wel genoeg tijd voor mezelf gehad? Is dit de reden dat ik vaak zo graag op mijn werk zit?
Wij hebben geen recht op PGB overigens. Er is alleen maar sprake van ADHD, dus dat kunnen we gevoeglijk shaken. En ik wíl het ook zelf doen met hem, ik bedoel, dat moet toch lukken zonder gelijk te veranderen in een heks? Ik denk dat ik maar een valeriaan neem, vlieg ik niet zo in de stress.
Bedankt tot nu toe, het is fijn om wat herkenning te vinden.

Ook

Ik vind het ook allemaal heel erg herkenbaar. De tijd van het jaar, vallende blaadjes, storm, het zal allemaal meespelen. Maar het is ook frustrerend, al die verklaringen. Zo'n adhd-er kan gewoon heel erg irritant zijn om je heen. Ik kan me herinneren dat onze zoon pas zo rond de negen jaar ging beseffen dat hij 'irritant' kan zijn. Hij ging er toen mee spelen (dat doet hij nog wel). Heel grappig, dan gaat hij bijvoorbeeld de hele tijd om mij heen draaien en dan duizend keer zeggen: 'Irritant ben ik he?' Hij bedoelt dat lief hoor, het is echt zelfspot en ik kan er dan wel om lachen, de clown! Maar ik kan me voorstellen dat jouw zoon, die pas 8 is, dat nog helemaal moet leren. Mijn schoonvader heeft het nooit geleerd, omdat iedereen zijn irritante adhd-achtige gedrag altijd accepteerde als 'zo is hij nu eenmaal'. Ik kan je vertellen dat dit niet leidt tot een goede relatie met de mensen om je heen.
Wat hier in heel beperkte mate hielp tegen die negatieve excessen, is het echt in de kiem smoren. Als ik, zodra ik al iets heel lichts van irritatie merk bij mezelf, gelijk feedback ga geven, voorkomt dat vaak erger. Dan zeg ik bijvoorbeeld: 'Pipo, je doet zo druk, ik merk dat ik er helemaal onrustig en geirriteerd van raak, wil je wat rustiger doen?' of: 'Pipo, ik vind het heel leuk dat je zo enthousiast bent, maar het is een beetje veel voor mij, wil je wat rustiger doen?' of: 'Wat ben je onrustig, is er iets aan de hand?' Als hij dan niet voldoende reageert, zeg ik iets als: 'Joh, je gaat gewoon best wel ver over mijn grenzen heen, ik wil zo graag dat je ophoudt, want anders krijgen we straks misschien ruzie en dat is zo ongezellig.' En dan leid ik hem vaak af met whatever (koekje, tv-programma, naar buiten sturen, klusje doen, knuffel geven, iets in de krant laten zien wat hem interesseert, schoudermassage {dat vindt hij echt heerlijk, als ik zijn monnikskapspier masseer, wat een spanning zit daar soms in}, bespreken wat we gaan eten, een grappig voorval vertellen). Ik probeer eigenlijk uit het corrigerende en grenzen stellende te blijven, want dat leidt zo snel tot heftige conflicten. Als ik er snel bij ben, kan ik vaak veel voorkomen.
Dat hele gevecht van uit de kamer verwijderen, dat lukt hier toch niet meer. Hij is veel sterker dan ik.
Wat Nickelo schrijft vind ik overigens ook heel sterk. Echt tijd voor jezelf nemen. Ik ga, als het heel druk is in de kamer, soms gewoon naar boven. Dan ga ik de was doen, of even in een boek lezen of zo. Zoek het maar uit daar beneden. Dus niet het kind een time-out geven, maar zelf er een nemen.
Is hij goed ingesteld op de medicatie? Bij ons heeft een kleine verhoging hele positieve gevolgen gehad.
Nou ja, succes ermee!

Ach

Onze laatste berichtjes hebben elkaar gekruist. Joh, het zit nu echt wel heel hoog he? Meid wat naar voor je.
Voel je nu niet schuldig hoor, dat maakt het alleen maar erger, en het is nergens voor nodig. Adhd is heel zwaar voor de omgeving. Net zoals je in je openingspost schrijft. Je bent de hele tijd aan het aanpassen, regelen en organiseren. Ontzettend vermoeiend.
Je leest het hier toch? een en al herkenning.
Probeer eerst maar deze middag door te komen. Laat hem desnoods langer achter de computer, of tv-kijken. Geen schuldgevoel.
Sterkte!

Computer

Dat heeft hier overigens heel erg geholpen bij het uit school komen. Wij hadden eerst heel veel computer regels. Maar nu gebruikt zoon de computer om tot rust te komen uit school. Hij gaat dus eerst even achter dat ding, dan kan de stress en de opgefokte frustratie van de hele dag in die klas rustig van hem afglijden. Je ziet hem dan na een kwartiertje minder wit worden en ontspannen. Als hij heel gespannen is, ga ik zelf met hem meekijken en praten we wat over het spel dat hij op dat moment aan het doen is. Hij vindt het heerlijk om uit te leggen in welk level hij is en hoe lekker sterk dat ene poppetje is.
Mijn nabijheid maakt dan dat hij zich rustig en veilig voelt worden.

Nadh kind

Vreemd genoeg is het bij ons juist de NADH dochter waar ik soms gek van word. Van mijn PDD-NOS/ADHD'ertje kan ik veel meer hebben. Misschien omdat ik bij hem druk gedrag verwacht, en bij die andere stiekem denk: jij bent normaal, dus jij moet je dan ook normaal gedragen. Vreselijk hè?

Bij mij worden ze ook wat te sterk voor een time out. Ik heb nu 2 mogelijkheden: een strafpunt (teveel strafpunten per maand leiden tot een euro minder zakgeld), en time out voor Mama. Dan ga ik naar buiten of op mijn bed liggen en kom tot mezelf. Laatst kwam mijn dochter toen opeens mijn kamer binnen en begon heel verstandig tegen me te praten: dat ze begreep dat ik boos en moe was, maar dat dit alleen maar nog meer energie kostte en zo, en dat ze echt wel meer haar best ging doen als ik nou ook maar normaal deed. Ik kon alleen nog maar met open mond luisteren en beterschap beloven...

Computer en tv

Wat Kobalt zegt: Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Wij hebben wel regels, maar niet in tijd. In principe mag hier onbeperkt gecomputerd worden. In praktijk loopt het niet zo'n vaart.
Iets dat hier goed werkte is meegaan in zijn behoeften. Zoon moest zich op school altijd enorm aanpassen aan de wereld. Als hij thuiskwam, wilde hij zich kunnen ontspannen. Als hij na school 2 uur onafgebroken kon lezen, of 2 uur Roller Coaster Tycoon spelen of 2 uur naar History Channel kijken: dan was zijn batterij weer genoeg opgeladen en zijn spanning genoeg ontladen om zich weer naar het gezin te kunnen voegen. 2 uur voetballen werkte juist averechts, want dan moest hij zich weer aanpassen aan de groep. Nu heeft mijn zoon Asperger en geen ADHD, maar ik denk dat het aanpassen aan de groep en het schoolse voor onze kinderen enorm veel vraagt.

Zelfs op de BSO hadden ze het systeem al snel door: alle kinderen moesten na school gezellig samen wat drinken, maar onze zoon mocht eerst een uur alleen achter zijn Duckies duiken. Daarna was hij een stuk aanspreekbaarder en veel gezelliger.

Het bleek trouwens ook dat ik vooral knettergek werd als ik beide kinderen tegelijk ophaalde (op school of van de BSO). Ze wilden allebei exact tegelijkertijd alle aandacht. Op advies van de BSO hebben we toen gezorgd dat zoon zelf alvast een half uurtje eerder naar huis mocht gaan. Hij was toen 9. Dochter kreeg dan ongebreidelde aandacht als ik haar ophaalde. En tegen de tijd dat we thuiskwamen, was zij voldaan en kon ik alle aandacht aan zoon geven. Dat was namelijk ook iets waar ik mee worstelde: door alle aandacht naar mijn zoon, kwam zij tekort.

Tornado

Midden in de tornado van rennen, schreeuwen, ruzie maken enz. doe ik soms precies wat Nickelo schrijft. Ik doe niks.....
Draai me om, ga een kop koffie zetten en ik reageer niet. Ik corrigeer niet, grijp niet in, redt niemand en schreeuw niet. Zolang het meubilair heel blijft, de ambulance niet hoeft worden gebeld doe ik niets.
En weet je, de eerste keer duurt de herrie lang, daarna steeds korter. Nu is binnen enkele minuten de rust wedergekeerd, terwijl mijn koffie doorloopt. Voor een ander is het onbegrijpbaar. "Die moeder grijpt niet in, ze moet opvoeden." Maar weet je, door mijn ongeduld, irritatie en geblèr duurt de ruzie net zo lang, of zelfs nog langer.Soms zeg ik zelfs: "Zoeken jullie het maar uit". De kunst is, geen opmerkingen maken, geen partij trekken voor een kind.
Dit kan dus ook bij de wilde thuiskomst van je kind. Zijn geklim en geren totaal negeren. Het is zijn manier om jou totale (negatieve) aandacht te krijgen. Als hij blèrt "Mama, luister dan naar me!!!!!" draai je je om zegt rustig:"Als je normaal op een stoel zit ga ik zò naar je luisteren." En weer opdraaien en negeren. Echt, bij mijn wervelwind doet het wonderen. Zijn wilde gedrag ( gelukkig nog zelden) is een manier van mijn aandacht krijgen. En dat lukte hem telkens weer, ik werd boos.

Nog wat

Ik denk dat het drukke gedrag uit school en uit sport, een manier is van prikkels kanaliseren. Hij heeft dan de hele tijd zijn best gedaan om te onderdrukken en te compenseren. Thuis ontspant hij en hij moet dan zichzelf prikkelen om het vervelende gevoel kwijt te raken. Een fikse ruzie met je moeder is bij uitstek een manier om veel prikkels te krijgen. Maar er zijn leukere manieren. Misschien zit daar een oplossing voor je probleem, hem op een andere manier prikkelen zodat de ruzie niet nodig is.
Ik herinner me opeens dat ik vroeger op zulke momenten weleens met onze zoon gingen stoeien. Dat was altijd een heel spel, op het tweepersoonsbed, met een hoop gegooi met kussens, veel gegil en veel vasthouden, duwen en trekken en veel knuffels. Ik begon dan al snel van: 'Genade, genade, ik geef me over, heb medelij', waarop zoon medelijden met ons kreeg en dan ons weer ging troosten. Het verliep overigens zonder pijn o.i.d. Het was echt een spel. Ach, dat doen we nu nooit meer, hij is er echt te oud voor geworden *zucht nostalgisch*.

Oh guinevere

Dit is zo herkenbaar. Het is net of je mijn 8-jarige dochter beschrijft.

Mij doet het zo goed om dit te lezen. Ik doe precies zoals jij en voel me daar soms zo rot onder. Maar weet je, ik ben ook maar een mens en ik heb ook zo mijn grenzen. Ik vind het echt fijn om te lezen dat het er dus niet alleen bij ons zo aan toe gaat.

Ik denk (ook?, heb de rest nog niet gelezen) dat het de tijd van het jaar is. Sinds die boekjes op de mat gevallen zijn en de speelgoedreclames verveelvoudigd zijn is het gedrag exponentieel verslechterd. Ik heb in een zwart moment al overwogen om heel die toestand hier maar af te schaffen.... Maar, ja dat doe je dan ook weer niet hè. Dat zou pas echt triest zijn!

Ik zeg

tijd voor structuur en een schema met afspraken. Werkt goed. Tijd voor jezelf. Klinkt stom maar ga iets leuks doen.

Ow en kwinnie

Wel eens gehoord van IPG?

Ipg?

Eh, IPG? Nee dus, nu word ik nieuwsgierig???!

Bezinken

Ik ga jullie adviezen eens zwaar laten bezinken en bedenken of ik iets in mijn aanpak moet aanpassen. En in mijn eigen houding.
Ik ben de middag redelijk doorgekomen op mijn valeriaan en een klein glaasje wijn. De valeriaan heb ik ook preventief in zoonlief gestopt, na 15.00 is zijn medicatie uitgewerkt (jaja). Alleen het feit dat ik nog 3 kinderen extra had vanmiddag, waarvan er één constant aan mijn hoofd heeft gezeurd, heeft de stress niet echt verminderd. Ik heb de weg van de minste weerstand gekozen, ADHD-er met zijn vriend boven, de andere 3 beneden. Toen ik het zat was de tv aan.
Ik vind de tv en de computer wel altijd een makkelijke zoethouder. Daar voel ik me niet helemaal lekker bij. En als er hier kinderen over de vloer zijn, is mijn motto toch: spelen en geen tv kijken! Op dat moment heb ik er natuurlijk wel minder last van...

Goshie

Ik heb geen advies voor je, ik denk dat je gewoon ontzettend hard je best doet, en ik zou ook niet weten hoe je het anders aan kunt pakken. Ik leef wel met je mee, en ik kan me goed voorstellen dat het je allemaal even te veel wordt!

Sterkte meid!

Guinevere

Natuurlijk is het niet zo super als ze tv kijken of achter de pc zitten. Maar vraag je eens af: Wat is beter, 'verantwoord spelen' met een gestresste moeder, waarbij er veelvuldig ruzie is, of 'zoethouden' achter een beeldscherm.
Ik heb zelf ook weleens de neiging om de lastigste weg te kiezen, uit angst om mezelf er te 'makkelijk' vanaf te maken.
Op een gegeven moment las ik ergens (weet niet meer waar): 'Was het maar waar, dat wij het leven voor onze kinderen met een stoornis makkelijk konden maken, helaas is dat niet mogelijk, ze hebben het vele malen moeilijker dan nadh kinderen en zullen het in de toekomst ook vele malen moeilijker hebben.'
Sindsdien is een van mijn motto's: 'Makkelijk is goed!'
Ach, ik weet het ook niet, bedoel het niet belerend of zo, maar ik herken je gevoel en zeg nu eigenlijk tegen jou, wat ik vier jaar geleden tegen mezelf had moeten zeggen, snappie?

Storm

Zou het niet kunnen zijn, Guinevere, dat de najaarsstormen van deze en vorige weekveen rol spelen. Als wij vroeger druk waren, zei mijn vader al dat er storm op komst waren. Hier stuiterde de adhd'er vandaag ook lekker door het huis, misschien dat Sint-Maarten daarbij een rol speelde. En dan komt die andere Sint er ook nog aan. Ook al gelooft niemand meer hier, ze zijn er toch nog steeds erg mee bezig, vooral Puberella uit klas 2, de oudste van het stel.
Verder sluit ik mij aan bij de rest, kies soms gewoon de gemakkelijkste weg en voel je daar niet schuldig om. Ik heb vanmiddag ook 2 stuiterende adhd'ers (zoon had afgesproken met de andere adhd'er uit de klas, gezellig zo'n sint- en stormduo) voor Harry Potter gezet. En dan nog is het een bewegende en pratende kluwen voor de tv ) Gelukkig is dat meer uitzondering dan regel geworden.
Ik heb trouwens ook een tijdje de regel gehad dat er maar 1 van de kinderen een vriendje thuis mocht hebben, ook omdat het me anders teveel werd en omdat dan de duo's elkaar achterna zaten en het helemaal bal was. Gelukkig hebben we een vrijstaand huis, denk ik wel eens.
Kortom, ik leef met je mee.

Op een ander forum

een verwijzing hiernaar: http://www.themagicalmadhouse.nl/ADHD/Lanseronderwijs.htm

Zou dat de truuk zijn?

Makkelijkste weg?

"Ik vind de tv en de computer wel altijd een makkelijke zoethouder. Daar voel ik me niet helemaal lekker bij. En als er hier kinderen over de vloer zijn, is mijn motto toch: spelen en geen tv kijken! "

Jij raakt overstuur, je wordt de moeder die je niet wil zijn, maar je mag van jezelf niet een oplossing gebruiken die je misschien kan helpen? Je stelt zulke strenge eisen aan jezelf. Zo hoog. Wat gebeurt er nu als je gebruikmaakt van oplossingen die misschien niet je eerste keus zijn? Wordt je kind hier slechter van?

En makkelijk? Je hebt het helemaal niet makkelijk. Ik wed dat jij nog steeds twee keer zoveel inspanning levert als een ander als je jezelf toe zou staan om het makkelijk te doen.

Voor mijn zoon hielp het om hem de vrijheid te geven om zijn eigen manier van ontspannen te mogen kiezen. Hij kwam altijd uit school met een grote leerhonger (hoogbegaafd) en een grote behoefte aan alleentijd (aan groepstijd kreeg hij op school een overdosis). Waarom zou je een kind dan dwingen tot spelen?
Wat zoon hier vaak zei was: 'waarom mag ik in mijn _vrije_ tijd niet vrij zijn om te doen wat ik graag wil?'

Ik vind het nog steeds een goede vraag. Wij zijn overigens inmiddels 5 jaar verder. Het gaat hier nu alweer een tijdje heel erg goed. Zoon zit nu de 2e van het VO. Het is eigenlijk door jouw draadje dat ik me herinner hoe wanhopig ik destijds soms was. En hoeveel eisen ik aan mezelf stelde. Zo zonde, weet ik nu. Gelukkig zijn is zoveel belangrijker dan vasthouden aan al die externe normen over hoe je moet opvoeden.

Ik ben die moeder al

Ik dreig er dus niet eens in te veranderen. Iedere dag weer neem ik me voor om dingen anders aan te pakken, het allemaal leuker te vinden. Maar iedere keer ben ik ook weer teleurgesteld want ik vind het gewoon niet leuk. Ik heb 2 6-jarigen waarvan 1 al wel zeker met in ieder geval ADHD. De andere is ook een enorme druktemaker en samen vind ik ze vaak niet te harden en/of te corrigeren.
Guinevere: ik lees vaak je postings en ook die van Polly vind ik aardig op mijn eigen situatie lijken.
Is er niet ergens een soort lotgenoten forum waar je dingen van je af kunt schrijven en waar iedereen precies begrijpt waar je het over hebt?
Overigens stel ik misschien ook te hoge eisen. Ik wil ook niet dat ze uren achter elkaar achter de computer zitten bijvoorbeeld. Als ik soms bij vriendjes thuiskom denk ik weleens dat het lekker makkelijk is om ze maar met een zak chips voor de tv te zetten of ze de hele middag met de WII te laten spelen. Misschien heb ik nog te veel idealen over hoe het vroeger was. Dat je uren lang met poppen/lego, buiten speelde enz enz. En ik denk ook dat ze er uiteindelijk niet beter van worden. Ze luisteren dan helemaal niet meer, zitten maar naar zo'n schermpje te staren (tv of computer)als je iets vraagt horen ze het niet (of willen het niet horen). Maar het is wel lekker rustig inderdaad en ik sta ook regelmatig in twijfel of ik niet alles maar moet laten varen en voor mijn eigen, relatieve, rust moet kiezen.

Oei het is wel een beetje een lang verhaal geworden.
Maar ik heb dus geen tips voor je Guinevere, ik denk alleen wat herkenning.

Poehee

Poehee, wat een herkenning overal! Even heel kort, want ik ben afgedraaid (man was ook al de hele week weg, dat hielp niet echt mee).
Malou, dat forum heb ik gelukkig al gevonden: OO!
En ja, misschien stel ik te hoge eisen aan mezelf, maar ook aan onze oudste zoon. Dat komt omdat ik er alles uit wil halen, desnoods sleuren, wat erin zit, denk ik. Elke kans benutten, alles wat je nu al ondervangt verdien je later dubbel en dwars terug, die gedachte.
En de storm, de tijd van het jaar heeft ongetwijfeld wel enige invloed. Ik vond het wel stoer dat zoon vanmiddag niet bij mij in de auto wilde meerijden (met 3 van de andere kinderen) maar besloot om lopend door het hondeweer naar huis te gaan.
Ik ga morgenavond verder reageren en over alle berichten nadenken, ik heb overdag een groepssessie bij het werk dus even tussendoor OO lezen wordt lastig.

Kwinnie

Intensieve psychiatrische gezinsbehandeling.

Nikus

Waarom? Ieder gezin heeft wel eens een periode waar het wat minder gaat, zelfs als je NADH kinders hebt. Wat jij voorstelt zou ik liever aanwenden voor gezinnen die het echt nodig hebben.

Guinevere

Hier ook zo'n moeder. Gisteren anderhalf uur bezig geweest om in mijn eentje (vader was weg met oudste) één enkele kleuter naar bed te krijgen!

Het gaat normaal heel soepel met grapjes maar deze mama was niet meer soepel met grapjes. Ik was helemaal niet meer soepel, laat staan SMG. Dus hij heeft een half uur in zijn blootje op de onverwarmde eerste verdieping staan mokken, hij heeft me nog in het gezicht geslagen bij het tandenpoetsen, hij moest heel erg huilen toen ik er niet van gediend bleek, ik heb een keer of drie de neiging moeten onderdrukken om hem te slaan denk ik, en het was pas na 9 uur eer hij in bed lag. Ik was zelf in mijn eigen bed gaan liggen (het half uur dat hij alleen was had ik beneden al de boel aan kant gemaakt zodat ik zelf naar bed kon) en ik hoorde om 10 over negen weer geluiden - hij pakte wederom een boek om nog een stukje te gaan lezen. Ik heb het er maar bij gelaten. Híj zit morgen met een kater bij juf K, niet ik.

Ik denk dat jij iets meer zou kunnen loslaten, daar hebben we het al in andere draadjes over gehad, en dat je nu vooral zoekt naar manieren waarop dat zou kunnen.

Loslaten klinkt heel ruim maar je behoefte voelen om even voor je uit te kijken en daaraan toe te geven door het grut voor de buis te poten is ook al loslaten! Het betekent dus niet dat je je opvoeddoelen hoeft los te laten.

Verder zou je kunnen overwegen om net een tandje lager te gaan bij meelopen en problemen voor zijn, bijvoorbeeld bij de schoolstof. Hoe zwaar dat ook voor je zal zijn.

Het belangrijkste is volgens mij weer tijd voor jezelf, in de vorm van een uur of langer aan een stuk, maar dus zeker ook in de vorm van micropauzes.

Fio

IPG is voor iedereen die een kind met een psychatrische diagnose heeft en problemen ondervind in de opvoeding door de stoornis. Je problemen zijn zo groot als je ze zelf ervaart. Het is aan Kwinnie om te kijken of ze het nodig acht!

Ik voel dat je doelt op mijn posting naar Elisa. Daar ging het over kosten die ze zou hebben. Dat is een hele andere discussie. Als Guinevere baat kan hebben bij ipg raad ik dat zeer aan!

Nee nikus

Ik doel beslist niet op de posting naar Elisa,dat voel je verkeerd. Ik schrijf dat omdat ik vind dat een tijdelijk mindere periode in een gezin niet gelijk zulk grof geschut nodig heeft.