Ik dreig te veranderen in een moeder die ik niet wil zijn

Hier ook herkenning

Was gister al beetje aan het eind van mijn Latijn en dan volgde nog een dag alleen thuis met 2 en 4 jarige. Hierna nog zo'n week en dan gaan ze naar opvang en zou ik iets meer lucht moeten krijgen..

Maar het gevoel te moeten overleven in je eigen huis vind ik vreselijk rot, ik was blij met dit draadje wat wat gedeelde smart bood dus dank daarvoor.

Ik heb vooral moeite met mijn oudste, bij mij is lichte ADD vastgesteld (al doe ik daar nu niets mee behalve zelf manieren zoeken) en ik zie daarvan ook veel bij hem. Levert veel strijd op vooral, en geclaimd van hem en irritatie bij mij..

Dus misschien maar wat vaker achter een beeldscherm als hij daardoor rustiger wordt.
En hopen dat het op de Franstalige opvang wat wordt.. (zijn net geëmigreerd dus even geen vrienden of familie in de buurt..)

Bedankt voor t lezen, even van me afgepraat en morgen ga ik alleen boodschappen doen, zalig

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Fio

Het lijkt mij aan Guinevere om daar over te oordelen. Ik reik enkel wat aan. Zoals ik al schreef, een probleem is zo zwaar als degene die hem draagt voelt

Het zo zo fijn zijn als er meer mensen eens gebruik maken van de mogelijkheden die er zijn binnen de gezondheidszorg. Dat zou een hoop leed voorkomen. Ik zie IPG niet als grof geschut. Ik zie het als een verreiking voor de toekomst. een handvat zodat je verder kan met je gezin. Een kind met een stoornis waar een heel gezin onder lijdt is geen sincure

Moeite met reageren

Ik moet even zeggen dat ik wat moeite heb met reageren op alle reacties in deze draad. Want als ik 'm ga lezen word ik veel te emotioneel, dus ik zit het een beetje uit te stellen tot ik weer rust in mezelf heb gevonden. Dat duurt nog even want de kinderen liggen nog niet in bed...
Ik heb wel goed mijn best gedaan vandaag, ik heb de hele dag heerlijk, gezellig en ook vrolijk gewerkt en ben daarna gaan borrelen bij een vriendin (zonder kinderen erbij natuurlijk, haha). Man heeft in de tussentijd op de stapel kinderen gepast (2 eigen + 3 vriendjes) en voor het eten gezorgd, dus ik begin mezelf weer wat terug te vinden. De kinderen lopen hier nu nog rond te struinen want jullie adviezen indachtig heb ik er nu even maling aan dat ze zich hier nog zitten te vermaken met de DS.

Ah guinevere

Wat rot dat je er zo helemaal doorheen zit, ik voel het van het scherm afkomen. ((((((sterkte)))))).
(hier overigens ook herkenning, het moederschap maakt echt trekjes bij me los waarvan ik liever niets had afgeweten ).
Ik weet trouwens niet hoe het bij anderen zit met het effect van schermtijd. Maar hier is de voornaamste reden om dat niet als oplossing te gebruiken, niet eens dat ik het gemakzuchtig vind (ik ben lui genoeg voor gemakzuchtige oplossingen en zeker als ik denk dat iedereen er voordeel bij heeft) maar dat het niet werkt, zoon wordt er alleen maar opgefokter van.
Speelafspraakjes zijn hier trouwens even op een laag pitje gezet na een paar heel ongezellige middagen de afgelopen weekends. En het lijkt me bij jullie ook best druk met al die vriendjes als ik het zo lees! Misschien iets om in te schrappen voorlopig?

Oja vervolg

het punt is namelijk met die speelafspraakjes dat ik me dan ook veel meer onder druk voel staan om de sfeer redelijk te houden (tussen zoon en vriendje, tussen zoon en onszelf). Waardoor dat gek genoeg juist minder lijkt te lukken omdat ik aan een stuk door loop te corrigeren. Het heeft dus niet eens zozeer met extra drukte te maken of met het bezoekende kind. Ik weet niet of je dit effect herkent?

Klinkt al goed!

Goed dat je de eet-hectiek even hebt overgeslagen. En de boel de boel laat !

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

180 graden omgedraaid

Wat hier beslist gaat helpen is dat zoon zijn gedrag vandaag weer 180 graden is omgedraaid, begrijp ik van man. Sterker nog, toen zoon het vanmiddag niet eens was met een van zijn vrienden zei hij: "Ik vind het niet leuk wat je doet. Ik ga wel even boven spelen." En hij vertrok rustig in zijn eentje naar boven en ging daar zitten zingen. Ja, dat is toch geen ADHD-gedrag he..
Asa, ik ben er juist érg voor als er hier kinderen komen spelen. Meestal heb ik er dan juist minder werk aan! Behalve gisteren, maar daar zat er dus ook weer een met "iets" tussen.
Die IPG ga ik in gedachten houden voor als het hier langduriger uit de klauwen loopt. Ik vind het wel een goede tip, ik denk alleen dat als er hier iemand komt, ze zich afvragen wat ze eigenlijk komen doen. Want dan zal je weer net zien dat het weer erg goed gaat. Zo gaat dat altijd, denk je net dat het goed gaat, gaat het weer een tijdje dramatisch slecht. En dan wil je het alweer helemaal opgeven, en dan is die ellende opeens weer over en dan vraag je je af hoe men ooit heeft kunnen bedenken dat er "iets" is met je kind. Als dit soort periodes echter vaker en pittiger gaan optreden, en dat is wellicht niet vreemd met een ouder en pittiger wordend IADH-kind, dan kan het wel een heel goede stap zijn.
Ik denk dat ik het voorlopig in mezelf moet zoeken. Minder eisen stellen aan mezelf, en misschien toch ook aan zoon. Niet altijd het onderste uit de kan willen halen, eens even een keertje niet strijden. Ik ben dat sinds gisteren gaan inzien, dat ik altijd maar aan het strijden ben met en voor hem. Waarom? Omdat ik niet kan accepteren dat hij "iets" heeft, vermoed ik. Omdat ik vind dat hij "gewoon" moet zijn. En dat gaat allemaal spanning geven en opbouwen. Deze spanning en zijn ADHD-gedrag, in combinatie met mijn eigen lichtelijk explosieve karakter geeft natuurlijk als resultaat: de heksenmoeder. Mijn eigen explosiviteit en zijn geADHD vallen moeilijk altijd te omzeilen. Dus ik moet het toch gaan zoeken in mijn verwachtingspatroon en strijd. Dat zal niet makkelijk zijn, maar de teerling is geworpen!
Bedankt voor jullie goede raad en steun, het helpt echt!

Guinevere

Hier heb ik na het lezen van Het Explosieve Kind zelfs wel gedacht dat het eigenlijk nog het meest op mezelf van toepassing is. En dat er dus ook bepaalde triggers zijn die vermeden moeten worden. Mijn executieve vaardigheden hebben echt wat beperkingen helaas. Een dagboekje bijhouden over de ruzies met zoon heeft hier dan ook echt geholpen (enfin, zo lijkt het nu, maar dat kan ook best zo'n goede periode zijn).
Niet dat ik onze situaties wil vergelijken trouwens, helemaal niet. Maar als je maar iets in al onze teksten leest waar je wat mee kunt is het al wat waard denk ik dan.
Sterkte met je nieuwe inzicht, het lijkt me verhelderend maar ook heel confronterend!

Kwinnie

Ik snap het. Ik begrijp ook je angst dat het zich alweer hersteld heeft zodat het lijkt of je voor JPL (even creatief puzzelen aan de bel trekt. Toen ik radeloos belde voor IPG had ik zelf eigenlijk al het grootste gedeelte weggezet. Mijn ipger hoefde niet veel meer te doen maar net even die bevestiging en de tips waar ik niet aan dacht waren heerlijk. Wij plukken er nu vruchten van

Accepteren guinevere

Ja, accepteren dat je kind is zoals hij is. Je moet maar denken:"Hij is wel gewoon, maar soms doet hij niet gewoon." Waarbij je je dan moet afvragen wat gewoon is.
Je eisen lager leggen en vaak het "rare" gedrag negeren.
Bij alleen belangrijke zaken ingrijpen als het nodig is en verder alleen water geven. Ik kan het leuk vertellen, zit al een stapje verder in dit proces. Jouw stukjes zijn zeer herkenbaar en ik ben je steeds een stapje voor. Puur alleen doordat mijn zoon verandert omdat hij ouder wordt. Veel dingen lossen (soms vanzelf) op.

Precies wil

Niets is zo veranderlijk als een adhd-er.
Ook onze zoon is al wat ouder en veel problemen zijn opeens verdwenen. Dat valt dan niet eens op, tot je na een half jaar opeens denkt: 'Heee, pipo heeft..... al een hele tijd niet meer gedaan.'
Die hersenen zijn zo aan het groeien en ontwikkelen, het is soms adembenemend.
Ik kan me nog herinneren dat mijn zoon voor het eerst, helemaal uit zichzelf, zijn excuses aan zijn zusje aanbood. Ik wist echt niet wat ik hoorde, had ik echt nooit verwacht, om die woorden ooit zonder strijd uit zijn mond te horen komen, tegen zijn zusje, off all people! Die twee zijn kat en hond! En nu is het alweer zo gewoon.
De meeste groei, op gedragmatig en zelfinzichtelijk gebied, zagen wij hier vanaf zijn negende jaar. Ik las laatst 'Het puberende brein' en daarin stond dat kinderen vanaf hun negende pas werkelijk empathie en dergelijke ontwikkelen.
Maar Guinevere, dat moet bij jouw zoon nog komen. Je bent volgens mij goed bezig, hij komt er wel hoor!
Mij valt steeds op in je stukjes dat de gedragsproblemen bij je zoon zeer gefaseerd opkomen en weer weg gaan. Misschien is het daarom juist goed om in een moeilijke periode een 'actieplan' te hebben, van verwennen, een dagje thuis van school, iets leuks doen, iets positiefs met hem doen.
Ach, het is maar een ideetje hoor. Persoonlijk krijg ik bijvoorbeeld allemaal uitslag bij de gedachte dat hier drie kinderen zouden komen spelen. Maar dat is weer typisch zo'n geval van: je moet doen wat voor jezelf en je zoon goed voelt.

Storm?

Guinevere, akelig herkenbaar. Alleen is hier sprake van ass bij zoon. Thuis soms maandenlang niets van te bespeuren, de laatste tijd ook niet. En de laatste weken is hij in toenemende mate druk, en de afgelopen week was rampzalig. En ik merk dan ook, misschien net als jij, dat ik opeens ook alle opvoedstrategieën kwijt ben. Begon mezelf de laatste tijd al best een goede opvoeder te vinden slik, ligt niet aan mij maar lag aan zoon dus.
Ik ging hem ook weer naar boven sturen, meer reflexmatig, terwijl ik al zo lang weet dat dat bij zoon in dit soort periodes niet werkt. Hij kan het wel beter hanteren dan vroeger, maar ervaart het nog steeds als een straf. Hij gaat wel redelijk braaf maar komt al snel weer beneden of blijft aandacht claimen door lawaai te maken oid. We krijgen niet fysiek strijd maar bij ons gaat het geweld meer verbaal, van beide kanten. Bah.
Het komt echt als een lawine op je af, merk ik. Alsof je niet genoeg tijd hebt om voorzorgsmaatregelen te nemen. Het is zo groot, zo enorm. Alle rust is opeens volledig weg. En juist omdat ik zo druk met hem bezig ben heb ik de rust niet om de onrust aan te kunnen.
En ja, ook de omslag herken ik zelfs. Vandaag weer alle rust, weer een superlief mannetje in huis, dat zelfs weer op normale toonhoogte praat. (zijn praatvolume neemt dan ook absurde proporties aan, alsof hij constant bang is niet gehoord te worden) Alleen, en dat blijft frustrerend, heb ik niet het gevoel daar een hand in te hebben gehad. Sterker nog, ik heb geen flauw idee waar de rust of onrust vandaan komt. (nouja, wel wat aanwijzingen maar ik weet nooit precies waar zo'n enorme omslagen precies mee te maken hebben)
Misschien een kleine troost, ik hoor wel meer van drukte van ouders. Misschien toch de storm?

Ipg

Ik herken van Guinevere het gevoel dat je te maken hebt met periodes. Periodes waarin het heel slecht gaat en periodes waarin het beter gaat. En ja, stel dat je nou IPG krijgt in een goede periode...
Ik merk dat na een goede periode de slechte periode er juist heel erg inhakt. Dat deze slechte periode weer bovenop alle vorige slechte periodes stapelt. En ineens is er dan een slechte periode teveel.
Wij hebben ook IPG gehad en omdat dit een langere tijd heeft geduurd, wisselden goede en slechte periodes elkaar af. Ik denk dat het goed is dat een IPG-er beide situaties meemaakt, om je goed van advies te kunnen dienen. (Wat is er gebeurd om deze goede periode te bereiken en wat kun je gebruiken om een slechte periode om te buigen).

Heel herkenbaar

Heel herkenbaar, vooral zoals Billie het beschrijft. En fijn te lezen dat er meer mensen zijn bij wie het zo op en neer gaat.
Wat ik denk is dat er een soort continue overspannenheid meespeelt. Die is sluimerend aanwezig in de kalme periodes. En zodra er weer zo'n heftige periode opspeelt, dan komt die hele overspannenheid razendsnel aan de oppervlakte. Wat dat betreft is die lawine daar een passende beschrijving voor.
Ik heb nu een nieuwe soort valeriaan in huis gehaald, voor mezelf. Die werkt heel snel, ik voel de rust dan echt over me heen dalen. En dan reageer ik tenminste niet zo heksig.

Hanny

Roerend eens ben ik het met je!

Kwinnie

Als jij valeriaan moet slikken om niet zo hekserig te reageren moet je bij jezelf eens goed te rade gaan. Kus op je moederhart!

Malou en guinevere

Ik begrijp jullie volkomen, heel af en toe slaat dat onmachtige gevoel heer ook weer toe. 13 december heb ik weer een controle afspraak voor de twee oudste, ik schat in dat de medicatie bij oudste iets om hoog moet.
Ik ga ook concerta overwegen, ik kan toch zorgverzekering aanpassen per 1 januari. Ook jongste is inmiddels aangemeld bij de ggz voor het team het jonge kind en staat op de wachtlijst.

adhd, is meer dan alleen maar druk ( juist hier bij middelste eigenlijk helemaal niet zo druk) vooral het feit dat informatie niet aankomt vind ik heel moeilijk om mee omgegaan. Niet luisteren omdat ze me echt niet horen, al betrap ik mezelf erop dat ik sta te schreeuwen. Wat natuurlijk geen effect heeft.

In de opvoeding van die kinderen gaat zoveel energie in zitten dat je zou verwachten dat ik broodmager zou zijn inmiddels.

sterkte!!!

Overspannen

Hier een moeder die inmiddels overspannen is geraakt - waarbij ik wel moet zeggen dat er meer meespeelde naast de zorg voor zoonlief : de economische crisis en het werk dat absoluut niet meer ging. Ik zit sinds januari thuis met een burn-out en ben nu pas weer een klein beetje aan het opkrabbelen. Twee van de drie dingen kan ik niet veel aan doen, zoonlief niet en de economische crisis niet. Ik heb het werk losgelaten, loop bij een psycholoog en ben druk aan het mindfull zijn.. Het valt me vies tegen, hoe lang het duurt en hoeveel energie het me kost en vooral heeft gekost. Zodra de kinderen naar school waren ben ik terug naar bed gegaan, zo weinig had ik over. De zorg voor zoonlief gaat vóór alles en ja, ook daar had ik weinig geduld of energie meer voor over. Ik hoorde mezelf schreeuwen - terwijl ik wist dat het absoluut niet zou helpen en er alleen maar voor zou zorgen dat zoon mij onbegrijpend met tranen in zijn ogen zou aankijken.. mijn hart brak dan en ik wist niet hoe (of hoe snel) ik het weer goed moest proberen te maken. En toch gebeurde het weer. En weer. Ik moest er echt mee ophouden, niemand schoot er wat mee op. Voor mij was het een kwestie van tot 10 tellen, of weglopen, of zelf met de tranen in mijn ogen komen te zitten. Een rot tijd. Ik heb regelmatig mijn handen, voeten, knokkels blauw en beurs geslagen tegen muren, deuren, uit pure frustratie en buiten het zicht van de kinderen.
De zorg voor onze kinderen kost al zoveel, zorg er voor dat je wat reserves hebt en houdt, zodat je eventuele andere tegenvallers ook nog aan kunt. Ik had ze niet meer, met de burn-out als gevolg. Zorg er alsjeblieft voor dat het jullie niet ook overkomt - er is echt geen ene biet aan!
Sterkte allemaal,
Marobe

Marobe

Ook hier hetzelfde schuitje. De jarenlange strijd om de kinderen op de rails te houden is achter de rug, maar ik moet nog veel bijsturen. Dan de crisis en werk. Het zwaard van Damocles dat De Bijstand heet. En toen ik echt volledig in elkaar lazerde, een arboarts die vond dat er niks aan de hand was.
We vechten gewoon verder. Eerst voor de kinderen, nu voor mezelf. God weet waar het mag eindigen en wat hierna weer zal gebeuren. Ik weet het niet.
Ik vind het heel erg dat jij ook bent opgebrand. Het is niet te beschrijven wat je inlevert als je zoiets overkomt, je kan echt niks meer... Ik kan alleen maar zeggen: probeer alles te halen uit de time out die jou wel gegund is. Het is geen luxe, het is zo broodnodig, die time out, die rust, de kans om weer terug te krabbelen!!!

Marobe

Dat is voor geen mens vol te houden, de combinatie zorgenkind, crisis en werkproblematiek. Geen wonder dat je het niet meer trok. Wat je zegt over het broodnodig zijn van een reserve is maar al te waar.
Zelf was ik vermoedelijk ook behoorlijk door die reserve heen, er was ook sprake van werkgerelateerde stress. Kennelijk is alles bij elkaar dan toch zodanig slopend geweest dat de "reserve" op was. Inmiddels heb ik de werkstress opgelost (andere baan). De reserve probeer ik weer op te bouwen door heel bewust afstand te nemen op momenten dat het even niet meer gaat. Zo heb ik de jongeheren hier vandaag gewoon krijsend en wel beneden laten zitten, terwijl ik zelf naar boven vertrok omdat ze toch niet wilden luisteren. Dit onder het motto "los het zelf maar op". Volgens mij heb ik daarmee een hoop geschreeuw van mezelf voorkomen.
Ik heb een hoop geleerd in deze draad. Vooral over het bewaken van mijn eigen emotionele grenzen en over het verwachtingspatroon dat ik heb van onze zoon. En misschien moet ik voor het welzijn van iedereen eens wat minder proberen om zijn therapeut te zijn, en iets meer zijn moeder!

Guinevere

"Vooral over het bewaken van mijn eigen emotionele grenzen en over het verwachtingspatroon dat ik heb van onze zoon. En misschien moet ik voor het welzijn van iedereen eens wat minder proberen om zijn therapeut te zijn, en iets meer zijn moeder!"

Ja ik denk dat dat de sleutel is. En daarbij de acceptatie dat je het ook niet allemaal hoeft te weten. Het blijft gewoon Trial and Error. En dat is helemaal niet erg, want daar leert iedereen van.

En nou ben ik nieuwsgierig guinevere

Ik had ook de raad gegeven om soms wat afstand te nemen en zolang het meubilair heel blijft en er geen gewonden vallen de heren het zelf uit te laten zoeken. Dat heb je vanmiddag gedaan. Maar hoe verliep dat? Braken ze de tent af met geschreeuw of was het vrij snel rustig?
Waren de heren verbaast dat je afstand nam?

Wil

Aha, ik dácht wel dat er nog iemand ging vragen wat er verder gebeurde, nadat ik naar boven was gegaan!
Nou, na 5 minuten met een stripboek op mijn bed gezeten te hebben, werd het geschreeuw zó erg dat ik ben opgesprongen. Ben naar beneden gegaan, heb de knikkerbaan waar het allemaal om ging afgebroken en in de doos terug gedaan. Daarna ben ik weer naar boven gegaan. En dat allemaal zonder één woord te zeggen.
Even waren ze met stomheid geslagen. Daarna pakte oudste (de ADHD-er) zijn hoorn om te gaan oefenen. Jongste ging met een autootje spelen oid. De rest van de dag waren ze voorbééldig.
Vandaag heeft de truc niet helemaal gewerkt, ik heb me weer als vanouds als een heks moeten gedragen. Ik moet wel zeggen dat ik vind dat zoonlief het er zelf naar maakte. Waarschuwing op waarschuwing negeren, tja. Het was weer "bal".
Wat ook wel meespeelt is dat zijn broertje het bij het minste geringste op een krijsen zet. Hij vindt dat hij daar per definitie de schuld van krijgt. Daar ben ik het niet mee eens, hij negeert de signalen van zijn broertje dat het fout gaat lopen net zo lang totdat het mis gaat. Ja, en dan heeft hij het inderdaad weer gedaan. Fijn hoor, 1 ADHD-er en een peuter die een krijslijster imiteert. "Waarom heb ik dan een broertje, als ik niet eens wat met hem mag DOEN?!", was de verzuchting vandaag.

Lijntje?

Zou er een onzichtbaar lijntje tussen onze kinderen zijn? Ha, dan kan ik vast jouw zoon de schuld geven dat zoon hier vandaag ook heel lastig te hebben was. En luisteren dat bestaat niet eens meer. Heb de consequenties voor hen uitgesteld omdat we een druk programma hadden, uistellen werkt misschien eigenlijk niet maar zo heb ik ook mijn emoties kunnen kanaliseren, en da's ook wat waard. Ben nauwelijks boos geweest, heb alleen kort gepreekt. Nu nog een gaatje vinden voor de consequenties! Tussen alle drukte en alle surprise maak perikelen door!

Zo herkenbaar

Oh het is allemaal zo herkenbaar, maar ook ik weet niet altijd wat ik er mee aan moet.
Ze hebben allemaal van die vreselijk voelsprieten en zien en horen alles wat broers doen, en MOETEN daar dan ook op reageren.
Met jongste is het nog wel grappig, die zit te spelen en vangt flarden op van een gesprek aan de andere kant van het huis, en assosieert lekker verder op de woorden die hij hoort. Maar zo heb ik dus 3 jongens die vreselijk op elkaar reageren omdat ze ook alles oppikken en niks naast zich neer kunnen leggen.
Oudste is momenteel slechthorend vanwege een oorontsteking en hij reageerd dus echt een stuk minder op de rest. Zal ik de andere ook maar oordoppen geven?
sterkte, x pol

Die oordoppen

is helemaal zo slecht nog niet hoor, weet ik uit ervaring! Als het hier te dol wordt, doe ik oudste (8 jaar) zijn MP4 speler in de oren. Werkt echt. En een andere tip (van SItherapeute) is kauwgom kauwen. Mijn zoon zegt zelf dat het scheelt, dus wie weet een tip.
Overigens hier ook heel vaak die toestanden: oudste met ASS en jongste (peuter) die een behoorlijke stalker is bij oudste. Loopt, doet, praat, zegt alles wat oudste ook doet, pakt af etc. En oudste kan daar niet echt goed mee omgaan, snel gefrustreerd. Soms ga ik ook naar boven en soms (gelukkig niet zo vaak) word ik heeeeeel erg boos en zegt mijn oudste later: mam, ik dacht dat je gek was geworden! Tja, kun je het mee doen he?
Veel succes alle moeders met dit soort situaties thuis. De tijd van feestdagen en niet buiten uit kunnen razen maakt het er niet makkelijker op.