Ik naar ziekenhuis, zoon heeft het moeilijk
Vooral even van me af schrijven en misschien ook wat tips...
Woensdag word ik geopereerd en moet dan zo'n 3 a 4 dagen in het ziekenhuis blijven. Daarna een herstel periode van minstens 3 weken, waarin ik in ieder geval 3 weken heel weinig mag doen (niet tillen, geen huishoudelijk werk enz). Heel lastig las je een druk huishouden hebt, sowieso natuurlijk. Nou zit net mijn zoon in een hele moeilijke periode. School is weer begonnen. Het loopt niet zo lekker omdat 1 van zijn juffen (hij heeft er 2) al na 1 week is uitgevallen omdat haar man ernstig ziek is. Dus nu steeds invallers, geen continuiteit. En sinds ik hem verteld heb dat ik geopereerd word en een paar dagen in het ziekenhuis zal blijven is het helemaal bal hier. Driftbuien, schelden, ruzie zoeken, huilen, weer wat zenuwtrekken, geluiden maken. Heel vervelend voor hem, maar ook voor de rest hier in huis.
Ik weet even niet wat ik met hem aan moet maar merk ook dat ik het nu even niet kan hebben. Ik maak me al zorgen over hoe het straks moet als ik 3 weken vrij weinig kan. Mijn man neemt natuurlijk veel over, maar hij is het niet gewend en kan niet goed orde houden en handhaven om het maar even zo te noemen
Pff, heel lastig. Ik hoop dat we het toch een beetje in goede banen kunnen leiden, maar ik zie er enorm tegen op. Ik vrees voor erg veel drama, terwijl het straks heel belangrijk is als ik mijn rust neem indien nodig. Ik maak me zorgen omdat ik meestal de spil ben hier en straks uitval en ik mak me zorgen om mijn zoon omdat hij hier duidelijk niet zo goed mee om kan gaan. Straks wordt hij weer door die naar school gebracht en door die weer opgehaald, 4 dagen in de week overblijven. Kortom wat onduidelijker en rommeliger dan hij gewend is en daar doet hij het niet goed op.
Nog iemand wat tips waar ik nog niet aan gedacht heb? Ik probeer zo veel mogelijk goed te regelen, maar weet het even niet meer...
Fianna
Och, wat vervelend. Ja, ik heb dit hier ook weleens een paar keer eerder aan de hand gehad. Een keer is zoonlief toen drie maanden naar een tijdelijk pleeggezin gegaan;, de andere keer logeerde hij drie weken bij opa en oma en straks zit ik misschien ook weer in zo'n situatie en kan hij zeker niet naar een pleeggezin of naar oma (opa is inmiddels overleden). Ik probeer vantevoren alles qua ophalen/brengen van en naar school, de naschoolse en voetbaltraining te regelen met andere ouders, buren, vrienden, bekenden etc. Idem met dan een aantal keer bij anderen kunnen eten/logeren. Thuiszorg aangevraagd. Zoveel mogelijk mensen inschakelen om je heen om jezelf en je kind te helpen en te ontlasten. Tja en vooral erop blijven hameren bij zoonlief dat dit soort dingen kunnen gebeuren, dat er niks ernstigs is, dat het vervelend is maar even nodig en dat de rest van het leven gewoon doorgaat maar tijdelijk op een iets andere manier. De angst wegnemen omtrent jouw gezondheid (vooral dat speelde parten bij mijn zoontje). Veranderingen zijn waardeloos; dit soort dingen helemaal en zeker bij onze kinderen. Goed voorbereiden, positief blijven en angst wegnemen scheelt al een heleboel. Zorgen voor voldoende continuiteit en stabiliteit maar dat het even een chaotische tijd is, is een feit en het is nu eenmaal niet anders. Daar mag een kind best moeite mee hebben. Maar ook dit is iets wat hij moet leren en mee leren omgaan. Er even doorheen moet. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. En de mens lijdt het meest door de angst die hij vreest. Achteraf hebben jullie dit ook weer meegemaakt en doorstaan en sta je weer wat sterker. Het is jammer dat het vaak niet anders kan maar zo is het leven nu eenmaal... Ik blijf meelezen hoor want ook ik kan nog wel wat tips gebruiken
In ieder geval veel succes en veel sterkte voor jou, je zoon en de rest van je gezin!
Denk denk...
Kan je zoon wellicht zelfstandig naar school toe? Misschien is dit een ideaal moment om hem meer zelfstandigheid te geven. Ook in huis. Misschien kan hij er ook voor zorgen dat iedereen na schooltijd een pakje drinken en een snoepje krijgt. Het helpt jou, en hij voelt zich groot en serieus genomen.
Oh ja, als hij zelfstandig naar school gaat, kan hij tussen de middag ook alleen naar huis komen.
Mijn eigen zorgenkind van 8 kan dit soort zaken prima aan, maar ja, ik ken jouw zoon natuurlijk niet.
Reactie
Elisa, los van de praktische kant waar ik me druk om maak (ik heb nl nog meer jongere kinderen dus ik heb straks ook hulp nodig, heb het al een keer over gehad in gezondheid onder andere nick, toen heel veel gehad aan jouw reactie, dan weet je ook de aard van de operatie) is het vooral dat ik er bang voor ben dat hij erg moeilijk zal zijn in zijn gedrag. Goeie trouwens, ik ga er nog eens extra op hameren dat het goed komt met mij en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. Dat zijn dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn dus vergeet ik dat heel duidelijk te maken voor hem.
Het klinkt even egoistisch, maar het komt mij helemaal niet uit dat hij juist nu weer in een hele moeilijke bui zit (maar goed, hij vindt dat natuurlijk ook niet fijn).
Het wordt gewoon erg schipperen en dat heeft veel effect op hem.
Guinevere, hij zou best alleen naar school kunnen en terug alleen heeft hij een jonger broertje dat ook naar school gaat en die moet echt gebracht en opgehaald worden. Wat wel een idee is en dat zou wel eens bij hem kunnen werken is hem een soort verantwoording geven: hij is de oudste kan en mag meer en kan mamma goed helpen enz enz. Hij is daar wel gevoelig voor en wie weet gaat hij zo op in die rol dat hij wat meegaander is en de situatie dan eigenlijk wat interessanter gaat vinden. En dan vooral heel veel prijzen.
Fianna
Fianna, ik vat hem Ja, probeer een groot deel van zijn angsten en zorgen weg te nemen. De enige van wie hij dat zal aannemen is van jou. Hoe moeilijk ook, wees positief en optimistisch. Hij zal dat dan ook in meer of mindere mate oppikken en oppakken.
Het wat meer verantwoordelijkheid geven is ook een hele goede. Mijn zoontje was daar toen echt nog te jong en klein voor maar als ik straks weer geopereerd zou worden "mag" hij mij zeker helpen voor zover sommige taken voor hem haalbaar en verantwoord zijn. Dan sla je twee vliegen in een klap; jij hebt wat meer hulp en je zoon vindt het te gek dat hij zijn moeder kan helpen. Ook zal het zijn gedachten wat afleiden in positieve zin. En dat blijven prijzen is nooit weg natuurlijk; ik voel me soms net zo'n kapotte grammofoonplaat of een gestoorde papegaai die steeds maar hetzelfde riedeltje afdraait
Overigens heb ik van mijn operatie geleerd hoe ontzettend flexibel en veerkrachtig met name kinderen zijn. Het is bij mij allemaal toen helaas niet zo voorspoedig gegaan (de aanleiding was al helemaal dramatisch) en daar heeft zoonlief het toen best evenerg moeilijk mee gehad maar hij heeft er niks ergs aan overgehouden. Ik trouwens ook niet dus vandaar dat ik me ook niet meer zo druk kan maken over een volgende operatie. Het meemaken van al dan niet ernstige ziekte en dood is voor ons beiden meer regel dan uitzondering en hoe ellendig vaak ook, je komt er wel weer doorheen en overheen. Die dingen horen bij het leven en ook al beleeft een kind met ADHD, hoogbegaafdheid, hoogsensitiviteit of wat dan ook dit soort zaken vaak heftiger en emotioneler het is ok. Want je leert ervan en groeit erdoor. En dat is alleen maar mooi meegenomen. "Vind kalmte om te accepteren wat je niet kan veranderen; moed om te veranderen wat je kan veranderen en wijsheid om tussen deze twee het onderscheid te maken." Het eeuwenoude gebed om kalmte heeft mij er altijd doorheen gesleept en zoonlief past het ook al toe voor zover hij dat kan. Alhoewel hij liever gewoon zegt: "Chill man, go with the flow" LOL
Overigens
Overigens wil ik je alvast heel veel sterkte en een voorspoedig herstel toe wensen. Neem het allemaal zoals het komt, forceer niks en gun jezelf en je lichaam de tijd. Die 3 weken zijn echt minimaal; ik zou eerder uitgaan van 6-8 weken en soms nog veel langer totdat je weer helemaal 100% de oude bent. Afhankelijk van een aantal factoren natuurlijk maar ik begrijp waarom je eerst focust op die eerste drie weken. Goed van je dat je dat sowieso goed geregeld wilt hebben!
Misschien een idee?
Het is wel een heel andere aanleiding, maar als er bij ons in de familie een baby wordt geboren, maken wij een kraammand met juist voor de broertjes en zusjes verschillende kleine, leuke cadeautjes. Bij voorkeur dingen waar ze mee kunnen spelen. De boodschap erachter is dan: het is wel leuk, zo'n baby, maar jouw wereld staat dan ook op zijn kop. Je verdient dan iets leuks om je moed te geven.
Misschien is dat een ideetje? Dus een soort beloningssysteempje/spaarsysteempje, waarin je zoon (en de rest?) voor moedig gedrag en goed helpen, iets kunnen sparen, kleine cadeautjes kunnen krijgen.
Of met z'n allen sparen voor een leuk uitje met het hele gezin als mama weer beter is?
Mijn ervaring is dat het bij onze zoon erg goed werkt om hem iets tastbaars te geven. Een compliment vergeet hij toch wel snel.
Misschien...
kun je een structuur in het geheel voor hem aanbrengen door een soort kalender te maken. Ik heb dit voor mijn zoon gedaan in de periode dat we gingen verhuizen.
Ik heb toen met plaatjes en korte uitleg steeds aangegeven wat er ongeveer aan de hand zou zijn en wat ervoor consequenties voor hem aan vast zaten.
Dus eerste periode: van die tot die datum zijn we aan het inpakken en opruimen van het oude huis.
Jij mag helpen met .... en ....
Dat betekent ook dat papa en mama geen tijd hebben om een eindje te fietsen met jou bijv. Papa en mama zijn heel moe! Dus jij.......
Dan de verhuizing goed in kaart gebracht en de verwachtingen die we van hem hadden en de periode erna.
Je zou dit voor je zoon ook kunnen doen; eerst jouw ziekenhuisperiode, dan de herstelperiode, wat kan hij doen om te helpen.Wat zal mama veel doen? Wat zal papa veel doen? En wanneer zal het ongeveer weer normaal zijn? Ik besef wel dat dit met jouw situatie wat minder makkelijk is. Het kan mee/tegen vallen...
Maar toch misschien helpt zo'n soort kalender hem.
Is het ook mogelijk dat je voor hem iemand vraagt om als een soort buddy op te treden in deze periode? Is er iemand die met hem bijv. eens in de week of andere vaste tijden iets gaat doen?
Reactie
Dank je Elisa, ik ga het zo rustig mogelijk aan doen.
Pippin, heel erg goed idee, zo'n spaarsysteempje. En tuurlijk doet de rest dan ook mee.
Pelle, uiteraard ben ik er met mijn hoofd bij. Alleen, en dat klinkt niet leuk, is mijn man echt een onbenul soms en als ik hem dan vertel dat er iets niet goed gaat of hem een tip geef, dan wordt hij erg eigenwijs, koppig en soms heel boos. Dat maakt het wel moeilijk. Het is een apart tiep zeg maar en hij vindt het soms erg moeilijk om met zoon om te gaan en dan ook nog eens voor de 3 andere kinderen te zorgen. Verder wel heel lief hoor!
Ik heb trouwens een gesprekje gehad met zoon en uitgelegd dat ik niet ernstig ziek ben en gevraagd of hij bang is. Dat is hij niet maar hij vindt het wel spannend.
Koentje
Dank je, ook hele goeie tips! Daar ga ik wat mee doen.
Pelle
Ja inderdaad, soms heb ik 5 kinderen in huis. Hij doet ook heel veel dingen goed hoor, zo erg is het nou ook weer niet, maar hij kan slecht tegen bepaalde situaties en als er eenmaal in zijn hoofd zit dat het op dat moment zus en zo moet gaan, dan is er niet meer met hem te praten. Dan kan ik hem niet meer bereiken. Helaas heeft een deel van mijn kinderen dat van hem geerfd
Ik probeer het ook voor te zijn, maar dat zal echter niet altijd lukken. Er zin soms dingen hier n huis waar ik op kan blijven hameren. Mijn ervaring is bijvoorbeeld dat als je tegen onze kinderen zegt: het is nu tijd om naar boven te gaan en te douchen, dat je dan zelf ook op moet staan en naar boven moet gaan. In ieder geval actief zijn. Hij zit dan rustig op de bank te roepen dat het tijd is om naar boven te gaan, maar komt zelf niet in beweging, waardoor er geen kip luistert en er hectische situaties ontstaan. Ik heb hem hier al 100 keer opgewezen, maar het kwartje valt niet.
Nou ja, goed, uiteindelijk zal het allemaal wel loslopen
Ben bezig
Heb gisteren allemaal picto's uitgeprint. Ben aan het bedenken waar en hoe ik ze ga gebruiken. Een kalender gemaakt zodat de kinderen kunnen zien hoe lang ik in het ziekenhuis ben en hoe lang ik niet mag tillen ed en straks even wat kleine dingetjes kopen voor het beloningssysteem. Vanavond nog een goed gesprekje met man en dan komt alles hopelijk goed!
Fianna
Tuurlijk komt het goed Fianna; sterkte!!
Fianna
Soms heeft het ziekenhuis tips, handvatten. Niet elk, maar sommigen verrassend genoeg wel. Misschien helpt het om iets te maken dat hij elke dag moet inkleuren (aftellen wanneer je er weer bent). Die verrassingen voor hem zijn ook leuke tips trouwens. Zijn er geen kinderboeken ? Hoe oud is je zoon eigenlijk ?
Sterkte morgen
Sterkte morgen, en maak je niet te druk over de sores thuis. Dat moet je even "parkeren", eerst aan jezelf denken!
Missen
Dank jullie wel!
En je hebt gelijk Guinevere, ik laat de komende dagen thuis even los. Ik zie het wel weer als ik terug ben.
Zoon zit inderdaad duidelijk niet lekker in zijn vel, maar gelukkig weet hij zich vaak toch nog redelijk snel te beheersen. Dus wie weet valt het allemaal mee.
Judith-t: ik heb dus een kalender voor hem gemaakt, het lastige is alleen dat niet duidelijk is wanneer ik naar huis mag, kan na 3 dagen, maar ook na 5 dagen.
Geen idee of er kinderboeken over dit onderwerp zijn, vast wel, alleen lukt me dat nu niet meer om te regelen
Hij is 7.
Was wel net heel lief. Ik had het nog met de kinderen erover tijdens het eten dat ik een aantal dagen in het ziekenhuis ben, begint mijn 1 na oudste zoon (bijna 5) ineens een beetje te huilen. Dus ik vraag aan hem: wat is er, moet je huilen omdat je me gaat missen? Hij heel stoer tranen wegvegend: nee, ik ben niet aan het huilen hoor! En later ik ga je missen maar niet heel veel, want ik kom bij je op bezoek. Wat een schat!
Fianna
Sterkte, jullie allemaal!
Fianna
Heel veel sterkte, ik hoop dat het allemaal meevalt!
Fladder en pippin
Dank jullie!
En fladder, ik heb meegelezen in jouw draadje over je nieuwe huis, maar niet gereageerd. Maar wat heerlijk voor je zeg!!
Fianna
ik denk aan je vandaag! Ik wens je een voorspoedig verloop van de operatie en het herstel toe!
Ben ik weer!
Gisteren eind van de dag pas weer thuisgekomen. Het ging allemaal niet zoals gepland, een complicatie in de vorm van een inwendige bloeding, heb een bloedtransfusie gehad en voor de 2e keer geopereerd. Helaas is hierdoor de hersteltijd alleen maar langer geworden. Maar ik ben allang blij dat ik weer thuis ben.
Het ging goed hier thuis de laatste week. Kinderen zijn goed opgevangen. Zoon heeft wel wat boze buien gehad maar niets dramatisch.
Was wel opmerkelijk hoe hij reageerde toen ik thuis kwam. Hij was buiten samen met zijn broertje en die rende heel blij op me af toen hij me zag, maar zoon zei me amper gedag en vroeg meteen of vriendje mee naar binnen mocht om bij hem te spelen. Toen ik zei dat dat niet kan, werd hij enorm boos. Zo heeft hij de hele tijd gemokt en elke keer als hij zag dat ik naar hem keek, ging hij nog bozer doen. Uiteindelijk draaide hij wel bij, maar het was wel duidelijk dat hij niet wist was hij met de situatie aan moest dat ik weer thuis was.
Fianna
WELKOM THUIS!
Fijn dat alles nu goed is, wat naar van die complicatie. Ik hoop dat je verder voorspoedig herstelt.
Wat je schrijft over je zoon, vind ik zooo herkenbaar. Toen ik na een bevalling in het ziekenhuis lag, en zoon een jaar of vijf was, was zoon een en al liefde en aandacht voor me.
De volgende dag kwam ik thuis, ik moest nog op bed blijven een paar dagen. En ik heb zoon amper gezien. Mama in bed is mama niet. Ik vond het toen stiekem wel een beetje kwetsend, maar ik begrijp nu wel dat het voor hem heel moeilijk is, om in een bekende situatie te wennen aan een vreemd gegeven.
Fianna
FIjn dat je weer thuis bent. En dat het thuis behoorlijk goed is gegaan! Veel succes met opknappen.
Fianna
O gut nee, hetzelfde dus als bij mij, wat ellendig;-( Had je misschien dezelfde gyn?=P Maar blij dat je weer thuis bent! Hou er nu helemaal rekening mee dat je je herstel de tijd moeten geven. Gun jezelf en je lichaam die rust...
De reactie van je zoontje is vrij normaal en logisch hoor. Ook hem moet je even de tijd en de ruimte geven. Maar ook dat komt helemaal goed! Sterkte en doe rustig aan he!
Fianna
Fijn dat je weer thuis bent, ik vroeg me al af hoe het ging! Wat vervelend van die complicatie, veel sterkte met het herstel midden in de drukte thuis!
Oh, dat had jij dus ook? Op dat moment realiseerde ik het me niet allemaal (wrs door die enorme zware pijnstillers, waaronder morfine en fentanyl, ik zat echt op een andere planeet), maar het schijnt allemaal wel heftig geweest te zijn. Helaas heeft die inwendige bloeding nog meer schade veroorzaakt (een stukje darm is gescheurd), dus is de herstelperiode nog langer geworden. Maar goed, ik heb het overleefd! En wie weet hadden we de zelfde gyn
Tja zoon's reactie was echt even een koude douche voor mij Maar gelukkig zie ik aan hem dat hij goed in zijn vel zit, althans gisteren, afwachten hoe hij straks is. Heel vrolijk, zelfverzekerd, luisterde enorm goed. Hij lijkt wel in die week dat ik hem bijna niet gezien heb 'volwassener' geworden te zijn. Of ik heb een slechte invloed op hem en was hij blij dat ik een week weg was )
Nee, grapje. Hij was gisteren enorm lief en hulpvaardig.
Fianna
Ja, iets vergelijkbaars had ik ook. Ik werd na de operatie wakker met enorme buikpijn maar men dacht eerst dat het er gewoon bijhoorde (of een blaascatheter die niet helemaal goed zat) totdat (net op het moment dat mijn moeder en mijn zoontje op bezoek kwamen) ik verschrikkelijk begon te bloeden; niet normaal meer. Met spoed weer onder het mes en toen bleek een grote bloeding in mijn buik. Mijn bloeddruk zakte tijdens die hersteloperatie tot minimale waarden; ik had ruim 2,5 liter bloed verloren in totaal. Ik was er bijna geweest; zeker gezien mijn toch al niet zo jofele conditie voor de operatie. Heb meteen een paar zakken bloed gekregen maar joh, dat was wel even schrikken. Zeker omdat het om een "routine" ingreep ging. Ik heb ook een week in het zkh gelegen maar het heeft echt drie weken geduurd voordat ik weer een beetje vast op mijn benen stond en al met al heeft het 6 maanden geduurd voordat ik zowel lichamelijk als geestelijk (gigantische concentratiestoornissen; naweeen van 2 keer binnen 24 uur volledige narcose) me weer een beetje de oude voelde. Maar achteraf gezien ben ik ontzettend blij en opgelucht!
Mijn zoontje heeft het ook allemaal uitstekend kunnen verwerken dus die van jou zal dat ook prima kunnen hoor. Spreek hem maar aan op zijn verantwoordelijkheid; je zal zien hoe hij "groeit"
Doe rustig aan (echt, ik kan dat niet nadrukkelijk genoeg zeggen); luister naar je lijf en laat je maar even fijn verwennen hoor. Je komt er wel alleen kost het tijd... Sterkte!
Goh elisa (ot)
Ja, ik heb dus ook heel veel bloed verloren, ook richting 2.5 liter, nl al tijdens de operatie veel en na de operatie en wat ze in mijn lichaam vonden (dat was nl 1.2 liter).
Heel jammer is dat de gyn al zei dat deze operatie wrs niet voldoende was en ik wrs nog een keer onder het mes moet. Ik geloof niet dat ik zit te springen...
Klopt mijn zoon groeit ook met complimenten! Heerlijk om te zien! Ik heb via bol.com een leuk legodoosje besteld voor hem (en wat leuks voor zijn broertje en zusje) als dank voor zijn gedrag en verantwoording
Fianna o.t.
Nog een keer onder het mes? Nee, ik kan me heel goed voorstellen dat je dat liever niet wilt... Maar eerst maar even bijkomen en herstellen van dit hele gebeuren...
En die kinderen, ach, ze kunnen vaak meer aan dan je zelf denkt. Als je ze die ruimte, positieve feedback en verantwoordelijk geeft dan kunnen ze zich daar zo enorm aan optrekken; ik zie dat ook bij mijn zoontje. Het is als ouder soms wel lastig om ze daarin meer los te laten maar het is wel heel erg goed. Leuk idee trouwens, dat Legodoosje! Toen ik nog herstellende was thuis mocht hij van mij voor het eerst in zijn eentje wat boodschappen halen en iets lekkers voor ons halen; dat vond hij zo cool Beterschap!
Fianna
Fianna, hoe gaat het nu met je?? Ik hoop dat je je alweer ietsje beter voelt... En hoe gaat het met je zoontje?
Elisa
Lief dat je er naar vraagt! Het gaat niet zo lekker, ik ben nog heel erg slap, heb bibber benen en heb behoorlijk wat pijn. En ik doe echt de hele dag vrijwel niks. Ik was vandaag in het ziekenhuis voor controle (het leek of er wat hechting losliet, was gelukkig niet, gewoon een een of ander loshangend flubje) en moest rondgereden worden in een rolstoel! Staan en lopen is vaak nog echt te veel gevraagd. Heb bloed laten prikken voor hb (die is redelijk) en kijken of ik een ontsteking heb, van dat laatste hoor ik morgen de uitslag.
Met zoon gaat het fantastisch. Ik zou zweren dat het een NADH kind is momenteel! Ik ben enorm trots op hem! Als ik uitleg dat ik iets niet kan dan neemt hij daar genoegen mee en hij is super behulpzaam. Een lieve schat, dat is hij.
