Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

Ja! nu horen wij ook officieel bij deze club...

Voorheen als ik in dit deel wel eens een vraag stelde over mijn zoon met CP (een tot deze week vooral motorisch probleem...) werd ik wel eens verwezen naar andere delen, omdat "zorgenkinderen" (ik vind dit een vervelende term trouwens, want dat zijn voor mij terminaal zieke kinderen en niet mijn zoon...) vooral een ander soort kind betrof. Namelijk de meer verstandelijk en gedragsmatig gediagnostiseerde kinderen.

Welnu... sinds deze week mag ik met recht hier mijn vragen stellen. We weten natuurlijk niet of onze zoon zonder CP OOK dit had gehad maaaarrrr onze zoon is nu gediagnosticeerd met een ADHD beeld (op alle 3 de gebieden die daarin meespelen), inclusief een stoornis in de impulsbeheersing (anders dan binnen ADHD dus) en als differentiaal (NIET toegewezen maar ook niet afgewezen mogelijkheid, te bepalen na behandeling) diagnose PDD-NOS.

Zo ga er maar eens aanstaan. Zwart op wit. We hebben een zoon met CP die een ADHDertje blijkt te zijn zonder remmen of noodparachute en mogelijk licht autistisch. Hallo.... Het is me een kluif.

En toch... blijft het hetzelfde heerlijke en soms ontiegelijk vervelende joch die ik tegelijk dood kan knuffelen om zijn taalgrappen (Zijn verbaal IQ (109) blijkt ook hoger dan zijn andere 2 IQs (93/94) en hij heeft dus zo'n disharmonisch profiel...) en tegelijk om zijn herhalingen en ongeremdheid achter het behang kan plakken.

Maar we weten nu beter waar het vandaan komt. Een bevestiging dat hij er niet altijd alles aan kan doen, hij IS nu eenmaal zo. Klaar. En ware het niet dat hij er last van heeft met zijn manier van leren en zijn nivo van leren, anders zouden we hem zo hebben gelaten. Iedereen is anders, leer maar met hem omgaan! Want dat kan best, als je even je best ervoor doet.

Juist omdat hij zichzelf vaak in de weg zit en op elk dingetje, zowel inwendig als uitwendig moet reageren en hierdoor zijn leren in gevaar komt, hebben we vrijdag een eerste medicatie-gesprek. Het zal een Ritalin-achtig iets gaan worden waarmee we mogen uitvogelen of hij bij de 70% zit waar het bij aanslaat. Want vergeet niet! Bij de meeste kids zit ADHD vooral in de frontaal kwab en missen ze dopamine. Bij zoon is dat deel van zijn hersenen OK en zit de schade (nav hersenbloeding in de baarmoeder) meer middenin. We wachten het af.

Nog even over die term zorgenkinderen. Ik maak me helemaal geen zorgen! Liever had ik gezien dat deze rubroek zou heten "Kinderen met een Uitdaging" want ZO zien wij deze hele reis in het ouderschap. HIJ heeft de uitdaging in dit leven te leren functioneren. En wij als ouders hebben de uitdaging hem hierin te begrijpen en te begeleiden en strakkies als ie groter is los te laten en af te wachten.

Zo dit moest ik even kwijt en wilde ik graag even met jullie delen. Groetjes, Jolinar.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Jolinar

Jolinar

06-01-2011 om 16:28 Topicstarter

Oh jaaa

Hij is 8 trouwens....

Fiorucci

Fiorucci

06-01-2011 om 19:02

Zeg jolinar (ot)

En sinds wanneer is dat, dat deze rubriek alleen zou zijn voor meer verstandelijk en gedragsmatig gediagnostiseerde kinderen? Ben ik het niet mee eens.
In oorsprong is deze rubriek voor iedere ouder die zich zorgen maakt om een kind met een al dan niet tijdelijke aandoening, of dat nou lichamelijk, psychisch of gedragsmatig is. Ugh ik heb gezegd...

Fiorucci

Fiorucci

06-01-2011 om 19:03

Dat staat ook bovenaan de rubriek,trouwens.

anna van noniemen

anna van noniemen

06-01-2011 om 19:38

Jolinar

voor mij ben je altijd "gewoon" welkom in deze rubriek geweest. Alleen de aandoening die je beschreef komt hier kennelijk niet zo vaak voor Maar voor mij ben je gewoon "een van ons"

Moek

Moek

07-01-2011 om 09:58

Lichamelijke aandoeningen

Toen ik nog niet bij deze club hoorde, dacht ik ook dat het vooral om lichamelijke zaken ging. Ik keek hier wel eens en had dan zo'n bewondering voor al die moeders en vaders die het toch maar weer rooiden met zulke moeilijke dingen in hun leven. Tja, misschien moet ik nu maar wat van die bewondering voor mezelf opbrengen.

Ik het wel met Jolinar eens dat een kind met een beperking niet altijd een zorgenkind is. Ik heb een ander kind dat veel moeilijker in de omgang is, maar niks heeft en ook geen extra hulp nodig heeft. Om haar maak ik me eigenlijk minstens evenveel zorgen als om mijn ADHD/PDD-Nos kindje.

billie

billie

07-01-2011 om 10:36

Zorgen

Het is natuurlijk heel persoonlijk, maar voor mij sluit de term zorgenkinderen perfect aan. Want dat is vooral hoe ik mijn zoon vooral zie mbt de problematiek: een kind waar ik me meer zorgen om maak. Meer dan om mijn andere kind, iig.
Maar misschien ben ik gewoon een vrij zorgelijk type

Billie

Er is zo'n taboe over 'zorgen maken': pas op dat het overtrokken zou zijn! Je mag je zorgen maken, veel of weinig! Waarom: omdat je van je kind houdt en wil helpen. Je zorgen maken is soms van tijdelijke aard, soms niet maar iets waar je goed naar moet luisteren.

Kobalt

Kobalt

07-01-2011 om 10:50

Term

Ik ben iemand die zich veel zorgen maakt over haar zorgenkind. Teveel denk ik. Meer dan nodig is.
Maar dat is niet de reden dat ik hem een zorgenkind noem. Ik noem hem een zorgenkind, omdat er beter, intensiever en meer voor hem gezorgd moet worden, dan voor mijn andere kinderen. Fysiek, maar ook emotioneel en psychisch. Dingen gaan niet zo makkelijk, ontwikkelingen lopen niet vanzelf door.
Ik merk dat hij vaker ziek is van school, vaker bij de dokter komt. Los van de specifieke bezoekjes die horen bij zijn stoornis bedoel ik.
Hij is degene die al twee periodes fysiotherapie heeft gehad. Hij is degene die logopedie heeft gehad. Hij is degene die het meest geplakt en getaped moest worden na ongelukjes. Hij is degene waar wij de meeste gesprekken bij de leerkracht voor hebben.
Kortom, hij heeft veel zorg nodig en daarom is hij een zorgenkind.

fladder

fladder

07-01-2011 om 11:20

Zorgenkind

Ik maak me zorgen om vooral mijn jongste (12), omdat ik mijn hart vasthou of hij het in deze maatschappij wel gaat redden met zijn "anders bekabelde hersenen" in zijn eigen wereldje...
Maar ook om oudste die het straks zónder speciaal onderwijs moet doen als hij ouder is en gaat studeren of zo...
Maar een zorgenkind is volgens mij ook een diagnoseloos kind dat anderszins dusdanig niet niet kan meedoen, bijvoorbeeld door astma, door pesterijen, door extreme verlegenheid of dat soort dingen...
Jolinar, je maakte je al zorgen vóór de diagnose, dus toen was je hier ook al welkom wat mij betreft

Guinevere

Guinevere

07-01-2011 om 11:29

Twijfelen

Ik zit al de hele tijd te twijfelen of en hoe ik zal reageren op het bericht van Jolinar. Nu dus toch maar.
Ik weet niet of ik je nu "welkom" moet heten in deze rubriek. Het is toch een twijfelachtige eer als je hier regelmatig komt.
In elk geval deel ik niet je gevoel over de term "zorgen" in het woord zorgenkinderen. Dat zit nou eenmaal besloten in een kind waar "iets" mee is. Dat je er meer inspanning in moet steken dan in een ander kind. En daar hoort ook bij dat je je nu eenmaal af en toe meer zorgen over zo'n kind maakt dan je anders had gedaan. Omdat het niet allemaal vanzelf gaat. En of het nu een fysiek probleem is of louter een gedragsprobleem, dat doet daarbij helemaal niet ter zake.

Zorgen (en fladder)

Ik maak me wel degelijk meer zorgen over 'zorgenkind', maar niet steeds evenveel. We hebben een aantal rustige, positieve jaren achter de rug. Het ging goed met zoon en ik was ook heel positief over zijn ontwikkeling. Maar zoon is nu 13 en worstelt met zichzelf en de puberteit, en met klasgenoten die hem momenteel als mikpunt gebruiken. Hij heeft geen idee hoe hij dat moet pareren en heeft er al een paar keer op los geslagen. Het is een heel kinderlijke jongen in een heel groot lijf. Zijn stoornis begint steeds meer op te vallen. Hoe moet hij zich handhaven in deze maatschappij? Ik vind de mensen vaak zo zuur en veroordelend reageren op alles wat anders is dan het gemiddelde. En zoon wijkt heel erg af van het gemiddelde...
Misschien is het échte probleem dus wel de 'zorgensamenleving'.

Overigens, Fladder, op steeds meer hogescholen en universiteiten zijn speciale faciliteiten voor studenten met autisme. Wie weet valt dat straks dus mee als hij gaat studeren. Ik ken een jongeman met autisme die het nu pas erg goed doet met de begeleiding die hij krijgt op zijn opleiding.

Tango

Tango

07-01-2011 om 13:38

Wel of geen zorgenkind

Ik ben het wel eens met Jolinar dat Zorgenkind een beetje een zwaar begrip is. Ik maak me soms best zorgen over mijn zoon van 6 met sensorische integratieproblematiek die een tijd logopedie heeft gehad en nu nog fysio heeft. Maar een zorgenkind wil ik hem nou niet noemen. Ik schrijf dus meestal gewoon bij schoolkinderen.
Jouw kind, Jolinar viel naar mijn mening ook met CP al onder zorgenkinderen, maar iemand anders vindt dat misschien weer niet. Het is natuurlijk heel persoonlijk.
Het is wel fijn voor je dat door deze diagnose weer een en ander duidelijk is geworden voor jullie.

Maylise

Maylise

07-01-2011 om 13:59

Vroeger

Eerst heette deze rubriek iets van gehandicapt/langdurig ziek. Dat vond ik veel beter gekozen. Zorgenkinderen is ergens wat eufemistisch want dan zou je in deze rubriek ook kunnen gaan schrijven over een 16jarige met verkeerde vrienden en een drugsverslaving. Terwijl uit de draadjes in de rubriek blijkt dat het toch meer om kinderen met een handicap of soortgelijk probleem gaat. Daarnaast worden hier inderdaad weinig lichamelijke handicaps besproken. Dat snap ik wel. Ik heb zelf een kind met een lichamelijke handicap maar dat is een medisch probleem wat wel eens zorgen veroorzaakt en wat de opvoeding ook niet anders maakt.

Een kind met ADHD of autisme bijvoorbeeld roept soms een ander soort vragen op. Niet altijd natuurlijk maar het kan.

Ik vind alleen de naam van de rubriek niet echt goed gekozen. Ik voel mezelf minder vlug geroepen om hier iets te schrijven dan ik een rubriek zou hebben die naar mijn idee ook over lichamelijk gehandicapte kinderen zou gaan. Daarvoor zou ik dan eerder de rubriek gezondheid kiezen.

koentje

koentje

07-01-2011 om 14:20

Jolinar

Ik ben blij voor je dat je de kracht hebt om zo positief tegen deze diagnose aan te kijken. Het valt echt niet mee om na een lange tijd vol twijfels eindelijk te horen te krijgen wat er nu precies mankeert en welke consequenties dat gaat hebben voor de toekomst van je kind. De meeste mensen moeten wel even slikken en hebben tijd nodig om dit te verwerken en zich te bezinnen op de toekomst. Goed dus dat jij snel in staat bent om er positief tegenaan te kijken en er een uitdaging in te zien.
Anderzijds klinkt je berichtje ook wat overtrokken energiek. Met name dat je roept dat je je helemaal geen zorgen maakt over je kind, dat klinkt niet positief : dat klinkt ontkennend.
De meeste mensen met een kind die een stoornis heeft maken zich daar wel zorgen over, en terecht. Het valt vaak voor deze kinderen niet mee een passende plek in de maatschappij te vinden waar ze zich gelukkig gaan voelen.
Het kan zijn dat jij je dat nog niet zo realiseert, maar probeer ook een beetje realistisch te blijven. Jouw berichtje klinkt net effe te vrolijk. Je lijkt daarmee andere , meer zorgelijke ouders , hun zorgen te bagataliseren. Althans zo voel ik dat. Met name je opmerking;
leer maar met hem omgaan! Want dat kan best, als je even je best ervoor doet.

Zo simpel ligt het meestal niet. Fijn als dat bij jou wel zo is. Maar iedere situatie is anders!
groetjes en..... welkom in deze rubriek!

ijsvogeltje

ijsvogeltje

07-01-2011 om 14:44

Zorgen

Voor mij dekt de term 'zorgenkinderen' wel goed de lading, omdat wij ervaren dat wij (naast een NADH-kind) een zorgenkind hebben. Een kind waarover wij ons geregeld zorgen maken (meer dan over zijn broer) en dat ook extra zorg nodig heeft.
Het is (momenteel?) inderdaad vooral een ADHD- en ASS-rubriek. Wellicht heeft dat te maken met de 'Ouders Online-bevolking' die veel vaker kinderen met een stoornis heeft dan met een lichamelijke handicap? Of hebben ouders met kinderen met (mogelijke) stoornissen gewoon meer behoefte om hierover met andere ouders te praten?
Jolinar, 'welkom' hier. Toen onze zoon dit voorjaar zijn ADHD-diagnose kreeg, heb ik ook een soortgelijk berichtje geplaatst. Hoewel ik al een tijdje in deze rubriek kwam, voelde het vanaf toen ook wel 'echt'.
Koentje beschrijft trouwens het gevoel dat ik eigenlijk ook wel had bij het lezen van jouw berichtje... Ik ben zelf ook een nuchtere positivo hoor, loop mij zeker net dagelijks zorgen te maken. Maar 'we maken ons helemaal geen zorgen!'? 'k Zou willen dat ik dat kon zeggen. Maar dan kwam ik waarschijnlijk niet in deze rubriek...

ijsvogeltje

ijsvogeltje

07-01-2011 om 14:53

Koentje

"Het valt echt niet mee om na een lange tijd vol twijfels eindelijk te horen te krijgen wat er nu precies mankeert en welke consequenties dat gaat hebben voor de toekomst van je kind."
Hier dus ook een kind met ADHD, maar ik zie dit toch echt heel anders. De diagnose geeft aan dat zijn gedrag 'officieel' in een hokje te plaatsen is. Maar verklaren doet het niets. Daarvoor is de oorzaak van ADHD nog veel te onduidelijk. Want wat heeft mijn zoon nu werkelijk? Waarschijnlijk iets met een tekort aan dopamine in zijn hersenen. Dat zal wel, want hij reageert goed op medicatie. Maar de problemen zijn daarmee echt nog niet voorbij. Het blijft een zoektocht naar wat voor hem werkt. Het blijft puzzelen waarom hij doet wat hij doet en denkt wat hij denkt. Soms komen we daar achter (bepaalde denkpatronen waar hij in vast zit, prikkelverwerking die niet goed verloopt), vaak ook niet. Maar zijn ADHD is niet de verklaring, dat is alleen maar de naam die deskundigen aan zijn gedrag geven.
En die consequenties voor de toekomst: ik zou het echt niet weten. En er is helemaal niemand die daar iets zinnigs over kan zeggen. Het is immers geen ziekte met een bepaald voorspelbaar verloop.
Of bedoel je iets anders?

fladder

fladder

07-01-2011 om 15:13

Rixt

Dat van die Zorgensamenleving vind ik inderdaad ook...

En bedankt over je opmerking over student en autisme! Klinkt goed!

Jolinar

Jolinar

07-01-2011 om 16:34 Topicstarter

Wow! wat een reacties...

En sommige zag ik al aankomen natuurlijk. Natuurlijk maken we ons (allemaal, ook jullie dus) zorgen om ons speciale kind. Maar ik maak me net zo goed regelmatig zorgen over mijn andere kind omdat ze zo klein en tenger is en ook zeer slim. En hoe dat samen moet: een CP+ADHD-er die op zijn tempo alles doet en een 3 jaar jonger zusje dat hem met rap tempo inhaalt. Ze schelen nu al maar 1 groep (groep 3 en 4 zitten ze nu)

Ik vind zelf niet dat ik snel de diagnose geaccepteerd heb zoals koentje zegt, al snap ik dat mijn tekst zo overkomt. Ik ben zelf vanuit mijn beroep behept met de nodige kennis over het hele DSM systeem en heb ook therapie gegeven aan kids met ADHD en Autisme en Asperger. Ik zag hem al een beetje aankomen eigenlijk die ADHD diagnose en de problemen in de impulsbeheersing. Meer dan mijn man, die toch effe zoiets had van: OK, dus toch....(ik had hem al licht voorbereid dat ik het niet gek zou vinden als...) De PSS-nos differentiaal verwachtte ik niet en dat is toch wel effe slikken.

Mijn begin van dat ik wel eens doorverwezen ben naar andere delen op dit forum... ja helaas voelde ik me daardoor niet altijd begrepen op dit deel. En het was ook wel een beetje sarcastisch bedoeld natuurlijk dat ik er nu echt bij hoor hier. Omdat in deze maatschappij schijnbaar alles een naampje en een stempel moet krijgen. Een diagnose krijgen is nooit fijn, laten we wel wezen. Maar tegelijk... dat het nu een naampje heeft en mogelijkheden open komen te staan om hem te helpen is erg fijn.

Tegelijk met de diagnose heb ik een pak info gekregen van de psycholoog aan voorleesboekjes, een DVD en een boekenlijst waarvan ik denk: Goh... voor een kind met "slechts" CP is dat er allemaal niet. Terwijl dat nu juist een stuk minder bekend is, erg veel onhandigheden emt zich meebrengt en niet te vergteten onbegrip (zeker omdat zoon niet in een rolstoel zit en je uiterlijk weinig aan hem ziet, maar dus WEL spastisch is bijv) en we zelf een spreekbeurt in elkaar hebben gedraaid MET door de kinderen uit de klas te maken proefjes om te ervaren hoe het is, CP hebben. En dat voorleesboekje voor de klas: heb niet het gevoel die nodig te hebben! Er slikken al 5 andere kids Ritalin en Concerta in zijn groep!

Dus ja, natuurlijk maken we ons zorgen, beseffen we ons dat onze zoon met zijn opstapeling van "stoornissen" en "beperkingen" het wrs niet makkelijk zal krijgen en we hem goed moeten begeleiden. Want ja... hij heeft CP maar zo licht dat je er geen PGB voor krijgt en zo zwaar dat hij er dus wel last van heeft op meerdere vlakken. Hij is hypermobiel. Hij heeft ADHD. Hij heeft een stoornis in de impulsbeheersing anders dan ADHD. En wie weet komt er nog PDD-Nos bij te staan op den duur. Dus nee... we leven niet op een roze wolk, we zijn wel realistisch en tegelijk.... staan we op de baricaden voor onze zoon. De sky is the limit! Wij denken in uitdagingen, in mogelijkheden. Als ik bij de pakken neer ga zitten gaan we er niet komen. Er wordt hier heus wel af en toe een traan gelaten om alles wat hem overkomen is. Laten we wel wezen: het begon allemaal met dat stomme ongeluk wat ik heb gehad toen ik 7 mnd zwanger was van hem. Maar we leven nog, we zijn er nog, en we maken er een feestje van met alle extra uitdagingen erbij. Het heeft me 9 jaar gekost om er op deze manier over na te denken. Want al sinds de geboorte zijn er dingetjes niet helemaal kloppend geweest en wist mijn moederhart dat er iets was. En nu, bijna 9 jaar later, valt het op zijn plek. Mijn zoon heeft in elk geval, nu vastgesteld: CP, hypermobilitas, ADHD en een impulsbeheersingsstoornis.

Koentje, je valt over mijn zin: Leer maar met hem omgaan, dat kan best als je je best er maar voor doet. Die zin is niet naar mensen hier gericht, maar naar een aantal mensen (2) dicht om me heen die mijn zoon ervaren als een lastig kind waar je toch niets aan hebt of in de toekomst aan zult hebben. Die zijn mogelijkheden niet zien, omdat hij momenteel zo traag leert en niet zoals hun andere 2 kleinkinderen. Die niet willen snappen dat OOK kinderen met ADHD of een autistische stoornis gewoon een plek in deze maatschappij kunnen krijgen en verdienen. En die vinden dat zonder medicatie en met een geheel andere opvoedstijl dat kind wel bijdraait. Die niet naar hem luisteren en zich niet willen verdiepen in wat hij heeft, om hem zo te willen begrijpen en daardoor beter met hem om kunnen gaan. Dus sorry als ik daarmee iemand gekwetst heb! Het was zeker niet de bedoeling om problemen te bagataliseren!

Als ik in de afgelopen jaren weer flink in de knoop zat met alle onderzoeken, uitkomsten, behandelplannen etc.... hielp het mij om me te richten op de mogelijkheden en de uitdagingen die voor ons lagen. Als je in beperkingen denkt en te veel aan de zorgen denkt kan het je lam slaan. Dat is mij ook overkomen. Denken in uitdagingen nodigt je uit ze aan te nemen of uit de weg te gaan. Maar er in elk geval iets mee te doen. Dus wie weet inspireer ik hier ook nog iemand mee.

Vandaag naar de psych geweest. We gana met de kort werkende ritalin beginnen (al heet ie anders) met eerst een helf 2 keer per dag en daarna (na enkele weken) een heel tabletje 2 keer per dag. We zijn voorgelicht over alle mogelijke werkingen, bijwerkingen en rebounds. Morgen gaan we beginnen! We zijn benieuwd....

Rafelkap

Rafelkap

07-01-2011 om 18:38

Trouwens

schept de rubrieksnaam wel verwarringen want mijn zoontje maakt zich totaal geen zorgen, zijn ouders wel

Jolinar, je klinkt heel hoopvol, ben wel jaloers, hoop dat er voor mijn kind ook vooruitgang komt met een pilletje...

De benaming van de rubriek

Ik moet eerlijk zeggen dat het een ASS/ADHD rubriek is geworden. Ik mis erg de draadjes waarin ik destijds begon te posten op Ouders Online. Bijvoorbeeld draadjes over aangeboren hersenletsel, Of draadjes over ongeneeslijke ziekten. Ik zal hier niet snel posten over de stofwisselingsziekte van onze zoon.

Rafelkap

Rafelkap

07-01-2011 om 19:22

Nikus -o.t.-

Toch gewoon doen! Anders komt je publiek ook niet. En anders kan ik ook wel weer vertrekken Ben bang dat ik over een aantal maanden wat draadjes over jouw onderwerpen kan beginnen...

fladder

fladder

07-01-2011 om 19:48

Ass/adhd-rubriek

Ik zie toch regelmatig andere onderwerpen langskomen, Nikus. Maar als het de mensen die geen ADHD/ASS-kinderen hebben afschrikt, is het misschien wel een idee om een aparte ADHD/ASS-rubriek te maken?

"Ik zal hier niet snel posten over de stofwisselingsziekte van onze zoon."

Dat is jammer. Maar roep dan ook niet dat het steeds meer een ADHD/ASS-rubriek wordt. Het komt nu over alsof de ouders van dit soort dingen opdringerige schrijvers zijn die mensen met andere zorgenkinderen verdringen. Ik kan me daar eerlijk gezegd een beetje boos om maken.

Jolinar

Jolinar

07-01-2011 om 20:08 Topicstarter

Fladder: tsja

Kun je boos om worden, maar mij is echt meerdere keren (ook per P verteld dat ik beter in "gezondheid" kon posten ivm het aangeboren hersenletsel van mijn zoon...

Maar goed, dit moet geen reltopic worden ofzo.

anna van noniemen

anna van noniemen

07-01-2011 om 20:33

De term zorgenkinderen

is volgens mij juist ooit gekomen vanuit de posters hier zelf...Dus niet vanuit het forumbeheer. Zorgen zie ik ook in meerderen opzichten. Dat de kinderen meer zorg behoeven, maar ook dat ik me meer zorgen maak om hem/hen dan om mij, vooralsnog, NADH-kind(eren). Mijn dochter is volgens mij echt een NADH-kind en ik maak me ook best zorgen over bepaalde dingen bij haar, maar dat ligt toch anders en zie ik meer als de "normale" zorgen die elke ouder om zijn kinderen heeft....

Maar nogmaals, ik maak geen onderscheid in wie hier mag posten!

Moeder van twee

Moeder van twee

07-01-2011 om 21:10

@ jolinar

'En wij als ouders hebben de uitdaging hem hierin te begrijpen en te begeleiden en strakkies als ie groter is los te laten en af te wachten'.

Ik begrijp dat je nog vol energie zit, maar misschien moet je er ook rekening mee houden dat dat met sommige kinderen niet zo makkelijk gaat. Die kun je eenvoudigweg niet loslaten. Omdat je je zorgen maakt, omdat het kind het alleen niet redt, omdat het kind na het bereiken van de volwassen leeftijd nog steeds heel veel zorg en begeleiding nodig heeft.....

Guinevere

Guinevere

07-01-2011 om 21:15

Gezondheid en andere rubrieken

De adviezen om in een andere rubriek te posten zijn inderdaad in de meeste gevallen goed bedoeld. Juist omdat degene die dat adviseert verwacht dat je in die andere rubriek meer respons zult krijgen. Niet iedereen leest mee in deze rubriek. Voor bepaalde fysieke aandoeningen denk ik echt dat er bij Gezondheid meer "hits" zullen zijn.
Ik heb een práchtige benaming voor deze rubriek: IADH-kinderen. (lol, die term kwam uit mijn eigen koker)

fladder

fladder

07-01-2011 om 21:51

Jolinar

"Kun je boos om worden, maar mij is echt meerdere keren (ook per P verteld dat ik beter in "gezondheid" kon posten ivm het aangeboren hersenletsel van mijn zoon..."

Dat vind ik heel vervelend dat dat is gebeurd, dat klopt natuurlijk van geen kanten!

fladder

fladder

07-01-2011 om 21:58

My 2 cents

Even heel kort door de bocht: dingen als hersenletsel, iets dat toch "blijvend", net als autisme, vind ik ook eerder in deze rubriek thuishoren dan in Gezondheid.
Het spijt me dat Jolinar het idee heeft gekregen dat ze hier niet welkom was. En het spijt me, als ASS-moeder, ook dat Nikus het idee heeft dat "wij ASS-ouders" hier de boel een beetje hebben overgenomen.
Het zou juist één grote rubriek moeten zijn, waar iedereen die zich hoe dan ook zorgen maakt om de kinderen omdat ze zich anders ontwikkelen dan het doorsnee kind, terecht kan, zonder bang te zijn niet serieus te worden genomen en gehoord te worden omdat die ADHD/ASS-ouders zo in de meerderheid zijn...
Ik heb nu eerlijk gezegd juist weer het idee dat ik me als ASS-moeder voortaan wat meer gedeisd moet houden omdat de niet-ASS/ADHD-moeders zich ondergesneeuwd voelen.

Dat moet niet de bedoeling zijn, denk ik.

Guinevere

Guinevere

07-01-2011 om 22:21

Neuh fladder

Nee, je moet je niet gedeisd gaan houden hier uit vrees dat je andere mensen afschrikt. Het is hier gewoon wat scheef verdeeld met de aandoeningen. En ik denk dat dat normaal is, want dat je overal meer ADHD en ASS zult aantreffen dan tamelijk specifieke fysieke problematiek. Voor zover ADHD en ASS niet fysiek te noemen zijn natuurlijk, dat is ook weer een punt van discussie.

Marielle

Marielle

07-01-2011 om 23:55

Niet

Wat mij betreft komt er geen aparte adhd/ass rubriek. Beide aandoeningen zijn anders, hebben ook andere gevolgen voor de persoon en de rest van het gezin. Als ik hier de verhalen lees van de ouders van kinderen met problemen uit het autistisch spectrum, dan is dat veel ingrijpender voor kind, ouder en de rest van het gezin dan bijvoorbeeld de problemen van mijn zoon die adhd heeft.
Ik vind eigenlijk prima dat hier de rubriek zorgenkinderen is. Het gaat om kinderen om wie op de een of andere manier zorgen zijn. Dat het vaak adhd'ers en ass'ers zijn komt mijns inziens doordat deze aandoeningen vaker voorkomen dan bijvoorbeeld een stofwisselingsziekte.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.