Kinderen met een diagnose moeten zich dubbel bewijzen

Bewijzen

Ik denk dat de neiging bestaat om te snel naar het etiketje te wijzen in kind's voordeel maar ook in kind's nadeel. Menselijke neiging.
Mogelijk dat het helpt als je de vooruitgang van de woedeuitbarstingen even helpt herinneren bij de school en begrip toont voor hun teleurstelling.
Overigens werkt agressie eruit gooien of afreageren helemaal niet bij mijn kinderen. Dan gooi je alleen maar kooltjes op het vuur en loopt het nog hoger op.
Ze hebben geleerd om zichzelf te monitoren, situaties aan te zien komen en actief agressie bij zichzelf de kop in te drukken, zich af te leiden met kalmerende gedachten of zich te onttrekken aan de situatie.

Specialistische kennis

Zo'n mentor heeft natuurlijk ook helemaal geen specialistische kennis. Niet van de stoornis (heeft hij niet voor gestudeerd) en niet van je zoon (want daarin ben jij specialist). Hij moet zich dus bescheiden opstellen, maar dat doen ze helaas niet altijd.

Als hij niet naar jou luistert (die mentor dus), zul je er iemand van buiten bij moeten halen: steunpunt, psych, of iemand anders die kan zeggen: het moet zus en niet zo.

Moek

nee, de mentor niet misschien, zij is een "reguliere" onderwijzeres, maar wel in een speciale zorgklas, dus een beetje specialistische kennis zou je mogen verwachten toch? Maar de ambulant begeleider zat er ook bij. Die luisterde overigens wel naar wat ik zei. En opperde nog Mission Possible als optie....
Vanwege de rugzak van zoon hebben we al ambulante begeleiding. Zelf dacht ik nog de integratieve kindertherapeute te benaderen waar zoon bij geweest is, en haar een verslag te vragen waarin zij aangeeft dat dit soort dingen juist verkeerd kan uitpakken bij zoon...

Balans leren

Ik denk dat het een combinatie is geweest. Haptotherapie voor het ervaren van jezelf en het benoemen van gevoel en het zoeken van balans. De inzichten van mijzelf en van de kinderen zelf over zichzelf. Inzichten van de hulpverlening waar we mee aan de slag zijn gegaan. En het huis- tuin en keukenwerk van bespreken en tips als tot tien tellen, aan iets anders/prettigs/kalms denken, alle soorten woorden vinden voor zaken van je af laten glijden en dat dan steeds herhalen. Goede begeleiding op school, zelfvertrouwen ontwikkelen. Paardrijden. Succeservaringen.
En ouder worden.

Integratief kindertherapeute

Precies, zo iemand! Heb ik ook gedaan. Het doet er eigenlijk niet toe wie, als het maar iemand is die buiten het schoolsysteem zit en je zoon kent. Anders krijg je al gauw te horen dat jij niet meewerkt aan en oplossing. AB'ers heb ik geen geweldige ervaringen mee, ze luisteren wel maar doen niks in mijn ervaring. Maar misschien is dat bij jou anders.

Ik zal haar zeker benaderen

eens kijken wat ze kan betekenen. Jammer dat ze wat verder weg zit, we hadden haar toen via de SO-school waar zoon toen op zat....

Zijn er nog meer die dit herkennen? de dubbele bewijslast

Waar "normale" kinderen alleen maar hoeven te laten zien dat ze hun best doen met schoolwerk, moeten kinderen met een "stempel" eerst bewijzen dat ze "normaal" kunnen doen, en daarnaast bewijzen dat ze hun best doen....zouden ze het zo kunnen begrijpen op school?

Ik denk..

Ik denk dat voor alle kinderen geldt, dat ze zich dubbel, of misschien wel driedubbel moeten bewijzen.
Van álle kinderen wordt constant bewijs gevraagd om te laten zien dat ze 'normaal' zijn. En ook dat ze hun best doen en gemotiveerd zijn. In puberteit is er nu een draadje 'wantrouwen' wat daar over gaat.
Want ook de klasgenoot van mijn dochter die twee weken ziek is ten gevolge van een antibiotica overgevoeligheid, moet bewijzen dat hij echt ziek is. En ook mijn dochter moet bewijzen dat ze naar de ortho gaat, als ze eerder weggaat. Ze gaan echt niet op haar blauwe ogen af.
Alleen vallen zorgenkinderen eerder op. Een woedebui is nu eenmaal wel heel erg in het oog springend. En niets menselijks is docenten vreemd. Zij reageren vooral op wat ze waarnemen.
Het blijft de hele schoolperiode van je kind een moeilijke beoordeling. Past dit kind op deze school? Is het kind voldoende in staat om hier iets te leren, zonder dat anderen eronder lijden? En is de school in staat om dit kind te geven wat het nodig heeft, zonder dat anderen eronder lijden? Deze vraag wordt voor het eerst gesteld bij de aanmelding van het kind, maar hij komt iedere keer weer terug. Maar ook dat gebeurd bij álle kinderen. Bij een buurmeisje van mij is het na twee jaar brugklas nog steeds niet heel duidelijk welk niveau ze nu het beste kan gaan doen.
En bij die jongen die ik ken met dyslexie komt deze vraag ook steeds weer boven. Want hij kan het wel, de HAVO, het kost hem alleen zoveel moeite, zoveel tijd. Moet je dat wel willen, moet hij dat wel willen, kan hij niet beter naar het MBO gaan?
Elke aanwijzing dat 'het' misschien toch niet gaat, (een slecht cijfer, een woede uitbarsting, een pestsituatie, een huilbui) een aanleiding, om weer opnieuw af te wegen of het kind wel juist zit op deze school, op dit niveau, in deze klas. Is dat verkeerd? Ik denk eigenlijk van niet. Ik denk dat het goed is, om steeds weer alert te blijven en steeds weer opnieuw de situatie af te wegen. Het nadeel is alleen dat je het zo verschrikkelijk vermoeiend en frustrerend is. Want als ouder wil je graag zekerheid, toekomstperspectief en rust in je hoofd en in de tent. En dat krijg je niet.

Liefdevolle leerkrachten en zorgenkind

Ik denk overigens, dat het niet in het belang van mijn zorgenkind is, als de leerkracht 'liefdevol' naar hem kijkt en met hem omgaat. Ik val dus wel over deze term, liever niet liefdevol.
Een objectieve, duidelijke, emotievrije, doelgerichte en concrete benadering werkt het beste bij onze zoon. Het is voor hem beter als de leerkracht emotioneel volwassen is en dus de kinderen in de klas niet 'nodig' heeft voor zijn eigen zelfbeeld, zingeving en werkplezier.
Bij een 'liefdevolle' benadering, worden bij onze zoon de sombere en negatieve gevoelens sterker. Hij gaat zich dan schuldig voelen en schamen, omdat hij deze 'lieve meester die zo zijn best doet', ook alweer uitgescholden (bijvoorbeeld) heeft. 'Zie je wel, ik ben slecht, ik ben mislukt, het zou ook voor deze meester beter zijn, als ik niet geboren was, ik verdien het niet om te leven.'

Huh??? karmijn

Dus een leerkracht mag juist niet liefdevol zijn? ik vind het een vereiste! Liefde voor je vak en liefde voor de kinderen, dat straal je uit, en dat hoeft echt niet te betekenen dat het een grote knuffelende bende wordt waar alles mag.
Mijn kinderen voelen dat ook feilloos aan, of iemand aardig is of alleen maar aardig doet, als je niet van kinderen houdt zou je helemaal niet voor de klas mogen staan. Ze hebben allebei een diagnose binnen het autisme spectrum, en gelukkig hebben ze allebei een leerkracht die liefdevol voor de klas staat, die alles voor de kinderen doet, maar die ook duidelijk is en zeker streng kan zijn. Grenzen aangeven is namelijk ook liefdevol! daar vragen kinderen (soms zelfs letterlijk) om. Dus het gaat heel goed samen hoor Een objectieve, duidelijke, doelgerichte en concrete benadering EN liefde.
groetjes, Tess

Tess

Gek he, maar het is echt zo bij onze zoon. Het principe wat erachter zit is dat van expressed emotion. In de link kun je er meer over lezen. Onze zoon, die gelukkig geen schizofrenie heeft en ook geen psychiatrisch patient is, maar wel depressief is geweest, reageert daar heel sterk op. http://nl.wikipedia.org/wiki/Expressed_emotion
Kritiek (niet op zijn werk, maar op zijn persoon), emotionele betrokkenheid of warmte in de uitingen van leerkrachten, is bij hem al vaak een aanleiding tot explosie geweest. Een hoofdonderwijzer die zegt dat hij in zoon is 'teleurgesteld', een juf die zegt dat ze ook van zoon 'zoveel houdt' en dat ze het daarom zo erg vindt dat hij 'zulke dingen zegt'. Een juf die zegt dat ze hem zo'n geweldige jongen vindt. Dat is heel erg slecht voor hem geweest.
Inmiddels kan hij er gelukkig al weer beter mee omgaan. Ik heb hem geleerd dit soort uitlatingen met een flinke korrel zout te nemen. Natuurlijk houdt die juf niet echt van hem. Dat kan namelijk helemaal niet, dan zou ze overspannen raken, als je als leerkracht van al die kinderen echt zou houden. Nu je in de klas zit, bouw je even een band met iemand op, over een jaar denkt ze: 'Oh ja, die zat vroeger ook bij mij in de klas.' en is ze je verder vergeten. In principe heeft een kind een soort zakelijke relatie met een leerkracht. Die relativering gaf onze zoon een hoop rust.
Ook wij als ouders moesten leren om minder hevig onze emoties te uiten. Vooral ik had daar moeite mee. Ik was een speelbal van de stemmingen van mijn zoon. Ik was dan hevig teleurgesteld als het 'mis' ging. Wat de situatie alleen maar verergerde. Best moeilijk voor een ouder, om die afstand te bewaren. Maar voor een leerkracht moet het wel makkelijker zijn. Die heeft toch alleen een vakmatige belangstelling voor het kind.

Natuurlijk is het mooi als een leerkracht zijn werk met liefde doet. Maar voor onze zoon bijvoorbeeld (volgens mij geldt dit wel voor meer kinderen) is het beter als de leerkracht dat niet te persoonlijk maakt. Het ís natuurlijk ook zo, dat die band tussen leerkracht en leerling, niet écht gebaseerd is op liefde. Ik ken bijna geen enkele leerkracht die, nadat een kind uit de klas is, daar nog diepere belangstelling voor heeft dan: 'Gaat het goed? fijn, houden zo!'

Goh karmijn... (ot)

Heb eens zitten lezen, heel leerzaam dat stukje in wikipedia. Ik herken er ook wel wat in, vooral van mijn zoon, maar die heeft dus klassiek autisme, en kan van daaruit vaak moeilijk met emoties omgaan. (hij kan uberhaupt vaak moeilijk met mensen omgaan) Ik ben natuurlijk als moeder met mijn zoon meegegroeid, en ik heb geen "niet autistische" kinderen, ook mijn dochter is sociaal emotioneel duidelijk andrers dan leeftijdgenootjes. Zo hoor ik andere kinderen altijd "kwebbelen als ze uit school komen, die van mij zitten zwijgend achterin de auto. Niet omdat ze slechte zin hebben of zo, ze praten gewoon niet zo veel. Ooit hadden we een carpoolkindje, vond ik heel gezellig, want die kletste wat af op weg van en naar school
Maar vooral mijn zoon dus; het klinkt heel stom maar je moet hem niet teveel aandacht geven, hij wil niet in de belangstelling staan, hij wil niet geknuffeld, en hij wil niet teveel praten. Daar ben je dan klaar mee als moeder, haha. Dat hij een andere behoefte heeft aan aandacht en, met name, knuffelen, wist ik natuurlijk al vrij vlot. Maar soms wil ik dat contact wel, als hij dan verstijfd als ik hem vastpak weet ik dat het nu echt niet gewenst is. En als hij iets heel goed gedaan heeft, en ik prijs hem dat hij zo knap is, dan moet ik het vooral niet overdrijven, want dan wordt hij boos "jaja, nou weten we het wel!" zegt hij dan. En geloof me, ik ben al niet echt van het overdrijven
Ons contact lijkt misschien wat afstandelijk, of zakelijk, korte duidelijke boodschappen werken immers veel beter dan een heel verhaal, dat lijkt wel op die "expressed emotions" Maar dat maakt het niet liefdeloos.
Ik denk dat we een ander idee hebben van wat liefde is, en hoe je dat uit. Een leraar kan zeker liefde hebben voor zijn klas, en volgend jaar weer voor zijn volgende klas. Hier gaat de leraar 6 jaar mee met de klas, dan bouw je echt wel een band op. Het woord liefde bedoel ik hier ook echt als in liefde voor je vak als leraar, en in ieder kind de goede dingen kunnen zien, dat is ook liefde. Niet de liefde die een leven lang duurt en waar je alles mee wilt delen maar wel een ander soort liefde.
groetjes, Tess

P.s.

ik vind ook dat jij dat heel mooi naar je zoon hebt uitgelegd en gerelativeerd

Tess

Ja, gek is dat he? Juist die hele positieve opmerkingen, die vallen bij zoon echt verkeerd. Juist het uitbundig prijzen en toejuichen, moet je niet doen.
Hij denkt dan gelijk: 'O, vind je het zo belangrijk, wat dan als het de volgende keer niet lukt, dan ben je zeker weer teleurgesteld in mij.'
Ongeveer hetzelfde effect als mensen die uitbundig beginnen te kirren als iemand naar de kapper is geweest: 'Zó zit je haar leuk, wat léuk, je ziet er een heel stuk jonger uit.' (met andere woorden, wat heb je normaal een oude rotkop.
Ik denk dat we inderdaad wat anders onder liefde verstaan. Ik bedoel met liefde die emotie die langdurig stand houdt, in voor- en tegenspoed en gebaseerd is op wederzijds respect.

Hahaha

"Ongeveer hetzelfde effect als mensen die uitbundig beginnen te kirren als iemand naar de kapper is geweest: \'Zó zit je haar leuk, wat léuk, je ziet er een heel stuk jonger uit.\' (met andere woorden, wat heb je normaal een oude rotkop."
Ja, daar kan ik zelf ook niet tegen.
Doet me ook denken aan mijn dochter toen ze nog heel klein was; schattige baby, later ook peuter met van die blonde krulletjes en grote ogen... alleen ze lachte dus bijna nooit! altijd dat serieuze koppie. Als er dan weer eens zo'n overenthousiaste tante over de wandelwagen hing te kirren kreeg ze van de kleine echt een meest dodelijke blik terug. (of een hoop gebrul)Geweldig! moet je ook maar niet zo raar doen tante, dacht ik dan. Dat er iets aan de hand was met mijn kind dacht ik toen trouwens helemaal niet, ik was (en ben nog steeds) stapelverliefd op mijn stoere "engeltje" wat moet je nou met zo'n overdreven blije baby? Ze is nu 9, en ik noem haar wel eens de blonde Wednessday Adams (ken je de Adams family?). Ze is nog steeds erg goed in dodelijk kijken en zwijgen.
groetjes, Tess

Mijn zoon

Hij heeft ook zo'n zwoele, donkere blik. Om bij weg te zwijmelen...Gelukkig "leest" zijn huidige juf zijn stemming uitstekend en miept ze niet over het feit dat hij niet glimlacht.

Grappig dat alle kinderen toch weer heel anders zijn, hij is 's werelds grootste knuffelkont en houdt juist wel van overdreven aanmoedigingen en lieve woordjes.

En om het feest compleet te maken

Dit is dus echt zijn laatste kans....Als hij nu nogmaals een woede-aanval krijgt, moet hij van school af...Ik trek het even niet meer....

Anna

Verdorie, wat rot zeg!
Snappen ze op school hoe het werkt met de woede van je zoon? Vanuit wat je schrijft lijkt het van niet. Kun je daar nog wat winnen op school? Misschien een stukje uitleg van een behandelaar of iets dergelijks?
Het is natuurlijk waanzin om een quotum op woede uitbarstingen te zetten. Net alsof een kind van te voren bedenkt: 'Zal ik kwaad worden? Nee, laat maar, ik ben al gewaarschuwd!'
Sterkte

Ja,

ongelooflijk, net alsof hem nog meer onder druk zetten gaat werken terwijl hij toch al onder teveel druk staat. Onbegrijpelijk.

Is er geen plek waar hij even naartoe kan als hij een woede-aanval heeft? Bijvoorbeeld de gang? Dan leidt het de rest niet af. Mijn ervaring met woede-aanvallen is dat je ze gewoon even moet uitzitten zonder te troosten of zelf emotioneel te worden. Maar ja, doe dat maar eens met nog 30 kinderen eromheen. Daarom is de gang misschien handig?

Helaas klinkt het alsof deze leerkracht niet erg goed is in het bedenken van oplossingen. Noodoproep naar de kindertherapeut, lijkt me. Ze moet NU naar school komen! En verder gauw werken aan de onderliggende problemen.

Heeft hij AS? Een goed boek over AS is "How to make school make sense" van Clare Lawrence. Bij mijn weten helaas niet vertaald. Een van de dingen die zij zegt, is dat je een kind in crisis niet moet straffen, maar zo snel mogelijk (tijdelijk) uit die situatie halen totdat het probleem is gevonden en opgelost. Hij krijgt namelijk niet zomaar een woede-aanval. Daar is een reden voor, al is die ons misschien niet meteen duidelijk.

Bah!

Ik hoop dat jullie eruit komen...

En indien niet, laat het los zo goed en zo kwaad als je kan, en leg het dan bij de leerplichtambtenaar neer. Stel je welwillend, maar ten einde raad op. Een aantal leerplichtambtenaren zijn goed bereid mee te denken! (heb er destijds veel aan gehad toen ik mijn zoon ziekmeldde en thuishield wegens erg uit de hand gelopen gepest).

Ja,

Ik ben het met Fladder eens. Als je denkt dat het niet gaat lukken om er met school uit te komen, zou ik niet afwachten maar gelijk hulp gaan zoeken bij bijvoorbeeld de leerplichtambtenaar, of een onderwijsconsulent of zo.
Want die eis van school: hij mag geen woede-uitbarsting meer krijgen, die is natuurlijk niet haalbaar. Dat gaat je zoon vast niet volhouden de komende vier jaar. Ten minste, dat denk ik dan, vanachter mijn toetsenbord.

Vandaag

heb ik meteen de ambulant begeleider gebeld....tja, die hingt op twee benen, snapt mijn zorg, snapt zorg van school...Ze willen hem dus naar die agressie regulatie training doen. Ik weet niet of dat de meest geschikte vorm voor zoon is. Ik ga dat ook aan die integratief kindertherapeute voorleggen.
De gymleraar die de training gaat geven heeft me in dat opzicht ook niet echt kunnen geruststellen. In hun ogen is dit de oplossing en in 80% van de gevallen werkt het...op mijn vraag, en wat als mijn zoon dus bij de 20% hoort? Daar kon hij geen antwoord op geven. En als de buien tijdens de training juist heftiger gaan worden? Daar kon hij geen antwoord op geven....Ik weet het dus gewoonweg niet....

Training

Anna, ik zou die training doen. Dan laat je zien dat je niet eigenwijs bent en bereid bent om 'alles' te doen, om die agressie te voorkomen.
Ook al slaat het helemaal nergens op, ik zou het doen, tenzij... het echt slecht is voor je zoon, als hij er echt schade van zou ondervinden. Dat zou voor mij de enige reden zijn om het niet te doen. Het feit dat de school die training aanbiedt, laat zien dat ze je zoon niet zomaar afschrijven, maar dat ze zelf ook zich in willen zetten. (hoe beperkt ook..)
En verder zou ik zelf ook aan de slag gaan thuis. Dus toch maar weer therapie? Je hebt toch eerder ook goede resultaten bij die intergratieve therapie gezien? Dat moet je ook zeker aan school laten weten. Gewoon een stukje goodwill kweken en pr voor je zoon.

Ten minste, zo zou ik het doen, van achter mijn toetsenbord. (man man, wat is toch makkelijk om een ander te zeggen zeggen wat die moet doen)☺

Agressie?

Heeft zo'n woede-aanval eigenlijk wel met agressie te maken? Ik bedoel, bedreigt of slaat hij mensen als hij een woede-aanval heeft? Mijn zoon namelijk niet. Die is gelukkig ook zo vriendelijk het alleen thuis te doen. Dan komt de spanning eruit. Maar dat is dus wat het is: spanning. In zijn geval zou agressie-regulatie dus helemaal nergens op slaan. Dus het lijkt me ook de moeite waard om te weten te komen waar bij jouw zoon zo'n woede-aanval dan uit bestaat.

Eens met moek

Ja, het lijkt me waar wat Moek zegt. Er zit nogal wat verschil in een kind dat in een woede-aanval agressief wordt naar zijn omgeving of een kind dat gaat schreeuwen of "gewoon" onhandelbaar wordt. Dus wat brengt je zoons school ertoe om zo'n ultimatum te stellen? Is er geen alternatief, zoals afzondering tot de aanval voorbij is?
Hier op school zit een jongen die een leerkracht heeft beschadigd en meubilair, tijdens een woedeaanval. Ik kan me wel voorstellen dat een school grenzen wil stellen aan zoiets, uit veiligheidsoverwegingen. Sinds ik deze jongen iemand naar de keel heb zien grijpen hoop ik vurig dat mijn zoon volgend jaar niet bij dit kind in de klas komt, hoe rot ik het ook voor die jongen in kwestie vind.
Verder vraag ik me nog af of je zoons medicatie goed is ingesteld. Hoewel ik denk van wel, aangezien het zo zelden voorkomt, die aanvallen.

Agressie

nee, ik vind van niet....ik vind mijn kind ook niet agressief. Niemand in mijn omgeving vind hem agressief. Iedereen vind het eigenlijk gewoon een lief kereltje (van 12 dan En dat is hij ook. Maar soms gaat het mis, komt er ineens een waas voor zijn ogen, en dan is hij gemeen, onaardig en ja, soms ook fysiek. En als hij gaat schelden, dan scheldt hij dus echt. Ook tegen ons als ouders overigens....Alleen, ik heb inmiddels geleerd dat hij er toch niks van meent en later ontzettende spijt heeft. En niemand weet van te voren wat hem triggert om zo'n uitbarsting te krijgen. Ook dit voorval is eigenlijk een voorval van niks (in mijn ogen) en dus totaal on begrijpelijk dat hij zo uit zijn pannendak moest gaan.
Ik weet ook niet waar de woede-aanval uit bestaat. Onmacht? Onrecht? Dat is vaak wel een trigger, het gevoel onrechtvaardig behandeld te worden (dus dat hij zwaarder gestraft wordt dan een ander...bijv.). Maar ook als iemand kliert, hij kliert terug en hij wordt wel gesnapt. Dat de ander er dan mee weg komt, dat kan een trigger zijn....

Quin

medicatie is nog niet zo lang geleden bijgesteld. Want de werking leek wel minder...Maar het lijkt er niet op dat dat de trigger is...Hij weet het zelf ook niet te benoemen, nooit gekund. Hij kan wel achteraf beredeneren waar hij eigenlijk zichzelf een halt had moeten toeroepen....

Anna

Tijdens het boodschappen doen, vroeg ik me ineens af, hoe het nu verder gaat met je zoon op school.
Lukt het om de neuzen weer een kant op te krijgen?

Karmijn

dank je voor het vragen! Ik heb na overleg met zoon besloten hem toch aan te melden. Ik heb hem ook uitgelegd dat het supergoed gaat, maar dat er soms nog momenten zijn dat hij het moeilijk vindt uit de woede-aanval te komen. En dat deze cursus hem daar misschien bij kan helpen...laten we het hopen...
Ik snap na de enquete van de ombudsman en berichten in de media overigens wel waarom ze zoon dan van school willen hebben. Ze hebben een naam hoog te houden als beste school van Nederland en dit soort incidenten moeten zij melden bij de onderwijsinspectie. Ik praat het niet goed, maar snap het nu wel...Ik hoop natuurlijk dat het niet nodig is....