Kinderen naar buiten

Waarom vind je dat zo belangrijk?

Waarom vind je het zo belangrijk dat ze naar buiten gaan? Is het de moeite van alle discussies en strijd wel waard?

Het helpt hier om de dag 's ochtends al te bespreken. Dit en dit ga je doen *en* je gaat naar buiten. We maken een soort 'agenda'. Al dan niet met tekst ondersteund. En dan kan het ook helpen om te vragen wat voor plannetje ze hebben voor buiten.
Maar misschien vinden die van jou de prikkels buiten erg moeilijk? Of valt dat wel mee als ze eenmaal buiten zijn. Maar het kan ook alleen te maken hebben met het bekende overgangetje.

Verduidelijking?

Ik begrijp je punt ook nog niet helemaal, vooral dat stukje over het overtreden van de regels.
Oudste (o.a. ADHD) is hier 9 jaar en hij speelt regelmatig buiten, maar soms ook weer tijdenlang niet. En soms stuur ik 'm gewoon naar buiten onder het motto "het is mooi weer, hoppa".
Sinds we een mammoetskelter hebben met een aanhanger erbij is hij trouwens veel vaker buiten te vinden. Dat heeft het buitenspelen en het contacten leggen in de buurt echt een boost gegeven. Of ie daar buiten "regels" overtreedt weet ik niet, maar ik denk eigenlijk niet al te veel. Hij smijt wel eens te ruw met een bal richting een raam, dat soort dingen (die bal vliegt als vanzelf uit die handen).

Hond is een goed idee

Ik weet niet of je het een beetje serieus bedoelde, die hond. Maar ik denk dat een hond een goed idee is.
Met een hond heb je een sociaal dier in huis waar je kinderen mee om moeten leren gaan. Interessant leerproces waar ze vast erg voor open staan.
Een hond moet uitgelaten worden dus kinderen gaan de deur uit met een doel.
En een hond is een prachtige aandachtstrekker voor buiten, lees contact met volwassenen en kinderen.

Zeg maar een soort skelter maar dan socialer

Probleem is dus niet alleen buitenspelen?

Als ik het goed begrijp is dus niet alleen (niet) buitenspelen het probleem, maar het zichzelf kunnen vermaken in het algemeen. En dan zie je die kinderen die dat (kennelijk) wel allemaal kunnen, en dan slaak je een diepe zucht waarom het bij jou allemaal niet wil lukken op dat vlak.
Ik zou in jouw geval "klein" beginnen. En dat kan dus ook het binnenspelen betreffen. Zo te zien is hun vrije tijd erg gestructureerd ingedeeld (dagprogramma's). Dat is allemaal leuk en geheel volgens de opvoedkundige boekjes (structuur, structuur, blablabla), maar m.i. geeft het niet voldoende ruimte aan de ontwikkeling van het "vrije kind". Zeg maar, structureren gaat erg tegen de geest van een ADHD-er in. Ik zou er zelf ook niet blij van worden als iemand mijn leven in een structuur gaat dwingen, bovendien zou ik dan nooit leren mezelf te vermaken. Hier heb ik enige ervaring met een kind dat zichzelf niet kon vermaken, zoon zat bij voorkeur de hele dag aan mijn voeten en aandacht te vragen, zichzelf vermaken, no way! Dus daar heb ik toen mijn eigen leer-spelen-therapie op los gelaten. Ik moet wel zeggen dat zoon toen een kleuter was, dus ik was er snel bij. De therapie bestond uit: korte tijd alleen op zijn kamer parkeren, danwel hem zich flink laten vervelen. Wat ook kan is toevallig een interessant stuk speelgoed (of rommel) te laten slingeren. Het heeft een paar jaar gekost, maar behalve af en toe een woeste kreet "ik verveeeeheeel me!" merk ik hier erg weinig meer van niet tot spelen kunnen komen.
Bij jou is het wellicht handig om je zonen apart te zetten, jezelf leren vermaken begint bij één persoon en je kunt het later toch wel uitbouwen naar 2. Ze kunnen in plaats van computeren ook iets met bordspellen gaan doen trouwens.

Aanvulling

Wat ik natuurlijk nog wilde zeggen, is dat vanuit verveling vaak de meest leuke speel- of knutselplannen kunnen ontstaan. Maar dan moet iemand wel de ruimte krijgen om zich eens flink te vervelen. Let er dan wel op dat diegene alleen zichzelf verveelt, en niet jou. Dat is hier ook mijn standaard reactie op "ik verveeeheeel me": "Prima, maar dat is jouw probleem, los het zelf maar op.".

A la quin

ja, ook hier ooit begonnen met hele dagschema's, gek werd ik er van. En het hielp maar even. en ik kon steeds alles bedenken. Dus mee gestopt. Enige structuur die ik nog bied is ontbijt, lunch, avondeten, slapen. De rest, go with the flow. Afgelopen weekend was het heerlijk weer, kids gingen vanzelf naar buiten, jongens voetballen, dochter met de meiden uit de buurt. Geen kind aan ze gehad. soms moet ik even een brandje blussen tussen de 2 kemphanen, want het blijven jongens he?
en verder, inderdaad. Ik heb niks te doen, ik verveel me. Da's mooi, maar dat is jouw probleem. ga maar lekker op je kamer zitten vervelen, ik wil er geen last van hebben. Meestal vinden ze dan toch wonderbaarlijk genoeg te doen (want ze hebben echt wel speelgoed hoor!)

Een hond en zo

Hier ook het dagschema grotendeels los gelaten (2 kids met autisme), al vinden buitenstaanders nog steeds dat wij behoorlijk gestructureerd en "op de klok" leven. Vaste eet momenten en slaapmomenten, vaste beeldschermtijden, en natuurlijk vaste tijden voor school/ muziekles/ sport, daar heb je al heel wat mee ingevuld.
Verder hier ook het bekende "ik verveeeeheeel me..." maar dan steevast gevolgd op de beeldschermen die uit gaan (of niet eens aan, want het is nog geen tijd). Daar blijf ik vrij strict in; verzin maar wat, en als je mij maar niet verveeld. Zeeeeer aanwezige vervelers verban ik gewoon naar een andere kamer, ga je daar maar vervelen. Kom je een half uurtje later kijken zit hij heel braaf rustig te tekenen op zijn kamertje ) Wat niet helpt is ze dwingen om samen iets te gaan doen, dat loopt altijd verkeerd af; dus pluk ik vervelers uit elkaar, en gelukkig hebben we meer kamers.
De hond is hier ook wel een handige hulp! Wij hebben zo'n goede doedel die het best vind om 20x per dag een rondje te lopen als dat zo uitkomt, en dus is het voor onze oudste vaak een ultieme vlucht om dan de hond maar uit te gaan laten. Het gekke is dat dat bij mijn oudste (10) dus heel goed werkt, die zit ook echt letterlijk bovenop de hond, en verzorgt mee. We hebben nog meer dieren in de tuin, en haar kan ik echt aan het werk zetten met hokken verschonen, voeren, borstelen etc. Bij de jongste (9)werkt het helaas niet. Hij ziet de hond eigenlijk als meubelstuk dat soms ook nog eens in de weg kan staan ik probeer hem ook de zorg voor de dieren bij te brengen, maar merk dat dat bij hem op veel meer weerstand stuit. Ach, over het algemeen vindt hij het best dat er een hond in huis is, net zoals hij het wel best vindt dat er andere mensen in huis wonen maar om hem naar buiten te krijgen moet ik andere middelen aanwenden; meewerken in de tuin, even een brief posten of zo. Hij is graag buiten en zegt dat ook achteraf vaak "ik had geen zin om naar buiten te gaan, en nu wil ik niet naar binnen" iets waar hij zelf intussen ook om kan lachen.
groetjes, Tess

Laranja

Het investeren in het zelfvermakend vermogen heeft hier dan ook echt jaren gekost, maar het betaalt zich nu dubbel en dwars uit. Echt een kwestie van een heel lange adem, maar wat ben ik nu blij met mijn zoon die altijd wel iets kan verzinnen om te gaan doen.
Qua hond/skelter: allebei kunnen ze stimulerend werken. Een skelter is natuurlijk wel iets goedkoper en minder bewerkelijk dan een hond. Je zou buiten ook een basketbalring kunnen bevestigen. Ook heerlijk als ze de puberleeftijd hebben bereikt.

Een hond

denk niet te licht over het nemen van een hond. Daar komt een hoop bij kijken, zeker als je een pup wilt nemen. De combinatie met een zorgenkind kan problematisch zijn en veel begeleiding vereisen.
Wij hebben nu een hond. Het valt ons tegen in hoeverre we de omgang tussen hond en kind moeten begeleiden. Dat kost behoorlijk energie. Wij zijn ook erg gek op ons hondje maar het is best lastig!
Met name is een probleem dat zoon weinig inlevingsvermogen heeft voor de hond. De hond is ook in de puberteit en probeert nu zoon te domineren omdat hij net niet in staat is zich te gedragen als een echte roedelleider. Daardoor kan hij hem nu niet aleen uitlaten en laten we ze eigenlijk ook niet alleen in huis.
Boovendien vind ik het eigenlijk ook niet eerlijk naar en hond toe als je deze neemt als een soort vermaak zodat de kinderen meer buiten zijn. Er komt veel meer bij kijken als je goed voor een hond wilt zorgen. Bovendien moeten alle gezinsleden echt graag en hond willen!