Label plakken
Hierboven was een enorme discussie aan de gang over het onlangs uitgezonden programma van rond om 10 over het labellen van kinderen.
De enorme draad van de discussie was bijna niet meer te volgen maar ik wilde wel reargeren want het begin van het eventueel wel of niet krijgen van een label ligt o.a. in mijn beroep.
Ik ben peuterleidster op 2 peutergroepen en heb in totaal het hele jaar door minstens 40 kindjes, ik doe dit werk nu 8 jaar en heb de opleiding hiervoor gevolgt.
Zo af en toe komt er een nieuw kindje bij ons binnen waarbij mijn directe collega en ik al meteen het gevoel hebben `hier is iets aan de hand`. Op dat `iets` proberen wij onze vinger te leggen door eerst de tijd te nemen om het kind te leren kennen, minstens 3 maanden. Worden onze vermoedens alleen maar meer dan begint er voorzichtig een gesprek met de ouders om te kijken wat zij er van vinden.
Wij mogen GEEN label benoemen, is ons strikt verboden, al zouden wij als collega´s onderling dat misschien wel zeggen maar never nooit niet naar de ouders dat is een zaak voor de zorgpartners (bv. consultatieburo/jeugdverpleegkundige enz).
We hebben een heel erg strikt protocol te volgen waarbij onze voornaamste taak is om te signaleren van een eventueel probleem.
Aan de ouders proberen wij ook altijd duidelijk te maken dat wij alleen maar willen dat het kind goed terecht komt, naar de juiste school gaat, de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft.
Het is ZEKER WEL zo dat een "probleem" kindje zorgt voor aanpsssing van de hele groep, maar dit is ook het geval als we een groep hebben met meer anderstallige kindjes. Wij waken er als leidsters echter wel voor dat het aanpassen GEEN belemering is voor de andere kindjes, en is het echt niet te doen met het betreffende kindje dan moet hij/zij misschien overgeplaast worden, maar dat is mij in 8 jaar nog niet overkomen wel dat een kidjes juist extra lang moest/mocht blijven omdat de wachtlijst van het MKD ook bij ons erg hoog is.
Bij mij en bij veel van mijn collega's gaat het om het welzijn van het kind, ik ken ook heel erg veel basisschool leerkrachten die er hetzelfde over denken. Maar in vele gevallen is de label juist nodig om de juiste hulp te krijgen of voor scholen om de juiste subsidie te krijgen.
Hoop dat mijn verhaal te snappen is, als ik eenmaal begin is er geen stoppen aan hahahahaha
groetjes
Wel openlijk label geplakt door leidsters psz/kdv
Hier wel uitspraken van juffen.
Toen zoon op z'n 2e op de peuterspeelzaal zat begon de leidster na een paar maanden drama er over dat wij met hem naar de psycholoog moesten. We verklaarden haar voor gek. Zij was amerikaanse en we dachten aan weer zo'n doorgeslagen persoon. Een kind van 2 naar de psycholoog! Hij was wel raar, maar naar de psycholoog, kom zeg! Haar peuterspeelzaal was al de 2e peuterspeelzaal omdat zoon op de 1e niet kon aarden, dat haar aanpak ook niet hielp was ook duidelijk. Naar de psycholoog zijn we niet geweest, wel hebben we hem na 9 maanden er af gehaald. Toen naar peuterspeelzaal 3. Hier begrepen de leidsters hem wel en had hij het wel naar z'n zin. Maar ook begonnen zij na een aantal maanden over wat hij mogelijk kon hebben. Omdat de sfeer daar zo gezellig was kon ik het nu wel hebben en werd er gewoon over gepraat. Ondertussen wisten ook wij wel wat hij had. Moest toen toch de amerikaanse gelijk geven. Uiteindelijk moest hij verplicht van z'n 1e basisschool naar de psycholoog en kreeg hij met 4,5 het etiketje PDD-Nos en later Asperger. Daar voldoet hij ook grote deels aan. Hij is nu bijna 12.
Zijn jongste zusje ging naar het kinderdagverblijf en ook zij was een speciaal geval. Echt extreem gedrag. Ook over haar deden ze wel uitspraken, maar ze konden de vinger er niet opleggen. Ik vond het toen juist wel fijn om er over te praten. Zij is nu bijna 7 en bijna over haar gedrag heem gegroeit en is ondertussen bijna normaal.
Juffen?
Vreselijk van die juffen en niet normaal dat het binnen hun organisatie zo mag. Echt waar als ik zou zeggen dat een kind bijvoorbeeld ASS heeft volgens mij dan zou ik er zelfs mijn baan om kunnen verliezen. Onze "baas" is er heel duidelijk over, jij hebt er als leidster niet voor geleert dus je kan en mag geen diagnose stellen.
Tja een amerikaanse, ik heb een heel uitgesproken mening over haar land van herkomst dus daar ga ik maar ff niet op in.
Verder vind ik het heel erg normaal dat als je als ouders het gevoel hebt dat je kind ergens niet op zijn plek is, je hem daar weg haalt. Dat geld voor PSZ, KDV, basisscholen(en alle andere vormen van onderwijs), je laat je kind toch niet ergens waar hij/zij en jullie "ongelukkig" van worden.
Ik heb het meegemaakt.
Doe wat je hart je ingeeft, kom je er zelf niet uit zoek dan hulp.
En wat betreft de discussie over labelen, ja die blijft heel erg moeilijk gewoon, er zitten (volgens mij) net zoveel negatieve als positieve kanten aan, soms kom je als ouders niet eens verder met het krijgen van hulp als er geen label is. Heb 2 kids op speciaal onderwijs (1 is er al vanaf en volgt nu MBO opleiding) en die school heeft alles gedaan en geboden wat hun nodig hadden, ik heb letterlijk gelukkiger kinderen hierdoor en zonder het label (dyslexie en Automatiserings probleem) weet ik zeker dat het met mijn oudste (nu bijna 20) heel erg anders en misschien wel fout was afgelopen. Juist in de puberteit zat hij door het label op de goede SBO en SVO.
Dus tja het blijft een moeilijke discussie, ik zie en lees ook hier veel negatieve ervaringen.
Groetjes
Goede peuterjuffies...
Ik vind het heel goed als een peuter of kleuterjuf aan de bel trekt... en doorverwijst! Je bent idd niet opgeleid om diagnoses te stellen, maar WEL om met kinderen om te gaan, en als er iets speelt moet dat zeker aangekaart worden.
Hier was het precies omgedraaid: mijn dochter is drie maanden huilend naar de creche gegaan. Volgens de juf was er niks aan de hand, ik was gewoon een overbezorgde moeder, ik liet over me heen lopen, en moest haar maar eens wat harder aanpakken! daar waren ze heel duidelijk in. Ik heb me vreselijk gevoeld in die tijd, want ik wist ook niet wat normaal was, het was mijn eerste kind. Wel hadden we thuis al eerder problemen gehad, ondermeer met eten, en veel huilen, en dat hadden we ook verteld op de creche. Toch bleven ze heel hardnekkig bij hun standpunt dat het kind gewoon te soft benaderd werd.
De laatste dag dat ze daar is geweest, weer in tranen, ben ik daar zo boos over geworden, en heb gezegd "jij kunt ervan denken wat je wilt, mijn kind komt hier niet meer naar binnen" toen kreeg ik nog even nagesnauwd dat ik wel die periode moest doorbetalen...
Toen ik ging is er een stagiare naar me toe gekomen, die toen haar mond opendeed en vertelde dat mijn dochter daar echt niet goed zat. Ze stopte uiteindelijk wel met huilen, maar zat in een hoekje en deed nergens aan mee, ze maakte ook geen contact met de andere kindjes.
Dochter is toen naar het mkd gegaan, en heeft pdd-nos, op het mkd, en later ook het speciaal onderwijs vonden ze haar bepaald geen twijfelgevalletje! ze was heel duidelijk in haar gedrag.
Ik heb het die peuterjuf ontzettend kwalijk genomen. Niet dat ze niet zag WAT er met het kind was, maar wel dat ze ontkende DAT er iets aan de hand was, en dat ik als moeder een beetje voor gek werd versleten.
Voor allle duidelijkheid, het was geen hele vreemde creche, alle kinderen uit het dorp gaan ernaartoe, je bent een uitzondering als je dat niet doet. Voor mijn jongste wist ik meteen dat hij dan maar de uitzondering moest zijn, maar DAAR ging hij niet naartoe!
groetjes, Tess
Peuterjuf
Is natuurlijk ontzettend prettig als een juf jou vermoeden bevestigd, maar bovenal gaat het om het gezonde verstand van ouders waar naar geluisterd moet worden. Veel mensen hebben meningen, al dan niet gehinderd door gebrek aan kennis. Een peuterjuf ziet veel kinderen en kan misschien signaleren, maar doorverwijzen doet een kinderarts volgens mij gewoon.
Hier wel diagnose door juf
Dochter was al jaren een twijfel geval. Viel wel op in gedrag, maar nooit zodanig dat direct handelen nodig geacht werd. En zo hebben we een hele tijd doorgemodderd.
Totdat een van haar twee kleuterjuffen me aansprak en vertelde dat zij toch wel wat opvallende dingen zag en aan ADHD dacht. Of we dat alsjeblieft wilden laten onderzoeken via de huisarts.
Wellicht had ze dat dus niet zo mogen zeggen, maar voor ons was het wel duidelijk toen. En we hebben er een diagnose en een hoop meer begrip voor terug gekregen.
Ben betreffende juf nog steeds dankbaar voor haar openhartigheid.
Signaleren
even ter verduidelijking. Wij (peuterjuffen van stichting peuterspeelzalen 's-hertogenbosch) mogen en moeten signaleren, onze eventuele zorgen MOETEN we doorgeven aan onze regieleidster (zij is de link tussen de werkvloer en het hoofdkantoor). En ook al hebben wij hele sterke vermoedens naar wat het zou kunnen zijn dat er met een kind aan de hand is, dat mogen wij niet uitspreken, gewoon zeggen tegen ouders "jou kind heeft autistische kenmerken" mag niet "wij maken ons zorgen over zijn gedrag en vooral over hoe hij omgaat met andere kindjes" dat mag bijvoorbeeld wel.
Onze zorgen spreken we altijd uit naar ouders ook al gaat het maar om iets kleins als "ze ziet er de laatste dagen zo vermoeid uit".
Kleuterjuffen en basisscholen in het algemeen (in den bosch) werken met een heel ander protocol en benoemen het wel.
Trouwens als moeder zijnde heb ik het altijd jammer gevonden dat de toenmalige peuterjuf van mijn oudste niks bij hem had gesignaleert want daarna heeft hij een hele moeilijke kleuterperiode gehad.
Maar het blijft een moeilijk iets hoor als juf, ik ken ook collega's die dit heel moeilijk vinden en het ouders bijna niet durven te vertellen want je komt tenslotte met slecht nieuws over hun kind, ook ik heb hier veel over moeten leren en was blij met cursussen communicatie die we kregen aangeboden.
En volgens mij zijn er heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel mensen in de opvang en het onderwijs die daar ook wel een goeie communicatie cursus zouden kunnen gebruiken.
Had toch graag geweten waarom
Toch had ik héél graag geweten wát ze in vredesnaam vermoedden toen men mijn zoontje doorverwees naar een VTO team. Hij was 2 en ik had geen flauw idee waarom men zich zorgen maakten over zijn ontwikkeling. Ik werd knettergek van de onwetendheid. Ik had toen nog geen flauw benul van wat autisme inhield, ondertussen ben ik bijna expert haha.
Maar goed, ik begrijp wel waarom ze niet mochten zeggen wát ze vermoedden maar ik had toch niet zo een fijne tijd toen.
Groetjes
Nanske
(Zoon van 8 die klassiek autistisch is met hoge begaafdheid)
Nanske
Wat een nare tijd heb je gehad1
