Meisjes met adhd of add

Mijn jongste (D13)gaan we nu ook laten testen. 
Destijds tijdens Corona en thuiswerken viel al op dat ze erg weinig concentratie heeft maar nu in het VO begint het wel heel erg op te vallen. 
Ze heeft op de basisschool een IQ-test gehad waarbij er geen TIQ vastgesteld kon worden omdat ze een te groot verschil tussen PIQ en VIQ heeft (PIQ is veel hoger). 
Ze is erg aan het onderpresteren, loopt enorm vast op de toetsweken die we op school hebben (zit bij mij op school) en is ook enorm faalangstig (al vanaf kleins af aan). 
Zoekt ook erg de grenzen op nu, maar ze is dan ook een puber . 

Ik ben even kwijt of jullie begeleiding hebben voor haar, of voor jezelf om met haar om te leren gaan. Ik heb sterk het idee dat er bij jullie dochter ook autisme zou kunnen spelen. Dat zou ook wel verklaren waarom ze zelf niet goed kan aangeven wanneer en waarom het fout gaat. Zoon hier internaliseert ook enorm, tot het niet meer gaat. Met zijn ambulant begleider is hij hiermee aan het werk. Zodat hij leert voelen wanneer het verkeerd dreigt te gaan en hij dus bij kan sturen/ons om hulp kan vragen/aangeven dat we hem met rust moeten laten. Maar het blijft erg lastig voor hem (en dus voor ons). Hij is alleen nooit verbaal of anderszins uit de bocht gevlogen, als het hem teveel wordt blokkeert hij volledig en helpt alleen een dag/twee dagen in bed. Ook niet heel prettig natuurlijk.
Ik zou echt proberen meer externe hulp te regelen voor haar. Ze zet zich duidelijk heel erg af tegen jullie, dat maakt het heel erg lastig om haar te helpen. Met meer externe hulp kun je meer in de rol van ouder blijven in plaats van in die van hulpverlener.

Sterkte!

S.ndra schreef op 20-02-2025 om 13:55:

[..]

Dit is een mooie tip. Alleen kan ze in een oogwenk van 0 naar 100 gaan in het rood, terwijl wij dan echt geen aanleiding zien. Ze kan er zelf weinig over vertellen behalve ‘Ik heb stress.’

Klopt, dat was in het begin bij dochter ook zo, ze moest ook leren om de tekenen te herkennen. 

S.ndra schreef op 20-02-2025 om 23:26:

[..]

Ik zal eens kijken of ik met haar kan praten hierover. Is er een lijstje met tekenen of kunnen we die beter zelf maken?

Denk dat het erg per persoon verschilt. 
Voor mijn dochter is een trigger bijvoorbeeld een jonger zusje die het ergens beter in doet, als iemand haar niet snapt, teveel in een keer zeggen. Vooral dat laatste, dan heeft ze geen verwerkingstijd en helemaal steeds horen wat ze allemaal niet goed doet.  Vooral haar vader kan dat nogal triggeren. 

Zat toevallig Dreamschool te kijken, daar komen oa dit soort dingetjes ook naar voren. 

S.ndra schreef op 20-02-2025 om 23:12:

@Jonagold. Dankjewel voor je reactie. Het zou fijn zijn om hulp te krijgen. Het is heel mooi dat rotsvaste vertrouwen in de jeugdzorg. Wij zijn jaren bezig geweest om hulp voor haar te krijgen, maar dat heeft zeer weinig opgeleverd. Intakes houden dat konden ze wel, maar meer niet. De begeleiding die we uiteindelijk een paar keer hebben gehad, bleken niet of nauwelijks kennis te hebben over adhd.

Triest… hier heeft zoon begeleiding via Boba. Via de gemeente. Maar hij is volwassen. Hij had destijds ook fijne mensen bij (toen nog) de Jutters. Heet nu Youz. Maar is omgeving Den Haag en daar zitten jullie natuurlijk niet.

Ik zou het toch weer proberen. Je hoeft maar 1 goede te treffen…

S.ndra schreef op 20-02-2025 om 23:26:

[..]

Ik zal eens kijken of ik met haar kan praten hierover. Is er een lijstje met tekenen of kunnen we die beter zelf maken?

Ik vind de emotionele impulsiviteit, het moeilijkste symptoom van adhd om mee om te gaan als omgeving. Ik heb er echt ontzettend veel over gedacht en mee geworsteld met mijn kinderen.

Wat ik geleerd heb:
Geen stress toevoegen in stress situaties. Dus zodra de stress toeneemt, nemen wij als ouders af met onze vragen en verwachtingen. We laten ze dan alleen of we blijven wel bij ze maar zonder gesprek. Alleen samen 'zijn'. 

Als je kleine ergernissen en stressoren heb, leert je dat wat over de grote problemen. Dus we spreken de kleine stress momentjes na. Later natuurlijk. Iets van: 'Ik zag dat je boos ging kijken toen je broer naast je ging zitten op de bank, weet je nog wat er aan de hand was?' Zo leerden we onze kinderen beter begrijpen. En bleek er dus al veel stress te voorkomen te zijn. 

En we hebben met onze kinderen vaak het gesprek over: wat helpt jou als je je rot voelt? Zo heeft 1 dochter vaak vergeten haar medicatie in te nemen dan. Dus dan heb ik toestemming van haar om te vragen: heb je aan je medicijnen gedacht? heb je gegeten? heb je gedronken? Onze zoon wil op zulke momenten juist helemaal niet praten. Maar wel een knuffel en bij ons zijn. Dus dan doe is het: 'jij zit in de put en ik probeer je er niet uit te halen, maar ik ga naast je zitten en zo accepteren we allebei dat je in de put zit'

Als ze zeggen wat ze nodig hebben, reageer ik altijd met een compliment en respect (ook al komt dat er soms ook beroerd uit). 

Als het grensoverschrijdend is wat ze doen (gelukkig bijna nooit meer, maar in de puberteit was dat wel heel veel het gevel), ga ik op dat moment weg, negeer ik het. En dan kom ik er later op terug, als ze weer rustig zijn. Toen deed je dat en dat, ik wil dat je weet dat mij dat een vervelend gevoel geeft. Daarom ging ik weg. Ik zou het waarderen als je dat niet meer doet. Als je iets van mij wilt, kun je het vragen. (zoiets?)

Ik reageer eigenlijk nooit, maar als ik het even niet meer weet, dan lees ik regelmatig even terug in dit draadje met tips en ervaringen.

Ik heb een dochter (16) met ADHD type I (ADD). Zij doet vmbo basis en leert niet makkelijk.
Ze slikt sinds kort langwerkende methylfenidaat, waar zij en wij heel erg positief over zijn.

Het lukt ons, samen met dochter, niet goed om een werkend systeem te vinden voor het bijhouden van een agenda voor zowel school als privé afspraken.
Het gaat dan bijvoorbeeld om: toetsen, inleveropdrachten van school, tandarts afspraak, feestje bij klasgenoot, werk en hobby.
Op school maken ze gebruik van Somtoday. Dochter heeft geen papieren agenda (gebruiken ze op school niet).
Voor gezin maken wij gebruik van papieren agenda en gezamenlijke agenda van onze telefoon.

Ze loopt er nu echt tegenaan dat ze dingen blijft vergeten en vindt het natuurlijk ook heel vervelend als wij haar aldoor moeten herinneren.
Het lukt haar gewoon niet. En ik zie dat het geen onwil is, maar onmacht.
Toch wil ik er graag tijd in investeren om met haar samen een werkend systeem te vinden (voor zover dat mogelijk is), zodat het wel lukt. Maar mijn ideeën zijn op........

Wat werkt bij jullie kind?  

Voor mijzelf werkt toch het allerbeste één digitale agenda. Maar de kinderen hier zweren bij een simpele papieren agenda waar alles in staat. 
(en wat ik dan weer irritant vind, want die is vaak niet bij de hand als ze hier zijn).

Boterbloem147 schreef op 06-07-2025 om 19:52:

Voor gezin maken wij gebruik van papieren agenda en gezamenlijke agenda van onze telefoon.

Dit is wat voor mijn add brein het beste werkt, een digitale en een papieren agenda. Afspraken voor mijzelf en het gezin staan in de gezamenlijke digitale agenda. Ik heb mezelf aangeleerd om dit op zondag voor de komende week in een afspraken agenda te schrijven met tijdsblokken en kleurtjes. Een normale agenda met een paar regeltjes per dag werkt voor mij niet, ik 'mis dan het inzicht' hoe afspraken in de dag vallen. Op deze manier hou ik overzicht, en vergeet ik niets. 

De agenda staat open in de keuken, dus ik (en de rest van het gezin) kan dan kijken wat er die week staat te gebeuren.

Je kan kijken of zoiets bij je dochter werkt, dat ze alles wat ze in een week doet opschrijft met tijdsblokken. Zo ziet ze ook wanneer ze bv. tijd heeft voor huiswerk of een cadeautje kopen voor een feestje. 

We hebben nu best veel moeite om dochter in rechte banen te leiden. Bijna 17 en dat enorme impulsieve neemt echt nare vormen aan. Dat ik de afgelopen weken voortdurend in het zh lag hielp ook niet mee. 
Stiekem naar raves gaan, ze bleek met een mes op zak te lopen 😳, geld op dus overal op zoek naar bukshag en overal over liegen. 
Hangt onwijs aan haar vriendje. Spreek je af dat ze alleen kleding van het kleedgeld mag kopen dan koopt ze voor €50 aan accessoires want dat hoort bij de outfit enz. Telefoon is ook weer eens stuk dus contact krijgen is rampzalig. En dan beschrijf ik het nog weer mild. 
We weten het niet zo goed meer. Er valt moeilijk met haar te praten. 

Wat zouden jullie ondernemen? Ze is al 4x in haar leven in verschillende perioden bij de jeugdpsychologie geweest maar dit gaat haar niet helpen.