Meisjes met adhd of add
Ik zou graag in contact komen met andere ouders die een dochter hebben met add of adhd. Mijn dochter is 12.
dank Vaaas en Kiki91 voor jullie reactie.
Kiki91 jij schrijft over het inzicht over hoe een afspraak in de dag valt... nu ik er over na denk... dat inzicht ontbreekt sowieso bij dochter al hoe een afspraak in de week valt.
Ik ga toch ook weer met haar aan de slag met een papieren agenda denk ik.
Wij worstelen met hetzelfde, Boterbloem. Mijn dochter is 14, maar ze heeft geen idee van een agenda. Op school kregen ze in de 1e een papieren agenda van school en de jaren daarna kochten we er zelf een, maar het is haar tot nu toe niet gelukt om die te gebruiken, ondanks tutor-uren over planning, het voordoen etc. De planning van haar schoolwerk is een ramp. Maar ook dingen zoals boeken inleveren, afspraken en andere zaken, daar heeft ze geen agenda voor. We hebben een digitale gezinsagenda, die ook op haar mobiel staat, maar die gebruikt ze nooit. En dus zijn wij als ouders haar wandelende agenda en helaas worden we dan ook in de rol gedrukt van zeurende ouder, omdat wij haar dan ook aan dingen moeten herinneren. Ik ga toch nog een keer proberen om met haar te werken aan het gebruiken van een agenda.
S.ndra schreef op 07-07-2025 om 04:48:
Wij worstelen met hetzelfde, Boterbloem. Mijn dochter is 14, maar ze heeft geen idee van een agenda. Op school kregen ze in de 1e een papieren agenda van school en de jaren daarna kochten we er zelf een, maar het is haar tot nu toe niet gelukt om die te gebruiken, ondanks tutor-uren over planning, het voordoen etc. De planning van haar schoolwerk is een ramp. Maar ook dingen zoals boeken inleveren, afspraken en andere zaken, daar heeft ze geen agenda voor. We hebben een digitale gezinsagenda, die ook op haar mobiel staat, maar die gebruikt ze nooit. En dus zijn wij als ouders haar wandelende agenda en helaas worden we dan ook in de rol gedrukt van zeurende ouder, omdat wij haar dan ook aan dingen moeten herinneren. Ik ga toch nog een keer proberen om met haar te werken aan het gebruiken van een agenda.
Ik vind het vooral lastig dat ondanks alle herinnering ze soms ook zo ineens een afspraak kunnen zijn vergeten. Ook als je het zelf laat opschrijven (inprenting) enz.
SuzyQFive schreef op 07-07-2025 om 08:04:
[..]
Ik vind het vooral lastig dat ondanks alle herinnering ze soms ook zo ineens een afspraak kunnen zijn vergeten. Ook als je het zelf laat opschrijven (inprenting) enz.
Wat bij mij helpt, is dat de afsprakenagenda open in een standaard in de keuken staat. Zou de agenda dicht zijn, dan 'kost het te veel moeite' om steeds te openen en te kijken. Ik kijk elke ochtend en avond even wat er komen gaat.
SuzyQFive schreef op 06-07-2025 om 21:53:
Wat zouden jullie ondernemen? Ze is al 4x in haar leven in verschillende perioden bij de jeugdpsychologie geweest maar dit gaat haar niet helpen.
Ik zou toch nog proberen om laagdrempelige, praktische gesprekken op te starten. Zodra ze 18 is wordt het allemaal een stuk moeilijker.
Heb je het boek 'Twaalf principes voor het opvoeden van een kind met ADHD' van Russell A. Barkley al een keer gelezen?
S.ndra schreef op 07-07-2025 om 04:48:
Wij worstelen met hetzelfde, Boterbloem. Mijn dochter is 14, maar ze heeft geen idee van een agenda. Op school kregen ze in de 1e een papieren agenda van school en de jaren daarna kochten we er zelf een, maar het is haar tot nu toe niet gelukt om die te gebruiken, ondanks tutor-uren over planning, het voordoen etc. De planning van haar schoolwerk is een ramp. Maar ook dingen zoals boeken inleveren, afspraken en andere zaken, daar heeft ze geen agenda voor. We hebben een digitale gezinsagenda, die ook op haar mobiel staat, maar die gebruikt ze nooit. En dus zijn wij als ouders haar wandelende agenda en helaas worden we dan ook in de rol gedrukt van zeurende ouder, omdat wij haar dan ook aan dingen moeten herinneren. Ik ga toch nog een keer proberen om met haar te werken aan het gebruiken van een agenda.
Heel herkenbaar S.ndra, die wandelende agenda. En ik merk hier hoe ouder ze wordt, des te meer afspraken er bij komen. Het voelt soms ook niet meer oké dat ik haar zo door de dagen met al haar afspraken heen moet loodsen. Als het nodig blijft, dan doe ik dat natuurlijk met alle liefde.
Bij mijn dochter op school werkt niemand met een agenda zegt ze... ze vindt het dan ook heel frustrerend dat zij dat wel "moet" doen.
En ik snap haar frustratie. Maar ik zou zo graag willen dat ze iets zelfredzamer wordt, voordat ze naar het mbo gaat. We hebben straks nog één schooljaar om te oefenen. Ik denk echt dat het haar zal helpen als het haar zelf lukt om overzicht te creëren in de chaos van afspraken (zoals zij dat voelt). Het is juist nu het gebrek aan overzicht wat haar soms zo vreselijk overweldigd.
SuzyQFive schreef op 07-07-2025 om 08:04:
[..]
Ik vind het vooral lastig dat ondanks alle herinnering ze soms ook zo ineens een afspraak kunnen zijn vergeten. Ook als je het zelf laat opschrijven (inprenting) enz.
Nou precies dit. Vanochtend had ze een afspraak bij de tandarts. Ik bel nog een half uur van te voren, er staan herinneringen in de telefoonagenda. En dan nog presteert ze het om te laat te komen.... Maar goed, ze was de afspraak in ieder geval niet helemaal vergeten 
SuzyQFive schreef op 06-07-2025 om 21:53:
We hebben nu best veel moeite om dochter in rechte banen te leiden. Bijna 17 en dat enorme impulsieve neemt echt nare vormen aan. Dat ik de afgelopen weken voortdurend in het zh lag hielp ook niet mee.
Stiekem naar raves gaan, ze bleek met een mes op zak te lopen 😳, geld op dus overal op zoek naar bukshag en overal over liegen.
Hangt onwijs aan haar vriendje. Spreek je af dat ze alleen kleding van het kleedgeld mag kopen dan koopt ze voor €50 aan accessoires want dat hoort bij de outfit enz. Telefoon is ook weer eens stuk dus contact krijgen is rampzalig. En dan beschrijf ik het nog weer mild.
We weten het niet zo goed meer. Er valt moeilijk met haar te praten.
Wat zouden jullie ondernemen? Ze is al 4x in haar leven in verschillende perioden bij de jeugdpsychologie geweest maar dit gaat haar niet helpen.
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst. Ik heb geen antwoord voor je helaas. Het doet me wel heel erg denken aan mijn dochter toen zij die leeftijd had. Bij haar waren (zijn) er daarnaast drugs in het spel. Hulpverlening krijgen was op vanaf 16, 17 extra moeilijk want men zei: "Ze is 16 plus, dus ze moet zelf een hulpvraag hebben." Ze wist heel goed dat ze hulp nodig had en stond daar soms wel/soms niet voor open. Maar een hulpvraag kon ze niet formuleren en dat moest van de instanties. Toen ze 18 was stopte alles wat we toch nog hadden kunnen regelen helemaal.
Ze is nu begin 20. We hebben maar af en toe contact en nogal oppervlakkig. Het lijkt wel steeds beter met haar te gaan. In praktisch opzicht (opleiding, baantje) en qua uitstraling (gezonder, vrolijker). En dan bereikt me via via opeens weer een zorgwekkende bericht... Ik hou vast aan de hoop dat ze zelf met ups en downs haar weg zal vinden en kan de zorgen steeds beter loslaten.
Ik hoop dat jouw dochter zich ook door deze lastige periode kan worstelen en er goed uitkomt. En jijzelf ook natuurlijk.
Wilmamaa schreef op 08-07-2025 om 11:23:
[..]
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst. Ik heb geen antwoord voor je helaas. Het doet me wel heel erg denken aan mijn dochter toen zij die leeftijd had. Bij haar waren (zijn) er daarnaast drugs in het spel. Hulpverlening krijgen was op vanaf 16, 17 extra moeilijk want men zei: "Ze is 16 plus, dus ze moet zelf een hulpvraag hebben." Ze wist heel goed dat ze hulp nodig had en stond daar soms wel/soms niet voor open. Maar een hulpvraag kon ze niet formuleren en dat moest van de instanties. Toen ze 18 was stopte alles wat we toch nog hadden kunnen regelen helemaal.
Ze is nu begin 20. We hebben maar af en toe contact en nogal oppervlakkig. Het lijkt wel steeds beter met haar te gaan. In praktisch opzicht (opleiding, baantje) en qua uitstraling (gezonder, vrolijker). En dan bereikt me via via opeens weer een zorgwekkende bericht... Ik hou vast aan de hoop dat ze zelf met ups en downs haar weg zal vinden en kan de zorgen steeds beter loslaten.
Ik hoop dat jouw dochter zich ook door deze lastige periode kan worstelen en er goed uitkomt. En jijzelf ook natuurlijk.
Pittig Wilma. Echt lastig…
Bij zoon heb ik gezien dat het wel goed komt maar dat is echt een ander soort ADD’er. Dochter is zo onwijs gevoelig voor de sociale omgeving, en dan niet wij maar vrienden.
SuzyQFive schreef op 08-07-2025 om 12:48:
[..]
Pittig Wilma. Echt lastig…
Bij zoon heb ik gezien dat het wel goed komt maar dat is echt een ander soort ADD’er. Dochter is zo onwijs gevoelig voor de sociale omgeving, en dan niet wij maar vrienden.
Hoe is jouw contact met je dochter? Is er naast de soms pittige buien nog wel een vertrouwensband ? Kunnen jullie nog lachen met elkaar?
Ik heb helaas geen goede raad, SuzyQFive. 17 jaar is al best groot, ik kan niet zo goed inschatten hoeveel invloed je dan als ouder nog hebt.
Onze dochter is 14 en is nu heel erg aan het puberen en dat valt met de adhd niet mee. Ze heeft de laatste tijd een nieuwe gewoonte en dat is heel hard tegen ons schreeuwen om zo te proberen haar zin te krijgen.
Als je dochter met een mes op zak loopt, zou ik denk ik contact opnemen met Halt. Ik weet niet of dat zo werkt, want ik heb daar zelf niet mee te maken gehad, maar misschien dat zij wel advies kunnen geven wat je kunt doen. Of misschien kunnen ze anders een keer een voorlichting geven op de school van je dochter.
Misschien hebben jullie nog een idee. Het gaat de laatste tijd bij ons wel moeizaam. Vooral de weekenden zijn erg vervelend. Onze dochter is 15 en trekt zich nergens nog wat van aan. Er is veel chaos en ruzie. Ze neemt haar medicatie vaak niet in. Overal waar ze komt wordt een bende achtergelaten. In haar eentje levert ze meer was aan dan de andere leden van het gezin bij elkaar. Smetvrees en daardoor vreemd gedrag. Elke maaltijd gezeur over het eten. Ze houdt zich niet aan de afspraken rond huiswerk en afspreken met vriendje/ vriendinnen. Als het aan haar ligt zien we haar nooit. Ze zit alleen nog maar op haar kamer of is weg of is onaanspreekbaar doordat ze op haar mobiel zit. Ze komt uit bed wanneer ze wil, ze eet wanneer ze wil, alleen avondeten lukt nog gezamenlijk, maar dan loopt ze al van tafel af voordat iedereen klaar is. Ze maakt alleen nog ruzie met haar zusje. Ze is behoorlijk brutaal tegen ons en bij alles wat haar niet zint gaat ze schreeuwen. Als we met haar proberen te praten, wordt alles afgedaan als gezeur. Mijn man is het inmiddels helemaal zat. Als we nog proberen om een beetje verbinding te houden in ons gezin en gezamenlijk iets te doen in het weekend, verwordt dat ook, doordat iedereen chagrijnig is door al het gedoe.
Oh jeeh, wat vervelend Sandra. Ons dametje van 13 'moet' in het weekend van ons haar medicatie innemen, anders reageert ze overal lekker explosief op.
Zoon van 15 (zonder ADHD) kan zich net zo gedragen als jouw dochter. Heel irritant, maar het is ook een echte puber. Ze gaan zich losmaken van hun ouders en gaan veel meer hun eigen gang. Wat hier helpt is 'pick your battles'. Probeer samen met je man te bepalen wat echt belangrijk is, en laat de rest een beetje los. Van een puber win je het toch niet en het maakt het alleen maar ongezelliger in huis.
Ik begrijp wat je zegt. Maar ik heb die dingen niet zozeer opgenoemd om te ‘zeuren’, maar meer omdat de adhd overal zo hard in naar voren komt. Alles is out of control en gewoon ondoenlijk voor de rest van het gezin. En waar begin je dan, want alles wat wij zeggen als ouders wordt afgedaan als gezeur door haar.
Lastig S.ndra! Wel herkenbaar. Bij dochter (17) speelt dit eigenlijk totaal niet, die doet alles op geheel eigen wijze, dus ook puberen. Ik vind haar heel erg volwassen en hoor dat ook uit de omgeving. Zoon (14) is echt een puber in kwadraat. Van jongs af aan neigt hij al naar strijden over alles en dit is afgelopen jaren niet minder geworden. We merken dat we hem af en toe moeten ‘resetten’ en dan is hij weer een periode goed aanspreekbaar. Wel merken we dat online gedrag een hele grote invloed heeft; als hij veel op zijn telefoon zit is hij stukken minder te pruimen dan als we dit aan banden leggen. Het aan banden leggen geeft overigens natuurlijk wel strijdt. Op een of andere manier lijkt hij soms te denken dat discussiëren helpt om de regels te veranderen ofzo (hij zou na 14 jaar beter moeten weten). Ik vind het dan moeilijk om niet in discussie te gaan, hij blijft namelijk ingangen zoeken (en vinden). Tegenwoordig geef ik mijn punt/regel/opdracht aan en loop weg en ga wat anders doen. Als hij achter mij aanloopt, geef ik nogmaals exact hetzelfde aan en reageer er verder niet meer op.
We merken trouwens ook dat als hij slechter in zijn vel zit dit enorm toeneemt. Afgelopen maanden heeft hij best veel op zijn bordje gehad, dan wordt het moeilijker en neemt het zelfbepalende gedrag/oude gedrag enorm toe. Logisch eigenlijk, dat geeft veiligheid. Als we hem dan ‘resetten’ (en dat kan even flink knallen) in combinatie met uitleggen waarom en veel positieve aandacht gaat het daarna beter. Hoewel we niet erg van het straffen zijn, zitten er wel consequenties aan het explosieve gedrag. We merken wel dat zoon heel vatbaar is voor logische argumenten, dat scheelt.
