Mijn dochter wil niet meer bij ons wonen....
Dochter, 14, ODD diagnose, is altijd al moeilijk en opstandig geweest. Veel psych. en andere hulp al gehad. Bovendien erg slim (hoog verbaal IQ) en houdt zich niet aan regels/afspraken thuis. De laatste tijd escaleert alles: roken, liegen, veel te laat thuiskomen, niet willen leren op school, etc.
We (vooral ik) hebben totaal geen grip op haar. Vader heeft soms nog enige vorm van contact. Vorige week heeft ze zichzelf in de arm gesneden.
Dit weekend is ze weggelopen! Uiteindelijk m.b.v. politie teruggekomen. Zelf zegt ze nu dat ze niet meer thuis wil wonen. "Even een tijdje er tussenuit". Daarna wil ze wel weer terugkomen. Wij zijn er kapot van. We willen haar nu wel tegemoet komen met een logeeradres (waar???), maar we hebben ook als voorwaarde gesteld dat ze nu zelf hulp zoekt en ook aanvaard! Al onze eerdere hulp heeft ze afgeslagen.
Ze is 14; hoe kan een kind van 14 dit willen?? Ze zegt niet met ons te kunnen praten...
Wat nu? We kunnen wel willen dat ze opgenomen wordt, maar als ze dat niet wil, helpt (welke vorm van hulp ook) niet. Huisarts denkt aan Borderline of andere vorm van persoonlijkheidsstoornis. Diagnose lijkt me alleen mogelijk met haar medewerking.
Crisisopvang?
Dit lijkt me typisch iets voor crisisopvang, google het maar eens 'crisisopvang jongeren' en je krijgt zo'n 70.000 links. (met JOF kan ze zelfs helemaal naar Frankrijk!)
Zij kan dan 'uit huis', wat ze graag willen, maar ze is wel in veilige omgeving waar ze een poosje kan blijven en waar serieus gekeken wordt naar 'hoe verder'.
Sterkte!
Ik heb ze heel vaak gezien
juist kinderen van deze leeftijd. Maar dan vooral omdat het ergens anders altijd beter lijkt. Vriendjes en vriendinnetjes die in hun ogen veel meer mogen. Je los willen maken van je ouders. En ik heb het ook al een aantal keren gezien dat het een super oplossing was. Dat ze inzien dat het thuis helemaal niet zo slecht is en dat ergens anders ook regels zijn en vaak zelfs strenger dan thuis. In die zin kan het een opening zijn. Maar hoe je zoiets op korte termijn vindt, echt geen idee. Het moet volgens mij via de hulpverlening gaan. Maar het lijkt me zo moeilijk om dit uit handen te geven, als je een krisisplaatsing doet dan zijn er zoveel instanties die zich met je gaan bemoeien en dat lijkt me weer niet fijn. Misschien wel een goed idee dat je haar laat merken dat je haar serieus neemt en dat je op zoek gaat naar zoiets. Probeer dan wel iets te zoeken waar duidelijke regels zijn en niet een vakantie kamp ofzoiets. Want het moet als het is omdat het ergens anders beter lijkt toch zo zijn dat ze ziet dat daar ook regels zijn.
Sterkte, want het lijkt me erg moeilijk om dit als ouder te horen.
Hoi jackie
ik herken heel veel in je berichtje. ik vertel je hier mijn verhaal. misschien is jullie situatie heel anders, maar misschien herken je ook wel iets.
ik was namelijk net jouw dochter. Veel weglopen en op mijn 15e op mezelf gaan wonen. Ook ik was een hels moeilijke puber.
Ik geloof niet dat ik iets mankeer in het autistisch spectrum, maar ik had wel een enorme drang om zelf mijn boontjes te doppen op mijn manier. En die was minstens bizar te noemen af en toe.
Achteraf is er één ding wat ik hiervan heel goed heb geleerd: geef je kind hoe dan ook het gevoel dat je dit serieus neemt, laat haar nu niet in de steek en laat alsjeblieft je gevoelens zien.
in ons gezin werd er eigenlijk helemaal niet gelet op mijn aan- en afwezigheid, er waren geen regels, ik kon om 4 uur 's nachts gaan slapen, en toch kwam ik hevig in opstand.
achteraf herken ik dit als een schreeuw om aandacht in antwoord op complete verwaarlozing. onbedoeld, maar ik ben behoorlijk in de steek gelaten als kind.
mijn ouders zeiden: 'als dat is wat je wil kind, dan kunnen we je niet tegenhouden', toen ik op mijn 13e vertrok met 2 onderbroeken in mijn schooltas.
Daarna heb ik een maanden niets meer van ze gehoord, en pas toen ik zelf hulp zocht kwam er contact door de actie van de hulpverlener.
Wat er ook gebeurd, laat je kind weten dat je er bent. Misschien is een time-out een goed plan. Maar probeer toch contact te houden. Ontmoet elkaar bijvoorbeeld wekelijks om bij te praten. Bel haar regelmatig.
laat hoe dan ook zien dat jij haar ouder bent en blijft.
Vakantie
Zelf ben ik rond die leeftijd eens op vakantie geweest met een oom en tante. Ik had het helemaal gehad thuis, en was behoorlijk aan het puberen. Die oom en tante vond ik supercool, en veel leuker dan mijn eigen ouders natuurlijk 
)) die konden op dat moment ook geen goed meer doen. Toch ben ik daarna weer gewoon terug gegaan naar huis hoor, was zelfs wel lekker om weer gewoon thuis te zijn.
Misschien moet je het eerst in zoiets zoeken, even allemaal op adem komen, er hoeft niet altijd meteen een therapeut op afgestuurd te worden. Misschien kan ze een tijdje ergens logeren, of op vakantie. En ja dat mag best leuk zijn hoor! Jij blijft toch haar moeder, ooit beseft ze dat wel.
Ik ben uiteindelijk ook vrij jong het huis uit gegaan, ook daar is de relatie met mijn familie beter op geworden. Teveel op elkaars lip is niet altijd handig
groetjes, Tess
Jackie nog een tip
Er wordt op diverse plekken in Nederland een prima gezinstherapie geboden voor dit soort pubers. Waarbij je serieuze mogelijkheden krijgt om hiermee om te gaan, je gezin weer leefbaar te krijgen en contact met puber te herstellen. De methode is overgenomen uit de VS en evidence based, dat wil zeggen dat is aangetoond dat het resultaat heeft.
Voor het Amerikaanse origineel kijk je op:
http://www.difficult.net/
En de Nederlandse variant heet: Ouderschap met Liefde en Grenzen en je kunt achter deze link zien waar ze wordt aangeboden:
http://www.difficult.net/findacounseloreurope.asp
Veel sterkte, je kunt aan de andere postings ook al zien dat dit vaker voorkomt.
