Mijn narcistische kind......hoe ga ik ermee om?

Misschien

...kun je deze vraag het beste in de rubriek "zorgenkinderen" plaatsen. Ik denk dat je daar meer kans hebt op reacties van ervaringsdeskundigen.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ik vind

het vreemd dat er blijkbaar al een diagnose is gesteld bij een kind van 11 met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Volgens mij kan dat namelijk helemaal niet. Een kind van 11 is nog druk bezig zijn persoonlijkheid te ontwikkelen en diagnose kan volgens mij pas gesteld worden als het om een jongvolwassene gaat.

Maar wat betreft 'omgaan met'. Volgens mij is het belangrijk dat je helpt om zaken in de juiste perspectief te zien. Relativeren dus. Goed in gesprek blijven om te weten hoe het kind denkt.
En wat betreft geen sociaal gevoel: stomweg regels aanleren; dit is het, zo hoort het en zo gaan we met elkaar om.

Ik denk...

weet je, ik heb ook problemen met mijn zoon van 11 en vanmorgen dacht ik ineens na een aantal dingen hier over narcistische mannen gelezen te hebben..het lijkt wel of mijn kind het heeft. wat een toeval dat ik jou nu lees.

kan je mij hier meer over vertellen? wat zijn de kenmerken waar je bij hem tegen aan loopt?

Koentje

Ik heb me ook weleens afgevraagd of het onvermogen van kinderen die zulke diagnoses krijgen niet beter geholpen is met het concreet aanleren wat ze nog niet kunnen en dat kan zeker sociale regels zijn. Echt ook wel lastig voor jezelf want die hanteer je vaak zonder ze te benoemen. Maar je kunt het leren.
Ik ga er vanuit dat de meeste kinderen graag het goede willen doen tenzij ze door hun omgeving zo in de kou gezet zijn door onbegrip en niet passende communicatie dat ze het opgegeven hebben omdat ze te vaak hun neus gestoten hebben. En hoe jonger hoe meer ze concreet kunnen leren.

Schaamteloos annej.

Dames, ik zeg google eens op narcistische aandoeningen en oordeel pas later.
Ik vind vooral de reaktie van Anne J echt zo kort door de bocht: jij hebt toch zelf ook een kind of meerdere kinderen met een aandoening? Ik weet het even niet meer uit mn hoofd maar volgens mij iets in het autistisch spectrum?

In ieder geval herinner ik me een draadje in kleutertijd of basischool over het onwenselijk gedrag van je kind (niet luisteren, weglopen, woedeaanvallen) en dat je dat de norm vond: kinderen van die leeftijd zijn nu eenmaal lastig en het lag heus niet aan je opvoeding. Toen daar kritische noten bij geplaatst werden veranderde je info:
Ipv opvoeding was het: mijn kind heeft een afwijking en daar heb ik al jarenlang mee moeten dealen en vermijden en meegaan met hun onhandelbare gedrag is de beste manier om het in banen te leiden. Niks "je kunt het leren". Je beriep je op de medische situatie van je kind(eren) en daarmee verontschuldigde je je voor het feit dat ze onhandelbaar zijn.

En dan nu deze reaktie. Weer zonder aan te geven dat je zelf ook een zorgenkind of kinderen hebt. En weer zo veroordelend.

Dat je hier een moeder die wel meteen openheid van zaken geeft en haar zorgen over het gedrag van haar kind uit zo in de hoek zet door te stellen dat het "wel te leren is, dat de meeste kinderen graag het goede willen doen tenzij ze door hun omgeving zo in de kou gezet zijn door onbegrip en niet passende communicatie dat ze het opgegeven hebben omdat ze te vaak hun neus gestoten hebben" vind ik echt schaamteloos en haaks staan op je eigen ervaringen die je eerder gedeeld hebt.

Dusss....

AnnaJ februari 2011 in de rubriek Kleutertijd:

"Kinderen met autisme, PDD-NOS of Asperger kunnen vaak zeer slecht tegen kritiek. En dat was bij mijn kinderen absoluut het geval. Een kleine correctie kon tot een uren durend hysterisch drama leiden. Dat leer je snel af als moeder. En daar komt natuurlijk ook het conflict vandaan dat je met de reguliere moeders hebt. Hun kind zet ook weleens een keel op of een voet dwars, dus dan ben je gewoon een grenzeloze moeder als je niet doorzet. Maar bij mijn kinderen was de reactie zo extreem, de emoties van kinderen met autisme gaan in een flits van 0 naar 10, dat dat geen haalbare kaart is. Jijzelf en het kind raken daarvan voortdurend uit balans. Eigenlijk is dat ook weer heel goed voor je opvoedingsvaardigheden want dan ga je van alles uitproberen en ben je er steeds bewuster mee bezig om je af te stemmen op je kind. En je leert zaken voorkomen en tijdig concreet inspreken, wat je dan weer kwalijk genomen wordt, dat je alles voor het kind aan het voorkauwen bent, laat het kind toch eens zelf ontdekken, dat kan ie wel!"

Ik bedoel maar...

Hoezo donderkopje

Ik begrijp dat je er een tegenstrijdigheid in leest die ik niet zie.
Voor mij is het duidelijk dat sommige kinderen zaken meer concreet aangeleerd moeten worden om te voorkomen dat ze in de stress raken en zich gaan afreageren. Wat is daar nou fout mee?
En dat ik me afvraag of dat niet vaak zo geldt juist ook voor andere kinderen met een bijzondere zorg dat kinderen zich gaan afreageren omdat niet begrepen wordt dat ze een aantal vaardigheden niet hebben die wel van ze verwacht wordt.
Hoe moeilijk is dat?

Vraagteken

hier geen kind, maar ex met narcisme. wat mij toch ook wel heeft geholpen is het boek pesten en treiteren van marie... hirigoyen.

hierdoor kon ik dingen in andere perspectieven zien. wat soms best lastig is....

succes in ieder geval

Pfffffff

Donderkopje, dank dat je het voor mij opneemt. Ik ben het echter wel gewend: ofwel mensen hebben een boel commentaar op mij of op mijn kind of grijpen onze sores aan om zichzelf te profileren als de perfecteling die het allemaal weet. Ach, dat krijg je, als er aan de buitenkant van het kind niets te zien is. Hetgeen gezegd wordt is voor mij altijd maar weer een bevestiging dat mensen niet weten waar ze over praten en afgaan op het zogeheten opvoedboekje. Alleen het staat sowieso al niet in een boekje, laat staan met een narcistisch kind.

Jess, bedankt voor je tip.

Ouder met nps

Ik heb geen kind, maar een ouder met NPS.
Ik zal je de details besparen, maar ik zie mijn vader al meer dan 20 jaar niet omdat er niet mee te leven en te praten valt als kind. Het was een autoritaire man die over elk aspect van onze levens (zijn kinderen) controle wilde houden.
In zijn geval was het het gevolg van zijn opvoeding, intens verwend, nooit geleerd grenzen te respecteren, in alles zijn zin gekregen en daarmee nooit enig empatisch vermogen ontwikkeld. Ik dram betekende ik krijg. Iedereen die hem tegensprak werd weggevaagd (wij ook als kinderen).
Vaak gaat NPS samen met een andere onderliggende aandoening, als het niet het gevolg is van de opvoeding in een dysfunctioneel gezin bijv.
Hoe zit dat bij jouw zoon?
Kan NPS erfelijk zijn? Daar heb ik zelf nog nooit van gehoord.

Annej.

Lees je eigen 1e posting eens terug.

Je wijt het gedrag van het kind van Vraagteken direct aan het onvermogen aan opvoeding: Want het kind is BETER (beter dan wat?): " geholpen met het concreet aanleren wat ze nog niet kunnen en dat kan zeker sociale regels zijn. Echt ook wel lastig voor jezelf want die hanteer je vaak zonder ze te benoemen. Maar je kunt het leren."

Waarom neem jij aan dat Vraagteken haar kind niet heeft geprobeerd concreet sociale regels aan te leren? En daarbij: Je weet toch zelf als geen ander dat het aanleren van sociaal wenselijk gedrag bij kinderen met gedragsstoornissen geen 1-2-3-tje is? En dan nu een beetje doen alsof dat kat in het bakkie is: "als ze maar concreet sociale regels krijgen aangeleerd?"

En dan die concluderende afsluiting: " Ik ga er vanuit dat de meeste kinderen graag het goede willen doen tenzij ze door hun omgeving zo in de kou gezet zijn door onbegrip en niet passende communicatie dat ze het opgegeven hebben omdat ze te vaak hun neus gestoten hebben".

Je impliceert indirect dat Vraagteken haar kind in de kou heeft gezet en dat het door haar niet passende communicatie haar kind zn neus heeft gestoten en daarom niet meer het goede wil doen. Kortom: het is haar eigen schuld.

Althans. Zo lees ik je post. Ik had van een moeder die zelf ook worstelt of in ieder geval ook geworsteld heeft met het moeilijke gedrag van haar kinderen een meer inlevende reaktie verwacht.
Door je laatste post neem ik aan dat je de impact van je teksten totaal niet kan plaatsen vanuit het perspectief van de bezorgde/onzekere Vraagteken. Sterker: je snapt niet waar ik me druk over maak.

Inlevingsvermogen is overduidelijk niet je sterkste kant. In navolging van jouw theorie zou dat dan komen doordat je door je omgeving in de kou bent gezet door onbegrip en niet passende communicatie en dat je het hebt opgegeven omdat je te vaak je neus hebt gestoten.

Spiegeltje spiegeltje aan de wand.... ?

Hoe dan ook: het beste voor jou, je kinderen en ik hoop dat er wat meer mensen kunnen reageren op de vraagstelling van Vraagteken, want ik kan haar helaas niet van advies voorzie.

Donderkopje.

Donderkopje

Ik impliceer helemaal niets.
En ik heb ook niet de wijsheid in pacht.
Bedankt voor je reactie. Blijkbaar kan ik nog niet voldoende rekening houden met wie ik voor me heb. Mischien kan ik dat leren.

Moontje, inbraakje

Jij zegt dat je een ouder met NPS hebt, maar is daar een diagnose van gesteld? Ik verdenk mijn vader ook van NPS, maar dat is een vermoeden, geen met zekerheid gestelde diagnose. Ik vind altijd dat je voorzichtig moet zijn als leek om een etiket op iemand te plakken. Hoe graag je er ook een naam voor wilt hebben.

Dames, rustig!

Volgens mij bedoelde AnneJ met haar post: beter dan met een specifieke, misschien beter passende diagnose, is een kind geholpen met...(in plaats van: ik doe iets beters dan wat jij doet). En zo verder. Ik lees in AnneJ's post helemaal geen aanval op de vraagsteller: het is een advies, meer niet. Daar vroeg de OP namelijk om. Met dat advies kunnen OP en Donderkopje het eens zijn of niet, maar om het nou schaamteloos te noemen...En oudere draadjes erbij halen is helemaal not done. Beetje flauw.

Evanlyn

Je bent me net voor, ik had een posting van gelijke strekking in gedachten. En inderdaad, oude draadjes erbij halen en citeren is niet echt sjiek.

Opvoeding

Ik heb naar aanleiding van het wat botte commentaar van donderkopje wel nagedacht over opvoeding. Als je er dieper induikt dan kan ik zelf natuurlijk zeggen dat kind ook problemen had omdat ik kind/kinderen niet begreep en niet altijd voldoende steunend en uitleggend was en al die dingen die ik later geleerd heb.
Maar om dan te zeggen dat autisme aan de opvoeding ligt klopt ook niet.
Autisme is een erfelijke zaak en je kunt je kinderen helpen om daar zo goed mogelijk mee op te groeien tussen meer gemiddelde kinderen. Tenminste als je weet hoe je dat moet doen.
Veel dingen ging ik al vanzelf goed doen. Ik ben van mijzelf al helemaal niet van de straf. Ik zie zelf al vaak dat dat soort zaken te maken hebben met overmogen. En vaak zat er ook wel weer een leerzaam puntje of juist goed nieuw aangeleerd gedrag aan de fouten die mijn kinderen maakten waar je populair gezien straf voor zou behoren te geven. Je wordt ook opgevoed door je kinderen en groeit samen op, ik wordt een ouder en kind maakt de groei naar volwassenheid door.
Dus ja, de stressverschijnselen van de kinderen kwamen ook door wat ik fout deed in de opvoeding. Omdat werkelijk niemand mij uit kon leggen wat ik fout deed en hoe ik dat goed kon doen totdat ik bij de psychologe kwam die zoon gediagnosticeerd heeft. Voor die tijd dacht ik altijd: dat is een goed bedoeld advies, maar het past niet bij mijn kind, mischien bij een kind dat ouder is, maar mijn kind is daar niet aan toe. Of ik dacht: zo ga ik de plank misslaan. Ik voelde zelf intuïtief aan dat zaken niet gaan werken.
Dus ja, autisme is erfelijk maar de stress kan door jou opvoedingsmethoden verergeren. Natuurlijk samen met de stress die ze elders oplopen.
En nee, ik vond het geweldig toen ik doorkreeg hoe eenvoudig het eigenlijk is wat principe betreft en hoe snel je al succes ziet terwijl ik er als een berg tegenaan keek. Ik wilde dat het meer algemeen publieke kennis zou zijn. Want ja, je wordt zelf ook een buitenbeentje en jou opvoedingsmethoden matchen niet met die van je omgeving en dat is best wel vervelend hoewel ik er niet meer onzeker van wordt.

Verwaarlozing

en helemaal schandalig vond ik dat zowel de zogenaamde deskundigen van de bascule als de kinderbescherming mijn net groeiende kennis weer gingen ondermijnen door mij af te meten aan de populaire onzin van een zogenaamde gemiddelde opvoeding met straffen en belonen en wat kinderen zouden moeten kunnen en anders was ik pedagogisch onmachtig.
Ik had er net zelf tekst bij en moest ik me al verweren tegen die populaire onzin: Heeft dat kind niet gewoon een eigen willetje? Met de implicatie dat je die dan maar regels moet stellen, de baas moet blijven en dwingen.
Werkelijk, mijn woede kende geen grenzen.