Mogelijk zorgenkind: ben ik te opstandig richting deskundigen?

Advies

Ik kan je eigenlijk maar één advies geven; zoek elders. Wat nodig is, is dat jullie samenwerken. Op deze manier gaat je dat niet lukken, en verzanden jullie in een machtstrijd. (nu al gaande) Daar gaat heel veel energie in zitten, weet ik helaas uit ervaring. Gaat allemaal ten koste van. Niet nodig, want hulp mag je zelf kiezen. Doe daar je voordeel mee.

Grote stappen

Als ik het goed begrijp geeft de school signalen over zoon. Kan de school daar niet eerst zelf wat mee?
Wat is de reden dat je naar een 'bureau' bent gegaan?
Wat is je vraag aan het 'bureau'? Er lijken nu allerlei vragen door elkaar te spelen, van de school, van vader en mischien ook nog wel van jou, maar dat is me niet duidelijk.
Wat is het doel? School handvaten geven om beter met zoon om te gaan? Is dit 'bureau' daarvoor de aangewezen route?
Dit soort vragen zou ik toch eerst helder willen krijgen. Nu is het een recept voor onenigheid met de hulpverlening en dat is niet handig.

Andere vragen

O ja, dat bureau, is dat via school? En je zegt dat je zoon 6 is en in groep 4 zit. Is hij versneld?
Overigens heeft mijn zoontje dus ADHD, is hb maar noemde zijn kinderpsychiater ook hoogsensitiviteit. Dat gaat vaak samen en is dan wel geen officiele diagnose (men kan er dus verder ook niks mee in een regulier circuit en op school) maar daar kan je zelf mee aan de slag. Het een sluit het ander niet uit en ook qua behandeling kan je verschillende dingen combineren om je zoon verder te helpen.

Onmiddelijk stoppen

Dit gaat helemaal de verkeerde kant uit. Ik weet uit ervaring (en zo zijn er meer), dat als je ergens naar gaat zoeken dat je het dan ook vind.
Deze personen zijn onzorgvuldig en dat is hier niet gepast. Kijk of je ergens anders terecht kan. Het is wel goed als je weet wat er aan de hand is, maar van hun zal je het ook niet 123 gaan aannemen straks.
Overigens hebben mannen hier altijd veel minder moeite mee dan vrouwen. Zo zegt de mijne b.v dingen als: ze bedoelen het goed hoor. Mannen lezen ook niet tussen de regels, zoals wij.Ik denk dat om hem over te halen, je eerst vast e.e.a kan uitzoeken, precies wie /wat/waar + waarom jij daar precies wel vertrouwen in hebt, dan kun je hem veel makkelijker overtuigen.

Eens

met joep. Ik zou ook daar niet verder gaan en alleen als ik het nodig zou vinden mijn kind ergens anders laten testen. Ik vind het bezopen dat ze na een half uurtje (en dan zonder vragenlijsten) al aankomen met diagnoses en medicatie. Ik lees uit je berichten dat je geen problemen hebt met je kind thuis (wat hij doet met knuffels is overigens doodnormaal voor kinderen op die leeftijd), maar dat de problemen voornamelijk op school liggen. Heeft school al op allerlei manier geprobeerd je zoon te helpen met zijn concentratieproblemen? Zo niet, dan zou ik dat eerst proberen. Sterkte er mee!

Het is me veel te herkenbaar

Mar, ik ben wél doorgegaan ondanks dat er dit soort mechanismen vanaf het begin speelden. Maar ik had veel te veel vertrouwen; dacht dat het wel goed ging komen als ik maar dit, en als ik maar dat. Als ik het goed begrijp zit je bij een nogal grote instelling met zeer standaard procedures, daar moet je ook een type ouder voor zijn. Sowieso al niet een kritisch type, of te veel willen vragen. Doorgaans willen die mensen niet écht met je meekijken, maar gewoon hun werk doen, en dat is niet altijd hetzelfde.
Heel veel ervaring verder, zeg ik dat je in zee moet gaan met hulpverleners waar het direct goed mee voelt, alleen dan kun je er iets aan hebben. Vertrouwen moet niet groeien, dat moet er vanaf het begin af aan zijn.
Steek geen energie in het overtuigen van hv, bovendien is mijn ervaring dat ze een eerste indruk zelden bijstellen. Het gaat nl lang niet altijd om het kind, het gaat ook om ego´s.

Ook doorgegaan...

En ik zit nog steeds met de gevolgen: een onderdrukte woede tegenover alles wat "hulpverlener" is. Mensen die alleen hun lijstjes willen afvinken en jou en je kind helemaal niet zien staan. Laat staan dat ze eing idee hebben van wat je kind echt nodig zou kunnen hebben. Niet handig die woede, want je hebt toch hulp nodig. Nu heb ik via via een vrijgevestigde hulpverlener gevonden tegen wie ik dit gewoon kan uitspreken en die dat ook begrijpt.

Overal worden cursussen aangeboden over hoe je met je kind moet omgaan (die op ons kind dan weer niet van toepassing zijn), maar wat ik echt nodig heb is een cusrus omgang met juffen en hulpverleners! Echt, voor zo'n cursus zou ik desnoods stad en land afreizen. Ik heb tenslotte niet om deze situatie gevraagd, ben er ook maar ingerold.

Billie

'Als ik het goed begrijp zit je bij een nogal grote instelling met zeer standaard procedures, daar moet je ook een type ouder voor zijn. Sowieso al niet een kritisch type, of te veel willen vragen. Doorgaans willen die mensen niet écht met je meekijken, maar gewoon hun werk doen, en dat is niet altijd hetzelfde.'

Ik denk dat je nu af gaat van jouw ervaring en dat vertaalt naar een algemeenheid en dat is onterecht. Ik zit zelf bij een grote instantie voor mijn oudste zoon en het gaat daar er heel anders aan toe. Ik merk juist dat zij willen meekijken, zij luisteren erg goed naar mij enz enz. Ik kan altijd bellen voor afspraken om dingen nog verder te bespreken. Ik ben het echt niet me je eens. Ik vind het ook nog al raar om te stellen dat het type ouder dat naar zo'n grote instantie gaat niet kritisch is. Hoe kom je erbij?

Bespreken en kritisch zijn

Je kunt naar een andere organisatie gaan. Je kunt ook met deze organisatie bespreken wat je van de gang van zaken vindt. Dat je het raar vindt dat men gelijk al met diagnoses begint te smijten, voordat er fatsoenlijk naar je zoon is gekeken. Dat jullie je overdonderd voelen en dat je zo het vertrouwen in de organisatie in rap tempo aan het verliezen bent.
Als ze daar dan goed op reageren, kun je verder met hen. Zo niet, dan zou ik een andere weg zoeken om hulp te krijgen.
Wij hebben het zelf gered via kinderpsycholoog, kinder pyschotherapeut en medicatie via de kinderarts. Dat kan ook.
Stel je kritisch en actief op. Zorg ervoor dat jij de deskundige wordt betreffende je kind. Lees boeken over add, hoogsensitiviteit en dergelijke. Zorg dat je kennis krijgt, dan zul je betere afwegingen kunnen maken over de toekomst van je kind.
In een boek van Barkely (een beroemde adhd-onderzoeker) las ik dat de ouders van een kind met een stoornis, de ENIGE mensen in de omgeving van het kind zijn, die de mogelijkheid hebben om het belang van dit kind op de eerste plaats te zetten. Leerkrachten, therapeuten, behandelaar, die hebben allemaal andere belangen, die zwaarder wegen dan het belang van jouw kind, ze zullen dat niet zo snel toegeven. Iedereen heeft zijn mond vol van: 'we zijn hier voor het belang van Klaasje'. Naif als ik was, geloofde ik dat, maar het is een mythe. Jij moet het doen voor je kind. Zet zijn belang voorop.
En verder vind ik die uitspraken van die verpleegkundige ook heel erg raar. Kijk, iedereen (zelfs de bakker) mag een diagnose stellen, het is geen voorbehouden handeling, maar van een verpleegkundige die werkt voor zo'n organisatie, zou je meer wijsheid verwachten.

Diagnose

'Alleen een kinderpsychiater of een gespecialiseerd orthopedagoog/kinderpsycholoog kan en mag een officiele diagnose stellen.'

Dit is niet waar, iedereen mag een diagnose stellen en iedereen mag die diagnose officieel noemen. De bakker, de huisarts, de leerkracht.

Mri, eeg...

Ik heb ook eens een slag van de molen gehad Wist niet meer dat ik kinderen had, zwijg stil van hun namen (vond het een grappig idee...ik met kinderen...maar bleek dus wel waar)
In scan en EEG was te zien dat ik een angioma had en aura's, mijn spraak is soms dysfasie
Ik heb een hersenoperatie gehad,
Ik vind het belangrijk dat je kind zich serieus genomen voelt, hij zal wel weten dat er wat 'anders' is en hier ook meer duidelijkheid of een oplossing voor willen, Geef hem de nodige onderzoeken en hulp voor wat meer duidelijkheid in zichzelf te krijgen, liever veel onderzoek als al behandelingen voor je weet welke behandelingen zinvol zijn

Mar

Ik zou wel uitzoeken wat dat voor iemand is. Een verpleegkundige die arts genoemd wordt, dat mag nu weer niet. Wettelijk verboden is dat.
Het is allemaal nogal onduidelijk voor jullie volgens mij. Ik zou het eerst even goed uit zoeken.
Heeft de organisatie misschien een website met een smoelenboek?

Officiële diagnose

Tuurlijk mag iedereen dat doen en het officieel noemen maar ik heb het over een officiele (rechtsgeldige) diagnose AD(H)D volgens de DSM-IV criteria. Deze mag alleen een orthopedagoog met aantekening (GZ-kinderpsycholoog of orthopedagoog-generalist) of een kinderpsychiater doen. Alleen dan heeft zo'n diagnose ook rechtsgeldigheid.
Anderen (orthopedagoog zonder aantekening, eerste-lijns kinderpsycholoog, huisarts) mogen een advies uitbrengen of een vermoeden van een diagnose uitspreken maar dit is niet rechtsgeldig en mag geen "officiele" diagnose genoemd worden en als zodanig gebruikt worden, bijv. voor het aanvragen van bepaalde regelingen en voorzieningen.

Arts/vp

Een arts is wezenlijk anders dan een verpleegkundige. Een verpleegkundige kan en mag geen behandelend arts zijn. Ik zou dat even goed uitzoeken. Een sociaal psychiatrisch verpleegkundige kan en mag ook geen rechtsgeldige diagnose stellen.
En aangezien je toch in die regio zit, zou ik toch ook zeker alvast informeren bij De Bascule wat daar de mogelijkheden zouden kunnen zijn. Ik heb zelf niet zo'n hoge pet op van het Mentrum/PuntP maar zoon en ik zijn bijzonder tevreden met de hulpverlening vanuit de Bascule; we hebben net een behandeltraject van twee jaar afgerond.

Zelf de regie houden

Mijn ervaring is dat de kwaliteit van de hulpverlening nogal wisselend is. Het hangt af van de deskundigheid en de sociale vaardigheden van degene die je treft. Bovendien zijn ze allemaal aan het reorganiseren en daardoor nogal met zichzelf bezig.
Een waarschuwing om de informatie die je geeft te beperken. Het gaat om je kind. Niet nodig om al te vertrouwelijk te zijn. Bij onenigheid is een instelling op het gebied van de jeugd-ggz veel machtiger dan een ouder. Uit contacten met andere ouders heb ik goede ervaringen gehoord van zowel Mentrum als van de Bascule. Zelf heb ik daar dus een sterk wisselende ervaring met mijn kinderen. En ook dat van andere ouders meegekregen. En de neiging om zoveel mogelijk nog zaken te doen met vrijgevestigden, orthopedagogische bureau's - daar zijn ook soms hulpverleners die gemachtigd zijn om formeel een diagnose te stellen- en die zijn meer gericht op ontwikkeling en educatie.
Als het niet klikt is het raadzaam om direct actie te ondernemen en zorgen dat je de regie in handen houdt.
En neem vooral iemand mee. Als je kind alleen op school problemen ondervind zou ik niet verder laten wroeten.

Ik denk dat je wilde reageren op de posting van ano boven dit draadje? Misschien kan forumbeheer je reactie onder het goede draadje zetten.

Fianna

Ik schrijf er toch bij dat het ook gaat om standaard procedures? Los van mijn eigen ervaring (die logisch kleurt, maar ik spreek ook weleens andere ouders bovendien ken ik instellingen ook vanuit mijn werk) denk ik dat dat heel beperkend kan werken, en misschien wel werkt als je een heel duidelijke hulpvraag hebt en alles al vrij helder voor jezelf op een rijtje. Dan *pas* je misschien goed in. Maar naar mijn idee zou hulp rondom de situatie moeten passend gemaakt worden, en dat wordt hoe dan ook lastiger. (doordat hv steeds meer vastzit in procedures en regeltjes etc etc, ligt niet alleen aan de mensen die er werken)
En tsja, misschien heb ik me niet precies genoeg uitgedrukt, ik geloof je (en weet ook) dat er goede hv in instelling zit. Maar de kans is mi kleiner om de juiste persoon te treffen, en als het gelijk al niet goed voelt zou ik mijn conclusies snel trekken. Hulp voor je kind is veel te kostbaar en kwetsbaar.

Hoe het bij ons ging...

School (juf) gaf na een tijdje aan dat ze bij dochterlief toch wel het een en ander herkenden aan ADHD symptomen en of we dat niet verder wilden laten onderzoeken.

Wij naar de huisarts en die stelde ons voor de keuze: naar de ggz of naar een vrijgevestigde psycholoog. Bij de eerste "lange" wachttijden en de tweede is duur, zo zei hij. En als het echt ADHD blijkt te zijn kom je toch vaak weer bij ggz terecht voor therapie en cursussen.

Gekozen om het via de ggz weg te proberen, overstappen kan altijd nog.
Na inschrijving binnen 2 weken een intake gesprek met ggz-verpleegkundige. Die dacht op basis van ons gesprek en dochters gedrag aan PDD-nos en we werden op de wachtlijst gezet.

Daarna 16 weken gewacht.Daar bleek na 2 gesprekken met ons dat ggz-medewerker het pdd-nos plaatje niet passend kreeg en toch meer aan ADHD dacht. Vragenlijsten aangepast, huisbezoek gehad en daarna de diagnose: ADHD.

Wij hebben een uitgebreid gesprek gehad waarin de diagnose werd uitgelegd en de mogelijke vervolgstappen werden besproken. We hebben ook documentatiemateriaal meegekregen en daar stond idd ook het een en ander over Ritalin in.

Ik vind, maar misschien heb ik het mis, dat ons een verhaal een beetje lijkt op jouw verhaal. Toch heb ik geen enkel moment het idee gehad dat wij niet de regie in handen hadden. En ook niet dat er sprake was van tunnelvisie.

Wij hebben redelijk snel aangegeven dat we niet zoveel zagen in ritalin en hebben mediatietherapie aangeboden gekregen. Verder heeft er een gesprek met school plaatsgevonden. En is de diagnose bevestigd middels een psychologisch onderzoek.

Er is eigenlijk nog niets gebeurd en ik zou als ik jou was mijn zorgen met de organisatie bespreken en op basis van dat gesprek bepalen of ik verder wil met ze. Het etiketje valt trouwens ook wel mee hoor. Jij bepaalt wat daarmee gaat gebeuren en bij wie het bekend gemaakt gaat worden. Als jij niet wil dat dit aan iemand wordt doorgegeven gebeurt dat niet. En bovendien moesten wij overal voor tekenen. Voor alle gespreksverslagen en voor de diagnose. Als daar dingen instaan die je niet aanstaan teken je niet en geef je aan er niet mee in te stemmen.