Morgen de 1e stap
Morgen is het zo ver; we gaan naar de kinderarts met het verzoek om onze zoon te laten onderzoeken op een gedragsafwijking. Moeilijk hoor... En als er dan dagen zijn dat het beter gaat, ga je tijfelen of het wel nodig is. Maar ja, inmiddels ook vanuit school het verzoek gehad hem te laten onderzoeken, met IQ-test want hij is best slim. Dat verzoek kwam niet heel onverwacht, ik heb al vanaf dat hij sik anderhalf jaar is het gevoel dat hij anders is dan andere kinderen. Hij wordt in mei 5 jaar trouwens.
Maar goed, ik heb eigenlijk geen idee wat we nu allemaal kunnen verwachten en over wat voor termijnen we praten mbt onderzoek en uitslagen. Hoe intensief is dit eigenlijk voor het kind? Hoe voorkom ik dat hij doorkrijgt dat hij wordt onderzocht omdat hij "anders" is?
We gaan morgen met z'n tweeën naar de kinderarts en ons idee is dat 1 van ons het bespreekgedeelte gaat doen zodat de ander met onze zoon uit de spreekkamer kan. Hoop dat dat mag.
Kortom: ik wil graag antwoorden en waarschijnlijk in de toekomst mijn hart hier af en toe wel luchten, wie haakt in?
Groetjes Hetty,*
Succes
Het is allemaal heel spannend. Waarom ga je eigenlijk naar de kinderarts? Wij hebben de verwijzing voor onze kleuterdochter gewoon bij de huisarts gehaald. Wij vertellen ayladochter dat iedereen anders is en dat daardoor sommige kindjes drukker zijn, sommige kindjes wat rustiger of wat meer verlegen. Ze weet ook dat ADHD komt doordat je een stofje mist in je hersenen voor haar is het gewoon een vorm van ziek zijn waar je medicijnen voor krijgt. Wij hebben gezegd dat wij graag willen weten hoe wij haar kunnen helpen op school en dat de juf dat ook graag wilt weten en dat we daarom naar een praatdokter gaan, en die gaat spelletjes met haar doen en leuke dingen en het is absoluut niet eng
Geweest
Tot nu toe viel het mee. Het gesprek was wel met onze zoon erbij, maar ik heb niet de indruk dat hij er veel van meekreeg. De kinderarts heeft namelijk de wanden en het plafond vol hangen met foto's van kinderen en dat was een prima afleiding.
We hebben een soort van intake gehad en hij gaat nu de formulieren invullen voor de kinderpsycholoog en orthopedagoog in het ziekenhuis en krijgen via hen een oproep. We hebben nu dus geen formulieren meegekregen om in te vullen. Wel over 3 maanden een afspraak met de ka om de voortgang te bewaken.
Reden dat ik het via het ziekenhuis heb gedaan is dat we met onze zoon daar zo'n twee jaar geleden waren voor iets anders, bij deze kinderarts, en dat hij tijdens dat consult 3x voorzichtig een opmerking maakte over zijn gedrag. Toen ik hem vroeg of hij daar nog iets mee wilde zei hij dat er altijd een mogelijkheid was om hem in de toekomst te onderzoeken. Dus de kinderarts kennen we al en ik werk ook in het ziekenhuis dus ik weet dat daar ook de specialismes in huis zijn om de onderzoeken te doen. Bovendien kan ik via het systeem mooi kijken wat er allemaal over hem geschreven wordt 
En hij kon nu ook gelijk een doorverwijzing krijgen voor de orthopeed ivm zijn voeten, hij is namelijk ook hypotoon en hypermobiel.
Zucht, ik had wel slecht geslapen hoor vannacht. Ik vind het wel pittig dit.
Groetjes Hetty,*
Gesprekken
Moeilijk he. Bereid je erop voor dat het gesprek waarin ze je gaan vertellen wat er allemaal mis is met je kind niet leuk is. Dat kwam voor ons als een donderslag bij heldere hemel, wij vonden hem namelijk geweldig en gingen ervan uit dat iedereen dat vond (behalve de juf dan). Helaas was dat dus niet zo...
Hoeft echt niet
Moek, wat vervelend dat je die ervaring hebt. Ik herken het gelukkig niet! Onze psycholoog, en trouwens ook de psychiater, laten juist steeds weten dat ze onze zoon een leuk kind vinden. Juist veel aandacht dus voor zijn positieve kanten, en hoe hij die kan inzetten om te leren omgaan met zijn problemen. Ik hoop voor Hetty dat ze ook zulke hulpverleners treft.
Moek
Balen zeg als dat zo gebracht wordt! Niet leuk 
Er zit wel verschil in de situatie: wij hadden zelf al besloten dat we een onderzoek wilden en daarna kwam school ook met dit verzoek. Zowel school als wij (uiteraard!) zien gelukkig ook heel veel positieve kanten bij onze zoon. Hij is toevallig ook de grootste knuffelkont die er bestaat, dat scheelt wel enorm.
Ben wel heel beneiuwd of er wat uit komt en wat dat dan is en of we ons daarin dan zullen herkennen. Ik heb natuurlijk heel internet al afgestruind op zoek naar herkenning en herken heel veel bij allerlei DSM-termen, maar ook veel essentiële punten weer niet.
We hebben nog geen verdere oproepen gekregen, ben benieuwd wanneer dat komt.
Groetjes Hetty,*
Fijn
dat het bij ijsvogeltje anders ging, dat hoop ik voor jou natuurlijk ook!
