
ijsvogeltje
15-02-2011 om 21:49
Nieuwe bank gekocht: zoon overstuur
Pfoe... even van mij afschrijven hoor.
Een week geleden kwam dan eindelijk onze nieuwe bank, we zijn er helemaal blij mee. Behalve jongste zoon (9, ADHD). Hij is Boos. En Verdrietig. Want de oude bank moet nu weg, en dat wil hij niet. Hij wil en kan geen afscheid nemen van de bank. De ene bank staat al een week buiten, de ander nog in de woonkamer, maar morgen is het zover: ze worden opgehaald. Hij heeft er de hele week al stress over, maar vanavond bereikte het een nieuw hoogtepunt. Hij is compleet overstuur en liep al met een mes door de kamer om de nieuwe bank stuk te maken (want dan doen we de oude tenminste niet weg, is zijn redenatie). Het leven heeft geen zin meer, ik haat jullie, ik ga wel zelfmoord plegen, jullie verpesten alles voor mij, etc. etc. En tranen met tuiten...
Heeft iemand nog wat wijze tips om hiermee om te gaan? Inmiddels slaapt het manneke, maar morgenochtend wordt geheid een nieuw drama. Ik ga dus de scherpe messen maar even wegleggen, want ik zie hem er echt voor aan dat hij er rare dingen mee gaat doen. Iemand herkenning? Opbeurende woorden? Kan iemand even schrijven dat dit echt wel overgaat?

anna van noniemen
15-02-2011 om 21:58
Het gaat over..
maar het kan wel lang duren. Ik herken het wel hoor. Oudste vroeg, toen wij net verhuisd waren, nog wekenlang, gaan we nu weer naar het ouwe huisje??? Terwijl hij zo'n mooie nieuwe kamer met prachtig bed had gekregen...
Zoon 2, vermoeden ASS, heeft wekenlang gezeurd om de oude grote auto, nadat we die hadden ingeruild voor een (nota bene) nóg grotere auto....maar ja, anders he?
Zo extreem boos als jij beschrijft waren ze hier dan wel niet, maar met veel praten en uitleggen is het langzaam wel minder geworden....

dihanne
15-02-2011 om 22:19
Rot hoor!
jeetje, wat rot voor hem en voor jou/jullie!
onze dochter is ook niet van de veranderingen, niet zo heftig, maar je merkt dat ze uit haar doen is.
dit is wel heel heftig.
tips zou ik niet zo weten.
messen en scharen opbergen lijkt me in dit geval heel zinvol
ik twijfel een beetje of je er helemaal geen aandacht aan moet besteden, of misschien nog een paar foto's van hem op de oude bank moet maken ofzo.
Soort afscheidsritueel, maar dan vestig je wel weer de aandacht erop, kan ook tegen je werken
dus dat moet je zelf afwegen, vind ik moeilijk
ik wens je veel succes!
Dihanne

Mikaela
15-02-2011 om 22:19
Herkenning
Wel iets minder extreem overigens maar ook hier een kind wat weken van slag kan zijn als we een nieuwe tafel hebben of zo. Haar kamer staat vol met door ons afgedankte spullen die zij persé wil houden. Voor kleine dingen prima maar bij een tafel of bank gaat dat natuurlijk niet dus dat is ook altijd drama.
Naarmate ze ouder wordt merk ik wel dat het minder aan het worden is al blijven dit soort veranderingen een gevoelige plek. Ze barstte vorige week in huilen uit omdat ze de oude stoel zo miste (een enorm monstrueus fauteuil wat echt helemaal kapot was en inmiddels al een paar maanden weg is)
Ik heb soms ook het idee dat haar verdriet eigenlijk met andere dingen te maken heeft maar dat ze daar niet goed uiting aan kan geven maar dat dit iets concreets is waar ze boos of verdrietig om kan worden.

mopke
16-02-2011 om 07:38
Herkenbaar maar dan met kleding
Hier ook altijd veel verdriet als kleren te klein waren of als speelgoed kapot was of hij was het ontgroeid qua leeftijd. Met de kleding kreeg ik ooit de tip om kleine lapjes te bewaren (waar net het plaatje op stond) en daar dan een keer een quilt van te maken...Heb dus nog een aantal pyjama's, truitjes en sokken bewaard maar als ik iets wegdoe, gaat het tegenwoordig wel beter. Zoon is nu twaalf en begrijpt beter dat je gewoonweg niet alles kan bewaren. De opmerking van Mikaela herken ik wel heel erg, dat het verdriet eigenlijk te maken heeft met iets anders en dat hij hier "met reden" over huilt.
Kan me wel voorstellen dat het lastiger is als het om meubels gaat of een auto, daar heeft zoon geen moeite mee. Hopelijk heeft iemand nog tips voor je.

Poppy
16-02-2011 om 09:21
IJsvogeltje
Geen idee of dit handig is, maar kan hij niet een stukje stof van de oude bank snijden en bewaren? Zou zoiets helpen? Hier totaal geen ervaring met zoiets dus ik bedenk maar wat.
Sterkte

ody
16-02-2011 om 09:21
Foto?
misschien helpt het om een straks een hele mooie foto te maken van je zoon op de oude bank ... deze dan op A4 formaat af te drukken en hem op te hangen op zijn kamer ...
Mijn zoon hecht ook vaak aan dingen bv. tekeningen ed. van school (en dan niet van die hele mooie die je als ouder bewaard). Ik verplaats ze dan nadat ze een tijdje op de koelkast heben gehangen naar een plekje uit het zicht en als hij er dan niet meer op heeft gereageerd verhuist het naar zijn laaste plaats, de kliko ... wel oppassen dat ze het niet in de kliko zien liggen als ze iets weg gaan gooien, dat hebben wij nl. een gehad ...
succes met de bank ...

rodebeuk
16-02-2011 om 09:54
Ruimte
Hier een broer met zulke trekken. Opmerkelijk vond ik altijd dat hij het leek aan te voelen als mijn ouders zich er zorgen over maken. Er was een keer een incident toen mijn oma bij ons in huis was. Mijn ouders kwamen na een paar dagen terug en het onderwerp van dat incident kwam ter sprake, maar mijn ouders waren nog niet bijgepraat door oma. Als kind, vroege puber, is me heel erg bijgebleven hoeveel het uitmaakte dat mijn ouders toen niet bang waren voor zijn reactie (hij heeft weleens kamerbreed gordijn van het plafond getrokken of is door glazen deuren heen gegaan, dat gaf vaak onzekerheid of twijfel bij hen). Maar omdat ze toen van niets wisten en daardoor veel meer ruimte aan zijn angst en gebrek aan 'bodem' gaven, gewoon konden luisteren zonder argwaan, smolt zijn woede voor mijn ogen.
Dus, voor wat het waard is, je uit hier op het forum je gevoelens, probeer ergens de ruimte vandaan te halen om bij je zoon vertrouwen uit te stralen dat hij dit gaat redden. Geen ontkenning maar ruimte.

Kobalt
16-02-2011 om 11:09
Hoe ging het vandaag Ijsvogeltje?
Ik hoop dat het meeviel.
Onze zoon kan soms ook zo emotioneel ontregeld reageren op iets. Dat is beangstigend om aan te zien. Het wordt gelukkig wel beter, naarmate hij ouder wordt.
Ik probeer op rustige momenten wat aan psycho-educatie te doen, om hem te laten zien dat zijn emoties vaak wel terecht zijn, maar dat hij de connectie met zijn rationaliteit verliest op zulke momenten. Dat helpt wel, maar daar heb je op het moment zelf helemaal niets aan.
Die ruimte geven, van Rode beuk, vind ik wel een goede. Dat werkt bij ons ook wel. Hoe meer ruimte, hoe beter hij zichzelf kan reguleren.
Ik hoop voor je, dat het beter gaat, als die oude bank weg is, zodat alle onduidelijkheid weg is.

ijsvogeltje
16-02-2011 om 13:27
Vanochtend
Dank voor jullie reacties, dat doet mij goed.
Vanochtend om 6 uur kroop hij bij ons in bed. Wederom overstuur en in tranen. Ik heb hem zeker een half uur stevig tegen mij aangehouden en met hem gepraat. Ik moet zeggen: het was een pedagogisch hoogstandje, al zeg ik het zelf.
Zoon was op dreef: hij verzon aan de lopende band manieren om het 'afscheid' uit te kunnen stellen. Buitengewoon creatief: de banken kunnen wel op zolder bij vriendje T. ("heel grote zolder mama, en er staat bijna niets!". De banken kunnen wel tien jaar op de oprit blijven staan, dan neemt hij ze mee als hij op kamers gaat wonen. Ze kunnen ook wel op het dak van de garage, of in de tuin, of in de tuin van de buren. Klapper was het idee om bij de kringloopwinkel te gaan wachten tot ze verkocht worden. "Dan word ik vrienden met die meneer en dan kan ik ze toch krijgen als ik op mijzelf ga wonen."
Ik heb hem steeds gecomplimenteerd met zijn goede ideeën, en uitgelegd waarom dit niet kon. En verteld dat verdriet na een tijdje altijd minder wordt en dat ik heel veel vertrouwen heb in zijn kracht en dapperheid. Na een half uur leek hij zich erbij neer te leggen en kwam er een soort berusting over hem heen. We hebben hem beloofd dat we de twee bijzettafeltjes (zouden we ook weg doen, stonden al buiten) in de garage zouden zetten, en dat deed hem goed. Of hij die dan ook mee mag nemen als hij op kamers gaat... Ja hoor kind, natuurlijk! "Wauw!". En hij wil graag foto's van de banken in een lijstje op zijn kamer... Ja hoor, natuurlijk mag dat. En dat was ook weer "wauw!".
Vervolgens is hij naar beneden gegaan om een tekening te maken voor de bank. Afgelopen week had hij er al één gemaakt: 'Lieve bank, ik ga je missen'. Met hartjes erbij. Nu dus een tweede tekening (ja ja, voor beide banken één) en die heeft hij buiten bij de banken neergelegd.
Ik ben even na 7'en naar mijn werk gegaan en manlief heeft het overgenomen. Ik heb net even gebeld en het gaat wel redelijk. Maar de banken staan nog op de oprit, ze zijn nog niet opgehaald. Even afwachten dus wat er gaat gebeuren de komende uren (dagen?).
Maar nogmaals dank voor al jullie berichtjes, het doet mij goed, ik heb er veel aan!

Philou
16-02-2011 om 14:12
Ken het
Ik ken het heel goed. Wat hier mijn zoon wat doet ontspannen (althans wat de stress wat doet zakken) is neutraal zeggen, goh, ik zie dat jij dat moeilijk vindt: ik begrijp het. Eventueel aangevuld met, we nemen afscheid van x, wat kan ik doen om je helpen of kan je mij zeggen wat jij nodig hebt om rustig afscheid te nemen. (Vaak helemaal niets maar). Dat zal vast kindafhankelijk zijn. Ik hoop niet dat je teveel op eieren loopt nu. Slopend he. Sterkte en succes voor jou en jouw zoon.

Yta Chalne
16-02-2011 om 14:46
Ach ijsvogeltje
Wat ongelooflijk aandoenlijk! Die foto, en die brief! Fantastisch kind zeg. En wat heerlijk voor 'm dat je het zo serieus hebt genomen, dat zal veel stress hebben weggenomen.

Kobalt
16-02-2011 om 14:49
En dat...
Om zes uur 's morgens. Je verdient een medaille. (en je zoon ook hoor!)

Polly Shearman
16-02-2011 om 14:56
Oh whahaha
Ik moet hier vreselijk om lachen, wat heerlijk: lieve bank, ik ga je missen! whhahah
Vreselijk lastig, ja dat snap ik, maar zo grappig.
Ik hoop dat het afscheid goed gaat.
Hier hebben ze gelukkig geen last van veranderingen, alleen heeft middelste wel eens moeite met dingen weggooien. Dus puilt zijn kamer uit! van de kleine persoonlijke spulletjes ( steentjes, papiertjes enz) Maar als ik daar een keer per half jaar twee vuilniszakken uithaalt vind hij dat ook niet erg. Want hij geniet dan ook van de nieuwe ruimte op zijn kamer.
Greot, polly

rodebeuk
16-02-2011 om 15:27
En nu natuurlijk boter bij de vis
...voor welke bank heb je dit nou op je genomen? Dat moet wel een Leolux van 15.000 euro zijn

ijsvogeltje
16-02-2011 om 15:42
Even snel voor rodebeuk
http://www.trendhopper.nl/nl/artikelen/detail/27698010603/parent/11 (wel andere kleur en materiaal)
Vanavond reageer ik uitgebreider op jullie tips en reacties hoor; ik zit op mijn werk en heb het knetterdruk

bertje1
16-02-2011 om 20:42
Hihhi. hier ook gehad
met zoon die geen adhd of zo heeft... kan ook geen afscheid nemen. We hebben een foto gemaakt van hem op de bank. Nu is ie er geheel overheen...

anna van noniemen
16-02-2011 om 20:43
Oh ja...
en zo ligt er al meer dan een week een nieuwe riem in de kast, die wenst mijnheer niet te gebruiken, omdat hij er anders uitziet dan de oude, die kapot was....zucht...

Anneque
16-02-2011 om 22:25
Hier
Reageer even snel, heb geen reacties gelezen dus misschien (drie)dubbel: mijn zoon (7) heeft dit ook heel sterk (ben er ook ooit een draadje over begonnen). Hij heeft het bij _alles_ : de oude auto, de oude wasmachine en de oude deurmat (die laatste was aanleiding voor 't draadje . Ik bewaar tegenwoordig van alles een klein stukje, dat kan bijna altijd. En als het niet kan, of vaak sowieso, maak ik een foto. Dit helpt. Hij is nog wel verdrietig, maar het is dan wel te handelen voor hem. Op zolder staan dus een paar dozen met stukjes-van-dingen.
Oja, en aankondigen, zo vroeg mogelijk.

Anneque
16-02-2011 om 22:33
Ach gos
Lees nu je latere posting, wat ontzettend ontroerend en herkenbaar, die brief! Ik heb mijn zoon (zichzelf onbespied wanend) de oude wasmachine zien omhelzen, mompelend: dank je wel voor al het wassen...
Volgens mij doe je het super, met veel begrip voor hem, zonder er helemáál in mee te gaan (je kunt moeilijk nog 20 jaar voor hem op die bank blijven zitten

Wenli
16-02-2011 om 23:07
Bewondering
voor zowel jou (dat je op zo'n onzalig tijdstip zo'n gesprek kan voeren) als voor je zoon. Voor hoe hij z'n gevoelens onder woorden kan brengen en voor de creatieve oplossingen die hij bedacht.
Ben erg benieuwt hoe het verder is gegaan. Is de bank inmiddels weg? En hoe verliep het definitieve afscheid?

ijsvogeltje
16-02-2011 om 23:24
Het ging goed
Ja, het ging uiteindelijk goed vandaag.
Toen hij uit school kwam, was de bank nog niet opgehaald. Manlief is vanmiddag met hem naar de skatebaan gegaan, zodat zoon niet op de vrachtwagen zou gaan zitten wachten. Toen ze terugkwamen, waren de banken weg. Zoon heeft het er nog wel wat moeilijk mee, maar volgens mij behapbaar (en dan wil hij er ook direct niet meer over praten). De laatste 'stuiptrekking' was nog dat hij een paar van de tegels van de oprit wil hebben. Tegels waarop de banken hebben gestaan - want dan kon hij er nog aan terugdenken. Ach, wat een schatje is het toch ook...
Eigenlijk moet er ook nog een nieuw kleed in de kamer komen, hoop dat dat iets makkelijker zal gaan. We zullen jullie tips in ieder geval ter harte nemen!
Nogmaals heel veel dank voor jullie lieve, herkenbare, herkenbare en soms grappige reacties. Ik ga ze allemaal nog eens rustig nalezen. Wat ben ik toch blij met dit forum!

Wenli
16-02-2011 om 23:36
Opschrijven voor later
Het is zo'n mooi verhaal, ook zijn idee over de tegels van de oprit.
Daarom deze tip; schrijf dit verhaal (en ook misschien andere) op voor later. Voor hemzelf, maar zeker ook voor jullie.
Over 20 jaar kom je dit verhaal dan nog eens tegen, en denkt glimlachend terug aan deze dag met jullie speciale kind.
Eigenlijk zou ik dat zelf ook veel meer moeten doen, dus dank je wel, Wenli, voor deze tip

Snarken
17-02-2011 om 21:57
Hier ook zo een zoon....
Wij hebben zoonlief echt van de salontafel af moeten trekken toen dat ding in de kofferbak van de auto ging om naar de nieuwe eigenaar te brengen..... Heel herkenbaar dus! En wat fijn om te lezen dat er veeeeel meer kinderen zijn die hier moeite mee hebben.
Het kopen van een nieuwe fiets (en de oude dus achterlaten bij de fietsenwinkel) was echt het grootste drama, dat heeft ook lang geduurd. Maar wat meestal bij zoonlief helpt is begrip tonen, veel foto's maken en het afscheid kort en bondig te houden. Die bank op de oprit zou kwellend voor mijn zoon zijn. Zoonlief heeft het ook erg met "dingen" die hij maakt in een wachtkamer, bijv. van lego ofzo. Dat wil hij dan het liefst meenemen naar huis, of het verstoppen in de wachtkamer zodat niemand het kan veranderen... Foto maken helpt, dus er staan heel wat foto's van verschillende bouwsels in mijn mobiel.
Vaak als het afscheid is geweest, en het desbetreffende "ding" is weg, dan is het snel over. Hij blijft er niet heel lang in hangen, (behalve met die fiets) maar de aanloop naar het afscheid toe is een lange lijdensweg voor zoon.

ijsvogeltje
19-02-2011 om 12:00
Wonderlijk
Sinds woensdagmiddag (bank weg) heeft zoon een wonderlijke verandering ondergaan. Ik ben nog steeds verbaasd.
Sinds begin december zit hij al niet goed in zijn vel. Boos, gefrustreerd, soms agressief. Dat ligt altijd bij hem op de loer, maar sinds pakjesavond (waar hij behoorlijk door het lint ging) liep het gewoon niet lekker. Paar weken geleden medicatie opgehoogd, heeft wel een beetje effect, maar niet veel. Dinsdag en woensdag dus het dieptepunt rondom die bank. En sinds de bank weg is... lijkt het alsof we ons mannetje terug hebben. Hij is weer vrolijk, voor rede vatbaar en heeft zin om dingen te ondernemen. Hij haalt zijn schouders op als hij een potje schaak verliest, lijkt weer redelijk 'gezond' met tegenslag om te gaan. Het verschil is zó opvallend, dat het ons flink aan het denken zet. Hoe kan dit nou? In december hebben we de nieuwe bank besteld. Daar was hij toen al ontstemd over, hij was er er niet mee eens. Zou de Sint-stress zijn overgegaan in boosheid over de bank, en kan hij daar nu pas van loskomen?
Pfoe, complex hoor.

ijsvogeltje
19-02-2011 om 12:07
Snarken
Gossie, wat een verhaal over die salontafel. Sneu hoor!
"Die bank op de oprit zou kwellend voor mijn zoon zijn."
Ja, dat realiseren wij ons nu ook. Het was ook niet zo gepland. Eigenlijk zouden de oude banken op de leverdag van de nieuwe bank worden opgehaald, maar dat liep mis waardoor we een week moesten wachten. Inmiddels denk ik dat de cold turkey methode het beste voor hem werkt. En natuurlijk hem meenemen in beslissingen, maar dat kan nu eenmaal niet altijd.

Philou
19-02-2011 om 13:03
Wachten enafwachten is moeilijk
voor onze zoon. Tot nu toe zijn we er mee weggekomen om pas de dag voor zijn verjaardag te vertellen dat hij 'van de week' jarig is. Aan de andere kant: er heeft hier 3 dagen verfrommeld pakpapier op de tafel moeten liggen want hij werd overstuur als ik het wilde weggooien. Uiteindelijk uit het zicht 'mogen' verplaatsen en toen het uit het korte termijn geheugen was, weggegooid. Pfff.

Kobalt
19-02-2011 om 18:04
Ontwikkelingspunt?
Ijsvogeltje, ik zou dit wel in de gaten houden. De reactie van je zoon op de verandering van bank, was wel heel hevig. Misschien is dit iets om over na te denken en met hem aan te werken. Want stel nu dat het zelfs vanaf december al gevolgen heeft gehad voor zijn gedrag, dan zou het hem in de toekomst erg kunnen beperken.
Ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat deze ervaring er toe leidt dat hij in de toekomst bang wordt voor verandering, uit de angst dat er een herhaling van deze situatie plaatsvindt.
Niet dat ik je bang wil maken, ik ben hartstikke blij voor je, dat er nu wat van hem af gevallen lijkt te zijn. Maar ik meen vanaf dit forum te begrijpen dat jij heel erg nadenkt over je kinderen en dat je heel bewust met hem bezig bent.
En op die fiets, is dit denk ik dat dit een goed aangrijpingspunt kan zijn, om met je zoon bezig te gaan over het onderwerp 'veranderingen'.
Of niet? Ik zit gewoon maar wat door te filosoferen op een zaterdagmiddag hoor. Als het nergens op slaat wat ik zeg, moet je het maar negeren.

ijsvogeltje
21-02-2011 om 00:24
Kobalt
Dank je wel voor je berichtje. Ja, we moeten hier zeker iets mee doen, dat is wel duidelijk. Natuurlijk ben ik blij dat hij weer lekker in zijn vel zit, maar juist die plotselinge overgang vind ik ook zorgelijk. Het zet inderdaad aan het denken - en weer op een wat ander spoor. Natuurlijk weten we dat hij niet bepaald flexibel is, maar dat veranderingen zo'n impact op hem kunnen hebben, dat komt echt als een (onaangename) verrassing. Ik heb trouwens niet de indruk dat het zozeer/alleen om de verandering gaat, maar ook het gevoel dat hij er invloed op heeft kunnen uitoefenen.
Ja, een ontwikkelpunt, zeker. Heb je concrete tips, aanvullend op de tips die al eerder zijn langsgekomen in dit draadje?

Kobalt
21-02-2011 om 12:30
Ijsvogeltje
Gelukkig, je ziet het zelf ook! Dat vind ik echt goed van je. Ik was een beetje bang dat je zou denken: Probleem opgelost gelukkig, klaar.
Dat is volgens mij een valkuil bij 'ons soort kinderen'. Want dat probleem komt natuurlijk weer terug. En juist als het opgelost is, kun je eraan gaan werken.
Ten minste, dit is de laatste paar jaren onze visie geworden. Op school bekijken ze dat met grote interesse. Zij zijn meer van de korte termijnvisie. Als ik dan betoog dat we juist nu het goed gaat, in gesprek moeten met zoon over zijn ontwikkelingspunten, kijken ze zeer verbaasd, maar zien na enige uitleg ook wel dat het klopt.
Je moet er ook wel energie over voor hebben. Vroeger was het zo, dat ik zo compleet uitgeblust was na een 'moeilijke periode', dat ik op dat moment geen ruimte meer had, om dan nog aan de slag met zoon te gaan. De laatste jaren merk ik dat er meer rek in zit, en dat ik het wel kan opbrengen.
Je vraagt om concrete tips. Tjee, daar moet ik nog even over herkauwen. Ik kom erop terug.