Nieuwe bank gekocht: zoon overstuur

Lees belangstellend mee

want ik wil die tips ook! Wat hier in elk geval helpt is het bewust maken op een niet veroordelende manier (goh, toen en toen, vond je zeker wel moeilijk, weet je nog wat je daar zo moeilijk aan vond en weet je nog wat je deed etc..). En ik merk dat het ongemakkelijke gevoel en eventueel 'gene' weg gaat als ik zeg, ja ik zag ook dat je het moeilijk vond en ik kan mij dat voorstellen, wat moet dat lastig voor jou zijn. Dan wordt je helemaal rood (wij gebruiken de stoplichtmethode) van binnen. Soms lukt het ook te vragen hoe het anders kan dat hij dan groener van binnen is (kan ik iets voor je doen, kan je zelf iets doen). Daar hoeft geen antwoord op te komen, het gaat om het bewust maken zonder boosheid of veroordeling. Ik zeg ook regelmatig dat ik echt meer kinderen ken die net zulke dingen ook lastig vinden en dat ik het snap. Maar goed, die van mij zijn 5 dus dat is wel een verschil met die van jou.

Ijsvogeltje (dit is echt een hele lange post, sorry)

Hoi Ijsvogeltje,
Ik heb wel wat ideeen, maar ik weet niet of ik jullie situatie daarmee recht doe. Vind je het niks, vergeet het dan alsjeblieft.
Als ik jouw beschrijving van de reactie van je zoon op de nieuwe bank lees, dan komt het mij over als een door angst gedreven reactie.
Hij snapt wel, waarom die nieuwe bank, wat voor een nieuwe bank en wanneer een nieuwe bank. Maar op de een of andere manier vindt hij het heel moeilijk om ermee te leven, dat het echt gebeurt in zijn leven, nu.
Dat lijkt mij niet zo zeer moeite met het begrijpen van de verandering, of moeite met het accepteren ervan, maar meer angst voor de verandering.
Waar kan die angst vandaan komen? Van negatieve ervaringen met andere veranderingen, waardoor er een negatief gedachten patroon zich heeft ontwikkeld, of misschien wel doordat hij door de verandering het gevoel heeft de contole kwijt te raken? Of misschien wel allebei, of iets heel anders?
Het lijkt mij, dat zijn ervaring die hij nu met de bank heeft opgedaan, verdere negatieve gevolgen voor de toekomst kan krijgen. Het was nu heel vervelend voor hem (voor jullie ook, maar daar hebben we het nu niet over) en daardoor zou hij in de toekomst nog negatiever op veranderingen kunnen reageren.
Onze zoon heeft een tijdje een heel specifieke therapie gehad voor een probleem. Daar heb ik ook heel veel van geleerd.
Als het om angst gaat, kun je aan de ene kant leren, om te ontspannen. Zodat de angst minder wordt. Iedere dag oefenen met diepe buikademhalingen, een lichaamsscan doen (je hele lichaam na lopen en spier voor spier eerst aanspannen en dan ontspannen) bewust je schouder naar beneden doen en je hoofd draaien, beide voeten stevig op de grond zetten. Dat zijn allemaal heel concrete (dus ok voor onze adhd-er) dingen die hem helpen om negatieve gevoelens naar de achtergrond te laten gaan.
In de tweede plaats heeft hij geleerd over helpende en niet-helpende gedachten. Dat moet je bespreken, buiten de situatie. In het geval van jouw zoon kan hij bij een verandering iets denken als: 'O nee he, een verandering, zie je wel, daar gaan we weer, het gaat ook nooit eens goed met mij, altijd gebeurt er wel weer eens iets in mijn omgeving, wat de boel verpest. Het is allemaal de schuld van (mama, juf, papa, opa,...) die het zo nodig weer voor mij moet verpesten met die rotverandering.' (en vervolgens krijg je een boze reactie). Onze zoon heeft geleerd om dan helpende gedachten toe te passen. Die kun je van te voren afspreken. In de specifieke situatie waar hij therapie voor had, sprak ik die gedachten dan ook nog eens voor hem uit. In het geval van veranderingen, zijn de helpende gedachten bijvoorbeeld: 'Veranderingen horen bij het leven. Veranderingen zijn verbeteringen (het kan helpen als jij een verandering introduceert met de nadruk op de verbeterende aspecten ervan voor jouw zoon). Gelukkig maar dat de wereld verandert anders liepen we nu in berenvellen. Dit is niet de eerste verandering die ik meemaak, ik heb de vorige allemaal doorstaan, dat zal bij deze ook wel lukken.'
Verder leerde mijn zoon ook om een stappenplan te hanteren, maar dat is denk ik jullie situatie niet zo handig. Want dan leg je juist heel erg de nadruk op de verandering en maak je het daarmee juist zwaar. Maar misschien zie je hetzelf wel zitten. Dat stappenplan gaf hem een gevoel van autonomie en autonomie helpt tegen angst. Een foto maken van de toestand voor de verandering kan bijvoorbeeld een onderdeel zijn van het stappenplan. En een afscheidsritueel.

Verder zou ik er, als ik jouw was, voor gaan zorgen dat je zoon succeservaringen op ging doen met kleine veranderingen. Zodat het hele fenomeen 'veranderingen', geen beladen iets wordt. Als je nu ervoor zorgt dat er zo min mogelijk verandert in zijn wereldje, dan wordt hij alleen maar bevestigd in het idee: veranderingen zijn fout en moeilijk en ik kan er niet tegen. (niet dat ik denk dat je dat gaat doen, maar het zou zomaar kunnen dat iemand die keuze maakt in een gelijke situatie).
Dus ik zou juist gaan oefenen met specifieke veranderingen. Kleintjes die voor hem van minder groot belang zijn, en dan steeds groter. Als je oefent, kun je denk ik het beste werken met kleine stapjes per verandering en dan hem zoveel mogelijk de autonomie geven.
Als er voor onze zoon iets heel moeilijks aan zit te komen (zoals nu de middelbare school overstap) dan beginnen we al jaren (!) van te voren er met hem over te praten. Eerst heel erg algemeen en kort, af en toe een opmerking. Dan wat specifieker, waarin we hem in het gesprek over het onderwerp betrekken. En dan gaan we langzamerhand steeds meer naar de kern toe. Bij het middelbare school voorbeeld, gingen we steeds concretere zinnen gebruiken en de ervaringen van zijn zus aan hem als voorbeeld gebruiken: 'Jee, Pipo, hoor je dat, Zus had vandaag een leraar die zo gemeen was tegen een klasgenoot, wat lijkt me dat moeilijk voor die jongen.' Dat doen we dan echt veelvuldig heel kort, tussen neus en lippen door. Hierdoor krijgt onze zoon alvast een beeld in zijn hoofd, van 'Middelbare school', waarbij hij een onderdeel is van dat beeld. Nou ja, je begrijpt het denk ik wel. Iedere keer laten we van de reactie van zoon afhangen of we een stapje verder kunnen gaan met het acceptatieproces. Als hij met zijn handen voor zijn oren gaat, dan blijven we op het niveau hangen. Reageert hij geinteresseerd en ontspannen, gaan we de volgende keer weer verder. Het is daarom heel handig om te zorgen dat je heel erg pro-actief bent, dan heb je alle tijd om eraan te werken met hem.
Nou ja, heb je hier wat aan? Lekker concreet ben ik (maar niet heus). Heel veel woorden weer, maar dat is nu eenmaal mijn dingetje, ik heb veel woorden nodig om iets te vertellen. Het is gewoon een heel erg langzaam continu aanwezig proces, dat helpen van onze zoon. En wij merken dat het bij hem het beste werkt om er veel, kort aandacht aan te besteden op een positieve manier. Er uitgebreid met hem voor gaan zitten, roept alleen maar afwijzing en boosheid op. We proberen zijn 'comfort zone'(eng woord ik weet het!) heel geleidelijk en stap voor stap te vergroten.

Heel veel dank kobalt

Kobalt, ontzettend bedankt voor je uitgebreide verhaal. Daar kan ik zeker wat mee. Ik heb ook net het boek 'slim maar...' gekocht, ik heb het nog niet kunnen lezen, maar dat ga ik snel doen. Hopelijk bied dit ook de nodige aanknopingspunten.
Interessant ook wat je schrijft over 'helpende gedachten'. Ik heb dat notabene geleerd tijdens mijn cursussen over coaching, maar nooit bedacht om daar richting zoon iets mee te doen. Heel goed idee.
Het is trouwens ontzettend herkenbaar wat je schrijft, zoals de handen voor de oren als je iets zegt wat kind niet wil horen.
Nogmaals dank, ik kom er later vast nog op terug! (heb nu even niet zo veel tijd)