Odd treft het hele gezin

Boek

Ken je het boek "Het explosieve kind" al? Het lijkt me voor jullie situatie gemaakt! Verder kan ik je helaas geen tips geven, maar ik wens jou en je familie wel heel veel kracht toe.
Zie hier een korte beschrijving van het boek: In dit boek wordt aandacht besteed aan kinderen met onbeheerst en agressief gedrag. De schrijver introduceert een eenvoudige, maar baanbrekende methode om om te gaan met chronisch inflexibele kinderen met een lage frustratietolerantie. Het boek is gericht op ouders met dergelijke kinderen. Bovendien kan het ook hulp bieden aan hulpverleners en docenten die hiermee geconfronteerd worden. Het boek heeft een duidelijke indeling met afgeronde hoofdstukken. Er wordt van een groot, duidelijk lettertype gebruik gemaakt dat de leesbaarheid vergemakkelijkt. Voor in het boek een inhoudsopgave, achterin verwijzingen naar boeken en websites plus een index. De schrijver is een psychiater verbonden aan de Harvard Medical School en het Massachusetts General Hospital.

Gedeeltelijk herkenning

Ik herken het e.e.a. in jouw verhaal. Mijn zoon heeft ADD en ook hij drukt een grote stempel op het gezinsleven. Gelukkig is er bij ons geen sprake van agressie. Ik heb geen partner, wel een dochter van 15, die meer en meer begint te klagen dat alles hier in huis om haar broer draait.

Om te voorkomen dat zij de dupe wordt van een broer met ADD, doe ik regelmatig leuke dingen met haar. Dingen die ik met haar grote broer niet doe; hij wil niets gezamenlijks ondernemen en heeft grote moeite zich op sociaal gebeid aan te passen.

Heel veel sterkte en wijsheid!

Jackie66

>>Logeeradres zou mooi zijn, maar in de familie weinig kans en begrip (bij ons is ze altijd heel lief......) < <

Ja, die kennen we.....nou geloof mij, na een aantal weekenden, als je kind zich ook elders op het gemak gaat voelen, komen ook daar de buien los! Zoon was toen hij net naar de logeeropvang ging ook als een lammetje daar....tot hij zich thuis voelde....toen ging hij daar ook even zijn ODD laten gelden....Gelukkig heb ik een opvang die daar prima mee om kan gaan....en dus kwam het goed....maar laat je famillie er eens mee kennis maken zou ik zeggen Waarschijnlijk begrijpen ze je daarna heeeeeel goed!

Oh ja....

en ook ik heb nog niet zo lang geleden (vorig jaar geloof ik) een keer bijna op het punt gestaan hem uit huis te laten plaatsen.....het ging niet meer, ik kwam er niet meer doorheen....toch is vanaf dat moment weer een omslag gekomen.....

Uit huis is bij ons goed geweest

In ons geval betrof het mijn stiefdochter, die op een gegeven moment ons gehele gezin compleet bepaalde, alle aandacht en energie ging naar haar. Van de vier kinderen kreeg zij 75% van de, ook nog eens negatieve, aandacht en de rest moesten we onder de andere drie verdelen. Altijd gedoe en geregel met school, afspraken, ruzies, weglopen, spijbelen, als ze thuis was was het altijd ruzie. Afgrijselijk. Uit huis plaatsen kwam in ons hoofd niet op, bestond gewoon niet, totdat hulpverlening het opperde. Uiteindelijk hebben we daartoe besloten, dus een vrijwillige uithuisplaatsing. In eerste instantie ging dat zoals jij het beschrijft: bij anderen lief en aardig, het leek wel alsof wij gek waren, en zij het engeltje. Maar dat hield ze niet lang meer vol. Uiteindelijk heeft het onze relatie een wereld van goed gedaan, echt! Haar problemen en gedrag uitte ze tegen de behandelaars, en met ons verbeterde de band zienderogen! Toen ze na een poosje ook af en toe een weekeinde kwam of in de vakanties was het warempel weer gezellig en leuk! En voordat ze dan weer in haar oude gedrag kon terugvallen ging ze weer terug naar haar woonplek. Het was heel moeilijk, heel zwaar om te doen, maar heeft ons achteraf alleen maar goeds gebracht. Nu is ze bijna 21, onze band is erg goed, het gaat ook goed met haar, ze heeft twee opleidingen gedaan, woont inmiddels zelfstandig, heeft net een jaarcontract en we zijn helemaal trots op haar. Ook de band tussen haar en onze andere kinderen is goed.
Zelf zegt ze achteraf ook dat het uit huis wonen toen gewoon de enige optie was. Niet echt leuk, maar ze weet nog heel goed hoe erg ze zich gedroeg, en dat ze het ook deels expres zo deed.
Achteraf heb ik er geen spijt van, omdat we echt alles al geprobeerd hadden (therapie, onderzoeken, scholen, enz. enz.) en dit de enige optie was. Wij konden het niet meer, en gelukkig hebben we haar een alternatief kunnen bieden dat uiteindelijk goed is uitgepakt.
Ik vertel dit niet omdat ik vind dat je je kind uit huis moet laten plaatsen, maar om aan te geven dat het ook weer niet zo erg is als het lijkt, omdat het zoveel goeds brengt. Kijk, voor ons speelden ook de andere kinderen een grote rol. Haar thuis houden deed hen vreselijk te kort, maar ons en háár ook! Wij konden haar niet (meer) bieden wat ze nodig had, dat sloopte haar, en ons, en we konden zo voor niemand meer goede ouders zijn. Dat heeft uiteindelijk de doorslag gegeven.
Veel sterkte hoe dan ook, het is vreselijk als het thuis niet loopt.

Vrijwillig uit huis

Vrijwillig slaat dan op het feit dat jullie het bepalen en dat het geen opgelegde maatregel is.
Je kunt als ouders zoiets inderdaad zelf regelen en bepalen. In ons geval zijn wij erg geholpen door MEE.
Stel dat je het zo overwegen, dan denk ik dat je dit kunt bespreken met de behandelaar. Je hebt een diagnose, dus je hebt een contactpersoon denk ik. Hebben jullie ook hulp of ouderbegeleiding? Dan neem ik aan dat je het daar kunt neerleggen, en dan kunnen zij je helpen of doorverwijzen. Dit wordt vanuit de AWBZ betaald. Uiteindelijk heeft onze dochter in een instelling gezeten dat met een PGB werd bekostigd. Bij de indicaties ed. zijn we door MEE erg geholpen. Daarna heeft ze in een kamertrainingstraject gezeten, ook via MEE geregeld.
Wat mogelijk is, is juist niet in het weekeinde uit huis plaatsen, maar door de weeks als het toch 'maar' schooldagen en veel routine betreft. Je krijgt daar thuis de rust weer in, en je kunt dan bv. om het weekeinde je dochter thuis halen en dan dingen samen doen, of alleen maar film kijken of zo. Je vermijdt dan dingen die stress oproepen omdat ze altijd maar weer moeten: op tijd opstaan, naar school, huiswerk, op tijd naar bed, en je neemt dan de leuke tijd, het weekeinde met de ontspanning voor jullie als gezin. Voordeel is ook dat voor je dochter de dag geregeld is, en dat ze goed in de gaten gehouden wordt zodat ze niet in zeven sloten tegelijk kan lopen. Gunstig is ook dat je het op vrijwillige basis doet, zodat je heel goed kunt blijven controleren of alles wel goed verloopt.

Goede ouders!

Jackie, je hebt het erover dat je faalt als je je kind zelf niet kunt bieden wat het nodig heeft en het uit huis moet laten plaatsen. Maar daar ben ik het niet mee eens. Jij hebt een bijzonder kind en daar hoort een bijzondere aanpak bij die jij niet kunt bieden omdat het in een gewoon gezin wel heel zwaar is voor jullie met precies dit bijzondere kind. Maar stel dat er ergens anders wel een goede plek voor haar is, dan ben je juist een slechte ouder (even zwart-wit gesteld) als jij je kind die goede plek onthoudt. Kortom, ook als je kind uit huis zou gaan moeten wonen, dan maakt jou dat nog geen slechte ouder. Uit huis zou dan beter voor haar zijn, en hoe moeilijk dat ook voor jou is, toch kies je voor die goede plek, omdat je voor je kind kiest!

Jackie

Ik weet niet of ik kan bijdragen, maar ik hoop je wel een hart onder de riem te kunnen steken. Wat ontzettend naar dat de zaken er nu zo voor staan. Terwijl je zo graag het beste voor je dochter en de rest van het gezin wilt.
Ik heb het vermoeden dat mijn dochter ook trekjes van ODD heeft. Ik heb het ook al een keer aan een gedragsdeskundige geopperd, tijdens een kortdurende behandeling van de problemen. Zij zag het niet direct, maar gaf wel aan dat ze uit (één) gesprek met toen 7-jarige dochter kon afleiden dat de kleine meid boven ons gezag wilde staan. De behandeling was wel succesvol in die zin dat onze rol als ouders ook bekeken werd: haar vader is te toegeeflijk en ik ben te star (confession: ik ben exact hetzelfde geweest in mijn jeugd, zij het minder extreem, ik moet zo oppassen dat ik me niet mee laat slepen en gewoon over mijn dochter heen wals). We zijn een jaar verder en met vlagen krijgt dochter vreselijke driftbuien als het niet naar haar zin gaat, krijsend vliegt ze over het schoolplein als ze geen afspraakjes kan maken, haar broertje vliegt ze meppend aan als hij in haar buurt komt (extra complicatie: hij vindt het tegenwoordig leuk haar uit te dagen), spullen vliegen in het rond (ooit stond ik in de supermarkt snoepjes op te ruimen: ik wilde ze niet kopen en toen smeet ze het zakje maar stuk op de vloer). Ik zie gewoon dat ze er zelf ook last van heeft, ze kan zich zo moeilijk beheersen en van de andere kant kan ze zo, als jij ook je dochter beschrijft, minachtend en brutaal zijn. Je begrijpt, het hier getipte boek wil ik graag eens lezen. Ook omdat inderdaad het soms lijkt te helpen als je in plaats van ertegen in gaat meedenkt. NIET haar zin geven (wat dat betreft ga ik nog liever de confrontatie aan), maar gewoon op hetzelfde pad komen. Mijn dochter bloeit op als ze meer verantwoordelijkheid krijgt, mag meekoken, zelf iets grotemenserigs doen. Jouw dochter is een stuk ouder, je hebt al een hoop hulp gehad, dus misschien is mijn tip al lang door jouw uitgeprobeerd en ongeschikt bevonden en veel te simplistisch, maar wat als je iedere maand een familiedag houdt en ieder maand een lid van het gezin daarvoor een invulling bedenkt en uitvoert (budgetgebonden natuurlijk, om niet iedere maand in een duur pretpark te zitten). Dat vindt ze vast heel leuk om te doen. En wat is er mis met logeren juist als ze ergens anders lief is. Dan hoef je je niet bezwaard te voelen en je hebt toch je rust. Andere mensen overtuigen dat het echt zo erg is als je verteld is wel het minst belangrijk.
Sorry als ik de plank missla hiermee. Ik wens je in ieder geval veel sterkte.

Jackie

Hier een zoon van 12 met ODD en ADHD. Bij periodes heeft hij hetzelfde gedrag wat jij beschrijft. Hij is daarbij ook nog agressief naar zijn broertjes toe. We zitten nu precies in zo'n periode en het is ontzettend vermoeiend. En inderdaad: belonen, straffen, erover praten, het lijkt allemaal zinloos. Toch blijf ik dat doen, vooral praten en uitleg geven over zijn gedrag en wat de gevolgen daarvan zijn voor hem en voor een ander. Probeer samen oplossingen te bedenken. Ik laat hem merken dat ik het belangrijk vindt wat zijn mening over bepaalde dingen is. Soms kan dat en soms niet, want dan heeft hij er helemaal geen zin in en zit je tegen een stenen muur aan te praten.
Ik kan me goed voorstellen als je continue in zo'n strijd zit, dat je hele gezin naar rust en verbetering verlangt. Je zit in een cirkel en daar kom je niet uit.
Neem je zelf wel eens een time-out door een weekend weg te gaan met je man? En waarom zou je haar niet laten logeren bij iemand, al is het om zelf even op adem te komen? Het neemt het probleem niet weg, maar je bent er dan wel beter tegen opgewassen. Neem broer af en toe alleen mee om iets leuks te doen, hij heeft dan ook even de aandacht.
Veel sterkte!

Jackie

ik weet niet waar je woont, maar ik weet dat Vrienden van Tom, een Stichting voor dit soort kinderen, crisisopvangmogelijkheden heeft.....

Ook hier ervaring

en uiteindelijk niet gekozen voor uithuisplaatsing, ik was er zo bang voor....
NU zijn we weer een tijdje verder, overgestapt naar Strattera en met de juiste begeleiding komen we een heel eind. Maar het is zwaar...
Later meer, ben een beetj eonthand op het moment.

Dochterlief, heeft diagnose ADHD/ODD/hechtingsproblematiek en als lichamelijke handicap ook nog reuma.

Jackie

Hoe is het nu? Hier gaat dochterlief ook elke maand naar de logeeropvang, van Meetpoint. Het moet, wij hebben de lucht nodig om bij te tanken. Daarnaast zorgen we dat er genoeg één op één momenten zijn met beide kids. Hier zien we bijvoorbeeld dat de boze buien vooral zijn als ik er bij ben. Ik ben in dekerstvakantie alleen met de oudste weg geweest en me best zorgen gemaakt hoe het vader en dochter zou vergaan, onterecht want het ging goed!
En hier is mijn motto geworden, alleen als ik goed voor mezelf zorg kan ik goed voor mijn kinderen zorgen!

En wij hebben nog steeds ouderbegeleiding gesprekken om ons te steunen om de regels vast te houden, niet toe te geven voor de lieve goede vrede en dat helpt, het sterkt ons. Het is zwaar maar zo fijn om te horen dat je op de goede weg bent!

Sterkte!

Die emotie is onderdeel van het probleem

In je beide bovenstaande berichtjes beschrijf je de situatie heel helder. Wat je dochter grip geeft is het feit dat jij ruzies wil vermijden én dat je je gekwetst voelt door haar woede en haat. Het ís ook niet persoonlijk bedoeld, het is inderdaad haar eigen pijn en onvermogen wat eruit komt. Maarrr, jij bent te raken, en dat voelt ze.
Wat ons een poos heeft geholpen is, je opstellen als een hulpverlener. Je stelt gedragsregels op, of je bespreekt ze nog weer eens een keer, en je gaat die dan handhaven, op een manier alsof het niet je dochter is die jou zo kan raken, maar een willekeurig meisje dat hulp nodig heeft en gebaat is bij een consequente aanpak. Ook moet je niet bang willen zijn voor ruzie. Als jij consequent bent zal zij flippen, maar als jij dat van je af laat glijden is zij tenminste de enige die er last van heeft, en niet de rest van het gezin ook.
Overigens was juist dit inzicht voor ons uiteindelijk de aanleiding om dochter toch uit huis te plaatsen. Op de lange duur kon ik (want het meeste kwam op mij neer omdat ik gewoon veel regelmatiger thuis was) het gewoon niet opbrengen om altijd deze houding uit te dragen naar haar toe. Wel werkte het vaak erg goed. Maar het was te slopend.
Bijkomende angst voor ons was wat dat betekent op de lange termijn, altijd die rotsfeer in huis. Wat betekent het voor de band met je kind in de toekomst, wat betekent het voor je andere kinderen nu en in de toekomst. Zouden onze andere kinderen uit ellende veel naar vrienden vluchten en dergelijke...? En daarbij was ik bang voor wat er zou kunnen gebeuren als ze ouder werd, en steeds uithuiziger. Eigenlijk konden we haar veiligheid niet meer garanderen en bleek ze ook op school niet te handhaven.
Zoals ik al zei, ik denk dat je de hele situatie al heel helder beziet. Als je nu probeert je eigen gevoel even los te laten, waar zou dan je dochter het meest mee gebaat zijn? En kun jij dat bieden? En waar zou je zoon het meest mee gebaat zijn, en je man en jullie samen?
Ik kan nogmaals herhalen dat voor ons, dochter uit huis te laten wonen heel heilzaam is geweest. Dochter kon al haar woede en frustratie eruit blijven gooien, maar haar doelwit (de hulpverlening) kon niet echt gekwetst worden omdat het voor hen 'maar' werk was. Niet dat de begeleiders niet lief en zorgzaam waren, maar zij konden dit gedrag natuurlijk veel beter verdragen. Men bleef rustig en kalm, de respons was voorspelbaar, ze kon geen drama's meer veroorzaken. Voor ons was het een ongelooflijke opluchting, pas als je die druk en last even niet ervaart voel je hoe ontzettend veel energie dat elke keer weer kost. En toen er eenmaal een ritme inzat en ze regelmatig thuis kwam in de weekeinden waren die erg gezellig! Tot onze verrassing, we leken wel vergeten dat we het met elkaar gewoon fijn konden hebben.
Dus aan de ene kant raakten we haar kwijt, maar we kregen haar op een ander vlak zoveel fijner terug. Ook nu hebben we een fijne band, bellen, mailen en skypen zeer regelmatig, zien elkaar iets minder vaak omdat we allebei druk zijn en niet zo dicht bij elkaar wonen, maar de band is echt heel erg goed, haar jongere zus en broertjes logeren regelmatig bij haar. Enfin, zoals het gaat als het goed zit.
Ik denk dat dit niet zo zou zijn geweest als ze thuis was gebleven. Ik denk dat dan uiteindelijk de bom zou zijn gebarsten, dat ze zou zijn weggelopen, eventueel zelfs slachtoffer van een loverboy zou zijn geworden. Dan waren we vanuit een heel onfijne situatie uit elkaar gegroeid. Plus dat onze kinderen veel getuige zouden zijn geweest van hele nare situaties. Veel en hard schreeuwen en ruzie is ook huiselijk geweld...
Ik wil je niet pushen en weet ook helemaal niet of uit huis de ideale oplossing is. Ik weet wel dat doormodderen eigenlijk geen zin heeft, dat iedereen daar onderdoor gaat.
Kun je helemaal blanco met iemand praten, een hulpverlener of iemand van jeugdzorg, een psycholoog die haar kent? Ik hoop het voor jullie. Wie weet hebben die tips.
En probeer niet te aardig te willen blijven, ik denk juist dat je dochter duidelijkheid en fermheid nodig heeft. Ze moet niet voelen dat je kwetsbaar bent, daar maakt ze misbruik van (niet omdat ze het expres doet, het is gewoon haar trigger).
Sterkte hoor!

Hoe gaat het nu?

Ik ben benieuwd of het wat beter gaat, of dat jullie een beslissing hebben genomen en iets in gang hebben gezet? Heb je (weer eens) met dochter gepraat?

Herkenning zat en tussenweg

Jackie bij puberteit loopt een soortgelijk draadje, kijk daar ook eens voor herkenning. Voor hier: wij hebben net als jij te maken met: "Brutaal gedrag. Alles willen bepalen. NU iets willen en schelden als het niet mag/kan. Uitlachen, sarren... Toch de mobiel aan tafel, toch nog een koek extra gepakt. Gesprekken probeert ze te vermijden (de zoveelste poging, waarvan zij vindt dat ze daar geen zin in heeft. Ze mag nooit wat, broer is moederskindje. Ik luister niet naar jou en ga zo maar door."
Het enige verschil is dat ik een zoon heb, maar verder is het exact hetzelfde. De hulpverlening vertelt me dat moeders meestal de klos zijn als het gaat om uitschelden enz. Hier hebben we een tussenweg: Meedoen aan systeemtherapie. Zo niet: uithuisplaatsing want dan wil hij kennelijk geen oplossing en nu is hij niet te handhaven. Verder heb ik mezelf (zie puberdraadje) gewapend door gewoon op mijn hielen om te keren en door te gaan met waar ik mee bezig was als het schelden begint. Bij geen publiek is de lol er gauw vanaf. Ja, het is moeilijk en ook de minachtende houding is bijzonder onsympathiek en pijnlijk. brrrrr Wacht niet te lang met hulp/advies te vragen. Waarschijnlijk gaat ze steeds verder in het overschrijden van grenzen als er niet wordt ingegrepen. Ook een idee: laat je man het corrigeren een tijdje overnemen. Kan dat?

Fijn

dat jullie een tactiek hebben uitgestippeld. Overdenk nog even dit: hoe harder je kind schreeuwt en je uitscheldt, hoe ongelukkiger het is.
Trouwens, wat ik me ineens afvraag. Zou iets als Ritalin in dit geval (ODD) ook kunnen helpen, of is dat een heel domme vraag?
Of bv. antidepressiva?
Ik heb boven verteld over (stief)dochter, die nu bijna 21 is en met wie het nu heel goed gaat. We hebben ook een zoon van bijna 9, hij heeft pdd-nos, en kan me af en toe ook heel naar uitschelden. Dit gebeurt vooral als het leven voor hem ineens niet meer zo voorspelbaar is, dus als we moeten haasten, of als ik bij hem ergens op aan dring, dat maakt hem zenuwachtig en dan kan hij snel gaan mopperen.
Inmiddels loop ik ook gewoon weg. Gek genoeg is het daarna ook weer over, en is het net alsof hij niet eens weet dat hij het doet. Het lijkt bijna dwangmatig, een soort tic, om zich af te reageren. Nu ik me dat voorhou gaat het ook beter, kan ik het van me af laten glijden.
En als ik relaxter ben, is hij het ook weer, en zo grijpt alles in elkaar.
Je schrijft bv. dat je ook last hebt met koeken, of met bellen ed. Ik denk dat ik zoveel mogelijk zou proberen dit soort dingen onmogelijk te maken.
Koeken in een kast met een slot erop, telefoonnummers blokkeren, dat soort dingen.
Wij hadden hier ook altijd gedoe met de computers en wie wanneer erop mocht. Sinds we Timeslot hebben is het gedoe over.
Ik denk dat je je erbij neer moet leggen dat je je kind gewoon altijd meer en strakker moet begeleiden en coördineren dan bij andere kinderen.
Net als bij ons met pdd-nos, dat gaat nooit over.

Wow

heel veel sterkte,
Ik herken veel in je verhaal, als is het hier nog maar in het klein. Kleine kinderen worden groot.....slik...

Gossie jackie

Omdat het zo herkenbaar is heb ik je al eens een berichtje geschreven en het een beetje gevolgd. Weer is het herkenbaar, in mijn dochter en ook in mezelf trouwens. Nu je schrijft over dat dwangmatige. Je had het zo over mij in mijn jeugd kunnen hebben. Je dochter heeft een oerdrang om haar eigen zaakjes te bepalen. Zo'n oerdrang dat het voor geen van jullie meer werkbaar is. Want ook voor haar is het niet prettig, de manier waarop ze haar zaakjes denkt te moeten regelen. De weerstand die ze krijgt activeert haar, maakt haar feller, maar ze beseft niet dat ze die weerstand zelf oproept en ziet niet dat er ook andere wegen zijn. Het dwangmatige is ook een manier om de zaken onder controle te houden en eigen baas te zijn. Ze moet leren hoe het ook anders kan en tja, een puberteit, waarin het verkrijgen van autonomie sowieso centraal staat, helpt daar natuurlijk niet bij. Ik kan je overigens vertellen dat ik zelf als puber erg onzeker was (welke puber niet, haha) en dat deze karaktertrek mij destijds wel geholpen heeft trouw aan mijzelf te blijven (er zit dus ook een voordeel aan een sterk karakter). Jullie hebben begeleiding nodig, je hoeft het niet alleen te doen of te kunnen. Zorg goed voor jezelf, dat doet je docher ook. Houd in gedachten dat ze de potentie heeft ooit een verstandige, sterke volwassene te worden, en jij de trotse moeder.