Omgaan met verdriet om onbegrip

Wat enorm..

vervelend! Jammer dat ze je dochtertje niet snapt en blijkbaar niet inziet hoe verkeerd ze bezig is. En dan zeggen ze dat volwassenen de wijste (zouden moeten) zijn...Een hele dikke knuffel voor jou en je kind en hopelijk leest ze de papieren snel door en kan ze beter omgaan met haar kleindochter.

Dikke knuf, Rian

Moeilijk

Je geeft erg weinig informatie dus ik kan nauwelijks uit je bericht opmaken wat er speelt. Dus de achtergrond van de opmerking van je schoonmoeder begrijp ik niet helemaal.
Wat ik wel weet is dat het voor buitenstaanders heel moeilijk te begrijpen is, een kind waar `iets` anders aan is. Misschien kun je haar beter een keer een informatief boek of een folder laten lezen over de betreffende aandoening? En wellicht kan je man beter eens rustig met zijn moeder gaan praten over wat er speelt, en hoe moeilijk dat voor jullie is?

Moeilijk

omdat onze dochter een ADHD heeft en hechtingsproblematiek.
Maar schoonmoeder blijft maar zeggen, ik snap het niet, je ziet er niks van..Ik heb haar gezegd dat als zehaar kop in het zand blijft steken wij er niet mee geholpen zijn.

En nee het was geen grap, als dat zo was geweest was het een hele misselijke en had ik haar buiten gezet.

Dat bedoel ik niet

Ik snap echt niet wat het één met het ander te maken heeft. Het zijn vreemde, heel vreemde opmerkingen die je schoonmoeder maakt, helemaal los van wat er met je dochter is.
Ik kan me overigens best voorstellen dat zoiets wél plagerig bedoeld is, dan zou ik er geen problemen mee hebben.
Verder, ook hier geen begrip en dat vind ik jammer, maar het zij zo. Je schoonmoeder hoeft je ook niet te helpen, het helpt jezelf enorm als je je dat realiseert.

Hier ook weinig begrip...

Tenminste... aan een "kant" van de familie (andere kant gaat wel prima, dus het kan wel )
Ze begrijpen helemaal geen biet van autisme, en dat is vervelend als je twee kinderen hebt met een stoornis in het autisme spectrum. Wat ik nog erger vind, is dat ze het ook niet willen horen, we hebben gesprekken gehad, folders en boekjes aangeboden, internet sites, van alles. Het hielp allemaal geen zier, want het lijkt het ene oor in en het andere oor uit te gaan. Grote dooddoener blijft altijd "ik zie er niks van!" tja, jij kent hem ook al.Of "ach, tegenwoordig heeft iedereen wel wat".
Maar goed, we komen dus geen stap meer verder daarin... en ik probeer het nu los te laten. De contacten zijn vrij minimaal, en oppervlakkig, en zo leven we een beetje naast elkaar. Af en toe wordt er weer eens een domme opmerking rondgestrooid... die ik dan maar afdoe met een "ze weten niet beter". Helemaal breken zullen we ook nooit, want ik weet heel zeker dat ook deze familie op hun manier van onze kinderen houden, het lukt alleen allemaal niet zo goed, en dat is erg jammer. Ik merk wel dat het beter gaat nu de kinderen wat groter worden, en ook zelf beter aan kunnen geven wat er aan de hand is. En dan gaat het niet om het grote woord "ik ben autistisch" (alhoewel ze dat ook weten) maar vooral inspelend op de situatie op dat moment "ik vind dit niet fijn! het is te druk voor mij"
Hoe oud is je dochtertje?
groetjes, Tess

Tja

Voor een buitenstaander is ad(h)d lastig te begrijpen. Voor de meesten is adhd alle dagen heel druk. Maar dat is het niet. Het is veel complexer. Je wilt niet weten welke foute opmerkingen mijn schoonfamilie gemaakt heeft. Zij hebben bepaalde vooroordelen, die praat ik ook niet meer uit hun hoofd. Ik heb zowel mijn familie als schoonfamilie geprobeerd uit te leggen wat adhd is en wat dat voor onze zoon voor een gevolgen heeft en wat je beter niet kunt zeggen en wat wel, hoe je zoon het best kunt benaderen. Mijn familie heeft dat goed opgepakt, mijn schoonfamilie kennelijk minder. Dat heeft mij veel pijn gedaan want je voelt het als een afwijzing van je kind. Inmiddels heb ik zelf geaccepeteerd dat mijn zoon adhd heeft en we doen met z'n allen ons best om hem daar in te begeleiden. Hij zelf heeft het ook geaccepteerd en vindt inmiddels zijn weg in hoe er mee om te gaan.Ik heb inmiddels door dat die opmerkingen van mijn schoonfamilie niet bedoeld zijn om mijn kind af te schrijven maar uit onwetendheid proberen zij op hun manier advies te geven.
Wat anderen betreft, ik kan er nu wel om lachen en denk maar :"Ach, ze weten niet beter" en sindsdien kan ik er veel beter mee omgaan. Maar dat heeft wel jaren gekost.
Overigens zie ik niet wat de opmerking van je schoonmoeder te maken heeft met een kind van adhd. Als buitenstaander zou ik denken dat schoonmoeder erg onzeker is en graag een betere band met je kind wil hebben. Maar misschien zit ik er helemaal naast.

Combinatie

ADHD en hechtingsproblematiek maakt het zo lastig. En ja het is ingewikkeld, zeker het laatste. Hechting is zo'n ingewikkeld iets en omdat ze al 10 is het proces naar verbetering zwaar, lang en ingewikkeld.

Maar ja, net als wat jullie zeggen, het doet gewoon zeer en in mijn ogen is het een hele domme uitspraak. Maar ja, dochterlief is ook verdrietig en boos omdat er iets wordt gezegd wat niet waar is.

Praten, veel praten

Maar dan niet met oma, maar met dochter. Samen staan jullie sterk, en kunnen jullie de wereld van onbegrip aan. Het is niet erg om boos en verdrietig te zijn om domme opmerkingen, als je die boosheid en dat verdriet maar deelt. Domme opmerkingen kunnen je niet voorkomen, maar je kunt je er wel tegen wapenen. Samen. En dat is dan meteen goed voor de hechting ook. Samen boos zijn, samen verdrietig zijn, samen je ergeren. Dat is heus ergens goed voor.