Onrustig gezin

Ik zie twee mogelijke verbeteringen

1. Ga nog een keer met de buurvrouw praten. Leg haar uit dat er dan wel wordt geschreeuwd, maar dat er niet wordt geslagen/mishandeld. Mogelijk stelt haar dat wat gerust. Als buurvrouw dan nog blijft aandringen op verbetering, waarom doet ze dat dan? Ervaart ze misschien zelf geluidsoverlast? Roepen jullie vreselijke dingen naar elkaar? Kortom, waarom maakt ze zich eigenlijk zo druk?
2. Zodra je boos wordt op je kind(eren), ben je al verloren. Iedereen, echt iedereen die boos is, kan niet meer helder denken. Dus dat wordt inderdaad terugschreeuwen zonder dat het effect heeft op het gedrag. Stel dus plannen op hoe je de kinderen gaat corrigeren zonder boos te worden. Er moeten (gezins)therapeuten en/of programma's/cursussen te vinden zijn waarin je daarvoor tips kunt krijgen die je ook echt kunt toepassen, waar je wat aan hebt. Je kunt ook videohometraining aanvragen volgens mij. Dan komt er iemand met jou kijken wanneer correctie wel effect heeft en wanneer niet.

Opvoedingsondersteuning niet thuis

Mogelijk dat andere posters met kinderen met ADHD tips hebben over goede opvoedingsondersteuning, ouderbegeleiding, die gericht is op kinderen met ADHD.
Bureau Jeugdzorg is een indicatieorgaan en heeft over het algemeen zelf te weinig expertise op dit terrein. Opvoedingsondersteuning thuis zoals videohometraining lijkt mij een risico als je al zorgen hebt over bemoeienis van het AMK of moeite je geluidsniveau laag te houden. Zoek een bureau waar je vaardigheden kunt bespreken zonder je geluidsniveau te zorgelijk te etaleren. Een onderzoek door AMK of mogelijk zelfs Kinderbescherming wil je toch zien te vermijden, het helpt namelijk niet en geeft een hoop onrust in je gezin.

Annej

dat lijkt me een mooie, vaardigheden om het geluidsniveau laag te houden. dat zou mooi zijn.
Kent iemand een bureau? zo had ik het niet bekeken.
Ik vind het zelf ook verschrikkelijk dat ik te luid praat. Mijn man ook. we hebben nu afgesproken om elkaar een signaal te geven omdat het ook heel lastig is om elkaar af te vallen midden in een situatie.
het vreet energie. Eigenlijk ben ik zelf een heel rustig mens.

Ik hoop dat iemand daar een tip voor heeft, een dergelijke training.

Haptotherapie?

Kinderen en zelf hebben ook haptotherapie gedaan. Dat kan helpen om er een betere balans in te krijgen, als je een goede therapeut kunt vinden. Of mogelijk Mindfullness of andere therapien die je aandacht weer naar je eigen optreden leiden.

Communicatie

Ik ken ook zo'n gezin! de een schreeuwt, de volgende schreeuwt eroverheen, en moeder heeft bijna een megafoon nodig om er dan weer overheen te komen kortom: het werkt niet!!!
Maar dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd. Ik zou niet weten hoe het aan te pakken... zelf heb ik eens een cursus communicatie met kinderen gedaan, die was overigens niet op probleem kinderen of problemen gericht, maar gewoon algemeen, en daar heb ik echt wel wat geleerd! Heb het de bewuste moeder ook aangeraden overigens, maar die heeft zelf ook de rust niet om zoiets te doen, en er dan ook naar te blijven handelen. Misschien werkt zoiets voor jou wel, en probeer het dan niet alleen vanuit de probleem situaties te bekijken maar wat algemener. Echt, ouders met "gewone" kinderen lopen ook wel eens tegen dit soort problemen aan, al zijn ze dan wel vaak minder heftig en de aanpak komt dan ook vaak op hetzelfde neer, maar in een versterkte versie.
Overschreeuwen werkt uiteraard nooit. Je kunt eigenlijk alleen maar rustig zeggen "ik zie dat je heel boos bent, maar zo kan ik niet met je praten" en dan wachten tot de bui een beetje zakt en het dan weer oppakken en bespreken wat er aan de hand was. De opmerking "doe eens wat rustiger" werkt hier ook nooit wat beter werkt is afleiding, en zelf je stem verlagen, rustig en vooral niet te hard praten. Dan horen ze je niet? nee, inderdaad! ze zullen zelf rustiger moeten worden om je te verstaan, misschien is het wel iets zinnigs dat je zegt, zoals "wie wil er een snoepje?" )
Maar goed, mijn taktiek is toch meestal een van afleiden, uit elkaar halen en eerst weer rust krijgen.
Oh ja, en de buuf? die heeft hier ook altijd haar mening wel klaar! ik lig er niet meer wakker van. Als je zelf weet dat je al het mogelijke doet, en al hulp hebt gezocht... dan belt ze voor mijn part het amk maar, dan zullen die alleen maar concluderen dat het best mee valt. Hoe is je buuf verder? als ze op zich wel aardig is zou ik haar wel vertellen wat er speelt, en ook hoe je het probeert aan te pakken. Dat brengt vaak wel een hoop begrip.
groetjes, Tess

Driftbuien

Ja, ik herken wel wat hoor. Het is hier niet altijd zo, wel geweest aantal maanden geleden, in stressige tijden (zitten we nu een beetje in doordat ik een tijd uit de running ben geweest en helemaal op, door operatie). Dat soort dingen hebben zo'n weerslag op ons gezin, de kinderen worden steeds drukker, ik ben moe, kan het niet hebben, val uit, man ook moe valt ook uit.
Nu gaat het gelukkig weer hier, maar oh wat kan het heftig zijn.
Wat mij opvalt in je verhaal is de uren durende woedeaanvallen van je zoon. Dat herken ik maar al te goed van onze adhd-er van 7, maar sinds hij aan de medicatie is, zijn die woedeaanvallen veel minder geworden (ipv 1 a 2 per dag, misschien 1 per week en dan veel korter). Die woedeaanvallen hebben zo'n stempel op dit gezin gedrukt, vooral achteraf zie ik dat heel duidelijk. Sinds hij die aanvallen niet meer heeft, is het hier een stuk beter geworden. Ik zou daar iets mee proberen te doen. Hier heeft medicatie enorm geholpen, maar wie weet wil je dat niet (of doe je dat al, maar helpt het niet) dan zou ik kijken of je een vorm van therapie voor hem kan vinden oid. Echt, doe daar iets mee. Ik weet hoe erg die aanvallen kunnen zijn, voor iedereen in het gezin.
En inderdaad, hoe moeilijk ook: stop met schreeuwen. Wat dat betreft heb je misschien wel wat aan de andere tips hier.
Sterkte!

Reaktie uitstellen

Oei, ook hier kan het er soms behoorlijk luidruchtig aan toe gaan. We hebben een dochter die nooit de kamer uit wil gaan als ze agressief wordt. Als ik haar dan aanraak (echt puur de aanraking) vindt ze dat al pijnlijk. Ze begint dan luidkeels te gillen dat ik haar mishandel en dat ik haar haat. Het geluid kan dan zo in een filmpje over kindermishandeling.
Ik heb het AMK hier nog niet aan de deur gehad, maar het is heel heftig wat ze dan allemaal roept. Wat ik ook zo herkenbaar vindt, op een gegeven moment verlies ik ook mijn geduld, dan word ik ook boos en dan schreeuwen we tegen elkaar. Oei, niet leuk. 'Schreeuw niet zo!!' 'Ik schreeuw niet!'
Het gaat de laatste tijd wel al veel beter. Wij doen hier aan collaborative problem solving en dat helpt echt om de driftbuien te voorkomen en de problemen van onze kinderen (die niet gering zijn) op te lossen. ('Het explosieve kind' of www.livesinthebalance.org)
Wat ik van deze methode vooral geleerd heb, is dat het geen zin heeft met een kind te communiceren over het probleem, als het kind (en jij zelf) boos is. Dus als ik een conflict heb met mijn kind, als ik mezelf boos voel worden, zeg ik in mezelf: 'Nu praten heeft geen zin, ik kom hier later bij haar op terug.' Dat helpt. Op zo'n verhit moment lijkt het net alsof het opeens van levensbelang is om .... (vul maar in: je tanden te poetsen, naar school te gaan, te stoppen met zeuren). Maar er is nog nooit iemand dood gegaan van te laat op school komen, ongepoetste tanden of zeuren. En dan kom je later, als iedereen weer rustig op terug. 'Laatst wilde je je tanden niet poetsen, toen kregen we er zelfs heel erg ruzie over, wat was er nu precies aan de hand?'
En dan de buren, oei. Wat wij hier doen is uitleggen. Dat doen we overigens alleen aan de naaste buren, die we aardig vinden. We zijn redelijk open over onze zoektocht naar oplossingen en hulp. We vertellen dat onze dochter zo schreeuwt, maar dat we echt niet slaan, dat dochter dat zo beleeft, maar dat het in werkelijkheid een hoop geschreeuw om niets is.
Nou ja, tot nu toe nog geen amk op de stoep gehad.
Sterkte ermee.

Tip

stop met schreeuwen. Ook met terugschreeuwen.
Als je kind schreeuwt zeg jje haar/hem;' Wat zeg je, ik kan je niet verstaan als je zo schreeuwt. Praat maar zachtjes dan begrijp ik je beter'
Praat dan ook zachtjes tegen ze!
Op voeden is voorleven.....

Bij mij thuis

gaat het altijd heel rustig aan toe. Hier wordt nooit geschreeuwd. Dat snap je zeker wel?

.......not......

Maar echt het helpt om er gewoon niet in mee te gaan.
Door te schreeuwen en door dat lawaai in je oren kom je in een emotionele achtbaan terecht. Een iemand zal moeten uitstappen om het ding af te remmen. En dat ben jij. Want jij bent de volwassenne!

Koentje

Das een mooie: uitstappen om de achtbaan af te remmen! die houden we erin
groetjes, Tess

Je zoon

Kun je niet weggaan, als je zoon zo'n langdurige woedeaanval heeft? Ik kan me voorstellen dat je na anderhalf uur zelf ook ontploft!
Hier ook, vaak bouwt mijn irritatie zich gedurende de dag al op. Dan nog zo'n vervelende bui van zoonlief er overheen en BWAM! En jawel, meestal is dat aan het eind van de middag.
Met de directe buren hebben wij geen problemen. Daar hebben ze bijna allemaal zelf ADHD en ASS, hoe is het toch mogelijk! Maar in elk geval, heel veel begrip over en weer, en juist uitwisselen van tips en ervaringen.

Blij

Ik ben heel blij met jullie reacties. Ook omdat ik onze situatie niet als uitzonderlijk zie. Want dit alles brengt mij enorm aan het twijfelen. Ik durfde vandaag niet eens meer iets te doen bij de kinderen. Ik heb ook in mijn omgeving nagevraagd wat de indrukken zijn. Misschien is het mij helemaal niet opgevallen dat ik mijn kinderen mishandel (amk gaat daar toch over?). Het voelt zo oneerlijk dat dat nu zo bedreigend hier hangt. Ik zet me heel veel in voor de kinderen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. Dat is ook wat ik om ons heen hoor.

Nog even wat directe reacties:
ja, wij stoppen met schreeuwen . Dat is toch het meest logische wat ons te doen staat. Hoe simpel het ook klinkt. Het is er misschien ook wat ingeslopen etc. Aan ons nu om daar als eerste op te gaan letten. hebben we ook echt zo afgesproken. Je hbt gelijk hoor Koentje.

Medicatie slaat bij zoon niet goed aan. We hebben de mogelijke stofjes geprobeerd, zonder resultaat. helaas is het dus bij ons zo dat we met veel therapie en begeleiding moet bereiken dat zoon beter met emoties om leert gaan En hij is daar al heel ver in hoor. Dat kost ons ook veel inspanningen enzo maar we doen het met alle liefde.

kinderen krijgen nu goede therapie waarin ook wij als ouders betrokken worden. Wat de communicatie betreft kan er heel wat verbeteren tussen mij en mijn man. Wij begrijpen elkaar vaak verkeerd en soms lijkt het of wij ook uitgespeeld worden door kinderen (vooral zoon). Bijvoorbeeld alleen de ene ouder willen of roepen over de andere ouder dat die iets gedaan heeft enz. Daar ben ik me nu meer bewust van.

Morgen ga ik zelf het AMK bellen. Zelf maar eens uitzoeken wat wij nog meer kunnen doen dan we nu al doen. En ook al zijn we wat overspannen of we daar nog iets missen. Het is nog wachten op de buurvrouw. Waarvan ik trouwens denk dat ze het erg goed bedoelt, maar een beetje te ver doorslaat. Ze adviseert bijvoorbeeld zelfs om een andere therapeut voor de kinderen te gaan nemen, ze weet daar helemaal niets van af.

Guinevere

Trouwens, grappig dat je dat zegt, dat van de buren. Toevallig zei iemand vandaag tegen mij dat je beter in een straat met heel veel van dit soort gezinnen kan wonen. Dan wordt er misschien met iets meer begrip en steun gereageerd

Bagel

Ik geloof dat ik zelf niet het amk zou bellen. Je weet toch helemaal niet of die buurvrouw een melding gaat doen? Ik denk dat je, als je zelf belt, gelijk een stigma krijgt van: moeder twijfelt zelf of ze wel goed bezig is. En dat terwijl ik in je posts lees dat jullie juist wel op de goede weg zijn. Je kijkt kritisch naar jullie eigen handelen, je gezin is in therapie.
Ik zou dan eerder de huisarts in vertrouwen nemen. Voor je het weet gaat zo'n telefoontje een eigen leven leiden. Misschien zeg je in je nervositeit wel net iets wat niet zo handig is, en daar ga je.
Ik heb nog een tipje: zorg ervoor dat jij en je man/partner ook tijd met z'n tweetjes hebben. Zodat je even zonder achtergrond ruis, met elkaar kunt praten. Bij ons is dat van groot belang. Het hoeven hier helemaal geen uitgebreide etentjes te zijn hoor, als is het maar even een prive gesprek in de tuin.

Amk bellen?

Dat zou ik dus echt niet doen. Wat denk je dat je dat oplevert?
Je schrijft dat jullie al begeleiding krijgen voor de kinderen; het lijkt mij voor de hand liggen dat je dit met je hulpverleners bespreekt. Of heb je dat al gedaan?
En over die driftbuien: ken je het boek 'Het Explosieve Kind'? Als je het nog niet kent: direct van de bieb halen! Of google er even op, je vindt er online van alles over. Hier op het forum is er al veel over geschreven. Voor ons was het een eye-opener.
En het is al vaker gezegd: stop met het schreeuwen. Direct, hoe moeilijk het ook is.

Geslapen

en jullie hebben gelijk. Ik ga niet bellen. Er wordt hier keihard gewerkt om alles op de rit te krijgen. Dat doen we met al ons vermogen en het lukt aardig. Dat we af en toe zelf even los gaan kan iedereen gebeuren. We hebben nu echt afgesproken op elkaar te letten met toon en volume.

Af en toe terugtrekken om samen een kop koffie te drinken (en te kunnen praten ha) is inderdaad ook heel goed. Nu kijken we vaak geïrriteerd en stoppen met gesprek als er ruis is.

Ik heb dit ook gelijk met hulpverleners besproken. Ook om toch hun eerlijke indruk te krijgen. We hebben ook daar goede adviezen en versterkende woorden. Heel fijn om dat ook in deze situatie zo te kunnen gebruiken.

Het boek het Explosieve kind heb ik gelezen. We hebben er echt zoveel aan gehad.
Ik sta weer even sterker hierin. het kwam zo koud op mijn dak. dit er ook nog bij. Maar nu weer de focus op het gezin. Er valt nog heel veel aan te pakken. Met onze nieuwe inzichten en aanpassingen moet het alleen maar beter zijn. Wat dat betreft ben ik de buuf wel dankbaar. Soms heb je het ook wel nodig van een buitenstaander iets dergelijks te horen.
Maar het moet niet groter worden gemaakt dan het is.