Ouderlijk zelfvertrouwen bij zorgenkinderen
Hoe staan jullie daar eigenlijk in? ; Ik heb een zoon met ADHD/ass-kenmerken en een laag IQ. Inmiddels is hij 25, uit huis en samenwonend en heeft hij een begeleid werken plek. Het contact tussen ons is niet zo goed; zoon houdt dit af.
Vanaf heel jongs af aan hebben wij (vader en ik) veel extra energie moeten inzetten en zijn wij bezig geweest met hulpverleningstrajecten. Ondanks dat, viel op diverse plekken wel op dat hij zich niet altijd gedroeg zoals het hoorde en bleven veel dingen lastig voor hem waardoor er steeds veel begeleiding van ons nodig bleef.
Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat ik gedaan heb wat ik kon en ik niet aan mijzelf en mijn capaciteiten als moeder hoef te twijfelen. Maar eerlijk gezegd heb ik daar wel aan getwijfeld en mee geworsteld. Me onwillekeurig toch steeds afvragend: 'Wat heb ik toch verkeerd gedaan?"
E.e.a. is bij ons misschien sterker omdat mijn zoon ook op zijn 16 van huis is weggelopen en ingetrokken bij zijn veel oudere vriend. En het contact tussen ons is nog steeds moeizaam. Dat geeft je ook deels het gevoel, wat is er toch?; te meer dat hij daar eigenlijk nooit duidelijk over is geweest. Het enige wat hij gezegd heeft is: 'Jullie waren zo streng'. En wij waren ook streng denk ik, als je dat vergelijkt, maar dat was ook ingegeven door hulpverlening: 'wees vooral consequent en duidelijk; geef die structuur.' M.a.w.: hij had dat ook zo duidelijk nodig!
Hoe is het met jullie gedachtes en gevoelens hierover? Heb jij wel eens het gevoel dat je toch te kort geschoten bent, terwijl je zo je best gedaan hebt? Of heb je hier nooit last van gehad?
Het gaat inderdaad niet om een jaar later een diploma halen, maar om hoe 'zorgenkinderen' dat ervaren. Dus hun beeld daarbij en het beeld wat ze hebben van zichzelf.
Zorgenkinderen hebben meer hulp nodig om de 'gewone' dingen te kunnen, aan de ene kant fijn dat die hulp er is, maar het kan ook als bevestiging van de eigen onkunde worden opgevat (waarom hebben anderen geen hulp nodig en ik wel, zie je wel, ik ben minder of niet goed genoeg).
Zelf vind ik dit ook een worsteling. Hoe bieden we hulp aan en vertellen we hierover aan onze zoon, die al een laag zelfbeeld heeft, op zo'n manier dat het hem niet nog onzekerder maakt?
Stormvogel schreef op 01-09-2023 om 12:00:
Het gaat inderdaad niet om een jaar later een diploma halen, maar om hoe 'zorgenkinderen' dat ervaren. Dus hun beeld daarbij en het beeld wat ze hebben van zichzelf.
Zorgenkinderen hebben meer hulp nodig om de 'gewone' dingen te kunnen, aan de ene kant fijn dat die hulp er is, maar het kan ook als bevestiging van de eigen onkunde worden opgevat (waarom hebben anderen geen hulp nodig en ik wel, zie je wel, ik ben minder of niet goed genoeg).
Zelf vind ik dit ook een worsteling. Hoe bieden we hulp aan en vertellen we hierover aan onze zoon, die al een laag zelfbeeld heeft, op zo'n manier dat het hem niet nog onzekerder maakt?
Dank je
Mezelf schuldig voelen... over mijn houding naar m'n kind. Dat gebeurt wel eens, terwijl ik aan het zoeken ben hoe ik het beste met hem om kan gaan. Vandaag is zo'n dag dat het niet loopt... en ik voel me schuldig, want heb hem (en vooral mezelf) een rotgevoel gegeven.
De puber (15, ass) zit ogenschijnlijk goed in zijn vel, maar doet vandaag extra 'typisch', alsof er iets onduidelijk voor hem is. Ik weet niet wat. Hij blijft hangen in woordgrappen, zegt en doet ongepaste dingen, komt tijdens het eten niet tot een gesprek met mij en z'n broertje (stopt stukjes wortel in het water, praat ons na, doet typetjes, etc)... vrij irritant. Z'n broertje vindt dat vrijwel altijd (is 13 en snapt niet dat zijn grote broer zich in zijn ogen als een kleuter gedraagt) en ik voel me vandaag ook wat geïrriteerd.
Ik vroeg hem vandaag iets in de trant van 'joh, hoe vind je het nou om in het weekend vrijwel niks om handen te hebben. Je hangt veel op je bed, komt af en toe wat eten en een kletspraatje halen en vertrekt vervolgens weer naar je computer. Hoe is dat nu voor je? Van ons mag je op een sport, je bent oud genoeg voor een bijbaantje, je zegt dat je wat leuke jongens in je klas hebt... Hoe kijk jij daar naar?' Zijn antwoord was 'weet ik veel' en vervolgens nog wat snauwen en toen naar boven. Het gaf mij een rotgevoel en na een poosje ging ik naar hem toe en vertelde dat. 'En terecht', zei hij. 'Je confronteert me met iets dat ik heus wel weet en dat is nou niet bepaald leuk'.
Ik heb geprobeerd hem uit te leggen dat ik hem niet wilde veroordelen met mijn vraag of een vervelend gevoel geven, maar dat ik oprecht wilde weten hoe hij zich voelt in het weekend. Vindt hij het fijn op deze manier of zou hij het anders willen. Dan kan hij dat zeggen en zal ik hem ondersteunen als dat gewenst is. Het was een goed gesprek en hij gaf aan me te begrijpen. Hij zei ook dat hij het niet erg vindt om op zichzelf te zijn. Dat hij het wel chill vindt dat ie verder niks heeft...
Vervolgens zegt hij nu alweer een paar keer 'en terecht, dat rotgevoel bij jou'. Dat negeer ik verder. En tijdens het eten gedroeg hij zich wonderlijk, zoals al eerder beschreven. Waarbij z'n broertje dingen zegt als 'jemig, wat doe je autistisch'. Mijn oudste lacht daarom, maar eigenlijk lijkt het ook een beetje langs hem heen te gaan. Ik reageer daar wel op met een begrenzing, maar weet dan ook niet waar ik goed aan doe. Het gedrag komt namelijk wel voort uit zijn ass (en dat vindt zoon, vermoed ik, ook confronterend om te horen).
Hoe dan ook, lang verhaal. En ik heb dus toch nog een vrij onprettig gevoel. Ook omdat ik zelf merk dat het autisme heel erg op de voorgrond is vandaag. En dat confronteert mij ook. Ik wil het graag goed doen naar hem en ook naar m'n andere zoon, maar dat is vandaag niet makkelijk.
Zonnig, jouw post raakt me. Hij is zo herkenbaar. Hier zie ik deels hetzelfde bij onze zoon van inmiddels net 19. Hij zat een periode echt beter in zijn vel, maakte grapjes, leek ontspannen en maakte nieuwe stappen. En 2 weken later is het dan weer volledig anders. De spanning bouwt weer op, door 1 simpel dingetje dat gebeurde tijdens een voetbalwedstrijd van zijn team. Iets wat niet eens op hem gericht was. Maar hij denkt zo ver door. Hij maakt alles in zijn hoofd veel groter dan het is, waardoor hij volledig blokkeert.
En nu zijn we weer een paar stappen terug. Hij heeft al weer een voetbaltraining overgeslagen. En als je met hem praat over wat hij nu wil, zegt hij dat hij het allemaal wel best vindt. Therapie wil hij niet, want helpt toch niet zegt hij. En na zo'n diep gesprek met hem, komt hij even later dan doodleuk naar beneden met zijn knuffels (ja, echt hoor) die dan allerlei geintjes uithalen. Heel leuk allemaal, maar ik kan het dan echt niet hebben. Daar reageer ik dan soms ook geïrriteerd op en dan vertrekt hij weer naar boven, wat ik ook niet wil natuurlijk.
Gisteren tijdens een balletje trappen buiten (ja ik doe dat dan maar met hem, want hij heeft niemand anders) kwam er wel een goed gesprek uit. Hij denkt dus dat zijn 'probleem' zo groot is dat niemand hem erbij kan helpen. Ik heb geluisterd naar hem en we hebben gesproken over niet helpende gedachten en dat er echt mensen zijn die hem kunnen helpen met het kwijtraken hiervan, maar dat wij dat niet kunnen. Ook al zou ik dat heel graag willen.
Hij leek daarna weer meer ontspannen. Ook omdat hij sowieso een rustige dag had want zijn voetbalwedstrijd ging niet door.
En intussen ben ik maar weer aan het knutselen geslagen. Heb een thermometer gemaakt waarop hij zijn spanning kan aangeven in een cijfer. En we hebben dingen bedacht waarmee hij zijn spanning omlaag kan brengen. Maar het maakt wel dat ik me soms meer therapeut dan moeder voel.
Sorrie Pippeltje, ik heb enkel je openingspost gelezen
Dikke 
het lijkt mij enorm moeilijk
Ik zou zo graag tegen alle moeders en vaders met ASS/ADHD vertellen dat je niet meer kan doen dan je best
Het is niet altijd de ouders hoor (heus ook wel, maar niet altijd) echt niet!
Maar het leven is gewoon zoveel moeilijker, zoveel lastiger en ontzettend vermoeiend
Fijn, dat je een lijntje probeert te houden!!
Dat is knap, dat is goed en dat is nodig! En natuurlijk mag je het lastig vinden? Dat is het toch ook allemaal?
Jullie doen je best, een veiligere haven kan je niet zijn, hij vaart die haven binnen als het nodig is
Niet fijn voor jullie, want dat kan overkomen als misbruik of “alleen maar als je wat nodig hebt”
Maar wel fijn voor hem
Wees wat minder boos op jezelf, woorden als “te kort schieten” na een lijst van hoe jullie hebben klaar gestaan voor hem, dat klopt niet in mijn ogen
Mij lijken jullie mega lieve, stabiele ouders
Met een Autisme ADHD zoon die het lastig maakt
Jullie waren er, toen hij wegliep en terugkwam, toen hij een (moeizaam, meen ik mij te herinneren) relatie kreeg, toen hij werk kreeg en een huis, toen hij jong was en opgroeide, toen hij hulp nodig had qua financiën, jullie waren daar met een vangnet en hulp
Echt hoor, ik lees nergens dat jullie tekort geschoten zijn, eerder veel liefde en handvaten met de nodige irritatie
We zijn geen gemakkelijke groep Pippeltje, worden veel in de steek gelaten (soms terecht)
En jullie zijn lieve ouders met een spectrum kind en die is niet, net als de rest, volwassen en zelfstandig rond z’n 18e
Meer kunnen jullie niet doen, behalve ook een beetje lief voor jullie zelf zijn allemaal 😊
@Tango en @Zonnig77,
Dikke knuffel en vanuit mij veel herkenning over wat jullie schrijven.
Bij ons thuis gaat het vaak net zo bij zoon (11 jaar, dus wel wat jonger dan jullie zoons, maar met ASS diagnose).
Soms zijn er dagen dat het echt niet loopt. Het begint al met veel piekeren de avond ervoor en daardoor slecht en laat slapen van zoon...de volgende dag is hij zijn bed niet uit te krijgen...vertoont irritant gedrag (broer en zus klieren, speelgoed van zijn broertje afpakken (want het is van hem, dat het een auto is voor een kind van drie maakt dan niet uit) schreeuwen, nukkig zijn, gedoe op school). Ik en mijn man worden dan ook boos....hij wordt weer boos...iedereen chagerijnig....zoon gaat opnieuw niet relaxed naar bed...en de volgende dag begint het opnieuw.
Zulke dagen zijn zwaar, en ik voel me (net als jullie gok ik) moe, geirriteerd, schuldig (naar hem, naar de andere kinderen), te kort schieten, gefrustreerd en inderdaad soms meer hulpverlener dan moeder.
Het gevoel dat we eropuit moeten in het weekend om het gebrek aan sociale activiteiten door de week te compenseren...terwijl man en ik dan juist even niks willen. Ook zoiets.
Ik wil dan dat ik rustiger, of kalmer, of met meer humor had gereageerd, wat niet altijd lukt, want ik ben ook moe, en overprikkeld, omdat opvoeden van zoon niet vanzelf gaat - de 'gewone' dingen die bij een kind zonder diagnose veel meer vanzelf gaan, kosten hier vaak veel meer voorbereiding, overtuigingskracht, en dus mentale energie.
Voor hem zou ik ook willen dat het leven wat makkelijker gaat, dat ie wat meer aansluiting vindt in de klas, ik gun hem meer zelfvertrouwen. En dat meer mensen zien wat een leuke jongen hij is.
Wat helpt ons en mij om weer uit de negativiteit te komen?
- Allereerst acceptatie - ook door de officiele diagnose besef ik me dat de opvoeding altijd meer moeite blijft kosten dan bij mijn andere kinderen. Het is wat het is en dat geeft ook rust. Om hem een fijne plek in deze maatschappij te geven kost heel wat meer moeite. Het is dubbel zo hard werken voor hetzelfde resultaat.
- Goed slapen is heel belangrijk. Dus zoon krijgt hier, als het echt nodig is, melatonine, 2 paracetamol, of hij ligt naast man of mij in bed. Dan slaapt hij zoveel sneller. Overigens is hier soms wel wat drang voor nodig want hij wil dit alles niet.
- Kijk ook naar wat wel goed (en steeds beter) gaat. Ik heb lang geprobeerd om mijn zoon te laten passen in het standaardplaatje. Dat werkt dus niet en het is ook niet eerlijk naar hem. Dus ik doe mijn best om te kijken wat bij hem past en wat hij wil, en daar op zoek maar te gaan. Mijn beeld van hoe mijn kind zou moeten zijn (populair, goed in sport, flexibel) laat ik los (dat gaat trouwens niet elke dag even goed hoor), en ik kijk naar wie hij is, naar zijn talenten. Ook voor mezelf kijk ik naar wat wel goed gaat in het contact met hem. Er zijn altijd genoeg punten te noemen. Ze opschrijven (dankbaarheidslijstje) helpt mij enorm. En ik probeer ik mezelf, na een dag waarop het allemaal rot gaat, niet nog meer te veroordelen - het is allemaal al pittig genoeg. Ook ik ben maar mens en als ik objectief kijk gaat het 80% van de tijd goed en 20% niet - das best ok! En heb vertrouwen in je kind.
- Qua hulp pakken we aan wat we kunnen. Hij krijgt binnenkort een intake voor hulp op school en gaat in de vakantie naar een kamp waar ze middels spellen, in een fijne sfeer, werken aan meer zelfvertrouwen en sociale vaardigheden. Ook hierbij vraagt het wel voorbereiding om hem warm te maken voor dit soort zaken. Als we vragen of ie hulp wil of naar een kamp wil, zal het antwoord 'nee' zijn. Dus waar het kan delen we het hem gewoon mee en nemen we hem mee. Daarnaast goed doorvragen waarom ie iets niet wil - soms is een oplossing dan ook te vinden. Ik ben trouwens wel benieuwd of dit nog werkt als hij ouder wordt
. - Tot slot een praktische tip: boek van Deborah (Debbie?) Reber: ' Wat als je kind anders is' ? Geeft heel veel herkenning, en heeft een hele positieve insteek. Wie weet ken je het of is het wat voor jullie.
Jonagold schreef op 29-08-2023 om 23:11:
[..]
Ik geef mijn NADH-kind ook gevraagd en ongevraagd steun en advies en verzorging. Daarmee geef je een kind toch niet onbedoeld een brevet van onvermogen? Ik vind dat je met deze uitspraak alle goede zorgen van ouders wel heel erg negatief framet…
Nou ja, zo kun je het opvatten. Zo was het niet bedoeld en ik lees het er ook niet in.
Zoals ook anderen hier schrijven, die dat heel goed verwoorden, het gaat om hoe het kind het zelf ervaart. En het kan heel frustrerend zijn om niet zelf te kunnen wat je wel zelf wil kúnnen kunnen. Het is een ingewikkelde dans tussen ondersteuning geven waar nodig, en die ander in zijn waarde laten door soms ook geen ondersteuning te geven, ook al gaan er dan dingen mis. Dat is de kant van de ouder. Maar er is ook de kant van het kind, dat zelfstandig wil zijn, zich wil kunnen ontwikkelen, niet zo hard gaat als het zou willen, steun nodig heeft waar het dat niet nodig zou willen hebben en daar gefrustreerd over kan zijn. En dat vind ik ook begrijpelijk. En dat dat pijnlijk is voor de ouder vind ik ook begrijpelijk. Het is gewoon niet makkelijk. Gewoon niet. Voor beide partijen niet.
Ja, acceptatie is wel belangrijk. Ik heb op een gegeven moment voor mezelf de knop om gezet dat ik ‘nu eenmaal’ geen standaard gezin heb. Ik roei met de riemen die ik heb. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn, ik hoef niet perfect te zijn en mijn kinderen en gezin ook niet. Ik doe mijn best om de dingen te doen die voor mijn kinderen nodig zijn en zoals het lukt. Voor mezelf heb ik daar wel vrede mee en ook naar de kinderen toe.
Het enige wat ik wel heel jammer vind, is dat ik niet een paar vriendinnen heb waar ik me bij op mijn gemak voel hiermee. Ik blijf toch het gevoel houden dat mijn leven niet ‘leuk genoeg’ is voor anderen en ik dus ook niet, terwijl mijn tijd vooral op gaat aan mijn kinderen en gezin met gebruiksaanwijzing. Het wordt vaak niet echt begrepen. Ik ben in contact met mensen soms wel bang dat ik teveel over problemen heb gepraat of dat dat zo over komt, terwijl die problemen in ons geval gewoon onderdeel zijn van het dagelijks leven. Ik kan het misschien niet helemaal goed verwoorden, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
S.ndra schreef op 25-09-2023 om 13:09:
Ja, acceptatie is wel belangrijk. Ik heb op een gegeven moment voor mezelf de knop om gezet dat ik ‘nu eenmaal’ geen standaard gezin heb. Ik roei met de riemen die ik heb. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn, ik hoef niet perfect te zijn en mijn kinderen en gezin ook niet. Ik doe mijn best om de dingen te doen die voor mijn kinderen nodig zijn en zoals het lukt. Voor mezelf heb ik daar wel vrede mee en ook naar de kinderen toe.
Het enige wat ik wel heel jammer vind, is dat ik niet een paar vriendinnen heb waar ik me bij op mijn gemak voel hiermee. Ik blijf toch het gevoel houden dat mijn leven niet ‘leuk genoeg’ is voor anderen en ik dus ook niet, terwijl mijn tijd vooral op gaat aan mijn kinderen en gezin met gebruiksaanwijzing. Het wordt vaak niet echt begrepen. Ik ben in contact met mensen soms wel bang dat ik teveel over problemen heb gepraat of dat dat zo over komt, terwijl die problemen in ons geval gewoon onderdeel zijn van het dagelijks leven. Ik kan het misschien niet helemaal goed verwoorden, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ja ik snap goed wat je bedoelt. Het is erg fijn en ook belangrijk om een paar gelijkgestemden te hebben die snappen wat je bedoelt. Wat erbij komt kijken om een kind dat niet standaard is, op te voeden. Dat je even je hart kan uitstorten, herkenning vindt, maar daarna ook weer door, lachen samen en het vooral ook even niet over de kinderen hebben - want dat heeft een mens ook nodig.
Als jij nu het gevoel hebt dat je huidige vriendinnen niet goed begrijpen, is het dan een idee die vriendschappen wat op een lager pitje te zetten? En de energie die je daarmee bespaart, te steken in de zoektocht naar nieuwe vrienden en contacten met wie je meer op een lijn zit?
S.ndra schreef op 25-09-2023 om 13:09:
Ja, acceptatie is wel belangrijk. Ik heb op een gegeven moment voor mezelf de knop om gezet dat ik ‘nu eenmaal’ geen standaard gezin heb. Ik roei met de riemen die ik heb. Het hoeft niet allemaal perfect te zijn, ik hoef niet perfect te zijn en mijn kinderen en gezin ook niet. Ik doe mijn best om de dingen te doen die voor mijn kinderen nodig zijn en zoals het lukt. Voor mezelf heb ik daar wel vrede mee en ook naar de kinderen toe.
Het enige wat ik wel heel jammer vind, is dat ik niet een paar vriendinnen heb waar ik me bij op mijn gemak voel hiermee. Ik blijf toch het gevoel houden dat mijn leven niet ‘leuk genoeg’ is voor anderen en ik dus ook niet, terwijl mijn tijd vooral op gaat aan mijn kinderen en gezin met gebruiksaanwijzing. Het wordt vaak niet echt begrepen. Ik ben in contact met mensen soms wel bang dat ik teveel over problemen heb gepraat of dat dat zo over komt, terwijl die problemen in ons geval gewoon onderdeel zijn van het dagelijks leven. Ik kan het misschien niet helemaal goed verwoorden, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Ik denk dat mensen die niet in zo'n situatie zitten het ook niet écht begrijpen.
Ik had (nog niet eens zo heel lang geleden) heel stellige, harde, rigide opvattingen over hoe ik zou gaan opvoeden en hoe ik met dingen om zou gaan.
Nu vind ik dat ik in het verleden vaak te hard ben geweest tegen mijn kind. Omdat ik haar verkeerd las en we op een andere frequentie communiceerden, waardoor we onnodig hele lelijke ruzies hebben gehad en elkaar onbedoeld pijn hebben gedaan.
Ons meisje is ook niet 'standaard' in meerdere opzichten. Dat accepteren kost tijd, veel tijd, moeite, tranen en therapie. Voor haar én voor ons. Ik wil het met andere mensen ook niet alleen maar hebben over de vervelende dingen en dat doe ik ook niet, want ik kan net zo goed vertellen over wat voor leuke dingen zij/wij gedaan hebben, maar de ruimte voor de vervelende dingen en alle zorgen mag er wat mij betreft ook zijn.
Geen enkel kind is alleen maar leuk en lief. In geen enkel gezin gaat altijd alles goed. Heel veel mensen lijden in stilte. Desondanks...knuffel voor jou.
soms voelt het alsof ik alleen maar gefaald heb ondanks mijn enorme goede wil en inzet. Meestal weet ik wel dat ik een geweldige ouder ben. Niet een ouder die niet soms dingen verkeerd heeft gezien, of niet heeft gezien, of beter heel anders had kunnen aanpakken. Maar een een ouder die altijd onvoorwaardelijk van haar kinderen houdt en ze dat laat merken, die achter ze staat en wil doen wat ze kan om ze te helpen. En het mooie is: dat weten en waarderen ze. Inmiddels praten we (ze zijn beiden in twintigers) ook zo ontzettend veel beter met elkaar dan ik ooit had durven hopen. Ik leer ook van hen, blijf dat ook doen. Dus ja, ik noem
het ouderschap weleens een uitputtingsslag maar uiteindelijk is de wederzijdse liefde het enige dat telt.
Wat een herkenbaar topic! Onze zoon met ASS en ADHD is inmiddels 26 en hij woont sinds zijn 21e zelfstandig. Dit vond plaats toen ik ernstig ziek in het ziekenhuis lag en de buffer (ik dus) wegviel tussen vader en zoon. Zoon was altijd moeilijk. Veel hulpverleners over de vloer gehad, waar we eigenlijk niets aan hebben gehad. Het heeft in ons gezin (en in ons huwelijk) veel spanning teweeg gebracht, omdat zoon veel negatieve energie om zich heen had. Man en ik kwamen ook moeilijk tot één standpunt en hoewel we dat voor zoon probeerden te verbergen, lukte dat niet altijd. Man vond dat hij bepaalde dingen zelf moest kunnen (bijvoorbeeld zelf ergens heen bellen of even een kaartje naar buurtgenoten brengen, die per ongeluk in onze brievenbus was beland). Ik vond dat niet. Soms belde ik voor hem of ging bij hem zitten, zodat hij zelf kon bellen en ik hem kon steunen. Of ik bracht dat kaartje zelf weg, omdat ik wist hoe spannend hij dat vond.
Toen werd ik ziek en kon deze dingen niet meer voor hem doen. De spanning tussen vader en zoon liep steeds hoger op, tot het moment dat mijn man zei, dat hij nu volwassen was en op eigen benen kon gaan staan. Samen hebben ze een kamer gevonden en samen ingericht. Wij, als ouders, vonden het heel spannend: hoe gaat hij zich financieel redden, kwijnt hij niet weg in zijn eentje? Maar het is heel goed uitgepakt. Hij vond het heerlijk, zelfstandig wonen. Hij maakte enorme stappen en werd echt volwassen. De relatie tussen man en zoon is erg verbeterd.
Toch heb ik me naar hem vaak schuldig gevoeld. Deed ik er goed aan, om hem niet juist een spreekwoordelijke schop onder zijn kont te geven, maar vooral veel samen met hem te doen? En zo waren er meer twijfels. Commentaar van anderen (“je moet hem eens flink aanpakken, ik wist het wel!” of “hij is gewoon lui”) hielp ook niet echt. Het maakt dat je wat dat betreft je steeds eenzamer voelt, dus ook dat is herkenbaar.
Afgelopen vrijdag was de uitvaart van mijn schoonmoeder, de oma van mijn kinderen. Er waren veel mensen. Ik zag hoe mijn zorgenkind zich mengde tussen die mensen en praatjes maakte en ik barstte bijna van trots. Dit was een paar jaar geleden ondenkbaar geweest!
Gisteren bedacht ik me dat het me nog af en toe best dwars zit, mijn zorgenkinderen. Ik ben toch jaloers op ouders bij wie het allemaal makkelijk lijkt te gaan (en ja, ik weet dat er best in heel veel gezinnen dingen spelen en zorgen zijn, ook over volwassen zorgenkinderen, maar dat neemt mijn jaloezie helaas niet weg, dom genoeg).
En ik betrap mezelf er ook op dat ik nog steeds zit te wachten tot het “over” is. Tot de rolstoeler geen rolstoel meer nodig heeft, tot de transgender niet meer trans is, tot ze allemaal wel stevig op hun benen staan en het leven aankunnen zonder onze hulp. Ik leef in een illusie maar in ieder geval ben ik me dat bewust. En zo houd ik het wel iets makkelijker vol, want aanvaarden is nooit zo mijn ding geweest…
AnnaPollewop schreef op 07-12-2023 om 14:43:
Gisteren bedacht ik me dat het me nog af en toe best dwars zit, mijn zorgenkinderen. Ik ben toch jaloers op ouders bij wie het allemaal makkelijk lijkt te gaan (en ja, ik weet dat er best in heel veel gezinnen dingen spelen en zorgen zijn, ook over volwassen zorgenkinderen, maar dat neemt mijn jaloezie helaas niet weg, dom genoeg).
En ik betrap mezelf er ook op dat ik nog steeds zit te wachten tot het “over” is. Tot de rolstoeler geen rolstoel meer nodig heeft, tot de transgender niet meer trans is, tot ze allemaal wel stevig op hun benen staan en het leven aankunnen zonder onze hulp. Ik leef in een illusie maar in ieder geval ben ik me dat bewust. En zo houd ik het wel iets makkelijker vol, want aanvaarden is nooit zo mijn ding geweest…
Ach ja, AnnaPollewop, ik begrijp dit zo goed. Heel herkenbaar. Ik heb het vaak als ik andere ouders spreek met hele succesvolle kinderen die VWO hebben gedaan, een heel succesvolle baan hebben etc. En dan kom ik met mijn kind dat een paar uurtjes dagbesteding heeft en verder 1 op 1 begeleiding en een dagje met mijn man mee gaat naar zijn werk (magazijn). Dus meestal draai ik er maar omheen of moet ik ineens gauw verder, om het gesprek verder maar te ontwijken.
En het gaat met zoon juist goed op dit moment. Doordat de activiteiten die hij doet nu heel veilig zijn voor hem, ervaart hij minder spanning. Daarnaast is hij begonnen met medicatie, dus mogelijk gaat dat ook nog meer rust opleveren. Geen reden tot klagen dus eigenlijk, totdat je ineens weer vergelijkmateriaal treft.
