Ouderlijk zelfvertrouwen bij zorgenkinderen
Hoe staan jullie daar eigenlijk in? ; Ik heb een zoon met ADHD/ass-kenmerken en een laag IQ. Inmiddels is hij 25, uit huis en samenwonend en heeft hij een begeleid werken plek. Het contact tussen ons is niet zo goed; zoon houdt dit af.
Vanaf heel jongs af aan hebben wij (vader en ik) veel extra energie moeten inzetten en zijn wij bezig geweest met hulpverleningstrajecten. Ondanks dat, viel op diverse plekken wel op dat hij zich niet altijd gedroeg zoals het hoorde en bleven veel dingen lastig voor hem waardoor er steeds veel begeleiding van ons nodig bleef.
Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat ik gedaan heb wat ik kon en ik niet aan mijzelf en mijn capaciteiten als moeder hoef te twijfelen. Maar eerlijk gezegd heb ik daar wel aan getwijfeld en mee geworsteld. Me onwillekeurig toch steeds afvragend: 'Wat heb ik toch verkeerd gedaan?"
E.e.a. is bij ons misschien sterker omdat mijn zoon ook op zijn 16 van huis is weggelopen en ingetrokken bij zijn veel oudere vriend. En het contact tussen ons is nog steeds moeizaam. Dat geeft je ook deels het gevoel, wat is er toch?; te meer dat hij daar eigenlijk nooit duidelijk over is geweest. Het enige wat hij gezegd heeft is: 'Jullie waren zo streng'. En wij waren ook streng denk ik, als je dat vergelijkt, maar dat was ook ingegeven door hulpverlening: 'wees vooral consequent en duidelijk; geef die structuur.' M.a.w.: hij had dat ook zo duidelijk nodig!
Hoe is het met jullie gedachtes en gevoelens hierover? Heb jij wel eens het gevoel dat je toch te kort geschoten bent, terwijl je zo je best gedaan hebt? Of heb je hier nooit last van gehad?
AnnaPollewop schreef op 07-12-2023 om 14:43:
Gisteren bedacht ik me dat het me nog af en toe best dwars zit, mijn zorgenkinderen. Ik ben toch jaloers op ouders bij wie het allemaal makkelijk lijkt te gaan (en ja, ik weet dat er best in heel veel gezinnen dingen spelen en zorgen zijn, ook over volwassen zorgenkinderen, maar dat neemt mijn jaloezie helaas niet weg, dom genoeg).
En ik betrap mezelf er ook op dat ik nog steeds zit te wachten tot het “over” is. Tot de rolstoeler geen rolstoel meer nodig heeft, tot de transgender niet meer trans is, tot ze allemaal wel stevig op hun benen staan en het leven aankunnen zonder onze hulp. Ik leef in een illusie maar in ieder geval ben ik me dat bewust. En zo houd ik het wel iets makkelijker vol, want aanvaarden is nooit zo mijn ding geweest…
Ik snap dat wel. En ondanks alles is mijn meisje wel het allerleukste, liefste, zachtste en meest fantastische kind ooit. Maar makkelijk is het zeker niet altijd. En dan valt het bij ons relatief nog mee.
Maar weet dat veel mensen lijden in stilte. Onze successen schreeuwen we van de daken en zetten we op sociale media. De weg daar naartoe niet altijd. En de mindere momenten ook niet. Die zijn er overal. Elk huisje heeft zijn kruisje, al hebben sommigen een heel kerkhof.
Tegenslag brengt ook veel levenslessen en wijsheden met zich mee, al had ik het mezelf en ons kind niet per se gegund. Aanvaarden is ook nooit zo mijn ding geweest, maar als het moet 'voor mijn kind', dan zet ik grotere stappen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.
Soms gaan dingen niet over/voorbij en is tegen beter weten in daarop blijven hopen niet heel helpend in dat proces. Wat dat betreft kan ik soms nog best wat leren van mijn dochter. Die kan soms echt een paar dagen zó vreselijk intens boos en verdrietig zijn dat ze er bijna in verdrinkt, maar zich daarna ook weer herpakken en de schouders eronder zetten alsof ze nooit anders gedaan heeft. En dan soms, met momenten, toch ook even ruimte te geven aan haar verdriet en troost te zoeken.
Ik heb ook echt niet altijd de behoefte en de energie om alles met iedereen te delen.
Het gaat mensen lang niet altijd iets aan en sommige vragen raken kant noch wal.
De jaloezie herken ik wel enigszins, maar daar word ik gelukkig niet zoveel mee geconfronteerd. Ik richt me gewoon niet op zulke mensen. De vriendinnen die ik nu heb, hebben ook allemaal kinderen waar iets mee is. Dan begrijp je elkaar toch wat beter.
Wat ik wel moeilijk vind, is onbegrip van mijn eigen ouders. Mijn ouders zijn oud, in hun tijd bestond adhd niet. Ze verzinnen van alles wat wij als ouders fout zouden doen, wat het zelfvertrouwen van ons kind zou aantasten (terwijl zij blaakt van zelfvertrouwen), terwijl ze er zelf geen ervaring mee hebben (ik heb geen adhd) en er ook weinig kennis van hebben. Dus dat ging dan van discussies dat adhd volgens psychiater x ‘eigenlijk’ niet bestaat, tot ‘je bent daar gek ook dat je haar boeken kaft of haar helpt met haar huiswerk, dat heb ik voor jou nooit gedaan’ tot tegen mij zeggen dat wij slechte ouders zijn als we een keer ons geduld verliezen met het zoveelste doordraven van ons kind, maar dan wel zelf tegen ons kind zeggen dat ze niet meer welkom is bij hen als ze niet rustiger kan zijn. Enz.
Wachten tot het ‘over’ is, doe ik denk ik niet echt. Nou zijn mijn kinderen ook nog niet volwassen, ik kan me wel voorstellen, dat je dan op een dag hoopt dat ze het zelf kunnen in het leven.
Het is misschien niet eens zozeer jaloezie, al speelt dat wel een kleine rol, maar meer dat ik op een dag kláár wil zijn en dat ze verder kunnen en dat ik niet steeds bang hoef te zijn voor een appje en dat we weer iets op moeten lossen. Maar zelf moet ik ook meer loslaten, want ik hoef natuurlijk ook niet alles op te lossen, gewoon “hè wat vervelend voor je” is natuurlijk ook best vaak voldoende. Ik werk eraan…
Inschatten wat echt onvermogen is, wat verwendheid is en waar ik kan volstaan met een klap op de schouder en “succes ermee” en waar ik wel in de oplosmodus moet vind ik ook nog knap lastig. En sommige dingen kan ik gewoon nog niet goed accepteren, ook al heb ik er eigenlijk geen “werk aan”. Dus daar leef ik maar een beetje omheen in de hoop dat het ondertussen went. Niet zo’n succesvolle strategie geloof ik, maar ik zoek nog naar een betere.
Edit: eigenlijk, bedenk ik me, vind ik het juist vervelend als ik hoor dat anderen ook met dingen worstelen rond hun kinderen, dan ga ik me daar ook nog ongerust over maken en proberen de juiste adviezen te geven en me verantwoordelijk voelen… zo beschouwd is het eigenlijk wel lekker rustig als iemand vertelt dat het met zijn of haar kinderen allemaal prima gaat. Ik heb nog veel los te laten.
Jaloers ben ik nooit op andere ouders die nu vaak grootouder worden omdat hun kind wel de min of meer 'normale' ontwikkeling doormaken. Ik moet er niet aan denken dat mijn zoon vader zou worden (wat ook heel ingewikkeld zal worden aangezien hij op jongens valt) tegelijkertijd vind ik het een soort jammer dat ik dus geen oma word. Toch roept het geen afgunst op.
Wel kan ik me soms verbazen over de vanzelfsprekendheid waarmee mensen soms praten over het contact met hun kind (kleine ergernissen, of over oppassen e.d.) waarbij ik dan wel kan denken; 'OMG ik wilde dat ik mijn kind half zo vaak kon zien of spreken'; het idee dat sommige mensen totaal niet beseffen wat een gemis het kan zijn als je kind geen contact wil/kan hebben met je. Des te fijner als je dan je íntimi' spreekt die wel weten hoe het in elkaar zit en hoe jij er emotioneel in zit.
Wilmamaa schreef op 29-08-2023 om 23:33:
Nee, maar ik denk dat ze dat zelf zo heeft ervaren.
En inderdaad, als we niets hadden gedaan was ze nog veel erger vastgelopen. Ik denk zelfs dat ik veel eerder hulp had moeten inschakelen en vooral ook professionelere. Maar zij ervaart dat vast anders.
Dat is het jammere, de beleving sluit vaak niet op elkaar aan. Je doet als ouders alles wat in je mogelijkheid ligt, omdat je ziet dat je kind vastloopt en omdat je weet dat de hulp bedoeld is om erger te voorkomen.
En dan het kind zelf, dat idd ervaart (ik denk dat dit ook bij ons zo is geweest) dat het niet voldoet, omdat er een santekraam aan hulpverlening op hem/haar wordt afgevuurd. Maar ja, wat moet je dan? Dat blijft de vraag. Je trekt toch niet je handen van je eigen kind af die afstevent op een regelrechte (vul in, depressie, drugsprobleem, foute vrienden, stoornissen, isolatie, vereenzaming, geweld, persoonlijkheidsproblematiek).
AlisonH schreef op 30-08-2023 om 06:56:
Het ís ook hard voor een kind dat hij of zij dingen niet kan die anderen moeiteloos (lijken te) kunnen. Maar wat hier gesuggereerd wordt is dat ouders hun kind teveel steunen en daardoor het kind het gevoel geven dat het iets niet kan terwijl dat wel zo is. En dat is niet zo: het kind heeft hulp, steun en begeleiding nodig. Is dat leuk? Nee. Is de oplossing dan om die steun niet te bieden? Zeker niet. Je ziet hier wel precies waar ouders van IADH-kinderen vaak mee geconfronteerd worden: een buitenwereld die vindt dat ze het kind zijn eigen fouten moeten laten maken want “dan leert hij het wel” en die ouders al snel beschuldigt van curling-ouderschap en te veel bovenop het kind zitten. Mijn zus heeft een dochter die op krukken loopt en wekelijks fysiotherapie heeft, waar mijn zus haar heenbrengt. Je denkt toch niet dat iemand ooit suggereert dat ze de krukken afpakt en de fysiotherapie stopzet? Want dan gaat ze vanzelf wel lopen?
Als ouder van een kind met ASS vind ik het ontzettend lastig om de afweging te maken waar ik moet en kan loslaten en waar niet. Ik herken die worsteling ook hier bij anderen. En dan accepteert mijn kind nog dat hij de extra steun nodig heeft en neemt hij mij en zijn vader niks kwalijk.
Mooi beschreven trouwens. Zo waar!
Beertjelief schreef op 24-09-2023 om 12:31:
Het is niet altijd de ouders hoor (heus ook wel, maar niet altijd) echt niet!
Maar het leven is gewoon zoveel moeilijker, zoveel lastiger en ontzettend vermoeiend
En jullie zijn lieve ouders met een spectrum kind en die is niet, net als de rest, volwassen en zelfstandig rond z’n 18e
Om even te reageren op het eerste stukje: ik denk dat het in ons geval een wisselwerking is. Ik weet van mezelf dat ik nl. zelf ook mijn trauma's heb vanuit een heel onveilig opgroeien. En juist het gegeven dat een van mijn kinderen enorm boos, opstandig en afwijzend is, maakt dat mijn trauma heel sterk getriggerd werd. Vaak heb je een dynamiek met elkaar. Het ligt zelden maar aan 1 kant. Maar oh, eerlijk waar, ik heb wel eens met tranen achter mijn ogen naar vriendinnen geluisterd die vertelden over hun oh zo leuke lieve gezellige kind en dat stabiliteit en liefde toch wel echt een ingredient is waarvan ze nu zo de vruchten konden plukken. Het is niet bedoeld als sneer naar mij (dat weet ik), maar ik heb regelmatig gedacht, je moest eens weten hoeveel stabiliteit en liefde wij erin stoppen en hoe we desondanks toch constant met elkaar in gevecht zijn. Het is zo makkelijk om te zorgen voor kinderen die een beetje de normale route zonder al teveel problemen doorlopen. Het zijn juist de moeilijkere kinderen die je heel sterk confrontreren met daar waar je als ouder niet goed in bent, maar wel zo graag goed in had willen zijn. De spiegel die je terugkrijgt van een kind met moeilijkheden is zoveel groter en zoveel confronterender. Je eigen onvermogen staat x 10 op het podium met de spotlights erop. En oh wat is het dan makkelijk slecht denken of in sommige gevallen zelfs wijzen.
Maar ik weet dondersgoed dat ik -vanuit de spiegel die ik terugkreeg- tekort ben geschoten en daar moet ik mee leven. Ik was lang niet zo geduldig als ik had willen zijn, lang niet altijd positief, heb opmerkingen gemaakt vanuit frustratie die ik niet had moeten maken, heb dingen gedacht die ik niet had willen denken, heb soms teveel ingegrepen, ben soms te boos geworden. You name it. Echt niet dat ik de perfecte opvoeder was met mijn kind dat ODD kenmerken/ADHD had en nog steeds heeft.
Je tweede stukje vind ik lief en fijn om te horen en zo is het maar net. En dat vind ik ook zo kwalijk van de hele jeugdzorg. Zodra een kind 18 is, hoort het volwassen te zijn. Tuurlijk geldt dat niet voor de kinderen die echt laagbegaafd of anderszins met een hele sterke diagnose rondlopen. Maar als je een normaal/hoog intelligent kind hebt met een bepaalde minimaal functioneren met een ASS/ADHD diagnoses, ben je met jeugdzorg toch wel uitbehandeld op je 18e. Net op de leeftijd dat de hele wereld vanalles van je begint te verwachten en eisen en van mening is dat je nu gewoon mee moet kunnen komen. Hoe dan vraag ik me af?
