Pdd nos en nog steeds geen verandering
Ik wil alleen even mijn ei kwijt. Een aantal maanden geleden heb ik al eens een bericht geschreven over de situatie met mijn zoon. Destijds was ik in afwachting van de diagnose van het psychiatrisch onderzoek nadat mijn zoon van 17 besloten had niet meer met me te spreken. De diagnose is dus PDD NOS. Nu, hij spreekt nog steeds niet...en dat is nu al zo'n 9 maanden zo. Ik heb hem geprobeerd aan het praten te krijgen (de eerste maanden) door hem dingen te ontzeggen in huis maar dat leidde alleen maar tot agressie. Uiteindelijk ben ik een weekje ertussenuit gegaan en besloten afstand te doen. Hij zit nu in afwachting op begeleid wonen. Maar dan is natuurlijk de jeugdhulpverlening zo lekker langzaam dat de aanmelding, na 4 maanden wachten, eindelijk bij de juiste instanties ligt. Die keuze heb ik gemaakt omdat mijn zoon het verder gewoon goed doet. Hij gaat naar school, werkt, heeft zijn hobby's. Maar ik ben aan het einde van mijn latijn. Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud...het lijkt zo simpel maar het is oh zo moeilijk als er iemand in je huis woont die nog geen eens de lucht om je heen ziet. Om iedere dag je kind te zien maar je weet niet wat hij doet, waar hij is. Soms zie ik hem helemaal niet en dan zou je zeggen dat het makkelijk is, maar dat is het niet. Tegen hem praten is nog wel het moeilijkst. Hij gooit gewoon de deuren voor mijn gezicht dicht. Ik kan het ook tegen niemand kwijt want dan komen ze met goed bedoelde adviezen, zoals "ik zou hem de deur wijzen" of "ik zou hem wel dwingen". En beiden kan ik niet, het is mijn kind en ja, soms heb ik angst. Is het erg als ik aan het hopen ben dat hij zo snel mogelijk begeleid kan wonen? Want dat is nu het enige waar ik naartoe leef, dat hij op een fatsoenlijke plek zit en ik niet meer iedere dag hoef mee te maken dat hij binnenkomt of weggaat zonder me te zien staan. Ik begin op te raken...
En dan nog het PDD NOS verhaal. Mijn zoon wil daar niets mee te maken hebben, wil geen gesprekken erover of er iets over weten. Hij heeft geen probleem, zegt ie, maar ik. En hoe langer dit allemaal duurt, des te meer twijfel ik vaak aan mezelf. Ik kan niets met de diagnose, ik kan niet leren hoe ik met hem moet omgaan want hij sluit me buiten. Dat wil niet zeggen dat ik de laatste maanden alleen maar aan het lezen ben hierover. Mijn zoon heeft nou eenmaal in zijn hoofd zitten dat hij niets meer me te maken wil hebben zolang hij thuis woont, en daar kan ik niets aan veranderen.
Morgen moet ik naar een info middag van de vervolgopleiding waar hij zich voor heeft aangemeld. Uiteraard wist ik hier niets van. We zijn beiden verplicht daar te zijn en heb maar tegen een dichte deur aan zitten praten dat het voor zijn eigen bestwil is en ik hem niets in de weg wil staan. Of hij gaat, weet ik nog niet. Maar het doet pijn...die dichte deur. We zullen wel weer zien wat morgen brengt en hopelijk weer wat energie ergens vandaan halen. Heeft iemand dit eigenlijk wel eens meegemaakt of iemand gekent die dit heeft meegemaakt? En doe ik er eigenlijk wel goed aan om toch maar alles te blijven doen?
Sterkte
hey,
Ik heb je verhaal van een aantal maanden geleden niet gelezen omdat ik hier nog maar pas ben.
Ik kan me je zorgen en verdriet goed voorstellen.
Een moeder geeft niet op zo blijkt ook uit jouw verhaal, er kapot van zijn en het einde van je latijn zijn vind ik begrijpelijk maar ook zorgelijk. Sta je er alleen voor of krijg je hier wel hulp bij, want ik vind dit best heftig. Het begeleidend wonen zou inderdaad voor jouw en je zoon een goede oplossing zijn, ziet hij dit ook zitten? En natuurlijk mag je hopen dat hij hier snel heen kan.
Twijfel niet aan jezelf, ik weet makkelijk gezegd.
Ik wens je voor morgen heel veel sterkte en hoop dat er toch energie en iets positiefs uit komt.
Moeder73
Wat een pijn moet dit doen! als ik zie hoe machteloos jij je voelt, krijg je het vermoeden dat dat precies zou kunnen zijn waar het voor je zoon om draait: macht.
Misschien zou je voor dit moment even je zoon aan zijn lot over moeten laten(hoe moeilijk ook) en aan jezelf gaan denken.
Is er geen mogelijkheid om langer dan een weekje weg te kunnen? Vrienden? Crisis opvang voor jou?
In ieder geval zou ik hulp zoeken als ik jou was. Al was het maar om even uit te kunnen huilen.
Veel sterkte,
Zofia
Hoop?
Nou, vandaag was meneer er dus niet. Ik kwam er via school achter dat hij deze ochtend zich had afgemeld omdat hij niet met mij in een ruimte wilde zijn. Hij had de afspraak verplaatst naar de middag. En wat betreft afstand doen, hem aan zijn lot overlaten, daar ben ik min of meer al mee bezig. Ik denk op dit moment voornamelijk aan mezelf, anders loop ik gillend en schreeuwend door het huis. Al zijn troep die hij dus achterlaat, daar geef ik hem een dag voor om het op te ruimen en dan verhuis ik het naar zijn slaapkamer. De was gebeurt alleen nog maar in het weekend, met als gevolg dat hij door de week zijn eigen kleren wast. Koken hoef ik niet, want hij eet mijn eten niet. Dus om hem toch iets fatsoenlijks te geven, staan er kant en klare magnetrom maaltijden.
En wat betreft het uit huis plaatsen, hij zegt tegen zijn maatschappelijk werk dat hij dit nu wel wil maar hij wil geen regels. Dus ze kunnen hem niet dwingen. Op dit moment heeft hij alleen contact met de jeugdreclasseerder en iemand van jeugdzorg op de school. Verder wil hij geen hulp. Ik weet het niet, ik hoop wel dat hij zo snel mogelijk zijn plek krijgt maar ik ben zo negatief geworden dat ik eigenlijk denk dat dit niet gebeurt. Of dat het allemaal ontzettend lang gaat duren.
Misschien dat ik inderdaad hulp ga zoeken puur voor mezelf. Ik kom daar niet onderuit denk ik. Mijn omgeving vind dit heel moeilijk om mee om te gaan waardoor de steun voornamelijk alleen van mijn ouders komt.
In ieder geval bedankt voor het luisteren/lezen.
Ik weet het...
Maar waarom is dit zo moeilijk? Geef mij één tip hoe ik mijn zwakke plek uit kan schakelen en zal er dankbaar gebruik van maken. Ik geef heus wel eens tegengas, als mijn angst eventjes weg is. Dan weet hij volgens mij ook wel dat het menens is.
Maar mijn liefde voor hem overruled mij, niet zijn gedrag.
En natuurlijk denk ik daar wel eens over, hem buiten de deur zetten, maar de gedachte daaraan maakt me kapot. Mijn laatste taak is zorgen dat hij op een goede plek komt en hopen dat hij met twee benen de goede richting in loopt.
