Pleegzorg en jeugd en gezin

Welmoed

nee, volgens mij kan dat niet. BJZ stelt de indicatie voor benodigde hulpverlening. Dat kan pleegzorg zijn en pas dan komt de pleegzorginstelling in actie. Tenminste zo heb ik dat altijd begrepen.

Indicatie

Volgens de SGJ-site heb je een indicatie nodig. Zie citaat:
Nadat er een indicatiebesluit is afgegeven kan de casemanager de cliënt helpen bij het verzilveren van zijn recht op zorg. Dit kan door middel van schriftelijke informatie over de verschillende zorgaanbieders of het regelen van een bezoek aan een pleegzorginstelling. Wanneer de cliënt gekozen heeft, verzorgt Bureau Jeugdzorg of SGJ Toegang de aanmelding bij de pleegzorginstelling.

Is dit wat?

http://www.vriendenvantom.nl/

Opvang

Formele opvang is mij niet gelukt. Ik heb jaren rustmomenten gemist die ik hard nodig had. Wat mij wel lucht gaf waren de volgende zaken. Een kind dat bij familie kon logeren. Een kind dat een dagje naar een vriendin kon. Paardrijden met dochter. Dan kon ik aan de kant wat bijkomen, zelfs af en toe werken of emailen. En omdat het wekelijks was zag ik er ook echt naar uit. Werkjes doen met mijn dochter, iets doen waarmee we beiden actief waren en niet in elkaars haren en er rust in de tent was ook al was het een inspanning. Een uurtje koffiedrinken bij de buurvrouw waarbij dochter mij soms om de haverklap terugbelde maar uiteindelijk eraan gewend ook even rustig op zichzelf kon zijn als ze maar wist hoe laat ik weer terug was.
En verder ging ik soms weer uit bed als de kinderen sliepen om tot mezelf te komen.
Als het me teveel werd zette ik een kind eruit of soms hielp het als ik zelf een half uurtje om het huis ging rennen.
Ik zou daar toch voorzichtig mee zijn om dat kenbaar te maken aan een hulpinstelling. Ze zijn er niet voor de ouders. Er zijn soms wel enkelingen in de hulpverlening die dat juist erg goed snappen maar die heb je niet zomaar in beeld.

Alles gaat voorbij

De rust die ik nu heb, nu de kinderen naar het voortgezet onderwijs gaan, nu het goed met ze gaat, nu ze gegroeid zijn in veel opzichten, nu ik beter met ze heb leren omgaan. Die rust is heerlijk. En misschien denk je dat er nooit een eind aan komt maar aan alles komt een eind, uiteindelijk gaat alles ook weer voorbij.

Annej

Bedankt voor je lange antwoord.
Ik heb weinig mogelijkheden voor opvang in mijn eigen sociale netwerk. Ik probeer rust te vinden door mijn eigen hobbies, kind een enkele keer te laten logeren zover dat mogelijk is, speelafspraakjes etc. Maar door haar zeer negatieve houding is de sfeer thuis zo gespannen. Dat ik het gevoel heb het niet lang meer vol te houden.Het duurt al zolang en het wordt alleen maar erger. Ik kan me niet voorstellen dat haar gedrag straks in de puberteit gaat verbeteren.
Je bedoelt met voorzichtig zijn met het kenbaar maken van zonder Jeugdzorg op zoek te zijn naar weekendpleegzorg?

Geen adhd

Ik weet niet of mijn dochter's gedragsproblemen onder te brengen zijn onder een bepaalde stoornis. Ik heb net gelezen bij ODD en daar herken ik wel wat in. Dat maakt het ook moeilijker om in aanmerking te komen voor genoemde logeergezinnen denk ik. Maar ik ben blij dat jullie meedenken.

Ocd?

Als je wat herkent van ocd, is dat misschien een goede aanleiding om dat eens uit te laten zoeken. Het maakt het wellicht makkelijker om in aanmerking te komen voor passende hulp. OF hebben jullie al wat laten uitzoeken en is daar niets uitgekomen?

Welmoed

Jeugdzorg melden dat je het bijna niet trekt. De focus kan zich naar jou verplaatsen. Het misverstand is dat jij de oorzaak bent van het dysfunctioneren van je kind zonder dat ze daar iets aan kunnen bijdragen dan je kind aan een andere ouder geven die dan weer dezelfde problemen heeft met je kind. Ik raad je dan ook aan zelf op zoek te gaan naar manieren om de interactie met je kind te verbeteren. Die diagnostische trajecten zijn vaak eindeloos en dan is er nog geen hulp in zicht. Lees en informeer jezelf, wordt lid van Balans en zoek daar contact. Bied je kind rust.
Hobbies inderdaad, hele goede manier om even uit de zorgen te zijn. Ik wens je veel sterkte.

Wat anne zegt...

Ik denk ook dat je erg moet opletten op de formulering van je hulpvraag. Zorg dat het niet over jou gaat. Het interesseert de meeste hulpverleners toch niet zo, hoe het met jou gaat. Op school zijn wij daar eerst heel open in geweest, maar dat werd alleen maar tegen ons gebruikt. Je krijgt een kip en het ei discussie. Gaat het slecht met het kind, omdat het slecht met de ouder gaat, of gaat het slecht met de ouder, omdat het slecht met het kind gaat. Zij zijn altijd geneigd om te kiezen voor de eerste variant, gewoon omdat dit makkelijker is, het past beter in het beperkte wereldbeeld wat veel mensen hebben.
Een zinloze discussie die alleen maar tijd kost.
Dus ik zou het almaar formuleren in 'wat goed is voor je kind'.
Ken je overigens het boek 'Het explosieve kind' van Ross Greene? Dat heeft hier heel erg geholpen om als ouders een manier te vinden, om te reageren op de buien, stemmingen en negatieve inslag van onze zoon. Als je Engels een beetje beheerst, kun je ook veel hebben aan de website van Greene. www.livesinthebalance.org
Alleen de herkenning en het gevoel niet de enige te zijn, die zo worstelt met zijn kind, was voor mij een openbaring.

Enne

Is het niet slimmer om ´gewoon´ naar een logeerboerderij of iets dergelijks te zoeken? Dus iets wat je zelf in de hand houdt, wat je zelf inkoopt via een persoonsgebonden budget?

Focus

Misschien nog wat explicieter.
Jij zoekt hulp bij de interactie met je dochter want het gedrag is geen gebroken been wat buiten jou om gaat genezen.
Het is nog maar de vraag of er snel een passende diagnose komt bij de RIAGG. En dan al helemaal de vraag of ze daar ook een passend aanbod bij hebben voor jou en je dochter. Het blijft vaak bij psychoeducatie, van een wisselende kwaliteit, afhankelijk van de ervarenheid en de deskundigheid van de diagnosticus of teamleden. En dan cursusjes voor je kind of jezelf waar weer een wachtlijst voor is. En dan opvoedingsondersteuning thuis waar de kwaliteit ook ernstig te wensen overlaat. Hulp ben jezelf en je zoekt het in het vrijgevestigde circuit en bij ouderorganisaties, ga er niet op zitten wachten.
Bovendien loop je in dit soort trajecten de kans dat er onenigheid over de behandeling ontstaat omdat het geen exacte wetenschap is of dat ze jou om hen moverende redenen gaan beschuldigen van gebrek aan medewerking of de oorzaak van de problemen van je kind. Een juridische procedure is niet ongewoon bij dit soort zaken en moet je je dan ook niet persoonlijk aantrekken maar wel realiseren als je in contact komt met de jeugdhulpverlening.

De focus is op de negatieve spiraal die ontstaat door het gedrag van je dochter. Daar kun je zelf veel aan doen zonder diagnose. Inderdaad wat Karmijn noemt, hoe ga je om met dit soort gedrag.
Je kunt ook nog observeren wat er precies gebeurt en daar hier advies over vragen.

Ik wens je heel veel sterkte want het zal niet meevallen. Pas goed op jezelf en houdt je rug recht zou ik zeggen.

En nu?

Ik heb me tot nu toe ver gehouden van de Riagg, ik heb steeds zelf vrijgevestigde hulp gezocht. Maar die hulp is niet voldoende, om verschillende redenen. Dus ik voel me met de rug tegen de muur. Met de argwanendheid die je beschrijft in mijn achterhoofd, heb ik toch bij de riagg geroepen ik trek het niet meer. Als ik jullie zo lees heb ik al weer spijt. Want dat is ook mijn ervaring, hulpverleners zijn er voor mijn dochter, als er iets fout gaat ligt het aan mij.
Wat bedoel je met jurische procedure?
Ik heb al zoveel geprobeerd om anders met de situatie om te gaan, zonder resultaat, sta er zo alleen in.
Ik ken verder ook geen mensen die in een soort gelijke situatie zitten. Ik heb wat materiaal bij Balans besteld, maar het is maar de vraag of ze daar thuis hoort. De problematiek lijkt wat op ODD.
PGB krijgen we niet meer. Ik neem dat een logeerweekend zelf betalen een dure toestand is.
Ontzettend fijn dat jullie meedenken.

Vraagje

Ik vroeg me af of de dochter waar dit draadje over gaat, mogelijk de dochter was waar je een hechtingsstoornis bij vermoed(de).

Overigens past niemand 100% bij Balans: dit soort dingen zjin een spectrum. Je zegt dat je ooit vrijgevestigde hulp hebt gezocht. Maar die kunnen ook fouten maken, dingen niet zien, op het verkeerde spoor zitten. In dit soort gevallen moet je of goede deskundige hebben (zijn er niet veel), liefst in een multidisciplinair deskundig team of zelf een aardig idee hebben en iemand tegenkomen die zich door jou aan het handje laat leiden (en dat niet erg vindt). Dat zijn soms onervarenen.

Het forum van Balans kan een idee zijn om je vragen en twijfels anoniem te bespreken. Het is helaas zo dat je echt een doorgewinterde deskundige moet zijn om bepaalde dingen in het juiste perspectief te zien. Vaak is er niet alleen 1 ding aan de hand. Dat kan een kluwen lijken waardoor je op dingen komt die er niets mee te maken hebben.

Balans

Hoi,

Bij Balans is er geen sprake van een ballotage commissie van kinderen die er wel 'echt' bijhoren (lees: een diagnose hebben) of niet.
Balans is er namelijk vooral voor de óuders van kinderen met een ontwikkelingsstoornis bij het leren of het gedrag. De homepage is ingedeeld naar verschillende stoornissen en dat kan natuurlijk wel die indruk wekken, dat het alleen is voor kinderen met een stempel. Maar dat is niet zo.

Ik lees in je posts, dat je nu een beetje bang wordt voor de GGZ. Maar het is goed dat je hulp vraagt. Dat is een teken van kracht. En het geeft niet dat je zegt dat je het als moeder allemaal niet meer aankunt. Maar als ik jou was, zou ik wel in mijn achterhoofd houden, dat ze er vooral voor je kind zijn. Maar niet bang worden hoor. De meeste mensen zijn er toch op gericht om te helpen. Het is alleen een ondoorzichtig woud van hulpverleners. Daarom is het van belang om zelf de regie in handen te houden.
Wist je overigens dat kinderen met een depressie, ook gedrag kunnen vertonen wat aan de criteria voor ODD voldoet? Onze zoon heeft adhd en was depressief. Hij zou zo maar de diagnose ODD hebben kunnen krijgen. Maar nu zijn depressie over is en zijn zelfbeeld aan het herstellen is, is het ODD gedrag ook over.
Het is dus heel belangrijk dat er met een open blik naar een kind gekeken wordt.
Ik heb gemerkt dat het in het belang van mijn zoon was, om mijzelf als ouder zo sterk mogelijk te maken. Zoveel mogelijk te weten te komen over gedrag, overprikkeling, leren, aanleren, afleren, executieve functies. Ik durf te stellen dat dit meer heeft geholpen dat welke therapie dan ook.

Juridische procedure

Als hulpverleners zichzelf onmachtig voelen of je bent het niet eens met wat zij voorstellen kunnen zij een zorgmelding doen naar het AMK. Voor hen standaardprocedure voor jou kan dat de schrik van je leven zijn. En het compliceert de zaak nodeloos omdat je dan eerst de procedure moet afwachten en hulp moet zien te vinden terwijl je nog verder onder druk staat en niet meer geloofwaardig bent voor hulpverleners. Voor hen is het gewoon zo dat er dan uitgezocht mag worden wie er gelijk heeft en dat de kinderrechter daar dan over mag beslissen wie het voortouw krijgt bij de hulp aan je kind.
Hulpverleners realiseren zich vaak helemaal niet dat jij onderdeel van de oplossing bent en de regie moet houden maar kunnen jou als het probleem gaan zien dat een door hen bedachte oplossing in de weg staat. Erg kortzichtig allemaal maar een waarschuwing is hier op zijn plaats.

Odd

Of OCD of ADHD-achtig gedrag of tics kunnen een stressverschijnsel zijn. Pas als de zaak met je kind tot rust gekomen is zie je wat er van overblijft. Mijn zoon had ook tics die zijn psychologe als een ernstige waarschuwing zag voor de ernst van zijn autisme. Na de nodige door mijzelf geregelde hulpverlening en training heb ik die tics nooit meer gezien.

Ander geluid

Alle indicaties voor (tijdelijke) pleegzorg etc. gaan via BJZ.
Mijn zoon (ADHD; vroeger ook hechtingsstoornis) en ik (alleenstaand ouder) hebben al heel wat meegemaakt gedurende zijn 11jarige bestaan en ik heb idd gebruik moeten maken van diverse vormen van pleegzorg in het verleden. Ik heb hele goede ervaringen met het JeugdRiagg en BJZ. Ze hebben erg goed meegedacht en mij juist vooral doen beseffen dat eea niet zozeer aan mij lag en aan mijn competentie als moeder maar aan normaal menselijke onmacht en externe factoren.
Allereerst hebben ze een heel goed diagnostiseringstraject op gang gebracht en daarna verwezen naar goede hulpverleners. Niet alleen voor zoon, ook voor mijzelf, in de vorm van ouderbegeleiding. Allemaal laagdrempelig.
Wat de pleegzorg betreft is er heel goed samengewerkt met de organisatie voor pleegzorg en bij het reilen en zeilen rond de opvang en het uitzoeken van de pleeggezinnen.
Mijn zoon heeft twee keer in een crisisopvang-pleeggezin gezeten en hij stond op de wachtlijst voor weekend- en vakantiepleegzorg maar deze opvang is (gelukkig) uiteindelijk niet nodig geweest doordat hij toen een keer per 6 weken een nachtje kon logeren bij zijn oma en een keer in de 4, 5 weken een nachtje bij een goede vriend.
Daarnaast kwam ik zelf dmv de ouderbegeleiding weer een beetje op krachten en leerde ik beter omgaan met mijn zoon. Maar hiervoor heb je wel eerst een goede diagnose nodig en een goede hulpverlener voor je kind.
Ook voor pleegzorg is het uitermate wenselijk dat er een diagnose is. Dit geeft de pleegzorginstantie handvaten om een geschikt pleeggezin uit te kiezen.
Eerst dus een diagnostiseringstraject in waarbij de gedragsproblemen van je kind goed in kaart worden gebracht. Vervolgens een goede hulpverlener zien te vinden voor zowel je kind als jijzelf en dan het pleegzorgtraject in. Dit duurt allemaal erg lang; er zijn nog steeds te weinig pleeggezinnen en afhankelijk van je wensen (in de eigen woonomgeving of niet; gezin met meerdere kinderen of niet; tevens noodopvang etc.) kan het vinden van een geschikt pleeggezin echt geruime tijd duren. Mijn zoon stond meer dan een jaar op de wachtlijst en toen werd pas het eerste geschikte weekendpleeggezin gevonden.
Overigens heb ik nog steeds een fijn contact met BJZ en het JeugdRiagg. Ze stellen het erg op prijs om af en toe te horen hoe het ging en gaat en vinden het fantastisch dat het nu zo goed gaat met ons.
Ik besef heel goed dat wij waarschijnlijk geboft hebben met de contacten en de hulpverlening als het hierom gaat. In 11 jaar hulpverlening en instanties heb ik ook de rotte appels meegemaakt, de slechte hulpverleners etc. Maar ik heb altijd de regie zoveel mogelijk in eigen hand gehouden, ben altijd positief gebleven en heb altijd duidelijk kunnen maken dat eea tijdelijk was. En dat ik de moeder was en bleef die zielsveel van haar kind houdt en het uiteindelijk allemaal samen wil doen. Dat is gelukt en ik heb ook veel erkenning en respect gekregen van de meeste hulpverleners en instanties.
Om hulp vragen is een teken van kracht en van liefde voor je kind. Je kan pas een goede ouder zijn als je zelf goed in je vel zit en genoeg ruimte en rust hebt voor jezelf. En helaas heeft niet iedereen de beschikking over een uitgebreid sociaal netwerk of voldoende geld om die rust en ruimte op een andere manier te bewerkstelligen. Daarvoor ben ik nog steeds heel dankbaar dat er mogelijkheden zijn zoals (tijdelijke) pleegzorg etc.

Reactie

Het gaat niet om hechtingsproblematiek. Ze maakt geen depressieve indruk, geen tics. Sinds ik lees over ODD heb ik voor het eerst een beetje herkenning.
Ook goed om te horen dat er ook goede ervaringen met Riagg zijn. ALhoewel ik in grote twijfel ben over wat nu te doen. Ik zal zeker verder kijken bij balans.

Karmijn

Ik zou je graag wat vragen over dat boek, het explosieve kind. Ik lees dat het bij jou geholpen heeft.
Ik heb het boek ook gelezen en we hebben ook geprobeerd om ermee aan de slag te gaan met onze zoon (16, adhd en odd). Onze zoon stelt heel veel moeilijk gedrag. Onze aanpak nu is heel gedragsmatig. Zoveel mogelijk negeren, belonen als het kan en gedrag dat echt over de grens is straffen. Dat werkt wel, maar zijn gedrag blijft moeilijk en ik heb ook niet het gevoel dat hij er heel veel van leert. Hij is 16 en ik zou heel graag hem wat meer gaan opvoeden met overleggen, afspraken maken en goede gesprekken. Ik had dan ook gehoopt dat de aanpak in dat boek ons zou helpen om in gesprek te gaan met onze zoon, om hem ander gedrag aan te leren via afspraken en overleg. Maar het loopt al volledig mis in de eerste stap (gesprek, vragen naar informatie). Hij schiet dan onmiddellijk in de verdediging. Hij zegt niet meer dan telkens weer iets als "dat was niet mijn schuld", "ze moeten altijd mij hebben". Als ik blijf aandringen, gaat hij dreigen, schelden, schreeuwen, uitdagen. Dan geef ik straf, gaat hij in het verzet en hebben we er weer een conflict bij.
Pas ik het nou verkeerd toe? Werkt het misschien gewoon niet voor onze zoon? Als je tijd hebt, wil ik heel graag horen wat jij ervan denkt.