Poeh, adhd?
We zijn nu al een lange tijd in zorg ivm ons zorgenkind, een diagnose is er nog niet, oa ivm wachttijden psychiater.(afspraak is inmiddels wel gepland)
Vermoeden was steeds ass, (kwam vooral ook naar voren uit vragenlijsten ed) iets waar ik me niet zo goed in kon vinden. Vooral de laatste tijd dacht ik vaker het lijkt soms autisme maar het zou me niets verbazen als het eerder ADHD is, hoewel het daar niet op lijkt.
De behandelende psycholoog die we nu hebben bevestigde nu mijn vermoedens, ziet geen autisme maar wel ADHD kenmerken. Hij laat het verder aan de psychiater over.
Hoewel ik dus zelf stiekum wel eens aan ADHD gedacht heb, is het voor mij toch een hele omslag. Ik heb natuurlijk geen idee wat de psychiater gaat zeggen, maar de psycholoog had het al over pgb en behandelingen, en het duizelt me dus wel even. Ik moet dus iig rekening gaan houden met de mogelijkheid ADHD, iets dat ik toch nog niet zo serieus heb gedaan omdat hv nooit in die richting dacht, nooit inging op mijn verhalen dat ik hem toch wel erg druk vond, (past natuurlijk ook goed bij ass) en omdat er op school GEEN problemen lijken te zijn. (volgens leerkracht gaat alles goed, heeft ook voldoendes steeds voor werkhoudingsaspecten)
Weet eigenlijk niet zo goed een concrete vraag te formuleren. Heb me dus vooral de laatste jaren gefocused op ass, en vooral maar naar hem zitten kijken of ik ass al dan niet kon herkennen. En nu komt dan opeens ADHD, waardoor we (mogelijk) een heel andere richting uit moeten gaan denken voor mijn gevoel. Ben toch wel wat ondersteboven. (heb zelf stiekum vooral de optie geen diagnose steeds open gehouden, het is iig allemaal niet duidelijk bij zoon) En voel me ook wat gesterkt in het idee dat hij geen ass heeft, en wat als psychiater toch aan ass denkt? Kan ik daar dan nog wel in meegaan? (zoon moet bij vreemde mensen zeer duidelijk een drempel over, hij gaat een uur gezien worden door een psychiater, hoe betrouwbaar is zo´n indruk??)
Nouja, wilde dit vooral kwijt denk ik. Ik weet ook wel dta ik eigenlijk gewoon de afspraak met de psychiater af moet wachten. Maar als het dan zo snel kan gaan opeens, kan ik het dan wel bijbenen. Kan ik nu al iets doen, bijv hoe kan ik gaan nadenken over al dan niet medicatie (de psycholoog besprak het allemaal zo luchtig) Merk bijv op dit forum dat het voor veel ouders erom gaat dat kind goed op school functioneert, nou, dat lijkt hier dus prima te gaan. Dus ik voel me nogal verward. Ik zeg het lijkt goed te gaan op school, maar voor mijn gevoel blijft hij wel erg geremd op school. Het lijkt niet bij hem te passen, het verschil tussen thuis en op school is extreem groot. Thuis lijkt hij juist ontremd. Op school een kind waar je absoluut geen last van hebt, in die zin zullen er ook niet snel klachten komen. Doet het goed, is erg slim. Maar of hij zich prettig voelt? Ik weet het niet, gaat momenteel heel graag naar school. (is wel anders geweest)
Hoop toch op reacties, al kan ik me voorstellen dat dit verhaal nogal warrig overkomt!
Billie
het verhaal is inderdaad wel wat warrig. Maar wat ik je vooral wil zeggen: wat de diagnose ook wordt het is en blijft hetzelfde kind waar je hoe dan ook van houdt. Wacht gewoon af (ik weet hoe moeilijk dat kan zijn) en zie wat er op je pad komt, je hoeft niet van het een op het andere moment allerlei moeilijke beslissingen te nemen, neem de tijd daarvoor en laat tzt de eventuele diagnose eerst goed landen. Wat zijn de "problemen" dan waar jullie tegenaan lopen in het dagelijkse leven??
Hier
Ha Billie, dat is inderdaad een omslag in het diagnosedenken zeg!
Wat ik even mee wilde geven: hier een ADHD-jongetje dat ook echt over een drempel moet bij vreemden, soms in zichzelf kan keren en op andere momenten erg druk is. Beide worden veroorzaakt doordat hij op dat moment niet weet hoe hij al die prikkels moet verwerken. Dus dat tegengestelde gedrag ken ik wel. Hier is juist initieel door een psycholoog over ASS gesproken, maar daar herkende ik mijn kind juist helemaal niet in. En kwam later dus ook helemaal niet uit de diagnose.
Ook hier...
werd er naar aanleiding van de testen aan een ASS gedacht. Zoon is toen in dagbehandeling gegaan en daar hadden ze al vrij snel door dat het ADHD met ODD was....Zelf was ADHD voor mij al langer duidelijk en moest ik juist erg aan die ASS wennen, die het toch later niet bleek te zijn. Wel heeft mijn zoon raakvlakken met een ASS, bijvoorbeeld zijn rigide manier van alles met tijd willen weten (hoe laat dit, hoe laat dat, hoe lang duurt het enz....)
Problemen
De problemen die hier spelen zijn heel divers en wisselend. Het gaat tijden zeer goed en er komen steeds nieuwe problemen. Hij heeft veel last van angsten, slecht slapen, boosheid, prikkelbaarheid.
Hij heeft eigenlijk best veel kenmerken van ADHD denk ik, maar omdat veel dingen niet echt als een probleem ervaard worden hier in huis (en ze op school dus totaal niet vermeld worden! behalve dan wel wat veel kletsen tijdens lessen en steeds hummen of zingen oid) was ik er misschien niet zo mee bezig, en hv misschien ook wel niet. Nadruk lag meer op angsten enz.
Maar bij tijd en wijle (soms dus helemaal niet!) kan hij absoluut niet luisteren. Terwijl ik weet dat hij niets liever wil, tis eigenlijk zo´n ontzettend braaf jochie. Gaat dan over grenzen heen, en accepteert mijn grens niet. (maar op een subtiele manier, het is geen kind van gekke dingen doen, dus zeker geen standaard-ADHD kind iig, als ik dat al zo mag zeggen??) Maar voor zijn doen zijn de dingen die hij doet wèl gek. (niet normaal dus, is eigenlijk over-verantwoordelijk) Druk is hij thuis altijd geweest, heel veel explosies ook. Soms kan hij niets anders meer dan lang huilen of heel hard schreeuwen. Maar wordt ook heel druk van leuke dingen, gaat echt tegen het plafond als het erg leuk is. Moet dan afgezonderd worden hetgeen hij zelf echt niet kan. (wil niet weg uit situatie) Maar vooral; kan absoluut niet tegen verveling, moet ook constant alles opleuken. Zwemmen of fietsen met hem is doodvermoeiend omdat er steeds allerlei spelletjes gedaan moeten worden. Hij kan absoluut niet niets doen of zich richten op iets ´saais´als fietsen, hoewel fietsen hem genoeg moeite kost en het al spannend genoeg voor me is met hem te fietsen an sich, ook zonder spannende spelletjes. Lijkt enerzijds veel behoefte te hebben aan prikkels maar kan ze anderzijds vaak weer moeilijk verwerken. Is altijd heel heftig met alles. Zowel positief als negatief. Ook heel impulsief thuis, en kan niets uitstellen. Wat in zijn hoofd zit moet gebeuren. Dat vond ik eerder wat meer op dwamg lijken, en dat past weer beter bij ass. Maar je kunt er ook vanuit een ander invalshoek naar kijken. Van de andere kant is het ook weer een kind van heel veel plannetjes, die zich vantevoren vanalles bedenkt enz. Maar thuis merk ik steeds vaker dat hij aan vanalles begint maar niets afmaakt. Ik geloof dat hij wel in 30 boeken tegelijk aan het lezen is. (te herkennen aan al de provisorische boekenleggers erin)
Verder is hij supersnel met alles, kan hem nauwelijks bijbenen. Alsof hij iid ´te hoog is afgesteld`, qua toerental, oid. Die omschrijving past wel goed. Ik heb bij hem vaak het gevoel achter de feiten aan te rennen. Ben vaak na 2 minuten met hem doodop. Heeft nooit rust.
Maar goed, veel van deze dingen horen voor mijn gevoel gewoon bij hem, en vind ik ook niet zo enorm problematisch. We kunnen nooit rustig eten, maar saai is het uiteraard nooit met hem. Hij is ook zeer creatief en onderhoudend en erg lief.
En vooral, anderen zien het dus nooit. Op de een of andere manier weet hij zich uitstekend te presenteren bij anderen (behalve dan dat hij nog extreem verlegen kan zijn) en juist ook een heel rustige indruk te maken. Hoe vaak ik niet gehoord heb dat ik zo´n lief, rustig kind heb!(daar heb je geen kind aan hé) Maar het is ook zo dat als hij het eenmaal vindt, dat je bijna geen kind meer aan hem hebt. Van zeer kleins af aan is het dus ook zo dat hij zich uren alleen kon vermaken, hoewel hij daar nu wel vriendjes bij nodig heeft. Ook kon hij bijv uren luisteren als je hem voorlas, dus aan ADHD dacht ik eigenlijk voorheen niet.
Hij is erg slim en de mening van onze vorige psycholoog was dat hij daardoor kon compenseren wat hij tekort komt aan vaardigeden tgv ass. Maar dat kan natuurlijk net zo goed wb ADHD zo zijn. Maar het is wel weer zo dat hoewel het een grote chaos lijkt te zijn bij hem, hij toch steeds juist daaruit lijkt te filteren wat van belang is. Zo verbaast hij me steeds. Maakt bijv tijdens zwemles absoluut niet de indruk op te letten (zonder storend te zijn) maar krijgt instructies vervolgens toch mee, want volgt ze op.
Ik kan me nog steeds niet vinden in ass omdat ik het contact met hem daarvoor eigenlijk veel te goed vind. Twijfel soms wel of ik dat wel kan beoordelen, maar het voelt gewoon heel goed vaak. Niet altijd hoor, zeker niet als hij afhoudend is of heel dwars, maar vaak dus wel.
Veel dingen
komen me bekend voor, andere dingen ook weer niet. Onze zoon heeft sinds bijna 3 jaar de diagnose adhd. Maar ik ben er van overtuigd dat "het" adhd-kind niet bestaat, bij een ieder uit het zich toch weer anders. Ieder mens is uniek, zo ook de kinderen met adhd (of pdd-nos of wat dan ook).
Billie
Wat jij vertelt, komt met echt heel bekend voor. Onze zoon had ook nooit problemen op school. Hij was daar stil, teruggetrokken en verlegen. Hij ging er wel met grote tegenzin naartoe, maar als hij er dan eenmaal was, merkte je daar niets van.
Wij hebben hierdoor een hele tijd geloofd dat wij problemen met hem hadden, doordat onze opvoedkundige kwaliteiten te kort schoten. Op school dachten ze dat hij een contactstoornis had, omdat hij zo gesloten was.
Nu bleek hij toch adhd te hebben. En hij is erg intelligent. (Daarnaast zat tussen het verbale en performale gedeelte van de wisc test een verschil van 40 punten.) Op school compenseerde hij zijn adhd met hyperfocus en zijn intelligentie. Hij was bang om op te vallen en bang om de juf boos te maken. Hij gedroeg zich dus zeer aangepast, maar voelde zich verschrikkelijk. Het blijkt nu dat hij al zes jaar ontzettend aan het onderpresteren is.
In groep 5 trof hij een negatieve, starre juf. Het emmertje was vol bij zoon en toen ging het dus NIET meer goed op school. Dus, wees alert. Onze school bleef maar roepen dat zij geen problemen met hem hadden. Tot vorig jaar dus, nu het helemaal mis is gegaan, heeft men opeens wel aandacht voor hem.....
De laatste zin klinkt wel wat verbitterd, maar zoon heeft vorig jaar echt een afschuwelijk jaar gehad op school. Dat wens ik mijn ergste vijand niet toe.
Pippin
Dank
voor jullie reacties, ben erg blij met iedere reactie.
Maggietel, ieder kind is natuurlijk uniek maar ´iedereen` bekijkt me wat vreemd als ik benoem aan ADHD te denken bij mijn zoon. Daar stelt ´iedereen` zich heel wat anders bij voor. Ik denk dat contact met een minder bekend iemand voor mijn zoon zo spannend is, soms in positieve zin en vaak in negatieve, dat hem dat zoveel kost dat hij zich dan goed kan concentreren. Bovendien wil hij niets liever dan aan verwachtingen voldoen. Pippin, zo herkenbaar! Dat is ook precies waar mijn zoon bang voor is, om op te vallen (maar thuis vaak in het middelpunt vd belangstelling willen staan) en vooal erg bang dat juf boos op hem wordt. Ik zie dat bij zijn zusje ook wel wat, wil ook graag heel braaf zijn op school (en thuis vreselijk ondeugend) maar ik zie ook dat ze zichzelf hierin nog weleens vergeet. Dat ze zo druk bezig is met het meegaan in (mild)ondeugend gedrag van een vriendje dat ze helemaal niet meer bezig is met braaf zijn. Mijn zoon zal zichzelf nooit vergeten, zo serieus bezig met dat soort taken, zo zielig. (en soms weet hij natuurlijk niet wat er precies verwacht wordt door juf en durft hij dta ook niet te vragen, en dan gaat het mis denk ik, en dat kropt hij op tot thuis.)
Wat erg dat het zo mis ging, hoe gaat het nu? Heel dubbel, want soms hoop ik erop. Omdat ik met het gevoel blijf zitten dta het schijn is dat het allemaal zo goed gaat op school, maar misschien ben ik gewoon overbezorgd. Maar groep 1 en 2 (zelfde leerkracht) waren afschuwelijk, moest ik hem schreeuwend achterlaten soms, en we weten nog steeds niet goed wat er mis ging en wat er nu, vanaf groep 3, iig een stuk beter gaat. Zelf vermoed ik dat de leerkracht die hij nu heeft (zit in groep 4, en deze leerkracht heeft hij 3 jaar) meer met hem kan, hem meer waardeert en vooral duidelijker is en gelijkmatiger van humeur. De juf in de kleuterklassen was een topjuf, maar vooral voor de meeste kindjes denk ik, niet zo voor de wat apartere. Soms kon ze wat kortaangebonden zijn en daar kon hij volgens mij niet mee overweg. Hij kan heel slecht tegen disharmonie. Nu heb ik ook mijn stemmingen en vindt hij dat lastig, maar ik leg hem iig uit wat er scheelt en dat het niet aan hem ligt. Dat doet zo´n juf natuurlijk niet.
Nu blijf ik het gevoel houden dat we op een bom zitten en dat die eerdaags ontploft.(school) Je verhaal maakt veel los bij me. Vorig jaar ging zo goed en nu heb ik het gevoel dat hij zich meer en meer begint af te zonderen.
Ik weet niet of zoon onderpresteert, want ik heb geen flauw idee wat ik zou kunnen of moeten verwachten. Vanuit school niets dan lof voor de goede resultaten, vinden het alleen maar leuk en makkelijk voor hem dat íe zo slim is, aandacht is hier verder niet voor. Bij hem is geen significante kloof gekomen uit de testen, iets waar ik weleens aan dacht.
Heel dubbel je bericht. Ik ben er vooral blij mee en het zet me flink aan het denken, het kan dus toch. De algemene opvatting (ook bij hv`ers) is toch dat je het op school ook moet merken. Ik ben vooral bang denk ik dat een diagnose als ADHD (nu) gemist gaat worden. Hij loopt toch vast.
Billie
Het gaat de laatste maanden wel steeds weer beter met zoon hoor. Thuis gaat het boven verwachting goed, op school gaat het redelijk. Hij gedraagt zich over het algemeen goed, maar soms gaat het nog mis. Volgens de leerkrachten is dat ontzettend onvoorspelbaar, als wij later met zoon spreken, is er steeds een aanleiding geweest voor zijn gedrag.
Zijn intelligentieprofiel is pas een paar weken bekend. We gaan dit nog met school doorspreken. Als ik info ophaal op internet over onderpresteren en een V/p kloof, kan ik dat een op een op onze zoon zijn gedrag in de klas leggen.
Dus eigenlijk hebben we goede hoop dat de school hem hierin kan helpen.
Maar ik hoop niet voor jouw dat het met jouw zoon 'mis' gaat op school. Onze zoon heeft er erg onder geleden. Hij was echt wanhopig geweest en het heeft maanden geduurd voor hij weer een beetje vertrouwen in zichzelf en zin in zijn leven begon te krijgen.
Pippin
Pippin
Nee, kan me voorstellen dat het een vreselijke periode was, lijkt me echt afschuwelijk. En je hoopt dat het niet nodig is.
Maar soms dan blijven zaken zo maar wat aansluimeren, en je kunt er de vinger niet precies op leggen. Maar je voelt ergens wel dat er iets mis gaat. Ik zit nu gewoon met de angst dat het een keer mis gaat, dus soms denk ik laat het maar mis gaan dan hebben we dat gehad en kan er misschien iets ten positieve veranderen.
In groep 1 en 2 ging het hier niet goed. En hoewel ik blijf geloven dat hij slecht matchte met zijn juf, voelde ik me wel meer door haar begrepen dan door zijn huidige juf, waar hij veel beter mee lijkt te matchen. Juist omdat het zo goed lijkt te gaan snapt ze niets van wat ik aangeef. De juf van de onderbouw die snapte waar ik het over had, ze zag immers ook problemen.
Dit is ontzettend dubbel want van de andere kant ben ik dolblij dat het zoveel beter gaat, en ben ik ook blij met het feit dta zijn huidige juf blijkbaar alleen zijn goede kanten ziet. (maar hij laat ook letterlijk alleen zijn goede kanten zien denk ik bij haar)
