Premature tweeling en school
Begin dit jaar heb ik mijn zorgen geuit over de voortgang van onze pemature(29 wk) tweeling in groep 5.
Ze gaan dus groep 5 nog een keer doen,niet echt nog een keer opnieuw beginnen. Maar waar ze aan het eind van dit schooljaar gebleven zijn(montessori onderwijs).
Ze hebben de cito van eind groep 4 gedaan en daar zijn ze op niveau. Lopen op de stof iets voor maar dat is voor hen volgend jaar niet erg. Ik merk dat ze beiden eigenlijk opgelucht zijn dat ze volgend schooljaar niet naar de bovenbouw hoeven.
Het niet meer "op hun tenen moeten lopen",geeft hun al zoveel rust.
Ik ben blij dat de school hun de kans heeft gegeven en ook na uitleg van ons hun een kans geeft om komend jaar echt op het niveau te gaan werken waar ze geestelijk aan toe zijn.
Ik hoop dat alle ouders die hiermee te kampen hebben ook veel begrip krijgen met hun prematuren,die net als onze tweeling net op die grens zitten. Augustus kinderen die niet prematuur zijn en wel naar groep drie kunnen is echt wel wat anders dan kinderen die prematuur zijn en op die grens zitten.
Het blijft jammer dat scholen niet meer kijken naar dat prematuur zijn. Gelukkig waren ze er hier na veel gesprekken en uitleg wel welwillend en zagen ze het wel in dat het tegenover onze kinderten ook niet eerlijk is om ze al doorte laten stomen naar groep 6. Ze krijgen nu de "tijd " om te "groeien" op het gebied van leren,concentreren en natuurlijk het automaticeren.
Het had al eerder gegekund dat jaar overdoen, maar leerkrachten hadden goede hoop dat het wel goed zou komen. Nou niet dus en dit jaar hebben wij als oudrs voet bij stuk gehouden dat dit echt de limit was voor hen. We willenze gewoon"sterk" naar die bovenbouw laten gaan. Wij zijn er dat ook van overtuigt dat dat wel gaat lukken.
Judith
Dat is inderdaad waardeloos. Zie je heel vaak als mensen iets overkomt waarvan mensen vinden/hopen/denken dat het eigenlijk niet zou mogen gebeuren. Dan wordt het weggepraat, er wordt overheen gepraat. Iets 'ergers' wordt er tegenover gezet waarmee dat wat jou overkomt wordt uitgewist.
En dan kun je je heel alleen en onbegrepen voelen. Op het zwaarste moment in je leven moet je je dan gaan inleven in de afkeer van die anderen om te begrijpen wat er gebeurt, waarom ze van die oenige dingen zeggen, en hoe je het beste zou kunnen reageren.
Been there, got the T-shirt.
Beetje raar om dit zo op te schrijven, zo kort en mogelijk cryptisch. Maar het is de kern van wat er kan gebeuren. Heb jij ook dat T-shirt?
Ook
Ook dat t-shirt, van meerdere kanten (familie, vrienden, buren) in dezelfde periode. Oma's die hun eigen bevallingen gingen herbeleven en mij tot steun wilden, eisten. Ik had daar geen zin in. En het gekke is, het is dat wat je als nicu-ouders min of meer, zwijgzaam- bindt maar voor de rest wil je niet weten of er een kind ligt dat het zwaarder heeft dan jouw kind (schuldgevoel maar ook of er een bacterie rondwaart, of omdat er vanalles mogelijk is.. niemand weet of je kind over 10 min nog leeft, of zonder al teveel extra schade de volgende dag) maar zeker ook niet beter gaat dan de jouwe of een ander. Dat is krom en moeilijk.. ook dat levert een schuldgevoel op soms. Maar goed, er echt bij stilstaan gaat niet.. het leven roept nl.
Judith ot
Er zijn in de nicu kinderen weggeglipt. En dat had ook met die ene van ons kunnen gebeuren. We hebben ervoor gestaan en zijn er aan ontkomen. Ook dat geeft mij een schuldgevoel.
Lieverd, mijn kind glipte weg. Maaer alsjeblieft, voel je niet schuldig.
Ha!
Ik noem het weleens het "Opsporing Verzocht"-syndroom. Waarom kijken mensen naar dat programma? Om te achterhalen wat die domme slachtoffers verkeerd gedaan hebben en waarom het hen nooit zal overkomen. Zo leg ik iig het ongepast vragen naar details en het ernaast leggen van andere gevallen uit.
En wat dat erbij stilstaan betreft: weinig gelegenheid voor idd, maar soms is stilstaan wel de enige manier om vooruit te komen. Je moet dat ook zelf doen omdat alle andere mensen bij je weg praten of over je heen praten. Gewoon alleen maar stil ervaren kan soms als je geluk hebt in een gesprek met iemand die zich echt voor je openstelt. Dat kan enorm helpen in mijn ervaring. Anders rest toch echt alleen maar dat je zelf stil gaat zitten.
Niet uithuilen en doorgaan
Jessica 5, de wijze les waar Miriam mij voor bedankt, komt mede voort uit een ander draadje uit ouders en school, dat gaat over voorbestemming. Als je daar meer over zou willen weten, zou je dat draadje moeten lezen.
Overigens heb ik het niet echt over uithuilen en weer doorgaan, ik het meer over dat dat juist tegelijkertijd mag bestaan. Naast je verdriet kun je mooie stapjes zetten, waar je dan oprecht trots op kunt zijn. Dat ik trots ben op mijn kinderen, op de schoolcarrière die ze nu maken, doet niets af van het verdriet dat ik altijd en iedere dag ervaar. Ik stap niet over verdriet heen, ik accepteer dat het erbij hoort, altijd. Dat maakt mijn leven weer leefbaar.
Dus juist stilstaan bij verdriet, geeft ruimte voor genieten.
Maar goed, geen enkel verdrietsproces is vergelijkbaar en ieder zal zoeken naar de manier die het best bij hem/haar past. En ook daarin zal je moet roeien met de riemen die je hebt, hoeveel flitsende zeilbootjes ook passeren...
Uithuilen en doorgaan
Kunnen prima met verdriet door 1 deur.
Jessica
Dank je
wat ook zal blijken in de toekomst , hèt is per definitie goed.
Rodebeuk
Dat is inderdaad waardeloos. Zie je heel vaak als mensen iets overkomt waarvan mensen vinden/hopen/denken dat het eigenlijk niet zou mogen gebeuren. Dan wordt het weggepraat, er wordt overheen gepraat. Iets \'ergers\' wordt er tegenover gezet waarmee dat wat jou overkomt wordt uitgewist.
En dan kun je je heel alleen en onbegrepen voelen. Op het zwaarste moment in je leven moet je je dan gaan inleven in de afkeer van die anderen om te begrijpen wat er gebeurt, waarom ze van die oenige dingen zeggen, en hoe je het beste zou kunnen reageren
Nou dat heb je goed verwoord,hoe ik me vaak voel!. Gelukkig had ik een juf van onze tweeling die een vriendin heeft met een prematuur en mij wel heel goed begreep wat ik bedoelde.
Als je geen prematuur hebt is het vaak moeilijk te begrijpen waar we tegen aan lopen. En die oenige dingen komen meestal voort uit het niet weten wat het inhoud.
Dat kan ik ze niet kwalijk nemen,maar het is vaak jammer dat ze niet doorvragen hoe het zit met die prematuren. Als je de kans krijgt hoe gecompliceerd het eingenlijk is,is er wel degelijk begrip. Maarja niet iedereen neemt de tijd /moeite om dat aan te horen.
Kaatje
Heb jij die link? naar die voorbestemming?. Ik wil hem welgraag lezen maar kan hem niet vinden.
Maar goed, geen enkel verdrietsproces is vergelijkbaar en ieder zal zoeken naar de manier die het best bij hem/haar past. En ook daarin zal je moet roeien met de riemen die je hebt, hoeveel flitsende zeilbootjes ook passeren...
En zo is het!.
Nikus
Dank je wat ook zal blijken in de toekomst , hèt is per definitie goed.
Natuurlijk!.
Heeft hij dit jaar ook examen gedaan?.
Judith
ik vind krom om tegen -uitgerekend- prematurenouders te zeggen dat ze dankbaar moeten zijn en geen verwachtingen moet hebben. Voor mij klinkt dat als "steek er maar niets in, want je weet toch niet of er wat uitkomt".
Iedereen heeft verwachtingen en heus, prematurenouders leren al heel snel om die bescheiden op te stellen. Ondertussen is er nog weinig bekend over wat een prematuurgeboorte met je doet. En al helemaal is er nauwelijks tot geen hulp of handvatten voor. Alles kost die kinderen als (iets) meer moeite dan een doorsneel op tijd geboren kind. Voor mij klinkt dit echt iets als, ach dat kind zit in de knoop, ohwell. wees dankbaar joh dat ie nog leeft. En alles wat je er aan hulp bij wilt, moet je niet willen: je was dnakbaar weet je nog.
Ach ook ik ben gewoon trots op wat ze nu wel kunnen/halen. Hier genoeg problemen. Dat het ook slechter had kunnen zijn ben ik me wel van bewust.
Hier een van de tweeling die gereanimeerd is na de geboorte(had slechter kunnen aflopen). Dat is maar een detail wat wij hier voor de kiezen hebben gehad.
Ik ben wel blij dat ze er nog zo goed zijn doorgekomen.En als anderen spreken van de dankbaarheid dat ze er nog zijn,leg ik uit dat.....
Ik wil jullie bedanken voor de steun enz
Ik heb jullie zo veel als het mogelijk was persoonlijk geschreven.
Ik heb het echt als steun ondervonden van jullie als ouders van prematuren. Voel me echt begrepen door jullie.
Ik ben echt blij met jullie reacties.
Ook vind ik het fijn om te lezen dat het ook beter kan gaan met prematuren. Ben echt blij voor deze ouders en kinderen.
Alle tips hier vind ik hier "zinnig".
Ik hoop dan ook dat als het over de prematuur kinderen gaat hier nog veel over gepost gaat worden in dit draadje,of starten daar een nieuw draadje over.
Gezien de postings hier is er wel animo voor.
Jessica
Hoi,
Onze zoon gaat straks naar vwo 2. Hopelijk gaat het volgend jaar even wat beter met hem. `hij heeft een erg roerig jaar achter de rug zowel fysiek als emotioneel.
Zinvol
Hallo allemaal,
ook ik merk dat ik het zinvol vind om hier feedback, steun, wijze raad, etc te zoeken en vinden. Hoe uiteenlopend de gedachten ook zijn, het geeft je vaak weer net een andere kijk op dingen, visies waar je je niet voor af moet sluiten maar voor open moet staan, om zo misschien de dingen net iets anders te zien.
Afgelopen week was echt heel confronterend. Ik heb alle medsiche dossiers op moeten vragen over mijn oudste en merkte dat er dingen zijn die ik gewoon verdrongen heb maar die nu wel zijn gaan spelen. Ik weet dat ik in raadsels schrijf maar het komt er op neer dat er dus ook restschade bij mijn andere dochter is nav haar prematuriteit. Iets wat we na al die tijd (bijna 12 jaar) niet meer hadden verwacht, maar aangezien er steeds meer een beroep wordt gedaan op haar kunnen / leren / ontwikkelingen lopen we nu pas tegen die problemen aan.
Deze week zie ik haar weer zoals ze is, een lieve, leuke meid, die heel hard haar best doet.
Ik weet dat er heus succesverhalen zijn. En ik vind ook mijn dochters een succesverhaal, het is hoe je ermee omgaat: 99% van de tijd sta ik er niet meer bij stil, 1% van de tijd stoot ik me wel eens aan het litteken, zo ook afgelopen week......
maar toen waren jullie er, nogmaals bedankt voor de steun
Nikus
O nog een brugpieper '-)!. Knap van hem dat hij ondanks zijn problemen afgelopen jaar toch over is. Hoop voor hem dat het volgend jaar wat rustiger voor hem wordt. Het is ook wel erg wennen op het vo. Heeft hij ook al vrij?.
Nancy
Elke keer dat ik met onze tweeling in het z.h kom zie ik dat dossier weer dikker worden. Dat vind ik ook moeilijk. Gezien de toestand hier zal dat dossier alleen maar dikker worden en dat is ook voor mij even slikken.
Heftig als je alles weer terug leest,weet ik alles van,veel dingen vergeet je (bewust of onbewust). Als het goet gaat "vergeet" je en wil je het zo snel mogelijk achter je laten. Maar net zoals bij jouw is het erg pijnlijk te moeten constateren dat die verdrongen dingen nu toch voor problemen zorgen.
Je neemt je dochters hoe ze zijn en dat is gewoon de goede weg. Sterkte er mee. Weet je al wat van die scan?.
Jessica
Was het maar waar voor hem. 5 juli start de pw week en zal hij 9 proefwerken hebben. nog 9 keer de kans om zijn cijfers op te halen. Inderdaad zijn wij heel trots op hem nu. Hij heeft een heel pittig jaar achter de rug. 11 juli boeken inleveren en dan is het eigenlijk al gebeurd op school. Nog even raport halen en 7 weken vrijheid liggen aan zijn voeten. (zeven weken *zucht*)
Schuldig
"Lieverd, mijn kind glipte weg. Maaer alsjeblieft, voel je niet schuldig."
Dank je dat je dit zegt. Het heeft mij zeer geëmotioneerd dat juist jij dit tegen mij zegt. Hoe heb jij dit verdriet kunnen verwerken.
Judith
Ja jeetje, hoe heb ik dat verwerkt....goeie vraag eigenlijk. Het gekke is, je denkt: als mij zoiets gebeurt,spring ik van de flat ofzo. Maar dat doe je niet.
Je leeft door, met goeie dagen en slechte dagen, en op gegeven moment betrap je jezelf op een schaterlach, een 'even niet denken aan'. De goeie dagen worden talrijker, en soms ook even niet. Ik zal dit nooit 100% verwerken, want je draagt het altijd mee, zoals ik schreef ooit in Verlies en Verdriet: mijn dochter zal altijd in de coulissen van ons leven staan. Het overvalt je soms nog op de meest vreemde momenten. Wij zijn rijk, we kregen nog drie kinderen die nu 19, 14 en 11 jaar zijn. En gaan zo naar de diplomauitreiking van de oudste..
Nikus
Tjee,dan pas!. Nou nog even lekker stressen dan voor je zoon. Sterkte de komende week.
Hier zoon op het v.o,die vorige week nog een sportdag en een mentor uitje had, lessen hadden ze niet meer. Afgelopen donderdag zijn rapport opgehaald.
Ook hij is een prematuur en ben weer trots op hem dat hij door mag met T.L. Ook gezien dyslextie ben ik zo trots op hem dat er alleen bij spelling(een vak dat ze appart geven hier op school) een 5 staat.
Fio
Gefeliciteerd ! je zult supertrots zijn 
.
Judith
Yep, in negen vakken examen gedaan, twee profielen, op naar de toekomst. En tijdens zo'n uitreiking dwalen je gedachten dan af....zou zij ook havo hebben gedaan, en wat daarna?
