Problemen op school, ik weet het niet meer

Problemen op school

Wat zegt je zoon van school? Wat zeggen ouders van klasgenootjes? Is dit wel een goede school voor je kind? Dat er iets niet goed gaat is duidelijk maar niet duidelijk is hoe het zit en of je er iets aan kunt doen.
Tja, ik heb het inmiddels losgelaten. Altijd vriendelijke blijven, veel O zeggen en vragen stellen en duidelijk melden wat je verwacht zonodig op schrift. Het zijn je vrienden niet. Uitzonderingen daargelaten spelen er vaak belangen en zaken waar je geen vat op hebt. Pas later kregen we contact met andere ouders van kinderen die net als mijn zoon geen hulp kregen op school en die het onmogelijk werd gemaakt om naar het speciaal onderwijs te gaan. Het is maar net wat het beleid van de school is of ze er werk van willen maken en of ze dat da nook een beetje deskundig en met respect voor jou en je kind kunnen doen. Ik zou beslist vasthouden aan eigen deskundigen maar ook overwegen een andere zoon voor je school te zoeken. Vooral omdat zaken op school ook kunnen escaleren en dan kun je ook nog de zwarte piet krijgen. Maar dat er zorgen zijn op school zijn beslist een reden om op zoek te gaan, maar het is niet duidelijk wat je vindt.

Zo herkenbaar

Als ik jouw verhaal lees, had ik het bijna zelf geschreven kunnen hebben. Onze zoon (nu 8jr), ging het in groep 1 ook ontzettend goed, alleen maar lof vanuit school. Onze zoon was al bezig met rekenen, maar omdat school vondt dat hij er emotioneel nog niet aan toe was, en een eind oktober kind was, mocht hij van school niet doorstromen naar groep 2. Onze zoon heeft dus 2 jaar groep 1 moeten doen, waar bij hem einde van dat 2de schooljaar de verveling al toesloeg. In groep 2 merkte de juf verandering in zijn gedrag. Hij werd opstandiger, en brutaler. Gelukkig had hij een juf die zelf in de gaten had dat hij zich verveelde, en gaf hem extra werkjes van groep 3 zoals lezen en rekenen. Halverwege groep 2 net na de kerstvakantie ging het voor het eerst helemaal mis.
Wij moesten vaak op school komen, omdat hij veel ruzie had met klasgenootjes, en in de kring ongeinteresseerd erbij zat. veel bewegen, en geen aandacht voor de juf. Het was een wekelijks terugkomen dat we ons op school moesten verantwoorden voor zijn gedrag. Thuis was hier niets van te merken, dus wat hun ons vertelde verbaasde ons zeer. Beloningssystemen op school hielp eventjes, maar hield nooit lang stand. Zijn juf had hoop dat het gedrag van onze zoon in groep 3 zal gaan verbeteren omdat hij dan meer uitgedaagd zal worden om te leren. Onze zoon gaf zelf in groep 2 al aan het niet leuk meer te vinden bij de kleuters, en graag wilde leren schrijven en lezen.

Echter in groep 3 werd het gedrag niet verbeterd, en bleef hij conflicten opzoeken bij klasgenootjes en leerkracht. Wij hadden dat jaar ontzettend goed contact met zijn juf, en hield ons goed op de hoogte over hoe het met hem ging op school. Zijn cito scores waren allemaal A-scores, dus ver boven het gemiddelde. Hij kreeg inmiddels ook extra taken voor taal en rekenen om zo de week door te komen buiten de reguliere taken. Dit stimuleerde hem enorm, en verveelde hij zich minder, en waren er dus ook minder conflicten. Helaas ging dit een poosje goed, en keerde de opstandigheid weer terug. Uiteindelijk zijn wij halverwege groep 3 naar een onderzoekscentrum gegaan om hem te laten testen op ADHD, ODD en zijn intelligentie.
Sinds afgelopen oktober weten we na een jaar onderzoeken eindelijk wat er met onze zoon aan de hand is. Hij heeft de diagnose ODD gekregen, en nu zijn we eindelijk met de juiste hulp op weg om het voor onze zoon weer leuker te maken. Zijn iq lag ver boven het gemiddelde. De kinderpsychiater heeft ook aangegeven, dat dit zijn gedrag wat met ODD te maken heeft extra gestimuleerd werd omdat hij zich verveelt op school.

Nu nog kampen wij met een strijd met school, want sinds ze weten wat de diagnose was, lijken ze alles wat hij doet te linken aan ODD. Dus dat is weer de volgende strijd waar we inzitten.

Laat je door school niet gek maken dat er iets mis is met jouw kind. Je doet het zelf goed, door je kind te laten onderzoeken bij een diagnostisch centrum. Deze mensen kijken precies naar wat er speelt. Ga niet eerder dan de uitkomst en advies van het centrum je kind over zetten naar een cluster 4 school, de meesten kinderen kunnen goed functioneren op een reguliere basisschool. Ook wij hebben al die tijd geluisterd naar de adviezen van school, en het erge is dat je daardoor aan jezelf gaat twijfelen. Ook ik zit hier vaak op de bank te janken omdat ik er weer even doorheen zit, omdat school alleen maar negatief kan praten over jouw kind.

Jij kent je kind het beste, dus wie is school om jou te vertellen wat en hoe je het moet doen. Wat ik ondertussen geleerd heb, en een goed gezegde van onze hulp heb gekregen, is dat ze op school geen psychologen zijn omdat ze ervaring hebben met kinderen. Het blijven maar leerkrachten, niet meer en niet minder. Ga uit van je eigen gevoel. Dat je je zorgen maakt om je kind, geeft al aan dat je het goed doet. Twijfel daar NOOIT aan.

Mocht je nog vragen hebben kan je me mailen. Ondertussen heb ik na 3 jaar strijd al heel wat ervaring gekregen helaas.

Heel veel sterkte, en hopelijk komt het goed met je kind, en komen jullie er met school samen uit. Wij strijden hier ook nog door maar nu gelukkig met hulp.

Groeten
Dana

Het is ook lastig

Kim, ik lees vooral onmacht van de school, een onmacht die ze heel krampachtig proberen te camoufleren met de dingen die ze doen (zoals dat andere testbureau). Daarmee zijn zij een weg opgegaan, waarbij het heel moeilijk zal zijn om ze daar nog vanaf te brengen. Dat ziet eruit als onwil, maar er daaronder zit de onmacht verstopt.
Als er adviezen zijn om beter met je zoon om te gaan, zijn er maar weinig leerkrachten die dat daadwerkelijk meteen kunnen toepassen. Het is gewoon moeilijk om eigen gedrag te veranderen, dat geldt echt niet alleen voor het kind, net zo goed voor de leerkracht.
Op een school voor speciaal basisonderwijs zijn ze wat dat betreft wel wat gewend. De leerkrachten daar zijn ook gewend het eigen gedrag onder de loep te nemen. Er wordt ook regelmatig gewerkt met video-interactie. Op een reguliere school is zoiets uitzonderlijk, plus dat leerkrachten vaak niet open staan om eigen gedrag onder de loep te nemen, vooral oudere leerkrachten vinden het gewoon goed wat ze doen, ze doen het immers al twintig, dertig, veertig jaar.
Oftewel, om even het loyale van je zoon in te zetten: ze doen wat ze kunnen en blijkbaar ziet dat er zo uit. De vraag is of dat goed genoeg is voor je zoon. Wil jij dat het zo gaat? Ik denk het niet. Bereid je daarom dus maar voor op een schoolverandering. Je zou je voorzichtig vast eens kunnen oriënteren. Bij welk type onderwijs komt jouw kind meer tot zijn recht? Zoek het eens uit. Probeer eens de ideale school voor jouw zoon te omschrijven. Wat heeft hij nodig? Jij bent de expert op het gebied van je eigen kind! Alleen al door hierover na te denken, krijg jij weer meer de touwtjes in handen, word je onafhankelijker van wat school vindt.
Dus: 1. je houdt je poot stijf wat betreft het testbureau, met de huisarts als goede reden.
2. je oriënteert je op andere scholen
3. blijf hier schrijven!

Ik ben het erg met kaatje eens.

Onze zoon heeft in het verleden vergelijkbare problemen op school gehad. Hij voldeed ook volledig aan de kenmerken van een kind met ODD. (We wisten al dat hij adhd had). Hij bleek depressief te zijn en een superlaag zelfbeeld te hebben. De reacties van de leerkrachten op school, maakten dat zelfbeeld negatiever en negatiever. En hier reageerde hij zeer agressief op.

Wat mij op is gevallen met onze zoon: als de school zich onmachtig voelt, (precies zoals Kaatje beschrijft) projecteren zij die gevoelens op de ouders. In onze situatie waren ze ervan overtuigd dat wij als ouders ook onmachtig waren. Dat was alleen helemaal niet waar. Wij waren er toen, na een zware kleutertijd, juist aardig uit, hoe wij onze zoon wilden benaderen en dat werkte thuis uitstekend. Wij waren net aan het opkrabbelen. Toen wij dat vertelden, zeiden ze dat wij logen.
Ze konden niet geloven, dat wij hun onmacht niet deelden. Ze vonden het ook zeer bedreigend om zelf te merken dat zij door een jongen van negen jaar, psychisch met de rug tegen de muur gezet werden. Als wij hen probeerden te helpen met adviezen, werd dat alleen maar als nog meer bedreigend ervaren. 'Jullie gaan achter jullie zoon staan, jullie zouden achter ons moeten staan.' Dat was de boodschap. Denk daar eens over na? Hoe kan het in vredesnaam ooit verkeerd zijn, dat ouders achter een jongetje van negen blijven staan? Dat ze hem blijven helpen en ondersteunen? ( we keurden niet goed wat hij deed hoor, maar we wezen hem niet af en gingen hem niet excessief straffen, omdat wij redeneerden dat zijn gedrag voortkwam uit onmacht)
Een ander kind van mij, is om deze reden naar een andere basisschool gegaan. En ik zie hoe anders het ook kan zijn. Hoe een juf positief kan zijn, hoe een kind geholpen kan worden op een school geholpen kan worden.
Had ik dat maar eerder geweten.

Ik vind dat de school echt een inbreuk gemaakt heeft op de privacy van jullie zoon, door met die bureaus te gaan bellen, zonder jullie toestemming. Als ik jullie was, zou ik daar een officiële klacht voor indienen bij de directie, met een cc aan het verenigingsbestuur. Niet uitweiden, maar gewoon kort de feiten. Jullie hebben zonder onze toestemming, met derden over onze zoon gesproken. Dat vinden wij onacceptabel. Doe dat nooit meer. Je zou ook hier nog een signaal kunnen geven. http://www.mijnprivacy.nl/signaal/Pages/Signaal_geven.aspx

Geld?

Ook voor mij klinkt je verhaal bekend in de oren. Mijn zoon is heel slim, goede cito scores maar vertoont lastig gedrag op school waar de juffen geen raad mee weten, dan is in het kort de situatie.
Ze jagen je op om je kind te laten testen. Ook hier. Onderzoeksvraag van hun kant is puur om het etiket te weten: een label en daarna rugzak en geld. Dat is hun doel, dat hebben ze me gewoon ronduit verteld. Kennelijk kun je dit jaar nog in aanmerking komen voor een rugzak, daarna niet meer? Mss dat ook jouw school om die reden zo'n haast heeft?
Dat ze het onderzoeksbureau vragen over de plaats op de wachtlijst vind ik ronduit stuitend en niet alleen van de school, ook net zo goed van het bureau om die informatie zomaar door te geven!
Veel sterkte en wijsheid.
Dana, mag ik jou ook mailen?

Zorgelijk

Ik vind de opmerkingen (en het plotselinge mouwenkluiven) van je zoon nogal zorgelijk. Ik krijg de indruk dat hij een zeer negatief zelfbeeld aan het ontwikkelen is. Doe daar snel iets mee!
Verder: sinds wanneer kan een school een kind zonder diagnose doorverwijzen naar Cluster 4?

Wanneer kun je terecht bij dat bureau?

Ik vraag het omdat een therapeut een goede bondgenoot kan zijn. Maar als je pech hebt, zijn ze dat helemaal niet en ga je nog meer aan jezelf twijfelen, zoals ons is overkomen. Dus als de mensen van dat bureau van een andere planeet lijken te komen, ga dan weer op zoek.

Ik vind het wel apart dat school meteen over Cluster 4 begint! Jij hoeft ze niet te vertellen wat de diagnose was. Dat zou trouwens zomaar alleen maar "hoogbegaafd en verveeld" kunnen zijn.

Van school veranderen kan trouwens best nog wel moeilijk worden. Wij zijn ook een keer bijna van school veranderd, maar toen deed de oude school even een boekje open over ons kind, dat toch echt niet in het regulier onderwijs hoorde, volgens hen. Hij mocht alleen naar het SBO. Dat wilden wij weer niet en dus zit hij hier nog steeds. Ze hebben nu de pest aan me, maar we hebben een soort gewapende vrede. Het is niet anders en ze weten tenminste dat ik niets meer pik.

Overigens kunnen ze niet zomaar van je kind af. Dan zouden ze eerst een verwijderingsprocedure moeten starten. Voorlopig hebben zij dus een groter probleem dan jij en zou ik niet teveel haast maken. Het moet allemaal namelijk wel zorgvuldig gebeuren, anders ben je nog verder van huis.

Alleen dat zelfbeeld...zou hij ondertussen niet naar een integratief kindertherapeute kunnen om dat op te krikken? Die stellen geen diagnoses, maar helpen een kind wel zijn eigen kracht terug te vinden. En ze kunnen wel school adviseren. School zal dat van een therapeut eerder pikken dan van jou. En dat houdt het allemaal even uit het diagnose-circuit. Dan kan jij alsnog besluiten wat je met een eventuele diagnose doet. Dus niks cluster 4 school, voorlopig. Laat school eerst maar even zijn best doen, want ik lees nergens uit dat ze dat gedaan hebben.

Zelfbeeld

Oei, daar zegt quin wat, inderdaad, dat zelfbeeld, daar moet je iets mee. Onze zoon at ook zijn kleding op. Zijn zelfbeeld was zeer negatief.
Het herstellen van dat zelfbeeld, was heel moeilijk en intensief. Het is wel gelukt. Als je er meer over wilt weten, vraag dan maar. Als ouder ben je de sleutel hierin. Wat jijthuis doet en zegt, heeft veel meer effect dan welke therapie ook. Maarondersteuning bij een therapeut is wel nodig.

Waarschuwing

Hoi Kimdekim,

Ik kom uit de gezondheidszorg en heb tijdens mijn opleiding erg veel aandacht moeten besteden aan mijn attitude en de effecten daarvan op iedereen waar je mee te maken krijgt. Ik heb dus veel geleerd over mijn eigen gedrag en uitstraling en in hoeverre dat gedrag bij anderen kan oproepen.
Op de Pabo wordt daar in de regel geen enkele of nauwelijks aandacht aan besteed. Dat heb ik in ieder geval van twee mensen die vijf jaar geleden afgestudeerd zijn aan de pabo.
In mijn ogen veroorzaakt dit ook de handelingsonbekwaamheid die zo ontzettend snel optreedt als een kind zich een beetje anders gedraagt dan gemiddeld. Men is niet gewend te reflecteren op de eigen attitude en daar feedback op te krijgen. Als je het dan verkeerd treft, krijg je een zeer defensieve reactie.
Dus ik zou zeggen: ga ervan uit, dat ze NIETS begrijpen van gedrag, zelfbeeld en grondhouding. Niet uit onwil maar uit onmacht. En ga er ook maar vanuit dat ze onbewust onbekwaam zijn hierin. Ze denken dat ze het heel goed doen. Bij ons op school bleven ze maar zeggen: 'Ja, gewoon, normaal.' Alsof er zoiets bestaat als 'normaal'. Maar meer woorden hadden ze eenvoudigweg niet, om over interacties en attitude te spreken.
Ik heb lange tijd gedacht dat het onwil was en boosheid. Achteraf zie ik in dat mijn verwachtingen gewoon te hoog waren. Ik dacht te maken te hebben met HBO opgeleide professionals. Dus ik verwachtte nieuwsgierigheid, reflectieve vaardigheden en bereidheid om in te lezen en bij te scholen. En dat is bij sommige leerkrachten wel aanwezig. Maar het is niet de norm, wees blij als je het tegen komt, maar reken er niet op.

Zo herkenbaar

Kimdekim, je verhaal lijkt heel erg op die van ons! Terugkijkend had ik eerder moeten doen wat we uiteindelijk hebben gedaan: de juiste hulp zoeken. Gelukkig hebben wij iemand in onze kenissen/vriendenkring die dat veld goed kent. Zo zijn wij uiteindelijk aan iemand gekomen, een kinderpsycholoog die werkt met een heel team en die een groot netwerk heeft. Want als ouders kan je hier niet tegen op: je kent de taal niet die nodig is en je moet je toon aanpassen want je bent advocaat een ouder tegelijkertijd. En dat kan niet. De kinderpsycholoog heeft heeft onderzocht en de resultaten eerst met ons besproken. Vervolgens hebben we samen bepaald welke informatie naar school ging (en hoe dat zou gaan). Veel van wat de kinderpsycholoog heeft gezegd in het gesprek met school, hadden wij ook al gezegd. Het resultaat was dat school het van de kinderpsycholoog eerder aannam. En dus dat onze kinderen serieus werden genomen en daarom werden wij als ouders weer serieus genomen. Nu was er bij ons wel iets aan de hand gezien er sprake is van een leerprobleem. Maar wel met als gevolg dat andere dingen daarmee in 1 klap van tafel geveegd konden worden. En wij als ouders hoefden niet meer de leiding te nemen.

Welke hulp je ook nodig hebt, zorg dat je ze zelf vindt en zelf betaalt (al dan niet via de verzekering)! Geef dat niet uit handen. Tegen school zeg je, goede punten, laat ik er eens over na gaan denken. Ondertussen: ga eens je vrienden, kennissen en familie af met de vraag of zij iemand kennen uit het veld. Iemand die weet wie goed is en die bij jullie past (ook niet onbelangrijk).

En verander ook van fysiotherapeut. Dit hoort de fysio niet te doen. Wat er ook waar van is, deze fysio haalt jullie als ouders onderuit. En dat is op lange termijn zoniet kwalijker. In welke regio zit je?

Overigens, als je echt een conflict krijgt met school, zoek eens op onderwijsconsulenten. Die hebben ons kind (en daarmee ons) goed geholpen.

Qua pabo

Sorry, maar ik heb ff 't gevoel dat ik mijn pabo moet verdedigen. ;0 Bij ons was het 50% vakinhoudelijke kennis en 50% reflecteren op eigen handelen, waaronder het kijken naar het kind achter het gedrag, je kindbeeld, je manier van benaderen, de wijze waarop je ouders benadert, het omgaan met storend gedrag (wat roept het bij jou op, waarom, wat kun jij anders doen zodat...etc.) En natuurlijk zijn er dan nog steeds lieden die dit flut en flauwekul vinden, want die adhd-er kan ook gewoon stilzitten, en die ook hetzelfde diploma ontvangen. Maar 'onze' pabo doet er juist alles aan.

Kaatje

Ik geloof je direct hoor, maar ik denk dan dat dit per pabo erg verschillend is. Ik heb hier al eerder het voorbeeld gegeven, dat mijn zus, die ook op latere leeftijd de pabo heeft gedaan, eens goed ging zitten voor de module over adhd en pdd-nos. Ze knipperde met haar ogen en het was voorbij. Toen wilde zijzelf een keer een presentatie geven over pdd-nos, voor haar pabo-klas. Ze mocht dat niet van de pabo docent, want 'Pdd-nos, dat is zo ingewikkeld, dat gaat veel te ver.'
En daar sta je dan als ouder, met je verwachtingen, je goede bedoelingen, je aanbevelingen hoe je kind te benaderen en je kind.

Karmijn

Ik geloof beslist dat het verschillend is, qua pabo, maar toch zeker ook per student. Ofwel: veel/sommige leerkrachten zijn handelingsverlegen als het moeilijker wordt, ze vinden dat geen uitdaging, maar gewoon een probleem dat zo vlug mogelijk ergens anders gedumpt moet worden. Dat hoeft niet aan de opleiding te liggen. Je kan tenslotte ook na dertig onderwijsjaren nog in de studieboeken duiken. Niemand die je tegen houdt. En het geeft niks als je niet alles weet, als je geen oplossing weet voor moeilijk gedrag, als je dan maar wil leren, en naar de ouders luister. Een open houding is zo belangrijk. En is ook belangrijker dan wat je op de pabo geleerd hebt.

Maar

Weer eens Kaatje, maar in mijn ogen zegt het ook heel veel over de beroepsgroep en de beroepshouding van de individuele leerkrachten, dat die bereidheid om de boeken in te duiken, zo afwezig is.
De houding 'ik heb al dertig jaar ervaring en weet alles van kinderen, ik kan met ze lezen en schrijven en mij hoef je niets meer te vertellen', was vooral op de school van mijn zoon de norm. Allemaal zeer eigenwijze mensen, die vast zaten in hun eigen beperkte denkkaders. Onbewust onbekwaam. Moeilijk hoor, om daar wat aan te doen. Vooral als de leiding er ook zo over denkt.

Maar ik geloof direct dat het niet zo hoeft te zijn. Op de nieuwe basisschool waar we mee te maken hebben, is de houding alvast een stuk bescheidener en opener. Maar ik blijf me afvragen hoe het toch kan, dat 'zulke scholen' ontstaan.

Wet

"Maar ik geloof direct dat het niet zo hoeft te zijn. Op de nieuwe basisschool waar we mee te maken hebben, is de houding alvast een stuk bescheidener en opener. Maar ik blijf me afvragen hoe het toch kan, dat 'zulke scholen' ontstaan."

Wet van de remmende voorsprong bijv. icm de wrking van wet van Posthumus op henzelf
http://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_de_remmende_voorsprong

en

http://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_Posthumus

School

School heeft geen rechten om informatie in te winnen bij de instanties waar jij je kind wilt laten onderzoeken, en al helemaal mogen hun geen voorkeur uitspreken. Vaak hebben scholen een maatschappelijk werkster in dienst, die weer contract heeft met een onderzoekscentrum. School wil vaak dat je naar dat onderzoekscentrum gaat, zodat ze via de maatschappelijk werkster van school informatie kunnen ophalen. Bij ons heeft de naschoolse opvang en school zelfs gebeld met het diagnostisch centrum om informatie op te vragen hoe ver we stonden met de onderzoeken, om te proberen er zo meer haast achter te zetten. Gelukkig voor ons hebben zij geen antwoord gekregen, en zijn wij direkt geinformeerd over het handelen van school.

School stond zelfs te twijfelen aan het onderzoekscentrum toen wij de uitslag gaven. De eerste vraag die wij kregen was; Ohhh geen ADHD? Dus hij krijgt geen medicatie??? Waarom niet? Of willen jullie als ouder dat niet??? Zou voor ons toch beter zijn als hij medicatie krijgt!

Toen wij bij onze huisarts kwamen voor de doorverwijzing naar een diagnostisch centrum, vroeg hij meteen op welke school onze zoon zat, en hem verbaasde het antwoord niet. Hij had in de afgelopen weken wel 10 kinderen gehad die doorverwezen moesten worden. Het is een hype om je kind meteen te laten testen als het even niet goed gaat.

Wij gaan nu met een coach praten met school, hij staat volledig achter ons, en nog belangrijker achter onze zoon. Ook hij vindt dat school hem anders moeten benaderen. Boosheid met boosheid bestrijden wordt ten alle tijden maar ergen, met of zonder stempeltje.

School is nu ook erg aan het pushen voor het aanvragen van een rugzakje. Dit wordt door onze coach ten zeerste afgeraden, omdat onze zoon met een normale rustige benadering heel goed kan functioneren zonder conflicten met de leerkracht. Daarbij komt ook, dat onze zoon een hoger iq heeft, en met een rugzakje op de basisschool, kan je niet goed doorstromen naar een reguliere middelbare school, en kan je ook niet elk beroep leren wat je kind graag wil. Onze zoon wil graag dierenarts worden, dat zou dan dus niet meer kunnen.

Dus pas ook op met het akkoord gaan met de aanvraag van een rugzakje. Je kind zit er de rest van zijn leven aan vast. En vaak is het nog zo dat er op scholen weinig tot niets gedaan wordt met dit rugzakje. School krijgt namelijk extra subsidie voor jouw kind als ze het rugzakje eraan geplakt hebben. Deze subsidie is er zodat school hulp van buitenaf kan aanvragen om jouw kind te observeren enz. Maar vaak wordt dit niet gedaan, en verdwijnt het geld in de grote pot van school. Met als gevolg dat ze dus aankomen dat jouw kind niet kan functioneren op hun school, en cluster 4 aanraden. Wij hebben nu het dossier van onze zoon opgevraagd op school, om te zien wat er in wordt gezegd over hem. Maar ook wat de overdracht is naar de nieuwe leerkracht van de volgende klas. School doet er wel erg moeilijk over, maar jij als ouder hebt het recht om het dossier van je kind in te zien. Vaak zal je zien dat er niet veel geregistreerd staat, en het allemaal erg opgeblazen wordt. Wat school vergeet, is dat ze ook de reacties van de leerkracht moeten registreren in zo een rapport, dat wordt vaak niet gedaan, waardoor het lijkt dat jouw kind altijd de boeman is.

Vraag dus het dossier op van je kind. Dan heb je een beter inzicht.

Groeten,
Dana

Dana, dit klopt echt niet.

'Daarbij komt ook, dat onze zoon een hoger iq heeft, en met een rugzakje op de basisschool, kan je niet goed doorstromen naar een reguliere middelbare school, en kan je ook niet elk beroep leren wat je kind graag wil. Onze zoon wil graag dierenarts worden, dat zou dan dus niet meer kunnen.'
Dit is echt niet waar. Het rugzakje is juist ook geschikt voor kinderen met een hoger iq, die vanwege hun gedrag misschien op speciaal onderwijs zouden komen. Door het rugzakje kunnen ze toch regulier onderwijs volgen en bijvoorbeeld vwo doen.
Onze zoon is hier een voorbeeld van, maar ik ken er veel en veel meer. Het rugzakje is ook zeker niets iets waar je kind de rest van zijn leven aan vast zit. Nu maak je het echt allemaal te zwaar.

Rugzakje

Deze angst had ik ook. Maar toch heb ik voor een rugzakje gekozen, omdat hij helemaal vastliep. En uiteindelijk heeft de school toch al bepaalde vooroordelen tegen je kind, die ze misschien ook doorspelen naar het VO. Wel of geen rugzakje maakt daarbij niet uit.

Nu de problemen bij het leren goed aangepakt zijn, wordt het rugzakje vooral gebruikt voor het sociaal functioneren op de plek waar dat het meest nodig is: school! Ik ben er blij mee, hoor! Maar dat neemt niet weg dat ik in dit verhaal nog helemaal niet zie waarom een rugzakje aan de orde zou moeten zijn. Eerst maar eens goed uitzoeken en idd. het belangrijkste probleem aanpakken: het zelfbeeld, dan zal de rest al zeker beter gaan dan nu.

Huh dana

"School is nu ook erg aan het pushen voor het aanvragen van een rugzakje. Dit wordt door onze coach ten zeerste afgeraden, omdat onze zoon met een normale rustige benadering heel goed kan functioneren zonder conflicten met de leerkracht. Daarbij komt ook, dat onze zoon een hoger iq heeft, en met een rugzakje op de basisschool, kan je niet goed doorstromen naar een reguliere middelbare school, en kan je ook niet elk beroep leren wat je kind graag wil. "
Hoe kom je daar nou bij? Wat is dat voor een vreemde coach? Realiseer je wel dat die rugzakken in de meeste gevallen er juist voor zorgen dat het kind tot de prestaties kan komen die overeenkomen met het IQ. Geen rugzak, dan afstromen naar een te laag niveau.

Rugzak

Kind gaat hier ook het rugzaktraject aan. Als hte nodig is, is het nodig. Klaar. Maar wat ik me wel afvraag is of het je echt blijft achtervolgen. In negatieve zin dan. En hoe.