Samen opvoeden
Ik vroeg mij af hoe het bij anderen is. Het opvoeden van kinderen waarbij de opvoeding niet zomaar vanzelf gaat (ADHD, ASS). Ik merk dat het mij en mijn man nogal eens uit elkaar drijft. We lijken te botsen op 'correctie'momenten. En we nemen elkaar dingen kwalijk. Ik denk dat dat de manier van reageren is ofzo. Ik zoek eigenlijk een manier hoe we elkaar juist kunnen steunen ipv afvallen en verwijten. Want vaak gaat het meer die richting op. Het geeft vaak een nare sfeer.
We zijn het er in ieder geval wel allebei mee eens dat het allemaal even zwaar is op dit moment. 
Hoe gaat dat bij jullie?
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
Dat is een punt. Alles wordt uitvergroot, dus ook de problemen die je daardoor met elkaar kunt krijgen.
In ieder geval moet je proberen elkaar niet af te vallen of te corrigeren als het kind erbij is. Maak zulke vaste afspraken dat je zoveel mogelijk vermijdt dat er strubbel over komt. En vaste afspraken over wie wat doet met het kind zijn handig.
Doorpraten met elkaar is heel verstandiog, maar niet als je nog boos of geemotioneerd bent. Als je elkaar dingen kwalijk neemt: houd goed in gedachten dat het allemaal heel betrekkelijk is: dat omdat je er nu middenin zit het er emotioneel sterk bij betrokken bent.
Koentje
Bedankt hiervoor. ik denk dat wij inderdaad weer eens alles op een rijtje moeten zeggen. Die afspraken hebben we ooit gemaakt. In de sleur van alles is dat ook weer vervaagd. Ik heb nog eens goed gedacht. Qua opvoeden zitten we wat in een dip en het is vaak zo dat de een de ander dan kan opvangen. Maar als je tegelijk daar zit, en het even niet meer ziet... We hebben even niets aan elkaar ofzo. En ja, die emotie zit steeds in de weg grrr.
Hier gaat het zo
Hier gaat het ongeveer als volgt: Ik ben degene die de boeken napluist en adviezen inwint over hoe om te gaan met onze ADHDer. Vervolgens probeer ik die in het kort door te geven aan mijn man. Meestal is hij het eens met mijn ideeën, en anders bespreken we andere invalshoeken.
We hebben afgesproken dat we elkaar in elk geval voor de neus van zoon moeten steunen in de aanpak. Als je het er niet mee eens bent, dat pas achteraf bespreken en niet ter plekke. Dat gaat nog wel eens mis, we hebben als gestresste ouders van een ADHD-er beurtelings last van een kort lontje, waardoor we helaas allebei nog wel eens uit onze slof schieten. Meestal is één van ons dan nog wel iets rustiger. In zo'n situatie stel ik zelf wel eens voor om het over te nemen van mijn man, omdat hij er dan doorheen zit en niet meer acceptabel kan reageren. Andersom zou ook moeten natuurlijk.
Ik moet zeggen dat het wel steeds beter gaat. Ik heb me er zelf eerder nog wel eens schuldig aan gemaakt dat ik mijn man voor de neus van zoon afviel omdat ik het er niet mee eens was. Dat leverde lastige situaties op, bijvoorbeeld een zoon die zijn vader dan niet voor "vol" aanzag omdat die vader steeds door de moeder gecorrigeerd werd. Uiteindelijk voor niemand leuk, ik haal die geintjes dan ook niet meer uit.
Wat je ook kunt proberen is om de "correctiemomenten" vóór te zijn, bijvoorbeeld zoals aangegeven wordt in "Het explosieve kind".
Je moet jezelf en je man in elk geval niet verwijten dat het af en toe niet helemaal loopt zoals je zou willen, je bent niet perfect en hoeft dat ook niet te zijn. En met een Zorgenkind in huis is het nou eenmaal extra pittig, die opvoeding.
Bij ons
Ik ben ook degene die de boeken leest. Mijn man heeft daar geen geduld voor. Hij heeft zelf ook kenmerken van adhd, daardoor herkent hij heel erg veel bij onze zoon. Die kennis heeft hij dan weer. Hij kan vaak heel goed begrijpen hoe het voor zoon voelt, wát hem zo irriteert en frustreert. Hij vindt het ook makkelijker om de consequenties te aanvaarden. Ik probeer nog veel te veel alles 'gewoon' te laten zijn.
Wat ik af heb geleerd is om mee te gaan luisteren als mijn man een conflict met zoon had. Dat was zorgzaamheid, maar voor man natuurlijk verschrikkelijk storend.
We hebben onze ideeen aardig op elkaar af gestemd, maar ieder toch een eigen manier om met zoon om te gaan. En soms werkt mijn manier beter (empathischer) soms die van mijn man (vrolijker en beslister).
Een ding heeft hier heel veel lucht in huis gegeven. Als er wat gespeeld heeft overdag, dan bel ik man even als hij in de auto naar huis zit. We praten even bij, wisselen uit wat we ervan vinden en hoe we er mee omgaan. Als man dan thuiskomt, hoeven er tenminste geen zware problemen meer besproken te worden.
Ouderbegeleiding
Hoi, zeer herkenbaar! Ik heb samen met mijn vriend (het is niet zijn zoon, maar we doen de opvoeding wel goeddeels samen) ouderbegeleiding gevolgd bij Accare, zeer nuttig! Zo heb je toch samen een paar strategieën paraat voor als het mis gaat. En kun je met een neutrale derde erbij de pijnpunten bespreken. Een aanrader wat mij betreft! Groetjes, Lena
