Schoolproblemen, rugzak en medicatie
Een tijdje terug heb ik in deze rubriek geschreven over de problemen op school met mijn 7 jarige ADHD-er. Het draadje staat hier nog ergens boven. Ik heb getwijfeld of ik een nieuwe draad zou starten of er in verder te schrijven, maar vond heb toch gekozen voor een nieuwe draad.
Zoals gezegd gaat het dus helemaal niet goed met zoon op school. Een rugzak aanvragen voor hem is volgens school geen optie. Volgens mijn zusje die IB-er op een andere school is, is dat klinkklare onzin. Er is een diagnose, er zijn problemen op leergebied, een rugzak aanvragen is dus mogelijk.
Nu bestaat er tussen mij en mijn man de laatste tijd ook weer nogal wat onenigheid over het geven van medicatie. Man zegt dat er te weinig bekend is over de gevolgen van het gebruik van Ritalin bij kinderen op lange termijn en vindt dat mijn zoon geen medicatie meer moet krijgen. Die mening heeft hij van het begin af aan altijd al gehad, maar hij had zich uiteindelijk bij mijn keuze voor toch medicatie (tijdens schooluren) neergelegd. Een week of wat geleden is hij door een familielid die zijn mening deelt, weer eens geattendeerd op een aantal artikels over Ritalin (die in deze rubriek ook hebben gestaan) en daardoor speelt het nu weer even veel meer. Elke ochtend spreekt hij dat uit als zoon zijn pilletje inneemt. Allereerst word ik daar zelf helemaal niet goed van, maar ik vind het ook naar zoon toe uiterst onverstandig om dat maar te blijven herhalen waar hij bij is. (maar goed dat is een ander probleem nu).
Aan de ene kant deel ik de twijfels van mijn man. Maar aan de andere kant, er is eigenlijk helemaal geen keuze. Als ik zoon geen medicatie laat innemen rijzen de problemen op school helemaal de pan uit. Dus, ik laat hem toch elke ochtend, tegen de zin van mijn man in, zijn pilletje innemen. Meestal probeer ik hem dat te geven op een moment dat man er net even niet is oid, om het gezeur erover te ontlopen en dat dan vooral voor mijn zoon zelf uiteraard. Maar meestal begint man er zelf wel weer over "je hebt hem vandaag toch niet weer zo'n pilletje gegeven he?".
Wat ik nu zat te bedenken is: ik kan natuurlijk ook gewoon hem een tijdje geen medicatie meer geven en kijken hoe het op school gaat. Vrijwel zeker zullen de problemen binnen no time alleen maar toenemen. En misschien besluit school dan eindelijk wel een rugzak voor hem aan te gaan vragen.
Ik ben dan (tijdelijk) van het gezeur thuis af. En er komt dan (hopelijk!) extra begeleiding voor zoon op school waardoor hij uiteindelijk dan misschien wel weer veel gemotiveerder aan het werk gaat.
Maar aan de andere kant wil ik zoon die nog grotere problemen besparen natuurlijk.
Ik weet het niet meer.
Wat is in deze een verstandige keuze? Hoe moeten we nu verder?
Merla
Problemen zijn zeker school/ leerkrachtafhankelijk. Hier gaat het juist steeds beter.
Op een andere school heb je natuurlijk ook geen garanties, maar een goed gesprek op een andere school is niet verkeerd. Vooral omdat de vooruitzichten op deze school nogal somber zijn. Kan je altijd nog beslissen om wel of niet te switchen van school. Een andere school is heel ingrijpend maar als er geen hoop op verbetering is, moet je wat.
School en medicatie
'Als ik zoon geen medicatie laat innemen rijzen de problemen op school helemaal de pan uit'
'Het leek er eerst op dat zoon het ook prima zou doen. Helaas komen er nu steeds meer problemen die volgens mij helemaal geen problemen zouden hoeven te zijn als hij maar een leerkracht had die ermee om wist te gaan'
Ik heb absoluut niks tegen medicatie bij adhd maar uit jou woorden maak ik op dat jullie je zoon voornamelijk ritalin geven omdat dat nodig is voor school. Als dit enkel en alleen is omdat het je kind helpt zich op school beter te kunnen concentreren dan snap ik dat maar het moet niet zo zijn dat jou zoon ritalin moet slikken zodat de leerkracht geen 'last' meer van hem heeft, het makkelijker vind als hij wat rustiger is of hem gewoon niet kan bieden wat hij nodig heeft.
De school moet bieden wat jou zoon nodig heeft (bijv. rust, regelmaat, structuur, korte en duidelijke instructies, programma aangepast op zijn korte concentratieboog bijv. door afwisseling van werk en vrije tijd, een individueel beloningssysteem en wat er allemaal nog meer valt te bedenken). Kan de school dit niet bieden dan zou ik uitkijken naar een andere school en niet grijpen naar de ritalin omdat school of leerkracht tekort schiet. Voldoet de school wel aan deze voorwaarden dan lijkt het me zeker een overweging te kijken of ritalin naast alle andere voorwaarden een toegevoegde waarde kan betekenen.
3 kids mam
"Ik heb absoluut niks tegen medicatie bij adhd maar uit jou woorden maak ik op dat jullie je zoon voornamelijk ritalin geven omdat dat nodig is voor school. Als dit enkel en alleen is omdat het je kind helpt zich op school beter te kunnen concentreren dan snap ik dat maar het moet niet zo zijn dat jou zoon ritalin moet slikken zodat de leerkracht geen \'last\' meer van hem heeft, het makkelijker vind als hij wat rustiger is of hem gewoon niet kan bieden wat hij nodig heeft. "
Die discussie hebben we al veel vaker gehad. Maar goed, ik wil het best nog een keer uitleggen hoor 
Mijn zoon krijgt idd medicatie alleen voor school (een paar uitzonderingen daargelaten. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik zelf steeds vaker de neiging heb om ook op vrije dagen te geven. Vooral ook omdat hij er zelf nog wel eens om vraagt). Maar dat doen we niet om de leerkracht zo min mogelijk last van hem te laten hebben, maar enkel en alleen vanwege zijn concentratie. Dus als we de medicatie achterwege laten zullen de problemen met zijn concentratie op school die er al zijn, nog veel groter worden.
Ik schreef: 'Het leek er eerst op dat zoon het ook prima zou doen. Helaas komen er nu steeds meer problemen die volgens mij helemaal geen problemen zouden hoeven te zijn als hij maar een leerkracht had die ermee om wist te gaan\'
Daarmee reageerde ik op Guinevere (als ik het me goed herinner) die hoopte dat haar zoon, die het nu (ik geloof ook met medicatie) heel goed doet op school, waarschijnlijk geen rugzakje nodig zou hebben. En ik bedoelde daar dus mee dat wij eerst dachten dat zoon het mét Ritalin alleen ook prima zou gaan doen. Zoon is begin groep 2 begonnen met het slikken van Ritalin. In groep 2 ging het vrij goed. In groep 3 ging het eerst wat minder, maar na veel gesprekken over en weer tussen leerkrachten en ons, gelukkig ook vrij goed. Tot toen dachten we dus dat hij het wel zou redden met alleen medicatie. Nu, in groep 4 worden de problemen ineens steeds groter. En dát is dus de oorzaak van het feit dat hij nu een leerkracht heeft die er niet op de juiste manier mee om weet te gaan. Deze juf staat al heel wat jaren (bijna 30 jaar geloof ik) voor de klas en denkt zelf heel goed te weten hoe ze met de kinderen om moet gaan. Ze houdt er alleen wat sterk verouderde ideëen op na en daarnaast is het ook niet echt het typetje dat iets van iemand anders (en al helemaal geen leek op haar vakgebied (al ben ik niet helemaal een leek, maar goed dat is een andere discussie ) aanneemt.
Het wel of niet geven van medicatie is dus eigenlijk helemaal geen discussiepunt meer (ja wel tussen mijn man en mij, maar dat is om andere redenen). Alleen als het niet_geven van medicatie ervoor kan zorgen dat er wél een rugzakje aangevraagd zou kunnen worden, dan zouden we de Ritalin tijdelijk even kunnen laten staan. Maar ik geloof niet dat dat de juiste manier is. Nu ik er wat langer over heb nagedacht denk ik dat mijn zoon daar idd heel erg de dupe van gaat worden.
Merla
Ja, klopt Merla, dat was ik inderdaad. Ik begin me nu gelijk wat zorgen te maken dat het volgend jaar alsnog problemen kan gaan geven, die ADHD...Ligt dat bij jouw zoon dan aan de andere leerstof of zuiver en alleen aan de leerkracht?
Hier gelukkig 3 jaar lang dezelfde leerkracht, dat geeft rust. De leerkracht heeft ervaring met ADHD-kinderen en straalt een basaal vertrouwen uit in het kunnen en karakter van het kind (alle kinderen).
Guinevere
Joh, geen zorgen maken! Als ik jouw verhaal zo hoor over een leerkracht die hij 3 jaar lang heeft/krijgt en wat voor eentje(!), dan zal het bij jouw zoon vast wel loslopen allemaal.
Of het bij mijn zoon ligt aan de andere lesstof of alleen aan de leerkracht durf ik niet met 100% zekerheid te zeggen. In elk geval ligt het wel voor een heel groot gedeelte aan de leerkracht. Hij heeft gewoon veel meer individuele aandacht nodig. Af en toe een extra bevestiging bijv. En even weer een kleine instructie tussendoor omdat hij die vooral niet lang kan vasthouden. Nu krijgt hij al snel een 'vriendelijk' maar toch geërgerd uitgesproken snauw zoals: "maar ik héb het toch al uitgelegd? Waarom let je dan weer niet op?" Terwijl hij voor zijn doen wél goed heeft opgelet maar hijis het alleen heel snel weer even kwijt terwijl het wel in zijn hoofd ergens is vastgelegd want als ze het hem weer even kort uitlegt weet hij het gelijk weer. Want dan is het: "ooowwjaaaaa!"
Ik denk dat het hele keuzewerksysteem niet voor hem werkt. Klassikaal krijgen ze bijv. 3 instructies direct na elkaar en daarna mogen ze kiezen welk werkje ze het eerst gaan doen. Dat werkt gewoon niet bij mijn zoon (en volgens mij bij de meeste andere ADHD-ers ook niet). Dus in die zin ligt het niet direct aan de stof, maar aan de manier van aanbieden, dus aan de leerkracht idd.
Bij ons ging het in groep 5 mis
En zoons juf leek in gedrag heel erg op de beschrijving van de leerkracht van Merla's zoon. Volgens mij heeft dit ook met deze specifieke ontwikkelingsfase te maken.
De basis is er. Het kind kan lezen, schrijven, rekenen en het kind heeft alle vaardigheden om 'op school'te zijn geleerd. (de regels, stil zitten, zelfstandig werken). Nu komt het aan op herhalen, herhalen en uitvoeren van wat je hebt geleerd. Voor een adhd-er is dit echter vele malen lastiger. Het is namelijk verschrikkelijk saai. Dat weten scholen ook, ze proberen het op te leuken met projecten, weeksluitingen, feestjes en allelei ander ongestructureerde activiteiten. En die zijn voor adhd-ers vaak bijna onverdragelijk. (ga zelf eens in een hal met 250 gillende kinderen zitten, brrr) Maar als ze heel erg hun best doen, kunnen ze het wel. En dat wordt ze vervolgens door snibbige leerkrachten verweten.
De juf van zoon zei (toen hij met zeer veel moeite iets goed had gedaan): 'Zie je nou wel! Je kan het best, als je maar wil.' Dat zeg je toch ook niet tegen een topsporter die een record heeft verbroken? Terwijl het toen voor hem wel degelijk een topprestatie was.
Op een gegeven moment wegen de compensatie vermogens niet meer op tegen de frustaties van het op school zijn. Als je op dat gevoelige, kwetsbare moment te maken krijgt met een strenge, ongevoelige, snibbige en gefrustreerde leerkracht, wier kennis van adhd ligt op het 'ik-heb-er-een-artikel-in-de-Libelle-over-gelezen' niveau. Een juf die ergens heeft gehoord dat adhd-ers structuur en duidelijkheid nodig hebben. En die deze dingen vervolgens verwart met strengheid, ongevoeligheid en inflexibiliteit. Die blijft zeggen: 'Ja, dat zou hij in groep 5 toch wel moeten kunnen!' En die doodsbang is om een kind 'anders' te behandelen dan de rest omdat volgens haar dan complete anarchie in de klas uitbreekt. Dan heb je een probleem.
Maar Guinevere, als ik het zo lees gaat het bij jullie op school gelukkig heel anders. Daar wordt tenminste wel gezien dat je zoon een probleem heeft. Dat het geen onwil is.
Wij hebben een aantal signalen gemist aan het begin van het jaar. En daar heb ik nog steeds heel veel spijt van.
De juf wist tijdens de tien minuten gesprekken bijvoorbeeld NIETS leuks over onze zoon te vertellen. Het was alleen maar gezeur. Ze wist genadeloos alles waar zoon goed in is, af te kraken. Het feit dat hij erg slim is, was eigenlijk alleen maar lastig! Wij hebben dat toen zo gelaten, dachten dat het overdreven was om wat met dat negatieve te doen. Een gemiste kans.
Een ander signaal was dat onze zoon, die altijd heel erg genoot van creatieve vakken, zich hier opeens met slordigheid van af ging maken. En verder vertelde hij nooit iets leuks over de juf thuis.
Het lastige is, nu het weer beter gaat, realiseer ik me dit pas:'He, zoon verteld spontaan iets leuks over juf!' Het verlies van vreugde in school verliep zo geleidelijk, we stonden erbij en keken ernaar.
Nu ja, een heel verhaal, wat ik eigenlijk wil zeggen: Kijk naar je kind, let goed op, ga praten als je het idee hebt dat hij het niet leuk vind op school. Als de leerkracht het niet lijkt te snappen, ga dan naar de direct1ie of de intern begeleider. Laat het er nooit bij zitten!!! En ga er vooral niet van uit dat leerkrachten enige kennis hebben van adhd.
Pippin (die hoopt dat dit stuk niet te zuur overkomt, maar bij wie het nog steeds erg hoog zit allemaal!)
