Spannend....en de vraag om advies
Hallo,
Ik volg al een poos deze rubriek en lees met veel belangstelling jullie ervaringen ,adviezen,tips en algemene verschijnselen bij bepaalde gedrag stoornissen.
Mijn zoon word vanaf volgende week 'getest',gesprekken en onderzoeken....geen idee wat ik moet verwachten.
Hoop zo dat we na deze testen weten wat er aan de hand is.
Dat er iets is waardoor zijn schoolprestaties niet voldoende zijn daar ben ik van overtuigd maar de twijfel maakt me zo onrustig.Hoop echt dat dit weg genomen kan worden zodat we ons kunnen richten op begeleiding die hij nodig heeft.
Maar wat vertel je aan je kind....deze 'test'is aangevraagd omdat mijn zoon zelf aangaf het niet meer te zien zitten op school,dat hij niet goed meekwam en er zelf tegen aan liep dat hij zijn werk niet afkreeg.Ook geeft hij zelf aan dat lezen niet goed gaat en het hem veel moeite kost.
Mijn zoon heeft groep 3 over moeten doen vanwege onvoldoende prestatie en omdat de school van mening was dat zijn sociaal en emotioneel aspect achter liep.Na het jaar waren zijn prestaties niet verbeterd en zijn gedrag was enorm brutaal geworden aldus de school.
Thuis herkennen wij dit gedrag niet en hebben qua gedrag een geheel ander beeld dan de school.
De gedragvragenlijst die de school ook heeft moeten invullen heeft mij enorm geschokt en er staan dingen in die een behoorlijke inpakt heeft gehad op mijn emotie.
Ik wilde eigenlijk even mijn verhaal kwijt en daarom start ik dit draadje...ik merk aan mezelf dat ik enorm veel behoefte heb om eens te horen van deskundigen wat hun aan mijn zoon merken....is hij werkelijk niet in staat om sociaal en emotioneel te functioneren zoals de maatschappij verwacht?
Na het lezen van de gedragvragenlijst van de school ben ik erg aan het twijfelen over mijn eigen intuïtie en hoop zo dat de school er zo ver naast zit.Niet voor mijzelf maar voor mijn zoon,hij is zo ontzettend lief,open en eerlijk en oprecht.Naar mijn idee een geweldige jongen.
De onzekerheid of ik mijn zoon wel op een juiste school heb,dat hij niet teveel gekrenkt word in zijn eigen persoonlijkheid doordat de school zo negatief over hem denkt.
Ik hoop zo dat de testen antwoorden kunnen geven over verdere stappen.
Mijn zoon weet nu dat hij getest word hoe het komt waardoor hij zich niet goed kan concentreren en waardoor het lezen veel moeite kost,moet ik hem meer vertellen?
Graag zou ik jullie advies of tips lezen.
Alvast bedankt,
Pemm
PS:hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk is geworden,het is een opsomming geworden wat er in me op kwam.
Bij ons het omgekeerde
Op de basisschool was mijn dochter een voorbeeldig kind. Behulpzaam, had altijd wel vriendinnen. Thuis een 'moeilijk' kind. Als school en wij de verhalen naast elkaar legden zat school met de oren te klapperen. Mijn dochter is inmiddels 18 dus ik heb er lang over na kunnen denken. Wat ik me bedacht is dat de structuur van een schooldag voor haar duidelijkheid geeft en de rommeligheid van thuis (ik ben niet zo georganiseerd dat alles elke dag precies hetzelfde gaat) meer onrust veroorzaakt en dat zij daar dus negatief op reageert. Ik heb in de loop der jaren wel eens gedacht dat ze een 'stoornis' had. (Welk woord is beter dan stoornis?) Wat dat dan zou moeten zijn wist ik eigenlijk ook niet. Ik heb wel eens in de richting van een lichte vorm van autisme gedacht, maar hoe en wat... Er zijn daar zoveel varianten in. We hebben daar verder geen onderzoek naar laten doen, maar er is ons tot nu toe ook door mensen die vanuit hun vakgebied wat meer inzicht hebben nooit voorgesteld om in die richting te testen. Zelfs niet de kinderpsycholoog waar ze een aantal weken voor gesprekken is geweest. Tot nu. Haar mentor heeft haar in eerste instantie laten testen op hoogsensitiviteit en heeft haar aangemeld voor een test op ADD. Mijn dochter is 18, dus daar heeft ze mij niet meer voor nodig. Gek genoeg is dat voor mij wel even wennen. Mijn dochter gaat nu getest worden op ADD. Deze gang van zaken heeft voor mij een pijnlijke kant. Ik heb het gevoel dat ik de plank misgeslagen heb met haar op dit gebied. Het komt ongetwijfeld goed met haar, ook ons contact is goed, maar als ik dit eerder had geweten had het misschien toch anders gegaan. Ze is zelf erg blij dat ze getest gaat worden. Ze hoopt aan een kant dat er inderdaad een naam is voor hoe ze is. Ik heb niet de indruk dat ze ons kwalijk neemt dat er nu pas onderzoek naar komt.
Ik kan me dus wel enigszins voorstellen hoe jij je momenteel voelt. Het is heel dubbel. Ik ben blij voor haar omdat er nu iets gebeurt, maar ik ben ook wat triest gestemd omdat ik als haar moeder het gevoel heb hier iets te hebben laten liggen.
Ik zou het onderzoek maar eerst rustig afwachten voor je conclusies trekt over school en hoe ze hem hebben aangepakt. Als je het resultaat weet sta je veel sterker als je een gesprek wilt aangaan. Nu zit je zelf ook nog vol vragen en dat praat niet fijn. Ik zou je zoon gewoon zo eerlijk mogelijk op zijn niveau uitleggen wat er gaat gebeuren. Leg vooral uit dat het niet eng is, dat de mensen aardig zijn en hem vragen gaan stellen die misschien best moeilijk zijn, maar dat dat allemaal is uit te zoeken waarom het op school niet zo lekker gaat en thuis wel. Sterkte ermee en blijf je het hier vertellen als je meer weet?
Lastig
Hier ook een 7-jarige, met wie we deze week voor de eerste keer naar de kinderpsycholoog gaan. Hij weet het zelf nog niet, we zijn er namelijk ook nog niet uit wat we hem hierover vertellen (lastig is ook dat hij zelf weinig 'probleembesef' heeft). Ik lees dus mee voor goede tips!
School/thuis en vertellen
Bij ons is er ook een groot verschil geweest tussen het gedrag van zoon op school en thuis. In eerste instantie waren er op school (volgens hen) geen problemen. Zoals bij Kaaskopje dus. Maar thuis was het een drama. Niet omdat wij het fout deden thuis. Maar omdat zoon zo op zijn tenen loopt op school, hij zich zo moet inzetten, dat hij thuis, als hij eindelijk ontspant, alle negatieve energie moest lozen. Zoon voelde zich op school angstig en onveilig. Hij was zichzelf dus niet. Toen is het een aantal jaren andersom geweest. Thuis prima, wij wisten in middels hoe we hem konden opvangen en begeleiden. Maar zoon begon zich op school te uiten, hij had een verschrikkelijke juf. Na een paar maanden op zijn tong bijten heeft hij toen heel eerlijk aan haar verteld wat hij van haar vindt. Dat werd niet gewaardeerd, veel moois was het namelijk niet. Ik heb huilend een leerkrachtopbservatielijst gelezen. Hij scoorde daarin op odd, ass, depressie, alles maximaal. In eerste instantie werd ik woest op die leerkrachten. Hoe durven ze zo negatief naar mijn zoon te kijken. Later zag ik het wat genuanceerder. Hij had het heel erg slecht op school. Vandaar dat gedrag. Met de nodige begeleiding gaat het nu weer veel beter op school. Het duurde alleen tergend lang voordat die begeleiding vorm werd gegeven.
Toen onze zoon voor het eerst naar de psycholoog ging, hebben wij dat nogal nuchter gebracht. We noemden problemen die hij had, die voor hem herkenbaar waren. 'Wij hebben heel vaak ruzie met jou en wij willen heel graag weten hoe we je beter kunnen begrijpen, zodat we minder ruzie hoeven te maken. Daarom gaan we naar deze psycholoog. Bij hem komen heel veel kinderen zoals jij en ouders zoals wij en die worden allemaal door hem geholpen. Misschien kan hij ons ook wel helpen.'
We brachten het dus heel erg als ONS probleem.
Kaaskopje
zeer veel herkenning, kreeg even kippevel. Ik hoop dat er voor je dochter wat duidelijkheid komt.
Honden/brood
Die gedragsvragenlijsten voor de school en wat daar uit kwam bij onze zoon, daar lustten de honden geen brood van! Je kon er zowat uit concluderen dat hij werkelijk elke bekende stoornis zou kunnen hebben. Mijn broek zakte er van af, hoe verzonnen ze het in vredesnaam?
En ik ben nu nog steeds van mening dat ze 1,5 jaar geleden die vragenlijsten met een gekleurde blik hebben ingevuld. Toch heb ik wel het idee dat hun bedoelingen zuiver waren. En tegenover hun ingevulde lijst stond gelukkig onze eigen veel positiever ingevulde lijst. Uiteindelijk hebben de arts en psycholoog die de diagnose stelden voornamelijk naar het verhaal van de ouders geluisterd. Gelukkig maar, want er bleek "alleen maar" sprake te zijn van ADHD. Alle andere zaken die door school en companen werden gesuggereerd zijn van tafel geveegd. Dit was volkomen terecht, ons eigen beeld van zoon bleek veel kloppender te zijn dan het beeld dat de school van hem had. Logisch natuurlijk. Hij zit nu nog steeds op dezelfde school en hun beeld van hem is m.i. danig bijgesteld. Het kostte wel wat overredingskracht om ze ervan te overtuigen dat ze het te somber inzagen met hem.
Vertrouw vooral op je eigen gevoel over je zoon. Laat je niet teveel afschrikken door de beroerde toon van die vragenlijsten. Je kunt je zoon vertellen dat hij onderzocht gaat worden om hem te helpen zich fijner te voelen op school. En dat papa en mama weten dat hij een fijne, slimme jongen is! Alleen op school lukt het nu even niet en daarmee wil iedereen hem helpen.
Het is ook nog je kind...
...en daardoor word het natuurlijk ook nog eens extra moeilijk.
De school was in de vragenlijst idd erg negatief en ik vond sommige opmerkingen zeer laag en gemeen.
Kon me idd niet voorstellen dat ze het over mijn kind hadden,hoewel ik zelf van mening ben dat ik ook realistisch kan denken over mijn kind.
Het vertrouwen in de school was compleet weg en wilde mijn zoon het liefs de volgende dag thuis houden,maar jah dat kan ook niet.
Heb geprobeerd het eerst naast me neer te leggen,wel telefonisch contact gehad met de instelling waar hij getest gaat worden.Ook hun zeiden dat ze niet klakkeloos aannemen wat school schrijft,dat ze eerst gesprekken hebben met de ouders en kind en daaruit hun conclusie trekken.
Kan pas een gesprek met de school aangaan betreft de vragenlijst als de testen zijn geweest en de uitslag binnen is want dan heb ik pas een poot om op te staan.
Mocht het zo zijn dat mijn zoon op een reguliere basisschool kan blijven met de nodige begeleiding dan moet deze school toch eerst mijn vertrouwen weer enigszins goed maken.
Ik kan me ook goed voorstellen wanneer het juist thuis niet goed gaat met je kind en dat er op school niks word opgemerkt dat de stap om verwijzing voor een test ook alleen maar groter word.
De stap is overigens altijd groot en wanneer het dan uiteindelijk zo ver is zijn de wachttijden ontzettend lang.
Gelukkig is mijn zoon redelijk snel aan de beurt en misschien heeft de vragenlijst van school daar wel voor gezorgd want als je die leest dan zou er wel heel snel wat aan moeten gebeuren.
Het is alleen jammer dat het naar mijn idee is ingevuld met een bedoeling om idd mijn zoon in bepaald hoekje te stoppen.
Wat ik ook vind is dat zo'n vragenlijst heel persoonlijk kan worden opgevat en daarom is het misschien ook zo dat ik bij een bepaalde vraag ideeën heb waar de school niet aan zou denken en daarom wel een heel ander antwoord geeft.
Ik heb mijn zoon inmiddels ingelicht over de testen/gesprekken,gevraagd waarom hij denkt dat de testen worden gedaan en hij gaf zelf aan om te kijken waardoor het komt dat hij zich niet goed kan concentreren en waarom hij niet zo goed kan lezen.Heb de aanvulling gedaan dat de school en wij als ouders graag willen weten hoe we bij bepaalde dingen beter kunnen helpen en dat de school ook wat moeite had met zijn gedrag(brutaal zijn)
Hijzelf was hier verbaasd over maar vond het een goed idee want het zou er alleen maar beter van worden.
bedankt voor jullie reacties en misschien volgen er nog wel meer.
Ik zal jullie op de hoogte houden door te vertellen hoe alles is gegaan.
Groetjes Pemm
School
Hi Pemm, onze aspidochter heeft op 2 verschillende scholen prima meegedraait. Nu door verhuizing vorig jaar naar een andere school gegaan en sinds de zomer ging dat niet goed. Wij hebben haar van school veranderd. Wij merken dat in een goede sociale accepterende en zorgende omgeving, en dan heb ik het over een gewone openbare lagere school, zij uitstekend presteert. Dus ik vind het niet vreemd dat je je kind eventueel van school zou gaan veranderen. Succes!!!
