Spectrum, de genetische component

Verder zoeken

Bij ons in de familie is er duidelijk sprake van een hele lijn van adhd-ers. Mijn schoonvader is eigenlijk wel een schoolvoorbeeld te noemen.
Maar al die andere drukke impulsievelingen hebben geen diagnose. Mijn schoonvader was afgelopen jaar ineens behoorlijk vastgelopen in zijn leven en relatie, dus hij heeft op het punt gestaan om zich te laten onderzoeken, maar nu de situatie weer beter is, is het weer op de lange baan geschoven. (uitstellen is ook een kenmerk)
Maar dat hindert natuurlijk ook niet. Die man leeft er al zijn hele leven mee, op zich gaat het allemaal best wel aardig, waarom zou je dan een etiketje gaan halen?
Voor mijn man geldt hetzelfde. Hij is erg druk en impulsief. Maar is dat erg? Hij heeft er geen probleem mee, ik heb er geen probleem mee. Dus we laten het lekker zo.
Het enige is, dat ik een beetje de spin in het web van ons gezin moet zijn. Ik zet de lijnen uit, anders lopen we de hele tijd achter de feiten aan. Dat is ook niet erg.
Al onze kinderen hebben wel moeite met concentreren en impulsiviteit. Zoon met diagnose heeft er zo'n last van dat hij het zonder diagnose en medicatie niet redt. Zijn zussen kunnen zich nog heel goed redden, met wat aanwijzingen en begrip. Dat laten we dus voorlopig ook zo. Wel houd ik steeds in mijn achterhoofd, dat als de ontwikkeling en het geluk van de andere kinderen in het geding komt, dat ze dan toch misschien wel door een psychiater gezien moeten worden. Maar zoals het nu is, is het wel goed.
Het is alleen nooit rustig en saai, bij ons thuis. Nooit. Van mezelf ben ik juist zo'n relaxt typje, dat uren met een boek in bad kan zitten. Dat doe ik ook nog regelmatig hoor. Ik ben eigenlijk een beetje de afwijkende ☺. Misschien heb ík wel een stoornis. (Algehele Traagheid)

Diagnose

De diagnose van mijn zoon was voor mij een eyeopener. Het gedrag van ex was ineens plaatsbaar en ik kon mij verdiepen in mogelijkheden om ermee om te gaan.
Ook herkende ik kenmerkend gedrag bij familieleden, dichterbij en verder weg.
Ik had ook verwacht dat er wel academische interesse zou zijn. Maar die academische instelling bezorgde ons een zorgmelding en bleek juist een gevaar voor mijn ex-man en mijn kinderen. Dus Gelukkig zeggen als je man zich ook wil laten diagnosticeren klinkt mij nogal naief in de oren. Wil je dat risico lopen? Dan heb je er ineens een psychiatrische ouder bij en dat kan een verplichte zorgmelding opleveren. Zou niet meer in mij opkomen, echt niet.
Het lijkt me handiger als je je man helpt om zelf informatie te vinden als de hulpgids Asperger van Tony Attwood en dergelijke. Wordt lid van de NVA.

Goed punt van anne j

Ik had er nog niet over nagedacht, maar ik deel de zorg van Anne J wel. Een ouder met een psychiatrische diagnose, dat is voor sommige groepen hulpverleners, zo'n rood vlaggetje. Dat is wel iets om over na te denken.
Als de diagnose van je man helemaal los van de behandeling van je zoon wordt gesteld, kan het minder kwaad, maar dan moet je de uitslag misschien toch maar beter voor je houden.

Zeker rekening mee gehouden

Toen de diagnoses er waren en ik informatie kreeg, vielen er heel wat schoonfamiliepuzzelstukjes op de plek. Of mijn ex getest zou worden is zo verschrikkelijk onbespreekbaar dat ik het niet eens heb voorgesteld. Het heeft al een paar jaar gedurd voor hij zelf überhaupt erkende dat de jongens die diagnose niet zomaar hebben gekregen. Het lag natuurlijk aan iedereen (vooral aan mij). Maar gezien zijn gedrag tijdens de onderzoeken van beide kinderen hebben de onderzoekers hardop tegen mij uitgesproken dat ik er sterk rekening mee moet houden dat de asperger uit die hoek komt. En die test hoeft van mij verder echt niet, ik hou er gewoon rekening mee en dat gaat over het algemeen prima.
Ik heb ook aan zelfreflectie gedaan. Met name omdat ik in mijn kinderen best wel trekjes van mijzelf herken, maar dat konden gewoon ook karaktertrekjes zijn. Omdat ik ook bang was net zo te zijn als mijn ex, die bij voorbaat alles al afwees omdat hij vond dat hij oké was en de rest niet spoorde, heb ik gevraagd of ik ook gekeurd mocht worden. Er volgde een goed gesprek waarin mij werd verteld dat ik in ieder gevan géén asperger had. En je moet natuurlijk oppassen om niet elke overeenkomst met het kind op dat autisme te gooien (een gevaar dat al gauw dreigt en waar ik ook wel eens ik ben getrapt).
Toen ik vorig jaar in elkaar donderde, heb ik aan mijn psycholoog opnieuw om testen gevraagd. Zou ik misschien tóch een over-prikkelde autist zijn i.p.v. een overbelaste moeder? Ik ben toen flink (en op breed gebied) doorgezaagd om te kijken wat er met mij aan de hand zou kunnen zijn, maar wat er uit kwam had niks met autisme of andere aangeboren, erfelijke dingen te maken
Ik ben dus inmiddels wel genoeg geïnformeerd en gerust gesteld om eerlijk en zonder schuldgevoel (maar met respect) te kunnen zeggen dat er inderdaad iets genetisch bij zit. Wat bij autisme trouwens vaak zo is.
Algemeen gesproken: ik vind niet dat er een test MOET komen, als een kind autisme heeft. Misschien valt er over te discussieren als er duidelijk problemen dreigen te ontstaan. Wat bij ons overigens ook is gebeurd toen de diagnoses van de kinderen er niet waren en ik niet wist hoe ik met autisme om moest gaan. Ook ná de scheiding. Hoewel ik niet meer verantwoordelijk hoef te zijn voor het doen en laten van mijn ex (en vooral de gevolgen daarvan), weet ik nu beter hoe ik communicatie m.b.t. de kinderen en alles er omheen moet brengen met een auti-sausje erover (zoals ik heb geleerd m.b.t. de extra zorg/begeleiding voor de kinderen). En ik moet zeggen: dat gaat over het algemeen heel erg goed! Dus dat etiketje... Bewaar die tijd en moeite maar voor de mensen/kinderen die het dringender nodig hebben!

Kromme zin

"Ik ben dus inmiddels wel genoeg geïnformeerd en gerust gesteld om eerlijk en zonder schuldgevoel (maar met respect) te kunnen zeggen dat er inderdaad iets genetisch BIJ ÉÉN VAN ONS bij zit, en dat dat de vader is, bedoel ik niet als beschuldiging."

(kleine nuance, groot verschil)

Vroeger

"Hoe was dat toen, hoe is het nu? Hoe ga je ermee om? Voelde je je vaak eenzaam en was dat niet uit te leggen. Heb je nog contact of is het verloren gegaan."
Vrijwel zeker heeft mijn vader Asperger (kennelijk via mij overgegaan op een van onze kinderen). Hoe dat toen was? Niet leuk, hoe vaak heb ik vroeger gewenst dat ik een normale vader had! Maar natuurlijk hadden wij geen flauw idee waarom hij zo vreemd deed. Later heb ik zelf de conclusie getrokken waar de ASS van overgeërfd is, dat heeft mij wel meer begrip en geduld voor mijn vader opgeleverd. En toch ook wel bewondering voor hoe hij zich door alle moeilijkheden in zijn leven heen heeft geslagen. Ik heb mijn vermoeden nooit met hem gedeeld overigens, wat had dat nu nog opgeleverd? Wat telt is dat hij altijd zijn uiterste best heeft gedaan en het beste met ons voorhad.

Nunie

"Ik heb mijn vermoeden nooit met hem gedeeld overigens, wat had dat nu nog opgeleverd? Wat telt is dat hij altijd zijn uiterste best heeft gedaan en het beste met ons voorhad."

Hetzelfde geldt voor mijn ex, de vader van mijn kinderen.
Ik leerde pas toen hoe hij continu op zijn tenen moet lopen en hoe vaak hij overprikkeld raakte. Op zijn werk én thuis. Op zijn werk wist hij dat hij zich in moest houden (wat, zo leerde ik na de scheiding, niet altijd lukte), dus explodeerde hij thuis.
En toen hij in de WW zat (reorganisatie, dus niet vanwege zijn manier van doen) was hij één bonk stress omdat hij de veilige structuur van zijn werk kwijt was en daar ook niet over wilde praten (als hij de schijn op had kunnen houden dat hij niet ontslagen was, was hij vast elke dag met zijn broodtrommeltje van 9 tot 5 naar een bankje in het park gegaan, bij wijze van spreken ). En dat praten, over bijvoorbeeld een flinke inkomensklap, was toch echt nodig. Krijsende ruzie heeft hij erom gemaakt als ik hem wees op het feit dat we sámen (immers, we waren getrouwd) eens goed om de tafel moesten gaan zitten om inkomen en uitgaven op een rijtje te krijgen.
Nu weet ik dat ik hem had moeten ontzien en zelf die begroting had moeten maken (ik regelde sowieso alle financiën, dat was mijn taak). En nog meer op mijn tenen gelopen.
En zo zijn er duizenden andere voorbeeldjes waarbij hij tegen zijn autistische plafond liep, met alle gevolgen van dien.
Omdat zijn uitbarstingen ook voor de (toen nog kleine) kinderen waren, omdat hij bijvoorbeeld allergisch was voor kindervlekken (ze komen altijd onverwacht zodat de kinderen bijvoorbeeld nooit mochten verven of krijten en de pleuris losbrak als er een beker omging, begon ik me te realiseren dat ik mijn grenzen moest gaan stellen. Gevoelsmatig wist ik toen al dat hem dat niet zou lukken en met dit gegeven, gecombineerd met nog veel meer dingen, heb ik uiteindelijk een eind aan mijn huwelijk gemaakt.

Enkele jaren later leerde ik wat autisme was. Met die wetenschap, die ik vooral voor de omgang met mijn kinderen heb geleerd, heb ik de contacten met ex ook heel soepel kunnen houden (al viel dat niet altijd mee).
Net als jij gaf dat meer geduld en begrip (hoewel ik nooit spijt heb gekregen van de scheiding, daarvoor was er teveel gebeurd dat écht niet door de beugel kon) en ook inzicht in hoe heftig het soms in zijn hoofd moet zijn...

Tja, had men in de jaren zestig maar diagnoses gehad. Zodat mijn ex, net als onze kinderen nu, bepaalde vaardigheden had kunnen leren waardoor het misschien allemaal anders was gelopen. En misschien had het ook wel weinig uitgemaakt. Maar achteraf kijk je een koe in zijn kont en ik denk niet dat ik ex een diagnose kan en mag opdringen (heb er ook totaal geen behoefte aan, de uitspraken van het team waar de diagnoses van de kinderen vandaag kwamen was duidelijk genoeg).

Het is goed zoals het nu is.