Speltherapie?

Joep

Ik zie nog wel meer mogelijkheden... niet dat ik je die speltherapie door de neus wil boren.

Maar het gaat zoals ik het lees niet zozeer om zijn gedrag maar vooral ook om jullie communicatie. Zou je daar niet nog eens wat dingetjes in kunnen proberen?

Kleuters kunnen heel stellig zijn en zijn eigenlijk nog op zoek naar repertoire, naar manieren om hun communicatie te verfijnen. Ze zijn eigenlijk met één groot experiment bezig.

Ik heb hier een slimme 5-jarige lopen (kunnen we niet gewoon Ouders Online tot reservaat uitroepen?) en die vertoont ook veel van dit soort streken. Naar mijn idee kun je heel ver komen door mee te veren op de goede momenten. Als een kleuter zegt dat je nooit wat leuks doet dan kun je daar ook niet tegenin gaan. Trouwens, die opmerking is zo universeel, die hoor je tot in het bejaardenhuis aan toe. Het is meer een soort ongenoegen uiten. Ik zou dat niet al te letterlijk nemen.

Voorbeeldje. Mijn zoon heeft de hele week in zijn hoofd, het programma, de dagen van de week. Nu zijn we zondag weg geweest naar een pretpark en daardoor is hij moe aan de week begonnen. Maandag: ik wil niet naar school. Dinsdag: ik wil niet naar de bso. Woensdag: ik wil niet naar muziekles. Donderdag: ik wou dat het al vakantie was. Vrijdag kan ik je nog niet vertellen, dat hoor ik morgenochtend ....

Kortom ik denk dat dit volstrekt "gezonde gedachtengangen" zijn voor deze leeftijd. Overigens krijg je ook bij gemiddeld slimme kleuters geen antwoord op directe vragen. Daar doen ze niet aan. Hoe was het op school wordt bij mij "moest je lang wachten bij het kiesbord". Hoe was het op zwemles wordt "hadden ze in het ondiepe badje weer die rare kikkertjes".

Mgoed. Mijn punt is dus dat je hem misschien wat meer ruimte moet geven voor zijn ontwikkeling.

En wat die communicatie betreft: op het moment zelf voelt het behoorlijk hopeloos idd. Maar later kan je er vaak nog meer mee, op een rustig moment. voorbeeldje "ik wil niet naar school": dan ga ik rustig met hem in bed liggen (als het moment zich ervoor leent) en lekker een beetje wentelen in dat idee. Ik ga er dus niet tegenin en ik geef hem ook geen gelijk. Gewoon een beetje eromheen babbelen, hoe dat zou zijn als je iedere dag de hele dag thuis zou zijn, wat daar lekker aan is... binnen de kortste keren is die bui dan weer overgewaaid.

Nou ja, moraal: verwacht geen rationeel gedrag van een kleuter.

Rodebeuk

Ja dat is precies ook waar ik een beetje bang voor ben, dat hij tot in het bejaardenhuis aan toe een beetje een knorrepotje zal zijn.
Ik dacht verder ook dat het misschien voor hem ook een manier kan zijn om in de klas wat meer sociaal contact op te doen (leren wat er van je verwacht wordt, hoe zij denken, zodat het hem minder inspanning kost om met leeftijdsgenoten om te gaan). Maar misschien is dat inderdaad helemaal niet realistisch voor een 5-jarige. Ik vind dat ook het moeilijke, ik heb totaal geen referentie.
In ieder geval ben ik al blij met je reactie en om te horen dat het jou niet pathologisch in de oren klinkt.

Weet je wat leuk is joep

...en dan bedoel ik echt leuk met de L van Leuk?

Je tweede (slimme) kleuter.

Want manman wat heb ik me een zorgen gemaakt bij de eerste. Nou ja, zorgen is het woord niet, geworsteld. Ik moest bij alles bedenken hoe te reageren en ik extrapoleerde bij veel aspecten inderdaad heel ver de toekomst in. Als hij nu al ... dan zal hij straks misschien wel ...

Nu, bij de tweede, geniet ik er juist van. Omdat ik heb ervaren dat dit fases zijn. Juist dat rechtlijnige, dat onaanspreekbare, ongestuurde - dat bleek gewoon als sneeuw voor de zon te verdwijnen na de zesde verjaardag.

Ik geniet nu vooral op die momenten net voordat jongste losgaat. Die split second dat je denkt getverdegatver, daar gaan we weer... dan gilt ie, wil niet eten... loopt weg, huilt, slaat.... en 20 minuten later wordt gewoon het bord leeggegeten. Man heeft nog weleens de neiging om zich in het houden zo van "ja maar, dan gaat ie weer ontploffen".. Nou ja, prima toch?

Daarnaast roer je een heikel punt aan: het sociale gedrag in de klas. Daarvoor zou ik gewoon een keer gaan helpen in de klas. Twee redenen: je kan wat langer zien hoe zoon daar is en je kan je onderdompelen in de totale redeloosheid van die andere kinderen. Want reken maar dat het bij kleuters hard op hard gaat! Ik vind dat een heel teer punt hoor. Heeft de juf signalen afgegeven? Dat heb je nog niet verteld geloof ik.

Maar joep....

hij heeft gelijk. Je doet niet wat leuks met hem... je doet iets leuks met hen!(beide broertjes)

Zou het kunnen dat hij het zo letterlijk bedoeld: je doet nooit iets leuks met mij.... (maar wel met ons...?)
Dan zou je toch boijna wel aan autisme denken...

Over dat autisme

Pas als een kind cognitief goed bediend wordt op school is het zinnig bij slimme kinderen om aan autisme te denken. Er is een enorme overlap tussen ongelukkige slimme kinderen (die op een leeftijd zijn dat ze daar geen verstaanbare uiting aan kunnen geven) en kinderen met ASS achtige symptomen.

Joep schrijft alleen maar dat er aan autisme is gedacht.

Reden voor mijn snelle reactie is dat ik heb meegemaakt hoe iemand met speltherapie van de regen in de drup kwam doordat de boel op school niet rechtgetrokken was, zoals ik hierboven aangeef. Alles werd aan het lijntje gehouden. Bij goed schoolaanbod worden die kinderen dan opeens weer 'normaal'.

Dus

Koentje: Hij bedoelt het niet m.i. letterlijk, maar ik vat het wel letterlijk op (zoals zovaak). Misschien zegt dat wel iets over mij.
Rode breuk: ik heb eindeloos, een schooljaar lang, op school, onderhandeld over zijn niveau en enigszins aanpassen van zijn bezigheden aan zijn mogelijkheden. Wel doorgetoetst, maar vervolgens geen aanpassing van zijn activiteiten daarop. School bleef de (m.i. milde sociale problematiek) met klasgenoten aanhalen en zag de relatie, die er volgens mij wel is, niet. Misschien herinner je nog wel "school vind mijn kind autistisch".
Inmiddels m.i.v. dit schooljaar LIJKT de nieuwe juf, gemotiveerd aan de slag om hem wat te bieden. LIJKT redelijk mee te denken en met mij mee te gaan in de redenatie. Ik kreeg ook de indruk in het laatste gesprek dat zij hem weer meer zijn gaan beschouwen als een hb-er (oeps, vloeken), dan als een autist en hier ben ik op zich uiteraard blij mee. Ik hoop ook op spontane verbetering van zijn gedrag op school.
Ik ben inderdaad hulpmoeder, wekelijks, met als belangrijkste (ik zal het maar eerlijk zeggen) doel: het bespioneren van mijn kind en de anderen en de juf.
Ik vraag mij wel af hoe speltherapie op enigerlei wijze schadelijk zou kunnen zijn. School weet er niet vanaf en zal dus ook geen afwachtende houding aan kunnen nemen. Baat het niet, dan heb je toch een leuk middagje gehad. Maar goed ik laat het weer even bezinken.

Joep

Ik wil je er niet vanaf praten. Zeker niet!

Speltherapie op zich moet je zeker niet nalaten. Het nadeel kan zijn dat alles bij het kind gelegd wordt. Dat dat zich in alle mogelijke bochten moet wringen terwijl een groot deel van zijn gedrag aan zijn leeftijd te wijten valt en de rest aan het slechte aanbod op school. Kleuterschool kan echt een plaag zijn voor dit soort kinderen. Zo dwingend in wat er van ze verwacht wordt. Stel dat dat niet verandert, dan komt zo'n kind van die therapie af en dan kan ie het nooit goeddoen en dan zeggen ze "heel hardnekkig gedrag, therapieresistent blabla".
Terwijl het dus heel goed denkbaar is dat die trekjes vanzelf verdwijnen als je zoon zijn 'normale' ontwikkeling naar het schoolkind-zijn doormaakt.. en als de omgeving een beetje meewerkt...

Dat viel me ook al een beetje op in je posting, dat je het aanmerkte als "gedrag".. daar zat in mijn beleving een beetje doorgemengd dat mensen van buiten je ertoe aanzetten om anders naar je kind te kijken. Klein hoe zeg ik dat, beetje gut feeling.

Dus ik kan het misschien beter anders formuleren. Besef dat het anders-zijn van je kind mogelijk voor 100% kan worden verklaard door het normaal-patroon van school. En daar was je al mee bezig, dus dat zal je niet helemaal vreemd voorkomen.

Eerlijk gezegd vind ik het wel aandoenlijk, wat je over hem vertelt. Ik heb het nog even nagelezen. En wat je beschrijft over zich moeten aanpassen... erg herkenbaar. Ieder kind gaat daar weer anders mee om. Ze moeten er allemaal een weg in vinden.

Ik durf het al bijna niet meer te zeggen hier maar heb je er al aan gedacht om een keer naar een spelmiddag te gaan voor puntjepuntje kinderen? Daar kunnen ze heel erg van opknappen. Want misschien is het genoeg om niet te gaan zitten op wat er niet goed gaat maar om op een omweg je zoon wat prettige ervaringen te bezorgen.

Oh ja, laatste idee: zoek iig iemand die ervaring heeft met puntjepuntje. Dat zou moeten voorkomen dat alles bij je zoon wordt gelegd... iedereen blij!

Joep

Sommige plaatsen kennen ook speltherapie aan huis.. en dat is ontzettend leuk. Wij hebben dat 1 seizoen gehad. Helaas in ons deel van de stad net hele strikte voorwaarden gekomen(kinderen die van hun ouders geen speelgoed krijgen, waar niet mee gespeeld wordt, achterstand in taal etc..) anders hadden we dit jaar ook speltherapie willen hebben. Maar in hoeverre het therapie is, dat is het natuurlijk niet. Vraag even na bij de gemeente, bij het okc.

Nee nooit opgekomen

Dat is ook best een goed idee rode breuk, ik veer ervan op. Ik zou me wel voelen als iemand die de bank gaat beroven. Mijn kind is niet officieel puntjepuntje, hij kan ook muntjepuntje zijn of helemaal niets.
Heb jij er zelf ervaring mee?
Gisteren zaten wij bij macdonalds (ja, ook dat hebben we al gedaan van de week) en wij zien daar een kinderfeestje langs komen. Een man of 10, met helemaal achteraan een serieus kijkend jongetje, dat stopt, bukt om naar een kauwgum op de stoep te kijken, stopt nog eens, raakt nog wat verder achterop, wordt gehaald. Ik zeg tegen mijn zoon, kijk daar loopt iemand net als jij, ik zag hem opfleuren, want hij zag het ook.
Misschien kan hij inderdaad wat lotgenotencontact gebruiken.

Jazeker

zowel met puntjepuntje als met speelmiddagen als met speltherapie als met achteraan lopen.

Welke bedoelde je?

Overigens is het heel simpel. Je hebt tegenwoordig een nieuwe stroming, dat zijn mensen die niet moeilijk doen over testresultaten (ik kan het je niet genoeg afraden, testen). Dus je kan gewoon een keer aanschuiven en kijken wat je kind doet. Wij zijn naar een weekend geweest en zoon was werkelijk zo opgelucht! Schattig. Was ie wel wat ouder. Jaar of acht. Lotgenoten kan je ook in je omgeving zoeken. Wat contacten opzoeken en kijken met wie je zoon meer klik voelt.

Het ligt allemaal niet zo zwartwit. Kinderen zijn hartstikke flexibel. Mijn zoon was enorm terughoudend maar die is in de loop van zijn kleutertijd ook ontdooid. Daar moeten ze gewoon de ruimte voor krijgen. Ze moeten ook niet hoeven veranderen; ze moeten leren wat dat gedrag doet met andere mensen, en dan kunnen ze zelf kiezen wat voor gedrag ze in een bepaalde situatie inzetten. Allemaal hetzelfde is ook zo saai, maar een beetje keus is prettig.

Wij

Ayladochter hier heeft 2 keer speltherapie gehad voordat ze getest werd. Ze genoot ervan. Ze zegt nu nog wel eens dat ze best eens naar dokter Sanne wil want het was daar zo leuk. Het was voor haar een manier om dingen van zich af te praten, het pesten op school waarom zij op dingen anders reageert etc. Ook wij zijn aan het denken aan xxx middagen toevallig zijn er binnenkort weereens voor het eerst middag van xx bij ons in de buurt, dus misschien dat we dat eens gaan proberen.

En en en

Rode beuk: Ik vind dat zo leuk: dus je hebt ook ervaring met achteraan lopen?
Hoe zoek je een gelijkgestemde? op een xxforum? Hoe weet je waar een xxspelmiddag is en gaan ze dan b.v. lekker xxsjoelen of wat moet ik me er bij voorstellen? Ik zie het eigenlijk best wel zitten.
Ik denk dat ik verder misschien binnenkort eens bel met de speltherapeut, die ik op het oog heb. Zij heeft via haar site een link naar een door haar geschreven hbartikeltje,(niet wetenschappelijk, misschien propaganda, dat zal ik eens proberen te achterhalen).
Eigenlijk zoals het bij ayladochter ging, zo had ik het in gedachte, gewoon leuk, iemand die hem een beetje begrijpt. Vandaag was er eigenlijk weer geen vuiltje aan de lucht, dat is altijd als je denkt: nu moet er iets gebeuren.
Judith-t: ik woon zo erg op het platteland dat er in geen 100 jaar iemand bij mij therapie aan huis komt geven. Maar toch bedankt.

Ja joh, dat achteraan lopen..

..daarvoor moest ik nou juist naar speltherapie als kleuter

Of was het voor plassen in de zandbak. Of niet meedoen bij spelletjes.. of opdrachtjes weigeren.. hmmm... tis al weer een tijdje terug...

Blijf wel uitkijken met te veel bij je kind leggen. Ik heb m'n twijfel bij wat je over school vertelt. Ze hoeven toch niet allemaal hetzelfde te zijn? Natuurlijk kun je prima hulp zoeken voor je kinderen zonder ze te brandmerken, maar je moet ze niet willen veranderen. Dit soort kinderen heeft niet veel nodig om signalen op te pikken dat ze niet deugen zoals ze zijn. En ik ken echt veel kinderen wier gedrag heel erg is veranderd zonder interventies, gewoon doordat ze leren uit hun ervaringen en/of doordat ze in een omgeving komen die beter bij ze past.

Die bijeenkomsten, ik zou een keer op de website van Pharos of Choochem kijken. Ook erg leuk is Hb in het wild, dat zijn sporadische uitjes die tot stand komen via het hb kind forum. Zitten ook wacko's tussen, maar toch de moeite waard.

Oh ja, hoe het gaat: ze gaan gewoon rijden met skelters, of spelletjes doen ofzo. Het zijn heel normale kinderen, zie mijn betoog een paar dagen geleden in een ander draadje. Ze hoeven alleen veel minder aan elkaar uit te leggen. Ik kan het niet zo goed uitleggen.. je ziet het gewoon gebeuren.

Terecht

Heel terecht dat je het zegt hoor, want ik zeg nooit iets in die richting, maar weet zeker dat ik het weleens naar hem uitstraal. Ik denk ook weleens van he, doe nou eens normaal. Niet omdat ik dat vind, mij maakt bijna niets iets uit, ik vind al snel iets normaal. Maar omdat ik weet dat een ander (inderdaad school) dat vindt.
Ik denk dat de meeste moeders weleens iets onaardigs over hun kind denken, maar ik vind het achteraf dan zo erg, want je mag natuurlijk altijd zijn wie je bent.
Wat jij gisteren zegt over het broertje is ook zo waar, over hem denk ik geen minuut na, of dingen goed komen. Daar ga ik gewoon vanuit, daar kan ik makkelijker van genieten en dat is daardoor ook een heel ander contact.
Goed, ik ga in ieder geval eens kijken of ik wat kan vinden.

Joep

Het is echt mooi hoor, zo'n merkwaardig kind. Echt. En het heeft enorme krachten in zich om zelf uit zijn eigen ervaringen te leren. Dat bedoel ik niet als goedkope dooddoener om alle etikettenkinderen in een keer weg te wuiven. Maar dat haal ik specifiek uit je verhaal. Heel veel eigenaardigheden in gedrag zijn specifieke reacties op de omgeving. Bij een kind met veel voelsprieten komt er veel binnen, en op deze leeftijd moet je zoon gewoon nog leren hoe om te gaan met al die signalen. Dat kan heel verwarrend voor hem zijn. Steun hem gewoon in die verwarring met het vertrouwen dat hij hier uit gaat komen.

En, erg grappig, dat van dat broertje.. dat was alleen over mezelf verteld... ik vond dat je zo typisch vertelde als ouder van een oudste kind, maar ik wist helemaal niet dat er bij jou ook nog eentje onder zit...

Mijn oudste is nu bijna negen (moet niet vergeten om een partijtje te organiseren..) en ik loop dus een paar jaar op jou voor. Wat die jaren mij aan ervaring hebben geleerd heeft me gesterkt in de overtuiging dat school heel erg normerend kan zijn, en dat je als ouder naast je kind moet gaan staan en hem steunen in zijn eigenheid.

Wat me daarbij erg geholpen heeft zijn dingen uit een heel andere hoek, het softe cursusgebeuren waar je als hoger opgeleide aan wordt blootgesteld. Dingen als competenties, kernkwadranten.. beetje mee bekend? Eigenlijk zijn alle eigenschappen, hoe vreemd ook bij een kleuter, kwaliteiten waar je kind vroeg of laat iets aan kan hebben. En de enige die kan zorgen dat je kind ze kan besturen, gebruiken.. dat is je kind zelf!

Nog een afsluitend voorbeeld: mijn oudste was heel zwijgzaam (echt héél zwijgzaam!), kat uit de boom, ontdooiende ijsberg, dat werk. Veel mensen worden daar zenuwachtig van. Volwassenen die niet zo lekker in hun vel zitten zijn er erg gevoelig voor. Neveneffect is dat mijn zoon feilloos kan selecteren tussen mensen die er echt voor hem zijn en mensen die meer vastzitten in hun eigen kringetje. Die krijgen de creeps van hem. Zo heeft hij een aantal heel erg leuke contacten met volwassenen buiten het gezin opgebouwd. Echt heel speciaal. En simpel: het zijn gewoon alle mensen die normaal blijven doen als hij in zijn schulp zit.

Rodebeuk

Wat mooi zoals je dat allemaal omschrijft. En wat pijnlijk herkenbaar allemaal. (nu ja, voor nu even pijnlijk dan, vaak prefeleert net zo goed bij mij het genieten vd schoonheid ervan)

Rodebeuk, ik moet je nog even gelijk geven

Speltherapie is inderdaad een slecht idee. Zoals logopedie ook een slecht idee is. Ik zou ermee zijn mogelijkheden onderschatten. Ik denk bij nader inzien dat hij zelf prima kan leren hoe met bepaalde personen om te gaan en ook een beetje leuk, op zijn eigen manier op school te functioneren. Ik ben zelf een allemansvriend en sterk geneigd tot aanpassen. Ik zie dat hij daar veel beter in is. Geen zin, dan niet. (Misschien voor mijzelf wat speltherapie?) Ook het inschatten van personen kan hij net als jouw zoon heel goed, beter dan dat ik dat kan. Personen die niet oprecht zijn, die haalt hij er zo uit. Ik heb in het verleden wel met competenties en kwdranten te maken gehad. Ik zal het eens bestuderen. Jij bedoelt denk ik als verklaringsmodel, waarom het met de 1 beter loopt dan met de ander?
In ieder geval bedankt voor het meedenken en ik zie het mooie ook wel hoor. Alleen heb jij al veel meer geleerd dan ik. Zo ben ik b.v geneigd om contacten met volwassenen en veel grotere kinderen niet zo te stimuleren. Dat leek mij dan het spelen met leeftijdsgenoten weer niet te stimuleren, terwijl het nu ik er zo over nadenk niets mee te maken heeft. Hij heeft er mogelijk juist best wel behoefte aan, net zoals ik zelf zou hebben als ik de hele dag tussen de kleuters zit.

Ok joep

Niet dat ik je wilde tegenspreken! Ik putte uit rijke ervaring idd, en niet alleen de generatie van mijn zoon...

Met die kernkwadranten bedoelde ik vooral dat het een kwestie van doseren is. Alles, maar dan ook alles, wat je zoon nu doet kent een tijd en een plaats om van nut te zijn. Als hij maar niet te veel en te weinig doet, hij moet die draaiknop vinden om zijn eigenschappen op het goede moment gedoseerd in te zetten. Dat is bij die kernkwadranten terug te vinden in dat je valkuil te veel van je eigenschap is, en je allergie is te veel van het tegenovergestelde van je eigenschap. Maar de pure vorm van een eigenschap heeft volgens die theorie net zoveel zin als de tegengestelde eigenschap. Als het maar goed gedoseerd is. Dat achteraan lopen, daar is best een plek voor. Ik ben zelf ook een allemansvriend en bijvoorbeeld bij cursussen van het werk als starter had ik veel eerder mijn grens moeten voelen en mezelf gewoon uit de groep moeten halen; meer dan 6 uur met een groep bij elkaar zitten trek ik niet, ik heb tijd alleen nodig. Had ik dat toen maar beseft!

Ik heb verder nooit met sova-trainingen en kanjertraining te maken gehad, maar volgens mij werken ze daar ook met het opbouwen van een gedragsrepertoire. Er is niet één goede vorm van gedrag in alle omstandigheden.

Weet je, het is zo mooi, een kleuter. Ze kunnen zo radicaal dingen uitproberen. Het leukste is om ze gewoon te laten gaan.

Ik voel me wel een beetje beschaamd als je me zo openlijk gelijk geeft. Ik neem aan dat je gewoon nog een keer zelf de dingen bekeken hebt, hebt laten bezinken? Zó gelijk hoef ik niet te hebben hoor . Ik worstel zelf met van alles. Ben meestal wat voorzichtig om onder mijn vaste nick over de kinderen uit te weiden, maar ik heb wat dat betreft zeker geen waarheid in pacht. En met dit type kind heb je heel wat te stellen, ik zit momenteel weer in een worsteling met school. Ik heb bij mijn eerste kleuter dingen laten lopen op school waar ik had moeten ingrijpen. Ik ben nu nog bezig omdat weer recht te trekken.

Je zet me aan het denken!

Rode beuk

Uiteraard heb ik er zelf nog uitgebreid over gedacht. Je argumenten maken mij vooral heel duidelijk hoe ik in veel situaties een soort verborgen agenda heb: Hoe ik hem probeer aan te leren 'normaal te doen' teneinde te voorkomen dat iemand autistische kenmerken bespeurt. Speltherapie is hier een onderdeel van, dus daarom geen goed idee.
Ik denk dat de communicatie met hem ook zal verbeteren, naarmate ik minder zal proberen om hem toch te veranderen. Ik zie hem ook vaak denken als ik hem wat vraag, van 'wat zal ze van me willen' en dan er vervolgens voor kiezen om hier niet aan mee te werken.
Verder merk ik dat ik niet zoveel uit eigen ervaring kan putten als jij. Ik liep uiteraard ook achteraan, waarop mijn moeder zei: Je moet niet meer achteraan lopen, Joep. Waarop ik dan ergens in het midden ging lopen (1 naar achterste he). Ik speelde ook 3 klassen omhoog, mijn moeder zei: je moet wel met de kinderen uit je klas spelen hoor Joep. Ik deed dat dan maar, enz enz. Dus het volhardende van hem, daar kan ik heel moeilijk mee omgaan. Eigenlijk moet hij het recht hebben om te lopen waar hij wil, zie ik nu. Nou rode beuk, je ziet: Dit is voor mij een hele verhelderende discussie.

Als jullie willen - beetje ot

graag doorgaan met het geven van inzichten en adviezen. Niet alleen joep/rode beuk hebben er wat aan, maar ik ook. Ik zie hier zoveel herkenbaars voorbij komen, dat ik er zelf meewarig van word. Ik besef nu dat ik mijn kind blijkbaar niet de ruimte geef die het nodig heeft, en heb nog zopas gegoogelt op 'sociale vaardigheidstraining voor kinderen' omdat kind hier ook achteraan loopt, en 3 klassen hoger wil spelen en verschillende gezichten heeft. Dat achteraan lopen en klassen hoger spelen mag ze niet meer van mij en het resultaat is dat ze nu alleen zit te spelen, naja, echt "spelen" is het uiteraard ook niet.

Ik zit blijkbaar in een heel ander denkkader dan kind, en ik vind het heel moeilijk om dingen te plaatsen. En dus geef ik blijkbaar adviezen - nee erger: soort van 'bevelen'- die moeten dienen om haar in het standaard keurslijf te doen passen. En dat lukt niet en ik blijf maar tobben want weet niet meer wat doen.

Dus aub, ik maak dankbaar gebruik van ervaringen hier op het forum opdat ik kind kan aanvaarden zoals het is.

Erg he sas

Als je ineens ziet wat je doet. Hoe zinloos het is, terwijl je er uit alle macht mee bezig bent. Weet je wat ik ook nog vind: Je kan het er met niemand over hebben, hier ga je niet mee naar de buurvrouw, dus je kan ook van niemand het inzicht krijgen, behalve dan hier. Mijn moeder en mijn man weten ervan en zij stellen dezelfde simplistische oplossingen voor, als die ik zelf bedenk( b.v. niet meer achteraan lopen hoor!).
Het moeilijke vind ik ook nog dat we het hadden kunnen weten. Ik heb zelf de opvoeding genoten van 'we vinden jou lief, als je maar' en toch, hoewel ik hierdoor soms nu nog moeilijk functioneer als volwassene, ben ik in principe vergelijkbaar bezig met mijn kind. (Gelukkig wel wat milder dan mijn moeder, maar toch).

Tja

Ik heb nog helemaal niet gereageerd in dit draadje, maar met veel belangstelling gelezen. Ik vind de visie van rodebeuk erg interessant. Het zet mij aan het denken en daarom stel ik hieronder een vraag over mijn zoon van 5. Wanneer grijp je in, zoek je hulp?
Het anders zijn, daar heb ik geen moeite mee. Ik kan daar nog wel op een bepaalde manier trots op zijn en het kan me ook soms erg ontroeren. Maar als het gedrag problematisch wordt, wat doe je dan? En wanneer is gedrag echt zo duidelijk anders dat je er iets mee moet doen (in de zin van hulpverlening). Ik geloof dat ik er met mijn zoon wel uit ben dat ik toch hulp ga zoeken, maar het is niet zo zwart wit: dit kind is oke, dat kind niet en er moet iets mee gebeuren.
Maar joep, ik zelf denk: zolang je kind gelukkig is zoals hij is, op school redelijk mee komt, thuis niet voor echte problemen zorgt, maar eigenlijk alleen anders dan de rest is, zou ik het even laten voor wat het is. en inderdaad, wat je zelf al zegt: geef hem de ruimte om zichzelf te zijn.

Ja joep

erg, inderdaad. Maar wel goed dat ik nu zaken besef, zodat ik kan proberen vanuit een andere visie te kijken. Als ik dingen tegen kind zeg, is het om goed te doen. Maar ik doe er blijkbaar geen goed mee. En zo, goedbedoeld, boor je straks je kind meer de diepte in dan als je het kind de ruimte geeft om zelf oplossingen te zoeken. Mijn kind zit qua leeftijd tussen rode beuk en jouw kind in. Ze kan best oplossingen zoeken maar die zijn vaker wat 'apart' en vooral eigenzinnig. En dan denk ik dat ik dat 'apart' beter maar naar 'standaard' moet proberen om te draaien. Moet ik dus niet doen.

Ik ben soms trouwens verbaasd -over mezelf helaas- dat ik bepaalde dingen niet doorheb; dat komt dan door al dat getob en nadenken over hoe ik dit of dat nu weer moet aanpakken. En dat terwijl ik best wel een veerkrachtig kind heb. Ik moet haar meer vertrouwen geven.

@ fianna

sorry joep voor de draadjesvervuiling.

Tja, waneer zoek je hulp? Ik weet het niet. Maar persoonlijk ben ik vaker bezig met het idee dat er misschien nu geen grote problemen zijn, maar dat die er misschien wel gaan komen. En had ik dat niet kunnen voorzien? Hoe komt het dan dat ik het zo ver heb laten komen, ik wist immers al langer dat kind wat achteraan liep, eigenzinnig deed. Dat kan goed blijven gaan, mits kind veerkrachtig blijft, maar op een dag kan het zomaar gedaan zijn. En dan beseffen dat je het had kunnen voorkomen. Daarom hou ik alles angstvallig in de gaten. Maar dat belemmert het kind dus weer. En zo zit je in een cirkel.

In ieder geval, ik leer hier veel bij en hoop dat het zo mag blijven.

Klopt joep

..daarom deel ik die ervaringen ook zo graag hier. Het gaat twee kanten op; er is gewoon niet over te praten met bekenden.

Ik heb sinds we wat heftiger in dit schuitje zit zoveel minder aansluiting op het schoolplein en in de buurt, gewoon fout fout fout te veel gezegd. Zelfs een goede vriendin kruipt langzaam van mijn radar.

En ik heb de neiging om dit hier niet te posten omdat het ook weer zo arrogant kan overkomen. Terwijl ik net zo veel als anderen zit met een kind dat niet in de norm past.

Praten met anderen enzo

nee, dat is moeilijk. Ik doe het ook niet; behalve met mijn man en af en toe hier (vroeger vaak onder andere nicks).
En ik schaam mij soms om mezelf terwijl ik weet dat het idioot is: toch een voorbeeldje. Dochter doet oa. ballet. Daar is 1 moeder die weet van de versnelling op school (omdat ik nog twijfelde om dochter naar die school te sturen).
Bij ballet is -in mijn ogen- dochter bij de "beteren" (maar dat is natuurlijk enkel in mijn hoofd). Maar wat zakte ik door de grond toen ik naast die moeder stond, en de balletjuf vroeg aan mijn dochter om een bepaalde oefening voor te doen, want zij "deed dat zo goed" en de andere kindjes "moesten allemaal goed naar dochter kijken want zo moest het". Eigenlijk zou ik dan best fier moeten zijn, maar dan schaam ik mij naar die moeder toe. Dat is toch gewoon idioot? En iets later op de dag vroeg een meester van de andere sport "of ze al van bij een andere club kwam want ze deed het erg goed". Dan voel ik die ogen zo op mij gericht 'met haar slim kind dat ook nog eens goed kan sporten'. Allemaal fout van mij ja, ik zou blij moeten zijn.

Ja sas

Vaak gaat sterretje puntje puntje ook gepaard met het heel snel kunnen aanleren van motorische dingen. Ik kon wel door de grond zakken als ik dan weer ergens complimenten kreeg. Bij babymassage: het zag er zo natuurlijk uit, juf kon zich niet voorstellen dat ik dit voor het eerst deed.

Zo'n compliment is dan heel moeilijk in ontvangst te nemen omdat er voor jezelf zo'n lading onder zit. Van vroeger, toen ik me altijd apart gezet voelde terwijl ik erbij wilde horen.

Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder complimenten kreeg voor eindexamenresultaten van haar kinderen en dat ze zei "oh, maar we zijn allang blij als ze maar gelukkig zijn"- en dan die jaloerse blik van de andere kant. Terwijl mijn moeder een hele nare jeugd had gehad, echt heel naar, en vooral heeft geprobeerd om ons voor bombardementen, vervolging en onderduik te behoeden. Cijfers zaten niet in haar universum. Kijk, dat weet de andere kant weer niet.

Zo is het

als je zegt: 'Kijk, dat weet de andere kant weer niet'. Met dat in gedachte kan je het de mensen ook niet echt kwalijk nemen. Het gras is altijd groener aan de overkant.

Maar die complimenten, ik kan er moeilijk mee om, voor mezelf (niet dat ik die de hele dag krijg hoor maar ook mbt. dochter.
Voor zoon ben ik er wel blij; hij heeft ass, dat vinden de meeste mensen nl. zelf wel erg, dus dan kan er wel eens een compliment af

En weet je wat het ook is, als je moeder zei "zolang ze maar gelukkig zijn", alhoewel echt gemeend klonk dat waarschijnlijk een beetje hooghartig, een compliment wuif je misschien best niet altijd zomaar weg. Soms moet je er eens eentje accepteren, al is het dan met rode wangetjes.

Sas

Mijn broers deden eindexamen ten tijde van de oorlog in voormalige Joegoslavie, en ze zat enorm in de herbelevingen in die tijd. Liep zomaar naar de kelder als er een vliegtuig laag overvloog.

Ik kan wel 1000 momenten bedenken dat haar opmerkingen niet op zijn plek waren.