Speltherapie?
Mijn oudste zoon is 5. Hij heeft geen diagnose, eerst werd aan autisme gedacht, later toch weer niet. Erg slim (ja, je durft het hier bijna niet meer te zeggen)en erg op zichzelf. Hij is op school een beetje anders dan de anderen en merkt dit ook zelf, wat zich dan weer uit in "zo normaal mogelijk gaan doen". Dit kost hem veel energie, merk ik.
Ik heb eigenlijk nooit echt veel moeite met hem gehad, altijd leuk op kunnen schieten, maar de laatste tijd vind ik hem negatiever dan voorheen. Voorbeeldje: Zo ben ik deze week met hem 1 op 1 gaan zwemmen, ben ik met hem en zijn broertje naar het bos geweest, regelmatig spelletjes en dingen waarvan ik weet dat hij ze leuk vind. Vervolgens zegt hij tegen mij, mama je doet bijna nooit meer iets leuks met mij.
Wat zou je dan willen doen, jongen, ja dat weet ik niet.
Nou heb ik daar over nagedacht en het lijkt mij niet zo'n gezonde gedachtengang voor hem. Ik kan ook op het moment moeilijker dingen met hem bespreken. Hoe was het op school? Ja, daar wil ik het nu niet over hebben. Hoe was de zwemles? goed. Misschien is het een fase of.i.d. of aan vakantie toe, maar ik maak mij wat zorgen. Daarnaast heeft hij ook mijn zorgen van het afgelopen jaar gemerkt en daar voel ik mij ook niet prettig over. Ik denk dat speltherapie wat voor hem zou kunnen zijn. Op de een of andere manier spreekt mij dat erg aan. Zij kan misschien beter contact met hem maken dan ik op dit moment en ik hoop dat zij mij kan leren hoe ik hem kan stimuleren om wat opgewekter en wat opener te zijn. Dit gedrag lijkt mij nog wel wat om te buigen. Heeft iemand ervaring?
Oei
rodebeuk: die bombardementen, vervolgingen en onderduik waren blijkbaar niet descripitief voor je situatie op school maar echt letterlijk op te vatten; dat had ik fout geïnterpreteerd (ik las eigenlijk dat je moeder haar kinderen wilde behoeden voor "onderpresteren" en "pesterijen" op school). Of, misschien toch letterlijk en figuurlijk.
Nee sas
..dat was idd het grote probleem van mijn moeder, en staat eigenlijk los van het slim zijn. De verschillen in haar leven waren simpelweg te groot. Een jeugd in oorlogstijd op de verkeerde plek in de verkeerde hoedanigheid en daartegenover dat kakmilieu van een middelbare school eind jaren 80/begin 90.
Ze is nu ernstig ziek en die ziekte is voor het eerst dat er iets is dat zo graverend is dat het in de buurt komt van haar oorlogservaringen.
De nieuwe aanpak
Rode beuk, jeetje wat erg. Ja dat is natuurlijk van heel andere orde.
Ik wilde je toch nog even laten weten hoe het gaat met de nieuwe aanpak. Om in termen van mijn zoon te spreken: goed.
Ik heb hem gisteren geholpen om een paperclipsen ketting te maken voor een 'vriendin van ik schat toch al gauw 9 jaar' Ik heb daarbij niet geopperd of er niet iemand uit de klas is waar hij wat voor wil maken. Ook heb ik vanmorgen niet de instructie gegeven met kinderen uit de klas te spelen, wat ik altijd doe, maar gezegd: lekker met de grote meiden spelen hoor. Oke, zegt hij, met een heel blij gezicht.
Nou ja het is nog maar een begin he.
Joep - lekker he
..en kleine suggestie: bevestigen is al een hele stap voor je ..maar neutraal laten kan ook nog! Da's eigenlijk nog minder ver.
Ach, wat kan die kleine man nog veel kiezen. En als hij zijn neus stoot begint hij gewoon weer overnieuw. Dat is het mooie van kleuters.
