Sport (zoon met pdd-nos en adhd)

Rotterdam

Ik zag pas iets op tv over een voetbalteam met autistische kinderen. Heb even gegoogled, het gaat om NOCKralingen in Rotterdam. Ik weet natuurlijk niet waar jij woont, maar als dat heel toevallig in de buurt is...
Groetjes
Massi

G-team

Bij onze hockeyclub hebben ze een G-team. Hierin zitten ook kinderen met autisme of odd. (adhd weet ik niet, ik ken ze niet allemaal)
Volgens mij hebben veel voetbalclubs ook zulke teams.

Ook gezien

Ik heb het toen ook op tv gezien en volgens mij ging het toch echt over kinderen met autisme en ADHD e.d. IK wist niet meer hoe het heette.

Standaard team

Bij ons voetballen ook wel wat kinderen met autisme of ADHD oid. Ze voetballen mee met de standaard teams. Het grootste probleem doet zich voor als ouders niks zeggen. De trainers zijn vaak goedwillende vrijwilligers, ouders van een van de kindjes uit het team. Ze zijn niet pedagogisch geschoold, maar vaak wel van goede wil. Als er niets wordt gezegd dan is de lol snel weg voor zo'n trainer en geeft hij er de brui aan. Sprak vorige week met een moeder van een kind met ADHD. Ze was wel benieuwd hoe het volgend jaar zou gaan als haar kind naar de D ging. Ja eerst was het hier ook niks en toen is ze het uiteindelijk toch maar eens aan de trainer gaan zeggen en nu gaat het een stuk beter. Tja blijkbaar had ze verwacht dat zo'n trainer uit zichzelf zou weten hoe hij met het kind om moest gaan. Toen vroeg ik wat de hoofdtrainer (leiding over alle E-teams) ervan vond en of ze het over de mogelijkheid hadden gehad om hem een jaar langer bij de E te laten (op bepaalde gronden kun je dispensatie aanvragen), bleek de hoofdtrainer het helemaal niet te weten. Ja sorry hoor, wat verwacht je dan als ouder? Mijn advies is dus ga ook eens bij een "normale" vereniging en speel open kaart. Liefst een hele grote want dan hebben ze teams op heel veel verschillende niveaus.

Beemer

Hoi;
mail me maar even. Mijn zoon voetbalt ook in het gooi.
En dan kan ik je even vertellen hoe of wat.
Je kunt me mailen op [email protected]
Groetjes Toja

Voetbalbestuurder

Misschien is het bij Beemerzoon wel een goed advies om open kaart te spelen bij een vereniging. Ik zou dat over mijn eigen zoon alleen nooit zomaar gaan vertellen. Tenzij ik zou merken dat zich problemen voordoen.
Het enige dat de mensen van de vereniging van mijn zoon is opgevallen is dat zoon staat weg te dromen als er wordt verteld wat er moet gebeuren. En dat ie een enorme hekel heeft aan de knal van het startpistool...

Mijn man

Mijn man geeft voetbaltraining. In zijn team zit onze zoon die adhd heeft. Mijn man weet redelijk hoe hij om moet gaan met zoon en zijn grillen. Het gaat vrij redelijk, zoon kan de training aardig volgen, wedstrjd is lastiger en mijn man durft hem aan te pakken.
Voordat mijn man trainer werd, had zoon andere trainers. Wij hebben wel aangegeven dat zoon adhd heeft en ik heb ook kort uitgelegd wat dat inhield en waar zoon met name problemen heeft. Ik heb dat gedaan, omdat voetbal een teamsport is en omdat zoon erg afwezig en dromerig kan zijn en dat valt in een team (natuurlijk) niet altijd goed. Ook omdat zoon wel eens anders kan reageren dan "gewone" kinderen. Dit werd gewaardeerd, trainers probeerden rekening met zoon te houden maar dat lukte niet altijd.
Nu mijn man trainer is en hij zoon mede-begeleidt gaat het aanzienlijk beter, zoon doet nu lekker mee. Maar laatst kreeg hij wel een telefoontje van een moeder met een kind met pdd-nos. Ze had gehoord van het bestuur dat er in zijn team een adhd'er zat die het goed deed en zij wilde dat haar zoon bij deze trainer zou komen. Man heeft toen uitgelegd dat hij inderdaad een adhd'er in het team had, dat dat goed ging , omdat het zij zoon was maar dat hij geen ervaring met pdd-nos heeft en dat hij niet durfde te garanderen dat dat goed uit zou pakken. Uiteindelijk is het kind niet in het team gekomen omdat het niet het gewenste voetbalniveau had en daarom is het in een lager team terechtgekomen.
Mijn boodscahp is eigenlijk: benader een voetbalvereniging van jullie keus, vraag naar hun ervaringen, als het je wat lijkt, laat je zoon dan een paar keer meetrainen. Vindt hij het nog leuk en gaat het van beide kanten goed, dan kun je alsnog het proberen.

Met guinevere eens

Ook ik peins er niet over om op elke clubje en elke sport van mijn zoon zijn diagnoses te vertellen. Zoon zou dat zelf overigens ook terecht een grote inbreuk op zijn privacy vinden.
Wij houden zelf in de gaten hoe het gaat. Rijzen er problemen, dan lossen we die op. Lukt dat niet, dan gaat hij naar een ander team, andere trainer, andere sport.

Pgb

Misschien kun je een pgb in zetten hiervoor? Zodat hij iemand heeft om op terug te vallen als het niet werkt tijdens een training?
Dan hoef je niet iedereen op de hoogte te stellen en hoef jij niet steeds bij een training/wedstrijd aanwezig te zijn.

Niet vertellen?

Niet vertellen ivm privacy kind? Daar begrijp ik niks van. Een kind met astma of een slechthorend kind laat je toch ook niet zomaar meedoen? Dan licht je de trainer toch ook even in?
Arme trainers die zomaar kinderen onder hun hoede krijgen met forse problematiek waarvan ze niets mogen weten ivm de privacy van het kind. Dat kan toch nooit goed gaan? en dan is het vast nog de schuld van de trainer als het niet goed gaat...

Inlichten

Ik zou niet weten waarom ik zomaar iedereen bij voorbaat zou moeten inlichten. Ik zie daar alleen de meerwaarde van in als ik specifieke problemen zou verwachten, maar dat is eigenlijk met clubjes etc vooralsnog nooit aan de hand geweest. Zoon doet prima mee bij de sport die hij doet, en dat weet ik omdat ik altijd meekijk.(mag) Zouden er alsnog problemen komen of situaties waarbij ik denk dat inlichten een meerwaarde kan hebben dan is dat toch vroeg genoeg?

? kaatje

Tja, "Arme trainers die zomaar kinderen onder hun hoede krijgen met forse problematiek waarvan ze niets mogen weten ivm de privacy van het kind. Dat kan toch nooit goed gaan? en dan is het vast nog de schuld van de trainer als het niet goed gaat... ", je gaat nu wel uit van de meest duistere scenario's. En daarbij ga je er dan ook nog eens van uit dat de vrijwilliger die mijn zoon traint óók nog eens op de hoogte is van de betekenis van de stoornis. Dan kun je beter je kind een paar keer op proef laten meedraaien en na de proefperiode een keertje met de trainer praten over hoe het ging. "Ja, Pietje let af en toe minder op, dat klopt, hij droomt vaak weg. Hij heeft een kleine gebruiksaanwijzing, wil je het me gelijk vertellen als je ergens tegenaan loopt? Dat vind ik helemaal niet erg.". Of iets anders. Dat lijkt me een betere insteek dan gelijk overal te vertellen welke diagnose een kind heeft. Die diagnose kan héél erg verkeerd worden uitgelegd door leken.

K. heksevet

Kaatje geeft precies weer wat ik ook bedoelde te zeggen. Snap best dat je het niet gelijk de eerste proeftraining tegen de trainer zegt. Maar het lijkt me wel prettig voor de trainers, je kind en jezelf als je het vantevoren tegen een eindverantwoordelijke zegt. Ook al zijn het allemaal vrijwilligers er zitten tussen de trainers ook verschillen. Wij hebben bijvoorbeeld iemand die op een school werkt voor speciaal onderwijs. Maar we hebben ook een dominee, een loodgieter, een vertegenwoordiger, een tuinder etc, de een is wat handiger met kinderen dan de ander en de een kan ook wat meer hebben dan de ander. En dan hebben we ook nog maatschappelijke stagiaires (oudere jeugd van 15/16), lijkt me toch ook niet handig om je kind daar bij te doen toch? Maar we zijn met allemaal even blij en we willen ze allemaal niet kwijt. Dan kan een hoofdtrainer er ook even rekening mee houden bij wie hij je kind zet. Overigens vind ik het wat anders als je er zelf bij blijft (of misschien zelf training gaat geven), dan zie je zelf hoe het loopt en kan je inspringen. Er is bij ons een aantal kinderen met een aandoening waarvan het nooit gezegd is en waarvan de ouders er ook nooit bij zijn, maar die wel regelmatig onderwerp van gesprek zijn op de trainersvergadering omdat de trainer met zijn handen in het haar zit. Ik weet dat dan omdat ik via andere wegen weet dat er "iets" met het kind is, of omdat wij ze op kamp ritalin moeten laten slikken. Die zelfde kinderen gaan ook gewoon mee op kamp bijvoorbeeld. Ja sorry ik vind dat echt niet kunnen. De enige uitleg die de kampbegeleiding dan krijgt is: hij moet om zo laat en zo laat dit pilletje.

Nog meer?

Nu snap ik er helemaal niets meer van, Voetbalbestuurder. Je trekt zelf de conclusie dat er iets aan de hand is met een kind, omdat de trainers met hun handen in het haar zitten? En dat bespreken ze op de trainersvergadering? Waarom vragen ze het dan niet aan de ouder(s)? Ja, sorry, dat vind IK dan dus echt niet kunnen. Je spreekt toch over volwassenen, als er een probleem is, dan ga je naar de verantwoordelijke. Dat is dus de ouder. Weet die ouder veel dat het misschien niet helemaal gesmeerd loopt op de training?
En ik ben niemand uitleg verschuldigd over wat mijn kind heeft. Hoogstens over zijn eventuele gedragingen die moeilijk zijn voor de trainer. Wat mijn kind hééft, gaat ze _in principe_ geen snars aan.
Overigens heb ik zelf nog nooit een klacht of opmerking gekregen vanuit de sportvereniging, dus kennelijk heb ik de juiste keuze gemaakt.

Titel

Mijn titel was dus : nog meer ?????, maar dat viel natuurlijk weg in de titel.

Niet vertellen?

Persoonlijk vind ik dat je het de leider moet vertellen. Onze zoon liep tijdens wedstrijden over de witte lijnen, heen en terug, heen en terug. Af en toe keek hij wat verstoord op als men hem riep als de bal dicht bij was en hij vrij liep.

Hij zwaaide dan verstoord en liep weer verdr. Toen een poosje in het doel en daar was het net van de goal reuze interressant.

Kortom, zijn voetbal carriere eindigde niet omdat hij werd weggepest of ed. Immers iedereen wist van zijn ass. Maar meer omdat hij voetbal toch niet zo leuk vond.

Conclusie, het is erg handig als de leider het weet.

Nee

Ik begrijp het ook niet meer hoor. Ik schrijf dat er kinderen zijn waarvan ik weet dat er iets aan de hand bijvoorbeeld omdat ik dat weet omdat het op school wel bekend is of omdat iemand ze tijdens een kamp wel eens ritalin heeft moeten geven en dat deze kinderen wel eens onderwerp van gesprek zijn. En niet andersom. En juist naar de ouders lopen als een kind echt overlast veroorzaakt tijdens trainingen of wedstrijden dat is heel erg moeilijk. Nogmaals het zijn geen professionals, ze zijn niet pedagogisch getraind en ze zijn ook niet getraind in het voeren van slechtnieuwsgesprekken. Nu denk ik dat de ouders op dit forum allemaal zeer betrokken en goed geinformeerde ouders zijn dus dat die heel goed kunnen inschatten of het wel of niet nodig is om te vertellen, of anders erbij blijven. Maar net zoals ouders van NADH (niets aan de hand kinderen las ik vorige week hier) in allerlei soorten en maten komen, komen die van WIADH (wel iets aan de hand) kinderen ook in alle soorten en maten. En er zijn erbij die hun kind met ADHD, dat echt overlast veroorzaakt, gewoon zonder uitleg droppen en er ook niet bij blijven, hebben ze even een uurtje rust. Vorig jaar hadden wij zoiets aan de hand in een E team. Van de 9 spelers zijn er 5 voortijdig gestopt (dus midden in het seizoen), evenals de trainer. Overigens was het tegen deze ouders op een gegeven moment wel gezegd, maar die haalden hun schouders op. Wij betalen toch ook contributie zeiden ze. Ik begrijp dat dit een zeer gevoelig onderwerp is, waar zelfs de ouders van kinderen met "iets" het niet over eens is, en ik begrijp ook Guinevere, dat jij mij niet zult of wilt begrijpen. Dus ik zal verder mijn ideen en ervaringen voor me houden, want die lijken nogal wat boosheid op te roepen.

Spw-er

Misschien een student van de opleiding SPW? een 3de of een 4de jaars? Vaak hebben die ook al wat ervaring opgedaan op een SBO-school. Hiervoor zou je misschien met een SPW-opleiding in de buurt contact kunnen opnemen. Ik heb er zelf nog geen ervaring mee omdat ik zelf steeds van de partij ben. Ook is het gedrag geen probleem in de groep. Na afloop kan ik met hem doornemen wat hij misschien anders kan doen of waar hij misschien op kan letten.

Voetbalbestuurder

Je begrijpt mij volgens mij niet goed, voetbalbestuurder, en ik word ook helemaal niet boos op je. Maar ik kan werkelijk niet begrijpen hoe je kunt concluderen dat een kind iets heeft doordat het op een kamp medicatie heeft gekregen. En dan vraag ik me nog af hoe je weet dat dat "Ritalin" was. Of dat de conclusie wat er scheelt op de trainersvergadering wordt getrokken. Waar zit nou toch de raadpleging van de ouders in dit verhaal?
Verder moet ik wel zeggen dat ik geen ervaring heb met ouders die hun kinderen bij een sportclub dumpen om even rust te hebben, of die het niet kan schelen hoe hun kind zich gedraagt bij een vereniging. Ik kom voornamelijk ouders tegen van het "betrokken model". Dat kan natuurlijk aan de soort sport liggen of aan de omgeving.

Gebruiksaanwijzing

Ik heb net weer een heel weekend cursus gegeven aan vrijwilligers die groepen kinderen begeleiden (bij Scouting). En 'omgaan met probleemgedrag' is een van de onderwerpen waar we uitgebreid aandacht aan besteden. Het valt mij steeds weer op dat dit onderwerp erg leeft onder de (vaak jonge) vrijwilligers. Ze worden allemaal geconfronteerd met kinderen die wel eens lastig gedrag vertonen en vinden het moeilijk om hier goed mee om te gaan.
Vaak vraag ik de groep eerst om eens te benoemen met welk probleemgedrag ze zoal te maken hebben. De termen vliegen dan direct om je oren: ADHD, ASS, asperger, ADD. Die termen lijkt iedereen tegenwoordig wel te kennen. 'Maar ik heb jullie gevraagd om te vertellen welk gedrag je lastig vindt... ik heb nog geen gedrag gehoord. Dus vertel dat nu eens?' Uh....
Wat wij de vrijwilligers (die inderdaad meestal geen pedagogische opleiding hebben - tot zover ben ik het met voetbalbestuurder eens) proberen bij te brengen, is dat ze moeten kijken naar het GEDRAG van kinderen. Wat is dan precies het gedrag dat lastig is in de groep? Wat heb je allemaal in je 'toolkit' dat je kunt inzetten? (belonen, negeren, extra verantwoordelijkheden geven, onverwachte positieve aandacht, nogmaals uitleggen, grenzen stellen etc.).
Dat ze zich niet zo moeten focussen op een eventueel etiket, maar moeten proberen om de gebruiksaanwijzing van het kind helder te krijgen. En dat de ouders héél belangrijk zijn in het in kaart brengen van die gebruiksaanwijzing.
Dat is voor veel vrijwilligers toch steeds weer een eye-opener. Dat we het niet over probleemkinderen hebben, maar over kinderen die wel eens problematisch gedrag vertonen. Dat een kind met een etiket helemaal niet altijd gedrag vertoont dat binnen jouw groep problematisch is. En dat omgekeerd een schijnbaar NADH-kind het jou als begeleider soms juist buitengewoon lastig kan maken. En dat je daarover met ouders moet communiceren... Het contact met de ouders vinden de vrijwilligers vaak erg lastig. Sommigen wonen zelf nog thuis bij hun ouders, en kijken behoorlijk op tegen 'onze generatie'. En onschuldig babbeltje gaat ze vaak wel aardig af, maar een serieus gedrag over je kind vinden ze heel eng en moeilijk. Voor een deel is dat onzekerheid; ze denken dat ouders verwachten dat ze het allemaal wel weten. Het voelt als 'falen' als ze ouders vertellen dat ze het lastig vinden om met bepaald gedrag van het kind om om te gaan. Daarnaast beheersen ze vaak nog helemaal geen gesprekstechnieken.
Dus moet je als ouder 'het' vertellen aan de (sport)vrijwilliger? Nee, ik vind niet dat je 'het' (lees: diagnose) moet vertellen. Juíst omdat het geen pedagogisch geschoolde mensen zijn, kunnen ze er vaak helemaal geen betekenis aan geven. Wat ze nodig hebben, is een gebruiksaanwijzing van je kind. Wijkt deze niet/nauwelijks af van NADH-kinderen, vertel dan maar liever niets. Het schrikt vaak enorm af, en je kinderen wordt 'gekleurd' bekeken. Dat kennen veel ouders al van school, mijn ervaring is dat het bij verenigingen nog veel sterker is. Vandaag hoorde ik een soortgelijke situatie als die voetbalbestuurder beschreef: tijdens een kamp kwamen ze er achter dat een kind Ritalin gebruikte, kind bleek ADHD te hebben. Stress bij de vrijwilligers en vooral verontwaardiging: dat hadden ze ons moeten vertellen! 'Wat had je anders gedaan als je het had geweten?'
'Nou, dan hadden we er rekening mee kunnen houden.'
'Dat klinkt mooi, waar had je dan rekening mee gehouden?'
'Nou, dan hadden we er rekening mee gehouden dat hij ADHD had'
'Ah, en wat had je dan anders gedaan dan nu?'
'Ja, dat weet ik eigenlijk niet'
'Welk gedrag van het kind was problematisch binnen de groep?'
'Nou, eh, het was eigenlijk helemaal geen probleemkind, hij deed gewoon altijd heel enthousiast mee. Ja, hij was wel eens druk, maar dat zijn er wel meer'
'Dus eigenlijk is het voor jouw groep helemaal geen probleem dat hij ADHD heeft...?'
'Tja, nu je dat zo zegt, je hebt ook wel gelijk....'

Wijkt het gedrag van je kind wel af, probeer het de vrijwilliger dan zo makkelijk mogelijk te maken en zet de 'gebruiksaanwijzing' op papier. Heel laagdrempelig, heel simpel en basic, zo concreet mogelijk. En houdt zelf ook het contact met de begeleiding warm, want voor hen is de stap naar jou dus soms echt heel erg groot. Denk niet te snel 'geen bericht, is goed bericht', want dat is dus nogal eens anders.

Ijsvogeltje

Wat heb je dat mooi opgeschreven!
Ben het helemaal met je eens!

Guinevere

Ik geloof dat we elkaar bijna begrijpen. Er is dus niet op de trainersvergadering besproken of bepaalde kinderen een aandoening zouden hebben, maar alleen hun gedrag waardoor een normale training geven onmogelijk werd of waardoor andere kinderen afhaakten. En hoe ze dat op konden lossen. Ik heb het dan over weglopen van het terrein tijdens de training, andere kinderen slaan, op de grond gaan liggen en gillen. Ik heb het niet over onhandig zijn met de bal ofzo, maar over gedrag dat het plezier van anderen vergalt (sorry snap dat dat hard is als het jouw kind betreft) Van een aantal van deze kinderen (3 van de ca. 6) wist ik dat ze officieel iets hadden. Dat je iemand ritalin geeft lijkt me niet zo moeilijk te zien, dat staat gewoon op het etiket op de doos.
Van mij hoef je ook helemaal niet de naam van de aandoening door te geven, maar in dit geval vind ik het wel netjes om een gebruiksaanwijzing mee te geven en dat als het niet gaat dat ze het tegen jou mogen zeggen. Als het kind "gedumpt" wordt en je kent de ouders nauwelijks, dan is het best moeilijk om het aan te kaarten. Tja kind dumpen bij een vereniging is een verhaal apart, ook veel ouders van NADH kinderen doen dat, soms zelfs als het kind niet hoeft te voetballen. Moeder van een vriendje van mijn zoon gooide beide zoons woensdag om 2 uur eruit met een zak geld om snoep te halen en kwam ze om 7 uur weer halen. De jongste moest om 5 uur trainen en de oudste om 6 uur. Wij hadden eens een groot toernooi en ik stond het verkeer te regelen. Het was goede vrijdag, veel kinderen hebben dan vrij en de ouders niet. Je wilt niet weten hoeveel ouders voor de ingang stopten, kind eruit gooiden en naar hun werk gingen. Ik heb het dan over F-jes (6,7,8 jaar oud). Kan me nog best begrijpen dat je er op zich niet bij hoeft te blijven ofzo, maar loop dan even mee naar binnen en meldt aan de trainer of een andere ouder dat je er niet bent, dan heeft er tenminste iemand de verantwoordelijkheid over zo'n kind.
Dus ja als je het vanuit je eigen perspectief bekijkt kan ik me voorstellen dat je verontwaardigd bent, maar sommige ouders zijn toch echt heel anders.

Zo zie je maar voetbalbestuurder

We komen er wel uit! Ik begrijp je verhaal nu beter, je hebt het nu flink verduidelijkt. Dergelijke kinderen zijn inderdaad moeilijk te behappen, al dan niet met een etiketje trouwens. Want lastige kinderen zomaar dumpen bij de vereniging, dan denk ik toch eerder aan een huiselijke omgeving waar het schort aan basale opvoedingszaken.
Ik vraag me trouwens af of ze bij "onze" vereniging überhaupt door hebben dat mijn zoon een stoornis heeft. Die heeft wel een stoornis, maar is helemaal niet lastig. Dus ik zie absoluut geen noodzaak om het te vertellen (ik assisteer de trainers trouwens regelmatig bij de trainingen, dus ik ga er vanuit dat ik het onmiddelijk hoor als er iets is). En medicijnen geef ik (die ene keer per jaar) los in een potje mee, dus niet in de originele verpakking.

Zeker beemer

Zeker Beemer, in bepaalde gevallen is het gewoon nodig om de trainer vooraf in te lichten en uit te leggen hoe je het beste met dergelijke situaties kan omgaan. Ik bedoelde meer dat het niet altijd "moet", dat inlichten over de aandoening.