Tevreden over hulpverlening?
Ben zo benieuwd naar hoe jullie de hv ervaren. Voel me eigenlijk zo teleurgesteld, en vraag me af of het ´overal´ zo gaat, of dat het misschien ook maar aan mij ligt? (maar mijn partner deelt mijn beleving wel)
We hebben nu al een aantal hulpverleners achter de rug (alleen al dat aantal, op de een of andere manier komen we steeds weer bij een ander terecht, en beginnen we voor mijn gevoel weer opnieuw) maar eigenlijk vind ik ze allemaal hetzelfde. Een uur is zo volgeluld, en achteraf heb ik het gevoel dat er vanalles gezegd is maar weinig over mijn zoon, waar het toch om gaat. Het blijft zo algemeen, zo onpersoonlijk. Onze huidige hulpverlener heeft zoon zelfs nog nooit gezien. En dan overleggen we over zoon? Het is slechts een casus.
Snap dat ook wel weer, het is voor hen ook maar werk. Voor mij natuurlijk niet, het is zo belangrijk, maar dat zal iedere ouder herkennen.
En dan die hulpvraag, die je als ouder zelf moet (kunnen) formuleren. Nu na een aantal jaren kan ik dat wel. Heb alleen het gevoel dat ik ondertussen de kunstjes heb leren kennen en het spel meespeel. Als ik eerlijk ben, zou ik als hulpvraag hebben: een hulpverlener die écht met me mee wil kijken, zoon écht wil leren kennen want hij laat zich niet zomaar kennen en anders weet je nog niets. Betrokkenheid, echte interesse. Maar dat zeg ik dan weer niet want óf ze verklaren me voor gek en daar heeft zoon weer niets aan of ze voelen zich gediskwalificeerd en daar heeft zoon nog minder aan.
En dan voel ik me ook niet zo heel erg serieus genomen als echte expert van zoon. Maar van de andere kant voel ik me over-serieus genomen, worden uitspraken van mij niet getoetst of onderzocht, en vind ik ze volkomen ongenuanceerd terug in verslagen. Alsof het niet uitmaakt wat er komt te staan, als er maar vanalles staat.
Ook qua deskundigheid vind ik het vies tegenvallen. Ik kan niet zeggen ooit onder de indruk te zijn geweest van een uitspraak, en vaak heb ik zo mijn twijfels over wat gezegd wordt.
Bah, ben ik nu zo moeilijk, zo ontevreden, heb ik het heel toevallig slecht getroffen, of gaat het nu eenmaal zo?
Re vera
Heel graag.
Dank je wel
Over selectief mutisme en hulpverlening
Hoi,
Ik wil even reageren op het feit, Pippin, dat jullie allemaal academici hebben ingeschakeld, maar toch teleurgesteld zijn in veel hulpverleners.
Ik ben logopediste en behandel nu een meisje met selectief mutisme door met haar te zingen, te lezen en aan drama te doen. Dit werkt goed, maar het meisje houdt van zingen en voelt zich daar vrij in. Ik weet niet of dat voor jouw dochter ook geldt.
De moeder van dit meisje heeft eerder ook hulp gezocht in het alternatieve circuit. Er werd hierbij niet met of over het kind gepraat, maar er werd gespeeld, of er werd op een andere manier creatief uiting gegeven aan de wie het kind was en hoe ze zich wilde uiten. Ook dit werkte gedeeltelijk goed.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat academisch opgeleide hulpverleners niet altijd op gevoelsniveau de juiste snaar weten te raken. En dat is bij deze stoornis nou juist zo belangrijk. Praten over het probleem maakt het alleen maar erger. Probeer de uitingsvorm te vinden die bij jouw dochter past. Probeer haar hierin te stimuleren. Kijk wat er daarna met het praten gebeurt, maar leg hier niet de nadruk op, dat geeft veel te veel druk.
In een latere fase kan dit wel, maar dan moet het kind al veel vertrouwen hebben gewonnen.
Veel succes!
liever even anoniem.
Anoniem
Ben wel geen Pippin, maar wil wel graag reageren. Hier geen diagnopse selectief mutisme, en weet ook niet of we die ooit gaan krijgen. Er is uberhaubt nooit over gesproken. Maar feit is wel dat spreken voor zoon lastig is in bepaalde situaties. En in bepaalde situaties sprak/spreekt hij ook gewoon niet.
Ik ben zelf helemaal niet perse op zoek naar hv met academische scholing en ben vooral over het algemeen teleurgesteld, misschien wel vooral over de academisch geschoolde hulpverleners omdat ik voor zoveel geld toch wel wat meer zou verwachten vaak. Geld wordt soms makkelijk verdiend. (niet mijn geld, verzekeringsgelden)
Wat je zegt kan ik onderschrijven, het gaat ook over de juiste snaar op gevoelsnivo.
Maar kun jij misschien dan tips geven, hoe vind je hv die werkt voor je kind? Hoe vind je de juiste hulpverlener? Je wilt natuurlijk ook niet eindeloos uit blijven proberen. (ook in alternatieve circuit hebben we wat bewogen)
Zoon houdt heel erg van spel maar kan zich verder alleen enigzins verliezen in cognitieve dingen. Nu geef ik daar wel de ruimte voor maar lijkt me niet een gebied waarmee we therapeutisch aan de slag kunnen.
Doeners en denkers
"De moeder van dit meisje heeft eerder ook hulp gezocht in het alternatieve circuit. (..) Wat ik hiermee wil zeggen is dat academisch opgeleide hulpverleners niet altijd op gevoelsniveau de juiste snaar weten te raken."
Hmm, ik weet niet of een vlucht naar het alternatieve circuit de oplossing biedt. Ik ben wel deels met je eens, niet elke hoogopgeleide peut is even goed, en academici zijn vaak ook eerder denkers dan doeners (voor hbo-ers geldt generaliserend dat het juist vaak doeners ipv denkers zijn). Ik zou op zoek gaan naar een goedopgeleide doener, een logopediste bv 
Korte reactie
Ha allemaal,
Tinus, ik voel me gevleid, maar niet elke logopedist kan elk kind met selectief mutisme helpen.
Ik denk dat je als ouder vooral ook het goede gevoel moet hebben bij een hulpverlener. Een opleiding is uiteraard belangrijk, maar, zoals blijkt uit de ervaringen van Pippin, geen garantie voor succes.
Een hulpverlener moet kunnen waarnemen, observeren. Dat is het allerbelangrijkste. Hij of zij moet iets van de angsten/gevoelens van het kind kunnen invoelen. En verder ben ik een groot voorstander van een creatieve, speelse benadering.
Misschien dat je met deze ideeen iets verder komt Billie. Heel veel succes met jouw zoektocht.
Ben nu even op vakantie....
Daaag,
Anoniem
"Tinus, ik voel me gevleid, maar niet elke logopedist kan elk kind met selectief mutisme helpen."
Dat was ook niet wat ik bedoelde. Waar het om gaat is, dat een peut idd in bepaalde gevallen een doener moet zijn, en dat 'meer opleiding' niet altijd betekent 'betere peut'.
Mix
Hoi Anoniem. Wat leuk dat je dit zegt want op zich staan wij er ook wel zo tegenover. Ik denk dat een goede mix tussen voelen en heel goed weten waar je mee bezig bent belangrijk is. Tot nu toe is er veel 'verstandelijke' benadering geweest moet ik zeggen.
De therapeut die nu aan de slag gaat met haar is echt heel veel op gevoel gericht, maar werkt binnen kaders waarvoor ze wel opgeleid is. Integratief is alternatief.
Wij hebben onze dochter sinds kort op pianoles. Echt zo mooi. Ze durft echt helemaal geen geluid te maken. Haar vingers zachtjes op de toetsen en dan het geluid. wow De muziekjuf(therapeut) stemt op haar af. Heel mooi hoe communicatie en afstemming tussen die twee plaats vindt.
Het praten moet dus echt nog komen. Maar als ze eenmaal iets gaat doen moet ze trouwens wel weer voor logopedie. Ze heeft een behoorlijke taalachterstand inmiddels. W
Waar heb jij je praktijk anoniem? 
Pippie (want ik denk dat het over mijn dochter ging, niet over die van pippin ha)
Pianoles: goed zo!
Hoi Pippie,
Die pianoles, daar moet je vertrouwen in hebben. Dat klinkt heel goed, en is eigenlijk hetzelfde als wat ik bedoel met zingen of drama.
Kinderen met selectief mutisme hebben veel moeite met hun eigen stemgeluid. Dat zie jij nu terug in het pianospelen, ze durft nauwelijks geluid te maken. Dat gaat ze dus nu van de pianojuf leren. En allemaal onder het mom van pianospelen, en niet onder de noemer van: "moeten praten". Misschien kan de pianojuf na een tijdje ook eens een liedje doen waarbij dochter ook zou kunnen zingen, of waarbij iemand anders kan zingen. Zo kan ze de stem erbij betrekken en wordt jouw dochter stapje voor stapje minder bang voor haar eigen stem. Probeer eens in een gekke bui met haar te zingen, gewoon een liedje van school of van de radio. Alles wat op een speelse manier stemgeluid oplevert is goed.
Met dit soort dingen zit je op de goede weg!
Groet,
Anoniem
