Trichotillomanie?
Mijn zoon is enkele maanden geleden voor het eerst begonnen om (eerst heel soms) haartjes uit te willen trekken. Hij wilde dit eerst steeds bij mij doen, maar toen ik dat niet goed vond is hij (nu nog sporadisch; een paar keer per week denk ik)begonnen dit bij zichzelf te doen.
Hij doet het nog wel eens stiekem bij mij: als hij bij me zit dan pakt hij soms ineens een haar en trekt. Zijn opmerking is dan vaak 'ja , maar het was een grijze haar' of iets dergelijks.
Heeft iemand enig idee of het dwangmatig uit willen trekken van haren zich altijd beperkt tot bij iemand zelf en of de kans bestaat dat het een tic is die uit de hand kan lopen?
En wat ik eventueel kan doen om dat te voorkomen?
Ojee...
Ja, dat kan uit de hand lopen! Mijn zoon doet het helaas ook. Lichaamsbeharing is een obsessie voor hem: hij wil het niet hebben. Hij heeft al eens zijn wimpers uitgetrokken en laatst in een onbewaakt ogenblik zijn wenkbrauwen. Gelukkig vond hij dat laatste zelf ook wel een raar gezicht en groeit het inmiddels weer redelijk aan. Hij trekt ook de haartjes op armen en benen uit of scheert ze af.
Als hij vlak bij mij zit en hij ziet een haartje op mijn kin of lip dan zie ik zijn blik daar ook naar afdwalen. Hij zou het graag even gauw verwijderen als ie de kans kreeg... Vroeger trok hij ook echt, maar dat doet ie nu niet meer.
Ik heb het er uitgebreid met hem over gehad, dat die haartjes er gewoon bij horen. Dat een oog zonder wimpers niet alleen niet mooi is, maar ook bescherming mist.
Dan knikt hij braaf, en vergeet het onmiddellijk weer. Het is echt een tic, of een soort verslaving, en heel moeilijk af te leren, net als duimzuigen. Ik kan hem niet constant in de gaten houden . Thuis let ik er wel op, maar op school gebeurt dat niet. En sigaretten of snoep kun je nog afpakken, maar zijn eigen lichaam heeft ie altijd bij zich.
Waarom hij het doet: ik heb gemerkt dat mijn zoon een heel dwingend gevoel voor esthetiek heeft. Hij houdt van symmetrie, de dingen moeten 'kloppen'. Hij kan zich bijvoorbeeld vreselijk opwinden over graffiti op straat. Ik geloof dat het hem letterlijk 'pijn aan z'n ogen' doet. En ja, die haartjes die daar zomaar wat in het wilde weg groeien...
Ja...
ik geloof dat het bij hem nog niet uit de hand is gelopen. Maar het is ontstaan nadat hij voor het eerst ontdekte dat hij schaamhaartjes kreeg. Hij schaamt zich een beetjne ervoor. Ik merk ook dat de haren die hij normaal op zijn armene en benen heeft langer en steviger worden. Misschien is dat het.
Maar wat is wijsheid?
Verbieden? Negeren? Erover praten?
Koentje
Dat speelt bij mijn zoon ook zeker een rol. Hij kan de veranderingen aan zijn lichaam door de naderende puberteit niet waarderen. Ook wel weer begrijpelijk voor een kind dat moeite heeft met veranderingen. Hij koppelt het ook aan volwassen worden en aan de eisen die aan een volwassene gesteld worden. Hij is heel bang dat hij niet aan die eisen zal kunnen voldoen. Ergens probeert hij dat tegen te houden.
Het is, althans bij mijn zoon, een heel complex probleem. Dat maakt het ook zo ingewikkeld aan te pakken. Ik zou zeker proberen te voorkomen dat het een echte tic of obsessie wordt.
Erover praten is vast goed, maar misschien niet alleen over die haargroei, maar in het algemeen over volwassenen worden en alles wat daarmee samenhangt.
