Uitzichtloos en hoe volhouden?
Pff ik zit er zo doorheen... Dochter (15) heeft chronische ziekte, die ik ook heb (erfelijk, wat ik helaas pas na haar komst wist). Bij deze ziekte komen bij kinderen vaak ook autistische stoornissen voor in de ontwikkeling, of er een verband is?
Nu ben ik dus ook ziek en altijd moe. Maar durf dat ook niet meer te zeggen. Ik weet daty er veel mensen mij maar een aansteller vinden. Heb ook geen contact meer met mijn familie, mede hierdoor.
En ik probeer te freelancen want mijn werk vind ik erg leuk. Maar ja... Economisch ben ik dus niet zelfstandig en hier schaam ik me heel erg voor. Heb wel een hoge opleiding.
We hebben nog een kind die dit jaar een diploma probeert te halen (met alle stress die daarbij komt kijken) en mijn man werkt voltijds. Dit laatste heb ik al vaak ter discussie gesteld met alleen maar ruzie tot gevolg wat weer schadelijk is voor de kinderen. Dus knap ik het maar weer op en kom niet aan werken toe wat ik heel erg vind. Man heeft dan soms wel tijd om thuis te werken, maar zit dan gerust uitgebreid te bellen tijdens de lunch zodat jongste dochter nog alleen zit te eten. Dit gebeurde afgelopen week toen ik een afspraak buiten de deur had en tijdens dit terug kwam terwijl dochter alleen aan tafel zat en daarom verdrietig was.
Intussen gaat jongste bijna niet naar school en er wordt nu van alles in gang gezet dat ze naar speciaal onderwijs kan. Ook weer veel geregel Maar hier zijn weer weinig plekken, dus wachten maar weer. Ik heb nu wel van man gevraagd of hij daar het regelwerk omheen wil doen. Hij heeft toegezegd. Pff wat lucht.
En wachten doen we dus eigenlijk al 2 jaar, vanaf het moment dat we voor het eerst met vage klachten naar de huisarts gingen. Na de ontdekking van de ziekte en het autisme is dochter eigenlijk alleen maar zieker geworden. Medicatie slaat niet zo aan en we moeten maar weer afwachten. Nu wel weer iets erbij gekregen, maar ik geloof er niet meer in. Krijg ook het idee dat er meer is, maar specialist denkt van niet. Dus hier moet ook weer actie ondernomen worden...
Pas op bezoek geweest bij een VSO die echt perfect passend leek voor dochter maar helaas vol. Dit komt bij onze dochter heel hard aan, alsof ze nergens welkom is (ik weet dat het zo niet zit, maar zo ervaart zij het).
Intussen help ik dochter met huiswerk voor huidige (reguliere) school wat steeds meer achter de feiten aanrennen is en stress oplevert. Ga mee naar de dokter, psycholoog en zit vaak met school om tafel. Ook durf ik haar niet alleen meer te laten omdat ze naar mijn idee depressief is (de psycholoog vindt het meevallen) en ik bang ben dat ze zichzelf iets aan gaat doen.
En het huishouden doet zichzelf ook niet. Beide kinderen kunnen momenteel niet echt helpen. Oudste is echt megadruk met school en zit tot 11 uur 's avonds te leren. Ze haalt prachtige cijfers gelukkig, maar is gewoon pas tevreden met een 8 of hoger. Man doet wel veel, maar die werkt ook veel dus er blijft genoeg over voor mij.
En ik besef dat het allemaal veel erger kan, maar momenteel zie ik het helemaal niet meer zitten. Ik ben zo moe, en merk in meerdere opzichten dat mijn lijf hier tegenin gaat. Dit aankaarten levert steeds ruzie op.
Jezelf ontzorgen
regel een hulp in de huishouding. Dat scheelt jullie allemaal tijd en energie en ergernis. Maak het jezelf makkelijk met boodschappen (kan je online bestellen) en leg de lat tijdelijk wat lager wat betreft verantwoord eten. Makkelijk is het devies! Eerst de focus op examen van de een en gezondheid en passende school vinden voor de ander. Vraag school of ze kunnen zorgen voor meer hulp voor je dochter om haar schoolwerk bij te houden. Of regel huiswerkbegeleiding aan huis. Er zijn speciale huiswerkinstituten voor kinderen 'met een etiketje'. Is hier op het forum wel wat over te vinden.
Als je man op praktisch vlak niet wil of kan helpen, moet je het anders organiseren.
Verder: laat dat werk even schieten. Ik snap dat je het leuk vindt, maar nu voelt het als een extra verplichting denk ik, en dus kost het waarschijnlijk energie. Even de prioriteiten anders leggen.
Heb jij zelf psychische hulp? Ik vind dat je klinkt alsof je van jezelf niet accepteert (en je man ook niet!) dat jouw belasting (fysiek en mentaal) gewoon omlaag moet. Lees het draadje Chronisch moe eens, en kijk of je daar wat in herkent? Is er een lotgenotengroep ergens voor mensen met jouw aandoening? Daar zou ik dan eens contact mee opnemen. En je man meenemen, zodat hij het ook eens van een ander kan horen, en ook hoe andere partners omgaan met een chronisch zieke partner.
heb je een fijne huisarts? Die kan misschien ook wat voor je betekenen. Ik zou daar in ieder geval dan eens gaan praten over hoe je je voelt. Misschien kan hij/zij ook wat voor jou en je dochter betekenen.
Heb je vriendinnen en/of buren die je in kunt schakelen, al was het maar om af en toe even van je af te kunnen praten? Dat lucht in ieder geval al op. Goed in ieder geval dat je hier je hart lucht. Ik hoop dat er nog meer tips komen en dat je er wat aan hebt.
Pennestreek
Bedankt voor je reactie. Je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Helaas loopt niet alles zoals we willen. Vanuit de doktoren/psycholoog moeten we vooral gezond (en vers) eten. Dochter eet slecht en is te dun. Dat kan ook makkelijk hoor. Maar als mijn man kookt is het meestal pakje-potje-zakjes werk, dus doe ik het weer. Ook voor mezelf beter.
Boodschappen zou ik inderdaad beter kunnen laten bezorgen, maar dit gebruik ik ook om dochter even mee te nemen, omdat ze iedere dag naar buiten moet van de psycholoog. maar ik ga dit zeker inzetten voor de grote bubs.
Huiswerk begeleiding hadden we vanuit school door de gemeente (denk ik) gefinancieerd. Maar ineens was dat budget op en die mevrouw is na de kerstvakantie niet meer teruggekomen. Dat kwam voor ons erg onverwacht (die mevrouw wist het volgens mij ook niet), want ja dit was een grote hulp inderdaad. Dochter ook weer van slag..
Vanuit school werd gezegd dat het groot overleg misschien nog iets kon doen maar deze zijn nu bezig met een verslag maken van ons gesprek en daaruit voortvloeiend het advies voor de verdere stappen van +/-10 dagen terug. Ik ga anders weer rondkijken, maar hoop wel op een beetje blijvende oplossing, want teveel wisseling is gewoon niet goed.
En mijn werk wil ik perse niet laten schieten. Ik mis dit veel te veel. Voor mij is dit puur plezier en een groot deel van mijn frustratie is dat ik andere zaken voor moet laten gaan. Vanmorgen gewerkt en dus dochter niet geholpen en dan voel ik me weer onwijs schuldig.
Ik zou serieus willen ruilen met mijn man die in de ochtend lekker de deur achter zich dichttrekt en in de avond weer thuis komt als ik al aan het koken ben.
Psychische hulp heb ik al heel veel gehad. Ik zit ook heel erg in de knel in meerdere opzichten. Ik heb de breuk met mijn familie ook niet echt verwerkt. Alleen dat kost (weet ik uit ervaring) teveel energie en di heb ik niet. Ik kan nu gewoon niet instorten. Geen tijd voor.
Verder roepen veel mensen "als je hulp nodig hebt zeg je het maar" Dat blijkt dus in d praktijk niet de bedoeling. Als je een concrete hulpvraag hebt heeft iedereen het ineens druk. Ik heb de laatste maanden helaas al te vaak een nee gekregen en dat schaadt mijn zelfvertrouwen enorm.
Iets simpels als met mijn parkiet naar de dierenarts gaan (ik had geen vervoer en de dierenarts vlakbij verwees me met spoed naar en andere die te ver was om te lopen) heb ik met een dure taxi moeten oplossen. 5 mensen die geen tijd hadden. Gelukkig leeft het vogeltje nog (het viel ook mee).
Zelf kan ik slecht nee zeggen, en zou alles uit mijn handen laten vallen om iemand te helpen, dus zoiets stoms komt extra aan. Wellicht ligt daar ook de kern van het probleem.
Ik bedenk me dat dochter vandaag nog niet buiten is geweest. Oeps.
Maar ja eigenlijk ben ik veel te moe vandaag. Ik ben al het weekend druk geweest omdat andere dochter een sportwedstrijd had en ik haar niet alleen wilde laten gaan (toch sneu als er niemand kijkt). Gisteren ook met haar geshopt omdat ze nog iets moest kopen voor haar beste vriendin die jarig is vandaag. Zij komt ook aandacht tekort 
. Mijn man vindt de sport niet leuk en was vorige keer al de klos en shoppen vindt hij verschrikkelijk.
Hulp in de huishouding ga ik maar weer eens in de groep gooien. Man vindt het zonde van het geld. Zo rijk zijn we ook niet. En we hebben een slechte ervaring gehad in het verleden met de hulp van mijn schoonouders. Nu denkt vooral mijn man dat iedere hulp onbetrouwbaar is.Je kan het slecht treffen inderdaad.
Ik ben immers thuis dus... Zucht.
Oke
Vooropgesteld, ik snap je helemaal, want ik zie ook altijd voor elke oplossing minstens 3 andere problemen 
. Maar als je alle oplossingen afserveert kom je ook niet verder. Dat ik iets dat ik mezelf ook heb moeten leren.
Dus. Prioriteiten stellen. En dat is lastig, maar het moet. Je andere dochter zal even zelf moeten shoppen. Je werk, ik snap dat het ook een uitlaatklep is voor je, maar je voelt je dan toch weer schuldig, het kost tijd en energie. Dus maak de optelsom en trek je conclusie. Het is tijdelijk, alleen weet je niet hoe lang het duurt, dat maakt het lastiger denk ik. Maar als het om een week ging, wist je het denk ik wel?
Maar de grootste winst die te halen is ligt echt bij je man. Die moet zijn verantwoordelijkheid nemen, en snel ook. Ik stel voor dat je vanavond even met hem gaat zitten en hem meedeelt dat het Echt Niet Meer Gaat. En dat je verwacht dat hij vanaf zsm, liefst morgen, zorgverlof opneemt. Hij heeft een chronisch zieke vrouw en dochter en leeft door alsof de wereld van hem is. Tijd voor hem om wakker te worden, volwassen te worden en zijn zorgplicht op zich te nemen. En die bestaat nu even NIET uit het geld binnen halen. Maak een overzicht met alle (alle!) dingen die jij doet. In het huishouden, met tijdsbesteding en een cijfer voor hoeveel energie het jou kost, ten opzichte van jouw (beperkte) hoeveelheid energie. Ken je het verhaal van de lepels? Je begint iedere dag met een bepaalde hoeveelheid lepels (die staan voor je energie). Alles wat je doet op een dag druk je uit in lepels (energie). En dan kijk je dus hoeveel je overhoudt op een dag. Dat is, als ik jou goed lees, minder dan geen lepels. Je levert iedere dag in. En binnenkort stort je dus in.
Geef op dat overzicht ook aan wat je met en voor je kinderen doet. Ook weer met tijdsbesteding en hoeveelheid energie die het je kost. Zodat je voor hem helder maakt dat je met jouw hoeveelheid energie en tijd gewoon niet uitkomt, en dat hij zijn deel op zal moeten pakken.
Hij is aan het struisvogelen, en dat levert hem straks een opgebrande echtgenote en een thuiszittende dochter zonder toekomstperspectief op. Dat zal hij toch ook niet willen. Desnoods wordt je laaiend, en ga je met servies gooien, maar hoe dan ook moet hij in beweging komen.
Nog even een tip voor een hulp: regel dat dan wit. Schakel een bureau in. Kost iets meer, maar dan heb je ook een plek waar je eventueel kunt klagen, en er is vervanging als de vaste hulp ziek of op vakantie is.
Heel veel sterkte. Ik leef al tijden met je mee, op afstand, en zou af en toe die man van je wel door mijn beeldscherm willen trekken .
Ja mijn topic
Ja, kom ook in mijn topic Chronisch moe.
Ik heb mijn grenzen al beter leren bewaken (soms bevechten).
Het resultaat is dat ik meer lepeltjes overhoud. En zelfs soms onvermoeid een normale werkdag kan hebben. Dat door mijn rust bijna altijd op prio 1 te zetten. Als ik niet moe ben, gaat alles beter. Ook het helpen van kinderen.
Nu wij een hulp hebben, valt die enorme last van mijn schouders. Geeft zo enorm veel ruimte voor andere dingen!
En wij eten ook gezond. Dat kan ook supersnel en makkelijk. Daar zijn de wokgroenten en de blikken tomaten voor uitgevonden. Met volkoren rijst/pasta. En soms een pizzaatje natuurlijk. Of mijn man mag thais halen met veel groente. Als ik geen energie heb (zo lekker kookt mijn man ook niet haha).
Mijn man
Ik moet wel zeggen, dat mijn man mij in alles steunt. Hij snapt dat het niet meer lukt zoals vroeger, en geeft mij de ruimte daarin.
Heel nuttige adviezen hierboven
Maar ik zou zeker niet stoppen met werken. Wat een onzin dat jij alles op moet vangen omdat jij toch thuis bent. Jij werkt toch ook!
Werken geeft je energie en een eigen wereld/zelfstandigheid. Werken is jouw garantie voor de toekomst, zowel qua kwalitatieve invulling als qua financien.
Dus regel die hulp in de huishouding (geef je man de keus: jij doet het of de hulp doet het, ik doe het niet meer).
En verdeel de zorg tussen man en jou, zowel door de week als in het weekend.
En vergeet niet ook wat verantwoordelijkheid/taken naar jullie dochters te schuiven. Al pakken ze allebei maar twee dingen op.
En naar een wedstrijd van de een gaan, is ook zorg. Dat betekent dat je man iets anders op moet pakken dat weekend. Of je besluit in overleg met je dochter om niet te gaan. Want de rek is eruit.
En je man
Je man gaat vanaf nu die sportdingen oppakken. Maakt niet uit of hij het leuk vindt. Jij hebt die rust nodig. Als ie het niet leuk vindt gaat ie de krant maar lezen tijdens het wachten. Of hij dóet alsof ie het leuk vindt.
Mijn man heeft bijna al dat soort taxidiensten van me overgenomen. Het helpt weer wat. Alleen op woensdag ben ik nog de taxi. Geef je grens aan, zeg dat je moet bijtanken.
Kan je jongste niet af en toe boodschappen doen? Als dagelijks opdrachtje? Een beetje ritme en structuur in de dag, dat idee.
En nu
We zijn er nog lang niet helaas. Hoewel man nu de ernst van de zaak in begint te zien. Maar hij vindt nu vooral zichzelf heel zielig en zegt steeds dat hij een burn out heeft. Wil zich nu ziek gaan melden. We zitten volgende week bij de huisarts.
Altijd als het me mij of de situatie slechter gaat zegt hij dit. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik durf niet meer te laten merken hoe ik me voel.
Wat precies lijkt op de situatie vroeger thuis; als ik ziek/verdrietig was was mijn moeder altijd degene die hier zo op reageerde; zo van waarom heb ik dit verdiend? Of ik dit trek...
Inmiddels ook gesprekken gehad op VSO scholen voor dochter, maar er is tot nu toe nergens plek voor haar. Nu gaan we ook scholen op meer dan 1 uur reizen benaderen, wat ons kind echt niet ziet zitten.
Een VSO vond zelfs dat dochter eigenlijk gewoon op regulier onderwijs moet kunnen meedraaien. Alsof ze dat na een keer praten met dochter die conclusie kunnen trekken. En daar zijn we nu ruim twee jaar aan het kloten en zo blijft ze weer zitten (en dan moet ze sowieso van school af)
Ik heb echt het gevoel dat we met ons kind nu op straat staan. Huidige school communiceert nu niet (meer) en wil gewoon van haar af. Ze kunnen het niet aan. Degene die de kar trekt daar is onbereikbaar en reageert slecht op mail.
Van alle instanties (samenwerkingsverband, school en leerplicht) krijgen we zoveel tegenstrijdige info dat ze het zelf niet lijken te weten. En wij weten het helemaal niet meer.
Intussen wordt dochter steeds verdrietiger en wij als ouders zijn wanhopig. Is ions geval nu echt zo idioot dat niemand ons kan helpen? Ik snap er niks niks meer van. Zorgen voor mezelf gaat nu gewoon niet
Oja de vader van mijn man heeft ook zorg nodig. man gaat daar zaterdag weer heen en is dan de hele middag weg. Ik ben hier zo boos over. Hij heeft twee zussen die naar mijn idee dat best even zonder hem kunnen oppakken.
Jeetje Lorwyn
Wat triest allemaal dit. Eerst maar eens een knuffel. {{{{{Lorwyn}}}}}
Om te beginnen je man. Je schrijft, we zitten volgende week bij de huisarts. Dat kijkt me heel erg verstandig. Maar maak zeker eerst een afspraak voor jezelf. Want voor je het weet ligt de focus op hem, en dat lijkt mij niet de goede plek. Die hoort bij je dochter en jou, als chronisch zieken. Je man moet prioriteiten stellen, daar kan de huisarts vast bij helpen, maar die moet wel helder hebben dat jij de kar niet kunt trekken. De hulp aan je schoonvader, het is triest, maar je man moet leren dat daar niet de prioriteit ligt. Veel zorg kun je inkopen, en als hij ook nog twee zussen heeft kan hij hen vragen voorlopig even ‘waar te nemen’ voor hem. Misschien is het niet gek voor je man om zich voorlopig ziek te melden. Als hij dan maar jou en je dochter ondersteunt en helpt, en niet zelf gaat zwelgen in zijn burn-out. Ik proef dat jij dat met een korrel zout neemt, dus ik neem van je aan, dat het zo erg niet is. Meer gevalletje ‘mannengriep’, zeg maar.
Dan je dochter. Ach, wat moet het naar zijn voor haar, een school die haar kwijt wil en geen andere plek kunnen vinden. Heb je al contact gehad met onderwijsconsulenten? Www.onderwijsconsulenten.nl. Die kunnen je vast (op weg) helpen. Een school op meer dan een uur lijkt me voor haar niet de juiste school. Gaat ze nu nog wel? Kun je haar anders niet thuishouden voorlopig? Even rust gunnen.
Overigens zou ik aan de huisarts ook een verwijzing vragen voor psychische hulp voor je dochter. Dan heeft ze naast jou nog een plek waar ze terecht kan.
Hè meis, ik wou dat ik je kon helpen. Je paniek spat van het scherm. Logisch. Het komt echt goed, uiteindelijk, maar wist je maar vast hoe en wanneer... Die onzekerheid kost ook bakken met energie.
Heel veel sterkte. Ik hoop dat er nog mensen zijn die je wat tips kunnen geven. AnneJ misschien, of Miriam Lavell, die weten veel over scholen en wat die wel en niet kunnen en mogen.
Sport
Ik hou er niet zo van om naar een voetbalwedstrijd te gaan, ook al is dat van een kind. Ontaard van mij, maar zo is het. Stel dat mijn man iets onder de leden zou hebben, waardoor hij nooit langs de lijn had kunnen staan, zou ik met frisse tegenzin wel gegaan zijn zolang het in onze stad geweest zou zijn. Ik vermoed dat jullie een auto hebben, dus bezwaren die met het weer te maken hebben, zijn minder dan wanneer je moet fietsen, zoals ik had gemoeten. Dat speelde voor mij toch ook wel mee. Kortom, als je man zegt geen zin te hebben omdat hij de sport niet leuk vindt, mag hij best wat meer zijn best doen om zich daar overheen te zetten. Hij staat daar niet voor de sport, maar voor je dochter.
Ik kom op de website van de vrijwilligerscentrale hier in de stad regelmatig vraag naar hulp voor het een en ander tegen. Is het niet voor boodschappen, dan wel voor de tuin. Wees brutaal en probeer via die weg eens wat los te krijgen.
Wat de burn-out van je man betreft, denk ik dat je dat wel als signaal mag opvatten. Hij is kennelijk om wat voor reden dan ook niet opgewassen tegen tegenslagen die je als (volwassen) mens te verstouwen kunt krijgen in het leven. Hij stelt zich op als een kind. Je zou kunnen proberen om vanuit dat niveau te gaan stimuleren, maar ga vooral met hem naar de huisarts en bespreek hoe dit verder moet.
Pennestreek o.t.
Ik hoop toch echt dat er langzaam maar zeker genoeg mensen van schoolgaande kinderen op OO komen die ook verstand van onderwijs hebben.
Van school sturen
Allereerst mag je dochter niet van school gestuurd worden tenzij en totdat haar school een andere school gevonden heeft die bereid is haar in te schrijven: https://www.onderwijsinspectie.nl/onderwerpen/schorsen-en-verwijderen/schorsen-en-verwijderen-voortgezet-onderwijs
Je dochter is verwezen naar het speciaal onderwijs en jullie zijn je aan het orienteren.
De school die jullie het meest geschikt lijkt, zowel qua reistijd als qua sfeer en onderwijsmogelijkheden, zit vol.
Jullie kunnen je huidige school benaderen om te kijken of zij voor haar een plek op die school los kunnen peuteren. Je huidige school wil haar namelijk kwijt en heeft daarvoor een school nodig die haar in wil schrijven.
Wat je man betreft: er moeten dingen veranderen of hij het nou leuk vindt of niet.
Dat hij aangeeft tegen een burn out aan te zitten is een signaal wat je wel serieus moet nemen en het is goed om dat bij de huisarts te bespreken. Het kan zijn dat hij de druk van kostwinner voelt, het kan zijn dat hij moeite heeft met een vrouw en kind in de lappenmand, het kan zijn dat hij eigenlijk geen veranderingen wil en probeert of jij het niet gewoon toch lekker zelf wilt gaan regelen. Wij kunnen dat niet vanaf ons toetsenbord zien. Maar er moeten dingen veranderen.
Wachtlijst
De school die je op het oog hebt heeft vast een wachtlijst. Het kan zinvol zijn om daar op te wachten. Soms gaat het toch ineens heel snel omdat er kinderen uitvallen of gebruik maken van andere voorzieningen.
Ik heb geleerd om toch niet teveel af te laten hangen van wachtlijsten. Als jij denkt dat dat de beste voorziening is voor je dochter dan probeer je haar daar te krijgen.
En geen gebruik te maken van zaken waarvan je al ziet aankomen dat het toch niet gaat lukken. Even wachten is op een lang leven helemaal geen probleem.
Ondertussen is alles wat ze voor school kan doen meegenomen en helpt haar later weer als ze weer wel naar school kan. Alleen wat ze aankan en wat haar helpt en waar ze wat zelfvertrouwen uit kan halen.
Heel vervelend dat je alles toch blijkbaar weer veel zelf moet doen.
Goede routines kunnen helpen. Een werkster helpt ook.
Ik hielp mijn kinderen na het werk standaard na het avondeten. En zondagavond keken we alvast de agenda voor de komende week door en planden het huiswerk in. Dan ruimden we de tafel af en gingen ze huiswerk maken. De boeken stonden in een kastje naast de tafel.
Als ze op gang waren ging ik dan even de keuken opruimen of een was doen (wasmachine en droger had ik ook in de keuken) zodat ik snel weer kon inspringen als ik nodig was.
Mijn dochter heeft veel thuisgezeten. Overigens op het moment weer. Maar dan maakt ze wel huiswerk, ze is gewend om door te gaan al is het op halve kracht.
Het kan ook heel vervelend zijn om altijd anderen aan te jagen. Ik weet het. Soms heb je hulp nodig maar het is steeds afwegen wat gaat werken en wat het niet word.
Ik maakte overigens in die tijd ook veel soep dat ik invroor vooral dochter nam dan regelmatig zelf een bekertje uit de vriezer voor zichzelf.
En ik sneed vers fruit en groente voor het eten, terwijl ik de maaltijd afmaakte hadden ze dan alvast wat gezonds te knabbelen.
En ik vond het ook beslist teveel. Ik bleek ook een chronische ziekte te hebben waar ik vermoeid van ben.
man
Maar je man werkt toch fulltime? Bovendien levert jouw werk weinig op qua inkomsten (volgens de opening) dus zijn baan is gewoon nodig om het gezin gaande te houden. Zijn werk is dus ook gewoon belangrijk en nodig.
Natuurlijk ben je moe en uitgeput maar hij zal ook moe zijn. Je geeft immers zelf aan dat hij ook meehelpt in het huishouden.
Dus hoewel ik de strekking van de berichten hier wel begrijp vind ik niet dat je man zich er maar van afmaakt. Hij werkt fulltime en dat is ook vermoeiend en zal hem ook stress opleveren. Jouw werk is meer hobby en levert weinig op. Zijn baan is nodig om het gezin gaande te houden. Die bijdrage moet je ook niet uitvlakken.
Dus als het voor jullie beiden nu te druk is zou ik inderdaad inzetten op hulp in de huishouding bijvoorbeeld.
En je dochter is 15, natuurlijk is het gezelliger als ze samen met iemand kan lunchen maar voor je man is het gewoon een werkdag dus het kan zijn dat hij daar geen tijd voor heeft en telefonisch overleg moet voeren tijdens het werk. Dat is niet zielig voor je dochter.Jij bent al veel thuis dus ze heeft normaal wel gezelschap.
Kyana
Moet ik jou echt serieus nemen? Mijn werk is geen hobby hoor, maar een serieuze baan. Gotver weet je wat je zegt. Nee je hebt blijkbaar geen enkel idee. Ik word hier heel boos over echt!
Toen ik nog wel volle uren kon maken deed mijn salaris echt niet zo heel veel onder voor die van mijn man. Uit welke eeuw kom jij?
Maar ja zo denken heel veel mensen over vrouwen die minder uren draaien dan hun man, of dit nu keuze was of niet. En het is nooit mijn keuze geweest om zoveel uren in te leveren. Maar ja mijn gezondheid he. Met de zorg ernaast.Het sluipt erin
Man kan zo een dag minder werken, en dan zou er voor mijn bedrijf meer ruimte komen. Dat hij voltijds werkt is toch echt zijn eigen keuze. Niks zielig aan.
En jij kunt het normaal vinden dat man belt tijdens de lunch van dochter, maar het is wel in dezelfde ruimte waar ze ook zit. Ik vind dat op een kantoor al niet echt beleefd, maar naar je gezin toe vind ik dat niet kunnen. Als ik dan wordt gebeld bel ik later terug.
We hebben geen ruimte meer over in huis, ik heb het laatste kamertje als kantoor ingepikt.Voor die hobby van me, en ik vind ook dat thuiswerken niet zo'n handige oplossing is, want dan is de woonkamer kantoor en moet iedereen daar stil zijn. Maar goed ik zal wel de moeilijke zijn hierin.
Voor de rest :
Dochter heeft een fijne psycholoog. Heeft ook gesprekken met ons en school. Voor mijn gevoel is zij de enige die iets doet voor dochter.
Onderwijsconsulent gaan we aan werken (wachtlijst) Ze staat ingeschreven bij de school die haar eigenlijk niet wil (want vol), maar naar ons idee heel passend zou zijn.
Hopelijk mag ze wel ingeschreven blijven. Bij een andere school wilden ze niet eens een inschrijving.
Ik weet dat huidige school haar niet weg mag sturen, doen ze ook niet, maar dochter krijgt nauwelijks medewerking om toch te leren daar. Zo hebben ze veel presentaties en groepsprojecten die moet ze op een of andere manier alleen doen. Hoe dan? Geen idee. Ook staat niet al het huiswerk op Magister en niemand geeft het door. Er wordt niet op mail gereageerd.
En kaaskopje; ik rijd om gezondheidsredenen geen auto, of dat ooit nog gaat weet ik niet, ik weet ook niet zeker wat je wilt zeggen? Het ging ook om een thuiswedstrijd maar toch nog 5 kilometer weg.
En tja ik twijfel hel erg aan man's klachten is ook omdat dit patroon zich al vaker heeft voorgedaan. Ik werd 6 jaar geleden ernstig ziek, en nog geen week later kwam man terug van de huisarts met de mededeling dat hij bunt out was. Bleef wel werken en ging verder met trainen voor een marathon. Terwijl ik ziek was. En organiseerde op zijn sportclub van alles. Maar thuis kon hij niks. Nu lijkt hij wel meer van slag, maar ik ben ook echt heel erg ingestort.
Man
Ik snap de reactie van Kyana wel. Waarom zou je man een dag minder moeten werken? Jij bent toch heel veel thuis? En hij doet heel veel in huis. Dus tja, daar zit denk ik niet de verbetering die je zoekt. Ik heb het idee dat het jou teveel is geworden allemaal en dat je het afreageert op je man. Heel menselijk, dat kan ik ook doen. Maar het wordt er daardoor niet beter op. Zoals ik het lees zitten jullie er beiden doorheen en niet alleen jij.
Wat echt verlichting zou geven is een dagbesteding voor je dochter. Daar ben je mee bezig, lees ik. Misschien in de tussentijd een andere oplossing? Al is het voor twee dagdelen per week. Dat geeft wel weer lucht. En ruimte voor je werk, waar jij je ei in kwijt kan. En inderdaad een werkster. Dat lijkt me nog de belangrijkste stap, want dat ontlast zowel jou als je man.
Ik ben zzp’er en maak veel uren, maar werk ook wel veel thuis. Ik heb overigens geen eigen hokje, ik werk meestal in de woonkamer of in de keuken. Mijn man werkt ook een dag in de week thuis en die doet dan gerust wat de jouwe ook doet: eindeloze telefonische vergaderingen. Ook op tijdstippen dat het helemaal niet uitkomt. Maar ja, het is wel gewoon zijn werkdag. Ik zou afspreken dat je man elders gaat zitten. Bijvoorbeeld in jouw hokje en jij in de woonkamer. Zelf ga ik ook regelmatig op de slaapkamers van 1 van de kinderen zitten, als de hele bubs thuis is. Kunnen ze allemaal hun gang gaan en ik rustig verder werken. Ik denk dat jij verwacht dat je man op zijn thuiswerkdag er is voor je dochter. Maar mijn man is echt eendimensionaal daarin. Die is of aan het werk of met de kinderen en kan dat niet mixen.
Focus weg van man
Inderdaad, probeer niet zo op alles rond man te focussen. Hij voelt zich duidelijk ook niet goed, en hij doet al veel in het huis. Ik lees uit andere reacties dat de burn-out van man niet serieus zou zijn maar dat lijkt me erg kort door de bocht. En nog even ter verdediging van hem; als ik thuis werk, zou het echt niet gewaardeerd worden als ik de telefoon niet op zou nemen omdat ik zit te lunchen met kind. Of als ik later terug zou bellen. Thuis werken is fijn voor noodgevallen maar de bedoeling is toch meestal wel dat je echt werkt en niet dat je tegelijk aandacht aan je kinderen besteedt. Misschien moet je hem iets meer op zijn eigen manier aandacht aan de kinderen laten geven. Dat hij niet naar een sportwedstrijd gaat kijken of dat een 15 jarige alleen moet lunchen, lijkt mij niet zo ernstig. Kan het zijn dat je het moeilijk vindt als het niet op jouw manier gebeurt? Ik zou echt proberen het goede in elkaar te blijven zien. Als je alles op man gaat afschuiven, krijg je ook nog relationele problemen erbij.
Verder wens ik je veel sterkte, het klinkt alsof je echt uitgeput bent.
Lorwyn
Je geeft zelf aan dat je met je werk te weinig verdiend. Dus is het inkomen van het gezin in elk geval nu van je man afhankelijk. Als je fulltime zou werken dan zou dat misschien anders zijn maar dat doe je niet. En de kinderen moeten toch ook eten.
Je geeft aan dat je graag meer zou willen werken maar dat dit niet kan omdat je man dan minder moet werken. Maar stel voor dat je man inderdaad 1 dag minder zou gaan werken. Zou dat nou zo enorm veel uitmaken qua belasting voor jou? Je geeft immers al aan dat hij best wel wat doet in het huishouden. En voor de zaken waar jij het meest mee zit (ziekte, dochter) zal een dag minder werken voor man ook niet veel uitmaken.
Misschien is het inderdaad handiger als jij iets meer gaat werken en dan een huishoudelijke hulp inhuren van het geld (als dat mogelijk is).
Koken en dergelijke zou ik ook eenvoudig houden maar toch heb ik het idee dat het probleem daar niet echt zit. Maar het probleem zit ook niet bij je man.
Uit je berichten krijg ik helemaal niet het idee dat je man een luiwammes is die niks doet. Hij werkt fulltime en doet daarnaast een deel van het huishouden.
En onbeleefd om op kantoor een gesprek te voeren? Dat hangt natuurlijk van de omstandigheden af maar een luxe van een eigen kantoor om rustig gesprekken te voeren heb jij bij de meeste bedrijven niet meer dus dan heb je weinig keuze dan midden in de kantoortuin te bellen. Ik deel een kantoor met één collega en wij bellen ook als de ander er bij is. Wat moeten we dan? op de gang gaan staan? Waar we niet onze computer en materialen hebben?
Je man heeft geen eigen ruimte om te werken dus dan heeft hij ook weinig keuze. Of hij moet niet meer thuiswerken. Dat zou je kunnen overleggen.
In elk geval lijkt het mij dat je probleem niet bij hem ligt maar ergens anders, bij jouw ziekte, je zorgen om je kind en dergelijke. De oplossing ligt dus ook niet echt bij hem.
Mijn werk
Nogmaals is echt te belangrijk voor me. Ik ben in het verleden al een slechte moeder genoemd dat ik überhaupt bleef werken, maar dat moet dan maar. Man wordt altijd geprezen dat hij ook een beetje meehelpt. Ik word scheef aangekeken omdat ik hem eens laat stofzuigen. En dat ik chronisch ziek ben ik vooral zielig voor hem, want hij heeft het al zo zwaar.
Zo staat mijn familie erin. Met mijn eigen familie heb ik ook geen contact meer, maar dat geeft ook al weer aan hoe waardeloos persoon ik ben.
Zeker nu onze relatie zo loopt; is het wijs om werkloos thuis te gaan zitten? Ik zie ons geen jaren meer samenzijn, en ik moet toch een inkomen hebben. Ik vind het echt ongelooflijk dat mensen vinden dat ik dan maar moet stoppen met mijn *hobby* . Lekker denigrerend ook, ook heel fijn voor mijn zelfvertrouwen.
Man wil nog steeds geen schoonmaker. Tja als ik dat stiekem ga doen levert dit weer strijd op.
We hebben geld zat als we het over vakantieplannen hebben maar als ik dit noem moeten we ineens zuinig doen omdat onze oudste wil studeren.
Het is niet zo dat hij alles doet, ik doe nog steeds meer als je er concreet naar kijkt.
En ik moet alles aansturen. Als ik het niet vraag gebeurt het niet. En het is ook zijn huis. Waarom wordt dat altijd logisch gevonden?
Ik weet niet hoe dat op jullie werk gaat dan, maar bij alle werkgevers was bellen op de lunchplek toch wel taboe. Als er gegeten werd werd er niet daar gebeld. Maar blijkbaar gelden er nu andere regels.
Ook ben ik niet blij dat man ooit weer voltijds is gaan werken. Daar heb ik nooit achter gestaan, en heeft voor mijn werk juist problemen veroorzaakt. Ik was dan wel eigen baas, maar ja als er een kind ziek is of vakantie heeft vond mijn man dat ik dat mooi kon regelen. Bso vond hij ook niet meer nodig, want ik was er immers?
Dat hij nu een dag in de week probeert thuis te werken is ook niet een oplossing waar ik achter sta. Uiteindelijk help ik dan nog met huiswerk en doe boodschappen. Want ja het blijft werken. Dat hij moet bellen snap ik, maar ik vind het ook erg vervelend om te lunchen met een luid bellend gesprek op de achtergrond. Maar ook hier ben ik zo moeilijk.
Misschien is het de cultuur hier? Dat je als vrouw allen maar dienstbaar mag zijn? En als er iets scheef loopt in het gezin is het altijd de schuld van mama?
Oja en normale 15 jarige kan natuurlijk alles helemaal zelfstandig. Maar een depressieve autist die helemaal geen vriendinnen heeft voor haar is het wellicht wel belangrijk om met iemand gezellig te lunchen, al is het een van haar ouders? Kan het mis hebben hoor. het is ook soms dat ze zo somber is dat ik haar echt niet alleen durf te laten. Ik snap dat het lastig te vatten is, maar ik doe dat niet, en wil ook niet dat mijn man dit doet, hij ziet dit ook zo.
Man is nu naar zijn vader dus ik moet thuisblijven. Ik had eigenlijk andere plannen...
We hebben hier helaas ruzie over geha. Hij gaat zich wel ziekmelden, maar gaat wel lopen mantelzorgen.
En sorry voor dit boze bericht. Ik ben nu ook echt laaiend. Ik word boos als ik lees dat ik dan maar nog meer moet inleveren van mijn leven. Ik heb namelijk al het gevoel dat ik dat al teveel heb laten gebeuren. Bovendien ik begon over ONS kind. Die we samen op de wereld hebben gezet en voor wie we SAMEN zouden zorgen. Dat gebeurt niet, ik zorg nu 90% alleen.
HEt kan toch niet zo zijn dat moeders altijd voor de problemen thuis op draaien? En ik wil juist ondanks dat ik chronisch moe ben werken, want dat is echt het enige plezier en nut wat ik nu nog ervaar. Ook de psycholoog die ik een paar jaar geleden had, waarschuwde me nog dat ik mijn werk beter niet kon opgeven.
Maar ja jullie lijken er anders over te denken.
Het lijkt me ook beter voor mezelf als ik het hierbij laat nu. Ik weet dat er goede bedoelingen tussen zitten, maar jullie kennen me niet, kennen mijn man niet en ons kind niet. Toch krijg ik oordelen, en ik merk dat het moeilijk is voor me, ook al weet ik dat er verkeerde aannames gemaakt worden.
Volgende week hebben we in ieder geval gesprekken met school , de huisarts, de psycholoog en hopelijk weer een VSO (op meer dan een uur reizen dat wel). Ik mag hopen dat deze de situatie iets beter in kunnen schatten.
Inleveren
Ik vind helemaal niet dat jij moet inleveren wat werk betreft. Juist uitbouwen. Maar daar ook realistisch in zijn: je haalt er voldoening uit, maar niet voldoende inkomen. Ik zou het huishoudelijke werk uitbesteden. En bovendien kun je op zijn thuiswerkdag elders gaan zitten met je werk. In de bieb of op een van die inloopkantoren. Dan zit je er niet zo bovenop en kan hij op zijn eigen manier met jullie dochter omgaan.
Wij hebben een hele eerlijke verdeling thuis en ook een gelijkwaardig inkomen allebei. Maar als ik thuis werk, dan maak ik even een praatje met de kinderen als ze thuiskomen uit school. Als hij thuis werkt dan zit hij meestal aan de telefoon als ze thuiskomen. Hij kan niet zo makkelijk schakelen tussen thuis en werk. Als een kind geholpen moet worden met huiswerk of wat dan ook, dan stop ik met werken en ga ik s avonds na het eten nog even verder werken. Hij gaat door met werken en helpt pas in de avond. Dat is helemaal niet altijd handig, met trainingen en zo, maar als ik het niet zie, dan kan ik me er ook niet mee bemoeien en dat is veel gezonder voor iedereen.
Ik denk dat je voor jezelf wat werktijd buitenshuis moet creeeren, zodat je er niet zo bovenop kan zitten. Een man kan heel verfrissend tegen dingen aankijken, als ie de ruimte krijgt.
Werk en privé
Ik ben alleenstaande ouder met twee kinderen die wel wat begeleiding nodig hebben. Voor mezelf is de combinatie werk en privé alleen vol te houden als ik die twee strikt gescheiden houd. Dat betekent dat ik bij voorkeur alleen thuis werk als er verder niemand thuis is. Afgelopen twee maanden waren lastig omdat mijn oudste fulltime thuis was. Die heb ik dus goed moeten instrueren, want ze vraagt nogal wat aandacht als ik thuis aan het werk ben (twee maanden ft oo kantoor vind ik ook geen optie). We lunchen dus wel samen, maar dan op een tijdstip wat mij uitkomt. Op die momenten neem ik ook mijn telefoon niet op.
Mijn ervaring met een man die het altijd zwaarder heeft dan ik (en iedereen) is al lang geleden. Ik kan vol overtuiging zeggen dat je die beter kwijt kunt zijn dan rijk. Nu heb ik er geen invloed meer op hoe hij met de kinderen omgaat, en soms kan ik me er nog steeds aan storen, maar is het aan de kinderen om dat met hem op te lossen.
Lorwyn
"Moet ik jou echt serieus nemen? Mijn werk is geen hobby hoor, maar een serieuze baan. Gotver weet je wat je zegt. Nee je hebt blijkbaar geen enkel idee. Ik word hier heel boos over echt!"
Je komt hier voor advies en dat is wat je krijgt. Om dan vervolgens boos te worden is niet echt redelijk. Je kunt het niet eens zijn met Kyana maar ze neemt toch maar de moeite om je hier belangeloos te proberen te helpen.
Pluk
"Een man kan heel verfrissend tegen dingen aankijken, als ie de ruimte krijgt."
Het klinkt als een compliment, maar op een of andere manier ook weer niet...
Werken en hulp
Ik vind dat je groot gelijk hebt dat je wil blijven werken. Vreemd dat mensen hier reageren dat het een hobby is, omdat het niet een topinkomen oplevert. Blijf gewoon werken hoor!
Het lijkt alsof je het ook psychisch zwaar vind, de zorg voor je (zorg)kinderen en de verantwoordelijkheid. En dat is het vaak ook.
En het ‘management’ van een huishouden ligt vaak bij de vrouw, en dat kan best een zware belasting zijn.
Het lijkt alsof jullie redelijk wat te besteden hebben? Is al eerder geschreven door mensen, maar ik zou écht huishoudelijke hulp inschakelen. Je man wil/kan niet meer doen, geeft hij aan, en jij ook niet. Je kunt ook alleen een washulp doen. Welke klussen zou je graag willen uitbesteden?
Mogelijkheid is ook zoiets als thuisafgehaald.nl Dat zijn thuiskoks die meer porties vers koken die je dan kan afhalen. Is op bestelling en je kunt zelfs een abonnement afspreken, bv twee keer in de week. Prijzen per maaltijd varieren van 2,- tot 10,- Hoef je je twee keer per week geen zorgen te maken over de boodschappen en het eten.
je man is de baas?
Het lijkt erop dat jouw man alles bepaalt? En jij dan? Hij werkt fulltime, een dag minder wil hij niet, waardoor jij jouw werk voor die dag hebt moeten opgeven. (waar is het compromis gebleven?) Jij wil graag een huishoudelijke hulp, hij wil het niet, dus gebeurt het niet?
Dat vind ik dus wel raar, je moet wat meer voor jezelf en jouw wensen opkomen. Jij wilt wel een dag extra tijd hebben om te werken, hoe gaat we dit oplossen is dus jouw vraag aan je man, en idem met de huishoudelijke hulp.
Het verhaal met je kind en de lunch, je kind klaagt bij jou over het telefoon gesprek? Of heeft ze het zelf ook aan haar pa gezegd? Mijn kinds zou denk ik terplekke hebben staan gebaren dat hij even op moet hangen 
(of was op haar mobiel gaan spelen, het zijn nog altijd pubers natuurlijk)
Kan het zijn....
Dat je vind dat je man meer voor zijn kinderen moet zorgen, maar dan wel op jouw manier? Helaas werkt dat meestal niet zo.
Ik snap dat je een depressieve 15 jarige hebt die permanent thuis zit. Dat je zelf chronisch ziek bent en moeite hebt om alle ballen mbt werk-zorg-huishouden in de lucht te houden. Helaas, join the club.
Je komt hier alleen maar uit als je wat ballen gaat afstoten. Je geeft aan dat je werk heel belangrijk voor je is dus dan zul je wat moeten doen met de zorg en het huishouden. Die laatste lijkt mij het makkelijkste: een hulp! Je laat je weerhouden door je man omdat hij het niet nodig vindt en dat daar ruzie van komt. Nou heel eerlijk: dat was voor mij wel het laatste waar ik me druk om zou maken. Hoezo bepaalt hij dat? Dus ik zou zeggen: hup met de vuist op tafel en een advertentie in de supermarkt. Bovendien: je man geeft aan dat hij ook een burn-out heeft. Ontlast een hulp hem dan niet?
Voor wat de zorg betreft: heb je al eens overwogen om een student in huis te halen die zich als begeleider voor je jongste opwerpt. Liefst iemand met een opleiding in de psycho-educatie. Die haar wat begeleidt met huiswerk en wat andere zaken? Ook dat geeft jou ruimte om wat meer dingen voor jezelf te doen. Al is het maar even een ommetje maken.
Extra argument voor je man: als jij omvalt wordt het allemaal echt nog veel duurder, dus dit is een investering. En dan maar eens een jaartje niet naar de zon. Je dochter gaat nu toch voor?!
Ik denk niet
Ik denk niet dat iemand vindt dat je moet stoppen met werken. Dat er gezegd wordt dat je werk meer een hobby is, komt omdat je zelf zegt dat je er weinig mee verdient en omdat je je wel moet realiseren dat man dus het inkomen op dit moment binnenhaalt. Het is een beetje flauw om te zeggen dat vrouwen hier dienstbaar moeten zijn, sorry maar dat gold voor mijn moeder van 81 al niet meer. Die heeft haar hele leven gewerkt zonder daar noemenswaardig voor veroordeeld te worden. Ik lees ook nergens dat mensen vinden dat je meer in moet leveren van je eigen leven, dat zou ik ook vooral niet doen.
Wat ik wel lees, is dat man dingen anders aanpakt dan jij. Dat jij vindt dat dochter gezelschap moet hebben bij de lunch, vindt hij blijkbaar niet. Jij vindt dat et iemand moet kijken bij een sportwedstrijd, anders is het sneu. Hij heeft daar een hekel aan. Maar hij moet het wel allemaal doen omdat jij het zo wil? Dat gaat niet werken natuurlijk. Of je laat het los, en laat hem het op zn eigen manier doen of je moet het zelf doen. En dat laatste is duidelijk geen optie meer omdat je te moe bent en het niet meer kan. Ik denk echt dat je ook naar jezelf moet kijken, het klinkt alsof je veel te veel van jezelf maar ook veel van anderen verwacht.
Ik snap gewoon die woede naar je man niet zo. Hij klinkt niet perfect maar dat is die van mij ook niet. Ik begrijp ook niet dat je het vervelend vindt dat mensen je ziekte niet serieus nemen maar als de huisarts zegt dat hij een burn-out heeft dan mag je daar wel aan twijfelen. Ik snap niet dat die man niet in het weekend een middag naar zn vader mag die blijkbaar ook hulp nodig heeft. Is een groot deel van het probleem niet gewoon dat jij klaar bent met deze relatie?
Burn-out nog niet gediagnosticeerd
Volgens mij moeten ze nog naar de huisarts, en is dus helemaal die burn-out nog niet vastgesteld. Als de huisarts het met mans eigen conclusie eens is, hoor je mij niet meer. Maar op het moment dat mijn man en kind chronisch ziek en depressief zouden zijn, zou mijn eerste reactie niet zijn te melden dat ik het zelf ook zwaar heb en dat ik tegen een burn-out aanzit. Misschien is dat een mannen-vrouwen-dingetje hoor, maar ik denk dat ik echt letterlijk om zou moeten vallen in zo’n situatie voordat ik zou gaan klagen. En dat is echt niet om mezelf op de borst te kloppen. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.
Lorwyn, je moet inderdaad wat meer met de vuist op tafel slaan. Die hulp moet er komen. En misschien is het goed om in dit stadium toch aan relatietherapie te denken. Jullie moeten er samen zijn voor jullie kinderen, dit is echt niet het moment om elkaars vijand te worden of uit elkaar t gaan.
Lorwyn
Niemand heeft hier gezegd dat je moet stoppen met werken of dat je werk maar een hobby is. Je geeft echter zelf aan dat je inkomen laag is en dat je niet economisch zelfstandig bent. Jullie gezin steunt dus op het inkomen van je fulltime werkende man. Dat is ook een belangrijke bijdrage aan het gezinswelzijn. Mijn punt is vooral dat je enorm je aan het focussen bent om wat je man allemaal niet of verkeerd doet maar niet op wat hij wel doet. Zoals je het beschrijft (fulltime werken en een deel van het huishouden) doet hij uiteindelijk toch best wat. Het probleem zit hem dus niet zozeer bij dat hij te weinig doet maar dat jij structureel overbelast bent.
Je geeft ook aan dat je bij hem weg wilt. Er is dus wel wat mis tussen jullie. Maar wederom dat lijkt me niet komen doordat jij alles doet en hij niks. Want dat is gewoon niet zo.
Dus het lijkt me echt dat je focus op je man als probleem de verkeerde is. In elk geval wat het probleem is tussen jullie.
Overigens kan jij natuurlijk ook best meer gaan werken zonder dat hij minder werkt.
Niet meer dan één bal in de lucht
Laat alles vallen en focus je op één belangrijke taak; er zijn voor je dochter en de begeleiding organiseren. Misschien dat het Ziezon wat voor je kan betekenen daar je zieke dochter geen onderwijs geniet.
Laat de rest los; maak je niet druk hoe over dat je man op zaterdag langs zijn vader gaat. (Voor je dochter wel zo lekker rustig in huis; prima tijd om met moeder huiswerk te doen). Maar ook zijn burn-out; daar mag de dokter mee aan de slag.
En je oudere dochter heeft heus geen toeschouwer nodig; ze is geen kind meer. Maar als je er even uit wilt, kan je samen met de jongste gaan kijken. Dat biedt weer wat afleiding voor haar.
Pas als de situatie met je dochter is geregeld, kan je je weer buigen over m8nder belangrijke zaken.
Sterkte, en hou je taai.
