Vastgesteld adhd

Verder zoeken!

Google op orthopedagoog of kinderpsycholoog en jouw woonplaats. Bij veel van hen kun je heel snel terecht. Heb je al helder waarvoor je precies hulp wilt hebben? Probeer dat voor jezelf zo concreet mogelijk te formuleren. En zoek iemand erbij die je daarbij kan helpen.
Ik word altijd nogal kriegel van die instellingen met een vastomlijnd zorgaanbod. Bij diagnose X hoort cursus Y en gespreksgroep Z. Brr. Wij bepalen graag zelf wat voor hulp en ondersteuning we willen hebben en door wie. Er zijn echt genoeg psychologen en orthopedagogen waar je terecht kan, en vaak vergoed door de verzekering. In welke regio woon je? Misschien kunnen wij met je mee denken.
Je schrijft dat eerst de ouders en dan pas het kind aan de beurt is. Ik denk dat je dat niet helemaal goed ziet. Met ondersteuning aan de ouders, wordt juist ook je kind geholpen. Jullie brengen de meeste tijd met hem door, jullie hebben handvatten nodig om je kind verder te helpen. Therapie aan jonge kinderen bestaat toch vaak voor een groot deel uit hulp voor de ouders. Niet omdat je geen goede ouders bent, maar om jullie toe te rusten om je kind goed te begeleiden.
Sterkte!

School

Ik ben het met Ijsvogeltje eens.
Je schrijft dat JIJ begeleiding voor school moet regelen. Kun je dat uitleggen? In principe moet school dat gewoon zelf kunnen. Jouw kind zal zeker niet de eerste adhd-er zijn. Loopt de leerkracht vast met je kind? Heeft er al eens een ib-er meegekeken? Is de schoolbegeleidingsdienst al ingeschakeld? Die kunnen onwetende leerkrachten meestal wel helpen.
Mijn ervaring is dat je als ouder niet zoveel voor school kunt betekenen. De leerkracht zal het eigen gedrag moeten veranderen, zodat jouw kind zich weer kan ontwikkelen. De meeste leerkrachten die ik ken, hebben er veel moeite mee om op grond van de aanwijzingen van ouders hun gedrag te veranderen. Dat kunnen ze beter van collega's horen.
Toen wij de adhd-diagnose kregen, zijn wij heel veel boeken over adhd gaan lezen. Dat hielp enorm, we kregen inzicht in de verschillende aspecten van de stoornis en de gevolgen ervan voor onze zoon. Ik las in een boek: 'Zorg dat je als ouder deskundig wordt!' Dat is de beste tip die ik heb gekregen.
Niet alle standaard adhd-oplossingen werken voor ieder kind. Sommige kinderen zijn wel gebaat bij structuur en veel regels en beloningssystemen. Dat zijn de ingredienten waar de meeste 'adviezen' uit bestaan. Maar er zijn er ook die juist behoefte hebben aan ruimte, autonomie, voorspelbaarheid en flexibiliteit. Onze zoon gooide het beloningsysteem naar mijn hoofd, van veel regels gaat hij briezen, steigeren en in verzet en rigide structuur maakt dat hij van de ene woedebui in de andere rolt, hij knapte daar niet van op!

Lilajolie

Als je al veel weet over adhd, dan kan ik je een aanvulling/verdieping aanraden. Collaborative Problem Solving. Het is een pro-actieve visie/methode van Ross Greene. Hij is een Amerikaanse specialist voor kinderen met gedragsproblemen (challenging childeren noemt hij ze, een mooie term). Op zijn website www.livesinthebalance.org staat heel veel uitgelegd. Hij schreef ook het boek: 'Het explosieve kind'. In tegenstelling tot wat de titel van het boek doet vermoeden, is CPS ook erg geschikt voor kinderen die niet explosief, maar op andere manieren reageren op problemen. Op zijn website zegt Greene dat hij een beetje spijt heeft dat hij de term 'explosief' heeft gebruikt in de titel.
Bij ons heeft CPS al heel veel problemen met zoon opgelost. Zoon wordt er steeds beter in. Het is mooi om te zien dat hij nu niet alleen zijn gedrag beter beheerst, maar dat hij allerlei vaardigheden leert waar hij de rest van zijn leven baat bij zal hebben. Een aanrader!

Pillenpillenpillen

Komt er op neer dat mijn zoontje pillen krijgt voorgeschreven als wij maar "ja" zeggen. Nu ben ik daar erg op tegen dus zeg ik geen ja. Er wordt geen therapie aangeboden, want in eerste instantie gaat de aandacht naar de ouders. Ik studeer psychologie, dus dat heeft weinig zin. Duidelijk aangegeven ook. Er wordt gewoon een standaardprocedure afgedraaid voor ADHD kinderen. Is dat niet erg?
Wel een pil dus, geen therapie. De wereld op zn kop!!

Toch is er wel wat voor te zeggen

Lilajolie, ik begrijp je frustratie wel, toch vind ik er wel wat voor te zeggen, zoals het nu gaat. Een kind met een ontwikkelingsstoornis vraagt in de eerste plaats heel veel aanpassing en extra aandacht van de ouders. Je moet leren hoe de stoornis werkt, waarom het mis gaat en hoe je daar op in kunt spelen. Bij iedere driftbui (ik noem maar wat) zul jij de situatie onder de loep moeten nemen, om in het vervolg de overprikkeling te voorkomen.
Bij sommige kinderen kan dat niet anders dan in combinatie met medicatie. (Net als astmatische kinderen pufjes nodig hebben, al hou je ze nog zo weg bij prikkels.)
Je kan en mag niet van een jong kind verwachten, net na de diagnose, dat een therapietje hem er wel weer overheen helpt. Of: dat het kind zoveel zelfinzicht krijgt dat hij zelf in staat is alles op te lossen en te voorkomen. Is onderdeel van de stoornis: dat kan het kind niet zelf. Jij zult hem daarvoor lange tijd aan de hand moeten nemen. En omdat te kunnen is, zoals ik eerder aangaf, heel veel kennis van de stoornis nodig plus heel veel inzicht in het kind. Je moet als het ware vanuit je kind de wereld kunnen beleven en ervaren. Dan pas snap je wat er in z'n koppie omgaat, en dan pas kun jij je kind optimaal helpen.
Als dan, door jouw inzet en kunde, over een hele poos, 'alles' op de rit is, hij wat groter wordt, dan kun je wat projectjes erop los laten voor meer zelfinzicht en omgaan met. Vanaf groep 8 kan dat een beetje succes hebben.
Dus ja, ik vind ook dat de ouders recht hebben op alle mogelijke begeleiding, en ook dat dat vóór het kind komt. Liever de ouders naar een psycholoog dan het kind naar een psycholoog. Dat jij psychologie studeert, vind ik met alle respect, niet zoveel zeggen. De praktijk, en met name de praktijk met je eigen kind, voelt vaak zoveel anders dan de theorie. Het is prachtig om een stevige theoretische basis te hebben, maar het liefdevol toepassen in de praktijk, in het gecompliceerde spel tussen ouder en kind, is echt wat anders. En alle hulp daarbij vind ik zeer welkom. Alleen al omdat je dan gedwongen wordt kritisch te blijven kijken naar je eigen handelen.
Als er hier thuis dingen minder goed of onprettig verlopen, kan ik naar de kinderen kijken: wat doen zij verkeerd, wat moeten zij anders doen? maar ik vind het heel veel nuttiger te kijken naar wat ík dan anders moet aanpakken. Steeds maar weer zelfreflectie. Als ik gestressed ben of het erg moeilijk heb, is het niet raar als de kinderen gaan klieren en ruzie maken. Dan kan ik boos op hen worden, ze terecht wijzen, maar dat zal de sfeer niet verbeteren. Ik moet zorgen voor ontspanning (bijv. in een warm bad gaan liggen) en daarna loopt het weer harmonieus.
Bij een kind met een ontwikkelingsstoornis komt dit nog veel nauwer, ze zijn vaak hypergevoelig. Jij moet het kind een beschermd, veilig nest aanbieden. Een kind hoeft daar niet zelf voor te zorgen. Al doe je het nog zo goed, blijf reflecteren op je eigen handelen, iedere dag opnieuw.

Lilajolie

Hoi Lilajolie,

Wat jij nu ontdekt, is waar veel ouders hier tegen aanlopen. Het is geheel volgens de landelijke afspraken met betrekking tot ADHD:
http://www.ggzrichtlijnen.nl/uploaded/docs/ADHDbijkindenjeugd/AF0734%20MDR%20ADHD%20incl%20omslag.pdf Op bladzijde 35 staat een stroomschema.

Aan de ene kant is dat natuurlijk heel erg vervelend. Want jij geeft duidelijk aan dat je een andere route zou willen doorlopen met je zoon. Maar het is schijnbaar wel hoe het over het algemeen 'het beste werkt'.
Als je hier op het forum leest, zul je merken dat veel ouders hier andere wegen zoeken voor therapie. Ik hoor hele positieve dingen over intergratieve kindertherapie.
En, zoals al eerder in deze draad benoemd, het helpt vaak het beste als de ouders hun reactie op het kind aanpassen. Die therapie is maar een uur in de week, maximaal. Het kind zit de hele dag bij zijn ouders. Als ouders wat 'therapeutischer' met het kind om gaan, is dat vele malen effectiever. Dus die oudercursussen zijn niet zo heel gek hoor.
Maar ik begrijp je geloof ik wel. Vanuit mijn vroegere werk was ik ook al aardig onderlegd. Ik ben eigenwijs geweest, heb geen oudercursus gevolgd. Maar we hebben wel altijd oudergesprekken gehad, nog steeds.
Hoewel ik vanuit mijn vak behoorlijk veel weet van gedrag en dergelijke heb ik mijn handelen richting onze zoon wel 180 graden moeten aanpassen. Want de riedel: consequent, structuur, straffen, belonen, dat werkte niet bij hem. Het maakte het alleen maar erger.
Daar stond ik dus met al mijn vakkennis. Het gaat om je eigen kind, een wereld van verschil!
Enne wij geven nu wel pillen. Er worden hele discussies over gevoerd. Feit is dat het ontzettend goed helpt. Onze zoon kan veel beter ontwikkelen en leren met zijn medicijnen. Het heeft bij ons een lange tijd geduurd voordat wij het aandurfden, maar we hebben er nu geen spijt van.
Weet je, het komt er op neer, dat je je eigen weg moet zoeken. Wat bij jullie past. En dat is niet eenvoudig. Sterkte ermee.

Kaatje

Mens, wat beschrijf je dat weer prachtig! Zit ik hier te zwoegen op een warrig stukje, post ik het. En dan zie ik jouw post die zegt wat ik wil zeggen. Ik ben het heel erg met je eens.'

'Bij een kind met een ontwikkelingsstoornis komt dit nog veel nauwer, ze zijn vaak hypergevoelig. Jij moet het kind een beschermd, veilig nest aanbieden. Een kind hoeft daar niet zelf voor te zorgen. Al doe je het nog zo goed, blijf reflecteren op je eigen handelen, iedere dag opnieuw.'
Zo waar!

Lilajolie

Lastig, lastig allemaal, he? Dan is die diagnose gesteld en wat dan? Er bestaat in ieder geval niet DE oplossing, vergeet dat maar. ADHD heeft op velen een andere impact, de een heeft meer last van de impulsiviteit, de ander van concentratiegebrek etc. Je zult zelf uit moeten vinden hoe het bij jouw kind werkt en wat wel en niet helpt. Je kunt daarom niet zeggen dat je alles wel weet omdat je psychologie studeert. Vaak werkt de praktijk helemaal anders. Bovendien kan het ook heel prettig zijn om met anderen er over te praten. Kan je rust geven. Ik ben zelf bijna overspannen geweest van hoe kan ik mijn zoon het beste helpen.
Het voordeel van oudertherapie is dat je praktische handvatten krijgt. Bij mijn zoon werd bijvoorbeeld aangeraden om bij zijn werkjes dat deel af te dekken dat nog niet hofde zodat zoon niet in de stress schoot of afgeleid werd door wat er verder op de bladzijde stond (bv alleen het rekenrijtje open laten dat hij op dat moment moest maken). Zelf niet aan gedacht, werkte heel goed bij hem. Of een rustig muziekje onder het maken van een toets.
Ik zal je kort beschrijven hoe het met onze zoon is gegaan. Bij hem is de diagnose gesteld aan het einde van groep 4. Hij presteerde zwaar onder en had zeer weinig zelfvertrouwen. Hij kreeg namelijk steeds te horen: zit nou eens stil (en hij deed zo zijn best om stil te zitten, zelfs zo, dat hij daar alleen maar op kon letten), je kunt het wel als je maar je best doet (en hij deed zo zijn best maar ja dan zat Pietje weer te fluiten of Diana wiebelde op haar stoel of dan fietste er weer iemand langs).
Hij heeft toen een langdurige therapie gevolgd want wij wilden geen medicatie voor hem maar die hielp niet. Halverwege groep 6 ging het helemaal niet meer. Hij liep helemaal vast. Hij had faalangst (ik doe het toch niet goed), geen zelfvertrouwen en zijn resultaten waren niet goed, zeker gezien zijn iq. Hij heeft toen een hele middag en avond zitten huilen dat hij niets was, niets kon en dat hij zo zijn best deed en steeds was het niet goed. Nou, dat snijdt door merg en been. Ik zat bijna net zo hard mee te huilen.
We hebben toen besloten dat we medicatie zouden gaan proberen. Maar wel alleen tijdens schooluren. Dat hielp, stukje bij beetje pakte hij de draad weer op. Thuis hebben we hem altijd positief benaderd, zijn juf ook. Langzaam begon zijn zelfvertrouwen te groeien, speelde weer met vriendjes, sporten begon te lukken. Hij heeft sinds kort de goede dosering en hij is zeer scherp op school, hij zit nu in groep 7. Hij vertelt over van alles. Hij neemt alleen tijdens schooldagen medicatie die eind van de schooldag is uitgewerkt.
We zijn er wel achtergekomen dat hij de jaren dat hij geen medicatie of medicatie met een foute dosering achterstand op school heeft opgelopen maar hij is nu met een inhaalslag bezig.
Het belangrijkste is: kijk naar je kind, luister naar je kind, wees alert op signalen. Wat de oplossing voor jouw kind is, daar zul je (lang) naar moeten zoeken.

Pillenpillenpillen?

Hmm, ik moet toch nog even kwijt dat ik nog nooit iemand ben tegen gekomen die vooraf stond te juichen bij de gedachte dat zijn kind medicatie zou moeten gaan gebruiken. Maar ik ben ook weinig mensen tegen gekomen die er achteraf spijt van hebben gekregen, nadat met medicatie was gestart.
Kijk wat je kind nodig heeft en sluit niet bij voorbaat opties uit. Je kunt blijven therapieën tot je een ons weegt, dat verandert niets aan het tekort aan die stofjes in de hersenen. De onderliggende onrust blijft. Zie het verhaal van Bikkel.

Ik wel

Ik kijk erg uit naar de dag dat mijn beide adhd'rs medicatie gaan krijgen. Ik zie het echt als noodzaak voordat we andere zaken kunnen aanpakken dmv therapie.
Ik denk misschien wat makkelijk erover, maar dat komt misschien omdat mijn jongste een chronische ziekte heeft waarvoor hij heel veel medicatie moet slikken ( en hele erge troep) Dus ik vind dingen als ritalin best meevallen ( kan je naaaaaagaan!!)
groet, polly

Schiet me nog iets te binnen onder het koken

Het is niet of therapie of medicatie. Want als je kind medicatie gebruikt, is ook nog veel begeleiding nodig. Het zal nog steeds moeten leren plannen, gevolgen van gedrag te leren overzien etc. Dat is namelijk wat de ib'er bij mijn zoon namelijk denkt: als een adhd'er op medicatie zit, heeft hij/zij geen begeleiding nodig. Gelukkig denkt de leerkracht van zoon daar heel anders over. Zo en nu weer snel naar mijn eten dat opstaat )

Studie

Nog een keer dan, voor de liefhebbers, hahahha..Kan je nagaan hoe verwarrend dat is, onderlegd en met je handen in het haar, dat is krom hoor!
Ik begrijp wel dat therapie kortdurende hulp is, maar hij heeft eerder speltherapie gehad, gericht op zijn prikangst en verlatingsangst en dat was erg ontspannend voor hem. Ik begrijp gewoon niet waarom het geen totaalpakket kan zijn, of waarom zoiets niet weer opgepakt wordt op het moment dat blijkt dat dat zou kunnen helpen.
En natuurlijk merk ik ook dat we moeten verwerken. Gisterenavond nog tegen een paal geknald met de auto, mooi voorbeeld van hoe ontheemd ik mij momenteel voel. Terugkijkend heeft hij dit al lang, dus nieuws is het niet.
Zijn er moeders met ADHD kinderen waarbij dat ook vroeg is vastgesteld?
De medicatie blijft voor mij iets waar ik niet enthousiast over ben en nu niet voor wil kiezen. Hij krijgt ook al groeihormonen per injectie, iedere avond.
Eerst handvatten aan school aanreiken en kijken in hoeverre zij hem praktisch kunnen helpen. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Thuis gaat het redelijk goed, omdat de structuur hier erg belangrijk is.

LJ

Wat handvatten voor school (lang!)

Lilajolie, wat ik niet goed begrijp is dat er eerst (en dan niet eens meteen) infoavonden voor de ouders komen. Waar is de diagnose ADHD gesteld? Blijkbaar via een of andere instantie? Wij zijn bij een vrijgevestigde psych geweest die veel ervaring heeft met AD(H)D, en wij kregen meteen een paar velletjes tips voor school (en thuis) mee. Onze zoon was toen 7, dus wel iets ouder, maar dat lijkt me niet heel erg uitmaken. Ik kan je wel een paar tips geven, maar het probleem is dat iedere AD(H)D-er anders is en een andere aanpak behoeft. En mijn zoon heeft ADD, dus of je wat aan mijn tips hebt...?
Schakel om te beginnen meteen de remedial teacher of intern begeleider op school in en beleg zsm een afspraak met hem/haar en juf/meester met jou erbij. Bespreek wat zij je zoon nu al kunnen bieden met de gestelde diagnose in het achterhoofd. Zij hebben vast al eerder met dit soort bijltjes gehakt. Hieronder een aantal dingen die ze meteen in kunnen voeren en die zeer waarschijnlijk je zoon kunnen helpen.
Korting: dat houdt in dat hij gewoon minder hoeft te maken. Dus twee rijtjes sommen ipv 5.
Plek in de klas: zo rustig mogelijk, liefst kijkend naar een blinde muur en in de buurt van juf/meester zodat die hem in de gaten kan houden.
Positief benaderen/belonen: kind is niet lui of dom, maar kan zich niet concentreren. Beloon voor alles wat af is/goed gaat dmv stickertje of goedkras of zo. Zeker bij heel jonge kinderen is dat heel belangrijk!
Ruimte bieden voor fysieke activiteit: de 'H' moet af en toe geuit kunnen worden. Je kunt dan denken aan af en toe buiten een rondje hardlopen zodat hij daarna weer even rustig kan zitten. Praat daarover met de juf/meester dat hij af en toe actief moet kunnen zijn. Ook dingen als een wiebelkussen of zitbal kunnen helpen tegen fysieke onrust.
Toetsen: extra tijd geven want niet af is meestal fout.
En beperk schrijven: het kost mijn zoon enorm veel moeite om te schrijven, want dat kost ook concentratie. Toetsen doet hij daarom veelal mondeling en hij mag steeds meer rekenwerk op de computer doen.
Nou, ik hoop dat je hier alvast mee vooruit kan. Tot slot: waarin zit hem precies je weerstand tegen medicatie? Ik stond ook niet te springen (en bij mijn zoon helpt het helaas maar minimaal) maar echt tegen was ik toch ook niet. Als het je zoon goed kan helpen, waarom dan niet?
Heel veel sterkte in ieder geval, het is niet het ergste wat je kan overkomen, maar het is zeker niet leuk.
Engeltje

Krom?

Lilajolie: "Kan je nagaan hoe verwarrend dat is, onderlegd en met je handen in het haar, dat is krom hoor!"
Hallo, Je Bent De Moeder!!! Een arts waarvan een kind een ongeluk krijgt, is ook toch bezorgd. Duh! Een studie zorgt er toch niet voor dat je emotieloos op je kinderen gaat reageren? Zou niet best zijn. Maar je reactie verbaasd me wel. Wat had je verwacht van de studie? Dat je beter zou zijn dan zgn. niet-onderlegde moeders?
Jouw energie kan beter gaan naar de meest belangrijke vraag: 'hoe zorg ík ervoor dat het beter met mijn kind gaat?' In plaats van alle energie naar: "hoe kan het dat ik in de war ben, ik heb er toch voor doorgeleerd?" of: "zij moeten ervoor zorgen dat het beter gaat met mijn kind".

Tip

Tip: zie je studie los van je zoon. Je studeert toevallig psychologie en je zoon heeft adhd. Dat zijn 2 hele andere dingen, bij je kind heb je met emoties die horen bij adhd te maken, bij je studie niet, daar staan de emoties los van. Je kind is niet je studie en als je studeert, weet je ook nog niet alles. Bij die infoavonden ga je een OUDERtraject in, niet een studietraject. Dat is iets heel anders. Kijk dus uit voor beroepsdeformatie en scheid beroep van opvoeding.
Ik durf nu te zeggen dat ik, door heel veel te lezen en door veel te praten hier op het forum, zeker zoveel weet over adhd als de gemiddelde psycholoog en dat zullen er hier meer zijn. Oeps, wat zeg ik nu
Verder sluit ik mij geheel bij Kaatje aan.

Studie

Ik ken zeer pedagogische opgeleide mensen die hun eigen kinderen totaal niet pedagogisch aanpakken....een studie is geen garantie dat je je eigen kinderen ook kunt "behandelen"

Bovendien

wil niet zeggen dat als je psychologie studeert je alles af weet van ADHD, wat heel specifiek. Welke richting doe je eigenlijk binnen de psychologie? Iemand die geneeskunde studeert is ook niet meteen een hartspecialist! Kom op, je studeert nog! hebt totaal geen ervaring met behandelen van ADHD-ers.

Mijn vriendin

Mijn vriendin was consultatieburo arts. Ze zag er natuurlijk vele adviezen aan ouders met vragen. Totdat ze zelf moeder werd en ze mij belde voor advies.

Echt advies

Graag geen reacties meer op mn studie, heel irritant, vgl mij stelde ik mij daar juist kwetsbaar mee op.

Echt advies zoals van Engeltje en Beemer is erg prettig, ik heb gelijk alles opgeschreven. Vgl mij is dat het doel van het forum, ouders ondersteunen ouders.

Ik ga vrijdag in gesprek. Ondertussen heb ik een kinderergotherapeute ingeschakeld voor het motorische plaatje. Daar beginnen we mee.

Op advies van een energetisch therapeute heb ik een stressballetje gekocht, kneedgum en klei. Verder is hij aan de visolie en kunnen we pedagogisch gewoon op dezelfde voet doorgaan.

Is er iemand die ervaring heeft met een disharmonisch intelligentieprofiel, waarbij performaal veel lager uitkwam?

MVG LJ

Ouder ipv hulpverlener

Natuurlijk is het goed om met de school mee te denken over de begeleiding van je kind. Moet je ook zeker niet nalaten. Maar doe dit als ouder, en niet als (aankomend) psycholoog. Leg vooral de vraag neer bij de IB'er en de leerkracht: wat gaan jullie doen om mijn kind goed te begeleiden? Als je zelf ideeën hebt wat ze leerkracht zou kunnen doen, breng dit dan op een subtiele manier. Helaas zijn er nogal wat leerkrachten die niet zomaar tips van ouders aannemen (die ervaring hebben wij gelukkig niet, maar dat lees je hier toch geregeld op het forum).

Sorry

Onze berichtjes kruisten elkaar... Ik bedoel dit niet negatief hoor! Alleen maar dat je als ouder niet een compleet plan aan de school hoeft te kunnen overleggen, dat kan namelijk vrijwel geen enkele ouder.

Protocol?

Vraag eens of je school een adhd-protocol heeft. Lijkt me dat school dat wel heeft. Hier is school gaan werken vlgs dat protocol gaan weken toen onze zoon dat traject in ging (hij was toen 7). Dit hield oa in: een rustige plek, evt een plekje op de gang bij toetsten, reflectie (wat zijn de gevolgen van je gedrag en wat kun je de volgendekeer anders doen), ingedikte stof, afdekken van stof die nog niet behandeld wordt of gemaakt dient te worden, proberen kind te prikkelen met interessante taakjes, stop-denk-kies-doe-keur, korte en duidelijke instructies, 1 opdracht tegelijk, opweg helpen met opdrachten, controleer agenda, duidelijk aangeven wanneer zoon wel fysiek mag zijn, corrigerend gedrag moet kort zijn, positief benaderen en geregeld oogcontact zoeken, zeggen hoe het wel moet en niet steeds hoe het niet moet en ga zo maar door. Deze zijn in deze draad al geregeld aan de orde geweest.
Wat betreft kloof, zoon heeft een kleine P/v kloof, hij is niet zo talig.
Nogmaals, niet iedere adhd'er is gelijk, wat voor de een helpt hoft niet te werken voor een ander. Er komt voor jullie een periode met try and error. Niemand hier kan jou hiervoor een recept geven.
En snel langs de ib'er en docent.

Hmz

Lilajolie, in al je berichtjes leek het alsof je je 'studie=deskundig=beterweten' het allerbelangrijkste vond. Het leek mij daarom niet nodig en zelfs ongewenst om met praktische tips aan te komen. Sorry dat ik dat verkeerd begreep.

Oh sorry lilajolie

je kwam er zelf mee aan zetten, met die studie, dus dacht ik dat je jezelf al deskundig genoeg achtte....

Kloof

Onze zoon heeft ook een enorme V/p kloof. Dit is niet zozeer een probleem op zich, maar een uiting van zijn ADHD in de intelligentietest. Het schijnt wel vaker bij ADHD-ers te gebeuren (en bij ASS-ers ook). Op de gedeeltes van de WISC waarin het gaat over tijd en organisatievermogen, vallen ze uit. Heel logisch eigenlijk.
Het probleem is wel voor zoon, dat hij binnen een ogenblik een idee heeft, een beeld en dat het hem vervolgens niet lukt om dat te verwezenlijken. Zeer frustrerend. Tekeningen worden nooit zoals hij wil, knutselwerkjes zijn een grote frustratie.
Het is heel moeilijk om hier mee om te gaan. Ik kan alleen aangeven wat niet moet. Het is belangrijk dat onze zoon niet negatief benaderd wordt. Nooit, maar al helemaal niet met betrekking tot performale zaken. Dat is op school moeilijk. De school waar mijn zoon op zit heeft een negatieve kijk op kinderen. Ze kijken naar wat niet goed is en gaan daar aan schaven. Als zoon niet al in groep 7 zat, haalde ik hem daar weg. Want deze basishouding is verschrikkelijk slecht voor hem.
Verder hebben wij enorme conflicten met school gehad. Omdat wij hen wilden helpen om onze zoon beter te begeleiden. Jouw zoon is nog jong. Ik zou er voor kiezen om de school goed te testen. Staan ze open voor kritiek? Hebben de leerkrachten een positieve, flexibele en op het kind gerichte benadering? Hoe is de interne begeleiding geregeld.
Ik zou contact opnemen met ouders uit de bovenbouw van de school die een kind met een rugzak hebben. Vraag eens hoe zij de leerlingenzorg ervaren. Als dat niet positief is, zou ik gaan zoeken naar een school die wel goed met zorgenkinderen om kan gaan.
Want achteraf is de schoolcarriere van onze zoon een lijdensweg voor hem en voor ons. Dat wens ik je niet toe!

Kloof (2)

Ik merk dat ik het vorige bericht te snel heb weggestuurd, sorry. Het is nu vooral een verhaal over ons, waar niet alles in staat wat ik eigenlijk wil zeggen.

Over het wel of niet bestaan van een VP-kloof, en over het wel of niet een probleem zijn van zo'n kloof wordt verschillend gedacht:

http://www.pharosnl.nl/?v-p-kloof
http://www.hiq.nl/service-verslez-rob_98.php

Mijn houding hierover is hetzelfde als met alle diagnoses die bij mijn kind op zijn weg komen. We horen het aan, denken 'oh, ja dat klinkt logisch' of 'nee hoor, daar herkennen wij niets in'. En dan vervolgens gaan we naar HEM kijken. Waar heeft hij last van? Wat heeft hij nodig? Welke vaardigheden mist hij? Vervolgens proberen we dat samen met hem zo concreet mogelijk te maken en kijken we of we samen met hem oplossingen voor die problemen kunnen vinden, Collaborative Problem Solving dus.

Zo doen we het ook met problemen op school, zo doen we het ook met zijn kloof. (die wij overigens wel herkennen, maar die volgens ons een gevolg is van zijn adhd en niet een 'diagnose' an sich)

Ook

Pippin: "Mijn houding hierover is hetzelfde als met alle diagnoses die bij mijn kind op zijn weg komen. We horen het aan, denken 'oh, ja dat klinkt logisch' of 'nee hoor, daar herkennen wij niets in'. En dan vervolgens gaan we naar HEM kijken. Waar heeft hij last van? Wat heeft hij nodig? Welke vaardigheden mist hij? Vervolgens proberen we dat samen met hem zo concreet mogelijk te maken en kijken we of we samen met hem oplossingen voor die problemen kunnen vinden, Collaborative Problem Solving dus."
Zo doen wij het ook! Vandaar dat ik hier ook steeds zeg: geen adhd'er is hetzelfde, kijk naar je kind, luister goed naar je kind en kijk hoe je jouw kind het beste kunt helpen zonder naar allerlei algemene lijstjes te kijken.
Maar ja, mijn zoon is redelijk cooperatief, heeft dingen vrij gemakkelijk door. Hij zit vooral zichzelf in de weg, is niet lastig of zo voor anderen, wel voor zichzelf (en indirect voor mij en de rest van het gezin ). Daar proberen wij hem zijn weg in te laten vinden.
Lilajolie: ik zat nog te denken dat je zei dat jouw kind vooral problemen had op school, niet thuis. Dat is ook zo bij onze zoon. Ik heb lang gedacht dat dat kwam door school maar dat is maar gedeeltelijk zo. Op school moet zoon zich aan allerlei regels houden, dat kost hem moeite, vooral omdat er veel prikkels zijn voor hem. Een tijdje is hij alleen maar bezig geweest om zich aan die regels te houden. Gelukkig is dat nu voor een groot deel veranderd. Thuis kan hij daarentegen zichzelf zijn, hij hoeft niets, dient zich uiteraard wel aan bepaalde regels te houden maar die zitten zo ingebakken, dat hij die veel onbewuster doet. Bovendien zijn er minder prikkels en kan hij zich terugtrekken als hij dat wil. Ook i de klok erg belangrijk bij ons (en zoon is dol op de klok). Hij voelt zich prettig thuis. En hij hoeft niet de hele tijd zich bewust te zijn van zijn omgeving. Daarom gaat het volgens mij thuis een heel stuk beter met hem.
Oh ja, en op school zit een jongetje dat hem graag uitdaagt en over de rooie probeert te krijgen. Daar is zoon alert op. Thuis zit hij wel met zijn oudste zus te bekvechten maar dat gaat een stuk ontspannenner er aan toe en is part of their game.

Boekentip voor lilajolie

Lilajolie, als ik het goed lees en begrijp vind je het lastig om oa om te gaan met het feit dat je professional bent en een kind hebt met "iets", om een balans te vinden tussen studie en opvoeding.
Er is een boek "Mijn eigen kind is een ander verhaal" waarin professionals vertellen over het verschil tussen studie en eigen kind, professionals over eigen opvoeding. Misschien vind je het leuk dat te lezen, recensie van dat boek hier op Ouders Online: http://www.ouders.nl/xof9806c.htm en bij bol http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/mijn-eigen-kind-is-een-ander-verhaal-druk-1/666832587/index.html

Zoo gaaf

Bedankt zeg, wat een hoop tips!
Ik merk dat mensen echt een vooringenomen standpunt hebben: Alle Dagen Heel Druk punt. Alsof dat ook maar enigszins de lading dekt.
Pippin, jou tip over het niet zien van de V/P kloof als aparte diagnose is een hele goeie, dat zit zo in mijn hoofd. Echt enthousiast werd er niet gereageerd op het feit dat die kloof er is(door school zo in het loopje). Ik vind dat een IQ test een momentopname is, al zal ik niet bestrijden dat er een kloof is. Zijn totaal IQ wordt wel beoordeeld, genoteerd in het verslag, maar er onder staat dat er geen waarde aan gehecht moet worden!?
Echt een lekker TIQ komt er dan niet uit.
Bij het inzien van de DSM verklaring kwamen er nog wat deeldiagnoses uit. Weliswaar was ik daarvan wel op de hoogte, maar wat er uiteindelijk op papier staat, is wel erg negatief.
Een second opinion is betreft de ADHD niet nodig, dat is wel duidelijk en helder voor ons. Maar op het moment dat men gaat schermen met speciaal onderwijs, is het misschien wel handig om te denken aan een second opinion over de IQ test?
Vanmiddag gesprek op school.

Thnx allen, LJ