Vermoeden van add, hoe aan kind vertellen?

Niet via school

Ik vind het juist heel goed dat je het niet via school wilt doen. Hier in deze rubriek hebben al verschillende mensen hun verhaal verteld waaruit bleek dat het van groot belang is om dit in eigen hand te nemen. Het gaat immers om een probleem dat veel groter is, dan alleen 'school'.
En naar je dochter toe:
Wij hebben het toen ongeveer als volgt vertelt. We merken dat sommige dingen moeilijk gaan. Wij weten als ouders ook niet altijd hoe we het beste daar op kunnen reageren. Daarom willen we met iemand gaan praten, die jouw kan leren kennen en dan aan ons kan vertellen hoe we jou het beste kunnen helpen.
Als een kind hoort dat het een stoornis heeft, kan dat soms juist heel erg helpen tegen onzekerheid. Het kind merkt zelf ook dat bepaalde dingen niet lukken, die bij een ander vanzelf lijken te gaan. Dan is het een opluchting om te horen dat dit niet komt doordat je dom bent, ongehoorzaam, of lui, maar dat dit komt doordat je 'iets' hebt. Mijn zoon zei: 'Ooooh, dat wist ik niet, nu begrijp ik het!'

Gewoon/....

op eigen nivo aanspreken. Concrete dingen benoemen die voor haar henkenbaar zijn waar ze tegen aan loopt. En dan vertellen dat je samen met haar eens uit wil zoeken hoe dat nu precies komt. Want als jullie dat weten kun je er waarschijnlijk ook beter mee leren omgaan.

Klagen hielp

Hier op school was er ook een drama van een ib-er. Veel ouders hebben via de mr geklaagd. De mr heeft er een fiks conflict met de directeur over gehad, maar hij is nu wel vervangen door een kundig persoon.
Ik dacht dat klagen toch niet zou helpen, maar ik ben achteraf erg blij dat ik de bewuste mr-leden in vertrouwen heb genomen.

Ook een hele erge

Hier ook een hele erge IBer. Ik heb de ambulant begeleider van zoon maar ronduit gezegd dat ze mij maar als de IBer van zoon moet beschouwen. Dan komt belangrijke informatie tenminste door en gebeurt er nog eens wat. Die IBer kan je zo de grond in trappen als het toch al slecht gaat. Meestal is ze gelukkig onvindbaar, ook voor de leerkrachten.

Bellefleur

Om op jouw vraag terug te komen: ik ben eerlijk en open naar mijn kinderen geweest maar wel gedoseerd. Je hoeft niet alles in een te vertellen. Stel je kind weet dat het last heeft met concentratie dan kan je eens laten vallen dat zoiets lastig is en dat je gaat "kijken wat nu de beste manier is om haar daarmee te helpen". Aan de andere kant meerdere keren zeggen dat 'deze dingen' helemaal niet zo bijzonder is. Zoveel mensen hebben daar last van maar (helaas) wordt het niet bij iedereen (op tijd genoeg) gezien.

Verteld

Ik heb geprobeerd er een positieve draai aan te geven, dat haar hersens anders werken, dat haar gedachten zo snel gaan, dat ze zichzelf soms onderbreekt in een zin. Waarop ze mij vroeg of ik misschien in slow motion dacht. Ze deed voor hoe ik dan zou denken, en we moesten alle twee lachen. Later tijdens het eten zei ze dat ze geen problemen had. Ik heb haar toen wat dingen uitgelegd die met ADD te maken kunnen hebben en die haar in de weg zitten: ze is extreem verlegen, kijkt mensen niet graag aan en heeft met moeite met groepen. Ik hoop dat ik het goed gedaan heb. Overigens weet ik zelf nog heel weinig van ADD af.