Vers van de pers: adhd zit in de genen
ADHD zit in de genen
PARIJS - Kinderen met de aandachtsstoornis ADHD kunnen daar weinig aan doen. Dat ze zo druk zijn, komt in ieder geval deels door hun DNA. Dat blijkt uit een vergelijking van 366 kinderen met ADHD en 1047 kinderen zonder deze stoornis.
De kinderen met ADHD bleken een bepaalde afwijking te hebben in een chromosoom, aldus onderzoekers van de Cardiff Universiteit in het Verenigd Koninkrijk in het Britse medische tijdschrift The Lancet.
„We wisten al jaren dat ADHD een genetische oorzaak zou kunnen hebben, omdat het vaak in de familie zit. Het is echt geweldig dat we nu de eerste directe genetische link hebben gevonden”, zei Anita Thapar, professor neuropsychiatrische genetica aan de Cardiff Universiteit op een persconferentie woensdag in Londen.
(telegraaf, 18 uur 12)
Oorzaak
Mooi verwoord Pippin, kan ik mij goed in vinden.
Fianne schreef "Tuurlijk verandert jouw kind in de moestuin in een lief en meegaand jongetje. Dat bewijst eerder dat de prikkels hem te veel worden, niet dat de prikkels ADHD veroorzaakt hebben. In de moestuin heeft jouw kind niet ineens geen ADHD meer, maar kan het beter er mee omgaan."
Ben het er op zich wel mee eens, maar toch, maar toch... Voorlopig 'heb' je alleen ADHD als je voldoende uiterlijke gedragskenmerken hebt. Laat je geen of weinig ADHD-gedrag zien, dan HEB je het gewoonweg niet.
Als we er vanuit gaan dat een bepaalde erfelijke aanleg al bij de geboorte aanwezig is, en allerhande omgevingsfactoren (prikkels, voeding) mogelijk van invloed zijn op het al dan niet ontwikkelen van ADHD-gedrag, dan zou je dus inderdaad kunnen zeggen dat die omgevingsfactoren ADHD (mede)veroorzaken. Toch?
Ik heb trouwens inmiddels wat meer gelezen over dat onderzoek waar Guinevere dit draadje mee startte. De bewijsvoering is nog vrij dun heb ik begrepen. Als ik het goed heb, is een groep 'gezonde' kinderen onderzocht en bij 7% werd een gemuteerd gen gevonden. Bij de groep ADHD-kinderen was dit 14%. Een significant verschil, maar als ouder kun je hier dus nog niet zoveel mee. Wat interessant is, is dat het om dezelfde gen/genen gaan waarvan inmiddels bekend is er een verband is met autisme.
Persoonlijk vind ik dat laatste wel boeiend; in mijn familie zijn dus (buiten zoon) geen ADHD'ers, maar wél heel wat wat autisten/aspergers.
Bedreigend
Lilajolie, ik weet niet op wie je duidt, maar als ik voor mezelf spreek, ik vind zulke artikelen helemaal niet bedreigend.
IJsvogeltje: adhd/autisme
Dat zeg ik! Het is 1 spectrum, adhd/autisme en SIS!
Het is iets neurologisch. Je hebt het en op bepaalde momenten zie je dat. Maar als je het niet ziet, wil dat niet zeggen dat het er niet is.
Gezichtspunt
Vanuit het gezichtspunt van iemand die al zijn hele leven op een ruimtestation zonder kunstmatige zwaartekracht woont, heeft de verlamde persoon uit mijn eerdere post geen handicap. Maar vanuit aards perspectief wel.
De zwaartekracht is dus een factor die de lichamelijke stoornis openbaart. Net als dat bij sommige van onze kinderen de schoolstress zo'n factor kan zijn. Of voor anderen een voedsel- of stralingsintolerantie.
Zo kan een kind met heel veel adhd-kenmerken, prima functioneren in een geweldig gezin en op een geweldige school. Het kind ervaart geen grote problemen door de stoornis, dus dat etiket van de dsm zal ze niet mogen krijgen. En dan gaat het kind naar de middelbare school, krijgt te maken met verkeerde vriendjes, gaat roken, gaat blowen, zakt af van vwo naar vmbo-t waarbij ze hopeloos blijft zitten. Opeens komt het wel in aanmerking voor een diagnose. Maar die adhd, die had ze toch al?
Maar voor de zorg voor mijn kind vind ik die diagnose niet zo relevant. Daar vind ik dat we vooral moeten blijven kijken naar wat hij nodig heeft, wat hij kan en waar hij geholpen moet worden. Dat is een eindeloos verhaal van in balans en uit balans. Ik heb er laatst met hem een gesprek over gevoerd. De strekking was: hij glijdt af en toe uit (boosheid, ruzie, kwaad op de juf), dan is er onbalans, dat is vervelend, maar... Het is ook onvermijdelijk. Als je leert, groeit, ontwikkelt, moet je af en toe uitglijden, moet frustratie ervaren. Anders blijf je waar je bent en stilstand is achteruitgang, zeker voor kinderen.
Dus het is verdrietig, dat zoonlief dan weer uitglijdt, maar laten we er alsjeblieft het beste van maken. De scherven lijmen en er wat van leren voor de toekomst.
Als je met je kind in een spreekwoordelijke moestuin gaat zitten, dan zorg je ervoor dat hij niet uit hoeft te glijden. Maar je plaatst hem ook uit de maatschappij. Want leuk of niet, we leven nu eenmaal in deze jachtige, prestatiegerichte wereld. En voor alsnog is het bij mijn zoon het streven om hem daar zijn plaats in te laten vinden.
Pippin
Wat fijn dat je er zo goed over praten kan met je zoon!
Mijn zoontje is nog klein, ik zet hem in de moestuin, dan voelt hij zich prettig. Ik hoop ooit ook zo een gesprek te kunnen voeren en hem te laten uitleggen wat hij voelt en waarom hij zich zo voelt.
Het boeit niet helemaal wat de oorzaak is, want je moet er mee dealen en we wonen nu eenmaal in dit dichtbevolkte en overgematerialiseerde kikkerlandje. Dat betekent dat je je weg moet vinden in wat heilzaam is en wat niet.
Mijn pet gaat af voor alle moeders met speciale kinderen. Ik ken de spreekwoordelijke spagaat, waarin je zo ontzettend vaak zit.
