Vertrouwen in andere mensen

Oh ja!

Heel erg. Het is moeilijk uit te leggen dat het niet gaat om een kind dat niet wil maar een kind dat het niet kan of het moeilijk vindt. Aangezien ik al heel jong iets niet vond kloppen (er zat geen 'groei' in het gedrag) ben ik hulp gaan zoeken en uiteindelijk met het ADHD-erig gedrag bij een kinderpsycholoog gekomen die ons heeft verwezen naar een sensorische integratie therapeut. Zelfs toen werd ik voor 'overbezorgd' versleten, ook door manlief. Ik kreeg mijn man niet uit de ontkenning (er was volgens hem niets aan de hand!). De kinderpsycholoog heeft als eerste een gesprek met ons samen gehad en dmv 1 zin de deur opengezet. Daarna naar de sensorisch integratie therapeut gegaan en uitgebreid onderzocht. Manlief is toen 1x met zoon naar zo'n sessie geweest en kwam toen zwaar depressief terug. Gelukkig kon ik m'n mond houden (van mij werd het toch niet geaccepteerd). Daarna nog een gesprek gehad met man en sensorisch integratie therapeut gehad en hoorde hij het opnieuw van een ander. Vervolgens kreeg ik van de therapeut het boek "Met plezier uit de pas" en dat was zo helder geschreven, heldere uitleg, kort en bondig, checklists etc... Toen viel voor mij het kwartje, wat?! allemaal vielen ze. Waarom de manier waarop ik het deed wel werkte! Ik kan je alleen zeggen dat als wij deze weg niet hadden afgelopen, mijn man waarschijnlijk nu nog ontkende en er geen hulp was gekomen. Vaders hebben nu eenmaal meer moeite met acceptatie dan moeders. Lees dat boek en laat het rondslingeren. Ik hoop zo dat jij ook een weg vindt om jouw man betrokken te krijgen. Vooral ook omdat je zoon het zo nodig heeft.

Herkenning

Onze zoon hing ook erg aan ons. Eerst aan mij, later ook aan mijn man. Dat kwam bij hem door zijn negatieve zelfbeeld. In eerste instantie merkte je dat niet zo aan hem. Hij leek een stoer jongetje met een hele grote mond. Maar dat waren allemaal verdedigingsmechanismen. Bij ons durfde hij zichzelf te zijn. Nu durft hij dat heel voorzichtig ook een beetje in de buitenwereld. Maar je merkt dat hij dan vaak ook weer gelijk wordt afgewezen. Dat doet bij mij al pijn, om dat te merken, maar bij hem natuurlijk nog veel meer.
Veel mensen hebben er gewoon heel veel moeite mee. Accepteren dat een kind bijvoorbeeld een zwartgallig wereldbeeld kan hebben, of dat een kind echt heel erg druk en onrustig is.
Alle gedragsturingsmethodes, waar ze dan op school bijvoorbeeld mee komen, zijn gebaseerd op belonen, straffen en CONSEQUENT zijn. Dat zijn dingen waar zoon zijn negatieve zelfbeeld alleen maar groter van wordt.
Het heeft ons al heel wat tijd en energie gekost, om dat duidelijk te proberen maken aan leerkrachten. Het is een eigenwijs, zelfingenomen volkje, dat team op de school van onze kinderen. Maar ik moet zeggen dat het de laatste twee jaren een stuk beter gaat. Doordat hij die jaren leerkrachten trof die wel een beetje buiten hun eigen visie durfden te kijken.
Misschien helpt het, als je voor jezelf heel goed duidelijk hebt, waarom de geijkte methodes (straffen, belonen, strak en consequent zijn) niet werken bij je zoon? Dat sterkt je dan in het 'verkopen' van jouw manier aan de mensen waar het om gaat.
Man en ik gebruiken regelmatig voorbeelden uit het explosieve kind. Met name over een kind dat verdrinkt, dan ga je het ook niet 'stimuleren' met een tientje dat je boven zijn hoofd houdt. Het helpt dan ook niet om te zeggen dat hij straf krijgt als hij verdrinkt en ook heel duidelijk zijn: 'verdrinken mag niet!', is zinloos. Je haalt hem eerst uit het water. Vervolgens ga je zorgen dat hij er niet weer in valt, en daarna ga je hem leren zwemmen in het ondiepe.
Voor onze zoon voelen (voelden) zijn gedragsproblemen als verdrinken. Het overkomt hem en hij kan zichzelf niet meer redden op zo'n moment.

Heee!

Ik ben niet alleen..gelukkig maar. Na een rampzalig kerstbezoek begon ik alweer aan mijzelf te twijfelen. Hier komt mijn zoon binnen, oorwarmers op, handschoenen aan, mogen die af? Nee! Nee, hij houdt ze op; waarom; dat vindt hij fijn..Tsssss.. Driftbui, was er al aan het aankomen "jeetje wat een ventje", "Tssss", Nou jullie kennen het. Ik probeer tussen het gesis door het kind rustig te krijgen en mijn man pakt hem op aan zijn armen en zet hem in de gang. Daar sta ik dan met mijn alwetendheid en mijn beste bedoelingen...Gelukkig was een time-out uiteraard wel wat hij nodig had, maar na een enorme dosis afkeuring! Je zal het mannetje maar zijn. Vannacht sliep hij natuurlijk in mijn bed (alleen is eng) en werd mijn aanwezigheid gecontroleerd met elk half uur ongeveer een kus op mijn wang. Dit is soms zooo moeilijk!

Het is moeilijk. Maar vergeet niet: Jij bent er voor je zoon en zo ben je van onschatbare waarde!
Al die zorgen, al die mensen die hem niet begrijpen, maar jij bent er voor hem!
Sterkte ermee!

LJ, je bent bij lange na niet alleen en te ploeteren is niet nodig. Zeker gezien wat je over je zoon schrijf en zijn adhd.. lees dat boek. Ik vond het een opluchting te weten welke aanpak beter werkt en dat daardoor ontwikkeling in het gedrag kwam.

Judith

"met plezier uit de pas"? Ik heb de eerste "Uit de pas" Het boek is dik, krijg het niet 'aan de man'. Ik heb een man met een hyperfocus op zijn eigen onderwerp. Ik heb alles al geprobeerd; heel lang luisteren naar zijn onderwerp, samenvattingen maken, gesprekjes, niets lijkt te helpen, hij luistert nauwelijks. (Hij doet wel erg belangrijk werk, maar toch)Hij is wel heel lief voor ons zoontje, maar ik moet er eerst een behoorlijk punt van maken, dat is ook vermoeiend, maar vast herkenbaar?

Met plezier uit de pas haal je een samenvatting en werkbaar boek met checklists in huis. Maw voor jou heel makkelijk om kort te laten zien. Eventueel highlight je de hoofdstukken *en* daarin de checklists.. of je laat de checklist (half a4-tje) zien en vraagt hem welke hij van toepassing vindt. "Met plezier uit de pas" haal je een samenvatting van "Uit de pas" in huis, plus oefeningen (spelletjes: 90% van het boek overigens) en overzichtelijke lijstjes.

Het gaat er eerst om dat vaders aandurven om het te willen zien, daarna om rationeel te begrijpen en daarna om het (adekwaat) toepassen. Misschien heeft manlief wel dezelfde handicaps in zijn jeugd gehad.
Hebben jullie een (Sensorisch Integratie) therapeuter? Zoja, waarom kaart je daar dan niet eens aan (eerst zonder hem) dat vaders het moeilijk vindt om te erkennen dat er iets aan de hand is met zoonlief, laat staan wat en of therapeut het hem of -non-verbaal- wil laten zien en daarna een uitleg wil geven. Omdat anders je zoon niet alleen niet krijgt wat hij nodig heeft maar het ook zijn ontwikkeling doet tegengaan/lam legt/moeilijker maakt (kras door wat van toepassing is).

Als je net zo'n man hebt als ik, laat het hem voornamelijk alleen uitzoeken. Geef hem wat tools en laat het erbij. Als hij nog wat nodig heeft, kijk of de therapeut dat deel kan verklaren. Als hij bij het zien van het boek al zucht, kopieer die ene bladzijde en laat 'm slingeren in de wc bijv.

Proberen...

Ga ik zeker proberen, ik zal het boek bestellen. Ondertussen krijgen we het onderwerp met geen paard meer in de winkel. Te veel input!

Ja goede therapeuter!

Ik zal haar eens vragen, ook voor het winkel- verhaal. Ik denk dat ik haar uit pgb ga betalen, ze is de beste die ik tnt ben tegengekomen, kan lezen en schrijven met mijn zoontje en zelfs.. aanraken! Dat is helemaal een wonder