Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Ykinas

Ykinas

08-08-2010 om 17:44

Voel me soms zo schuldig [dan maar liever geen etiketje?]

Klinkt waarschijnlijk hardstikke idioot, maar misschien is het herkenbaar?
Zoals ik hierboven al schreef, loopt mijn oudste inmiddels in een traject m.b.t. diagnosestelling bij de GGz. Mijn middelste is aangemeld. En ondanks dat ook bijvoorbeeld school enorm heeft aangedrongen om toch eens te gaan kijken wat er nu precies aan de hand is, kan ik me hier enorm schuldig om voelen. Dan denk ik aan de gevolgen die zo'n etiketje later voor ze kan hebben. Soms steek ik dan liever mijn kop in het zand en wil het wel uitroepen; Laat maar zitten die diagnose!
Natuurlijk is dat onrealistisch. Voor mij zijn mijn kinderen gewoon "normaal" ze zijn zoals ze zijn, met al hun bijzonderheden en nukken. Maar het is natuurlijk wel goed om te weten waar die bijzonderheden en nukken nou eigenlijk vandaan komen. Om te weten wat je wel en niet van ze kunt verwachten. Dat geeft ook ons wel rust.
Maar ik ben ook bang voor de toekomst. Waar krijgen we nog mee te maken? En ook; doe ik ze nu geen kwaad door ze een etiketje op te laten plakken waar ze hun verdere leven mee verder zullen moeten? Vooral van deze laatste gedachte krijg ik soms tranen in mijn ogen, omdat ik weet hoe moeilijk het kan zijn wanneer je een psychiatrisch etiket hebt.
Ykinas


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Laura

Laura

08-08-2010 om 19:38

Herkenbaar

ik weet ook niet of het idioot is, maar bij mij werkt het ook zo.
Sinds vorig jaar weten we dat mijn kind van 10 ADD heeft. Daarbij kwamen wat andere 'dingen' waardoor ze toch ook verder wilden gaan kijken of het uit d'r ADD kwam of dat het een extra diagnose zou gaan worden. Uiteindelijk na een tijd weer onderzoeken bleek dat er toch ook PDD NOS bij zou gaan komen. En werkelijk... omg... in die periode, ik had 'm zo zitten, ik wilde dit al helemaal niet meer. In dezelfde tijd ging mijn partner een traject in, daar kwam ook ADHD uit. Inmiddels is er ook Asperger vastgesteld en echt, soms denk ik, ik hoef niet meer. Stop maar met behandelingen, therapien. Af en toe lijkt het wel of je geleefd wordt door dit alles.
Wat ik voor ogen houd, is dat het straks beter zal gaan. We leren er mee omgaan "het is geen onwil, maar onmacht". Nu we weten wat er is, maakt het dat soms makkelijker.
Laura

Ykinas

Ykinas

08-08-2010 om 20:34

Laura

Dat is ook waar ik me aan vasthoud; het wordt er wellicht wat makkelijker van, doordat je weet wat je kunt verwachten. Weten dat het geen onwil is, maar onmacht.
Maar soms wil ik inderdaad wel op de rem trappen.. Ho!Stop! Ik wil dit niet meer. Maar het is zoals het is.
Groetjes en een dikke knuf voor jou,
Ykinas

LJ

LJ

09-08-2010 om 09:07

Snap ik wel...

...Ik bedacht we dat je de regie moet houden over alles. Ik heb zo een dip gehad. Luisterde naar alle hulpverleners en deed precies wat zij zeiden, zonder zelf eerst kritisch te hebben nagedacht. Zij zeiden dat de belasting voor het gezin te groot is, dus dan was dat zo. Dat ik te veel hooi op mijn vork nam, zo geloofde ik dat ook. Allemaal uit goede wil, maar het haalde voor mij de regie weg bij mijzelf. Ik haal namelijk graag een hoop hooi op mijn vork en wil graag zelf bepalen in welke mate. De behandeling bepaal ik, ik ben de cliënt. Door op die manier te denken haalde ik mijn kracht terug. Jij bepaalt.
Ik weet niet of jullie hier iets aan hebben, maar ik wilde het proberen.

Sterkte..

Ykinas

Ykinas

09-08-2010 om 19:42

Lj en carlisle

LJ, Wat vervelend dat je zo het gevoel had dat de touwtjes uit je handen werden genomen. Het gaat om jóuw kind. Jij als moeder voelt je kind het beste aan. Hulpverleners kunnen je handvatten aan reiken, maar het lijkt me niet de bedoeling dat ze de regie van je overnemen. Goed dat je op tijd aan de rem hebt getrokken!
Carlisle, meestal helpt die gedachte, dat ze de stoornis (kutwoord) al hebben en niet door de diagnose krijgen, me wel om de boel te relativeren. Ik wéét dat wel, maar het vóelt soms net ff anders. En inderdaad, het idee dat we ze, door dit traject in te gaan juist helpen, stelt me wel gerust. Het kan er alleen maar beter van worden. Dat is natuurlijk zo. De jongens zijn wie ze zijn en veranderen niet door de diagnose. Voor ons als ouders geldt dat in elk geval zowieso.
Groetjes Ykinas

dihanne

dihanne

10-08-2010 om 10:49

Zelf na blijven denken

Hoi Ykinas, LJ en Carlisle e.a.

Heb jullie draadje gevolgd, en kan alle gevoelens helemaal plaatsen. Vraag me ook geregeld af of we onze dochter wel goed doen met een diagnose etc. Zeker in dit computertijdperk, her er der staat haar Asperger geregistreerd, en dat blijft.

Zelf is ze blij dat ze nu weet dat ze Asperger heeft, omdat ze daarvoor dacht dat ze dom was (want de slechtste van de klas). Dus dat is een direct voordeel, wat uitpakt in meer zelfvertrouwen en dus van het grootste belang is (nu en in de toekomst).

Verder is als ouders zelf na blijven denken en de regie houden van het grootste belang. Hulpverleners zijn nu eenmaal hulpverleners, en willen hulp verlenen. Dat kan prima zijn, maar wij denken bv. dat het nu voor onze dochter beter is om op eigen kracht te varen, juist omdat haar zelfvertrouwen groeit. En als we nu tegen haar zeggen dat ze hulp moet krijgen, denk ik dat ze weer aan zichzelf gaat twijfelen.

Ook zijn de motieven van hulpverleners niet altijd even zuiver. Direct na de diagnose drong men er bij ons op aan om haar een training sociale vaardigheden te laten doen. Wij vonden dat te vroeg, dus wilden dat niet. Men drong nog meer aan, en uiteindelijk bleek dat ze niet genoeg kinderen voor de training hadden, en dringend nog een deelnemer nodig hadden. En dat moest onze dochter dus zijn.

Hulpverleners moeten hun tent ook draaiende houden, en blijkbaar krijgen ze na zo'n diagnose makkelijk geld overal voor. Men vond dus dat onze dochter in een groep moest, en daarnaast individuele gesprekken. Wij kregen gesprekken voor ouderbegeleiding en konden ook in een groep (over opvoeden), en (omdat mijn partner ook Asperger heeft) kregen we een aanbod voor groepstherapie voor stellen. Omdat ik niet lekker in mijn vel zat, vonden ze dat ik persoonlijk naar een psycholoog moest.

Een complete overdosis dus, alleen praktisch al niet te combineren met een gezinsleven en werk.

We hebben onze eigen keuze gemaakt uit dit pakket.

Maar ik blijf onzeker (je wilt het beste voor je kind, maar wat is het beste???), en blijf piekeren.

Daarom is het troostend om te lezen dat meer ouders met dit gepieker worstelen.

Dihanne

ijsvogeltje

ijsvogeltje

10-08-2010 om 11:31

Ykinas

Ik herken het heel goed. Ondanks de heersende mening op dit forum dat een etiket je vooral verder helpt, ben ik mij zeer bewust van de nadelen die een etiket met zich mee kan brengen. Want ook al kan een officiële diagnose voor jezelf rust en duidelijkheid geven, de omgeving kan daar wel eens heel anders op reageren. Anderen zien soms/vaak alleen de stoornis - en niet meer het kind erachter. Het is goed je daarvan bewust te zijn.
Wij hebben voor een wat ander traject gekozen. Misschien heb je er wat aan om over onze overwegingen en keuzes te lezen. Jij schrijft "Maar het is natuurlijk wel goed om te weten waar die bijzonderheden en nukken nou eigenlijk vandaan komen.". Ik denk dat veel mensen er zo naar kijken. Het is ook de geijkte route als je kind 'anders' is: onderzoeken wat er aan de hand is. Wij hebben hier steeds anders in gestaan. Ik zie een diagnose zoals ADHD niet als een verklaring voor gedrag, het is niet de oorzaak. Het is feitelijk andersom: je kind vertoont bepaald gedrag, en als het 'voldoende punten' scoort, heet het dat je een bepaalde stoornis hebt. Deskundigen hebben bepaald hoeveel punten je moet hebben (DSM) voor welke stoornis.
Wij hebben steeds het gevoel gehad dat het ons helemaal niets oplevert als we weten in welk 'hokje' onze zoon past. Hij is wie hij is - inclusief zijn eigenaardigheden. Met die eigenaardigheden moeten wij, hijzelf en de omgeving zien te om te gaan. Wij hebben zijn gebruiksaanwijzing nodig, niet meer en niet minder. En daarvoor vinden/vonden wij het niet zo interessant welke naam deskundigen aan die eigenaardigheden hangen.
Door een oplettende logopediste wisten wij wel al dat onze zoon sensorische integratie problemen heeft. Daarvoor zijn we een tijd bij de kinderfysiotherapeut geweest en zij heeft ons echt vooruit geholpen. Maar dat bleek niet genoeg. Zoon had veel boze buien en last van frustraties, daar moesten we iets mee. Hier op het forum krijgen we de tip om 'het explosieve kind' te lezen. Echt een eye-opener, met veel tips om direct mee aan de slag te gaan. Maar ook dat bleek toch niet genoeg. We hebben de huisarts gevraagd om een verwijzing naar de kinderpsycholoog. Daar konden we vrijwel zonder wachtlijst terecht - en werd trouwens volledig vergoed (ik lees nogal eens dat je een diagnose nodig zou hebben voor hulp, daar hebben wij dus andere ervaringen mee!). We hebben zelf een psycholoog gezocht, gewoon via internet, en bij deze praktijk hadden we direct een goed gevoel. Wij hebben van te voren zelf heel duidelijk onze hulpvraag geformuleerd. Die was dus niet 'ons kind is anders, wat is er aan de hand' , maar 'help hem om beter om te gaan met zijn boosheid en frustraties'. Ik denk ook dat dat belangrijk is: hoe concreter hoe beter. Het helpt je ook om de regie in handen te houden! Waat anderen ook al schreven: houd zelf de regie. Blijf kritisch, neem tijd, bepaal zelf wat je wilt, en met welke hulpverleners je wilt samenwerken. Er zijn er genoeg, je zit niet vast die die ene instelling!
De kinderpsycholoog heeft onze zoon ondermeer een aantal vaardigheden aangeleerd, en ook wij hebben gesprekken met hem gehad. Heel zinvol.
Met school hebben wij steeds een open contact gehad over onze zoon. Ook daar steeds de insteek: hij is wie hij is, en als er problemen zijn, dan zoeken we naar een oplossing. Dit heeft ondermeer geresulteerd in een wiebelkussen en later een zitbal op school, rustige plek, wat extra vrijheid om heen en weer te lopen, MP3-speler op tijdens het werken. Hierdoor voelt hij zich een stuk rustiger en is zijn concentratie beter.
Samen met de kinderpsycholoog hebben wij op enig moment geconstateerd dat we zoon tekort doen door geen medicatie te proberen. Maar daarvoor heb je dus wel een diagnose nodig. Dat hij voldoende punten zou scoren voor een ADHD-diagnose was ons allemaal wel duidelijk. Een kinderpsychiater van de naastgelegen GGZ-instelling heeft vervolgens op basis van het dossier van onze zoon en een kort gesprek de diagnose gesteld, dat was een fluitje van een cent.
Wij hebben er (voorlopig) voor gekozen om de diagnose niet aan de grote klok te hangen. We doen er dus eigenlijk niets mee, het is geen issue, ook bij zoon zelf niet. Op school, bij scouting etc., weten ze wel dat hij medicijnen heeft en wat het effect daarvan is. Uiteraard hebben we het wel als dat nodig is over zijn iets-afwijkende-gebruiksaanwijzing. Dat is belangrijker dan 'hoe het heet'.

Ykinas

Ykinas

10-08-2010 om 16:49

Dihanne en ijsvogeltje

Dihanne, ondanks dat ik het natuurlijk vervelend vind voor alle anderen hier die ook worstelen of hebben geworsteld met dit gepieker, vind ik het wel prettig om te merken dat het herkenbaar is.
IJsvogeltje. Jij bent een andere weg ingeslagen, maar uiteindelijk ook tot een diagnose via een GGz gekomen. Wij zijn meteen dit traject ingestapt, omdat dat via mijn eigen contacten binnen de lokale GGz makkelijker werd gemaakt. Op zich ben ik zelf erg te spreken over de hulp die ik tot nu toe zelf via de GGz heb gehad. En ook in het traject m.b.t. de kinderen tot nu toe geen problemen, maar juist erg prettige gesprekken. Ik heb het gevoel dat er erg goed naar ons als ouders wordt geluisterd. En daar gaat het voor mijn gevoel om. Wij kennen onze kinderen beter dan degene die ze een poosje heeft geobserveerd of testjes met ze heeft gedaan. Ik zie de hulpverlening als aanvulling en verder nodig om tot een diagnose te komen. Zo profileren degenen waar ik tot nu toe mee te maken heb gehad zich ook. Niet als "alwetenden". Vooralsnog zie ik dus geen redenen waarom ik niet dit traject in zou gaan. Behalve dan het schuldgevoel. Maar, ook al voelt het niet altijd zo (en vandaar mijn vraag hier, hopende op een beetje herkenbaarheid), ik weet dat dit niet realistisch is.
Natuurlijk gaan we zometeen de diagnoses niet aan de grote klok hangen. Maar ik hoop ook dat mijn kinderen er open over kunnen zijn, op dezelfde manier waarop ik dat met mijn eigen kwetsbaarheid ook kan zijn. En eerlijk gezegd.. als mijn kinderen zometeen (wat van de oudste al zeker is) elders medicijnen zal moeten gaan gebruiken, dan vertellen we wel waarom. Ik denk namelijk dat mensen anders zelf wel een reden gaan bedenken. En bij bijvoorbeeld Ritalin is de reden van gebruik natuurlijk zo ongeveer algemeen bekend.
Dus.. hoe moeilijk ook, ze zullen waarschijnlijk al vrij jong moeten leren hoe met hun etiketje om te gaan. Zelf ben ik zoals gezegd meer van het "open en eerlijk" omdat dat niet altijd leuk is, maar het ook niet werkt om er een taboe van te maken (niet dat ik zeg dat je dat doet hoor
Groetjes Ykinas

Wanneer sprake diagnose?

Wanneer vinden jullie dat er sprake is van een etiket: indien je een (kloppende) diagnose hebt, indien je op zoek gaat naar een diagnose of als je de uitkomst van de diagnose vertelt op school/naschoolse opvang/sport kind etc of als je aanvraag rugzakje gaat bijv ?

Ykinas

Ykinas

10-08-2010 om 20:04

Voor mijn gevoel

.. wordt het etiketje "geplakt" op het moment dat zwart op wit op papier staat om welke stoornis het gaat.
Brrr.. Nu ik het zo schrijf krijg ik zelf kippenvel van het hele woord "etiketje". Alsof het om een koe gaat die een oormerk krijgt, i.p.v. gewoon om onze kinderen.

Pippin

Pippin

10-08-2010 om 20:46

Niet te zwaar

Ykinas, volgens mij maak je het nu wel onnodig zwaar. Ik zie de 'diagnose' van onze zoon niet anders dan een manier om hem beter te lezen, beter te snappen. Voor ons, maar vooral voor de andere volwassenen waar hij aan overgeleverd is. Het helpt mij om de juiste informatie te vinden die hem kan helpen. Het helpt de kinderarts met het voorschrijven van helpende medicatie en het helpt zijn school in de bureaucratische rompslomp van een rugzakje.
Die diagnose is een samenvatting van het oordeel van deskundigen. Het is geen vast gegeven, het is geen watermerk. Het is alleen maar wat 'men' op dat moment, van zoon denkt. Vastgesteld op grond van gedrag van zoon.
Ik ken zoveel kinderen en volwassenen die in de loop der jaren heel veel verschillende diagnoses hebben gehad. Niet omdat die behandelaars slecht waren, maar gewoon omdat het zo moeilijk is om een juiste diagnose te stellen. Welke diagnose je krijgt is afhankelijk van tijdgeest, cultuur, sociale omstandigheden, de beroepsvisie van de behandelaar en de weerbaarheid en veerkracht van de volwassenen om het kind heen. (en van vast nog wel meer factoren die ik nu even over het hoofd zie)
Het is een illusie om te denken dat met een diagnose werkelijk vaststaat wie je kind is en wat hij nodig heeft. Het gaat niet om wiskunde: 'als A dan B'. Het is meer: 'als A dan denken we dat het B is, maar misschien is het toch wel C. Laten we nu eerst maar van B uitgaan en kijken of dat helpt.'

ijsvogeltje

ijsvogeltje

10-08-2010 om 21:31

Wiskunde

"Het is een illusie om te denken dat met een diagnose werkelijk vaststaat wie je kind is en wat hij nodig heeft. Het gaat niet om wiskunde: 'als A dan B'. Het is meer: 'als A dan denken we dat het B is, maar misschien is het toch wel C. Laten we nu eerst maar van B uitgaan en kijken of dat helpt.'"
Kijk, dat had ik dus ook willen zeggen. Maar jij formuleert het veel beter!

Ykinas

Ykinas

10-08-2010 om 21:59

Pippin

Bedankt voor je virtuele schop onder m'n kont Ik denk wel dat je gelijk hebt. Ik maak het wellicht zwaarder dan dat het is. Dat is helaas iets waar ik soms nogal goed in ben. Dan wordt het in mijn hoofd veel groter en zwaarder dan het daadwerkelijk is.
Meestal zie ik dat zelf gelukkig ook wel zo. En ook m.b.t diagnoses kan ik vaak ook gewoon denken op dezelfde manier waarop jij het in je eerste stukje uitlegt. Je wiskundige uitleg vond ik erg goed gevonden, daar zou ik zelf zo niet opgekomen zijn. Maar wel erg goed om het op die manier te bekijken!
Groetjes Ykinas

Pippin

Pippin

10-08-2010 om 22:21

Ykinas

Ach joh, ik ben ook iemand die soms overal beren en tijgers op de weg ziet. Maar het goed om realistisch te blijven. Om rationele gedachten te verzamelen en ze te koesteren als mantra.
Het gaat zo snel. Zoon wil zijn huiswerk niet maken en ik denk gelijk aan een mislukte schoolcarrieres. Dan is het zo goed om tegen mezelf te zeggen: 'Hij komt er wel, het is een doorzetter.'

Zorgen maken

Er is een hele periode geweest dat ik door de bomen het bos niet meer zag. Ik was bang voor de diagnose tot ik mij realiseerde dat de diagnose er allang was alleen kende wij die nog niet. Ik was bang voor het onbekende en dat ik er achter zou komen dat er niets mee te doen was. Door mijn angst hield ik ontwikkelingen tegen. Ik heb de even de tijd genomen om het verdriet te verwerken. Had ik dit gewild voor mijn kind (nee), had ik hier iets aan kunnen veranderen (nee), als het had gekund, had ik er wat aan willen veranderen en zou ik dat hebben gedaan? (ja!). Natuurlijk het schuldgevoel blijft er altijd wel maar dat is ook hoe het natuur-mechanisme werkt en zorgt dat wij goed zorgen voor onze nakomelingen.
Toen wij de diagnose kregen en daarmee handvatten om ermee om te gaan, handvatten in de vorm van therapie (die ontzettend goed aanslaat) kwam het op adem komen. Ik wil voor mijn kind liever geen (levenslang) etiket maar zonder dat ik van expert zou horen hoe het zat, had ik hem niet beter kunnen leren lezen en daarmee helpen. En dat is goed voor hem (geweest) en ook voor mij als moeder (want ik kon met de handvatten eindelijk de moeder voor hem zijn zoals ik dat graag voor hem wilde, zoals hij die nodig had) en daarmee kwam rust in het gezin. Tot nu toe is het goed geweest maar misschien hebben we nog niet de keerzijde van de diagnose leren kennen ik weet niet. Op dit moment is er geen rugzakje nodig maar het is bekend bij school. Wat betreft de rest (naschoolse opvang, sporten etc) wacht ik tot het ter sprake moet komen en als het kan vermijden door de diagnose te noemen, doe ik dat. Liever zeg ik wat hij nodig heeft (zo minimaal mogelijk). Maar nogmaals, ik heb wellicht nog niet de keerzijde, nl het etiket leren kennen. Is die reëel of is het voornamelijk een angst ?

Ykinas

Ykinas

11-08-2010 om 10:35

Judith

Of je angst voor de keerzijde van de diagnose terecht is? Ik weet het niet. Heb natuurlijk diezelfde angst. Die komt bij mij vooral voort uit de ervaringen rondom mijn eigen diagnose. Zoals gezegd heb ik een psychotische kwetsbaarheid. Ik heb een aantal jaren geleden een psychose gehad. Een kwetsbaarheid die overigens in velen van ons schuilt, maar die alleen onder barre omstandigheden naar boven komt. Helaas was dat bij mij het geval. Een echte diagnose heb ik overigens geloof ik niet. Op de formulieren van de GGz staat "psychose nao" vroeger was dat een reactieve psychose. Dat noemen ze geloof ik nu niet meer zo. Maar goed, vanaf dat moment had ik een psychotische kwetsbaarheid. Nou nee, net zoals bij onze kinderen, zat die kwetsbaarheid er al. Maar nu was die dus naar buiten gekomen.
Zelf heb ik niet zo'n moeite met mijn etiketje. Ik weet me er goed staande mee te houden. Ik weet als geen ander wat ik wel en niet kan. Vanaf het moment dat ik wist wat er aan de hand was en de psychotische symptomen verdwenen waren, ben ik me helemaal in gaan lezen. Wat houdt het in? Waar dien ik rekening mee te houden. Dat is belangrijk. Maar nog belangrijker is weten dat jij een individu bent. Dat je dan wel een etiketje hebt, maar niet hetzelfde bent als alle anderen met hetzelfde etiketje. Je hebt wel dezelfde diagnose en in grote lijnen staat overal beschreven wat je kunt verwachten. Maar hoe dat voor jou uitpakt, daar zul je zelf achter moeten zien te komen. En helaas is dat iets waar niet iedere buitenstaander rekening mee houdt. Je wordt vaak over één kam geschoren met alle andere (in mijn geval) psychoten. Dat vind ik soms wel moeilijk. En het enige dat daar tegen helpt is open zijn. Jezelf en je kwetsbaarheid niet weg stoppen.
Groot verschil is natuurlijk wel dat ik pas op volwassen leeftijd mijn diagnose kreeg. Ik weet me nu goed staande te houden. Heb mijn manier gevonden om met mijn etiketje om te gaan. Dat is makkelijker wanneer je volwassen bent. Op kinderleeftijd valt dat niet mee. Kinderen zijn hard tegenover elkaar. Vooral in de puberleeftijd lijkt het me moeilijk wanneer jij net ff wat anders bent dan de rest. Pubers zijn toch al zo onzeker. Dat is wel waar mijn angst zit. Misschien ook wel, of juist, omdat ik zelf zo'n moeilijke pubertijd heb gehad. Dat zie je voor je eigen kinderen liever anders. Wat me wel helpt is het idee dat ze nog heel jong zijn. Dat we ze nu, door het traject in te gaan, in elk geval een zo goed mogelijke basis kunnen meegeven.
Groetjes Ykinas

ijsvogeltje

ijsvogeltje

11-08-2010 om 13:38

Die keerzijde

Die keerzijde is er zeker, alleen weet je niet van te voren in hoeverre je daar last van gaat krijgen. Inderdaad, het is belangrijk te weten dat je altijd je individuele ik bent. Maar het probleem zit in de 'omgeving' en de (voor)oordelen die veel mensen hebben over stoornissen. Want die zijn er nu eenmaal! Veel mensen weten helemaal geen betekenis te geven aan termen als ADHD, ASS etc. Dat geldt trouwens niet alleen voor de buurvrouw, maar (helaas) ook voor veel leerkrachten, sport-trainers etc. Veel mensen hebben echt geen benul wat het inhoudt, laat staan hoe ze met een kind met een stoornis moeten omgaan. Vaak is het helemaal geen onwil hoor, maar echt onwetendheid.
Als ouder heb je vaak toch het idee dat als je op school vertelt dat je kind bijvoorbeeld ADHD heeft, dat iedereen precies weet wat hem te doen staat - en dat dan ook doet. Maar dat is een illusie. Bovendien: wat voor mijn ADHD'er werkt, hoeft voor een andere ADHD'er helemaal niet te werken.
Ik geef geregeld cursussen aan vrijwilligers die met groepen kinderen werken. Een van de vaste onderwerpen is 'omgaan met probleemgedrag'. En echt, het is iedere keer hetzelfde liedje, aan het begin vliegen de vooroordelen en stigma's je om de oren. Iedereen weet op zijn manier van alles over ASS, ADHD etc., maar oh, wat slaan ze de plank vaak mis. Ook over de rol van de ouders trouwens. Die snappen niets van hun kind, voeden niet op, dumpen hun kind bij de vereniging om er af te zijn etc.
En deze vrijwilligers zijn hele normale doorsnee mensen, dus ik heb niet de illusie dat zij een uitzondering vormen. Uiteraard leren ze het nodige tijdens de cursus (daarvoor komen ze ook), maar het blijft voor velen toch een lastige materie.

Pippin

Pippin

11-08-2010 om 18:35

Ijsvogeltje

Zo ontzettend waar is dat, wat je schrijft. Het helpt om te denken: 'Ze weten niet beter, ik zal wel uitleggen hoe het voor zoon werkt.'
Maar de onnozelheid van leerkrachten bijvoorbeeld vind ik werkelijk schokkend. We hebben hier op school een ib-er, en alleen van haar heb ik het idee dat ze begrijpt hoe het nu zit met adhd. Persoonlijk vind ik het ongelooflijk dat HBO professionals (wat leerkrachten toch zijn?) zichzelf niet even bijlezen. Er zijn zoveel makkelijk weg te lezen, begrijpelijke en goede boeken over stoornissen als ass en adhd. Maar ze doen het niet.

Pippin

Ben ik met je eens Pippin. Daar kwamen wij al snel achter. Ik heb de indruk dat leerkrachten zoveel doen, hard werken dat ze afgestopt raken. Het is wel de reden geweest voor ons om na te denken hoe de kennis die ontbrak (vonden wij) op een, voor de leerkrachten, makkelijke manier bij te brengen. Ik heb 2 boeken uitgeleend aan de ib-er en leerkrachten, een kort artikelen gekopieerd en meegegeven en verder bij de gesprekken waar het nodig was (met leerkracht en ib-er) onze therapeut meegevraagd. Vooral dat laatste heeft geholpen omdat zij het veel beter en korter kan uitleggen en hun vragen begrijpt en daarop het juiste antwoord kan geven. Het aardige van de basisschool is dat leerkrachten onderling af en toe een thema van een paar weken hebben (vorige keer was dat adhd geloof ik).

Misschien een idee om op een of andere manier te laten voorstellen aan school (kan me voorstellen dat het wellicht een bepaalde indruk kan geven als je dat zelf doet).

ijsvogeltje

ijsvogeltje

12-08-2010 om 09:16

Gebruiksaanwijzing

Wij hebben er voor gekozen om voor school een 'gebruiksaanwijzing' te schrijven. Daarin geen algemeenheden, geen ADHD-diagnose (hadden we toen ook nog niet), maar een korte uitleg hoe zoon in elkaar steekt, hoe zijn prikkelverwerking gaat, wat ze daar op school van merken en vooral tips om dit goed te begeleiden.
We hebben er echt de tijd voor genomen om die gebruiksaanwijzing op te stellen, hebben bij wijze van spreken over ieder woord nagedacht ('hoe zullen ze dit interpreteren?'). Het is eenvoudig genoeg zodat iedere juf op school het kan snappen, maar we hebben bewust wel wat 'gewicht' erin gebracht (zoals een zin als 'deskundigen noemen dit ook wel een sensorische integratiestoornis') en dat bepaalde tips van de fysiotherapeut komen (op de een of andere manier staat dit soort mensen buiten iedere discussie of verdenking).

Gebruiksaanwijzing --> ijsvogeltje

Ik loop al een tijdje te denken aan ijsvogeltje's post inzake gebruiksaanwijzing: het opstellen van een gebruiksaanwijzing als een soort pre-handelingsplan. Zoiets zou heel prettig zijn voor onze zoon. Ik heb zelf ook de behoefte om de juf te kunnen verwijzen naar een leidraad. Ook handig voor het geval er ooit een rugzakaanvraag moet komen. Zijn juf heeft hem de eerste 6 (!) maanden met veel gekonkel halve dagen in de klas willen hebben. Het is eerder een te weinig actief kind dat soms letterlijk en figuurlijk even bij de hand genomen moet worden. Veel mensen denken, ach hij lijkt tevreden met wat hij doet.. en zien niet het vermijdingsgedrag dat hij ondertussen vertoont. Ondertussen zat ik met een kind dat inderdaad 2 maanden moest wennen en dat ik vervolgens nog 4 maanden thuis had in middag. Waarvan ik naar mate de tijd verstreek dacht, wennen aan school, dat leert hij niet thuis. Uiteindelijk hebben wij de sit erbij moeten halen om hem in de middag naar school te laten gaan. Hij moet dadelijk natuurlijk opnieuw wennen. Ik ben niet van plan om opnieuw hetzelfde liedje te horen ("we kunnen volgende maand, aan het eind van de laatste week wel een gesprekje hebben"). Als dat weer gebeurt, weet ik nu dat ik hem niet thuis hou, zonder een plan (welk plan het ook zij: van school of met school en met ons). Gelukkig is de klas na de vakantie nog niet mudvol. Maar dit moet niet nog een keer gebeuren. Hem af en toe koppelen aan een iets ouder kindje zou al helpen.

Ik denk dat een gebruiksaanwijzing een goeie kan zijn.
Zijn er leidraden te geven, tips. Misschien zelfs een voorbeeld ? Ik wil voorkomen dat we of niet helder genoeg zijn of verzanden in details (en daarmee een onwerkbaar document).

Pippin

Pippin

17-08-2010 om 10:42

Gebruiksaanwijzing

De school van onze zoon is een stuk minder meewerkend als die van IJsvogeltjes zoon. Dus, bij ons werd die gebruiksaanwijzing aangenomen, gelezen. Vervolgens werd er heel erg denigrerend tegen ons gezegd dat het zo verschrikkelijk knap van ons was dat wij het allemaal zo mooi konden beschrijven. 'Hebben jullie dat ZELF gedaan, duidelijk hoor! Knap hoor!'
En vervolgens werd de gebruiksaanwijzing in een mooi laatje gelegd.
Ik wil je niet demotiveren, maar stel je er niet teveel van voor.
Wij hebben 'de gebruiksaanwijzing' opgesteld aan de hand van actuele en potentiele problemen van onze zoon. Bijvoorbeeld: zoon kan moeilijk omgaan met plotselinge veranderingen in de structuur. Actie: kondig veranderingen van te voren aan, leg uit wat het doel van de verandering is en wat het eventuele voordeel van zoon hier in is, geef zoon tijd om deze informatie te laten landen en kom er dan later met hem op terug.
Gisteren, op de eerste schooldag in de nieuwe groep is zoon wederom over zo'n plotselinge verandering gestruikeld. Grrrrrrrrr.
Behandelaar vertelde ons: 'Leerkrachten zijn eigenwijze, individualistische werkers, die moeite hebben met feed-back krijgen. Ze zijn gewend om de hele dag aan andere mensen te vertellen wat ze moeten doen. Ze kunnen er niet zo goed tegen als ouders dan aan hun vertellen wat zíj moeten doen.' Ik weet het was een generalisatie van de beste man, maar het is vaak waar, helaas.

@pippin

Dank je voor je aanvulling en waarschuwing. Ik stel me er (gelukkig) niet veel bij voor. Ik denk niet dat ik haar manier van lesgeven kan veranderen of haar visie etc. Maar het is wel handig als document om naar te verwijzen. Wij hebben getwijfeld of deze leerkracht, die een prima leerkracht is voor 99% van de kinderen, en onze zoon wel een goede combinatie was. In die zin is het handig om het hele stramien van "ik wist het niet, kon het ook niet weten" tot "goh hoe dan en wat nu eens proberen" voor te zijn en over te gaan naar een beslissing (andere klas of rugzak oid). Misschien is het wel overbodig en gaat het dadelijk fantastisch maar dat half jaar Oudindische doof zijn en ik maar denken dat dmv gesprek eea wel opgelost kon worden.. Mensen die niet kunnen zien en mensen die niet willen zien, kan je ook niet leren kijken. In elk geval bedankt voor je wijze woorden die neem ik ter harte!

@pippin ii

Pippin, hoe meer ik over je posting nadenk, hoe schandaliger ik het vind. Zitten jouw kinderen nog op die school en hoe doe je dat?! Wat lijkt me dat moeilijk. Ik kan onze ervaring tot nu toe nog in verband brengen met 1 juf maar nog niet in verband brengen met school, *gelukkig*. En ik voel(de) me al verdrietig en eenzaam na 6 maanden (omdat zoon niet begrepen werd en dus niet kreeg wat hij het hardste nodig heeft).

ijsvogeltje

ijsvogeltje

17-08-2010 om 21:06

Judith

Mail mij maar even op [email protected], ik wil je het wel even mailen.

En ja, wellicht hebben wij geluk met de leerkrachten. Ik moet ook zeggen dat wij best 'investeren' in de relatie met hen. Ook doe ik best veel op school, dat scheelt misschien ook? Ik heb dus ook over andere dingen contact met hen. Dat zou natuurlijk niet moeten uitmaken, maar het draagt denk ik wel bij aan de relatie.
Tja, wat zou nog meer kunnen zorgen voor een goed contact? Weet niet of het meespeelt, maar wij zijn bij de nieuwe juffen altijd proactief geweest: 'hoe gaat het met X? Kost hij je niet teveel extra tijd? Heb je het gevoel dat je hem wat aanvoelt?' Met verwijzing naar het vorige schooljaar, en hoe het toen liep in de klas, en wat de juf allemaal had 'ontdekt' wat zo goed werkte. Beetje bla bla en meepraten, dat doen wij ook. En geregeld even zeggen dat we het zo waarderen dat de school zo goed omgaat met zoon, dat we ons als ouders ook realiseren dat het de leerkracht best extra energie kost, dat we graag meedenken hoe we het voor de leerkracht en klas werkbaar houden etc.
Voor dit schooljaar hebben we er ook weer vertrouwen in. Maar ik moet zeggen dat het gewoon ook heel goed gaat met zoon. De meeste energie van de leerkracht moet nu gaan zitten in het bieden van voldoende pluswerk - en dat staat dus los van zijn 'gebruiksaanwijzing'.

Pippin

Pippin

17-08-2010 om 21:15

Judith

Het is inderdaad prut op deze school. Maar zoon wilde absoluut niet veranderen. Hij zit nu in groep 8.
Op zich zijn de leerkrachten in de bovenbouw nog het meest medewerkzaam, zoon functioneert steeds beter, we komen dit jaar nog wel door.
Maar deze school is zeker niet uniek in het niet goed begeleiden van zorgenleerlingen.
Voor het gevoel van heel veel leerkrachten, hoort dit namelijk niet bij hun takenpakket. 'Dit soort kinderen hoort niet op een gewone school thuis', wist een juf mij subtiel te vertellen. Op de PABO wordt nauwelijks les gegeven over dyslectie, ass, adhd of hoogbegaafdheid. Mijn zus heeft een jaar of vier terug de pabo afgerond, zij is erg geinteresseerd in stoornissen, dus toen die in het lesprogramma aan de orde kwamen, was ze zeer geinteresseerd. 'Ik knipperde met mijn ogen en het was alweer voorbij.' Adhd is alle dagen heel druk, pdd-nos is heel ingewikkeld en dyslectici moeten naar een remedial teacher. Dat was het zo'n beetje.
De oudere generaties leerkrachten weten er helemaal bijna niets van af. Er zijn er nog horden die vinden dat een kind met odd 'slecht, stout en ondeugend' is, die vinden dat het allemaal aan de gebrekkige opvoeding ligt. Die bij autisme denken aan Rainman en die bij adhd denken aan vrolijke springerige ondeugende kinderen (Pietje bell?) En hoogbegaafden, die moeten niet zo zeuren. 'Wees blij als je goed kunt leren.'
Als je geluk hebt, hebben ze welleens iets in de Libelle gelezen. Het is niet te geloven, maar het is echt waar hoor.
Ach ik ben hier gedesillusioneerd over. Ik vind het namelijk ondenkbaar dat iemand die op HBO niveau met kinderen werkt zich niet inleest, ze moeten zich rotschamen. Maar eerlijk waar, het gebeurt niet.
Vandaar dat leerkrachten maar blijven roepen om diagnoses, handvatten en ambulante begeleiding. Ze weten er echt geen raad mee.
Onze school is hier een negatief voorbeeld van, maar zeker niet uniek. Er is bij ons in de redelijke buurt geen school die het echt heel veel beter doet. Geloof me, daar hebben wij naar gezocht.

Pippin

Pippin

17-08-2010 om 21:43

Toch ijsvogeltje

Als ik jouw laatste post lees, dan sta je er toch ook wel heel kwetsbaar in als ouder. Het klinkt net alsof je het gevoel hebt dat jij de school iets moet bieden, voor zij je zoon de begeleiding geven waar hij recht op heeft. Alsof het een gunst is dat ze jouw zoon zo goed begeleiden. (niet veroordelend bedoeld, maar een observatie hoor!)
Ik vind dat het optimaal begeleiden van zorgenkinderen thuis hoort in het takenpakket van een leerkracht. Ik vind dat dit normaal moet zijn. Ik vind dat leerkrachten ouders moeten zien als deskundigen, als informatiebron. Zodat ze het zorgenkind kunnen leren begeleiden en het daarmee zoveel mogelijk kunnen leren. Dit zou geen gunst moeten zijn.
En laten we eerlijk wezen, het is bepaald geen hogere wiskunde. Het handelingsplan dat onze zoon uiteindelijk heeft gekregen (dat duurde echt maanden) is een lachwekkend simplistisch geheel. Wees voorspelbaar en duidelijk. Blijf positief. Dat soort zinnen.
Daar hoef je echt niet heel intelligent voor te zijn, om te snappen dat een kind daar baat bij heeft. En wat doen ze dan met al die andere kinderen die geen handelingsplan hebben? Zijn ze daar dan onduidelijk, onvoorspelbaar en negatief tegen? Vaak wel! Die verschrikkelijke juf die zoon heeft gehad in ieder geval wel. En daar kan ik mij nu vreselijk over opwinden (maar dat was geloof ik al duidelijk )).

Ik heb in het verleden heel veel geholpen op school. Luizencontrole, leesmoeder, schoonmaakavonden, schoolversieren, helpen met verhuizen, leuke poster meenemen voor in de klas, bakken voor feestjes, helpen op sportdagen en dergelijke. Ik deed het allemaal.

Die ene juf waar ik het over heb, die heeft ons gebroken. Zij heeft onze zoon kapot proberen te maken en ons daarmee ook. Ik doe het dus allemaal niet meer (op de luizen na, maar dat is puur eigenbelang). Ik zorg ervoor dat ik afstandelijk ben, zakelijk en to the point. Want ik kan ze niet meer vertrouwen. En eigenlijk gaat het zo beter. Ik zie die leerkrachten niet meer als gelijkwaardige gesprekspartners, maar als onwetende mensen, waar ik alles voor moet uitspellen. Sindsdien gaat het echt veel beter met zoon. De ab-er doet dat overigens ook, uitspellen. Letterlijk: 'Kijk, Pipo komt volgend jaar bij jou in de klas. Dat is moeilijk voor hem. Het zal hem veel energie kosten. Je bent nieuw voor hem. Hij zal moeten wennen aan je stem, die is anders. Hij zal moeten wennen aan het andere klas lokaal. Dat is voor alle kinderen wennen, maar voor een jongen als Pipo is het extra moeilijk. Daar moet je rekening mee houden. Dus verwacht de eerste weken niet te veel van hem. Houd het rustig in de klas en zorg dat je de organisatie van de klas op orde hebt. Zorg dat de weektaken en schriften allemaal al klaarliggen. En denk ook na over de plaats die Pipo krijgt in de klas. Zet hem op een rustige plek.' Dit overdrijf ik niet. Dit was wat de ab-er zei tegen de nieuwe leerkracht. Dat is toch te simpel voor woorden? Moet daar nu zo'n dure kracht voor worden aangetrokken? Om uit te leggen dat ze georganiseerd en duidelijk moeten zijn tegen onze zoon?
* zet stokpaardje weer in de kast en gaat even lekker wat drinken*

ijsvogeltje

ijsvogeltje

17-08-2010 om 22:13

Pippin

"Het klinkt net alsof je het gevoel hebt dat jij de school iets moet bieden,"
Nou, gelukkig niet hoor. Hè, dat is het lastige van de dingen opschrijven, het kan soms net wat anders overkomen dan bedoeld. Wij zijn juist behoorlijk veeleisend en kritisch - veel kritischer ook dan andere ouders om ons heen op school merk ik. Misschien is onze aanpak wel een typische 'vliegen vangen met stroop i.p.v. azijn' aanpak. Beetje meebewegen, waardering uitspreken (het zijn net mensen, die juffen, krijgen graag een aai over hun bol) etc. En op deze manier de dingen gedaan krijgen die WIJ belangrijk vinden.
En weet je, ik heb ook echt wel waardering voor bepaalde juffen. Ook al doen ze niet alles goed en moeten ze soms nog veel leren, ik waardeer het vooral dat ze tot op heden altijd positief tegenover zoon hebben gestaan. Wij hebben zelf zó moeten zoeken naar zijn gebruiksaanwijzing - ik snap echt heel goed dat destijds zijn kleuterjuf echt wel eens met haar handen in het haar zat. Dat spreken we dan ook uit.
Trouwens, wat je schrijft over de school iets bieden: eigenlijk vind ik dat we de school wel degelijk iets bieden: we bieden ze ons inzicht in onze zoon. We bieden ze ideeën, waardoor het henzelf minder moeite kost. We hebben de juffen gelukkig kunnen laten ervaren dat het een meerwaarde is om met ons samen te werken. Het hoeft namelijk helemaal niet erg te zijn dat juf geen deskundige is - als ze maar open staat om met ons samen te werken.
Als het ons echt niet aanstaat (is wel een paar keer gebeurd), dan zijn wij overigens niet meer zo aardig.

Ijsvogeltje en pippin (lang)

Hierbij een reactie op IJsvogeltje en Pippin.

Pippin schreef oa:
"Als ik jouw laatste post lees, dan sta je er toch ook wel heel kwetsbaar in als ouder. Het klinkt net alsof je het gevoel hebt dat jij de school iets moet bieden, voor zij je zoon de begeleiding geven waar hij recht op heeft. Alsof het een gunst is dat ze jouw zoon zo goed begeleiden. (niet veroordelend bedoeld, maar een observatie hoor!)"

Ik snap wat Pippin bedoelt en ik snap ook hoe IJsvogeltje erin staat: misschien wel omdat ik er ook zo in sta (besef ik nu). Misschien is mijn betrokkenheid bij de klassen van mijn kinderen niet alleen maar puur uit de overweging -zoals ik dacht- om bij te kunnen houden waar het voor hen spaak loopt of kan lopen of (heel verrassend) waar het juist goed gaat (en wij niet verwacht hadden). Je bent als ouder natuurlijk heel afhankelijk. Dat voel ik ook zo. Je kan natuurlijk ruzie schoppen of een pittige discussie aangaan maar dat kan niet zomaar omdat je van het ene moment op het andere vindt dat er ergens wat aan getrokken of geduwd moet worden om alle leerkrachten met hun neus dezelfde kant op te krijgen. Dat doe je alleen als er nog wat te winnen valt. Het luistert nauw om met mensen iets lastigs te bespreken (jouw kind met aparte aanpak versus hun functioneren, oei dat kan zo makkelijk verkeerd uitpakken). En daarbij heeft school een veel uitgekookter scala aan manieren hoe ze met ouders om gaan. Dat hangt ook af van de (ervaring van de) juf (en hoe ze als persoon is). Ik herken het omdat we hetzelfde hebben ervaren na 8,5 week ziekenhuis: sommige verpleegkundigen kennen dat scala ook erg goed. Goed contact met school is prettig om de ontwikkeling van je kind goed bij te kunnen houden. Maar het vlak kan wel schuiner blijken dan het is; doe je veel voor school en werkt het zo dat je ook wat terug wil van school. If you are, you might be in for a big disappointment .

IJsvogeltje schreef: "Wij zijn juist behoorlijk veeleisend en kritisch - veel kritischer ook dan andere ouders om ons heen op school merk ik."

Vergeleken met wie ? met ouders wiens kinderen moeiteloos school doorlopen of die ouders die zich toch ook achter hun oren krabben over hoe ze hun kinderen ongeschonden door school krijgen ? Zijn die laatsten zo murw dat ze niet kritisch zijn of durven zijn, behalve thuis of dat ook niet. Kunnen zij het zich (niet) veroorloven of is het struisvogelpolitiek.

Pippin:
"Ik vind dat het optimaal begeleiden van zorgenkinderen thuis hoort in het takenpakket van een leerkracht."

Mee eens in die zin; nu er rugzakregeling is, zijn ze dit verplicht.

Pippin;
"Ik vind dat dit normaal moet zijn. Ik vind dat leerkrachten ouders moeten zien als deskundigen, als informatiebron. Zodat ze het zorgenkind kunnen leren begeleiden en het daarmee zoveel mogelijk kunnen leren. Dit zou geen gunst moeten zijn."

Daar heb je gelijk in maar de praktijk is, zoals je ook later constateert, heel anders. Leerkrachten zijn niet deskundig. Daarbij hebben leerkrachten een heel andere insteek: zij moeten met de klas het jaar zien door te komen.. jij wil het beste voor je kind. Dat kan elkaar enorm bijten. Ondanks dat je gelijk hebt, zal de praktijk je hierin geen gelijk geven.

Pippin:
"Die verschrikkelijke juf die zoon heeft gehad in ieder geval wel. En daar kan ik mij nu vreselijk over opwinden (maar dat was geloof ik al duidelijk ))."

Dat is een nachtmerrie die in elk geval niet hoop mee te maken. En zo'n juf vraagt ook om een (zakelijk) brief waarin je stelt wat zo vern**kend was aan haar gedrag richting jouw zoon en wat voor gevolg dat had.. kopietje naar personeelszaken. Pas als je niets meer met school hebt natuurlijk. Al is het alleen om het gevoel te hebben dat dit niet zomaar mag gebeuren.

en

"Want ik kan ze niet meer vertrouwen. En eigenlijk gaat het zo beter."

Dat horen ze te weten. Zodra de jongeste in groep 8 zit, schrijf het van je af. Niemand mag een ander zo behandelen.

Pippin:
"Ik zie die leerkrachten niet meer als gelijkwaardige gesprekspartners, maar als onwetende mensen, waar ik alles voor moet uitspellen. Moet daar nu zo'n dure kracht voor worden aangetrokken? Om uit te leggen dat ze georganiseerd en duidelijk moeten zijn tegen onze zoon?"

Ja, want je hebt in dit geval te maken (gehad) met een juf die moeite heeft met empathie, weinig voorstellingsvermogen, wellicht niet genoeg ervaring en zeker te weinig kennis. Je moet eens weten wat het niveau is van artsen inzake omgaan met patienten. Hoe weinig college ze daarover krijgen. Precies hetzelfde!
Patient-arts relatie, vertrouwelijk ? goed een medisch dossier bijhouden ? Als je er een hebt die dat ken, verwissel 'm nooit meer voor een ander. Zet de naam in je rode boekje, verhuis met hem mee als deze besluit in een ander ziekenhuis te gaan werken.

Het hoort niet zo. Nederland is hier slecht in.. in de ons omringende landen zijn ze daar soms veel beter in.. het is een vorm van verwaarlozing. Je moet constant alert zijn en met je vuist op tafel kunnen slaan. Toen ik pfeiffer had, kon dat niet en daarom alleen al zijn we gigantisch verwaarloosd door huisarts, kinderarts etc.. Leuk vooruitzicht om mee ouder te worden, not.

Ik ben het ook eens met IJsvogeltje over azijn en honing, over dat school inzicht kan geven in je kind.

Dat geldt voor een van onze twee.
Maar dat verschil ligt mi ook heel erg aan het kind. Een van mijn zonen is opgebloeid op school (ons zorgenkind) en het andere kwakkelt juist maar aan. Vindt je kind net dat ene in de klas waar hij enorme steun aan heeft en zich aan kan optrekken ondanks wellicht tig andere dingen die in zijn nadeel werken. Soms heeft school en mensen van school volop voorradig wat hij net nodig heeft, dat ene kleine ding (dat er pictogrammen zijn)of de juf een duidelijke gezichtsexpressie heeft.

En dat is lang niet altijd iets dat school in huis haalt voor jouw kind. Ja, ik ben geschrokken van het niveau van de kennis van de juffen en ook van het gemak waarmee ze het naast zich neerleggen. En de (lichte) weerzin waarmee kennis wordt opgedaan en soms zelfs bereid zijn om (meer) moeite te doen om de moeite van het leren niet te hoeven.

Pippin

Pippin

19-08-2010 om 21:23

Vliegen vangen

Ik weet het wel hoor. De realiteit is niet zoals het zou moeten zijn. En na jaren geworstel hiermee, lukt het me wel om dat te accepteren.
Maar toch: Ik vind het verkeerd dat ouders van zorgenkinderen denken dat ze vliegen moeten vangen. Het idee alleen al. Mijn zoon MOET naar school. IK heb dat niet bedacht! Ik ben verplicht hem daar naar toe te brengen. Hij zit er zeker niet vrijwillig en al helemaal niet voor zijn plezier.
Het voelt dan zo verkeerd dat ik ook nog moet soebatten, smeken, uitleggen, zeuren, klagen en opletten, om ervoor te zorgen dat hij niet kapot gaat aan die school. Steeds weer het gevoel hebbend dat hij een vierkant blok is, dat iedereen in een ronde vorm probeert te duwen.
Ik doe het wel hoor, die vliegen vangen. En de relatie met school is best wel redelijk inmiddels. Ik negeer gewoon een specifiek (hekserig) gedeelte van het team. En zoon heeft dit jaar een leerkracht die heel erg verstandig en medewerkzaam lijkt. En hij hoeft nog maar een jaartje. En er zitten zulke leuke vrienden in zijn klas......
Maar waarom zijn wij daar zo afhankelijk van?
Ik vind dat principieel onjuist. Ik zou zo graag willen dat leerkrachten, net als de meeste HBO-ers, zich lerend, zelfkritisch en flexibel op zouden stellen. (Lees eens een vakboek!) Ik zou zo graag willen dat er beter maar kinderen en ouders geluisterd zou worden. Ik zou zo graag willen dat kinderen beter beschermd worden tegen destructieve leerkrachten. Ik zou zo graag willen dat IEDEREEN die er voor gekozen heeft om met kinderen te werken, respect en liefde voor die kinderen op kan brengen.
http://www.livesinthebalance.org/bill-rights-behaviorally-challenging-kids Vooral de laatste twee punten vind ik sterk.

Kennis van de leerkracht

Pippin schreef:
"Voor het gevoel van heel veel leerkrachten, hoort dit namelijk niet bij hun takenpakket. 'Dit soort kinderen hoort niet op een gewone school thuis', wist een juf mij subtiel te vertellen. Op de PABO wordt nauwelijks les gegeven over dyslectie, ass, adhd of hoogbegaafdheid. Mijn zus heeft een jaar of vier terug de pabo afgerond, zij is erg geinteresseerd in stoornissen, dus toen die in het lesprogramma aan de orde kwamen, was ze zeer geinteresseerd. 'Ik knipperde met mijn ogen en het was alweer voorbij.' Adhd is alle dagen heel druk, pdd-nos is heel ingewikkeld en dyslectici moeten naar een remedial teacher. Dat was het zo'n beetje. "

Nouja! dat kan niet. Althans, niet als je in elke klas minimaal 1 of 2 kinderen hebt die daar last van hebben. Daar moet eens werk van gemaakt worden. Ik ga er eens over nadenken hoe. Dit is verwaarlozing, kortzichtigheid en dommigheid in 1. En het overstijgt de individuele school.

Iemand een idee, tip ?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.