Vooruit branden, hoe?

Quin

Als je de ultieme oplossing hebt, zou ik hem ook graag horen. Hier een kind van 9 dat geen enkel etiket heeft dat het jouwe wel heeft, maar voor het overige hetzelfde: dromend de ochtend door ondanks peper en zweep...

Als je al een schema hebt;

is de volgende stap beloningen in te passen, indien het schema behaald is. Dus in stapjes; als je om die en die tijd dit en dat gedaan hebt dan...

Vraag

Als ik je posts lees, dan vraag ik me af in hoeverre je zoon zelf zich ervan bewust is dat hij zo wegdroomt?

Hoe reageert je zoon overigens op aansporingen? Wordt hij boos of geirriteerd?

Hier...

Aansporen, aansporen, aansporen. Gedoseerd (teveel is stress, te weinig is inkakken). Elke dag opnieuw...
Nu we een strikte deadline hebben (half 8 komt het busje) is het helemáál aansporen.

De vakantie is net afgelopen en ik snak nu al naar de herfstvakantie maar goed gedoseerd aansporen en er continu bovenop zitten is hier het enige dat werkt...

Onbewust

Nou, ik heb niet het idee dat hij thuis is als hij wegdroomt of als hij zich laat afleiden door een vlekje op de muur... "Halloooooooo wakker worden, ben je al begonnen?" is hier een van de meest gehoorde uitspraken. En boos wordt hij gelukkig niet, de irritatie zit vooral aan onze kant.
Simpelste oplossing is dus om hem lekker te laten dromen, maar ja, zo werkt het niet in deze wereld. Wat ik ook zo jammer vind is dat het zóóó'n verspilling van tijd is, want het is niet zo dat ie het niet kán. M.i. ben je sneller van je ongewenste taken af als je ze zo snel mogelijk doet, maar dat gevoel is bij hem nog niet geland. Of wellicht wel en hij vergeet gewoon dat ie iets moest doen.
Levenslang aansporen en geduldig blijven, hmmm, ik geloof niet dat ik dat een fijn plan vind.
Met beloningen hebben we een tijdje gewerkt voor zijn "weekschema", zoveel keer tafel dekken, muziek oefenen, lezen... Jammer was dat het, na een tijdje succes, omsloeg: meneer ging de tafel dekken vanwege de beloning. Ja, doei, de beloning was een stimulans en je dekt de tafel omdat je gewoon je taken in huis hebt. Exit beloningsschema voor de weektaken was dat.
Belle wat heb jij allemaal al geprobeerd? En de anderen natuurlijk ook?

Mantra

Voor mezelf herhaal ik steeds als een mantra: hij wil wel, maar het lukt hem gewoon niet. Daar kan ik dan meer geduld voor opbrengen dan voor dwarsigheid.

Tja, ik hoop dat hij later een hele lieve, geduldige vrouw krijgt die de schema's voor hem maakt, anders weet ik het ook niet. Maar goed, hopelijk groeien zijn hersens nog wat voor die tijd.

Overigens heb ik hier een beloning gecombineerd met straf. Als je alles niet binnen een bepaalde tijd doet, krijg je een streepje achter je naam. Vijf streepjes betekent een euro zakgeld minder die maand. Wie een maand helemaal geen streepjes heeft, bepaalt 1x wat we gaan eten. Dat kan dus ook pannekoeken met poffertjes en vla toe zijn, hoewel ze tot nu toe verrassend gezonde keuzes hebben gemaakt. Ze willen dus echt geen streepje. Soms slaat het bij mijn zorgenkindje wel door, dan staat hij opeens een half uur voor de deadline al beneden, maar dan mag hij bijvoorbeeld het konijn voeren en knuffelen. Nadeel is wel dat het krijgen van een streepje tot jammerpartijen leidt. En ze houden zelf ook een schema bij met onze namen en die van de oppas erop...

Geprobeerd

Tja, alleen maar aansporen. Zelfs beloningen werken niet. Dat werkt soms bij onwillige kinderen, maar hij is zeker niet onwillig. Hij is gewoon een dromer. Zo eentje die middenin de gezinsochtendspits in zijn bed terugkruipt om zijn stripverhaal af te maken...

En nee, het is niet leuk om hem telkens op een niet-bestraffende toon terug bij de les te moeten roepen en soms op een wel-bestraffende toon als het busje al de straat in rijdt en hij zijn schoenen nog aan moet (die hij, in een vorige droombui, op een vergeten plek heeft neergezet). Maar ik ben benieuwd naar het alternatief. Want ik heb inmiddels wel geleerd dat de aard van het beestje niet altijd te veranderen is...

Wat evanlyn zegt

"Voor mezelf herhaal ik steeds als een mantra: hij wil wel, maar het lukt hem gewoon niet. Daar kan ik dan meer geduld voor opbrengen dan voor dwarsigheid."

Klopt.

Het is trouwens ook de reden waarom hij niet verkeersveilig is. Zijn hoofd zit in een heel andere wereld... En of hij ooit zelfstandig kan wonen? Nee, dat zit er waarschijnlijk niet in... Die heeft altijd wel iemand nodig die hem op Het Juiste Pad houdt, en niet op Planet Lala.

Prikapparaatje

Ja, ik wéét dat ie er niks aan kan doen, maar ik ben ook maar een mens en dan nog een van het ongeduldige type. Bovendien ben ik ook nog (steeds) van mening dat het jammer is van die etiketten en dat hij dan maar wat harder moet werken om net zo ver te komen als de rest. Nu aangepakt, later voordeel. Misschien hard, maar ik doe het zónder zweep.
Is er geen apparaatje dat op het juiste moment een prikje uitdeelt als er geen actie komt, of als een kind in actie moet komen???? :-S

Bewustwording

Quin, bij onze dochter heeft de bewustwording dat zij werkelijk een probleem heeft met het 'aan de slag raken' wel geholpen. Dus iedere keer wezen wij haar er op.
Ze is nu tien en heeft zichzelf inmiddels toch wel goede gewoontes aangeleerd. Ze is nu in staat om zichzelf aan te sporen, door bij alle activiteiten, van te voren goed recht op te gaan zitten, spullen bij de hand te hebben en tegen zichzelf te zeggen: 'Ik ga nu aan de slag en maak het snel af, dan ben ik zo lekker klaar.'
Alleen 's morgens lukt dit nog niet zo. Vanmorgen betrapte ik haar starend in het niets, met een voet halverwege haar broekspijp.
Maar goed, ik blijf dus functioneren als haar uitwendige hersenkwab en blijf dingen zeggen als: 'Truusje, er gebeurt niets. Truusje, je staat stil. Truusje, begin nu. Truusje, als je nu even doorwerkt, ben je zo lekker klaar. Truusje misschien kun je beter de tv even uitzetten als je je sommen wilt maken.'
Maar het helpt dus een beetje om alles in dezelfde volgorde te doen en een soort van ritueel in te voeren, wat voor haar hersenen betekent: Ik ga nu beginnen en stop pas als ik klaar ben.
Die beloning is dan 'het klaar zijn.' Ik wil verder niet zoveel belonen bij de kinderen, want hier maken ze van beloning heel snel straf. Dan wordt de beloning de norm en het ontbreken ervan straf. En dat is veel te negatief en levert te veel conflicten op naar mijn smaak.

Andere mantra

Misschien moet ik steeds herhalen: "Snel beginnen, snel klaar"?

Wat hier heeft gewerkt

niet zelf bedacht, tips van een zweverig type orthopedagoog met tonnen ervaring die erbij loopt als een soort gekleurde toverkol.
Meer verantwoordelijkheid geven.
Ritme opbouwen van vaste volgorde van dingen die moeten gebeuren. Dingen gekoppeld aan de tijd.
Niet praten, in plaats daarvan alleen nog maar naar de klok wijzen.
Heeeeel goed nagaan waar jij of man nog dingen voor hem doen. Heeeeeel goed nagaan of hij dingen zelf kan.

Als ze in de zelfdoen-modus komen hebben ze veel minder tijd om te dromen volgens deze mevrouw. Er zitten ook allemaal andere voordelen aan kwa zelfvertrouwen, maar vooral dat ze bezig zijn ipv aan het dromen met af en toe een prik. Dat is de belangrijkste verandering.

soms kan het ook helpen om gelijktijdig hetzelfde te doen.
Nou ja, het klinkt heel vaag maar hier hielp het uitstekend. Zodra iets niet in het schema past, niet geautomatiseerd is, gaat hij weer Duckjes lezen en dromen. Dus hij is wel lekker zichzelf gebleven . Maar we worden steeds vrijer in hem verantwoordelijkheden geven, we zien daar steeds meer kans toe. Bijvoorbeeld op vakantie iets uitzoeken, geld wisselen, iets inpakken. Kan heel klein zijn.
Vast patroon: bespreken wat er moet gebeuren, in deeltaakjes opsplitsen, en dan laten gaan.

Het klinkt allemaal zo uitgekauwd en flauw, maar als een toverkol het tegen je zegt werkt het wonderen! Vooral omdat ze ons op ons eigen aandeel wees. En ook die tip van niet meer praten maar alleen maar fysiek contact maken en wijzen naar wat er moet gebeuren of naar de klok. Dat heeft ons het meest geholpen.

Ja rode beuk, fysieke dingen, niet te veel praten

Dat helpt hier ook.
Ik werk eigenlijk automatisch met verwijzers. Die ken ik uit de gehandicaptenzorg.
Als het tijd is om naar school te gaan, dan zet ik de schoenen van mijn zoon voor hem neer waar hij zit. Dan hoef ik eigenlijk niets meer te zeggen.
Ook het neerleggen van de kleren in de juiste volgorde wil weleens helpen. Het klaarzetten van een tas. Dat soort dingen.
Soms wijs ik dus letterlijk, maar soms is het ook een voorwerp.
Verder heb ik hier van Judith geleerd, dat het helpt, om actief te zitten. Dus dochter moet rechtop gaan zitten tijdens het ontbijt, geen gehang op de bank. Dat alleen is soms al voldoende om haar in de 'aankleedmodus' te krijgen.

Wij hebben geen herfstvakantie

Wij hebben geen herfstvakantie en de school moet nog beginnen. Helaas heb ik geen vakantie meer en beginnen langzaam aan zijn plichten ook weer. Een deel van het vakantiehuiswerk moet nog af (waarvoor constant boeken, schriften en schrijfmateriaal heropgezocht moeten worden), de clubjes beginnen weer (waarvoor we weer met de dagelijkse speurtocht naar sportkleding, sokken en schoenen kunnen starten) en ik heb niet meer de hele dag om achter hem aan te zitten.
En dus heeft hij vanochtend er twee uur over gedaan om zich aan te kleden. Reden? Hij kon zijn korte broek niet vinden, die hij gisteravond uitgetrokken heeft voordat hij naar bed ging en op een één of andere manier in rook opgegaan is en dus gebeurd er een half uur niets. Trek maar een andere aan, zeg ik vanachter de computer, terwijl ik me probeer te concentreren waarom een klant nog niet tevreden is met iets waar ik vannacht tot 4.00 aan heb doorgewerkt. Na nog een half uur is zoonlief nog niet beneden. Blijkt dat hij ook geen andere korte broek kan vinden. Zijn broertje diept er in 10 seconden eentje uit zijn kast. Welke schoenen moet ik aan, gym- of sandalen, vraagt ons etikkettenkind. Maakt niet uit, zeg ik verstrooid, terwijl ik erachter kom dat de klant de bewerkte foto's met de niet bewerkte verward en daarom ontevreden is over mijn vermeende verslechtering ervan. Hierdoor merk ik niet dat het aankleedproces weer stokt, omdat zoon heeft besloten om gymschoenen aan te trekken, maar nu weer geen goede sokken kan vinden... Zucht, en volgende week zal hij het toch weer allemaal weer voor half acht moeten kunnen doen.
Huiswerk hetzelfde. Hij is het enige kind wat ik ken wat in staat is om bij het maken van één lesje, 3 keer te stokken omdat hij zijn pen kwijt is. En die is dan echt niet te vinden, spoorloos verdwenen zonder dat mijn zoon ogenschijnlijk van zijn plaats is geweest, ze zijn kennelijk weggetoverd, ofzo.
Tafelafruimen gaat ook zo langzaam, voordat hij er zich toe zet om één glas naar het aanrecht te brengen hebben de anderen al lang en breed afgeruimd, dus mag hij zoals gewoonlijk het tafelblad schoonmaken. Doekje wordt tergent traag in precieze parallele halen over de tafel getrokken en als je niet uitkijkt wordt het een heel project met patronen als ware het een voetbalveld. Ondertussen hang ik aan de telefoon om erachter te komen waarom er een aanmaning met boete van de wegenbelasting op de deurmat lag, terwijl we volgens mij alles betaald hebben, maar ze de eco-korting niet mee hebben meegerekend. Terwijl ik de burocratische rompslomp probeer te volgen om een registratiefoutje van iemand van 2 jaar geleden eventueel weer recht te kunnen breien, is zoon opeens weer verdwenen. Pas als ik een vreemd plat stukje kurk uit de kaken van de hond vis, die met een kwispelende staart me met een semi-zielige, verbaasde blik aankijkt alsof hij geen idee heeft hoe die dààr nou gekomen is, besef ik dat we nieuwe onderzetters nodig hebben, omdat zoon tijdens het tafelschoonmaken die van kurk die we hadden kennelijk op een stoel heeft laten liggen. Tijd voor nieuwe onderzetters dus, het liefst onverteerbare, deze keer.
Kortom, ik weet wat hoe ik hem kan laten functioneren door, zoals Belle zegt, constant gedoseerd aan te sporen en er steeds bovenop te zitten, alleen functioneer ik dan niet meer. Er zit alleen weinig anders op want straffen en/of belonen werkt hier helemaal niet.
Aan de ene kant verlang ik dat de school weer begint zodat ik er dan tenminste niet meer de hele dag achteraan hoeft te zitten, aan de andere kant is er dan ook veel meer tijdsdruk en organisatie nodig om alles rond te krijgen. Het liefst draaide ik de tijd weer twee weken terug naar onze heerlijke strandvakantie. Niks hoefde en voor aankleden was alleen een zwembroek voldoene en ook nog zonder tijdsdruk. Zalig!
Groeten Primavera

Een voor een

(sorry dat ik niet alles gelezen heb, dus wellicht is het al gezegd)
Maar wat hier toch het beste werkt is alle opdrachtjes een voor een opgeven. Dus niet 'aankleden' als opdracht geven, maar 'sok aan'. "Jas aan, muts op, schoenen aan en tas pakken" is veel te veel informatie ineens, dus kind vervalt dan in niets-doen.
Daarnaast kan een kleurenklok of timetimer helpen. Dat is een stuk inzichtelijker dan de gewone klok met zoveel streepjes en cijfertjes waar je geen wijs uitkomt, al kun je perfect klokkijken.
Bij mij is met dit soort dingen de enige beloning een compliment. Wel merk dat kind zélf het nut moet inzien van de handelingen, anders gebeurt er so wie so niks. Dus het waarom moet ik altijd vooraf goed beargumenteren.

Niet praten

Quin,
Ik had een beetje een warrige bijdrage daarnet.

Maar puur alleen maar niet meer of zo min mogelijk verbaal aanspreken, dat zou je echt een keer moeten uitproberen! Het is net of je met dat praten een verkeerd kanaal gebruikt. Een kanaal dat ze te veel energie kost.

Quin

Timetimer en niet mogen praten misschien?

Judith

Dat niet praten slaat op de ouder, althans dat was mijn idee. Bij jou lijkt het alsof het kind niet mag praten, of bedoel je toch de ouder?

Beiden

Beiden niet praten . Ipv praten misschien pictogrammen als herinnering, ondersteuning.

Primavera!

Jouw kind en mijn kind, is dat soms een tweeling die bij de geboorte is gescheiden? Ik herken tot in detail wat jij schrijft (en wat voor effect dat op ons als ouder heeft)...!

Quin

" Bovendien ben ik ook nog (steeds) van mening dat het jammer is van die etiketten en dat hij dan maar wat harder moet werken om net zo ver te komen als de rest. Nu aangepakt, later voordeel. Misschien hard, maar ik doe het zónder zweep. "

Snap ik, begrijp ik. En bij sommige kinderen werkt het, en bij sommige kinderen niet.

Wat harder werken kan positief werken. Maar helaas ook negatief. Een kind dat met bepaalde dingen continu boven zijn macht moet tillen om ook zo ver te komen als de rest, en dat niveau niet kan halen, zal daar denk ik niet beter van worden. En dan kan dat aanpakken later misschien allesbehalve voordeel hebben.

Ik zeg niet dat dat met jouw kind niet kan. Bij mijn oudste werkt het wel zo, die heeft extra aanpak nodig om zover te komen. Mijn jongste redt dat niet. Een paar jaar geleden is hij depressief en overstuur geraakt en hebben we alle zeilen moeten bijzetten.

En ja, dat vraagt krankzinnig veel van zowel opvoeders, leerkrachten als begeleiders. Maar zodra de druk wordt opgevoerd op dit kind, is het meteen big time problemen waar we nog dagen "plezier" van hebben. Oudste kan die druk, mits gedoseerd en (zoals Heksenvet zo mooi omschreef) goed onder woorden gebracht.

Een uitstekend streven om een kind met etiketten mee te krijgen met de rest! maar niet altijd haalbaar... (was het maar waar)

Met extra kanttekening dat jouw kind natuurlijk niet zo hoeft te zijn als de mijne

Klopt belle

Helemaal mee eens wat jij daar zegt, Belle. Mijn 9-jarige is van het type waarbij "sleuren met mate" wel zinvol is. Eigenlijk sleuren we al zijn hele leven aan hem, met behoorlijke resultaten (niet blijven zitten, regulier onderwijs, gaat sociaal behoorlijk, eet alles en vindt erg veel dingen leuk).
Ik twijfel eraan of het zinvol is om te zeggen: "Trek je sok aan. Nu je andere." etc. Daar heeft hij geen problemen mee, hij kan de zaken goed plannen en overzien. Alleen moeten die handen (hersenen) ook nog in beweging komen. Zullen we ze met hun allen in een groot huis zetten later? Kunnen ze elkaar scherp houden. Of ze gaan met zijn allen de hele dag in pyjama rondlopen natuurlijk.
Vandaag al met de juf besproken of hij zijn opdrachten niet beter kan maken aan een tafeltje met uitzicht op de muur. Daar komt ze nog op terug.

Oh ja, kleurenklok

Oh ja, zo'n kleurenklok, handig om er wat druk op te zetten. Even in het archief zoeken hoe je die klok zelf in elkaar hobby't. Helemaal mooi als ie heel hard gaat rinkelen als de tijd om is, anders merkt meneer het niet eens.
Aangezien zoon zojuist het liefst een bord vol wilde hebben van de vegetarische driehoekjes die de pot schafte (en er was er maar eentje pp), heb ik wel gezegd dat ik het "whiteboard" weer ga introduceren. En dat de beloning dan is dat ie mag kiezen met eten, ook al wil hij dan een dozijn van die dingen tegelijk met pizza als dessert. Moet ik nog wel even een strak plan uitwerken met zo'n klokje en bedenken of een plusje of minnetje de sterkste prikkel is.
Overigens ook helemaal mee eens dat je een kind het vertrouwen moet geven en 'm zelf dingen moet laten regelen. Dat doen we al, hij gaat al vanaf bijna 6 zelfstandig boodschappen doen en loopt sinds die tijd vaak alleen naar school (1,5 km) en naar sport (iets dichterbij), doucht volledig zelfstandig, helpt vrijwillig met koken etc. Kortom hij krijgt vertrouwen en dat werkt inderdaad (alsof er niets met 'm aan de hand is).

Ik snap het

Mijn jongste heeft dus wel dat je hem stap voor stap moet uitleggen wat hij moet doen als hij héél erg in zijn eigen wereldje zit. Oudste niet, maar aan de andere kant moet ik er ook op letten dat ik hem daarin weer niet overschat.

En zo is elk kind anders en als moeder weet je uiteindelijk het beste waar jouw eigen kind op reageert!

Maar pfffffff, het vereist het geduld van een Zen-monnik...

Overschatten

overschatten is iets wat heel snel toch wel gebeurt.
Mijn zus werd jarenlang behandeld alsof ze het niveau van begrip van een kind van 8 had. In die periode veel zelfbeschadiging en zeker geen vrolijk persoon.
Toen kwam er een nieuwe leidster die heeft eerst maar eens een paar weken alleen maar geobserveerd zonder vraag. En daarna voorzichtig wat gaan vragen tot het moment dat mijn zus negatieve reacties begon te geven.
Conclusie: ze was niet verder in ontwikkeling als een kind van 1.5. Maar ze werd wel uitgedaagd om kleine dingen toch te doen.

Dat zie je vaker met iadh kinderen. Je moet ze wel blijven uitdagen maar met stapjes die ze aankunnen. Gefrustreerd door het leven gaan is zoals Belle ook al zegt ook niet goed.

Onderschatten gebeurt ook snel

Omgekeerde geldt ook hoor, amk. Bijv. de neiging om een kind dat de hele tijd met zijn hoofd elders zit, te ónderschatten. Denken dat ie het dus niet kan ofzo. Gelukkig ondersteunde zoon's IQ-test ons beeld grotendeels. Prima op niveau, zowel V als P. De snelheid was natuurlijk wel naadje.
Uitdagen met stapjes die ze aankunnen geldt voor elk kind. Je kunt niet gelijk leren fietsen. Eerst even leren zitten en lopen.

Klopt

Ook onderschatten is een risico. Daarom ben ik ook zo hondsblij met hun begeleiding, die me daarop wijst (idem dito op overschatten) omdat zij, als derden die hem toch goed kennen, toch een soort helicopterview hebben. Ik leer er erg veel van, want het is supermoeilijk om dat als moeder zelf in te schatten, vind ik...

Tips

Onze zoon is niet zozeer dromerig maar wel heel vlug afgeleid. Halverwege een taak ziet hij iets anders wat veel interessanter is en dan gaat hij daar heen. Hij vergeet ook altijd alles.

Hij is nu wat ouder en het gaat beter. Hij begint meer en meer zelf verantwoordelijkheid te nemen (lijstjes maken, vaste volgorde aanhouden, heel lief en charmant doen tegen de leerkracht als ie weer eens wat is vergeten....)

Toen hij jonger was vond ik met name de ochtenden een probleem. 's ochtends ben ik namelijk niet op mijn best en er is veel tijdsdruk.

Wat ik deed:

's ochtends zo weinig mogelijk moeten doen. Wat de avond van te voren kan de avond van te voren doen (tas inpakken, kleren klaarleggen, douchen)

Elke ochtend dezelfde volgorde aanhouden (eerst plassen, wassen, aankleden en dan naar beneden om te ontbijten)

Toen hij rond de 7 jaar was bleef ik er tijdens het aankleden vaak gewoon bij. Dan was het in 5 minuten gebeurd. Daarna ben ik dat wat gaan afbouwen. Wel hem regelmatig aan de tijd herinneren.

Zorgen dat alle klokken in huis 5 minuten voorlopen. Op het moment van weggaan kon ik hem dan nog weer naar boven sturen om dingen te halen die vergeten waren zonder te laat te komen.

Ik zorgde 's ochtends voor zijn tas en lunchpakket. Had geen zin om zelfstandigheid op dat moment te oefenen. Dat komt 's middags wel.

Zorgen dat schoenen, tassen en kleding vaste plaatsen hebben en 's avonds controleren dat het daar ook ligt, wederom liever 's avonds dan 's ochtends.

Het zijn geen wonder middelen. Dat chaotische blijft er altijd inzitten. Hij is nog steeds chaotisch maar naar mate hij ouder wordt kan hij er wel beter mee omgaan. Hij heeft nu ook vaker zelf last van chaotisch gedrag (straf op school voor te laat komen, boek vergeten, huiswerk vergeten, onvoldoende vanwege proefwerk vergeten, leuk uitje gemist op school want vergeten dat je daarvoor een half uur eerder op school moest zijn...) en dat is moet ik zeggen toch ook wel een motivator. Hij is nu oud genoeg om zelf de consequenties van zijn acties te aanvaarden. Daarnaast weet ik van hem dat hij zelf echt wel veel kan maar dat hij zich ook gewoon allerlei trucs aan moet leren. Het zal altijd een zwakpunt blijven dus hij zal zichzelf (met onze hulp) aan moeten leren om daarmee om te gaan.

In elk geval de ochtenden op de basisschool vond ik niet het meest geschikte moment om zelfstandigheid te bevorderen. Ik ben 's avonds nou eenmaal veel geduldiger en kan veel meer hebben.

Natuurlijk deden we wel iets aan zelfstandigheid. Ik probeerde steeds meer aan hem over te laten. Mijn ervaring is echter dat je er toch steeds bovenop moet blijven zitten. Nog steeds wel maar ik doe het nu minder. Ik zet nu meer in op samen met hem trucs en ideeën te bedenken zodat hij zich beter kan concentreren en minder vergeet.

Hier

Hebben de ochtenden voor veel frustratie geleid. Ze gingen steeds andere dingen doen, en liepen elkaar erg in de weg.
Met picotlijsten liepen ze door het huis, beloning in het verschiet, want wie klaar is mag tv kijken. Maar het was niet erg fijn voor ons, want wij moesten steeds weer ingrijpen. en de dag beginnen met dat soort strijd, dat stempelde de hele dag.
Dus beginnen we de dag nu met het innemen van een halfje kortwerkerende metylfenidaat, die werkt dan na ongeveer 20 min en dan kunnen ze goed aan de slag, voor ze de deur uit gaan krijgen ze dan nog hun langwerkende, tegen de tijd dat het halfje is uitgewerkt werkt de langwerkende.
Dat scheelt echt de helft! Sindsdien gaat het bijna voorbeeldig die ochtenden. Alleen jongste en middelste liggen elkaar nog al eens in de weg, middelste gaat gewoon zijn gang , maar jongste blijft hem maar opzoeken.

Maar 80 % verbetering hoor!