Vraag namens vriendin; pdd-nos in de ontkenning
Dochter van mijn vriendin (bijna 9) is haar hele leven al "anders" sinds kort weten ze dat ze PDD-NOS heeft. Ze krijgt nu TOM training, en word extra begleid in de klas. Ook thuis hebben ze nu wat duidelijkere regels en verloopt het eigenlijk allemaal prima.
Echter het meisje zelf wil er zelf niet aan. Ze heeft een neefje met een autistitisch stoornis en ze is nu heel erg in de ontkenning. Ze wil er niet over praten, haar ouders krijgen niet de kans uit te leggen dat het bij alle mensen anders is, dus dat er ook een groot verschil zit tussen haar en neefje. Ze wil het allemaal niet horen, sluit zich af, en doet alles af als NIET waar.
Haar fantasie is enorm groot. Ze "verzint" vaak dingen die helemaal niet waar zijn en lijkt er zelf in te geloven. Ouders zijn bang dat haar fantasie met haar op de loop gaat en ze daarom het autisme van haar neef op haarzelf betrekt ( neef woont gedeeltlijk niet meer thuis) en dat ze daarom zo bang is, en daarom alles ontkent.
Heeft er iemand tips voor hun?
ohja als de TOM trainings juf over autisme praat, via verhaal en boek vorm dan slaat ze ook dicht.
groet, polly
Integratieve kindertherapie
dat werkt bij dit soort kinderen vaak beter...
Moet het benoemd worden?
Moet het persé als autisme benoemd worden? Ze kunnen het ook alleen over de verschijnselen hebben die het meisje heeft, zonder in etiketteringen te vervallen.
Ook verschijnselen ontkent ze
Idd hoeft het niet persee autisme te heten, maar als moeder benoemt: goh je hebt wel eens moeite met mensen aan kijken en dingen vragen ( bijvoorbeeld) zegt ze NEE, dat heb ik niet.
en wat dan?
groet, polly
Morgen laat ik vriendin draadje lezen dus alle tips zijn welkom hoor!
Euh...
Euh, misschien over verbeterpunten hebben? "Je doet het goed, en volgens mij kun je het nóg beter!".
Poeh, lastig hoor, als zo'n therapeute er al niet uitkomt...
Mij is verteld
mijn zoon (ook nog 8) heeft ook een ASS. Hij kreeg dit jaar begeleiding op school. Toen ik vroeg of deze begeleider zoon ook zou informeren dit jaar over zijn ASS (lijkt mij gemakkelijker door een derde dan door de ouder zelf), zei ze dat kinderen daar meestal maar aan toe zijn rond een jaar of 10, in groep 7.
Zolang wordt hier 'het woord' niet uitgesproken, al kunnen bepaalde gevoelens wel benoemd worden (genre: wat verlegen enzo). Dus: misschien nog even laten rusten, waarom moet dat onmiddellijk zo gezegd worden?
Zoals ik het zou doen
Ik zou het hele woord autisme voorlopig niet meer noemen tegen haar. Ze gaat dan denk ik alleen nog maar meer steigeren.
Ik zou beginnnen met iedereen is anders. Iedereen heeft andere vaardigheden. Ik kan goed dit, jij kan goed dat. Ik zou het speels doen, niet in een officieel gesprek, maar meer tussen neus en lippen door. Op dat niveau zou ik een hele tijd blijven hangen. Een maand of zo? misschien nog langer. Ik zou het ook bij anderen benoemen. Een klein babytje, een volwassene, een dokter. Gewoon regelmatig terug komen op: 'tjonge, jonge, wat is het toch leuk dat iedereen anders is. wat moet die baby nog veel leren!'
En dan pas zou ik de stap maken naar de eigenaardigheden van het kind persoonlijk. Wat zo leuk aan haar is, maar wat ook weleens niet zo leuk is. En daarbij ook jezelf betrekken. Wat is leuk aan jou en wat is minder. Niet in een zwaar gesprek, maar gewoon, tijdens de afwas, of tijdens een wandeling of zo.
De stap daarop volgend is: hoe zou je daar anders mee om kunnen gaan? Dus gedragsalternatieven benoemen. 'He, ik zag dat, jij deed dit, opvallend zeg. Weet je, je zou ook dat kunnen doen.... Ik zeg het maar, misschien wil je het eens uitproberen..' Niet in de trant van 'goed' en 'fout', maar als alternatieven, waar je dus mee kunt spelen. Waar wij, als mensen uit kunnen kiezen.
De naam autisme is toch verder niet zo boeiend? Ik ken iemand die al drie dyslexie testen heeft gehad, voor steeds een nieuwe verklaring. Ze vindt nog steeds dat ZIJ geen dyslexie heeft. De laatste tijd wel met een grappige ondertoon, maar ze ziet werkelijk niet wat er mis met haar zou zijn. Ze leest alleen langzaam. En ze heeft toch eigenlijk gelijk?
Owwwwwwww
Onze zoon ontkent het ook nog steeds. Gelukkig zou ik bijna zeggen! De kunst is om niet de stoornis te benadrukken maar het feit dat kinderen gewoon vel moeten leren en 1 van die dingen is aankijken. Niet alles pathalogiseren! Gewoon kind laten en daarnaast op een niet merkbare manier het kind corrigeren!
